Het Westen: Onmogelijke dingen geloven

Het eindeloze bittere vijanddenken jegens Poetin en Rusland heeft een zelfbedachte werkelijkheid losgemaakt, die uiteindelijk een waanidee is geworden. De recente G7-top moet worden gezien als, ten eerste, de vormgeving van een gevechtsruimte in de “Oorlog der Narratieven” waarvan het voornaamste “front” vandaag het Team Biden is dat erop aandringt dat slechts één “werkelijkheid” – de door de VS geleide “Regels”-ideologie (en die alleen) – kan overheersen. En ten tweede om duidelijk te onderstrepen dat het Westen “niet aan het verliezen is” in deze oorlog tegen de andere “werkelijkheid”. Deze andere werkelijkheid is het multivalente “anders-zijn” dat vanzelfsprekend steeds meer steun krijgt over de hele wereld, schrijft Alastair Crooke.

Velen in het Westen beseffen eenvoudigweg niet hoe snel de geopolitieke tektonische platen verschuiven: de oorspronkelijke tweedeling van het plateau (de mislukte financiële oorlog tegen Rusland) heeft al tot een toenemende golf geleid. De woede groeit. Mensen voelen zich nu niet langer alleen in hun afwijzing van de westerse hegemonie – het kan ze “niet langer schelen”.

In de week voorafgaand aan de G7-top is de Arabische Liga letterlijk “multipolair geworden”; zij heeft haar vroegere pro-Amerikaanse automatisme verlaten. De omarming van president Assad en de Syrische regering was zowel het logische gevolg van de secundaire tektonische plaatverschuiving die China met zijn Saoedisch-Iraanse diplomatie in gang had gezet – een revolutie die Mohammad bin Salman (MbS) vervolgens logischerwijs uitbreidde naar de hele Arabische sfeer.

MbS bezegelde deze “loskoppeling” van de Amerikaanse controle door president al-Assad uit te nodigen voor de top, als symbool van de algemene beeldenstorm van de Liga.

Voor het Westen is het ontologisch onmogelijk te tolereren dat hun werkelijkheid uit elkaar wordt gehaald: dat hun samenleving en de wereld in tweeën worden gesplitst. De narratieve realiteit is echter zo ingebed via de geoefende doeltreffendheid van de MSM-berichtgeving, dat politici lui zijn geworden. Ze hoeven hun zaak niet te bepleiten, en hebben ook geen stimulans om onwaarheden achter te houden.

De dynamiek is exorbitant: een overgehypte “monolithische realiteit” ontwikkelt zich tot een manicheïstische strijd op leven en dood. Elke misstap van de “opdrachtgevers” kan leiden tot de ineenstorting van het medianarratief-“kaartenhuis”. (Dit idee van een éénduidige werkelijkheid wordt niet gedeeld door de meeste andere samenlevingen, die de werkelijkheid als veelzijdig zien).

Ontkenning wordt endemisch. We zijn dus getuige van een havikistische G7, die de narratief-tegenslag (van de val van Bakhmut) omzeilt door een list om F-16’s aan Oekraïne te leveren, China te bestraffen omdat het president Poetin niet tot “terugtrekken” heeft gedwongen in Oekraïne, en de bijeenkomst te gebruiken om een narratiefkader te scheppen voor de komende confrontatie met China over handelskwesties en Taiwan.

Een commentator op de top vroeg zich af “Ben ik nog steeds in Europa of in Japan?”, terwijl ze luisterde naar retoriek alsof die was overgenomen uit Von Der Leyens eerdere toespraak tot de EU. Von de Leyen had de formulering “de-risking” met China bedacht om de sluipende tweedeling tussen de EU en China in de productie op de EU-Commissie fabrieksvloer te verhullen. Deze opmerking onderstreept echter hoe Von der Leyen de facto lid is geworden van het Biden-team.

China reageerde boos op de beschuldiging met de bewering dat de G7-top een werkplaats was geworden voor het “belasteren” en bezoedelen van China.

Deze uitgebreide narratiefvorming voor de confrontatie met China wordt door de G7 noodzakelijk geacht omdat de rest van de wereld China niet als een daadwerkelijke “bedreiging” voor de VS ziet: Zij begrijpen veeleer dat de echte “bedreigingen” voor de VS voortkomen uit hun interne verdeeldheid, en niet uit externe bronnen.

Het belang van de G7 ligt niet zozeer in de gelanceerde anti-China narratieven, maar, eerlijk gezegd, omdat de hele episode uitdrukking geeft aan een westerse hubristische ontkenning, die extreem gevaar inhoudt met betrekking tot Oekraïne. Hieruit spreekt de realiteit dat het Westen – in zijn huidige mentale modus – niet in staat zal zijn met een geloofwaardig politiek initiatief te komen om een einde te maken aan het Oekraïne-conflict. (Vergeet niet dat Moskou gigantisch werd bedrogen bij de eerdere episode in Minsk).

De taal van de G7 wijst alle serieuze diplomatie af en geeft aan dat het noodzakelijk blijft om vast te houden aan de mantra “niet verliezen”: de val van Bakhmut is geen nederlaag voor Kiev, maar een pyrrusverlies voor Poetin; Oekraïne wint, Poetin verliest, was de boodschap van de G7.

De overmoed schuilt in de eeuwige westerse neerbuigendheid tegenover president Poetin en Rusland. Washington (en Londen) kunnen zich maar niet ontdoen van de overtuiging dat Rusland kwetsbaar is, dat zijn strijdkrachten nauwelijks of helemaal niet competent zijn, dat zijn economie instort, en dat Poetin daarom waarschijnlijk elke “olijftak” die Amerika hem aanbiedt, zou aangrijpen.

Dat president Xi druk op Poetin zou kunnen – of willen – uitoefenen “om zich terug te trekken” in Oekraïne en een staakt-het-vuren op voorwaarden van de EU – de “Zelensky-voorwaarden” – te aanvaarden, is een illusie. Toch lijken sommige belangrijke EU-leiders echt te denken dat Poetin door Xi of Modi onder druk kan worden gezet om Oekraïne te verlaten op voorwaarden die volledig gunstig zijn voor Kiev. Deze Europese leiders zijn gewoon gevaarlijk gegijzeld door de psychologische processen die hun ontkenning voeden.

Rusland “wint” op het financiële front en op het mondiale diplomatieke front. Het heeft het overweldigende voordeel in aantallen strijdkrachten; het heeft het voordeel in wapens; het heeft het voordeel in het luchtruim en in de elektromagnetische sfeer. Oekraïne is in wanorde, zijn strijdkrachten zijn gedecimeerd en de entiteit Kiev brokkelt snel af.

Begrijpen ze het niet? Nee. Het eindeloze bittere vijanddenken jegens Poetin en Rusland heeft ertoe geleid dat een zelfbedachte werkelijkheid zich heeft losgemaakt, steeds verder is afgedreven van elke band met de werkelijkheid, en vervolgens is overgegaan in een waanvoorstelling – waarbij altijd wordt teruggegrepen op gelijkgestemde cheerleaders voor validatie en uitgebreide radicalisering.

Dit is een ernstige psychose. Want in plaats van het conflict rationeel aan te pakken, komt het Westen consequent met “non-starters” zoals een “bevroren conflict“. Denken ze serieus dat Rusland “achterover zal leunen” terwijl het Westen een tot de tanden bewapende NAVO-proxy in het Westen van Oekraïne “opstelt”? Een proxy die als een etterende wond aan Russische zijde zal staan en op lange termijn Russische middelen zal doen bloeden? Denken ze dat de Russische Hoge Raad de les van Afghanistan is vergeten? Ik kan u vertellen dat dat niet zo is. Ik speelde een rol in die tragedie.

Wat nu? Rusland zal waarschijnlijk afwachten of Kiev in staat is een offensief te beginnen – of niet. Als Kiev wel een offensief lanceert, zou het voor Rusland zinvol zijn om de Oekraïense troepen zich op de Russische verdedigingslinies te laten werpen, en hun krachten verder uit te putten, in een nieuwe “vleesmolen”. Moskou zal testen of de beschermheren van Kiev dan bereid zijn de “feiten op de grond” te erkennen, in plaats van een ingebeelde werkelijkheid, door zich neer te leggen bij de voorwaarden van Moskou. Zo niet, dan kan de Russische uitputtingsslag doorgaan, en doorgaan, tot aan de Poolse grens. Er is geen andere optie – ook al is het de laatste keuze van Moskou.

De afleiding met de F-16’s zal de strategische balans van de oorlog niet veranderen, maar de oorlog natuurlijk wel verlengen. Toch grepen de Europese leiders op de G7 naar het voorstel.

Lt. Kol. Daniel Davis, Senior Fellow bij Defence Priorities in Washington, heeft gewaarschuwd:

“Er is geen reden om een dramatische verandering in het lot van Kiev in de oorlog te verwachten vanwege hen [de F-16’s]. Zelfs de 40 tot 50 straaljagers waar Oekraïne naar verluidt om vraagt, zullen het verloop van de oorlog niet fundamenteel veranderen. De grotere vraag die “Amerikanen aan Biden zouden moeten stellen, is deze: met welk doel? Wat verwacht de regering te bereiken met de levering van de F-16’s? Wat hopen we fysiek te bereiken? Welke eindtoestand ziet de president voor de oorlog, en hoe zou de aanwezigheid van F-16’s de kansen op succes verbeteren?

Voor zover ik kan vaststellen, zijn deze vragen niet eens gesteld, laat staan beantwoord, door functionarissen van de regering of het Pentagon … Washington moet zich veel meer gaan richten op concrete middelen om de Amerikaanse belangen veilig te stellen en de oorlog te beëindigen, en minder op inconsequente wapenleveranties die geen deel lijken uit te maken van een coherente strategie”.

Dezelfde vraag zou aan de EU moeten worden gesteld: “Met welk doel?” Is die vraag wel gesteld, laat staan beantwoord?

Nou, laten we hem beantwoorden: Wat zullen 50 F-16’s bereiken? De Europese leiders zeggen te streven naar een snelle beëindiging van het conflict, maar dit initiatief zal precies het tegenovergestelde bereiken. Het zal de zoveelste mijlpaal zijn in de escalatie naar de “eeuwige oorlog” tegen Rusland die sommigen zo vurig wensen. Rusland zal dan waarschijnlijk weinig anders zien dan over te gaan tot een volledige oorlog tegen de NAVO.

De Europeanen lijken niet in staat om “nee” te zeggen tegen Amerika. Toch waarschuwt kolonel Davis duidelijk dat de VS van plan is “de last van de fysieke steun aan Oekraïne te verschuiven naar onze Europese partners”. Impliciet suggereert dit een “lange oorlog” in Europa. Hoe zijn we in hemelsnaam zover gekomen? (Door niet vanaf het begin goed na te denken, met een financiële oorlog tegen Rusland die zo enthousiast en onnadenkend door Europa is omarmd).

Onlangs schreef de Financial Times dat Oekraïne vijf maanden de tijd heeft om de VS en andere westerse geldschieters enige “vooruitgang” te laten zien, om hen te overtuigen van zijn plannen voor het conflict met Rusland: “Als we in september aankomen en Oekraïne heeft geen belangrijke vooruitgang geboekt, dan zal de internationale druk op het Westen om hen tot onderhandelingen te brengen enorm zijn”.

Nou, kolonel Davis zegt dat het weinig waarschijnlijk is dat de [de F-16] gevechtsvliegtuigen dit jaar boven het luchtruim van Oekraïne zullen worden ingezet. Biden heeft de oorlog dus terloops verlengd tot ver na september.

Als Europa snel een einde wil maken aan de oorlog, moet het hopen dat het Kievse “project” snel implodeert. (En dat zou best eens kunnen gebeuren, ondanks de F-16’s).

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

De NAVO – verslagen door een kok en een groep veroordeelden

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: