Het is niet te vroeg om het decennium een naam te geven: De Verschrikkelijke Jaren Twintig

“De tijden zijn verschrikkelijk, niet door onpersoonlijke krachten van de geschiedenis zoals Hegel zou willen, maar omdat een kleine minderheid besloot om gevaarlijke spelletjes te spelen met fundamentele rechten, vrijheden en wetten. Ze hebben de wereld kapotgemaakt en plunderen nu wat er over is. Het belooft gebroken en geplunderd te blijven zolang dezelfde mensen ofwel de moed hebben om hun wandaden toe te geven of, zoals de oude mannen die het Sovjetrijk in zijn laatste dagen bestuurden, uiteindelijk van de aardbodem verdwijnen.”

De New Yorker schrijft een wedstrijd uit. Hoe moeten we ons tijdperk noemen? Enkele mogelijke kandidaten: De Verschrikkelijke Jaren Twintig, het Tijdperk van de Noodtoestand, Koude Oorlog II, de Omnishambles, de Grote Verbranding en het Assholoceen, schrijft Jeffrey A. Tucker.

Die laatste kan ik maar niet begrijpen. Hoe dan ook, het is absoluut waar dat de gebeurtenissen en ons leven een dramatische wending hebben genomen. Het is niet alleen nationaal. Het is wereldwijd en verwoestend.

Ik ga voor de Verschrikkelijke Jaren Twintig.

Iedereen lijkt het erover eens te zijn dat deze naam van toepassing is, ongeacht klasse of politieke voorkeur. Je kunt kiezen uit de symptomen: slechte gezondheid, inflatie, politieke verdeeldheid, censuur, buitensporige staatsmacht, armzalige politieke kandidaten, oorlog, misdaad, dakloosheid, financiële druk, afhankelijkheid, leerverlies, zelfmoorden, oversterfte, verkorte levensduur, gebrek aan vertrouwen, demografische omwenteling, de zuivering van andersdenkenden, de dreiging van autoritarisme, massale incompetentie, verspreiding van idiote ideologieën, gebrek aan beschaafdheid, nepwetenschap, corruptie op alle niveaus, verdwijning van de middenklasse, en ga zo maar door.

Voeg dit alles samen en je hebt verschrikkelijke tijden.

We zoeken afleiding en vinden die in reizen, films, kunst, drank en andere middelen, religie en meditatie. Wat we ook doen, als we eenmaal terug zijn van de tijdelijke adempauze, valt de afschuwelijke realiteit om ons heen niet meer te ontkennen. En hoe meer het verschrikkelijke zich vermenigvuldigt, verspreidt en verschanst, hoe minder voor de hand liggende oplossingen er zijn. Het centrum hield het een paar jaar geleden niet meer en is steeds minder in zicht. We moeten moeite doen om ons de goede oude tijd van 2019 te herinneren. Ze lijken een vage herinnering.

Herinnering en nostalgie lijken het enige te zijn wat we nog hebben. We kijken tevreden naar The Gilded Age en Downton Abbey. Oppenheimer, Barbie, Napoleon, alles wat historisch is, is goed. We glimlachen alleen al om de wetenschap dat Dolly Parton en Cher nog steeds optreden omdat het ons troost geeft. Er zijn altijd herhalingen van Seinfeld die ons verrukken. Onze streaming muziekdiensten kunnen met één druk op de knop de gouden tijd van rock, country of klassiek terugbrengen. We kunnen oude familiefoto’s bekijken en ons verbazen over hun glimlach en de bron. We kunnen nadenken over het goede leven van onze ouders en grootouders.

Hoe dan ook, het lijkt allemaal in het verleden te liggen, dat altijd gunstig lijkt af te steken bij het heden. Sterker nog, het verleden steekt gunstig af bij elke denkbeeldige toekomst die we ons kunnen voorstellen. De Carrousel of Progress in Disney World is nu net een macabere grap. Sterker nog, de profeten van onze toekomst lijken alleen met dystopieën te komen: niets bezitten, insecten eten, zonder doen, fietsen in plaats van auto’s op brandstof, bewaking, annulering, van 15-minutensteden , prik na prik voor rare infecties, communicatie via Zoom en de afwezigheid van elegantie in kleding, eten en reizen, behalve natuurlijk voor de elites die leven als District One in The Hunger Games.

Dat komt omdat deze hel die over ons is uitgestort veel erger is dan alles wat zelfs de pessimisten in maart 2020 hadden voorspeld. We keken naar het extreme beleid van toen en voorspelden werkloosheid, groeiende wanhoop onder de bevolking, verlies van vertrouwen in de volksgezondheid en deskundigen, evenals een lange periode van economische ontwrichting. Maar we konden toen nog niet weten dat de twee weken zouden veranderen in twee maanden en vervolgens in twee jaar en langer. Het was alsof de hele samenleving gemarteld werd onder de duim van autocratische bureaucratieën die slechts verzonnen wat ze deden en dat alles rechtvaardigden met dubbelzinnige wetenschap en glimlachen voor de sociale media.

Alles wat we ooit vertrouwden leek opeens deel uit te maken van het systeem. Waar waren de burgemeesters en rechters? Ze waren bang. Waar waren de dominees, priesters en rabbijnen? Ze zeiden dezelfde dingen als de tv-presentatoren en de publieke omroepen. Waar waren de academici? Ze maakten zich te veel zorgen over promotie, aanstelling en subsidiegeld om zich uit te spreken. Waar waren de burgerlijke libertariërs? Ze verdwenen uit angst om te ver af te wijken van de heersende consensus, hoe gefabriceerd ook.

Overal waar we gaan en alles wat we doen heeft nu te maken met iets digitaals, en meestal gaat het om het verifiëren van wie we zijn. We worden gescand, QRed, gevolgd, getraceerd, gezichts- en netvliesherkenning, gemonitord en geüpload naar een of andere grote database ergens, die vervolgens wordt ingezet voor doeleinden waar we niet achter staan.

We kunnen nergens heen zonder onze controleapparaten die ooit telefoons werden genoemd. We kunnen niet reizen of zelfs maar pakketten versturen zonder een RealID. Zo nu en dan stuurt de overheid een luid gekraak naar onze zakken zodat we niet vergeten wie de baas is. De scheidslijn tussen publiek en privaat is verdwenen, en dat geldt ook voor de sectoren: we weten niet meer zeker wat handel is en wat overheid.

Het vreemdste van dit alles is het gebrek aan eerlijkheid hierover. Ja, de verschrikkelijke waarheid over onze tijd wordt nu algemeen toegegeven. Maar de bron van alle problemen? Wie heeft ons dit aangedaan en waarom? Dat is allemaal nog steeds taboe. Er is geen open discussie geweest over de lockdowns, de maskeringsbedrog, de mislukte injecties en de surveillance. Nog minder is er openlijk gesproken over de mensen en machten achter het hele fiasco dat alles aan diggelen sloeg wat we ooit vanzelfsprekend vonden van onze rechten en vrijheden. Is het verwonderlijk dat burgertwisten en zelfs oorlogen het gevolg zijn?

We willen weten wie of wat het systeem kapot heeft gemaakt, maar voor antwoorden zijn we afhankelijk van degenen die het minst geneigd zijn om ze te geven. Dit komt omdat de mensen die ons anders de waarheid zouden kunnen vertellen allemaal met de leugens zijn meegegaan. Ze kunnen geen andere oplossing bedenken dan ze te blijven vertellen totdat we vergeten dat we recht hebben op de waarheid. Dit lijkt te gelden voor de hele mainstream media, overheid en technologie. De deskundigen die erbij betrokken waren, zijn nauwelijks degenen die ons eruit kunnen halen.

We proberen zo goed mogelijk een oplossing te vinden. Voor een tijdje werkten de boycots tegen de slechteriken, totdat het er te veel werden om te onthouden. Pfizer en Bud Light, zeker, plus Target, maar nu zijn het WalMart, Amazon, Facebook, Google, CVS, Eventbrite, CNN en wie weet wie nog meer. Moeten we ook tegen Home Depot en Kroger zijn? Moeilijk te onthouden. We kunnen niet iedereen boycotten.

Onze overwinningen op dit of dat merk, dit of dat beleid, een goede rechterlijke beslissing die in hoger beroep verloren gaat, worden door de plotters beschouwd als niets meer dan tijdelijke tegenslagen. Het verschrikkelijke is als een grote modderstroom die blijft stromen en de wereld blijft vullen, hoeveel we ook schrobben, schoonmaken en borgtocht betalen.

We willen lokale restaurants steunen – ze waren overal zo slachtoffer van – maar het is te duur. Dus hebben we de thuiskeuken herontdekt, maar zelfs dat geeft ons een sticker shock in de supermarkt. Plus, tijdens de goede tijden ontwikkelde iedereen een of andere excentriciteit op eetgebied. Geen vlees, geen koolhydraten, geen gluten, geen vis (kwik), geen zaadoliën, geen maïssiroop, niets anorganisch, plus allerlei religieuze beperkingen, maar dan blijft er niet veel over om te eten. We zouden een etentje kunnen organiseren, maar er is geen manier om consensus te bereiken en onze kookkunsten zijn sowieso afgezwakt. Thuiskok worden is uitgesloten.

Mensen met jongere kinderen hebben geen idee. Mensen onder de 18 jaar zijn gesocialiseerd om te geloven dat de gekke wereld waarin we leven – maskeren, gesloten scholen, zoomklas, verslaving aan social media, woede alom – gewoon is zoals de wereld is. We hebben moeite om het tegendeel uit te leggen, maar we kunnen dat niet met vertrouwen doen, want misschien is dit wel hoe de wereld in elkaar zit. En toch kunnen we ons niet aan de realiteit onttrekken dat ze bijna niets weten over wat dan ook: geschiedenis, maatschappijleer, literatuur, laat staan iets echt technisch. Ze lezen nooit boeken. Geen van hun leeftijdsgenoten geeft er ook maar iets om. Hun ambities om carrière te maken zijn om een influencer te worden, waardoor ouders in de lastige positie komen dat ze iets anders moeten aanraden in tijden die zo drastisch veranderd lijken te zijn ten opzichte van toen wij opgroeiden.

Hard studeren, hard werken, de waarheid vertellen, geld sparen, de regels gehoorzamen: dat waren de oude principes die zorgden voor een succesvol leven. We kenden en praktiseerden ze en ze werkten. Maar zijn ze nog wel van toepassing? Eerlijkheid en verdienste lijken uit het raam te zijn verdwenen en zijn vervangen door privileges, positie, identiteit en slachtofferschap als een manier om een stem en houvast te krijgen. Decorum en nederigheid worden overvleugeld door brutaliteit en agressie.

De nieuwe generatie krijgt dagelijks te horen dat objectieve realiteit niet eens bestaat. Immers, als mannen hun genderidentiteit in een opwelling kunnen veranderen en zelfs verwijzingen naar “vrouwensporten” als hopeloos binair worden gezien, waar kunnen we dan echt op rekenen als authentiek, onveranderlijk en onbetwistbaar waar? Bestaat er echt zoiets als “beschaving” of is dat een racistisch concept? Kunnen we de Founding Fathers bewonderen of is de uitdrukking alleen al beledigend? Is democratie echt beter dan andere systemen? Wat bedoelen we eigenlijk met vrije meningsuiting? Het is allemaal open gegooid.

Je kunt hier je eigen observaties aan toevoegen, maar het lijkt duidelijk dat de ineenstorting veel verder is gegaan dan zelfs de profeten van 2020 hadden voorzien. Toen regeringen onze scholen, bedrijven, kerken en sportscholen sloten onder het mom van het beheersen van het microbiële koninkrijk, wisten we zeker dat er moeilijke tijden aankwamen. Maar we hadden geen idee hoe erg het zou worden.

Zulke “volksgezondheidsmaatregelen” waren niet eens mogelijk buiten de ergste dystopische fictie. En toch gebeurde het allemaal in een flits, allemaal met de zekerheid dat De Wetenschap het eiste. Geen van de instellingen waarop we vertrouwden om zulke waanzinnige experimenten te stoppen, werkte om het te stoppen. De rechtbanken waren gesloten, de tradities van vrijheid vergeten, het leiderschap van onze instellingen had een gebrek aan moed en alles en iedereen was verdwaald in een mist van desoriëntatie en verwarring.

De liberalen uit het Victoriaanse tijdperk waarschuwden ons dat beschaving (daar heb je dat woord) kwetsbaarder is dan we weten. We moeten erin geloven en ervoor vechten, anders kan het in een oogwenk worden weggenomen. Eenmaal verdwenen wordt het niet gemakkelijk hersteld. Dat ontdekken we vandaag zelf. We huilen vanuit de diepte, maar het gat wordt alleen maar dieper en het geordende leven dat we als vanzelfsprekend beschouwden, wordt meer bepaald door anomie en de beangstigende verrassing van het ondenkbare.

Waar is de hoop? Waar is de uitweg uit deze puinhoop?

Het traditionele antwoord op deze vragen draait allemaal om het zoeken en vertellen van de waarheid. Dat is zeker niet te veel gevraagd en toch is het het laatste wat we vandaag krijgen. Wat weerhoudt ons ervan om de waarheid te horen? Te veel mensen hebben te veel in de leugen geïnvesteerd om een eerlijk gehoor te geven.

De tijden zijn verschrikkelijk, niet door een onpersoonlijke kracht van de geschiedenis zoals Hegel zou willen, maar omdat een kleine minderheid besloot om gevaarlijke spelletjes te spelen met fundamentele rechten, vrijheden en wetten. Ze hebben de wereld kapotgemaakt en plunderen nu wat er over is. Het belooft gebroken en geplunderd te blijven zolang dezelfde mensen ofwel de moed hebben om hun wandaden toe te geven of, zoals de oude mannen die het Sovjetrijk in zijn laatste dagen bestuurden, uiteindelijk van de aardbodem verdwijnen.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Sorry, dit gaat niet weg

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: