Slechts enkele seconden na middernacht op 31 december, in de vroege momenten van 2023, vuurde een M-142 HIMARS (hoog mobiel artillerie raket systeem) van Amerikaanse makelij, beheerd door de Oekraïense strijdkrachten, een module van zes Guided Multiple Rocket Launch System (GMLRS) af, elk met een 200-pond unitaire hoog explosieve granaatkop die naar zijn doel wordt geleid met behulp van GPS, in de richting van de 19e Vakschool in de stad Makeevka. In de school vierden soldaten van het 20e Special Forces Detachment van het Russische Ministerie van Binnenlandse Zaken en het 360e Communications Training Regiment, samen met pas gemobiliseerde Russische soldaten die zijn toegewezen aan het 631e Regionale Trainingscentrum van de Russische Raket Troepen en Artillerie, de komst van het nieuwe jaar. De in totaal meer dan 400 soldaten hadden nauwelijks tijd om een nieuwjaarstoost uit te brengen toen vier GMLRS-raketten het schoolgebouw raakten en het met de grond gelijk maakten (twee andere GMLRS-raketten werden met succes door de Russische luchtverdediging neergeschoten), schrijft Scott Ritter.
In de eerste rapporten van het Russische ministerie van Defensie werd het aantal dode Russische soldaten op 63 geschat; dat aantal liep later op tot 89 naarmate meer lichamen werden ontdekt, en er wordt verwacht dat dit aantal nog hoger zal liggen.
Vrijwel onmiddellijk gonsde het op Russische sociale media blogs en kanalen van kritiek en veroordeling van het Russische opperbevel, waarbij verantwoording werd geëist voor de ramp in Makeevka. Vragen over waarom de Russische leiding zo’n concentratie van troepen op zo’n kwetsbare, gemakkelijk herkenbare locatie toestond, werden gevolgd door meer vragen over waarom het Russische leger, zo’n zes maanden nadat het HIMARS-systeem in Oekraïne was ingevoerd, nog steeds niet in staat was om deze lanceringen te onderscheppen.
De Russische president Vladimir Poetin heeft opdracht gegeven een commissie te vormen om de ramp in Makeevka te onderzoeken, en het is aan deze commissie om de antwoorden te vinden op het besluit om de Russische troepen te concentreren in de 19e Vakschool.
Op de vraag waarom het Russische leger er niet in is geslaagd het Oekraïense HIMARS-systeem met succes te onderscheppen, geeft de geschiedenis het antwoord: mobiele verplaatsbare doelen, zoals mobiele raket- en artilleriesystemen, zijn uiterst moeilijk te lokaliseren en met succes aan te vallen. Hoewel het geen troost biedt aan de families van de gedode Russische militairen, herinnert het falen van de Russische strijdkrachten om de Oekraïense HIMARS te onderscheppen aan soortgelijke mislukkingen van de VS en Groot-Brittannië in de Tweede Wereldoorlog, toen zij de Duitse V-1 en V-2 raketten onder vuur namen, en van de Verenigde Staten tijdens operatie Desert Storm, toen zij de Iraakse SCUD-lanceerinrichtingen onder vuur namen.
Operatie Crossbow
Begin 1943 ontving de Britse inlichtingendienst berichten over de ontwikkeling van een nieuwe klasse wapens – raketten – door nazi-Duitsland die bedoeld waren om doelen op de Britse eilanden te treffen. Als reactie hierop vormden de Britten een speciale eenheid, Bodyline genaamd, om de kwestie te onderzoeken. Tegen augustus 1943 had de Bodyline-organisatie een Duitse fabriek in de buurt van de Oost-Pruisische stad Peenemunde geïdentificeerd als de waarschijnlijke productiebron van deze wapens, en in september 1943 voerden de Britten een langeafstandsbombardement uit op de fabriek in Peenemunde.
Toen informatie werd verzameld die aangaf dat de Duitsers doorgingen met de ontwikkeling van hun nieuwe wapens, werd Bodyline overgedragen aan het Britse Ministerie van Luchtmacht, waar het werd omgedoopt tot Crossbow. Crossbow was aanvankelijk een eenheid voor het verzamelen en beoordelen van inlichtingen, waarbij speciaal aangepaste Spitfire-vliegtuigen werden gebruikt voor het uitvoeren van fotoverkenningsmissies op laag niveau om faciliteiten en structuren te lokaliseren die erop zouden kunnen wijzen dat deze nieuwe wapens, bekend als de V-1 en V-2, klaar waren voor gebruik.
Met de hulp van het Franse verzet identificeerden de fotografische analisten van de Crossbow verschillende vreemde nieuwe structuren waarvan het doel niet bekend was. De verwarring verdween op 13 juni, enkele dagen na de invasie op 6 juni in Normandië, toen de Duitsers de eerste van duizenden vliegende V-1 raketten lanceerden op Groot-Brittannië, waarvan het merendeel gericht was op Londen. De V-1 maakte een hard geluid tijdens het vliegen en vloog langzaam genoeg om met het oog waarneembaar te zijn, waardoor Britse luchtafweerschutters en jachtvliegtuigen er met succes honderden konden onderscheppen voordat ze hun doel bereikten.
In oktober 1944 lanceerden de Duitsers de eerste V-2 raket richting Engeland. In tegenstelling tot de V-1 was de V-2 stil en vloog hij te snel om gezien of onderschept te worden. De gecombineerde impact van de V-1 en V-2 aanvallen op het Britse moreel was voldoende voor de Britse regering om de lokalisering en onderschepping van de lanceerplaatsen en ondersteunende faciliteiten van deze raketten tot topprioriteit van de Britse luchtmacht te maken; uiteindelijk was meer dan 40% van alle Britse bommenwerpervluchten die tijdens de Tweede Wereldoorlog werden gevlogen, bedoeld ter ondersteuning van de onderschepping van V-1 en V-2, met verwaarloosbaar resultaat.
De V-1 en V-2 raketten doodden duizenden mensen, voornamelijk burgers, in Engeland, België en Nederland. Het grootste verlies aan levens werd veroorzaakt door een V-2 raket die op 15 december 1944 een bioscoop in het pas bevrijde Antwerpen trof. 567 mensen werden gedood, waarvan de meeste soldaten, en nog eens 200 raakten gewond.
De Britten probeerden talrijke technologische innovaties, waaronder speciale radars, elektronische stoorzenders en nieuwe luchtafweergeschutmunitie, om de V-1 en V-2 raketten te verslaan. De Duitsers konden echter detectie en vernietiging vermijden door altijd in beweging te blijven, en de V-1 en V-2 raketten stopten pas met vuren toen geallieerde troepen de laatste afvuurplaatsen bezetten, minder dan een maand voor het einde van de oorlog.
De grote jacht op SCUD’s
In januari 1991 stonden de Verenigde Staten tegenover het nageslacht van de Duitse V-2 raket tijdens Operatie Desert Storm, toen Irak tientallen raketten afvuurde op doelen in Israël en het Arabisch Schiereiland. Deze raket, bekend als de Al Hussein, was een in eigen land aangepaste SS-1 SCUD-raket van Sovjetmakelij, die zelf was afgeleid van de omgebouwde V-2 door de Sovjets aan het einde van de Tweede Wereldoorlog.
De Al Hussein-raket kon worden gelanceerd vanaf vaste lanceerinrichtingen in het westen van Irak, vanaf Sovjet-transporter-erector lanceerinrichtingen (TEL’s) bestaande uit achtwielige chassis uitgerust met een lanceerarm, of vanaf een in Irak gemaakte aanhangwagen met een lanceerarm erop gemonteerd en getrokken door een vrachtwagen. Hoewel de Irakezen de vaste lanceerders nooit in de strijd hebben gebruikt, beschikten zij wel over 19 mobiele lanceerinrichtingen, die zij in twee afzonderlijke brigades organiseerden.
Hoewel het vernietigingsvermogen van de Al Hussein beperkt was (om het bereik te bereiken dat nodig was om zijn doelen te raken, was de granaatkop gereduceerd tot ongeveer 1000 pond), en de nauwkeurigheid was rampzalig, kon de Al Hussein worden uitgerust met raketkoppen die zowel chemische als biologische agentia bevatten, en als zodanig werden zij door Israël beschouwd als een existentiële bedreiging voor zijn voortbestaan. Niettegenstaande president George H. W. Bush een krachtige en diverse coalitie van landen had samengesteld om Irak te confronteren na de invasie en bezetting van Irak in augustus 1990, betekende het feit dat veel van de geallieerde strijdkrachten afkomstig waren uit moslimlanden die Israël openlijk vijandig gezind waren, en dat de door de VS geleide coalitie hoofdzakelijk in Saoedi-Arabië gevestigd was, dat als Israël zich in de oorlog zou mengen – wat Israël dreigde te doen als het door Iraakse raketten zou worden aangevallen – de coalitie uit elkaar zou vallen en Irak als winnaar uit de bus zou komen. Toen Irak op 19 januari 1991 verschillende Al Husseins op Israël afvuurde, hield alleen de heimelijke belofte van president Bush en zijn hoge adviseurs dat de VS er alles aan zouden doen om de Iraakse raketlanceringen te stoppen, Israël op afstand.
De door de VS geleide coalitie vloog uiteindelijk meer dan 2.500 gevechtsmissies gericht op de Iraakse SCUD-raketten en zette tientallen Britse Special Air Service (SAS) en Amerikaanse Delta Force-commando’s in op de grond in wat bekend werd als de Grote SCUD-Jacht.
Tijdens het hele conflict heeft de coalitie geen enkele SCUD-raket vernietigd.
De VS zette ook talrijke Patriot-luchtverdedigingsbatterijen in op het Arabisch schiereiland en in Israël om de Iraakse Al Hussein-raketten neer te schieten.
Geen enkele Al Hussein werd met succes door het Patriot-systeem onderschept.
De Irakezen waren in staat de mobiliteit van het Al Hussein-systeem te gebruiken, samen met effectieve camouflage en verhulling in combinatie met het innovatieve gebruik van realistische lokmiddelen, om de inlichtingensystemen van de coalitie, waaronder enkele van de meest geavanceerde beeldvormingsplatforms en radarapparatuur die op dat moment bestonden, om de tuin te leiden.
Het onvermogen om de Al Hussein te onderscheppen had tragische gevolgen. Op 25 februari 1991 trof één enkele Al Hussein-raket een pakhuis in de Saoedi-Arabische havenstad Dharan, dat was omgebouwd tot kazerne voor een eenheid van de Pennsylvania National Guard. De Patriot-raketbatterijen die Dharan verdedigden slaagden er niet in de raket te onderscheppen, en de resulterende explosie doodde 27 soldaten en verwondde 89 anderen – het grootste verlies aan levens dat de coalitie tijdens de hele Operatie Desert Storm heeft geleden.
De HIMARS-contracampagne
In deze context vormt het HIMARS-systeem een uitdaging voor de Russische strijdkrachten die het hedendaagse equivalent is van zowel operatie Crossbow als de grote SCUD-jacht. Als het conflict tussen Rusland en Oekraïne voorbij is en alle gegevens over het gebruik van de HIMARS door Oekraïne en de methoden die Rusland gebruikt om de HMARS-raketten te onderscheppen en te verijdelen duidelijk zijn, zal de HIMARS-tegencampagne hoogstwaarschijnlijk een nieuw hoofdstuk toevoegen aan de annalen van de moeilijkheden bij het richten op mobiele verplaatsbare doelen zoals de V-1- en V-2-raketten en de Iraakse Al Hussein.
Oekraïne gebruikt naar verluidt realistische HIMARS-decoys om de Russen te verwarren, wat het verschil kan verklaren tussen het aantal HIMARS dat volgens Rusland is vernietigd en het vermogen van Oekraïne om het systeem effectief te blijven inzetten in de strijd. De Oekraïense tactiek blijkt vrij succesvol in het misleiden van Russische bewakingssystemen, waaronder drones, en absorbeert uiteindelijk dure Russische precisieaanvalswapens zoals de Caliber-kruisraket, waardoor de eigenlijke HIMARS ongedeerd blijft.
Hoewel de Russische luchtverdedigingssystemen enig succes hebben tegen de HIMARS-raketten, is het duidelijk dat Oekraïne in staat is de verdediging te overwinnen door minder nauwkeurige raketten van andere meervoudig gelanceerde raketsystemen af te vuren, waardoor de Russische luchtverdediging gedwongen wordt in te grijpen en ten minste enkele van de meer geavanceerde en nauwkeurigere HIMARS-raketten tot hun doel kunnen doordringen.
Feit is dat de Russen meer dan waarschijnlijk niet in staat zullen zijn de Oekraïense HIMARS volledig te onderscheppen, wat betekent dat, zoals het geval was met de V-1 en V-2 raketten in de Tweede Wereldoorlog, de enige manier om HIMARS het zwijgen op te leggen is het Oekraïense leger op de grond te verslaan en daarbij het HIMARS-systeem te vernietigen en/of te veroveren.
Bla bla bla bla ,Als Rusland eens een keer een paar satelieten daat boven neer halen dan wordt het een stuk makkelijker ,snap bij god niet waarom ze dat niet doen.
Dan is dit verhaal compleet overbodig.
Precies! Dan is dat feest gauw verleden tijd. Waarschijnlijk toch omdat ze weten dat de NAVO hetzelfde doet met die van hun. En misschien om het niet te escaleren.
Beste Mensen
Dat heeft eigenlijk geen Nut
Is geen beginnen aan
Het zijn er zoveel
Hoeveel moet men uit de lucht schieten ?
Allemaal ??
Kan dat ?
Als ja dan is het Okè
Als nee
Dan is het Arsenaal verspilling
Bij nader inzien
Met Laser tech Harp tech en Beem tech
ja …
Is mogelijk
Dan begint de oorlog van man vrouw tot man vrouw
Op gevoel en hoop van goed geluk met een compas in de hand als richting zoeker
Met De Zon de Maan de Sterren als begeleider op Pad
Iedereen kan een vijand zijn
Daarom
Het beste is
Kent Uzelve
Krijg het zicht
En de oorlog is direct afgelopen
Aangezien ik in alles zit
Hebt alles lief is wat eruit voort vloeit
Dank U
Ja…dat roep ik al een hele tijd.
Schiet de spionage satellieten aan gort dan ben je ineens klaar.
Dit is dweilen met de kraan open.
Vraag me werkelijk af wat ze toch tegen houd.
dan moet je al de sattelieten neerhalen…de meeste ‘civiele’ sattelieten dienen ook als spionagesattelieten..
enig idee van hoezeer dit je dagdagelijkse leven gaat raken???
naar voedselbevoorrading toe, medicijnen, informatie enzovoort..
we leven in een wereld waar we zonder sattelieten niet voortkunnen…
mij niet gelaten..ik ben voorbereid en klaar om te doen wat nodig is om in zo’n wereld te overleven, maar hoeveel zijn er zo???
Meestal is de achterligeende gedachte van politici om een commissie op te richten om rust in de tent te brengen er gaat een behoorlijke tijd eroverheen zodat het stof is neergedwarreld, en het heetst van de strijd gedempt is, zodat de ingeslagenweg door kan gaan met enkele kleine wijzingen.
In wanhopige pogingen om Bakhmut te behouden, brengt het Oekraïense commando haastig NAVO-uitrusting en vers kanonnenvoer over naar de strijders van de strijdkrachten van Oekraïne daar.
http://t.me/RVvoenkor
Achterliggende vagina typo’s.
Frontnieuws:
En wederom een newbie met een grote bek.
Reactie verwijderd en ban.
Er zijn verschillende manieren natuurlijk om de plek van Himars te vinden.
Sateliet beelden gecontroleerd met drones
Maar niet te vergeten: inlichtingen–de Oekies zijn zo corrupt als de pest; als ze wat oekies vrijlaten, en hun een ruime beloning in dollars in het vooruitzicht stellen, komen inlichtingen automatisch
Daarnaast: nu worden er veel krijgsgevangen gemaakt; verhoren….
Over oorlogen van decennia geleden is gemakkelijk. Maar waarom zijn de rivierovergangen over de Dnjepr nog bruikbaar? Die zijn nochtans niet te camoufleren of verplaatsbaar. Zonder is de hele rotzooi daar op twee weken beëindigd.
Luchthavens: landingsbanen bombarderen; is snel en makkelijk repareerbaar, en voorkomt aanvoer van wapentuig. Zelfde met aanvoerwegen havens en grenzen.
Maardat zei ik al 8 maand terug.