Scott Ritter: Hamas en Israël verdoezelen de waarheid over de explosie in het Al-Ahli ziekenhuis

Scott Ritter presenteert in een exclusief artikel voor RT een hypothese die zou kunnen verklaren waarom zowel Israël als Hamas het onderzoek naar de dodelijke aanval op een ziekenhuis in Gaza, waarbij honderden doden vielen, blokkeren en geen bewijzen aan het publiek presenteren.

De mist van de oorlog is een doordringende realiteit die gekenmerkt wordt door feitelijke onzekerheid, veroorzaakt door het onvolmaakte geheugen van mensen die in hun dagelijks leven onder ondenkbare druk staan.

Het is niet ongewoon dat tegengestelde partijen in een conflict elkaar beconcurrerende verhalen over een bepaalde gebeurtenis naar voren brengen, waarbij elke partij gelooft dat de feiten en de daaruit afgeleide conclusies juist zijn, ook al zijn ze het er niet mee eens. Soms willen één of beide partijen echter iets verbergen, een onaangename realiteit die volgens hen nooit aan het licht mag komen. In dat geval wordt de oorlogsmist een opzettelijke verduistering die bedoeld is om het publiek te misleiden en bedriegen. Als er maar één partij bij zo’n misleiding betrokken is, zal de waarheid meestal wel een weg naar het publiek vinden. Maar als beide partijen in het conflict betrokken zijn bij opzettelijke vertroebeling, wordt het vrijwel onmogelijk om de waarheid te achterhalen.

In de context van het incident in het Al-Ahli Arab Hospital in Gaza in de nacht van 17 oktober 2023 zijn er talloze beschuldigingen geuit. Het staat buiten kijf dat een raket van onduidelijke oorsprong kort voor 19.00 uur die dag de parkeerplaats van het ziekenhuis trof. Het exacte dodental moet nog worden vastgesteld. De meeste bronnen zijn het er echter over eens dat enkele honderden Palestijnen, die door Israëlische bommen uit hun huizen waren verdreven en op het terrein van het ziekenhuis hadden geschuild, gedood werden en nog eens honderden gewond raakten.

Hamas gaf onmiddellijk Israël de schuld, een verklaring die al snel werd opgepikt door de meeste media in de wereld en een storm van verontwaardiging ontketende tegen Israël en, bij uitbreiding, de Verenigde Staten. Israël ontkende op zijn beurt heftig dat het enige rol had gespeeld bij de aanval. In plaats daarvan gaf het de schuld aan de Palestijnse Islamitische Jihad (PIJ), een bondgenoot van Hamas die ook raketaanvallen uitvoert op Israëlische steden vanuit de Gazastrook. De Israëli’s beweerden dat een raket afgevuurd door de PIJ het ziekenhuis raakte door een defect.

Israëlische versie van de tragedie

Israël ondersteunde zijn bewering met verschillende stukken informatie, waaronder radargegevens die gebruikt worden om raket- en mortiervuur vanuit Gaza te traceren; en naar verluidt onderschepte gesprekken tussen twee naamloze Hamas-militanten. Deze laatste zouden de Israëlische beweringen bevestigen dat de dodelijke explosie in het ziekenhuis werd veroorzaakt door een dolende PIJ-raket. Israël heeft ook een aantal video’s van verschillende bronnen vrijgegeven die lijken te tonen hoe de misplaatste raket van de PIJ het ziekenhuis raakt vanuit het Israëlische perspectief.

Israël heeft een geschiedenis van niet altijd de waarheid vertellen bij incidenten waarbij zijn strijdkrachten betrokken waren bij de dood van onschuldige burgers. Een goed voorbeeld is het bloedbad van Cana in 1996 in Zuid-Libanon, waar Israëlisch artillerievuur tientallen Libanese vluchtelingen doodde die beschutting hadden gezocht in een bunker op een basis van de VN-vredesmacht. De Israëli’s logen over elk aspect van hun betrokkenheid, waarschijnlijk omdat ze de betrokkenheid van een geheime commando-eenheid die in de buurt van de bunkers opereerde, probeerden te verbergen. Pas nadat de Verenigde Naties hun eigen onderzoek naar het incident hadden gepubliceerd, gaf Israël uiteindelijk toe dat de commando-eenheid, onder leiding van de toekomstige Israëlische premier Naftali Bennett, ontdekt was door Hezbollah-strijders en dat Israël lukraak artilleriegranaten afvuurde om de eenheid in veiligheid te brengen.

Wat het geval van het Arabische ziekenhuis al-Ahli betreft, laat het Israëlische verslag veel ruimte voor twijfel. Het vermeende onderschepte gesprek leek gekunsteld, en gezien het feit dat Israël actief op zoek was naar mobiele telefoonactiviteiten die gelokaliseerd en gericht konden worden op het moment dat het gesprek zou hebben plaatsgevonden, is het nauwelijks geloofwaardig dat twee Hamas-strijders de veiligheidsprotocollen voor communicatie in deze mate zouden hebben geschonden.

De radargegevens die door Israël zijn verstrekt, lijken de baan van de raketten te tonen die op het moment van de aanval werden afgevuurd, wat een plausibel scenario oplevert waarin een raket om de een of andere reden van koers kan zijn geraakt en de parkeerplaats van het ziekenhuis kan hebben geraakt. De radargegevens worden echter minder overtuigend wanneer ze worden vergeleken met een tijdlijn van gebeurtenissen die verband houden met het incident in het ziekenhuis.

Tijdlijn van de gebeurtenissen op 17 oktober

Al Jazeera heeft een overtuigende, op bewijs gebaseerde tijdlijn gemaakt van het incident in het Al-Ahli Arab ziekenhuis. Allereerst moet worden opgemerkt dat het incident niet geïsoleerd plaatsvond, maar deel uitmaakte van een bredere strijd die door de Israëlische luchtmacht werd gevoerd tegen Hamas- en PIJ-troepen die in de buurt van het terrein van het ziekenhuis opereerden. Tussen 18:54 en 18:58 voerde Israël vier luchtaanvallen uit op doelen in de buurt van het Al-Ahli ziekenhuis. Dit wijst erop dat daar activiteiten plaatsvonden die Israël wilde stoppen.

Een indicatie van wat deze activiteiten waren, kwam naar voren om 18:59 uur, toen vanaf een positie ten zuiden van het ziekenhuis talrijke raketten in noord-noordwestelijke richting op Israël werden afgevuurd. De meeste van deze raketten werden afgevuurd tussen 21 seconden en 32 seconden na 18:59 uur. Ze werden onderschept door het Israëlische luchtverdedigingssysteem “Iron Dome”.

Er zitten drie seconden tussen het afvuren van de laatste raket van het salvo en het afvuren van een enkele raket vanaf dezelfde locatie. Deze raket steeg op in de nachtelijke hemel voordat hij vijf seconden later werd onderschept en vernietigd door de Iron Dome.

Om 55 seconden over 18:59 is een kleine explosie te zien op een paar honderd meter van het Al-Ahli ziekenhuis. Twee seconden later was er een grotere explosie op het terrein van het ziekenhuis – de explosie die zoveel onschuldige levens eiste.

Waarom verbergt Hamas het bewijs?

Het fysieke bewijs van een aanval is zo duidelijk dat de bewering van Hamas dat het één van die Israëlische bommen was van het soort dat sinds het begin van de Israëlische vergeldingsacties zoveel delen van Gaza heeft verwoest, onmiddellijk van tafel kan worden geveegd. Hamas controleerde echter de toegang tot het ziekenhuis en deed zijn best om de internationale verontwaardiging tegen Israël aan te wakkeren. Eerst en vooral sluiten de grootte van de krater en de fysieke schade in de omgeving de inslag van een Israëlische bom uit. Maar dit sluit ook veel van de wapens uit die gebruikt werden door de PIJ, waarvan de vernietigende kracht zou hebben geresulteerd in een grotere krater en meer fysieke vernietiging dan op de grond te zien is.

Een rudimentaire analyse van de krater laat een vluchtrichting zien die suggereert dat de raket waarschijnlijk werd afgevuurd vanaf een locatie ten zuidzuidwesten van het ziekenhuis, wat de Israëlische bewering tot op zekere hoogte ondersteunt. Aangezien het videobewijs deze bewering echter niet ondersteunt, kan men niet zomaar concluderen dat de raket in kwestie van de PIJ afkomstig was. Bovendien suggereert de grootte van de krater een kleine granaatkop met minder dan 50 pond (ongeveer 23 kilogram) explosieven, waardoor de mogelijkheid bestaat dat er die nacht een ander wapen werd gebruikt – geen PIJ-raket of Israëlische bom.

Tweet zou sleutel tot opheldering kunnen zijn

Er was nog een ander wapen waar Israël veel gebruik van maakte in het Gazaconflict – de Mikholit lucht-grond raket, gedragen door Hermes-450 drones en gebruikt voor zogenaamde “roof knocking” aanvallen om de bewoners van voor vernietiging bestemde gebouwen te doen vluchten. De Mikholit werd ook gebruikt voor precisieaanvallen om een doelwit te neutraliseren met zo min mogelijk bijkomende schade.

Tegen deze achtergrond zou een ander bewijsstuk licht kunnen werpen op wat er werkelijk gebeurde in het Al-Ahli Ziekenhuis in de nacht van 17 oktober. Om 20:23 postte Hananiah Naftali, een digitale inhoudsadviseur van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, op X:

Naftali verwijderde deze tweet, en beweerde dat hij deze foutief geplaatst had op basis van een bericht van Reuters.

Het nieuwsbericht in kwestie, zoals het oorspronkelijk was geplaatst, was echter getiteld “Meer dan 300 doden bij Israëlische luchtaanval op ziekenhuis in Gaza – ambtenaar burgerbescherming”. De inhoud van het bericht bevatte soortgelijke informatie:

Naftali’s tweet bevatte echter zeer specifieke informatie die ontbrak in het aangehaalde artikel van Reuters: wat het doelwit was (“een terroristische basis van Hamas”) en wat de resultaten van de aanval waren (“Een groot aantal terroristen is dood.”). Het artikel gaf ook een wettelijke rechtvaardiging voor de aanval (“Hamas … gebruikt burgers als menselijk schild.”).

Mogelijke verklaring voor de tragedie

Als we de mogelijkheid in overweging nemen dat een Israëlische Hermes 450 drone een Mikholit lucht-grond raket afvuurde die in de nacht van 17 oktober 2023 de parkeerplaats van het Al-Ahli Ziekenhuis in Gaza trof, ontstaat er een alternatief scenario van mogelijke gebeurtenissen.

In zijn oorspronkelijke tweet spreekt Naftali van een “terroristische basis in een ziekenhuis in Gaza”. Hij heeft het ook over “menselijke schilden” die door Hamas worden gebruikt. Dit betekent dat de Israëli’s zeer nauwkeurige informatie hadden over de aard van het doelwit en wisten dat het doelwit omringd was door een zee van Palestijnse burgers die beschutting zochten op de parkeerplaats van het ziekenhuis.

De Mikholit-raket wordt op zijn doel gericht met behulp van een laser/elektro-optisch systeem (d.w.z. een camera op de neus) of een GPS-zoeker. De laser/EO-granaatkop heeft een nauwkeurigheid van één meter, terwijl de GPS-granaatkop een nauwkeurigheid van vijf meter heeft. Beide koppen hadden gebruikt kunnen worden, maar gezien de nauwkeurige beschrijving van het doel zou een grotere nauwkeurigheid wenselijk zijn geweest. De kop van de Mikholit raket bevat ongeveer 30 pond (ongeveer 14 kilogram) explosieven en kan gebruikt worden als een penetratiewapen of als een fragmentatiekop met een stalen kogel. Op dezelfde manier kan de kop worden geconfigureerd om bij grondcontact te detoneren, een vertraging te hebben (handig voor het penetreren van bunkers en/of gebouwen) of van dichtbij te detoneren (voor de fragmentatiekop).

Gezien de aanwezigheid van zowel een enkele krater als bewijs van fragmentatie-inslagen op de muren van aangrenzende gebouwen, hebben de Israëli’s mogelijk een enkele Mikholite raket gebruikt, getipt met een eenmalige hoge explosieve granaatkop die afgesteld is om bij inslag te ontploffen.

Volgens de verwijderde tweet van Naftali hebben de Israëli’s bevestigd dat er verschillende slachtoffers waren onder de aangevallen terroristen. Dit veronderstelt echter dat er een onderscheid gemaakt kan worden tussen terroristen en burgers, wat op zijn beurt veronderstelt dat er informatie is die nauwkeurig genoeg is om een groep mensen op de grond te lokaliseren, en dat deze mensen tijdens de hele aanval onder visueel toezicht stonden. Als we deze extrapolaties omdraaien, kunnen we het volgende verhaal postuleren.

Een Hamas-cel werd gedwongen om zijn ondergrondse schuilplaats te verlaten en positie in te nemen op de parkeerplaats van het Al-Ahli Ziekenhuis. Naftali’s verklaring dat Hamas “raketten lanceert vanuit ziekenhuizen” en “burgers gebruikt als menselijk schild” suggereert ook een inzicht in de operationele methodologie van het richten. Deze specificiteit suggereert dat de Israëli’s opereerden met zeer nauwkeurige inlichtingen, bijvoorbeeld de mogelijkheid om communicatie met een bepaalde Hamas-cel of -leider te onderscheppen en te volgen.

In tegenstelling tot de lange mobiele telefooncommunicatie die Israël produceerde om de raket die het ziekenhuis trof te linken aan de Palestijnse Islamitische Jihad, zou Hamas hoogstwaarschijnlijk extreme disciplinaire maatregelen hebben gebruikt als er mobiele telefoons waren gebruikt. Het is zich er namelijk terdege van bewust dat de Israëlische inlichtingendienst de ether afspeurt naar elk signaal dat zou kunnen worden gedetecteerd en gelokaliseerd, om het onmiddellijk te onderscheppen vanuit de faciliteiten die daarvoor klaarstaan. Daarom heeft Hamas waarschijnlijk een systeem van koeriers en vaste lijnen opgezet voor communicatie – het gebruik van mobiele telefoons is beperkt tot situaties waarin koeriers en vaste lijnen niet beschikbaar of onpraktisch zijn. Bovendien, als er een mobiele telefoon gebruikt zou worden, zou het gesprek waarschijnlijk heel kort zijn en gebruik maken van een codesysteem. Bovendien zou geen enkele mobiele telefoon meer dan één keer gebruikt worden, wat betekent dat elke Hamas-cel een voorraad “wegwerptelefoons” had die na één keer gebruik weggegooid zouden worden.

Als Israël in staat was om een Hamas-cel en/of een Hamas-leider op te sporen en te lokaliseren aan de hand van onderschepte communicatie, dan geeft dit aan dat het het telefoonnummer in kwestie en de connectie met een bepaalde persoon kende. De Israëlische inlichtingendienst probeert al jaren te infiltreren in de toeleveringsketen van mobiele telefoons van Hamas. Zo slaagde Israël erin om een mobiele telefoon met 15 gram explosieven in handen te krijgen van Jehija Abd-al-Latif Ajash, ook bekend als “de ingenieur”, een beruchte bommenmaker die de meeste explosieven bouwde die halverwege de jaren ’90 door zelfmoordterroristen van Hamas werden gebruikt. Toen Israëlische inlichtingendienstmedewerkers het mobiele nummer belden en bevestigden dat Ajash aan de andere kant van de lijn zat, brachten ze het apparaat tot ontploffing, waarbij hij onmiddellijk gedood werd.

Dus als Israël erin zou slagen om de controle te krijgen over de toeleveringsketen van de “wegwerp” mobiele telefoons en specifieke kennis zou hebben over de nummers in kwestie en hun connectie met de Hamas hiërarchie, dan zou dit een van de meest streng bewaakte geheimen van de Israëlische inlichtingendienst zijn – het soort geheim dat alleen zou worden gedeeld met een zeer selecte groep mensen op strikt vertrouwelijke basis. Elke onthulling van een dergelijke mogelijkheid zou ertoe leiden dat Hamas ofwel de “wegwerp”-telefoons in kwestie zou opgeven, ofwel de telefoons in kwestie zou gebruiken om desinformatie te verspreiden. Om deze reden zou Israël terughoudend zijn om te handelen op basis van inlichtingen van een dergelijke bron, omdat het vreest dat het daarmee Hamas zou hebben geattendeerd op het bestaan van dergelijke telefoons.

Als Israël zou handelen op basis van dergelijke gevoelige informatie, zou de aard van het doelwit – bijvoorbeeld een bepaalde Hamas-cel of -leider – het risico van een mogelijk compromis moeten rechtvaardigen. Een beslissing van deze omvang zou op het hoogste niveau worden genomen – door de premier. Dit zou kunnen verklaren waarom een maker van digitale inhoud in het bezit was van zulke specifieke details over de aard van het doelwit, de resultaten van de aanval en eventuele discussies tussen degenen die de aanval goedkeurden en juridische adviseurs over de rechtmatigheid van een dergelijke aanval volgens het oorlogsrecht, waarbij vragen over de proportionaliteit van de reactie verband houden met de militaire waarde van het doelwit in kwestie.

Het zou Hananiah Naftali ook ontmaskeren als een van de meest incompetente adviseurs rond Benjamin Netanyahu.

De waarheid over wat er in het Al-Ahli ziekenhuis is gebeurd, moet nog aan het licht komen. Het bewijs dat nodig is om deze waarheid aan het licht te brengen ligt op het ziekenhuisterrein, in de krater en in de omgeving, in de vorm van raketfragmenten die zoveel onschuldige Palestijnse burgers doodden en verwondden. Het is begrijpelijk waarom Israël alle details probeert te verdoezelen die een verband leggen tussen de aanval en Israël. Wat minder begrijpelijk is, is waarom Hamas hetzelfde zou doen. Eén voor de hand liggende reden is dat het beschikbare bewijsmateriaal de Israëlische bewering zou bevestigen dat de raket in kwestie werd afgevuurd door de Palestijnse Islamitische Jihad – Hamas zou dit nooit willen toegeven na zoveel moeite te hebben gedaan om het geloof in stand te houden dat Israël achter de aanval zat.

Gebruikte Hamas het ziekenhuis als een burgerschild?

Maar waarom zou Hamas het bewijs onderdrukken dat Israël de aanval op het ziekenhuis daadwerkelijk uitvoerde? Als een Mikholietraket inderdaad de oorzaak was, zou Hamas ongetwijfeld het fysieke bewijs hebben. Eén probleem dat gepaard zou kunnen gaan met het vrijgeven van dergelijke informatie is dat het het script verandert op een manier die ongemakkelijk zou kunnen zijn voor Hamas. Zoals de zaken er nu voor staan, heeft Hamas de controle over een narratief dat tegemoetkomt aan de wereldwijde verontwaardiging over de willekeurige bombardementen van Israël op Gaza en de slachting van burgers die daardoor is veroorzaakt. De verontwaardiging over deze Israëlische acties is samengebald rond het incident in het Al-Ahli ziekenhuis. Het heeft zich gemanifesteerd in demonstraties over de hele wereld, die, zoals ze zich ontvouwen, duidelijk in het voordeel van Hamas zijn.

Onder normale omstandigheden ontstaat oorlogsmist door onzekerheid over wat er tijdens een gebeurtenis is gebeurd, en is het een bijproduct van de verwarring die ontstaat door de stress van gevechten. Soms wordt de oorlogsmist echter opzettelijk gecreëerd, als een rookgordijn, om het zoeken naar de waarheid te belemmeren. Wat het incident in het Al-Ahli ziekenhuis betreft, lijkt het laatste waarschijnlijker dan het eerste (opgemerkt moet worden dat Israël ten stelligste ontkent dat er militaire operaties plaatsvonden in de buurt van het Al-Ahli ziekenhuis ten tijde van het incident op 17 oktober). (Er moet worden opgemerkt dat Israël ten stelligste ontkent dat er militaire operaties plaatsvonden in de buurt van het Al-Ahli ziekenhuis ten tijde van het incident van 17 oktober, wat gemakkelijk kan worden weerlegd door het videobewijs van Al Jazeera; Israël erkent niet publiekelijk dat er speciale operaties en/of inlichtingenoperaties aan de gang zijn; de Israëlische ontkenning versterkt alleen maar de waarschijnlijkheid dat Naftali’s oorspronkelijke tweet gebaseerd was op accurate informatie).

Mocht Hamas bewijzen voorleggen dat de aanval niet het gevolg was van willekeurige Israëlische bombardementen, maar werd uitgevoerd met een Mikholit-raket, dan zou het verhaal drastisch veranderen. De aanval zou geen willekeurige slachting zijn, maar eerder het karakter hebben van een doelgerichte Israëlische actie tegen een Hamas-cel waarvan Hamas het bestaan en de activiteiten niet openbaar wil maken – vooral wanneer de feiten erop wijzen dat Hamas de Palestijnse burgers die op de parkeerplaats van het ziekenhuis gepropt zaten, als menselijke schilden gebruikt.

Operationele gevoeligheden aan beide kanten in zo’n scenario zouden ertoe leiden dat zowel Israël als Hamas de waarheid verdoezelen over wat er in het Al-Ahli ziekenhuis is gebeurd, een perverse samenspanning met een samenbindend feit: de bereidheid van beide kanten om het Palestijnse volk te behandelen als tragische pionnen in een grotere machtsstrijd tussen twee tegengestelde machten die misdadig onverschillig zijn voor het resulterende menselijke bloedbad.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

ISRAËL CONFLICT DOSSIER

VS staan voor nederlaag in geopolitieke oorlog in Gaza

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: