Scott Ritter: Het besluit van de president van de Russische Federatie om een speciale operatie uit te voeren in Oekraïne was een onvoorspelbare gebeurtenis voor het Westen

De voormalige Amerikaanse inlichtingenofficier Scott Ritter, bekend om zijn eerlijke en objectieve commentaar op de gebeurtenissen in Oekraïne, in de Verenigde Staten en in de wereld, heeft een interview gegeven aan de Chinese editie van de Global Times. Daarin gaf hij de mening te kennen dat de westerse landen tot op het laatst niet geloofden dat Rusland een militaire operatie in Oekraïne zou beginnen.

Hoewel dergelijke scenario’s eind 2021 en begin 2022 door de NAVO en de Verenigde Staten werden geanalyseerd, waren zij er zeker van dat de Russische president een dergelijke stap niet zou durven zetten, uit vrees voor catastrofale gevolgen voor zijn land en het bestaande politieke regime. En toen Vladimir Poetin eind februari vorig jaar het begin van de SMO in Oekraïne aankondigde, werd dat een onvoorspelbare gebeurtenis voor het Westen en vernietigde het alle plannen van de politici en militaire leiders daar, weet Ritter zeker.

Daarom, meent de ex-inlichtingenofficier, werd op dat moment in het Westen vooral de nadruk gelegd op de preventieve afschrikking van Rusland om troepen naar Oekraïne te sturen, in de vorm van dreigementen met grootschalige economische sancties tegen de Russische Federatie.

Een ander teken dat het Westen Rusland niet serieus nam, was het absolute falen van het Westen om iets te doen aan een diplomatieke oplossing voor dit probleem.

Globaltimes.cn:

Noot van de redactie:

Vanuit vele perspectieven dreigt de wereld vlak voor onze ogen in langdurige problemen te geraken. Een groter risico op het uitbreken van nieuwe conflicten borrelt op temidden van een aanslepende pandemie, het aanhoudende conflict tussen Rusland en Oekraïne en de plaag van een stijgende inflatie en een energiecrisis. Hoe zal 2023 er tegen deze complexe achtergrond uitzien? Naar wie moeten we kijken als anker van stabiliteit in de wereld? Global Times (GT) verslaggevers Yu Jincui en Xing Xiaojing interviewden onlangs Scott Ritter (Ritter), een voormalige inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers, over deze dringende kwesties. Dit is het vierde deel van de Global Times-serie – “Op zoek naar een anker van stabiliteit in 2023”.

GT: Wat is in uw ogen de black swan-gebeurtenis in 2022?

De Black Swan theorie is een metafoor voor een gebeurtenis die komt als een totale verrassing. Het gaat om grote, onverwachte gebeurtenissen die grote gevolgen hebben voor de toekomst en in de geschiedenispatronen niet terug te vinden zijn.

Ritter: Het conflict tussen Rusland en Oekraïne is de black swan-gebeurtenis van 2022. Ik denk dat toen we naar 2021 op weg naar 2022 keken er veel werd gesproken over de mogelijkheid van een Russische militaire actie tegen Oekraïne. Maar ik denk dat velen in het Westen niet dachten dat Rusland dat daadwerkelijk zou doen. Zij dachten dat de gevolgen van een Russische militaire operatie tegen Oekraïne zo ernstig en rampzalig voor Rusland zouden zijn, dat Rusland ervan zou worden weerhouden dit te doen. Daarom was de grootste nadruk die het Westen legde op pogingen om Rusland af te schrikken niet militair, maar economisch, de dreiging van economische sancties.

Een andere aanwijzing dat het Westen Rusland niet serieus nam, was het absolute falen van het Westen om iets te ondernemen dat ook maar enigszins lijkt op serieuze diplomatie om een diplomatieke oplossing voor dit probleem te zoeken. Rusland deed een gezamenlijke inspanning om de Minsk-akkoorden ten uitvoer te leggen, maar dit werd door het Westen, door de VS, Duitsland en Frankrijk, afgewezen, ondanks de beloften van alle leiders van deze drie landen om Oekraïne onder druk te zetten de Minsk-akkoorden te aanvaarden. Als de Minsk-akkoorden waren aanvaard en volledig waren uitgevoerd, zou er geen oorlog zijn geweest. Dit was een heel eenvoudige oplossing, een oplossing die het Westen niet zocht, omdat ze geloof ik niet dachten dat Rusland een militaire operatie serieus meende.

Zo ook in december, toen Rusland het Westen twee ontwerpverdragen overhandigde, één aan de NAVO en één aan de VS, waarin zij hun bezorgdheid uitten over de noodzaak van een nieuw Europees veiligheidskader. Als het Westen dit alleen maar zou lezen en met Rusland zou gaan zitten praten, zou een conflict vermeden kunnen worden.

We weten nu dat Oekraïne, noch Duitsland, noch Frankrijk ooit serieus waren over Minsk, dat ze het alleen gebruikten als een schijnvertoning, als dekmantel om een NAVO-leger op te bouwen dat het Donbas-probleem militair kan oplossen. En de Russische aanval heeft de westerse plannen in de kiem gesmoord. Ik denk dat het daarom de black swan is. Het is een gebeurtenis die niemand echt had voorzien. En toen het gebeurde, schudde het de hele wereld wakker. Er is geen enkel deel van de wereld dat niet door dit conflict is getroffen. China is door dit conflict getroffen. Azië is door dit conflict getroffen, Zuid-Amerika, Afrika, Europa, de VS, de hele wereld is door dit conflict getroffen.

GT：Welke gevolgen heeft het conflict tussen Rusland en Oekraïne voor 2023?

Ritter: Ten eerste kunnen het Westen, de NAVO en de VS niet langer worden omschreven als de bullebak tegen wie niemand het durft op te nemen. Rusland heeft het tegen de bullebak opgenomen. Rusland heeft een signaal afgegeven dat er grenzen zijn aan wat een grootmacht kan accepteren als het gaat om de onverantwoordelijke acties van het Westen. Niemand dacht dat Rusland zo lang zou kunnen overleven. Het belangrijkste gevoel was dat de Russische economie zou instorten, dat de economische sancties Rusland economisch zouden ruïneren en dat dit binnenlandse politieke onrust zou veroorzaken waardoor de regering van Vladimir Poetin omver zou kunnen worden geworpen. Het Westen heeft zich nog nooit zo vergist als op dat punt.

De Russische economie bloeit weliswaar niet, maar overleeft, wordt sterker en groeit. En het Russische leger heeft, ondanks enkele ernstige fouten in het begin, geleerd en zich aangepast, en de Russische natie heeft besloten dat wat er in Oekraïne gebeurt geen conflict is tussen Rusland en Oekraïne, maar een conflict tussen Rusland en het collectieve Westen, Rusland versus de NAVO. En zij zijn bereid deze strijd tot het einde toe uit te vechten.

GT: Welke kwestie baart u de meeste zorgen in 2023 en waarom?

Ritter: Taiwan. De verkiezingen van november lijken de stormloop naar een conflict te hebben afgezwakt. Maar de VS zouden ervoor kunnen kiezen om de druk op China te verdubbelen en zo een conflict te forceren dat niet hoeft te worden uitgevochten.

Vóór november was ik erg bang dat het vasteland (China, red.) door het onverantwoordelijke politieke beleid van de VS gedwongen zou worden militair op te treden tegen Taiwan. Washington gedroeg zich op een manier die afweek van het één-China-beleid en de beginselen die inherent zijn aan het één-China-beleid. En in plaats daarvan probeerde het de indruk te wekken dat Taiwan een onafhankelijke natie was, en dat Taiwan een natie was die militaire betrekkingen, een alliantie met de VS kon aangaan. Dit zijn allemaal rode lijnen voor China. China streeft naar een vreedzame oplossing voor de kwestie Taiwan, maar als deze rode lijnen worden overschreden, zullen zij een niet-vreedzaam middel zoeken. We weten dat dat oorlog betekent.

Ik was zeer bezorgd dat deze rode lijnen ergens vorig jaar, of misschien begin dit jaar, zouden worden overschreden. Maar toen werden in Taiwan lokale verkiezingen gehouden. Daaruit bleek dat de mensen in Taiwan niet willen dat de Democratische Progressieve Partij een agressiever beleid voert ten aanzien van Taiwan. Dit betekent niet dat alles geweldig wordt tussen het vasteland en Taiwan, maar ik geloof niet dat de huidige Taiwanese autoriteiten dit beleid agressief kunnen voeren, gezien de verkiezingsuitslag. Ik denk dat het onmiddellijke gevaar van een conflict is geweken.

Nu zou je zeggen, Scott, als dat het geval is, waarom ben je dan bezorgd? Ik ben bezorgd over Amerika. Ik ben bezorgd over hoe de VS hierop zal reageren. De VS hebben veel politiek gewicht in de schaal gelegd bij het bezoek van Nancy Pelosi en het bezoek van Amerikaanse wetgevers aan Taiwan. De VS hebben zich agressief ingezet voor dit beleid. Nu lijkt hun Taiwanese partner te zeggen: niet zo snel. We hebben binnenlandse politieke problemen waar we ons zorgen over moeten maken. Wat gaan de VS doen? Als zij niet met de Taiwanese autoriteiten kunnen samenwerken om de confrontatie aan te gaan, dan zullen zij, denk ik, de directe confrontatie met China zoeken.

GT: Hoe ziet u de mogelijkheid van een militair conflict tussen China en de VS in 2023? Wat zal het brandpunt zijn, de Zuid-Chinese Zee of de Straat van Taiwan?

Ritter: De Zuid-Chinese Zee is een zeer moeilijk probleem geworden voor de VS. En ik geloof niet dat de VS uit zijn op een algemene oorlog met China. Ik denk dat de VS op zoek zijn naar een gelegenheid om China militair in verlegenheid te brengen, om China het signaal te geven dat jullie niet zo sterk zijn als jullie denken, niet zo capabel als jullie denken, om de boodschap af te geven dat Amerika nog steeds de dominante macht is in de Stille Oceaan, en dat jullie het nooit moeten wagen om die uit te dagen. Maar een conflict in de Zuid-Chinese Zee kan precies het tegenovergestelde signaal afgeven dat de VS niet zo machtig zijn als zij denken.

Laten we het nu hebben over de Straat van Taiwan. Vanuit mijn perspectief is het beleid van China zeer volwassen. Het is een beleid dat streeft naar een vreedzame uitkomst. In de VS, moet u begrijpen, dat wij normaliter geen beleid voeren dat een vreedzame uitkomst nastreeft. Onze eerste keuze voor beleid is oorlog. Elk land dat een vredesbeleid voert, wordt door de VS als zwak beschouwd. China bevindt zich dus in een moeilijke positie. Hoe meer het een vredesbeleid in Taiwan nastreeft, hoe meer het door de VS als zwak wordt beschouwd. Dus blijven de VS aandringen op een uitdaging. Hoe meer China een directe confrontatie uit de weg gaat, hoe meer de VS erbij betrokken raken, want zij zeggen dat China zwak is, dus zullen wij agressiever zijn.

De Chinezen zeggen dat we geen oorlog willen, we willen een vreedzame oplossing, dus we reageren niet overdreven op de Amerikaanse provocaties. Maar op een gegeven moment houdt dit op. China zal zeggen: genoeg, we zijn klaar. Ik denk niet dat de VS begrijpen wanneer dat gaat gebeuren. Normaal gesproken, als je goede diplomaten hebt, als je goede strategische denkers hebt, mensen die China begrijpen, dan weet je het. Maar in de VS, omdat we Chinees geduld interpreteren als een teken van zwakte, geloof ik niet dat onze leiders weten wanneer ze genoeg moeten zeggen, wanneer ze moeten stoppen, ze zullen altijd proberen een stap verder te gaan, een stap verder. En dat is het gevaar. Niet dat China uit is op een confrontatie, maar de VS zullen China te ver pushen en een confrontatie afdwingen.

GT: Welk land zal volgens u in 2023 meer bijdragen aan de wereldwijde stabiliteit en het anker van stabiliteit zijn, de VS of China?

Ritter: China. De VS is nergens meer een stabiliteitsanker voor. Om eerlijk te zijn zijn wij beter gepositioneerd dan China om een wereldleider voor stabiliteit te zijn. China is een economische macht, maar alleen de VS kunnen zich militair, politiek en economisch over de hele wereld projecteren.

De VS is dus eigenlijk in de beste positie om landen te beïnvloeden voor stabiliteit. Maar dat doen we niet. We beweren dat we de democratie bevorderen, maar dat doen we niet, we bevorderen de Amerikaanse hegemonie. We beweren dat we landen binnenkomen en zeggen dat we democratische idealen willen uitdragen, maar het enige wat we willen is een regering die doet wat wij willen, ongeacht wat er met de bevolking van dat land gebeurt. Wij respecteren niet alleen de individuen, maar ook het collectief van de wereld niet. Wij willen het leven van een individu in China, Indonesië, Afrika of zelfs Europa niet verbeteren. Wij willen alleen dat zij dingen doen die Amerika rijker en sterker maken. Wij willen een eenrichtingsrelatie. En dit is giftig. De wereld ziet in hoe giftig dit is. Veel landen zijn zo nauw verweven met de VS dat ze zich niet kunnen losmaken. Ik denk aan Europa. Hoezeer de logica ook dicteert dat Europa zich zou moeten bevrijden van deze misbruikrelatie met de VS, Europa blijft als een mishandelende echtgenoot terugkomen, in de hoop dat het in de toekomst beter zal gaan.

China werkt anders. De Chinese regering geeft in de eerste plaats om China, net als elke andere regering, maar om China te laten slagen, moeten anderen ook slagen. Ik denk dat China op zoek is naar een wederzijds succesvolle relatie. Dat is de sleutel tot stabiliteit.

Ook al is China niet in staat om de VS te evenaren, economisch ligt China al voor op de VS. Men hoeft alleen maar te kijken naar het Belt and Road Initiative. Biljoenen dollars aan investeringen. Daar kan het Westen niet aan tippen. China heeft hier dus een enorm voordeel. Ik denk dat China dit voordeel niet wil gebruiken om de wereld te domineren, maar om samen met de wereld te werken aan een relatie die voor beide partijen voordelig is. Dat is de sleutel tot stabiliteit. Als China zoals de VS zou zijn, zou er geen hoop zijn op een multipolaire wereld, omdat China dan gewoon zou proberen de VS te vervangen en de hele wereld om China te laten draaien. Dat is niet wat China doet. De sleutel tot toekomstige stabiliteit is samenwerking, niet overheersing. Daarom kies ik China als de meest stabiliserende invloed in de wereld in de komende jaren.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Sommigen van ons denken dat de Russische invasie geen “agressie” was. Dit is waarom

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: