Israël verovert de wereld

Ik moet bekennen dat ik een zekere sympathie heb voor de Russische president Vladimir Poetin. Nee, het is niet vanwege zijn acties in Oekraïne, noch vanwege zijn autoritaire neigingen in eigen land. Het komt door het feit dat hij soms de hypocrisie van buitenlandse landen en leiders op een kernachtige en compromisloze manier onder woorden brengt. De laatste tijd is hij zo moedig geweest om datgene waarvan het Russische leger in Oekraïne beschuldigd wordt, te vergelijken met wat Israël in Gaza heeft gedaan. Hij heeft dat gedaan door een reeks vragen te stellen die samen de hypocrisie van Washington en van sommige Europeanen aantonen over wat oorlogsmisdaden of misdaden tegen de mensheid zijn, schrijft Philip Giraldi.

De vragen luidden: “Ten eerste, zijn er sancties tegen Israël voor het vermoorden en vernietigen van onschuldige Palestijnse vrouwen en kinderen? Ten tweede, zijn er sancties tegen de Verenigde Staten voor het vermoorden en vernietigen van levens van onschuldige vrouwen en kinderen in Irak, Syrië, Afghanistan, Cuba en Vietnam, en zelfs voor het stelen van hun diamanten en goud? En ten derde, waren er sancties tegen de VS en Frankrijk over het doden van Muammar Kadhafi en de vernietiging van Libië?” 

Rusland heeft natuurlijk te maken gehad met sancties en boycots en zelfs met officiële diefstal van het geld dat het op Amerikaanse en Europese banken had staan. Het heeft ook te maken gehad met militaire steun van de NAVO aan het Volodymyr Zelensky-regime in Oekraïne. Vorige maand heeft de Senaat van de VS unaniem een belachelijke niet-bindende resolutie aangenomen waarin Rusland tot “staatsponsor van terrorisme” wordt verklaard, die, indien zij door het Witte Huis zou worden goedgekeurd, onvermijdelijk zou leiden tot nog meer sancties en toenemende steun aan Zelensky en zijn corrupte trawanten in een openlijk verklaarde poging om Rusland te verzwakken en Poetin ten val te brengen. Het zou ook betekenen dat een toekomstige functionele diplomatieke relatie tussen Moskou en Washington onmogelijk zou worden. Impliciet in de vragen van Poetin is de duidelijke beschuldiging dat er met twee maten wordt gemeten als het gaat om wat nationale veiligheid is. Het Westen steunt het militaire verzet van Oekraïne tegen Rusland, maar steunt niet het recht van de Palestijnen om zich te verdedigen wanneer zij door Israël worden aangevallen, zoals gebeurde op 5 augustus, een niet-uitgelokte aanval waarbij onder meer 17 Palestijnse kinderen omkwamen.

Het Russische Ministerie van Buitenlandse Zaken volgde met een verklaring die eerst op de sociale media-accounts van zijn Egyptische ambassade was geplaatst. De verklaring bevatte een screenshot van een tweet die de Israëlische premier Yair Lapid op 3 april plaatste over de beweerde moord op burgers in de Oekraïense stad Boetsja, die door Lapid en de westerse media werd toegeschreven aan Russische troepen. Lapid verklaarde “Het is onmogelijk onverschillig te blijven tegenover de afschuwelijke beelden uit de stad Boetsja bij Kiev, van nadat het Russische leger vertrokken is. Opzettelijk schade toebrengen aan een burgerbevolking is een oorlogsmisdaad en ik veroordeel die ten strengste.” De Russische post merkte op hoe men “de leugens van Yair Lapid over [Oekraïne] in april en zijn pogingen om [Rusland] de schuld en verantwoordelijkheid te geven voor de dood van mensen in Boetsja die door de oekranazi’s bruut vermoord zijn, zou kunnen vergelijken met zijn oproepen in augustus tot bombardementen en aanvallen op [Palestijns] land in de Gazastrook. Is dat geen meten met twee maten, een totale veronachtzaming en minachting voor het leven van de Palestijnen?”

Het punt over een dubbele standaard is bijzonder relevant, omdat Oekraïne, dat beweert een brute Russische aanval te doorstaan die bol staat van oorlogsmisdaden, openlijk Israël’s bombardementen en beschietingen van de ongewapende Palestijnen heeft onderschreven. Twee weken geleden betuigde de Oekraïense ambassadeur in Israël Jevgen Korniitsjoek zijn volledige steun aan Tel Aviv, door te zeggen: “Als Oekraïner wiens land door zijn buurland zeer brutaal wordt aangevallen, voel ik veel sympathie voor het Israëlische publiek. Aanvallen op vrouwen en kinderen zijn verwerpelijk. Terrorisme en kwaadwillige aanvallen op burgers zijn de dagelijkse realiteit van Israëli’s en Oekraïners en aan deze afschuwelijke dreiging moet onmiddellijk een einde worden gemaakt.”

De merkwaardige, en duidelijk onjuiste, opmerking van Korniychuk neemt de werkelijkheid en zet die op zijn kop. Maar toch heeft de recente bloedige aanval van Israël op Gaza het land niet veel goeds gebracht bij een wereldwijd publiek dat moe is geworden van de oorlogszucht van de Joodse staat en de zelfzuchtige stortvloed van desinformatie. Een aantal mensenrechtenorganisaties en zelfs sommige kerken hebben gereageerd door Israël tot een “apartheidsstaat” te verklaren. Sommige critici van de Israëli’s hebben ook met instemming geconstateerd dat de gewone kiezers in met name de Democratische Partij van de Verenigde Staten afstand hebben genomen van hun knieval voor Israël en aanvaard hebben dat het racistisch en ondemocratisch is. Zelfs een aanzienlijk aantal jonge Joden, van wie velen geprotesteerd hebben tegen het automatische gebruik door Israël van geweervuur en bommen om de Palestijnen te onderdrukken, hebben met hun ouders gebroken over de kwestie van wat het legitieme “recht” van Israël is om “zichzelf te verdedigen”.

Israël is echter nog lang niet verslagen, en het heeft teruggeslagen op de aloude manier, door de Joodse diaspora en haar enorme rijkdom te gebruiken om de media op te kopen of als hefboom te gebruiken, om politici op alle niveaus te corrumperen, en om een verhaal te propageren dat de Joden altijd sympathiek afbeeldt als eeuwige slachtoffers. Dat verhaal steunt op de zogeheten holocaust en de slogan “dit nooit meer” om het morele gezag en de verontwaardiging op te wekken die de hele, overigens onhoudbare bedriegerij doen werken.

Wat men plausibel zou kunnen omschrijven als een Internationale Joodse Samenzwering die geleid wordt vanuit het Ministerie van Strategische Zaken van de Israëlische regering en vanuit de denktanks, banken en investeringshuizen op Wall Street en K Street, doet er alles aan om het illegaal te maken kritiek te leveren op Israël, en heeft daar behoorlijk succes mee. Israëls recente en voortdurende afslachting van Gazanen en dorpelingen op de Westelijke Jordaanoever heeft de grondig gecontroleerde regeringen en media die de Joodse staat domineert er niet toe gebracht dat er iets ernstigs aan de hand is tussen de Israëli’s en de Palestijnen, alleen business as usual.

Israël lijkt zijn oorlog tegen de Palestijnen (en laten we de Iraniërs niet vergeten) te winnen waar het er het meest toe doet, bij de machtsmakelaars in zowel de VS als elders. Getuige bijvoorbeeld de reactie van de Amerikaanse regering op het doden van de Gazanen. President Joe Biden verklaarde dat Israël het “recht heeft om zich te verdedigen,” de standaardlijn die ook door voorzitter van het Huis van Afgevaardigden Nancy Pelosi werd gepapegaait. Vierendertig congresleden hebben intussen een brief ondertekend waarin de Verenigde Naties worden opgeroepen een VN-onderzoekscommissie (COI) naar Israël te ontbinden, na recente controversiële opmerkingen van een van de leden van de commissie. De COI werd opgericht om mogelijke Israëlische oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid in de bezette gebieden en in Gaza te onderzoeken.

De ondertekenaars maakten vooral bezwaar tegen wat de altijd waakzame Anti-Defamation League als antisemitische uitlatingen heeft bestempeld van COI-lid Miloon Kothari, een Indiase mensenrechtendeskundige en onderzoeker. In een podcast merkte Kothari op dat Israël routinematig “apartheid en kolonisatie beoefende tegen de Palestijnen,” voordat hij kritiek op zijn commissie afwees als het werk van de Joodse lobby die de media controleert, en zei: “Wij zijn zeer ontmoedigd door de social media die grotendeels gecontroleerd worden door de Joodse lobby of specifieke NGO’s,” eraan toevoegend dat “er veel geld gesmeten wordt om te proberen het werk van de commissie in diskrediet te brengen.”

De Joodse macht, vooral in de Engelstalige wereld, was onlangs ook in Canada te zien. Het pijnlijk politiek correcte regime van Justin Trudeau is gezwicht voor het voorbeeld van Duitsland en verscheidene andere Europese staten door het eeuwige slachtofferverhaal van de officiële Joodse organisaties vast te leggen in het Canadese wetboek van strafrecht, s. 319. Voortaan

(2.1) Iedereen die door het mededelen van verklaringen, anders dan in privégesprekken, opzettelijk het antisemitisme bevordert door de holocaust goed te praten, te ontkennen of te bagatelliseren

• (a) maakt zich schuldig aan een strafbaar feit en kan worden bestraft met een gevangenisstraf van ten hoogste twee jaar; of
• (b) schuldig is aan een strafbaar feit dat in een summiere veroordeling kan worden bestraft.

Dus, voortaan kunt u in Canada twee jaar gevangenisstraf krijgen als u de beweerde feiten rond het goedgekeurde holocaustverhaal in twijfel trekt. Tot zover de vrije meningsuiting of het recht om informatie in twijfel te trekken.

In Groot-Brittannië tenslotte waren de twee kandidaten voor het ambt van eerste minister ter vervanging van de in ongenade gevallen Boris Johnson, Liz Truss, de minister van Buitenlandse Zaken, en Rishi Sunak, de kanselier, juist in het weekend waarin Israël meer dan vijftig Palestijnen, onder wie 17 kinderen, doodde en tientallen anderen verwondde, aan het opscheppen over hun pro-Israël geloofsbrieven. Truss en Sunak speelden de Israëlisch/Joodse kaart groots, waarbij Truss beweerde dat “het Verenigd Koninkrijk zij aan zij moet staan met Israël, nu en tot ver in de toekomst. Als premier zou ik in de voorhoede van deze missie staan.” Truss heeft ook laten doorschemeren dat zij het voorbeeld van de zionistische stroman Donald Trump zou volgen door de Britse ambassade naar Jeruzalem te verplaatsen, en zij heeft een vrijhandelsovereenkomst tussen het VK en Israël gesteund, die in de eerste plaats de Israëli’s ten goede zou komen. Zij heeft ook verklaard dat elke kritiek op Israël geworteld is in antisemitisme, een populaire lijn die ook in de Verenigde Staten op grote schaal wordt gepropageerd.

De twee dominante partijen in het parlementaire systeem van het Verenigd Koninkrijk zijn de Conservatieven (Tories) en Labour. Beide partijen hebben “Vrienden van Israël”-groepen georganiseerd, die als leden een meerderheid van de parlementariërs hebben, waaronder meer dan vier op de vijf Tories, die momenteel de regering vormen. Onlangs heeft de Labourpartij leider Jeremy Corbyn afgezet omdat hij sympathie durfde uit te spreken voor de Palestijnen, en hem vervangen door Keir Starmer, die even dicht bij Israël en de machtige Brits-Joodse gemeenschap staat als, wel… kies uw metafoor. Voor wat het waard is, Truss, Sunak en Starmer steunen allemaal een harde lijn tegen Rusland in Oekraïne en pleiten ook voor het uitoefenen van extreme druk op Iran, de verklaarde regionale vijand van Israël. Zij steunen ook allemaal het gebruik van het Britse veto in de Verenigde Naties om de Joodse staat tegen critici te beschermen.

In 2001 vermaande de Israëlische premier Ariel Sharon zijn collega Shimon Peres, die ervoor pleitte dat Israël gehoor zou geven aan oproepen van de VS om een staakt-het-vuren, met de woorden: “Ik wil je iets heel duidelijk zeggen: maak je geen zorgen over de Amerikaanse druk op Israël. Wij, het Joodse volk, beheersen Amerika, en de Amerikanen weten dat.” Het lijkt er nu op dat de VS, Canada en Groot-Brittannië, samen met andere anglofone staten zoals Australië en Nieuw-Zeeland, op hetzelfde paard zitten als het erom gaat werkelijke nationale belangen op te offeren aan een vreemde natie die terecht beschouwd kan worden als zowel een habituele oorlogsmisdadiger als een overduidelijk racist. De Britse en Canadese politici aan beide zijden van het gangpad zijn nu net als hun Amerikaanse tegenhangers corrupt geworden door zich te laten corrumperen door geld en invloed van de media, waardoor een onkritische en bijna totale toewijding aan Israël het doorslaggevende punt wordt in elke politieke campagne voor een hoge functie.

De moderne Joodse macht als wereldomvattend verschijnsel is een kankergezwel dat in zekere zin in Amerika gemaakt is en zich wereldwijd verspreid heeft. Maar gelukkig begint het besmeuren van critici als antisemieten te slijten. Zoals Chris Hedges in maart 2019 opmerkte: “Het afkopen door de Israël Lobby van bijna elke hooggeplaatste politicus in de Verenigde Staten, vergemakkelijkt door ons systeem van gelegaliseerde omkoperij, is geen antisemitische troop. Het is een feit. De campagne van de lobby om mensen die opkomen voor de rechten van de Palestijnen in een kwaad daglicht te stellen, zwart te maken en op een zwarte lijst te zetten… is geen antisemitische gemeenplaats. Het is een feit. Dat vierentwintig staatsregeringen door de Israël-Lobby gesteunde wetgeving hebben aangenomen, waarin van hun werknemers en contractanten, op straffe van ontslag, wordt geëist dat zij een pro-Israël eed ondertekenen en beloven de Boycot-, Desinvesterings- en Sanctiebeweging niet te steunen, is geen antisemitische gemeenplaats. Het is een feit.”

Het zou ook een feit moeten zijn dat de Amerikanen zich beginnen te scharen tegen het feit dat hun regering gemanipuleerd wordt door de ongeregistreerde verraderlijke agenten van een buitenlandse regering, maar dat zal vermoedelijk nog even moeten wachten. Voorlopig hebben Israël en zijn vijfde colonne sleutelelementen in zowel de regering als in de publieke ruimte in hun ijzeren greep. Er is misschien zoiets als een revolutie nodig om dat los te maken.

Philip M. Giraldi, Ph.D., is uitvoerend directeur van de Council for the National Interest, een 501(c)3 fiscaal aftrekbare onderwijsstichting (Federal ID Number #52-1739023) die streeft naar een meer op interesses gebaseerd buitenlands beleid van de V.S. in het Midden-Oosten. Website is councilforthenationalinterest.org, adres is P.O. Box 2157, Purcellville VA 20134 en zijn e-mail is [email protected].

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Een wereldleider vertelt de waarheid over de Westerse elites

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: