De Covid-leugens van de media zijn als propaganda van nazi’s, zegt professor

Het is een uitgebreide en boeiende analyse van waarom en hoe onze zogenaamd vrije samenleving is afgegleden naar zo’n ondoordachte conformiteit en naleving, schrijft Kathy Gyngell.

Miller begint met het blootleggen van de schuld van de mainstream media en eindigt met de ‘voorprogrammerende’ rol van de mondkapjesmandaten voor de collectieve dwang tot vaccineren.

JD: Mark, je hebt een aantal behoorlijk heldhaftige dingen gezegd over de onzin die gaande is. Ik ben zelfs verbaasd dat je nog een baan hebt.

MM: Nou, ik heb een aanstelling, weet je, dus het zou moeilijk zijn om van me af te komen. Ze proberen het en ik kan het daar vandaag over hebben als je wilt ?

JD: Ja.

MM: Maar ik … het is erg aardig van je om te zeggen dat ik heldhaftig ben. Het doet me op een bepaalde manier pijn om te denken dat het soort rationele observaties dat ik maak op de een of andere manier uitzonderlijk is, weet je, maar dit is dood geciteerd, deze regel van Orwell, het is toepasselijk, je weet: “In een tijd van universeel bedrog, is het vertellen van de waarheid een revolutionaire daad.”

En dat is waar. De laatste anderhalf jaar – en ik weet dat je me begrijpt als ik dit zeg – maar de laatste anderhalf jaar hebben me versteld doen staan, hebben me de adem benomen.

Ik had nooit gedacht dat ik zoiets als dit zou meemaken. Ik had nooit gedacht dat ik zo’n groot deel van de media in de wereld consequent en schaamteloos zou zien liegen op een manier die werkelijk vergelijkbaar is met de pers in het Derde Rijk.

Het is een vergelijking die ik vroeger smakeloos en hyperbolisch vond, maar nu niet meer. En er zijn andere ongelukkige echo’s van dat moment, en er zijn meer dan echo’s, maar, daar kunnen we het over hebben. Maar goed, een erg langdradige manier om je te bedanken. En ik wou dat je me niet hoefde te bedanken.

JD: In zekere zin heb je de eerste vraag beantwoord die ik je wilde stellen, namelijk dat je het falen van de media al heel lang doorhebt. Dat is je specialiteit.

Je analyseert de kloof tussen de werkelijkheid en de propaganda die ons door de media wordt voorgeschoteld. En ik was nieuwsgierig omdat ik een recente bezoeker ben van het konijnenhol.

Ik ben er pas de laatste 18 maanden ingedoken, ingegeven door de buitengewone aard van de gebeurtenissen. Ik denk dat ik begonnen ben met de schaamteloos gestolen presidentsverkiezingen van Trump en de manier waarop de media ons hebben laten geloven dat er geen bedrog was gepleegd.

Ik bedoel, ik ben al 30 jaar journalist en ik was er verbijsterd over. Ik dacht: ‘Wacht eens even, ik dacht altijd dat journalisten op zoek waren naar de waarheid’. Je kunt giechelen om mijn naïviteit, maar dat is wat ik dacht.

Ik ben al die tijd journalist geweest. Ik had nooit gedacht dat mijn hele beroepsgroep de waarheid op die manier zou verraden. Maar je hebt deze achteruitgang gezien – of misschien was het geen achteruitgang, misschien is het altijd zo geweest? Vertel me hier eens over.

MM: Dat is een geweldige vraag. Het moment waarop je van je kont viel op weg naar Damascus, was de laatste verkiezing.

Ik had een soortgelijke ervaring toen ik de verkiezingen van 2000 en vooral 2004 nauwlettend in de gaten hield. Ik ben al lange tijd een voorvechter van verkiezingsintegriteit, omdat ik in een land woon met het slechtste stemsysteem van de ontwikkelde wereld.

En ik denk dat het feit dat zoveel mensen in dit land zich bewust zijn geworden van de diefstal van een verkiezing, en er verontwaardigd over zijn, ik persoonlijk, als lid van de beweging voor verkiezingsintegriteit, dat een opwindende kans vind, oké?

Want toen ik actiever betrokken was bij deze beweging en een boek schreef over de diefstal van de verkiezingen van 2004, diegenen van ons die wanhopig probeerden de aandacht van het volk te vragen, wat alle aandacht van de media betekende, voor al het bewijs dat we hadden, dat Bush/Cheney niet herkozen waren net zo min als zij verkozen waren, omdat de verkiezingen van 2000 voornamelijk gestolen waren door tussenkomst van het Hooggerechtshof, dat de telling van de stemmen in Zuid Miami stopte, toch?

JD: Dat waren de stemkastjes.

MM: Ja, die hele operatie. Weet je, Florida was de beslissende staat. Ohio was vier jaar later de beslissende staat. Maar, weet je, ik was geen democraat. Ik had niet meer Democratisch gestemd in een presidentiële race sinds 1992, toen ik op Clinton stemde.

En dat was de laatste keer dat ik ooit op een Democraat heb gestemd. Weet je, ik spuug op die partij en ik spuug op de Republikeinse Partij. Maar ik geloof, naïef, zoals jij naïef gelooft in de missie van de journalistiek om het volk te onderwijzen.

En ik deel dat geloof. Ik geloof ook naïef in electorale democratie. En ik heb niets met Trump, maar ik geloof dat hij vorig jaar met overweldigende meerderheid won en ik geloof dat het gestolen was. En ik beschouw het bewijs als meer dan overtuigend, toch?

Nou, dat was mijn mening, vooral over de verkiezingen van 2004. En mijn bondgenoten in die beweging waren het daar zeker mee eens. En we liepen allemaal met ons hoofd tegen de muur. De media rolden met hun institutionele ogen naar ons, grijnsden, grinnikten. Er is daar niets.

Als je alle nieuwsuitzendingen op verkiezingsavond in 2004 hebt bekeken – en dit is bij latere verkiezingen gebeurd – dan heb je die… je had die desoriënterende ervaring, omdat we de hele dag zo nauwkeurig mogelijk verslag hadden gedaan van de vele, vele tekenen van diefstal in de lange, lange rijen voor de stemhokjes – vooral in Democratische kiesdistricten, want toen waren het de Republikeinen die de verkiezingen stalen – en grappige cijfers die naar boven kwamen en stemmen die door machines werden verwisseld en al die echt… rode vlaggen.

En dan zet je de tv aan en die kalme, zelfverzekerde stemmen zeggen, ‘De verkiezingen verliepen zonder problemen.

Maar iedereen die zijn ogen open heeft en dagelijks zijn of haar hoofd erbij houdt, ervaart een soort radicale discrepantie tussen de werkelijkheid en wat CNN en de New York Times ons voorschotelen.

En, natuurlijk, heeft men dat gevoel van discrepantie gedurende de hele Covidcrisis gehad.

Vanaf het begin is ons in New York, net als iedereen, verteld dat de ziekenhuizen overspoeld zijn, dat ze koelwagens naar de ziekenhuizen moesten rijden om de lichamen te verzamelen, toch?

Als je daar naar keek, als je die oogkleppen op had en niet zijdelings naar de werkelijkheid keek, geloofde je dat natuurlijk. En het zou een van de eerste dingen zijn die je zou opvallen in een propagandacursus, die ik gaf en weer wil gaan geven, die NYU heeft verboden.

Maar dit is elementair, dat als je niets anders weet dan wat je via de media binnenkrijgt en je geen tijd of zin hebt om naar de waarheid te zoeken of verder te kijken dan dat spektakel, om te zien wat andere bronnen zeggen, om te zien wat mensen in het veld zeggen – om te zien wat de gemiddelde werkende mens in je eigen omgeving zegt, als je niet een manier vindt om de werkelijkheid te controleren die je door de media wordt voorgeschoteld, dan ga je geloven wat je ziet. Dat doe je ook. Het is gewoon de menselijke natuur.

Gemiddelde mensen, en dan bedoel ik niet per se mensen met bescheiden middelen, maar de meeste mensen hebben een baan, degenen die een baan hebben, hebben dat werk te doen en ze hebben gezinnen en dagelijkse verantwoordelijkheden … zouden niet verwacht moeten worden, ze zouden niet hoeven te gaan graven om erachter te komen wat er aan de hand is.

Dat doen we nu. We moeten dat nu doen. Mensen moeten naar je interviews kijken, bijvoorbeeld. Mensen moeten kijken naar de kanalen die nu belasterd worden, gedemoniseerd als verspreiders van verkeerde informatie die levens in gevaar brengen.

Dit was een keerpunt voor mij. En het borduurt ook voort op mijn antwoord op je vraag over mijn aandacht voor de media.

Nou, ik was oorspronkelijk een Engelse majoor, en toen kreeg ik in de jaren 70 een doctoraat in het Engels. En mijn vakgebied was de Renaissance. Het was Shakespeare. En, het was niet politiek. Het was puur esthetisch.

En ik geloofde in close reading, ik genoot er erg van om te leren hoe je teksten nauwkeurig moest lezen. Je weet wel, Shakespeare’s toneelstukken of Paradise Lost of een gedicht van Keats.

Op mijn eigen, begon ik films te kijken op die manier. Ik hield mijn hele leven al van films. En ik ontdekte dat als je echt goed naar een goede film keek – niet alleen naar de dialoog luisterde, maar ook naar de beelden keek – prachtige nieuwe dieptes in het verhaal kon vinden.

En het verhaal is veel complexer dan je zou denken, als je alleen maar kijkt en aanneemt dat het een soort conventioneel melodrama is, toch? Dat was erg opwindend.

Ik gaf als afgestudeerd student in mijn eentje filmcursussen. Ik leidde de filmreeks op de campus van Johns Hopkins, dus ik ontwikkelde een soort van expertise in film en toen ik mijn eerste baan kreeg op een Engelse afdeling, doceerde ik zowel film als literatuur.

In die tijd begon ik ook op te merken dat je tv-momenten aan dat soort analyse kon onderwerpen: tv-commercials, bijvoorbeeld. Niet om te zeggen dat het grote kunstwerken zijn, dat zijn ze niet, maar het zijn uiterst deskundige propaganda-werken, die niet alleen expliciet, maar ook subliminaal werken.

En ik bedoel niet met knipperende signalen die je niet met het blote oog kunt zien. Ik bedoel de visuele compositie, de montage, alles eraan is propagandistisch. Het betekent iets.

Dus begon ik kleine essays te schrijven over momenten van tv. Mijn eerste boek, Boxed In: the Culture of TV, is een verzameling van mijn geschriften. Tegen het einde van de jaren 80 werd ik steeds meer getroffen door en bezorgd over de toenemende samensmelting van de media, dat het meer en meer geconcentreerd werd in steeds minder bedrijfshanden.

En ik besloot dat het allemaal heel goed was voor mij om door te gaan met het doen van deze prachtige kleine lezingen, die ik met plezier schreef en mensen vonden ze erg leuk, maar misschien zag ik door de bomen het bos niet meer. En dat de democratie onmogelijk kon overleven met zo’n monolithisch mediasysteem als ik toen zag ontstaan.

Van daaruit ging ik verder en merkte op dat het stemsysteem in dit land een schande is. En dat er geen enkele reden meer leek te zijn om te geloven dat de uitslag van een verkiezing in dit land noodzakelijkerwijs de keuze van de mensen weerspiegelt en dat we dringend behoefte hadden, en nog steeds hebben, aan een hervorming van het kiesstelsel.

En het kon snel en gemakkelijk worden gedaan. Het zou gedaan kunnen worden door iedereen automatisch te laten registreren om te stemmen op hun 18e verjaardag, door van verkiezingsdag een federale feestdag te maken.

Ik geloof niet in vroeg stemmen. Ik geloof zeker niet in thuis stemmen. En bovenal, het afschaffen van het computergestuurd tellen van de stemmen. En het verbieden van de deelname van particuliere bedrijven in het verkiezingsproces.

Nu, het punt hier is dat onze verkiezingen al een lange tijd worden gestolen. En ik begon dat probleem te bestuderen, en tot dan, James, was ik een soort van tolereerbaar figuur. Ik was een publieke intellectueel die werd beschouwd als buitenstaander, maar aanvaardbaar.

Toen schreef ik Fooled Again, scrupulously evidenced, veel aantekeningen en zo.

Het was mijn hoop en die van de uitgever dat dit boek een cruciaal nationaal debat op gang zou brengen over de noodzaak om het stemsysteem te hervormen.

En het boek werd volledig op de zwarte lijst gezet. Het werd zwart gemaakt, tot grote verbazing van de uitgever. Dit is Basic Books, een zeer groot huis. Geen recensies in grote kranten, NPR zou me nu met geen stok aanraken, tenzij ze het gebruikten om me uit het raam te duwen.

Maar het vreemdste aan dit moment en wat me echt wakker schudde was het feit dat ik nu, door de linkse pers, een samenzweringstheoreticus werd genoemd. Plotseling was ik een samenzweringstheoreticus.

Dit is de linkse pers waar ik voor had geschreven. In feite redigeerde ik een aantal speciale nummers van The Nation magazine over het probleem van mediaconcentratie.

Ik bedoel, het waren geweldige uitgaven, omdat elke uitgave een uitklapbare glanzende grafiek van eigendom had. De eerste liet zien wie de eigenaar is van het tv-nieuws. Dus je kunt zien, je kunt naar boven kijken en zien wat ze nog meer bezitten. Dat tijdschrift viel me nu aan als een samenzweringstheoreticus. Mijn boek was een samenzweringstheorie.

Om te zeggen dat ik geschrokken was, is een understatement. Ik kon het niet geloven, maar ik besloot uit te zoeken hoe die uitdrukking in omloop was gekomen.

Nu zegt iedereen, en ik weet dat het in Groot-Brittannië net zo is, iedereen veel, veel mensen zeggen: ‘Nou, ik ben geen samenzweringstheoreticus, maar …’ toch? En dan zeggen ze iets volkomen rationeel dat iedereen die twee en twee bij elkaar zet zou zeggen.

Maar mensen vinden dat ze zich moeten verontschuldigen voor hun vermoedens over de bedoelingen van de elite. Dat is een gedenkwaardige verandering, echt. En ik wilde weten hoe het gekomen was, wanneer is het een ding geworden? En het was makkelijk om daar achter te komen.

Ik ging naar de New York Times archieven en de Washington Post en Time magazines online, duurde ongeveer 20 minuten. En ik deed een zoekactie op die uitdrukkingen, ‘samenzweringstheorie’ en ‘samenzweringstheoreticus’, en ontdekte dat vóór 1967, de eerste zelden werd gebruikt en op verschillende manieren werd gebruikt, en ik kon niet het gebruik van ‘samenzweringstheoreticus’ tegenkomen.

Het was als een nieuw pejoratief epitheton. En toen was het vrij gemakkelijk om te vinden dat 1967 het jaar was waarin de CIA een memo stuurde naar alle stationshoofden wereldwijd, het is 1035-960, het staat online.

En in principe instrueert het de CIA stationchefs, waar ze zich ook bevinden, om zijn media-activa, zijn vrienden in de media en politici te gebruiken om het werk van een aantal schrijvers in diskrediet te brengen die het Warren Rapport (over de moord op President Kennedy) in twijfel trokken.

Degene op wie ze volgens mij het meest vierkant mikten was Mark Lane, wiens boek Rush to Judgement een van de eersten was die het op een systematische manier in twijfel trok.

Het Warren Rapport is een grap, toch? En hier zijn we dan een halve eeuw later en het is nog steeds taboe om erover te praten… dat was het doel van de memo, om een soort lastercampagne te lanceren tegen mensen die het officiële narratief van het Warren Rapport in twijfel trokken.

Dus dit was het begin van een lastercampagne en die groeide natuurlijk en het gebruik van die zinnen nam exponentieel toe in de loop van de decennia naarmate meer en meer officiële verhalen naar buiten werden gebracht met meer en meer catastrofale gevolgen, waardoor meer en meer mensen het rationele ding gingen doen en zich afvroegen: “Wat is er aan de hand, wat gebeurt hier?”

Ik bedoel, we zouden hier twee uur kunnen zitten om de vragen op te sommen die de Daily News heeft gesteld over Covid en de vaccins, toch? En over vele andere onderwerpen.

Het kostte me een tijdje om over deze aanval heen te komen, maar niet zo lang. En sindsdien heb ik me toegelegd op precies wat je zei, namelijk de discrepantie tussen het mediaspektakel en de werkelijkheid. Nu groeit die kloof tot een werkelijk beangstigende omvang, maar op een bepaalde manier is het ook opwindend om een proces zijn climax te zien naderen.

Laat me één opmerking maken over wat er op dit moment gaande is – en dat is het belangrijkste wat we zouden kunnen bespreken. Ik moet mijn kalmte bewaren als ik erover praat, maar het is het vaccinatieprogramma. Waarop werd geanticipeerd door de mondkapjesrage, je weet wel, de mondkapjesmandaten.

Dat was eigenlijk een voorbereiding op dit moment, want ook dat was een grote, grote splijtzwam. Het zette de mondkapjes op tegen de anti-mondkapjes. Het zette de anti-mondkapjes neer als levens in gevaar brengend.

En het creëerde ook deze diep onlogische en woeste imperatief, een collectivistische imperatief, dat is: Ik heb mijn mondkapje op, waarom draag jij het jouwe niet? Met andere woorden, het is niet genoeg om een mondkapje te dragen – weet je, ze werken toch niet, daar kunnen we het allemaal eens zijn – het is niet genoeg voor jou om een mondkapje op te hebben, op de een of andere manier werkt jouw mondkapje niet als ik het mijne niet op heb.

Het slaat nergens op. Maar je kunt dat punt niet maken met iemand die van twee meter afstand schreeuwt dat je een mondkapje op moet doen, omdat je anders iedereen om je heen vermoord.

Nou, dat heeft, die krankzinnigheid heeft zich verbreed naar het veel dreigender gebod. Ik bedoel formeel, in normale tijden in de jaren VC – dat is voor Covid – als je gevaccineerd was, was je niet vatbaar voor bepaalde ziekten.

Dat is nu niet meer het geval. Nu worden de ongevaccineerden afgeschilderd als echt verachtelijke, walgelijke vectoren van besmettelijke ziekten, precies zoals de Joden werden afgeschilderd door de nazi’s. Precies zo.

De nazi’s, de nazi-propaganda, schilderden de joden af als overbrengers van tuberculose. Ze zagen hen als overbrengers van syfilis. Ik denk dat dit zelfs in Mein Kampf staat, dus het waren ziektedragende entiteiten die moesten worden geëlimineerd, die moesten worden uitgeroeid.

En ook al was Duitsland voor de Eerste Wereldoorlog de best opgeleide en meest verlichte natie van Europa, het deskundige gebruik van propaganda en de totale eliminatie van elke alternatieve stem, maakte het volk extreem kwetsbaar voor een soort hypnose. En hetzelfde is in het hele Westen gebeurd. Het is zeker ook gebeurd in Australië, Nieuw Zeeland.

Goddank hebben we het Internet, omdat het ons in staat stelt een poging te doen om het woord te verspreiden, ondanks het gedonder van de officiële propaganda.

De Covid vaccinfraude nadert breekpunt, zegt professor (Deel II)

Het kwaad verliest … maar we moeten blijven vechten, zegt professor (Deel III)

Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

“Shedding” en zelfverspreidende ‘vaccins’

Volg Frontnieuws op Telegram