In 1956 werd het Duitse farmaceutische bedrijf Chemie Grünenthal GmbH een licentie verleend voor een nieuw experimenteel geneesmiddel tegen verkoudheid, griep, pijn en zwangerschapsbraken. Distillers Biochemicals Ltd, in het VK bekend onder de naam Distaval, verklaarde dat het geneesmiddel “volkomen veilig aan zwangere vrouwen en zogende moeders kon worden toegediend zonder nadelige gevolgen voor moeder of kind” – een basisvoorwaarde voor het verlenen van een vergunning voor een geneesmiddel.
Terwijl negenenveertig landen het geneesmiddel onder verschillende namen toelieten, weigerde het toenmalige Amerikaanse hoofd van de FDA, Dr. Frances Kelsey, een arts-farmacoloog met een diepgaande belangstelling voor de ontwikkeling van de foetus, toelating voor gebruik op de Amerikaanse markt wegens haar bezorgdheid over het gebrek aan bewijs voor de veiligheid van het geneesmiddel, schrijft Suzie Halewood op Off-guardian.org.
Het geneesmiddel was ook bekend onder de naam Thalidomide.
Vijfenzestig jaar later zijn de strenge veiligheidsmaatregelen die waren ingevoerd om een nieuw schandaal van het formaat van Thalidomide te voorkomen, terzijde geschoven om de goedkeuring van experimentele mRNA-vaccins te bespoedigen. Dit ondanks de bezorgdheid van (o.a.) Dr. Wolfgang Wodarg en Dr. Michael Yeadon, die bij het Europees Medisch Agentschap (EMA) een verzoekschrift indienden tot Administrative/Regulatory Stay Of Action (Administratieve/Regelgevende Opschorting) met betrekking tot het BioNtech/Pfizer onderzoek naar BNT162b – en niet alleen met betrekking tot de bezorgdheid over zwangere vrouwen, de foetus en onvruchtbaarheid – maar ook met betrekking tot het effect van de mRNA-vaccins op mensen met een eerdere immuniteit, voor wie immunisatie zou kunnen leiden tot een hyperinflammatoire reactie, een cytokinestorm, en een algemene ontregeling van het immuunsysteem waardoor het virus meer schade kan toebrengen aan hun longen en andere organen van hun lichaam.
Eerder onderzoek naar de behandeling van ziekten met boodschapper-RNA- of mRNA-vaccins is niet succesvol geweest en dit is de eerste keer dat mRNA-vaccins bij mensen zijn gebruikt.
De bezorgdheid van Yeadon, Wodarg en anderen lijkt te worden bevestigd door gegevens van de King’s College Zoe-app die bijwerkingen van de mRNA-vaccins registreert. Uit de gegevens van een groep van 700.000 personen blijkt dat 12,2% van degenen die met de Pfizer-prik waren gevaccineerd, bijwerkingen ondervond, een aantal dat verdrievoudigde tot 35,7% voor degenen die al eerder immuun waren. De bijwerkingen van de Oxford/AstraZeneca vaccinatie waren al hoog (31,9%), maar stegen tot 52,7% bij mensen die al immuun waren.
Ellie Barnes, hoogleraar hepatologie en immunologie aan de Universiteit van Oxford en lid van het Britse Coronavirus Immunology Consortium noemde de ontdekking – dat wanneer je een Covid-19 infectie hebt gehad je T-cellen geactiveerd worden en geheugen T-cellen worden – “verschijnen”, alsof dit iets onthullends was. Toch waren de gevaren van over-immunisatie al meermaals gesignaleerd en ruim voor de invoering van vaccins.
Het wordt nog erger.
Ondanks aanvullend onderzoek van het Mount Sinai Hospital in New York en de Universiteit van Maryland, waaruit bleek dat degenen die eerder Covid-19 hadden opgelopen, in feite al immuun waren en geen tweede dosis nodig zouden hebben (zij hadden de eerste dosis ook niet nodig als zij al immuun waren), zei Eleanor Riley, hoogleraar infectieziekten aan de Universiteit van Edinburgh: “Het kan logistiek ingewikkeld zijn om dit in een massavaccinatieprogramma op te nemen”, en voegde eraan toe: “Het kan over het geheel genomen veiliger zijn om ervoor te zorgen dat iedereen twee doses krijgt”.
Kan veiliger zijn? Velen in de onderzoeksgroep hadden al een bijwerking gehad van de eerste dosis, dus hoe kan het ‘veiliger’ zijn als is aangetoond dat tweede doses de kans op een bijwerking vergroten.
En hoe is het logistiek ingewikkeld om degenen die al een ongewenste bijwerking hebben gehad, daarvan op de hoogte te brengen? De medische gegevens van de 700.000 patiënten zijn al in het Zoe App-systeem ingevoerd, anders zou de Zoe App geen onderscheid kunnen maken tussen mensen met en zonder voorafgaande immuniteit. Daarom kunnen degenen die al immuun zijn omdat ze Covid-19 hebben gehad – of degenen bij wie een ongewenste bijwerking misschien op eerdere immuniteit zou wijzen – ervan op de hoogte worden gebracht dat er geen tweede dosis nodig is.
Bovendien, waarom worden mensen in hemelsnaam niet getest op voorafgaande immuniteit voordat zij een vaccinatie nemen, gezien de bezorgdheid in verband met over-immunisatie?
Er komen ook alarmerende gegevens naar boven over het Yellow Card Scheme.
Dit systeem, dat is opgezet naar aanleiding van het Thalidomide-schandaal, biedt zowel artsen als patiënten de mogelijkheid om bijwerkingen van geneesmiddelen en vaccins die in het VK op de markt zijn te registreren. Tot en met 29 april 2021 heeft de MHRA via Yellow Card Reporting 149.082 vermoedelijke bijwerkingen ontvangen van het Covid-19 mRNA-vaccin van Pfizer/BioNTech (vanaf 9 dec) en 573.650 vermoedelijke bijwerkingen van het Covid-19 vaccin van Oxford University/AstraZeneca (vanaf 4 jan).
Op 29 april 2021 staat het dodental van beide vaccins op 1045 [in Engeland]. Met 685 van deze sterfgevallen van het AstraZeneca-vaccin sinds 4 januari, komt dat neer op 5,9 sterfgevallen per dag voor AstraZeneca alleen. Het aantal sterfgevallen als gevolg van Covid-19 op maandag 26 april bedroeg 6. En de gegevens hebben geen betrekking op alle gevaccineerden. Slechts 3-5 kaarten per 1.000 toegediende doses (0,3-0,6%) zijn ingediend (10% meldde bijwerkingen tijdens proeven), wat erop kan wijzen dat veel mensen niet op de hoogte zijn van het bestaan van het Yellow Card Scheme en dat bijwerkingen dus te weinig worden gerapporteerd.
Uit de huidige respons op mRNA-vaccins kan worden afgeleid dat velen geloven dat de vaccins overdracht zullen voorkomen en dat de door de BBC gerapporteerde werkzaamheid van 90-95% van de vaccins neerkomt op een grote kans op preventie. Deze cijfers zijn afkomstig uit het rapport van de FDA over de werkzaamheid van het mRNA-vaccin van Pfizer, dat zelf verwijst naar de mogelijkheid van vermindering van de virusbelasting – d.w.z. symptomatische Covid-19 – niet van overdracht. Het betekent niet dat 95% van de gevaccineerden beschermd zijn tegen het oplopen van het virus, iets wat The Lancet “een misvatting” noemt.
Zelfs de bewering van 90-95% vermindering van de virale belasting wordt in twijfel getrokken door een BMJ rapport (en anderen), waarin de werkzaamheid van het mRNA-vaccin in de vermindering van Covid-19 symptomen eerder in de 19-29% range wordt geschat – minder dan de 35% werkzaamheid van dexamethason die door de NHS wordt gebruikt.
Dit lijkt te worden ondersteund door verdere berichtgeving van Shahriar Zehtabchi, MD die verklaart waarom “vermoedelijke maar onbevestigde” Covid-19 gevallen niet kunnen verduidelijken welke studiepatiënten de ziekte hadden in welke groep dan ook.
Het is dan ook moeilijk in te zien hoe de doeltreffendheid van het vaccin kan worden bepaald indien de personen die het vaccin nemen niet op voorafgaande immuniteit zijn getest of indien de proefpersonen slechts “vermoedelijk” de ziekte hebben gehad, zonder dat een test is uitgevoerd om dit te bevestigen. De mRNA-vaccins zijn ook hoofdzakelijk bestemd voor mensen met een hoog risico op complicaties als gevolg van Covid-19, wat – te oordelen naar de ONS-statistieken – een minderheid is.
Volgens ONS-cijfers bedroeg het aantal personen jonger dan vijfenzestig zonder ernstige onderliggende gezondheidsproblemen die “als gevolg van” Covid-19 in 2020 overleden 1.549. Voor de gezonde leeftijdsgroep van 30 jaar (d.w.z. degenen zonder ernstige onderliggende gezondheidsproblemen) zou het nemen van het experimentele mRNA-vaccin het statistische equivalent zijn van 164.125 mensen die van een klif springen omdat er een hongerige beer nadert. De beer wil maar één maaltijd en hij zal de langzaamste loper pakken. Als je fit bent, heb je weinig tot geen kans dat de beer je te pakken krijgt. Maar van de klif afspringen kan leiden tot verwondingen of de dood. Het is een sprong in het onbekende. Net als de mRNA-vaccins.
Toch zijn er nog steeds mensen die denken dat ze een vaccinatie nodig hebben om te reizen. Dat is niet zo. Griekenland, Cyprus, Portugal, Frankrijk, Oostenrijk en Israël zijn de eersten die hebben aangekondigd dat zij een bewijs van antilichamen en/of een negatieve Covid-19-test zullen aanvaarden om op reis te mogen. Bovendien zullen de gevaccineerden ook een bewijs van een negatieve Covid-19-test moeten kunnen voorleggen, vermoedelijk omdat er in deze landen en in andere landen nog twijfels bestaan over de doeltreffendheid van de vaccins met betrekking tot de overdracht. Zelfs British Airways eist geen bewijs van inenting. De luchtvaartmaatschappij was snel uit de startblokken om een gesubsidieerde online Covid-test van 33 pond aan te bieden aan degenen die van plan waren te reizen. Na de financiële verliezen van de lockdown zullen de meeste luchtvaartmaatschappijen en landen ongetwijfeld dit voorbeeld volgen. De vraag is wat de markt voedt.
Niet dat iets van het bovenstaande de Britse regering zal afremmen in haar manische uitrol van de vaccinatiecampagne naar de volgende 40-49-jarige doelgroep van proefkonijnen. Heeft de meerderheid van deze 40- tot 49-jarigen het mRNA-vaccin nodig? Niet volgens de gegevens van de WHO en ONS. Voor een gezonde 40-49-jarige is de kans om te sterven aan Covid-19 1 op 46.242. Zal deze volgende doelgroep worden afgeschrikt door het feit dat zoveel artsen en gezondheidswerkers weigeren het vaccin te nemen? Dat zou wel moeten.
Het duurde vijf jaar nadat de eerste vergunning voor Thalidomide was verleend voordat iemand zich realiseerde dat Thalidomide de placentabarrière passeerde en ernstige geboorteafwijkingen veroorzaakte, een ontdekking die werd bemoeilijkt door het feit dat het geneesmiddel onder verschillende namen in 49 landen op de markt was gebracht. Het kostte nog eens vijf jaar om een rechtszaak aan te spannen. Niemand werd schuldig bevonden. Pas in het midden van de jaren zeventig, na een felle morele kruistocht van wijlen de grote onderzoeksjournalist en redacteur Harold Evans (die onderzoeksjournalistiek “aanvallen op de duivel” noemde), kregen de families van de kinderen die stierven of werden geboren met problemen aan ledematen, ogen en hart, een passende schadevergoeding. Vijftig jaar later bood Chemie Grünenthal GmbH haar excuses aan. Evans geloofde dat het Thalidomide schandaal een les was in hoe een regering haar plicht kan verraden. Ze doen het nog steeds.
Dr. June Raine, algemeen directeur van de MHRA, was “verheugd” het vaccin van AstraZeneca goed te keuren voor gebruik bij de burgers van het Verenigd Koninkrijk. “Geen middel wordt onbeproefd gelaten wanneer het op onze beoordelingen aankomt”, zei zij. Dat er een “robuuste en grondige beoordeling van alle beschikbare gegevens” had plaatsgevonden en dat haar medewerkers “onvermoeibaar hadden gewerkt om ervoor te zorgen dat we veilige vaccins beschikbaar blijven stellen aan mensen in het hele Verenigd Koninkrijk”.
Ik betwijfel of Dr. Frances Kelsey het zo zou zien. Of Harold Evans.
