Beïnvloeden de COVID-vaccins uw denkvermogen?

Toen de COVID-19 vaccins op de markt werden gebracht, verwachtte ik vanwege hun ontwerp dat ze veiligheidsproblemen zouden hebben, en ik verwachtte dat er op de lange termijn een verscheidenheid aan chronische problemen aan gekoppeld zouden worden. Dit kwam omdat er verschillende redenen waren om te vermoeden dat ze auto-immuunziekten, vruchtbaarheidsproblemen en kanker zouden veroorzaken – maar om de een of andere reden (zoals blijkt uit de Pfizer EMA-lekken) waren de vaccins vrijgesteld van adequate tests op deze problemen voordat ze aan mensen werden gegeven, schrijft A Midwestern Doctor.

Aangezien alle nieuwe medicijnen verplicht getest moeten worden, interpreteerde ik dit als een stilzwijgende erkenning dat het bekend was dat er grote problemen op deze gebieden zouden ontstaan, en dat er besloten was dat het beter was om ze gewoon niet officieel te testen, zodat er geen gegevens zouden zijn om aan te tonen dat Pfizer wist dat er problemen zouden ontstaan. Helaas zijn deze drie problemen (vooral auto-immuniteit) sinds de vaccins op de markt kwamen, enkele van de meest voorkomende ernstige voorvallen geworden die met de vaccins in verband worden gebracht.

Aan het begin van de uitrol van de vaccins waren er voor mij vier rode vlaggen:

-In de eerste reclamecampagnes voor de vaccins stond dat je je afschuwelijk zou voelen als je het vaccin kreeg, maar dat was prima en een teken dat het vaccin werkte. Zelfs bij vaccins met een zeer hoog percentage ongewenste voorvallen (bijv. het HPV-vaccin), had ik dit nooit vermeld zien staan. Dit betekende dat het waarschijnlijk was dat het aantal ongewenste voorvallen met de spike-eiwit vaccins veel hoger zou zijn dan normaal.

– Veel van mijn collega’s die het vaccin hadden gekregen (omdat ze in de gezondheidszorg werkten, konden ze het als eerste krijgen), berichtten op sociale media over hoe vreselijk ze zich voelden nadat ze het vaccin hadden gekregen. Dit was ook iets wat ik nog nooit bij een eerder vaccin had gezien. Na wat speurwerk ontdekte ik dat degenen met de ergste vaccinreacties meestal al COVID hadden gehad en dat hun reactie eerder op de tweede prik kwam dan op de eerste, wat erop wijst dat er een soort verhoogde sensibilisatie optrad door herhaalde blootstelling aan het spike-eiwit. Ook het gepubliceerde klinische onderzoek naar het vaccin van Pfizer toonde aan dat er veel meer bijwerkingen waren bij de tweede in plaats van de eerste injectie.

– Toen het eenmaal beschikbaar kwam voor het grote publiek, kreeg ik meteen te maken met patiënten met vaccinreacties, van wie velen verklaarden dat ze elk jaar hun griepprik kregen en nog nooit iets dergelijks hadden meegemaakt bij een eerdere vaccinatie. Een van de meest verontrustende dingen was de verergering van auto-immuunziekten (bijv. plekken in hun lichaam waar ze voorheen af en toe artritis hadden, voelden aan alsof ze in brand stonden). Nadat ik dit begon te onderzoeken, realiseerde ik me dat mensen tussen de 15-25% nieuwe auto-immuunziektes of verergeringen van bestaande auto-immuunziektes zagen ontstaan na het vaccin (later aangetoond in een Israëlisch onderzoek), een enorme toename die ik nog nooit bij een eerder vaccin had gezien.

– Ongeveer een maand nadat de vaccins beschikbaar waren voor het publiek, begonnen vrienden en patiënten mij te vertellen dat ze iemand kenden die plotseling was overleden nadat ze het vaccin hadden gekregen (meestal aan een hartaanval, beroerte of een plotseling agressief geval van COVID-19).

Dit was zeer verontrustend voor mij, omdat reacties op een toxine zich meestal op een bell curve verdelen, waarbij de ernstige reacties veel zeldzamer zijn dan de matige. Dit betekende dat als er zoveel ernstige reacties voorkwamen, wat ik al kon zien slechts het topje van de ijsberg was en dat er veel, veel minder voor de hand liggende reacties zouden optreden, zodat het waarschijnlijk was dat veel mensen die ik kende uiteindelijk complicaties van het vaccin zouden krijgen.

Ik probeerde mijn collega’s te waarschuwen voor de gevaren van dit vaccin, maar zelfs toen ik erop wees dat Pfizer’s eigen onderzoek toegaf dat het vaccin eerder kwaad dan goed zou doen, wilde niemand naar me luisteren. Omdat ik niet wist wat ik anders moest doen, maar ook niet niets wilde doen, besloot ik alle ernstige bijwerkingen die ik tegenkwam te gaan documenteren, zodat ik een soort “bewijs” had om aan mijn collega’s te laten zien.

Dit was iets dat in die tijd erg belangrijk was, omdat niemand bereid was om het persoonlijke risico te nemen om te publiceren dat iets tegen het narratief inging (dat vaccins mensen doodden) in de peer-reviewed literatuur. Kort nadat Steve Kirsch zo vriendelijk was geweest om mijn Substack te helpen lanceren, besloot ik het logboek dat ik had samengesteld te posten, en omdat er een grote behoefte aan die informatie was, ging het bericht viraal en creëerde het een groot deel van het aanvankelijke lezersbestand dat mijn Substack mogelijk maakte.

Het kostte enorm veel tijd om het project uit te voeren (vooral de verificatie van het verhaal dat aan mij werd gemeld), dus ik beëindigde het project na een jaar. In die tijd kwam ik 45 gevallen tegen van ofwel een sterfgeval (dit vormde de meerderheid van de 45 gevallen), iets waarvan ik verwachtte dat het later fataal zou zijn (bijv. uitgezaaide kanker) of een permanente en totale invaliditeit. Daarnaast kwam ik, in lijn met de eerder beschreven bell curve, ook veel ernstiger maar niet zo ernstige verwondingen tegen.

Patronen van vaccinverwondingen

Ik ben al lange tijd geïnteresseerd in het bestuderen van verwondingen door geneesmiddelen, omdat veel van mijn vrienden en familieleden slechte reacties op geneesmiddelen hebben gehad. In de meeste van deze gevallen waren er voldoende gegevens om aan te tonen dat die reactie kon gebeuren (vaak in die mate dat het sterk pleitte tegen het op de markt houden van het geneesmiddel) en toch was bijna niemand in de medische wereld zich bewust van die gevaren, wat ertoe leidde dat mijn gewonde vrienden nooit gewaarschuwd werden voordat ze het geneesmiddel namen of zelfs terwijl het letsel zich voordeed.

Mijn bell curve-theorie kwam oorspronkelijk voort uit het bestuderen van al hun gevallen. Ik wilde dus graag weten of de verdeling van bijwerkingen van de spikeiwitvaccins overeenkwam met wat ik bij eerdere gevaarlijke geneesmiddelen had gezien en of wat ik persoonlijk zag wel of niet overeenkwam met wat iedereen online rapporteerde.

Een van de dingen die me meteen opvielen, waren de vele gevallen van een ouder van een vriend in een verpleeghuis die het vaccin kreeg, onmiddellijk een snelle cognitieve achteruitgang doormaakte die werd “gediagnosticeerd” als de ziekte van Alzheimer en niet lang daarna overleed. Op dat moment nam ik aan dat deze gevallen waarschijnlijk te wijten waren aan ongediagnosticeerde ischemische beroertes, omdat dat het meest plausibele mechanisme was om te beschrijven wat ik gehoord had, maar ik was er niet zeker van omdat ik deze personen nooit kon onderzoeken op tekenen dat er inderdaad een beroerte had plaatsgevonden.

Deze gevallen waren erg verontrustend voor mij, omdat ze (volgens de bell curve) aangaven dat er een veel groter deel van de mensen zou zijn die een minder ernstige (maar niettemin impactvolle) cognitieve achteruitgang zouden ontwikkelen na vaccinatie.

Let op: een van de meest voorkomende soorten letsel door geneesmiddelen zijn neurologische letsels die zowel de cognitieve functie aantasten als psychiatrische symptomen veroorzaken. Dit plaatst patiënten in een moeilijke situatie omdat ze door het medische establishment gaslighted worden. Dit komt doordat hun artsen ervan uitgaan dat de psychiatrische symptomen die de patiënten ervaren de oorzaak van hun ziekte zijn in plaats van een symptoom ervan, wat ertoe leidt dat de patiënt verteld wordt dat de ziekte allemaal in zijn hoofd zit en voortdurend doorverwezen wordt voor psychiatrische hulp. Een van de beste voorbeelden hiervan was het abnormale hartritme (bijv. snelle hartkloppingen die angst opwekken) veroorzaakt door het vaccin dat het hart beschadigt. Deze hartkloppingen werden consequent gediagnosticeerd als een gevolg van angst, zelfs toen een later onderzoek dat ik had aangevraagd aantoonde dat er hartschade was.

Toen ik steeds meer tekenen van cognitieve stoornissen na vaccinatie begon te zien, realiseerde ik me dat wat ik zag, overeenkwam met wat ik eerder had gezien bij chronische ontstekingsaandoeningen zoals schimmelvergiftiging, letsel door HPV-vaccins en de ziekte van Lyme. Enkele voorbeelden

– Veel mensen meldden dat ze een “COVID” brein hadden waarbij het gewoon moeilijker voor hen was om na te denken en dingen te onthouden. Ik zag dit soms na ernstigere gevallen van COVID, vaker na vaccinatie en herhaaldelijk bij patiënten die het volgens hun tijdlijn duidelijk ontwikkelden door het vaccin, maar geloofden dat het door COVID kwam.

– Deze problemen kwamen vaker voor bij oudere volwassenen, maar jongere volwassenen merkten ze vaker op (en klaagden erover). In het geval van oudere volwassenen hoorde ik dit meestal van iemand anders die de cognitieve achteruitgang had waargenomen, in plaats van rechtstreeks van de persoon zelf.

– Ik heb gevallen gezien van mensen die vaccinverwonding hadden opgelopen en die moeite hadden om zich het woord te herinneren waarvan ze wisten dat het uitdrukte wat ze probeerden te communiceren (dit is ook een veelvoorkomend symptoom van schimmelvergiftiging).

– Ik had vrienden en patiënten die me vertelden dat hun hersenen gewoon niet meer hetzelfde werkten sinds ze het vaccin hadden gekregen. Een paar collega’s vertelden me bijvoorbeeld dat ze het vermogen begonnen te verliezen om basisdingen te onthouden die ze nodig hadden om geneeskunde te beoefenen (bijv. medicatiedoseringen voor recepten). Ze vertelden dat ze zich grote zorgen maakten dat ze met vervroegd pensioen zouden moeten gaan en dat ze dachten dat het door het vaccin kwam, maar dat er niemand was met wie ze erover konden praten (wat begrijpelijkerwijs voor veel twijfel en angst zorgde).

– Ik zag gevallen van collega’s die merkbare (en permanente) cognitieve stoornissen vertoonden nadat ik had aangenomen dat ze het vaccin hadden gekregen. Hun achteruitgang werd nooit vermeld of aangepakt (de arts bleef liever werken, presteerde minder goed en ging in sommige gevallen met pensioen).

– Ik ontmoette ernstig gewonde vaccinpatiënten die me vertelden dat een van de belangrijkste symptomen een verlies van cognitief functioneren was dat ze hun hele leven als vanzelfsprekend hadden beschouwd. In veel gevallen verbeterde hun cognitie na behandeling van hun vaccinletsel.

– Collega’s die patiënten met vaccinletsel behandelden, vertelden me dat cognitieve stoornissen één van de veel voorkomende symptomen was die ze zagen en vooral opmerkelijk was omdat ze zoiets nog nooit bij jongvolwassenen hadden gezien.

– Een van mijn vrienden (een zeer intelligente immunoloog) kreeg complicaties van de eerste twee vaccins en kon aan de hand van hun symptomen precies beschrijven welke delen van hun immuunsysteem ontregeld raakten. Tegen mijn advies in namen ze een booster en rapporteerden dat ze een aanzienlijke cognitieve stoornis opliepen die ze nog nooit eerder in hun leven hadden meegemaakt. Ik vind het belangrijk om dit geval te delen, omdat het illustreert hoe een verergering van een vaccinletsel ook een verergering van cognitieve symptomen kan veroorzaken.

Opmerking: Ik zag ook aanzienlijke cognitieve stoornissen optreden bij mensen die acuut ziek waren van COVID-19. Dit was niet zo ongewoon omdat delirium een rol speelde bij de ontwikkeling van een vaccin. Dit was niet zo ongebruikelijk omdat een delier een bekende complicatie is bij patiënten die met een systemische ziekte (bijv. sepsis) in het ziekenhuis worden opgenomen, maar het leek vaker voor te komen dan gewoonlijk.

Bewijs van cognitieve stoornissen

Op hetzelfde moment dat ik deze effecten waarnam, deden er online ook veel geruchten de ronde dat de vaccins ernstige cognitieve stoornissen zouden veroorzaken en dat we getuige zouden zijn van een zombie-apocalyps door de vaccinatieletsels.

Deze apocalyps heeft natuurlijk nooit plaatsgevonden, maar velen zagen een vermoeden van cognitieve stoornissen. Om Igor’s recente artikel te citeren:

In mijn eigen geval was de duidelijkste verandering die ik merkte dat bestuurders om me heen slechter werden en ik had een paar bijna-ongelukken.

Het probleem met deze situaties is dat het erg moeilijk is om te bepalen of er echt iets aan de hand is of dat uw waarneming gewoon een product is van confirmatiebias. Om deze reden, terwijl ik er gerust in kon geloven dat de COVID-19 vaccins de ernstige verwondingen aan beide uiteinden van de bell curve veroorzaakten, deed ik dat niet voor veel van de minder impactvolle verwondingen in het midden, waar het veel onduidelijker was of wat ik waarnam “echt” was of gewoon mijn eigen vooringenomen perceptie van de gebeurtenissen om me heen. Daarom, onder andere, heb ik nooit de veranderingen in het rijden vermeld die ik waarnam.

Opmerking: nadat ik het oorspronkelijke artikel had gepost, verklaarden veel lezers dat ook zij een aanzienlijke verslechtering hadden waargenomen in het gedrag van bestuurders om hen heen. Ik werd toen gewezen op deze dataset, die suggereert dat dit probleem zich voordeed, maar moeilijk goed te beoordelen is omdat COVID-19 ook cognitieve stoornissen kan veroorzaken en er in 2020 minder mensen reden.

Normaal gesproken zijn er in dit soort situaties grote hoeveelheden gegevens of wetenschappelijke studies nodig om uit te zoeken of er inderdaad een verband is. Helaas worden gegevens die een bedreiging vormen meestal niet gepubliceerd, omdat er politieke repercussies zijn als men het niet eens is met het dominante verhaal. Dit creëert de uitdagende situatie waarin mensen die op zoek zijn naar antwoorden op een onderwerp dat een gevestigd belang uitdaagt, heel zorgvuldig moeten zoeken naar aanwijzingen over het onderwerp (bijv. door kranten te ontleden om precies te zien wat de gegevens eigenlijk laten zien).

Igor vindt die regelmatig, en toen ik de meest recente zag die hij had opgegraven, vroeg ik om de originele gastbijdrage te schrijven. Ik citeer zijn ontdekking uit Nederland:

Meer specifiek vonden zij:

– Er werd geen toename waargenomen bij volwassenen jonger dan 25 jaar.
– Een toename van 31% werd waargenomen bij de 24-44-jarigen.
– Een toename van 40% werd waargenomen bij 45-74-jarigen.
– Een toename van 18% werd waargenomen bij mensen ouder dan 75 jaar.

Opmerking: bij eerdere enquêterondes werd naast de hierboven beschreven cognitieve problemen ook een aanzienlijke toename vastgesteld van een verslechterende geestelijke gezondheid (bijv. angst, depressie of zelfmoordgedachten), slaapproblemen, vermoeidheid en cardiovasculaire problemen (bijv. kortademigheid, duizeligheid of hartkloppingen) sinds 2019.

Doorgaans is het onwaarschijnlijk dat patiënten jonger dan 75 jaar hun arts bezoeken voor cognitieve problemen. In combinatie met deze gegevens betekent dit dat er een sterkere aanwijzing is dat de (enorme) toename bij patiënten onder de 75 jaar veroorzaakt werd door iets dat na 2019 gebeurde. Bovendien, aangezien er al een groot aantal bezoeken voor cognitieve stoornissen bij ouderen was, is de lagere procentuele toename enigszins misleidend bij het kwantificeren van de mate waarin iedereen getroffen werd. Bijvoorbeeld om het vorige rapport te citeren:

Al deze gegevens brachten gezondheidsfunctionarissen in een beetje een lastige situatie, aangezien het publiceren van gegevens die grootschalige cognitieve achteruitgang aantonen, direct het verhaal ondermijnt waar ze zich eerder op hadden vastgelegd. Desondanks waren de auteurs van het rapport aanzienlijk openhartiger dan vele anderen voor hen:

COVID-19 werd natuurlijk als mogelijke oorzaak genoemd (die, zoals hierboven besproken, soms cognitieve achteruitgang op lange termijn kan veroorzaken):

Gelukkig erkenden de auteurs dat long COVID niet de primaire verklaring kon zijn voor wat er gebeurde, en wezen in plaats daarvan op de olifant in de kamer – de vaccins.

Opmerking: in de 23 jaar dat VAERS actief is, waren 2352 van de 3071 (76,6%) meldingen van geheugenverlies na vaccinatie afkomstig van de COVID-19 vaccins. Daarnaast heeft Ed Dowd talrijke overheidsgegevensbestanden geïdentificeerd die aantonen dat er sinds de uitrol van de vaccins op grote schaal stoornissen en handicaps zijn opgetreden.

Waarom veroorzaken de vaccins cognitieve stoornissen?

Mijn specifieke interesse in het bestuderen van de toxiciteit van spike-eiwit vaccins ontstond omdat ik vermoedde dat ik veel gelijkenissen zou zien met andere farmaceutische verwondingen die ik eerder had waargenomen en dat behandelingen die voor die verwondingen ontwikkeld waren, gebruikt zouden kunnen worden om verwondingen door COVID-19 vaccins te behandelen. Op Substack heb ik geprobeerd me te concentreren op het uitleggen van de gebieden die volgens mij het belangrijkst zijn om dit te begrijpen, namelijk zeta-potentiaal, de cell danger response (CDR) en de behandelingen voor de ziekte van Alzheimer. Opmerking: Elk van deze is gerelateerd aan en veroorzaakt vaak de andere.

Zetapotentiaal: Zeta-potentiaal (hier in detail uitgelegd) bepaalt of vloeistof in het lichaam samenklontert (bijv. een klonter vormt) of verspreid blijft en vrij kan stromen. Daarnaast beïnvloedt het ook of eiwitten in hun juiste vorm blijven of verkeerd gevouwen worden en samenklonteren. Er ontstaan veel verschillende problemen (die hier besproken worden) wanneer de vloeistofcirculatie (bloed, lymfe, interstitiële vloeistof of cerebrospinale vloeistof) verstoord raakt. Aangezien het spike-eiwit bij uitstek geschikt is om het zetapotentieel te verstoren, hebben we ontdekt dat het herstellen van het zetapotentieel (hier besproken) vaak enorm nuttig is tijdens COVID-19-infecties en voor de behandeling van COVID-19-vaccinletsels. Veel van deze benaderingen zijn oorspronkelijk ontwikkeld door te werken met andere vaccinatieletsels en cognitieve achteruitgang bij ouderen.

Cell Danger Response (CDR): Wanneer cellen worden blootgesteld aan een bedreiging, schakelen hun mitochondriën over van het produceren van energie voor de cel naar een beschermende modus waarbij het metabolisme en de interne groei van de cel wordt stilgelegd, de mitochondriën reactieve zuurstofspecies vrijgeven om potentiële indringers te doden, de cel andere cellen waarschuwt om de CDR binnen te gaan en de cel zichzelf afsluit en loskoppelt van het lichaam. De CDR (hier verder uitgelegd) is een essentieel proces voor cellulaire overleving, maar bij chronische ziekten blijven cellen er vaak in steken in plaats van de genezingsreactie te voltooien.

Inzicht in de CDR is uiterst belangrijk bij het werken met complexe ziekten, omdat het verklaart waarom triggers van lang geleden een onverklaarbare ziekte kunnen veroorzaken, en waarom veel behandelingen die geschikt lijken (met name behandelingen die een symptoom van de CDR behandelen in plaats van de oorzaak ervan) niet helpen of de toestand van de patiënt verergeren. Veel van de meest uitdagende patiënten die integrative practitioners zien, zijn degenen die vastzitten in het CDR, maar helaas is er nog steeds heel weinig kennis over dit fenomeen.

Mijn interesse werd weer naar de CDR getrokken nadat ik me realiseerde dat een van de meest effectieve behandelingen voor long COVID- en COVID-19-vaccinverwondingen er een was die de CDR direct behandelde. Aangezien veel van de therapieën die ontwikkeld zijn om niet-functioneel weefsel te herstellen, ontwikkeld zijn door de regeneratieve geneeskunde, heb ik een artikel geschreven waarin ik beschrijf hoe deze benaderingen worden toegepast om gelokaliseerde regio’s van disfunctioneel weefsel te herstellen (wat soms nodig is om vaccinatieletsels te behandelen) en een ander artikel over de regeneratieve behandelingen die systemische CDR’s behandelen (en die vaker nodig zijn voor vaccinatieletsels).

Ziekte van Alzheimer (AD): De ziekte van Alzheimer is een van de meest verwoestende en kostbare aandoeningen die er bestaan (voor het jaar 2020 werd bijvoorbeeld geschat dat het Amerika 305 miljard dollar had gekost) en als gevolg daarvan worden er elk jaar miljarden dollars uitgegeven aan onderzoek naar een geneesmiddel ervoor. Dit onderzoek (dat in 1906 begon) heeft niets opgeleverd en momenteel werkt de FDA samen met de geneesmiddelenindustrie om ondoeltreffende, behoorlijk gevaarlijke maar zeer winstgevende behandelingen voor AD naar voren te schuiven.

Er bestaan echter wel effectieve behandelingen voor de ziekte van Alzheimer en mijn collega’s hebben een paar verschillende methoden ontwikkeld om de aandoening met succes te behandelen. Daarnaast heeft een neuroloog, Dale Bresden, een methode ontwikkeld om de ziekte van Alzheimer terug te draaien, waarvan hij in meerdere publicaties heeft aangetoond dat het werkt (waaronder een recent klinisch onderzoek uit 2022).

Al deze succesvolle benaderingen maken gebruik van de volgende principes:

– Herstel zowel de bloedtoevoer naar de hersenen als de lymfedrainage vanuit de hersenen (waardoor amyloïde plaques worden verwijderd). Dit vereist vaak het herstel van de fysiologische zetapotentiaal en een gezonde slaapcyclus.

– Behandeling van de CDR (die chronische ontsteking veroorzaakt) en reactivering van hersencellen die vast zijn komen te zitten in een onopgeloste CDR (waarvoor onder andere een gezonde slaapcyclus nodig is).

Opmerking: Bresdens benadering benadrukt ook het belang van het aanpakken van chronisch verhoogde bloedsuiker- of insulinespiegels.

Een van de belangrijkste dingen die u moet weten over AD is dat het een langzaam verergerende ziekte is die vaak tientallen jaren duurt. In de vroege stadia van AD treden kleine cognitieve veranderingen op, die (indien mogelijk bij autopsie) correleren met weefselveranderingen in de hersenen. In zeldzame gevallen kunnen mensen in plaats daarvan een snel voortschrijdende vorm van Alzheimer krijgen die op jongere leeftijd toeslaat en vaak in verband wordt gebracht met de blootstelling aan giftige stoffen.

In het geval van de ziekte van spike-eiwitten heb ik zowel de vroege tekenen van cognitieve achteruitgang van AD bij veel jongere patiënten gezien, als gevallen van snel voortschrijdende AD na COVID-vaccinatie. Daarnaast heb ik ook gevallen gezien van snelle cognitieve achteruitgang bij ouderen na toediening van andere vaccinaties, maar deze kwamen veel minder vaak voor dan die van de COVID-19 vaccins.

Conclusie

Wanneer u de wereld om u heen probeert waar te nemen, wordt u altijd bevooroordeeld door de bestaande filters die u heeft, waardoor u veel van de wereld om u heen niet ziet (hier verder besproken). Tot op zekere hoogte zijn deze filters een noodzakelijk kwaad, want zonder filters zou de wereld overweldigend ingewikkeld zijn. Als u echter niet open kunt staan voor de mogelijkheid dat een vooringenomen filter uw waarneming van de werkelijkheid vertroebelt, wordt u blind voor een groot aantal belangrijke dingen om u heen. Misleidende filters verklaren bijvoorbeeld waarom velen die het narratief aanhangen het overweldigende bewijs van verwondingen door COVID-19-vaccins om hen heen niet kunnen zien.

Een van de meest gebruikte filters is “sociaal bewijs“, wat in wezen zegt dat mensen meestal niet naar iets zullen handelen, het niet zullen geloven of het niet eens zullen zien, tenzij hun gelijken (de kudde) dat al doen. Dit creëert een probleem, want vaak als u iets moet weten, gelooft de kudde het nog niet, waardoor u gedwongen wordt om ofwel een beslissing te nemen waar niemand anders achter staat (wat behoorlijk beangstigend kan zijn), of om te wachten tot het veilig is om het te doen omdat de kudde nu die kant op is gegaan (wat vaak te laat is).

Toen ik de mensen leerde kennen die het COVID-19 narratief in twijfel trokken, viel het me op dat ze allemaal de neiging hadden, die ze door hun levenservaring hadden geleerd, om de massa niet te volgen en om te handelen naar hun eerste indruk van wat voorlopige gegevens suggereerden voordat de rest van de menigte het doorhad. Ed Dowd was bijvoorbeeld een zeer succesvolle aandelenhandelaar (hij verdiende bijvoorbeeld veel geld bij Blackrock) en zijn methode kwam erop neer dat hij vroege trends als eerste opmerkte en erop reageerde terwijl ze nog winstgevend waren voor beleggers.

Zoals velen vermoedde ik vanaf het begin van de vaccinatiecampagne, op basis van de voorlopige gegevens die beschikbaar waren, dat het op lange termijn cognitieve problemen zou veroorzaken. Nu beginnen de gegevens die deze trend ondersteunen te verschijnen, en het is verontrustend dat het probleem geleidelijk lijkt te verergeren, iets wat vaak in de loop van de tijd wordt waargenomen bij factoren die dementie veroorzaken. Dit is een belangrijke kwestie en ik wil Igor bedanken voor het onder de aandacht brengen van deze zeer belangrijke dataset.

Opmerking: Dit artikel (dat inmiddels is herzien) werd oorspronkelijk geplaatst als gastartikel op Igor Chudov’s substack. Igor was een van de oorspronkelijke auteurs die me geholpen heeft om hier te beginnen en hij post consequent doelartikelen die ik graag lees.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Schokkend onderzoek: “De COVID-19 prik is een chemische frontale lobotomie”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: