Prigozhin’s gok – Verraad onder een andere naam

In de Disney-musicalfantasiefilm Hercules uit 1997 zit een bijzonder pakkend nummer, Zero to Hero, dat de opkomst beschrijft van de ster van de film van een onhandige jongen tot een sterke en capabele man. In minder dan 24 uur tijd heeft Jevgeni Prigozjin, het publieke gezicht van de Wagner Group, een Russische particuliere militaire aannemer met schimmige banden met de Russische militaire inlichtingendienst, het script van dit verhaal van as naar diamanten omgedraaid, waarbij een organisatie die door haar indrukwekkende prestaties op het slagveld een legendarisch symbool van Russisch patriottisme en kracht was geworden, veranderde in een in diskrediet gebrachte bende ontevreden verraders die uit zijn op de gewelddadige omverwerping van de constitutionele regering van Rusland namens naties die uit zijn op de strategische nederlaag en uiteindelijke vernietiging van Rusland, schrijft Scott Ritter.

Als Disney vandaag de dag een liedje over Prigozhin en Wagner zou schrijven, zou het Hero to Zero heten.

Laat er bij niemand twijfel over bestaan dat Jevgeni Prigozjin een bewuste agent van Oekraïne en de inlichtingendiensten van het collectieve Westen is geworden. En hoewel er misschien mensen binnen Wagner zijn die onbewust in deze daad van hoogverraad verwikkeld zijn geraakt door middel van misleiding en uitvluchten, kan er in de nasleep van de toespraak van de Russische president Vladimir Poetin tot de Russische natie op 24 juni en het onbeleefde antwoord van Jevgeni Prigozjin geen twijfel over bestaan dat er slechts twee kanten zijn in deze strijd – de kant van de grondwettelijke legitimiteit en de kant van ongrondwettelijk verraad en opruiing. Iedereen die blijft deelnemen aan de staatsgreep van Prigozhin heeft zich aan de verkeerde kant van de wet geschaard en is zelf vogelvrij verklaard.

Nu Wagner deze ongelukkige weg is ingeslagen, moeten we de beweegredenen – al dan niet expliciet – onderzoeken die tot zo’n gevaarlijke actie kunnen leiden. Eerst en vooral moet de zet van Prigozhin worden gezien voor wat het is – een wanhoopsdaad. Ondanks al zijn militaire dapperheid kan Wagner als strijdmacht geen moment standhouden zonder de logistieke steun van het Russische Ministerie van Defensie. De brandstof voor Wagners voertuigen, de munitie voor de dodelijkheid van de wapens, het voedsel voor de strijders – het komt allemaal van de organisatie die Prigozhin wil overnemen. Deze realiteit betekent dat Prigozjin, om te slagen, voldoende steun achter zijn zaak moet zien te krijgen die niet alleen in staat is om zijn zet door te zetten, maar ook om de aanzienlijke macht van het Russische Ministerie van Defensie en de Russische Federatie te compenseren, die, als ze intact worden gelaten, in staat zouden zijn om de troepen van Wagner gemakkelijk te verslaan in een grootschalig gevecht.

Kortom, Prigozjin is op zoek naar een zogenaamde “Moskou Maidan”, ontworpen om het succes van de gebeurtenissen van begin 2014 in Kiev na te bootsen, waar de grondwettelijk verkozen regering van president Victor Janoekovitsj met geweld en wilskracht, georkestreerd door Oekraïense nationalisten gesteund door de VS en Europa, omver werd geworpen. De fantasie van een “Moskou Maidan” heeft vanaf het begin centraal gestaan in de strategie van het collectieve Westen en hun Oekraïense gevolmachtigde. Uitgaande van het idee van een zwakke Russische president die gesteund wordt door een door en door corrupte oligarchenklasse, was het idee om de voorwaarden te scheppen voor het ontstaan van voldoende binnenlandse onrust om de regering-Poetin ten val te brengen als een spreekwoordelijk kaartenhuis, het hoofddoel van het sanctieregime dat door het Westen werd opgelegd na de start van de Speciale Militaire Operatie (SMO) op 24 februari 2022. Het falen van de sancties om een dergelijk resultaat te bereiken, dwong het collectieve Westen om de Russische regering nog eens extra onder druk te zetten, dit keer met een militaire oplossing. De Britse premier zette zijn Oekraïense tegenhanger onder druk om af te zien van een onderhandelde oplossing voor het conflict, die op 1 april 2022 in Istanboel ondertekend zou worden, en in plaats daarvan een langdurige oorlog met Rusland aan te gaan, gevoed door tientallen miljarden dollars aan militaire en financiële hulp, bedoeld om Rusland militaire verliezen toe te brengen die voldoende zouden zijn om binnenlandse onrust te veroorzaken – de ongrijpbare “Moskou Maidan”.

Ook deze poging mislukte.

Omdat het collectieve Westen er niet in slaagde om de voorwaarden te scheppen voor het instorten van de binnenlandse steun voor Poetin en het Oekraïense conflict door Rusland van buitenaf onder druk te zetten, begon het de voorwaarden te scheppen om Rusland ten val te brengen door intern tweedracht te zaaien. Deze strategie berustte op een zeer geraffineerd plan voor informatieoorlogsvoering, waarbij tegelijkertijd werd geprobeerd om narratieven die het officiële standpunt van de Russische regering ondersteunden, te onderdrukken en in diskrediet te brengen, terwijl er heimelijke beïnvloedingsmechanismen werden opgebouwd binnen social-mediakanalen die geacht werden invloedrijk te zijn onder het Russische publiek. Via deze kanalen begonnen de pro-Oekraïense beoefenaars van de informatieoorlog narratieven te verspreiden die bedoeld waren om de tekortkomingen van de Russische regering te benadrukken en, meer specifiek, van personen die dicht bij president Poetin stonden en verbonden waren met de SMO. Door hun angst te richten op wat deze kanalen benadrukten als de “tekortkomingen” van de SMO, konden de beoefenaars van de informatieoorlog zich wikkelen in de mantel van “patriottisme” en beweren dat ze alleen maar het beste voor hadden met “Moeder Rusland”, terwijl ze allemaal de aard van de grondwettelijke regering denigreerden.

Er waren verschillende overtuigende narratieven die door deze specialisten in informatieoorlogvoering werden gebruikt als basis voor hun aanval op het Rusland van Poetin. Een van de populairdere verhalen was gebaseerd op de mythologie van “2014” en het vroege verzet tegen de Oekraïense nationalisten die hun beleid van culturele en taalkundige genocide wilden opleggen aan de etnisch Russische bevolking van de Donbas. Laat er geen twijfel over bestaan: de gevechten in de eerste maanden en jaren van het Donbas-conflict waren moeilijk en bloedig, en degenen die zich achter de zaak van de etnische Russen van de Donbas schaarden, verdienen enorm veel lof voor hun moed en veerkracht tegenover een gevaarlijke vijand. Maar dit verzet voedde ook een gevoel van aanspraak bij de vroege leiders en deelnemers van dit verzet, dat vaak veranderde in wrok tegen Rusland en zijn president, Vladimir Poetin, omdat zij de burgers van de Donbas aan hun lot overlieten. De combinatie van rancuneuze aanspraak veranderde in vijandigheid na de start van de SMO, toen deze “originelen” aanstoot namen aan de in hun ogen inadequate interventie van de kant van de Russische regering en de vermeende incompetentie van het Russische leger. Figuren als Igor Girkin (misschien beter bekend onder zijn nom de guerre, Strelkov) en Russell “Texas” Bentley perfectioneerden de kunst van de “patriottische” kritiek die, opzettelijk of niet, door de vijanden van Rusland werd gebruikt om het idee van een zwakke en ineffectieve Russische regering die kwetsbaar was voor interventie door “echte” Russische patriotten die zich zorgen maakten over de “corruptie” en “inefficiëntie” van het regime-Poetin, te bevorderen. De pro-Oekraïense informatie-oorlogskanalen konden deze “patriottische” stemmen van onenigheid helpen uitvergroten door hun boodschap te verspreiden via Telegram- en YouTubekanalen.

Een uitbreiding op het thema “verraden patriot” heeft betrekking op de Wagner Group zelf en is relevant voor deze zaak. De oorsprong van het particuliere militaire contractbedrijf Wagner is duister, maar lijkt verband te houden met de gebeurtenissen van 2014 in de Donbas en de noodzaak voor de Russische regering om een middel te creëren voor het leveren van relevante militaire expertise en materiaal aan het etnisch Russische verzet in de Donbas, dat niet in strijd zou zijn met de Russische grondwettelijke verboden op het inzetten van regulier Russisch legerpersoneel op vreemde bodem. Vanaf het begin was Wagner een verlengstuk van de Russische Militaire Inlichtingendienst (GRU) en beantwoordde Wagner aan de bevelen van de Russische Generale Staf. Hierdoor bevond Wagner zich in de schimmige ruimte tussen een officiële agent van het regeringsbeleid en een onafhankelijk gefinancierde particuliere militaire aannemer.

Na de start van de SMO werd de rol van Wagner in het Donbas-conflict uitgebreid, van een adviserende tot een belangrijke strijder, door de omvang en reikwijdte van de Wagner-aanwezigheid uit te breiden. Wagner groeide uit tot een formatie ter grootte van een korps, uitgerust met zware wapens, waaronder pantsers en artillerie, en ook met gevechtsvliegtuigen, en kreeg de verantwoordelijkheid over een deel van de frontlinies, waaronder de twee zoutmijnsteden Soledar en Bakhmut, die beide zwaar versterkt waren door het Oekraïense leger. De bloedige gevechten om het Soledar-Bakhmut complex, die bekend werden onder de bijnaam “de vleesmolen”, hielpen Wagner in de hoofden van de meeste Russen om te vormen tot een legendarische strijdkracht en verhoogden het profiel van Prigozhin aanzienlijk.

Wagner kreeg zijn welverdiende krijgshaftige reputatie grotendeels omdat het onafhankelijk van de verstikkende bureaucratie van het Russische leger kon opereren. Op die manier bevrijd, kon Wagner de ervaring en vaardigheid van zijn veteraan-strijders het beste uitbuiten en de bevelvoering en tactische besluitvorming stroomlijnen zodat Wagner het operationele initiatief kon grijpen en behouden, waardoor Wagner het slagveld kon domineren. Hoewel Wagner operationeel onafhankelijk was, ontving het zijn operationele opdrachten van de Russische Generale Staf, die Wagner ook voorzag van wapens, munitie, brandstof en andere logistieke ondersteuning die nodig was om de toegewezen missie uit te voeren.

De wettelijke status van Wagner was veilig zolang het grondgebied waarop het opereerde niet Russisch was. Dit veranderde echter in de nasleep van het referendum in september 2022, waarbij de Donbas veranderde van een onafhankelijke entiteit in een deel van Rusland. Wagner kon zijn unieke status behouden tijdens de politieke overgang van de Donbas naar volledige Russische constitutionele controle, maar toen deze overgang eenmaal voltooid was, ergens begin 2023, kwam de realiteit om de hoek kijken. Logistieke verzoeken, die vroeger werden behandeld als speciale verzoeken die werden goedgekeurd als onderdeel van de algemene steun die Rusland aan de Donbas verleende, werden niet behandeld als onderdeel van de routinematige logistieke vestiging van het Russische ministerie van Defensie. Vanuit praktisch oogpunt betekende dit dat de hoeveelheden munitie, vooral wat betreft artilleriegranaten, werden teruggebracht tot de “norm” die gebruikt wordt om militaire formaties van een vergelijkbare grootte te ondersteunen. De tactieken van de Wagners waren echter afhankelijk van de mogelijkheid om hun operaties met overweldigende vuursteun te ondersteunen. Omdat ze niet de hoeveelheden munitie kregen die ze gewend waren te krijgen, begon het aanvalsdetachement van Wagner zware verliezen te lijden, wat Prigozjin ertoe aanzette om een publieke vete te beginnen met zowel Shoigu als Gerasimov, die hij beschuldigde van incompetentie en corruptie.

Prigozjins capriolen, die tot in detail op social media werden uitgespeeld, trokken de aandacht van pro-Oekraïense specialisten in informatieoorlogvoering, die het narratief begonnen te promoten dat Prigozjin – een voormalige veroordeelde zonder enige politieke ervaring – een leidende positie in Rusland zou innemen. Prigozhin zelf leek zich met dit idee te voeden. Hoewel Prigozjin openlijk ontkende dat hij een dergelijke ambitie had, ging hij door met het publiekelijk trollen van Shoigu en Gerasimov. Het venijn werd zo intens dat Poetin genoodzaakt was om beide mannen naar het Kremlin te ontbieden, waar ze door een woedende Russische president de oproerwet werden voorgelezen en in niet mis te verstane bewoordingen te horen kregen dat ze moesten ophouden of de gevolgen moesten dragen. Poetin liet Shoigu op dat moment ook terugtreden als toezichthouder op de logistieke ondersteuning van de Wagner en gaf die taak in plaats daarvan aan generaal Sergej Surovikin, een hoge militaire commandant die toezicht hield op de luchtcomponent van de SMO.

Achteraf gezien was dit een vergissing, want het versterkte alleen maar het idee in Prigozjins hoofd dat Poetin wel zou toegeven aan zijn wensen als hij maar een grote scène zou maken.

Op een bepaald moment lijkt Prigozjin volledig ontspoord te zijn. Zelfs na de presidentiële interventie zette Prigozjin zijn openbare vete met zowel Shoigu als Gerasimov voort, waarbij hij op een gegeven moment dreigde Wagner uit Bakhmut terug te trekken voordat die strijd was beëindigd. Prigozjin deed zijn uiterste best om zichzelf te promoten als een commandant in de frontlinie, door in video’s die hij op Telegram publiceerde de Wagner-strijders in de frontlinie te bezoeken, vaak onder vuur, en dit vervolgens af te zetten tegen wat Prigozjin het timide gedrag van Shoigu en Gerasimov noemde, die Prigozjin bespotte omdat ze de SMO vanuit de veiligheid van bunkers ver buiten de conflictzone leidden.

Op een gegeven moment trokken de capriolen van Prigozjin de aandacht van de Oekraïense inlichtingendienst en hun Britse en Amerikaanse tegenhangers. De narcistische behoefte aan aandacht, gekoppeld aan grandioze noties van eigendunk, maakten Prigozhin een ideale kandidaat voor rekrutering door een vijandige buitenlandse inlichtingendienst. Aan dit gedragsmodel kan ook een financiële component – basale hebzucht – worden toegevoegd. Naast pogingen om Wagner onder de operationele controle van het Ministerie van Defensie te brengen door het rantsoeneren van munitie, kondigde Minister van Defensie Shoigu aan dat Wagner-strijders wettelijk bindende contracten met de Russische Minister van Defensie zouden moeten ondertekenen om te kunnen blijven dienen als gevechtseenheid. De reden hiervoor was het grondwettelijke verbod op particuliere militaire bedrijven die op Russische bodem opereren. De Russische regering was bereid om deze legaliteit door de vingers te zien terwijl de strijd om Bakhmut woedde, maar toen de “vleesmolen” eenmaal stilstond en Wagner van het front werd teruggetrokken voor een periode van welverdiende rust en nieuwe uitrusting, kondigde het Ministerie van Defensie aan dat voordat Wagner zijn gevechtsoperaties kon hervatten (Prigozhin gaf aan dat Wagner rond 5 augustus weer zou gaan vechten), zijn strijders en commandanten contracten moesten tekenen. De deadline voor het ondertekenen van contracten was vastgesteld op 1 juli.

Volgens Prigozjin weigerde de militaire raad van bevelhebbers – de echte leiders van Wagner – om deze contracten te laten ondertekenen. Wagner en Shoigu stevenden af op een confrontatie. Wagner bouwde in deze periode voort op de goede wil van het Russische volk die verdiend was in de bloedige gevechten om Bakhmut. Wagner was bezig met een ongekende public relationscampagne om het Russische volk de heroïsche status van zijn strijders in te prenten, terwijl hij tegelijkertijd nieuwe strijders in zijn gelederen probeerde te rekruteren. Het succes van deze PR-campagne versterkte alleen maar het idee bij Prigozjin dat hij en Wagner populairder waren bij het Russische volk dan Shoigu, Gerasimov en het Russische Ministerie van Defensie.

De samenzwering tussen Prigozjin en de Oekraïners is op dit moment nog niet bewezen, maar lijkt achteraf duidelijk. Een van de belangrijkste indicatoren is de beslissing van de Oekraïners om zogenaamde “anti-Poetin” Russische troepen de grens over te sturen naar de regio Belgorod in Rusland, waardoor de indruk van Russische onmacht en incompetentie werd gewekt, begrippen die Prigozjin maar al te graag uitvergrootte op zijn eigen Telegramkanalen. Deze boodschap werd vervolgens verder verspreid door Telegramkanalen die onder Oekraïense controle stonden, waaronder kanalen die opereerden onder het mom van “Russische patriotten”.

Al snel benadrukten zowel Prigozhin als de ogenschijnlijke “pro-Russische” sociale media-accounts de mogelijkheid van een Russische burgeroorlog en de ineenstorting van het Poetin-regime in een herhaling van de ineenstorting van het Russische leger in 1917, die leidde tot de val van het tsaristische bewind en de Romanov-dynastie. Goed geïnformeerde waarnemers hebben verklaard dat veel van de Wagnerstrijders die Prigozjin vergezelden naar Rusland als onderdeel van de aanhoudende gewapende opstand, blijkbaar geloofden dat ze werden uitgezonden om het grensgebied te versterken om zich te wapenen tegen toekomstige invallen in Rusland door strijdkrachten die trouw zijn aan Oekraïne.

Als het doel van Prigozjin de ineenstorting van het Poetin-regime was, dan lijkt dat jammerlijk mislukt te zijn. Geen politieke leiders, geen militaire leiders van eenheden, geen oligarchen hebben zich achter de zaak van Prigozjin geschaard. Rusland lijkt pal achter president Poetin te staan en zijn verklaarde doel te steunen om deze opstand met alle noodzakelijke middelen te beëindigen. Hoewel Prigozhin beweerde een troepenmacht van zo’n 25.000 man bijeengebracht te hebben voor zijn mars naar Moskou, is de realiteit dat het totale aantal betrokken Wagner-soldaten niet meer dan de helft van dat aantal is.

Tenzij Wagner substantiële hulp krijgt, zal deze invasiemacht snel duurzaamheidsproblemen krijgen – brandstof-, munitie- en voedselvoorraden zullen problematisch worden. Bovendien zal het, als de Russische strijdkrachten de fysieke confrontatie met Wagner aangaan, voor de huidige strijders kristalhelder worden dat Wagner, in plaats van Rusland te verdedigen tegen een corrupt en onbekwaam regime, een paria is geworden, voor altijd in de hoofden van Rusland verbonden met verraders die Rusland een mes in de rug wilden steken op een moment dat het voortbestaan van de natie groot gevaar liep – kortom, Wagner zal van Held tot Zero zijn verworden.

Wat Prigozhin en zijn aanhangers, zowel in de leiding als in de achterban van Wagner, en de collaborateurs in het sociale media-universum, hebben gedaan door de grondwettelijke regering van Rusland aan te vallen, is niets minder dan verraad. Tenzij er in de komende twee dagen iets extreems gebeurt, is het onvermijdelijk dat Wagner verslagen zal worden. In de geschiedenisboeken zal altijd te lezen zijn dat de organisatie Rusland heeft verraden aan haar vijanden. Maar het kritieke punt hier is niet het verraderlijke gedrag van Wagner, maar eerder het feit dat de vijanden van Rusland – in het bijzonder de Britse en Amerikaanse inlichtingendiensten – het nodig vonden om een inhoudelijke gewapende opstand te faciliteren die bedoeld was om de regering van een nucleair bewapende mogendheid uit de macht te zetten. Stelt u zich eens de rechtschapen woede voor die in de zalen van het Congres en binnen de muren van het Witte Huis te zien zou zijn als de Russische inlichtingendienst actief had samengespannen om een entiteit als Blackwater naar Washington DC te laten marcheren met als doel president Biden uit de macht te zetten.

Het zou, volgens sommigen, een oorlogsdaad zijn.

De Russische nucleaire doctrine staat toe dat Rusland kernwapens gebruikt als het geconfronteerd wordt met een existentiële bedreiging voor het voortbestaan van de Russische staat.

Als de CIA en MI-6 betrokken waren bij de rekrutering van Prigozjin met het oog op het vergemakkelijken van Wagners opmars naar Moskou, dan zouden ze direct betrokken zijn geweest bij een actie die een existentiële bedreiging voor Rusland vormde.

Rusland zou, volgens zijn doctrine, het volste recht hebben om als antwoord kernwapens te gebruiken.

Voor iedereen die Prigozjin toejuicht, denk daar eens lang over na terwijl u op uw ontbijt kauwt.

Want als Prigozhin zou slagen, is er misschien geen morgen meer.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Westerlingen die juichen voor Prigozjin willen een nieuwe wereldoorlog

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: