Rusland vecht niet langer tegen een Oekraïens leger dat door de NAVO uitgerust is, maar tegen een NAVO-leger dat door Oekraïners bemand is. Toch heeft Rusland nog steeds de overhand, ondanks de tegenslag in Kharkiv, aldus Scott Ritter.
Het Oekraïense leger begon op 1 september een groot offensief tegen Russische troepen die in de regio ten noorden van de zuidelijke stad Kherson waren ingezet. Tien dagen later hadden de Oekraïners de reikwijdte en de schaal van hun offensieve operaties uitgebreid tot de regio rond de noordelijke stad Charkov.
Terwijl het offensief van Cherson door de Russen werd teruggeslagen, waarbij de Oekraïense strijdkrachten zware verliezen leden in zowel manschappen als materieel, bleek het offensief van Charkov een groot succes te zijn, waarbij duizenden vierkante kilometers grondgebied, die voordien door Russische troepen bezet waren, weer onder Oekraïense regeringscontrole werden geplaatst.
In plaats van een eigen tegenoffensief te beginnen tegen de Oekraïners die in de regio Charkov opereerden, deed het Russische Ministerie van Defensie (MOD) een aankondiging die velen schokkend vonden: “Om de gestelde doelen van een speciale militaire operatie voor de bevrijding van de Donbass te bereiken,” kondigden de Russen via Telegram aan, “is besloten de Russische troepen te hergroeperen… om de inspanningen in de richting van Donetsk op te voeren.”
De notie van een terugtocht bagatelliserend, verklaarde het Russische MOD dat “daartoe binnen drie dagen een operatie werd uitgevoerd om de overbrenging van [Russische] troepen naar het grondgebied van de Volksrepubliek Donetsk te beknotten en te organiseren.”
“Tijdens deze operatie,” aldus het rapport, “werden een aantal afleidingsmanoeuvres en demonstratiemaatregelen uitgevoerd, die de werkelijke acties van de troepen aanduiden”, waardoor, zo verklaarden de Russen, “meer dan tweeduizend Oekraïense en buitenlandse strijders [werden] vernietigd, evenals meer dan honderd eenheden van pantservoertuigen en artillerie.”
Om de onsterfelijke Yogi Berra te citeren, het was “déjà vu all over again”.
Fasen van de oorlog
Op 25 maart gaf het hoofd van het Operationeel Hoofddirectoraat van de Generale Staf van de Strijdkrachten van de Russische Federatie, kolonel-generaal Sergej Rudskoj, een briefing waarin hij het einde aankondigde van wat hij fase één noemde van de “speciale militaire operatie” (SMO) van Rusland in Oekraïne.
De doelen van de operatie, die begonnen was op 24 februari, toen Russische troepen de grens met Oekraïne overstaken, waren om “zodanige schade toe te brengen aan de militaire infrastructuur, het materieel en het personeel van de strijdkrachten van Oekraïne”, dat zij vastgepind zouden worden en dat elke significante versterking van de Oekraïense strijdkrachten die in de Donbass-regio zijn ingezet, voorkomen zou worden.
Rudskoy kondigde vervolgens aan dat de Russische troepen zich zouden terugtrekken en hergroeperen, zodat zij zich zouden kunnen “concentreren op het belangrijkste – de volledige bevrijding van Donbass.”
Zo begon fase twee.
Op 30 mei publiceerde ik een artikel in Consortium News waarin ik de noodzaak van een Fase Drie besprak. Ik merkte op dat
“zowel Fase één als Fase twee van de Russische operatie speciaal waren afgestemd op de militaire eisen die nodig waren om de dreiging weg te nemen die van de opbouw van de Oekraïense militaire macht in Oost-Oekraïne voor Lugansk en Donetsk uitging. … Binnenkort zal Rusland aankondigen dat het de Oekraïense strijdkrachten in het oosten heeft verslagen en daarmee een einde maken aan de dreiging die Rusland de wettelijke rechtvaardiging gaf voor zijn operatie.”
Een dergelijk resultaat, schreef ik, “zou Rusland achterlaten met een aantal onvervulde politieke doelstellingen, waaronder denazificatie, demilitarisering, permanente Oekraïense neutraliteit, en concordantie van de NAVO met een nieuw Europees veiligheidskader volgens de lijnen die Rusland in zijn verdragsvoorstellen van december 2021 heeft uitgezet. Als Rusland op dit moment zijn militaire operatie zou stopzetten,” verklaarde ik, “zou het de politieke overwinning afstaan aan Oekraïne, dat “wint” door niet te verliezen.”
Deze gedachtegang was gebaseerd op mijn overtuiging dat “wij vroeger hadden kunnen beweren dat er een onmiddellijke dreiging zou blijven bestaan zolang de Oekraïense strijdkrachten over voldoende strijdmacht beschikten om de Donbass-regio te heroveren, maar dat een dergelijk argument vandaag niet kan worden gemaakt.”
Kortom, ik geloofde dat de impuls voor Rusland om uit te breiden naar een derde fase pas zou ontstaan nadat het zijn missie van bevrijding van de Donbass in fase twee had voltooid. “Oekraïne,” zei ik, “zou, zelfs met het massale infuus van militaire hulp van de NAVO, nooit meer in een positie zijn om een Russische verovering van de Donbass-regio te bedreigen.”
Ik had het mis.
Anne Applebaum, een neoconservatieve stafschrijver voor The Atlantic, heeft onlangs luitenant-generaal Jevhen Moisioek, de plaatsvervangend opperbevelhebber van de Oekraïense strijdkrachten, geïnterviewd over de geslaagde Oekraïense offensieve operatie. “Wat ons werkelijk verbaast,” zei Moisiuk, “is dat de Russische troepen niet terugvechten.”
Applebaum gaf haar eigen draai aan het woord van de generaal. “Voor de keuze gesteld om te vechten of te vluchten,” schreef zij over de Russische soldaten, “lijken velen van hen zo snel als zij kunnen te vluchten.”
Volgens Applebaum heeft het Oekraïense succes op het slagveld een nieuwe werkelijkheid geschapen, waarin de Oekraïners, zo concludeert zij, “deze oorlog kunnen winnen” en daarmee “het einde van Poetins regime kunnen bewerkstelligen.”
Ik zat er niet zo ver naast.
Sovjet- en NAVO-doctrine
Oorlog is een ingewikkelde zaak. Applebaum schijnt daar onkundig van te zijn. Zowel het Oekraïense als het Russische leger zijn grote, professionele organisaties, gesteund door instellingen die ontworpen zijn om gekwalificeerde krijgers voort te brengen. Beide militairen zijn goed geleid, goed uitgerust, en goed voorbereid om de hun toegewezen missies uit te voeren. Zij behoren tot de grootste militaire organisaties van Europa.
Het Russische leger wordt bovendien bemand door officieren van het hoogste kaliber, die een uitgebreide opleiding in de militaire kunsten hebben gevolgd. Zij zijn experts in strategie, operaties en tactiek. Zij kennen hun vak.
Het Oekraïense leger van zijn kant heeft in de jaren sinds 2014 een radicale transformatie ondergaan, waarbij de doctrine uit het Sovjettijdperk vervangen is door een hybride doctrine waarin de NAVO-doctrine en -methodologieën verwerkt zijn.
Deze transformatie is dramatisch versneld sinds de Russische invasie, waarbij het Oekraïense leger virtueel is overgestapt van oudere, zware uitrusting uit het Sovjettijdperk naar een arsenaal dat meer de organisatie en uitrusting weerspiegelt van de NAVO-landen, die voor miljarden dollars aan uitrusting en opleiding verstrekken.
De Oekraïners zijn, net als hun Russische collega’s, militaire professionals die goed weten hoe zij zich aan de realiteit op het slagveld moeten aanpassen. De Oekraïense ervaring wordt echter bemoeilijkt door de pogingen om twee ongelijke doctrinaire benaderingen van oorlog (Sovjet-tijdperk en moderne NAVO) onder gevechtsomstandigheden te laten samensmelten. Deze complexiteit schept mogelijkheden voor fouten, en fouten op het slagveld leiden vaak tot slachtoffers – aanzienlijke slachtoffers.
Rusland heeft drie verschillende stijlen van oorlog gevoerd in de zes maanden sinds het Oekraïne binnentrok. De eerste was een manoeuvre-oorlog, bedoeld om zoveel mogelijk grondgebied in te nemen om het slagveld militair en politiek vorm te geven.
De operatie werd uitgevoerd met ongeveer 200.000 Russische en geallieerde strijdkrachten, die het opnamen tegen een Oekraïens leger in actieve dienst van ongeveer 260.000 manschappen, gesteund door wel 600.000 reservisten. De standaard 3:1 aanvaller-verdediger verhouding was niet van toepassing – de Russen probeerden snelheid, verrassing en vermetelheid te gebruiken om het numerieke voordeel van Oekraïne te minimaliseren, en hoopten daarbij op een snelle politieke ineenstorting in Oekraïne, die grote gevechten tussen de Russische en Oekraïense strijdkrachten zou voorkomen.
Dit plan slaagde in sommige gebieden (in het zuiden, bijvoorbeeld, rond Kherson), en zorgde er wel voor dat de Oekraïense troepen op hun plaats bleven en dat versterkingen werden weggeleid van kritieke operatiezones. Maar het faalde op strategisch gebied – de Oekraïners stortten niet in, maar verstevigden zich – waardoor een lange, zware strijd in het verschiet lag.
In de tweede fase van de Russische operatie hergroepeerden de Russen zich om zich op de bevrijding van Donbass te concentreren. Hier paste Rusland zijn operationele methodologie aan, en gebruikte het zijn superieure vuurkracht om een langzame, doelbewuste opmars te maken tegen de Oekraïense troepen die zich in uitgebreide verdedigingsnetwerken hadden ingegraven, en bereikte daarbij ongehoorde aantallen slachtoffers, waarbij voor elke Russische dode tien of meer Oekraïners gedood of gewond werden.
Terwijl Rusland langzaam oprukte tegen ingegraven Oekraïense troepen, voorzagen de VS en de NAVO Oekraïne van miljarden dollars militair materieel, waaronder het equivalent van verscheidene pantserdivisies (tanks, gepantserde gevechtsvoertuigen, artillerie, en ondersteuningsvoertuigen), samen met uitgebreide operationele training voor dit materieel op militaire installaties buiten Oekraïne.
Kortom, terwijl Rusland bezig was het Oekraïense leger op het slagveld te vernietigen, was Oekraïne bezig dat leger opnieuw samen te stellen, door vernietigde eenheden te vervangen door nieuwe troepen die uiterst goed uitgerust, goed opgeleid en goed geleid waren.
In de tweede fase van het conflict vernietigde Rusland het oude Oekraïense leger. In de plaats daarvan kreeg Rusland te maken met gemobiliseerde territoriale en nationale eenheden, gesteund door opnieuw samengestelde, door de NAVO opgeleide strijdkrachten. Maar het grootste deel van de door de NAVO opgeleide troepen werd in reserve gehouden.
De derde fase – NAVO versus Rusland
Dit zijn de strijdkrachten die voor de huidige gevechten zijn ingezet. Rusland bevindt zich in een volwaardige proxy-oorlog met de NAVO, tegenover een militaire macht in NAVO-stijl, die logistiek gesteund wordt door de NAVO, getraind wordt door de NAVO, voorzien wordt van NAVO-inlichtingen, en samenwerkt met de militaire planners van de NAVO.
Dit betekent dat het huidige Oekraïense tegenoffensief niet gezien moet worden als een verlenging van de strijd van fase twee, maar veeleer als het begin van een nieuwe derde fase, die geen Oekraïens-Russisch conflict is, maar een NAVO-Russisch conflict.
Het Oekraïense strijdplan heeft het stempel “Made in Brussel” over zich. De samenstelling van de strijdkrachten is door de NAVO bepaald, evenals de timing van de aanvallen en de richting ervan. De inlichtingendienst van de NAVO heeft zorgvuldig de naden in de Russische verdediging gelokaliseerd en kritieke commando- en controleknooppunten, logistieke knooppunten en concentratiepunten voor de reserves aangewezen, die het doelwit waren van de Oekraïense artillerie, die werkt volgens een door de NAVO opgesteld vuurleidingsschema.
Kortom, het Oekraïense leger waarmee Rusland in Cherson en rond Charkov te maken kreeg, was anders dan alle Oekraïense tegenstanders waarmee het eerder te maken had gehad. Rusland vocht niet langer tegen een Oekraïens leger dat door de NAVO was uitgerust, maar tegen een NAVO-leger dat door Oekraïners werd bemand.
Oekraïne ontvangt nog steeds miljarden dollars militaire steun, en heeft momenteel tienduizenden troepen die een uitgebreide opleiding volgen in NAVO-landen.
Er zal een vierde fase komen, en een vijfde fase … zoveel fasen als nodig zijn voordat Oekraïne ofwel zijn wil om te vechten en te sterven heeft uitgeput, ofwel de NAVO zijn vermogen om het Oekraïense leger te blijven bevoorraden heeft uitgeput, ofwel Rusland zijn bereidheid om een onbeslist conflict in Oekraïne uit te vechten heeft uitgeput. In mei noemde ik het besluit van de V.S. om Oekraïne miljarden dollars militaire steun te geven “een spelbreker”.
Enorme mislukking van de inlichtingendienst
Wat wij vandaag in Oekraïne zien, is hoe dit geld het spel veranderd heeft. Het resultaat is meer dode Oekraïense en Russische strijdkrachten, meer dode burgers, en meer vernield materieel.
Als Rusland echter wil zegevieren, zal het zijn vele tekortkomingen in de aanloop naar het succesvolle Oekraïense offensief moeten identificeren en zich daaraan aanpassen. In de eerste plaats is het Oekraïense offensief rond Charkov een van de ernstigste mislukkingen van een professionele militaire macht op het gebied van inlichtingen sinds de Israëlische mislukking om de Egyptische aanval op het Suezkanaal te voorspellen, die het begin vormde van de Yom Kippoer-oorlog van 1973.
De Oekraïners hadden al vele weken te kennen gegeven dat zij van plan waren een offensief in de regio Kherson uit te voeren. Het schijnt dat toen Oekraïne zijn aanvallen langs de lijn van Kherson begon, Rusland ervan uitging dat dit het langverwachte offensief was, en reserves en versterkingen met spoed naar dit front stuurde.
De Oekraïners werden met zware verliezen afgeslagen, maar niet voordat Rusland zijn theaterreserves had ingezet. Toen het Oekraïense leger een paar dagen later in de regio Charkov aanviel, werd Rusland overrompeld.
En dan is er nog de mate waarin de NAVO zich in elk aspect van de Oekraïense militaire operaties had geïntegreerd.
Hoe kon dit gebeuren? Een mislukking van inlichtingen van deze omvang wijst zowel op tekortkomingen in het vermogen van Rusland om inlichtingen te verzamelen, als op een onvermogen om tijdige en nauwkeurige evaluaties voor de Russische leiding op te stellen. Dit zal een herziening van boven tot onder vereisen om adequaat te kunnen worden aangepakt. Kortom, er zullen koppen rollen – en snel ook. Deze oorlog zal niet snel ophouden, en Oekraïne blijft zich voorbereiden op toekomstige offensieve acties.
Waarom Rusland toch zal winnen
Uiteindelijk geloof ik nog steeds dat het eindspel hetzelfde blijft – Rusland zal winnen. Maar de kosten voor het verlengen van deze oorlog zijn voor alle betrokken partijen veel hoger geworden.
Het succesvolle Oekraïense tegenoffensief moet in het juiste perspectief worden geplaatst. De verliezen die Oekraïne heeft geleden, en nog steeds lijdt, om deze overwinning te behalen zijn onhoudbaar. Oekraïne heeft zijn strategische reserves uitgeput, en die zullen opnieuw moeten worden opgebouwd, wil het nog enige aspiraties hebben om een opmars langs deze lijnen voort te zetten. Dit zal maanden duren.
Rusland heeft intussen niet meer dan wat onverdedigbare ruimte verloren. Het aantal Russische slachtoffers was minimaal, en het verlies van materieel was gemakkelijk te compenseren.
Rusland heeft in feite zijn militaire positie versterkt door in het noorden sterke verdedigingslinies te creëren die elke Oekraïense aanval kunnen weerstaan, terwijl het gevechtsvermogen dat beschikbaar is om de taak te volbrengen van de bevrijding van de rest van de Volksrepubliek Donetsk die onder Oekraïense controle staat, is vergroot.
Rusland heeft veel meer strategische diepgang dan Oekraïne. Rusland begint kritieke infrastructuurdoelen aan te vallen, zoals elektriciteitscentrales, die niet alleen de Oekraïense economie zullen verlammen, maar ook hun vermogen om grote hoeveelheden troepen snel per trein te verplaatsen.
Rusland zal lering trekken uit de nederlaag in Charkov en doorgaan met zijn verklaarde missiedoelen.
Waar het op neerkomt – het Kharkov-offensief was zo goed als het zal worden voor Oekraïne, terwijl Rusland nog niet in de buurt is gekomen van het bereiken van de bodem. Rusland moet veranderingen doorvoeren om de problemen die door de nederlaag van Charkov aan het licht zijn gekomen, op te lossen. Een veldslag winnen is één ding; een oorlog winnen een ander.
Voor Oekraïne betekenen de enorme verliezen die hun eigen strijdkrachten hebben geleden, gecombineerd met de beperkte schade die Rusland heeft geleden, dat het offensief van Charkov in het beste geval een Pyrrusoverwinning is, een overwinning die niets verandert aan de fundamentele realiteit dat Rusland het conflict in Oekraïne aan het winnen is, en zal winnen.
Scott Ritter is een voormalig inlichtingenofficier van de Amerikaanse Marine, die in de voormalige Sovjet-Unie diende om wapenbeheersingsverdragen uit te voeren, in de Perzische Golf tijdens Operatie Desert Storm en in Irak om toe te zien op de ontwapening van MVW. Zijn meest recente boek is Disarmament in the Time of Perestroika, uitgegeven door Clarity Press.
Ijdele hoop gewoon.
Of dommigheid .
Russische beer is niet te verslaan.
Tuurlijk is de russische beer niet te verslaan, en het volk staat pal achter Putin die hebben allang gezien wat hun anders te wachten staat aan ontwrichtende horror LBGTQ+ waanzin in hun maatschappij. Het is iets om voor te sterven om deze zieke satans uit de buurt te houden van kinderen. Ik ben langzaam wakker geworden na 9/11 maar ik schaam mij nu dat het westen waarin ik woon compleet is doorgeslagen en vrees voor toekomstige generaties als het tij niet keert. Uit de EU stappen zou goede eerste stap zijn.
U slaapt nog altijd diep als u niet doorheeft dat deze oorlog hun great reset wel zeer goed uitkomt.
slaapwel
Wat ist nu, winnen de russen of winnen de oekrainers ?? Ge moet weten wat schrijven he frontnieuws. Zo kan ik het ook, warm en koud blazen tegelijkertijd.
Anders doek diene brol hier op. Even zinloos als msm
Moet ik u vertellen wie aan het verliezen is…De PLEBS…
Ik doe niets anders !!! Daarom stel ik frontnieuws ook in veaag !!
Ik adviseer iedereen om ook even youtube, twitter en social media te bekijken naar de vlaggen die gezet zijn. De tanks die in perfecte conditie zijn achtergelaten. De munitiedepos etc. Dit is geen hergroepering van Russen. Maar rennen voor je leven.
Inderdaad…
Zelfs nog niet eens de moeite gedaan voor deze tanks onschadelijk te maken.
Er zijn geen winnaars,alleen maar verliezers.Jij verliest ook.Meestal zijn het de onschuldigen aan beide kanten die verloren hebben.
En later zal Rutte weer komen vertellen dat we met zn allen die last moeten gaan dragen,de wederopbouw van Oekieland.
De energieprijzen zullen nooit meer zijn dan wat ze waren.Een paar broodkruimels van den haag worden uitgeschud onder het teisum.en dat was het.
De rest is weer aan het tik-tokken en de meilandjes aan het kijken.
Militair winnen de Russen; dat kan niet anders. Economisch: de Russen nemen de landbouw en mijn productie van de Oekies als betaling; logisch.
De verliezers zijn USA en Europa–die zo stom waren sancties op te leggen, die Europa naar een bankroet drijven.
Maar of dat winst of verlies is valt te bezien.
Als west europeanen de straat opgaan in de winter, en de linkse WEF idioten eruit trappen of een Ceaucescu behandeling geven, kan het winst genoemd worden.
Als tenminste gelijktijdig uit de EU, euro, UN, Nato, en WHO gaan, en een ander politiek systeem starten.