Luister naar Marianna Vyshemirskaya die vertelt hoe de nieuwe “Witte Helmen” haar gebruikt hebben om een Russisch nepbombardement in scène te zetten… eentje die ze zelf in scène gezet hebben met hun eigen explosieven, net zoals ze keer op keer in Syrië gedaan hebben, … bommen, gas, geen gas, ontvoerde kinderen en dokters onder bedreiging van een pistool…
Het vermeende bombardement, of beschieting, van de kraamkliniek in Mariupol is een omstreden kwestie. Nu heeft de (mogelijk onvrijwillige) “hoofdrolspeelster” een interview gegeven, schrijft Anti-spiegel.ru.
Ter herinnering zal ik eerst nog even terugkomen op de controverse rond het incident in de kraamkliniek van Mariupol. Oekraïne en de westerse media hebben gemeld dat Rusland op 9 maart een kraamkliniek in Mariupol heeft gebombardeerd. Rusland ontkent dit, maar wijst erop dat de kliniek door soldaten in een militaire basis was veranderd en dat strijders van het Azov-regiment daar de overgebleven burgers in het ziekenhuis en de omliggende huizen als menselijke schilden hebben misbruikt door de kraamkliniek in een militair object te veranderen en er soldaten en wapens heen te brengen.
Het incident en de controverse
Ik heb er op 10 maart een artikel over geschreven, waarin ik beweerde dat een blogster genaamd Marianna op de beelden te zien was en meerdere rollen speelde. Ik heb ook de video die over het incident werd vrijgegeven, als in scène gezet beschreven.
Er is toen op de Nachdenkseiten een levendige discussie over gevoerd en er werd gezegd dat ik me op minstens één punt vergist had, want het meisje op de brancard was – in tegenstelling tot wat ik beweerde – niet Marianna. Ik heb hier in een ander artikel op 16 maart commentaar op geleverd. Mijn kernthese was dat het mogelijk is dat Marianna niet de jonge vrouw op de brancard is, maar dat de video toch een enscenering is, omdat er te veel inconsistenties in zitten. Een lezer van de Nachdenkseiten heeft de video veel nauwkeuriger geanalyseerd dan ik en vond nog meer tegenstrijdigheden. U kunt zijn analyse hier vinden.
In de omstreden video is onder andere in verschillende opnamen te zien hoe de vrouw op de brancard over het terrein gedragen wordt, en men kan zien dat er daarbij in filmmateriaal gesneden is, en dat de brancard in verschillende opnamen door verschillende mannen gedragen wordt. Het beeld van de vrouw die in allerijl gered wordt is dus duidelijk onjuist, anders zouden ze de dragers van de brancard niet verschillende keren verwisseld hebben in de haastige gang naar de ambulance. Maar er is nog steeds veel bewijs dat de video in scène gezet is.
Nu heeft Marianna een interview gegeven en ik heb haar uitspraken volledig vertaald. Wanneer u uit het Russisch vertaalt, kunt u niet altijd letterlijk vertalen, want Russische woordspelingen en uitdrukkingen zouden in het Duits vreemd en misleidend zijn. Wanneer u vertaalt, moet u de betekenis van wat er gezegd wordt, vatten en weergeven. Ik wijs op dit probleem omdat ik in deze vertaling zo dicht mogelijk bij de formuleringen van Marianna ben gebleven. Zij is duidelijk nog overstuur, dus sommige dingen klinken wat “hobbelig”, en ik heb geprobeerd om niet alleen de inhoud van wat er gezegd werd over te brengen, maar ook de manier waarop zij het formuleerde.
Engelstalige vertaling:
Na het transcript zal ik er wat gedachten en informatie aan toevoegen.
Begin van het transcript:
Mijn naam is Marianna Vishemirskaya. Voor de oorlog woonde ik in Donetsk, om precies te zijn in Makeevka. Ik ontmoette mijn man, wij besloten samen te gaan wonen en te trouwen. Dus in 2020, vlak voor de quarantaine (noot van de vertaler: bedoelt Covid), toen de grenzen gesloten waren, kwam ik naar Mariupol.
De meeste mensen dachten dat er niets ergs zou gebeuren – nou ja, er zou wel iets gebeuren – maar dat wij het allemaal zouden overleven. Maar naarmate dit meer en meer toenam, begonnen de mensen in paniek te raken. Vluchten was al onmogelijk, ze lieten niemand eruit. De vrouw van een vriend van mijn man probeerde weg te komen, zij reed op een mijn in de buurt van Zaporizja en ontplofte.
Op 2 maart waren elektriciteit en water helemaal afgesneden, gas was er waarschijnlijk nog een paar dagen, toen was ook dat weg en was er niets meer.
Op 6 maart besloten wij te vertrekken, want ik was bijna klaar. Wij gingen naar de kraamkliniek, zij namen ons op, zij wezen ons niet af. Wij gingen naar kraamkliniek nummer 3, omdat er nergens anders heen te gaan was. Kraamkliniek nummer 2 nam niemand aan. De nummer 1 kraamkliniek was de modernste, maar ze zeiden dat ze daar niemand zouden opnemen, iedereen kon naar huis gaan. Even later kwamen ze en zeiden dat je niet alleen kon gaan, maar dat je ook moest gaan. Zij rechtvaardigden dit door te zeggen dat er nu soldaten komen om zich daar op te stellen, omdat er een zonnebatterij is.
Zij brachten iedereen naar de laatste nog functionerende kraamkliniek, daar was alleen nog een kleine batterij voor de beademingsapparatuur voor de baby’s. De jongens, dat wil zeggen, de mannen van de geborenen, bleven in de kelder en woonden daar.
In de straat was door dezelfde mannen een veldkeuken opgezet, waar mensen uit de huizen brachten wat ze hadden, zodat ze iets te eten hadden. Zij kookten er eten en thee. Er was een metalen vat waarin men water kookte en zo.
De soldaten hielpen helemaal niet. De soldaten kwamen een keer en vroegen: “Geef ons eten” en kregen te horen: “Welk eten? Het is allemaal voor de zwangere vrouwen” maar zij zeiden, “wij hebben al vijf dagen niet gegeten” en zij namen ons eten en zeiden, “jullie kunnen nog wat koken”.
Toen de explosies gebeurde, hoorden wij geen schoten. Wij sliepen ’s nachts volkomen rustig. Op 9 maart hoorden wij een bom ontploffen. Ik gooide instinctief een deken over mij heen en toen hoorde ik de tweede bom. Ik kreeg enkele scherven die mij op mijn neus, lip en voorhoofd raakten. Maar het was niet ernstig, alleen aan de bovenkant was het wat dieper en het liep langs mijn oog en wang naar beneden.
Toen de tweede explosie losbarstte, evacueerden zij ons naar de kelder. Daarna bespraken wij of het een luchtaanval was geweest. Later bleek dat het geen luchtaanval was, dat onze mening bevestigd werd, want wij hadden niets gehoord en de anderen ook niet. Zij zeiden dat een projectiel geraakt was. Vóór de twee explosies waren er geen andere explosies.
Wij zaten daar misschien vijf of tien minuten, meer was er niet. Toen kwamen de soldaten en zeiden dat ze klaar waren om ons te evacueren. Ik was de laatste die wegging, mij werd gezegd dat het niet gehecht hoeft te worden, het is niet diep, het zal een beetje bloeden en dan houdt het vanzelf op.
Ik stond daar een kwartiertje en bekeek de omgeving, met één oog, zoals ze zeggen, en keek naar de ramen. Dan draai ik mij om en daar staat een soldaat met een helm. Ik kijk naar hem en zie dat hij iets in zijn hand heeft, dat hij aan het filmen is. Ik vroeg hem mij niet te filmen, daar had ik geen zin in en ik wilde me nergens vertonen, dat hoefde echt niet. Het was echt niet het juiste moment.
Hij zei “prima” en ging weg. En toen wij weggingen, stond dezelfde reporter op de begane grond en begon mij te filmen. Tegen die tijd zeiden de jongens hem niet te filmen, hij negeerde hen. Wij herhaalden dit en hij vertrok.
Mijn man hield ze beter in de gaten, want ze kwamen ook de volgende dag. Zij zeiden dat zij van Associated Press waren. Zij hadden helmen, er stond wat op geschreven, wat ik eerlijk gezegd helemaal niet gelezen heb, maar mijn man las het, want hij was de volgende dag bij mij.
Zij waren er onmiddellijk bij vanwege de foto’s die ik zag, toen ik al veilig was en begreep wat er in de eerste plaats aan de hand was. De foto’s met mij in andere kleren op de brancard, dat was ik niet, dat was een meisje dat gestorven was. Zij was de eerste die weggedragen werd, want zij was er zeer ernstig aan toe. Zij en haar kind konden niet gered worden. Zij werd naar het ziekenhuis gebracht, maar noch zij noch het kind overleefden het. Haar man zat op zijn knieën te huilen, de man had alles verloren, zijn familie bestond niet meer.
Dat was het meisje, dat was ik niet. Ik werd niet veranderd en ik werd niet opgemaakt.
Ik neem aan dat zij er onmiddellijk waren. Het kostte ons twee of drie minuten om naar de kelder te gaan en toen zaten we daar misschien tien minuten. Dat was dus 12 minuten en zij werd al weggedragen op de brancard. En zij werd al gefotografeerd, dus zij waren er al, neem ik aan.
Wij werden naar het ziekenhuis in de 17e streek gebracht. Tegen de tijd dat ze kwamen, had ik mijn keizersnede al gehad. Zij kwamen de volgende dag. Ik zag ze en ik zei tegen mijn man: zij hebben mij gefotografeerd, want het waren dezelfde kerels. Zij stelden mij vragen: Wanneer, wat, waar?
Ik zei zo en zo, of er een luchtaanval was geweest, ik zei dat die er niet was geweest, niemand heeft iets gehoord, ook degenen niet die in de straat waren.
En nu, ik zei het al, ben ik min of meer veilig, ik ben op internet gegaan en het eerste wat ik deed was alle interviews opzoeken. Ik vond van alles, maar ik kon het interview niet vinden. Of het op het net stond of niet, weet ik niet. Maar verder vond ik alles, behalve dat.
Einde van het transcript.
Internationaal humanitair recht
Het internationaal humanitair recht verbiedt het bombarderen van burgerdoelen en het verbiedt het omzetten van burgerdoelen in militaire doelen door soldaten en wapens in of dicht bij een burgerdoel te brengen (school, ziekenhuis, enz.). Op het ogenblik dat een civiel voorwerp op die manier wordt misbruikt, wordt het een militair voorwerp en dus een legitiem doelwit voor een aanval, zelfs als daarbij burgers in gevaar worden gebracht. Natuurlijk moet in zo’n geval de evenredigheid worden afgewogen, en de vraag wat wanneer en onder welke omstandigheden evenredig is, zal een punt van discussie blijven.
Maar Marianna bevestigt duidelijk dat Oekraïense strijders de kraamklinieken van Mariupol met soldaten bezet hebben, waardoor ze militaire doelwitten voor het Russische leger zijn geworden. Zij bevestigt dus de Russische beschuldigingen dat de Oekraïense strijdkrachten, en vooral de nazi-bataljons zoals Azov, burgers misbruiken als menselijk schild, wat een oorlogsmisdaad is.
Marianna’s interview
Om Marianna’s interview te begrijpen, is het belangrijk te weten waar zij is. Maar haar verblijfplaats is (althans voor mij tot nu toe) onbekend.
Als zij zich in door Oekraïne gecontroleerd gebied bevindt, staat haar moeilijkheden (of zelfs straf) te wachten als haar versie de Russische informatie steunt. Indien zij zich in door Rusland gecontroleerd gebied bevindt, zou zij gevangenisstraf riskeren indien zij bij de enscenering betrokken is.
Als Marianna de waarheid spreekt, dan is zij alleen maar te betreuren omdat zij onvrijwillig deelneemster aan de actie is geworden. Dit zou haar in een situatie brengen waarin – wat zij ook zegt – alles tegen haar kan worden uitgelegd en tot strenge straffen kan leiden.
Het zou dus voor het begrip niet onbelangrijk zijn te weten waar zij zich bevindt, want dan kan men beter begrijpen van welke kant zij (eventueel) onder druk gezet wordt.
Wat dit betekent voor mijn interpretaties tot nu toe
Als we aannemen dat Marianna althans in grote lijnen de waarheid spreekt, dan was het voorval in de kraamkliniek geen enscenering met acteurs. Het was – als haar beweringen waar zijn – nog cynischer, want er werden twee explosies teweeggebracht en de slachtoffers werden gebruikt voor propaganda. De vele tegenstrijdigheden in de video spreken in de eerste plaats voor een enscenering van het incident, en in de tweede plaats voor het feit dat verslaggevers van de Associated Press (AP) onmiddellijk ter plaatse waren en vanaf het begin hebben gefilmd en gefotografeerd, zelfs tegen de uitdrukkelijke wil van de getroffenen, zoals Marianna zegt.
Ik beschouwde de video vanaf het begin als in scène gezet, omdat hij begint met een scène op een verlaten straat, waar een man puur toevallig aan het filmen is in de richting waarin zich dan een explosie voordoet. Mijn interpretatie is dat de AP-mensen (of het nu echte AP-verslaggevers waren of niet, doet niet ter zake) ter plaatse waren en klaarstonden om de explosie en de nasleep ervan in de kliniek te filmen.
Mijn interpretatie is tot nu toe geweest dat de video volledig in scène is gezet en dat de slachtoffers slechts hun rol speelden. Als de beweringen van Marianna waar zijn, dan lijkt het erop dat de explosies op een vooraf bekend tijdstip tot stand zijn gebracht, zodat het AP-team alles vanaf het begin kon filmen en fotograferen. De slachtoffers zouden dan echte slachtoffers zijn geweest, die niet eens wisten dat zij deel uitmaakten van een propagandastunt en wier dood of verwonding opzettelijk door de organisatoren van de actie werd aanvaard.
Bonus:
Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
Rusland bombardeert een kraamkliniek? Marianna en de nieuwe couveuse-leugen
Wij zijn onze samenleving gewend en te goed van vertrouwen.
Russen weten beter hoe ze staatsberichten moeten zien; waar of niet waar.
Feit is wel, en dat heeft zich ondertussen uit gekristalliseerd: die Zelensky is een idioot en wordt alleen door linksen serieus genomen.
Laat hem maar lekker rondlopen op Prada schoentjes, en dansen in vrouwen ondergoed op hoge hakjes.
De wereld zit vol met sexuele devianten; Rutte, Macron, Zelensky Biden, zoon van Biden, Trudeau…..
Dat is nou decadentie; wat abnormaal is wordt normaal. Grote staten zijn er aan ten onder gegaan.
————–
USA is oorzaak van veel oorlogen; in Afrika, maar ook Irak, Libie, Syrie, Oekraine, Vietnam, en komend: Afghanistan
De Russen noemden USA imperialistisch; en zij hadden gelijk.
Zoals jij al zegt als dit waar is zien we waar de Elite allemaal toe in staat is. Deze parasieten zien de gewone mensen als een gebruiksvoorwerp.