Toen de ‘pandemie’ de Australische staat Victoria trof, was Aaron net van zijn drugsverslaving af en stond hij op het punt een nieuw leven van nuchterheid te beginnen als zwemleraar. Maar de premier van zijn staat, Dan Andrews, had andere ideeën. Als ‘zero Covid’-fanaat stelde de ultralinkse Andrews de meest draconische en langdurige lockdowns van alle westerse democratieën in. Aaron zat thuis in de val en schaamde zich dat hij niet in staat was zijn brood te verdienen en zijn gezin te onderhouden, schrijft James Delingpole.
Voordat hij de daad pleegde, besloot hij een afscheidsbericht achter te laten bij zijn drugsconsulent, waarin hij hem bedankte voor al het goede werk dat hij had gedaan en waarin hij zich verontschuldigde dat het op deze manier moest eindigen. Dat telefoontje zou zijn leven redden. Aaron was vergeten de locatiezoeker op zijn telefoon uit te zetten en zijn begeleider spoorde hem op, op de loer bij het spoor, net toen de sneltrein naderde.
Dit is slechts een van de buitengewone verhalen, sommige diep verontrustend, sommige levensbevestigend, vele die je tot tranen toe zullen ontroeren, in de prachtige documentaire Battleground Melbourne van Topher Field.
Field, een 40-jarige journalist uit Melbourne, had nog nooit een film gemaakt. Hij werd hiertoe geïnspireerd nadat hij meer dan een jaar onrecht, wreedheid en tirannie had meegemaakt en helpen bestrijden in de stad die tot voor kort nog werd beschouwd als de “meest leefbare stad ter wereld”.
Ik heb zelf tijd doorgebracht in Melbourne en ja, ook ik had er met plezier kunnen wonen: een aangenaam klimaat, veel parken en open ruimten, lekker eten, lommerrijke buitenwijken. Maar dat is, volgens Field, de ondergang geweest. Net als Californië, zegt hij, heeft het zoveel woke stedelijke professionals aangetrokken dat het altijd links stemt, met als gevolg permanente Arbeiderspartij-politici die geen enkele prikkel hebben om ook maar met één enkel conservatief idee te flirten.
Misschien verklaart dit waarom zo relatief weinig mensen weerstand boden toen staatspremier Dan Andrews de ‘pandemie’ gebruikte als een excuus om Victoria in een analoog van communistisch China te veranderen. Misschien deelden de linkse mensen van Melbourne zijn geloof in de transformerende krachten van de gespierde staat en waren zij het ermee eens dat wanhopige tijden om Xi-achtige maatregelen vroegen.
Deze maatregelen omvatten: een uitgeroepen “rampentoestand” die de politie carte blanche geeft om zonder toestemming of huiszoekingsbevel je huis binnen te dringen en steekproefsgewijs controles uit te voeren; een uitgaansverbod van 20.00 tot 05.00 uur; een verbod om overdag het huis te verlaten, behalve voor voedsel en eerste levensbehoeften, zorg en verzorging, dagelijkse lichaamsbeweging of werk; lichaamsbeweging die niet langer dan een uur duurt en binnen een straal van 5 km van je huis moet worden uitgevoerd; verplichte maskers, zelfs buitenshuis.
Voor degenen die in Andrews’ volksgezondheidsverhaal “nul Covid” geloofden, leek dit misschien verstandig en proportioneel. De weinigen die zich probeerden te verzetten, werden door de autoriteiten meedogenloos de kop ingedrukt: aanvoerders’ die probeerden protesten te organiseren (waaronder een zwangere vrouw) werden in hun huizen gearresteerd; de politietactiek tijdens demonstraties werd steeds gewelddadiger. Een keer werden 500 demonstranten urenlang zonder water in de hitte “geketend” en een voor een gearresteerd; een andere keer schoot de politie met rubberen kogels op ongewapende demonstranten, wat afschuwelijke kneuzingen veroorzaakte; ten slotte stuurden de autoriteiten hardcore anti-terreurpolitie om in gepantserde auto’s door de straten te patrouilleren, wat de begrijpelijke vrees deed ontstaan dat vroeg of laat een burger zou worden gedood.
Het meest opmerkelijke aan deze gruweldaden was misschien wel hoe weinig aandacht ze kregen in de wereldmedia. Het was al erg genoeg in Australië, waar, afgezien van zeldzame oases van gezond verstand zoals Outsiders van Sky Australia en het radioprogramma van Alan Jones, bijna niemand van de gladde, plastic tv-presentatoren of volgzame kranten iets vreemds of afkeurenswaardigs leek te vinden in de snelle afdaling van de Lucky Country in totalitarisme. Vreemder nog was de oorverdovende bijna-stilte van het soort scherpzinnige commentatoren en gehuurde politici die normaal gesproken graag de kans grijpen om zich in een boulevardbladartikel uit te spreken tegen onrechtvaardigheid.
Waar was het verontwaardigde artikel in de Mail over bebloede of gekneusde demonstranten en oproerpolitie in rijen? Waar was het Telegraaf-commentaar van Charles Moore, die klaagde hoe een van de juwelen van het Gemenebest was vernield door een socialistische dictator die Hugo Chavez op Maggie Thatcher deed lijken? Waar was de BBC Panorama special?
Ter vergelijking: wat zou er gebeurd zijn als Vladimir Poetin zijn bevolking zo had mishandeld en vernederd: het zou de westerse media wekenlang bezig hebben gehouden met verontwaardigde stukken (“Ian Birrell trekt zijn kogelvrijvest aan om voor de zoveelste keer verslag te doen van de meest recente flagrante mensenrechtenschendingen door de nieuwe Hitler van de wereld”).
Maar wanneer een obscure linkse psychopaat president is van verwoeste bedrijven en bestaansmiddelen, hen verhindert hun stervende dierbaren te zien, hen midden in de nacht arresteert, zijn politie een vrouw van in de zeventig laat omduwen en haar vervolgens met pepperspray in het gezicht laat bespuiten (en vervolgens tegen het publiek liegt dat het eigenlijk een 34-jarige man met een pruik was) en dit gebeurt in een plaats die verwant is aan het voorstedelijke Engeland, dan is dat blijkbaar geen probleem: noch voor de vrijheidslievende pers, noch voor zogenaamd zorgzame, liberale politici zoals Boris Johnson.
Waarom niet? Het antwoord ligt deprimerend voor de hand. Wat er in Victoria is gebeurd, is slechts een iets extremere versie van wat er in de hele wereld is gebeurd: schandalige, ongehoorde vrijheidsbeperkingen die zonder wetenschappelijke basis worden opgelegd vanwege een “pandemie” die niet dodelijker is dan in een griepjaar. Door te wijzen op de absurditeit van de gestoorde ijver van Dan Andrews in Victoria (of, wat dat betreft, van de wandaden van Chief Minister Michael Gunner in Northern Territory of van Mark McGowan in Western Australia) zou slechts de aandacht worden gevestigd op een wereldwijde zwendel waarin wij ALLEMAAL worden bespeeld.
In landen als Groot-Brittannië, waar deze beperkingen momenteel tamelijk soepel zijn, is het verleidelijk om de streken van dictators in verafgelegen landen als Canada, Australië en Nieuw-Zeeland te beschouwen als een kleine plaatselijke moeilijkheid waarvan wij gelukkig zijn vrijgesteld. Een dergelijke zelfgenoegzaamheid zou misplaatst zijn. Ten eerste bevinden we ons slechts in een intermezzo van de Phoney War, met nog veel meer ellende (tekorten, ineenstorting van het financiële systeem, mogelijk oorlog) in het verschiet door dezelfde kwaadaardige “elites” die u de pandemie hebben gebracht. Ten tweede moeten brandhaarden zoals Victoria in hun juiste licht worden gezien: als een test, door onze duistere opperheren, om te zien hoe ver ze ons kunnen drijven en met hoeveel ze weg kunnen komen.
Het slechte nieuws is dat ze met heel veel weg kunnen komen. Het goede – wel, je moet echt Topher’s documentaire bekijken om te zien hoe wanneer een paar dappere mannen en vrouwen samenwerken om tegen het kwaad te vechten, hun moed aanstekelijk blijkt en wonderen kunnen gebeuren. Bedankt, Topher, en bedankt aan het Victoriaanse verzet om ons de weg te wijzen!
Wauw, wat een ‘mooie’ documentaire. Wat een vechters en wat een schande dat dit gebeurt in een zogenaamd democratisch land. Waar zijn nou die instanties die opkomen voor onze burgerrechten. Amnesty hoor je weinig van. Ook een corrupt zootje. Hopelijk zijn het eerlijke verkiezingen want anders zit je nog vast aan WEF Dan. Hoort vast bij dat zielige Davos clubje met hun perverse ideeen. Blijf sterk Melbourne!!