Sancties slagen er meestal niet in de gestelde beleidsdoelen te bereiken, en zij werken vaak averechts en moedigen meer van het gedrag aan dat zij moeten tegenhouden, schrijft Daniel Larison.
De maximalistische sancties tegen Rusland, die werden opgelegd als reactie op de inval van Rusland in Oekraïne, blijken niet anders te zijn. Een recent rapport van Bloomberg vestigde de aandacht op de onwelkome maar voorspelbare gevolgen van brede Rusland-sancties:
“Maar sommige ambtenaren van de regering Biden uiten nu privé hun bezorgdheid dat in plaats van het Kremlin af te schrikken zoals de bedoeling was, de sancties in plaats daarvan de inflatie verergeren, de voedselonzekerheid verergeren en de gewone Russen meer straffen dan Poetin of zijn bondgenoten.”
Deze schadelijke gevolgen van brede sancties moeten niet als een verrassing komen voor iedereen die deze kwesties van nabij heeft gevolgd, want dit is wat er bijna altijd gebeurt wanneer de hele economie van een land het doelwit wordt van straf. Het onvermogen om het gedrag van een doelwitregering te veranderen is nog minder verrassend, omdat het uiterst zeldzaam is dat onvriendelijke autoritaire staten door de knieën gaan voor door de VS geleide drukcampagnes.
De negatieve gevolgen van deze sancties voor Rusland zullen ongetwijfeld groter en ingrijpender zijn dan in eerdere gevallen, omdat Rusland een veel grotere speler in de wereldeconomie is. Hoe harder de economische oorlogsvoering wordt, hoe meer de hele wereld er schade van zal ondervinden.
Brede sancties, die vaak verkocht worden als een “goedkoop” alternatief voor een militair conflict, zijn in de praktijk een willekeurige aanval op een hele natie. Tientallen miljoenen gewone mensen worden gestraft, terwijl de rijken en mensen met goede connecties meestal ongemoeid worden gelaten. In sommige gevallen veroorzaken zij alleen al humanitaire crises, en in andere, zoals in Venezuela, verergeren zij bestaande crises aanzienlijk en maken zij die veel dodelijker dan zij anders zouden zijn.
Sancties worden vaak opgelegd aan landen die de facto onder de controle staan van onrechtvaardige autoritaire regeringen, wat betekent dat de bevolking dubbel te lijden heeft van degenen die hen regeren en van externe mogendheden die een economische oorlog voeren in een poging om die heersers te isoleren. In alle gevallen is het volk dat onder een bepaald beleid te lijden heeft, niet in staat het te veranderen, en sancties hebben de neiging de greep van autoritaire leiders te verstevigen, terwijl de binnenlandse tegenstanders van die leiders gedwongen zijn hun best te doen om te overleven.
Het geval Rusland is ongewoon in die zin dat het de eerste keer in de recente geschiedenis is dat de Verenigde Staten en hun bondgenoten dit soort uitgebreide economische dwang tegen zo’n grote staat trachten uit te oefenen, maar in andere opzichten volgt het hetzelfde patroon dat wij bij eerdere sanctieregimes hebben gezien. Brede sancties straffen gewone mensen altijd meer dan elites, en dat is met opzet.
Zoals Esfandyar Batmanghelidj in zijn onderzoek over de sancties in Iran heeft aangetoond, functioneren brede sancties als een inflatiewapen dat vierkant op het volk gericht is. In een artikel dat hij eerder dit jaar samen met Erica Moret schreef, legt hij verder uit dat “sancties het hardst aankomen bij burgers uit de middenklasse, die worstelen om hun levensstandaard te handhaven terwijl de inflatie de economie in de war schopt, en bij degenen die in armoede leven, die alleen al worstelen om te overleven terwijl de prijs van brood omhoogschiet.”
Economische oorlogsvoering verergert consequent de voedselonzekerheid in het land dat het doelwit is, en nu worden dezelfde vernietigende effecten over de hele wereld gevoeld, door de ontwrichtingen die de oorlog zelf teweeggebracht heeft, de sancties die erop volgen, en de Russische vergeldingsmaatregelen als reactie op de sancties.
Zoals Amir Handjani eerder dit jaar in een artikel voor Responsible Statecraft waarschuwde: “Wij bevinden ons werkelijk in onbekende wateren en zijn schijnbaar niet voorbereid op de gevolgen.” Wij zijn gewend aan dwangmaatregelen die ons terugslaan in de vorm van verergering van veiligheidsproblemen, maar nu worden wij geconfronteerd met een toekomst waarin wij ook economische tegenslagen zullen ondervinden. Economische oorlogvoering is niet langer een “goedkope” optie wanneer het doelwit kan terugvechten.
Als de kosten van economische oorlogvoering hoog zijn, hoe zit het dan met de baten? De waarheid is dat er weinig of geen zijn. De beperkte doeltreffendheid van sancties als beleidsinstrument is onder geleerden al tientallen jaren bekend, maar dat inzicht heeft de beleidsbeslissingen nauwelijks beïnvloed.
Zoals Nicholas Mulder heeft uiteengezet in “The Economic Weapon”, een belangrijke uiteenzetting over het ontstaan van de moderne economische sancties in de nasleep van de Eerste Wereldoorlog, hebben de Verenigde Staten de laatste decennia steeds vaker hun toevlucht genomen tot het gebruik van economische sancties, en die sancties zijn minder succesvol geworden dan ooit.
Mulder schrijft: “Maar terwijl in de periode 1985-1995, op een moment van grote relatieve Westerse macht, de kans op succes van sancties nog rond de 35-40 procent lag, was dat in 2016 gedaald tot onder de 20 procent. Met andere woorden, terwijl het gebruik van sancties sterk is toegenomen, zijn de kansen op succes ervan gekelderd.”
Het steeds geraffineerdere gebruik van financiële sancties en secundaire sancties door de VS heeft ertoe gediend de economische oorlogsvoering nog verwoestender te maken voor de mensen aan de ontvangende kant, maar buiten het door de VS geleide internationale sanctieregime dat tot de Iraanse nucleaire overeenkomst heeft geleid, heeft het geen andere opmerkelijke successen opgeleverd.
Eén reden voor deze afnemende doeltreffendheid is de relatieve afname van de economische macht van de VS en de geallieerden en de opkomst van andere staten, waardoor andere landen meer mogelijkheden hebben om als sanctiebrekers op te treden. Een andere reden is dat de Verenigde Staten de neiging hebben hun strengste sancties te gebruiken om vergezochte en soms onmogelijke doelstellingen na te streven, of het nu gaat om het afdwingen van een regimewisseling, het afdwingen van eenzijdige ontwapening, of het stoppen van een oorlog. De Amerikaanse beleidsmakers overschatten consequent de kracht van sancties en onderschatten de bereidheid van het doelwit om economische pijn te verdragen ter wille van een ander doel.
De Verenigde Staten blijven bijvoorbeeld vasthouden aan de “maximale druk”-sancties tegen Noord-Korea en blijven Noord-Korea dreigen met extra sancties als zijn regering nieuwe raket- en kernproeven uitvoert. Tijdens het begin van de pandemie heeft de DVK zich uit eigen beweging daadwerkelijk van de wereld afgesloten, dus het is moeilijk voor te stellen wat verdere economische bestraffing zou kunnen opleveren. Noord-Korea is nog steeds onbuigzaam ten aanzien van de eisen tot ontwapening, en het lijkt zeer onwaarschijnlijk dat dit zal veranderen, hoeveel stimulansen Washington ook zou kunnen aandragen.
In andere gevallen, zoals Afghanistan, weigeren de Verenigde Staten de de facto regering van een land te erkennen en blijven zij het sanctioneren alsof het slechts een bende opstandelingen is. Het risico van overtreding van de sancties is groot genoeg dat de meeste bedrijven en financiële instellingen het risico geen zaken te doen in het land niet zullen nemen, ook al zijn sommige transacties technisch gezien toegestaan.
De huidige sancties tegen de Taliban hebben Afghanistan in feite van bijna alle buitenlandse handel afgesneden, de Verenigde Staten hebben beslag gelegd op de tegoeden van de Afghaanse staat, en de internationale hulp waar het land decennia lang zwaar van afhankelijk was, is gereduceerd tot een fractie van wat het ooit was.
Het voorspelbare en voorspelde resultaat is een verergering van de armoede en de honger voor tientallen miljoenen gewone Afghanen. De ineenstorting van de koopkracht in het afgelopen jaar betekent dat er misschien wel voedsel beschikbaar is, maar dat het voor de meeste mensen te duur is om het te kopen.
Economische dwang door middel van brede sancties kan enorme verwoesting aanrichten, maar slaagt er stelselmatig niet in de belangen van de VS te bevorderen of de veiligheidsomstandigheden in andere delen van de wereld te verbeteren. Het is tijd om te erkennen dat brede sancties meer kwaad dan goed doen, en dat zij veel van de problemen verergeren die zij geacht worden te verhelpen.
Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
De 16 grootste leugens die uw regering vertelt over de oorlog in Oekraïne
Die sancties is allemaal een grote bullshit.
De politiek loopt het verhaaltje te verkopen dat de prijsverhogingen het gevolg zijn van het conflict in Oekraine, maar de waarheid is dat de prijsverhogingen begonnen zijn verleden jaar
Nu heeft de politieke maffia een reden gevonden om de prijzen op te drijven tot ongekende hoogten onder het mom van een Oekraine crisis.
Allemaal politieke bullshit om de mensen armer en armer te maken zodat die regerings schooiers hun hobby’s kunnen blijven uitoefenen.
Awel: Rusland werd rijker, roebel met goud dekking, schoot omhoog; India en China kopen gas olie en granen…
USA en EU verarmen…
Wie was er nu stom?
Pardon? Onder Trump deed Noord Korea niet meer aan armwrestling, onder die seniele Biden is alles naar de klote gegaan, in 16 maanden. Elke kk mongool die gelooft dat westerse sancties de russen hadden moeten raken…. Nee, het moest het westerse volk raken, denk je dat ze achterlijk zijn, in Brussel of Washinton? Je eigen elite wil je dood. Zolang dat kut wersterse volk dat niet gaat inzien, gaan er velen dood. Ik laat je gewoon creperen by the way.