Oekraïne vermoeidheid: Kiev en het Westen zijn de oorlog en elkaar beu

Waar een kleine groep objectieve, maar lang verguisde waarnemers in het Westen al lang voor waarschuwt, gebeurt nu: Oekraïne en het Westen verliezen hun oorlog tegen Rusland. De strategie om Oekraïne te gebruiken om Rusland te isoleren en langzaam te verstikken of om het te verslaan en te degraderen in een proxy-oorlog nadert zijn voorspelbare catastrofale einde.

Deze realiteit wordt nu erkend, zelfs door vooraanstaande media en hoge functionarissen die voorheen compromisloos waren in het nastreven van het uiterst onverstandige doel van een militaire overwinning op Rusland. In een artikel in de Washington Post wordt uitgelegd dat met “geen uitweg uit een steeds erger wordende oorlog”, de opties van de Oekraïense president Zelensky “er slecht of nog slechter uitzien.” Secretaris-generaal van de NAVO Jens Stoltenberg heeft de optie ontdekt om oorlogen te beëindigen door concessies te doen – concessies van Oekraïne, wel te verstaan. De stoere oude hardliner Edward Luttwak waarschuwt voor een “catastrofale nederlaag” – voor het Westen en Oekraïne. Luttwak verspreidt nog steeds wanhopige illusies over een directe NAVO-inzet om het ergste af te wenden. In werkelijkheid zou het de dingen natuurlijk alleen maar veel, veel erger maken, zoals in de Derde Wereldoorlog. Maar zijn angst, om niet te zeggen paniek, is voelbaar, schrijft Tarik Cyril Amar.

De snel naderende uitkomst zal een ramp zijn voor Oekraïne, zelfs als Moskou genereus zou zijn met betrekking tot de voorwaarden van een naoorlogse regeling (niet vanzelfsprekend, na de kosten die Rusland heeft gemaakt). Oekraïne is al geruïneerd in termen van demografie, grondgebied, economie en, last but not least, politieke toekomst. De opgelopen schade kan niet zomaar ongedaan worden gemaakt en zal langdurige gevolgen hebben.

Voor het Westen zal deze oorlog ook een somber keerpunt betekenen, op vier belangrijke manieren die hier alleen maar kunnen worden geschetst:

Ten eerste zullen de VS hun ergste nederlaag sinds Vietnam moeten incasseren. Ongetwijfeld is dit laatste fiasco nog erger omdat Amerika zelfs tijdens de Vietnamoorlog niet probeerde Rusland (dat toen natuurlijk aan de leiding stond van de Sovjet-Unie) zo frontaal aan te vallen als nu. Washingtons meest overmoedige poging ooit om Moskou voor eens en altijd van het “grote schaakbord” te verdrijven, heeft een perfecte averechtse uitwerking gehad. In het algemeen zal dat het vermogen van Amerika om wereldwijd indruk te maken en te overtuigen verminderen. In het bijzonder is het doel om de opkomst van regionale hegemons in Eurazië te voorkomen, de heilige graal van de Amerikaanse geopolitiek, nog verder buiten bereik dan voorheen. Het “unipolaire” moment en zijn illusies waren toch al voorbij, maar het Amerikaanse leiderschap heeft er een schoolvoorbeeld van de limieten van het Westen aan toegevoegd.

Ten tweede zijn de EU en haar individuele leden – vooral kortzichtige oorlogsstokers als Duitsland, Polen en Frankrijk – weer veel slechter af. Hun dwaze besluit om de geopolitieke visie te laten varen, heeft het tij doen keren: Hun dwaze afzien van geopolitiek dwingende voorzichtigheid en evenwicht (onthoud: locatie, locatie, locatie) zal hen duur komen te staan.

Ten derde, op hun eigen, verschillende manieren, zijn gevallen zoals Groot-Brittannië (niet eens meer lid van de EU) en de Baltische staten (zeer blootgesteld en zeer oorlogszuchtig, een kortzichtige combinatie) een klasse apart: de schade zal daar enorm zijn. Schade beperken? De opties zijn schamel.

En tot slot is er natuurlijk de NAVO: Overbelast, zichzelf uitgeput, en heeft zichzelf nodeloos blootgesteld als veel zwakker dan ze zou willen lijken. De nederlaag van de NAVO door Rusland in Oekraïne zal leiden tot centrifugale tendensen en schuldgevoelens. Om nog maar te zwijgen van het bijzondere potentieel voor spanningen tussen de VS en hun cliënten/vazallen in Europa, vooral als Donald Trump opnieuw het presidentschap wint, wat waarschijnlijk is. En trouwens, hij kan de NAVO alleen maar bedanken voor het bewijzen van zijn punt over wat een dubieuze propositie het is geworden. Als je denkt dat meer grondgebied op de kaart (Zweden en Finland) een “overwinning” was, bedenk dan wat er is gebeurd met de misplaatste vieringen van de territoriale vooruitgang van Oekraïne in 2022. Territorium mag dan een prijs zijn, het is geen betrouwbare indicator van kracht.

Maar hoe zit het met de Oekraïners? Ze zijn als pionnen gebruikt door hun westerse vrienden uit de hel. Ze leven nog steeds onder een regime dat net besloten heeft om nog meer van hen te mobiliseren voor een hopeloze gehaktmolen, terwijl Zelensky toegeeft dat Oekraïne op de rand van de nederlaag staat.

Sommige westerse media vertellen nog steeds een simplistisch en vals verhaal over de niet aflatende en verenigde wil van de Oekraïners om stand te houden voor de overwinning, alsof iedereen het Westen verschuldigd is om een Marvel-held te spelen tot het bittere einde. Maar in werkelijkheid is Oekraïne een normaal, zij het zwaar misleid land. Veel van zijn burgers hebben al lang laten zien hoe ze er echt over denken om te sterven voor een giftige combinatie van westerse geopolitiek en het narcisme van een megalomane komiek: door de dienstplicht te ontduiken, door zich te verbergen in Oekraïne of te vluchten naar het buitenland. Bovendien blijkt uit een recente opiniepeiling dat bijna 54 procent van de Oekraïners de motieven van de dienstplichtontduikers op zijn minst begrijpelijk vindt. Het streven van Kiev naar meer mobilisatie zal niet van een leien dakje gaan.

Maar er is meer bewijs voor het feit dat de Oekraïense samenleving niet verenigd is achter een Kamikaze-strategie van “geen compromis”. Onder de titel “The Line of Compromise” heeft Strana.ua, een van de belangrijkste en populairste nieuwssites van Oekraïne, zojuist een lang, gedetailleerd artikel gepubliceerd over drie recente en methodologisch verantwoorde opiniepeilingen.

Ze gaan allemaal over de veranderende houding van de Oekraïners ten opzichte van de oorlog en in het bijzonder over het zoeken naar een compromis. Daarnaast biedt Strana een rijke selectie van commentaren van Oekraïense sociologen en politicologen. Het is niet overdreven om te zeggen dat alleen al de verschijning van dit artikel een teken is dat de tijden veranderen: Onder de ondertitel “Hoe en waarom de houding ten opzichte van de oorlog verschilt in het oosten en het westen van Oekraïne”, wordt zelfs gewezen op “substantiële” regionale verschillen en, in werkelijkheid, onderdrukte verdeeldheid. Als je ook maar iets weet over de extreme politieke – zelfs historische – gevoeligheid van dergelijke verschillen in Oekraïne, dan zul je het met me eens zijn dat alleen al deze framing een kleine sensatie is.

Maar dat is nog niet alles. Het artikel gaat in feite over het beëindigen van de oorlog door middel van concessies – want dat is wat elk compromis noodzakelijkerwijs inhoudt. Lezers leren bijvoorbeeld dat, volgens de peiling van het bureau ‘Reiting’ in opdracht van het Oekraïense ministerie van Veteranenzaken, in het westen van Oekraïne, het verst verwijderd van de huidige frontlinies, 50% van de respondenten tegen elk compromis is, terwijl maar liefst 42% voor compromisoplossingen is zolang andere landen (dan Oekraïne en Rusland, dus) betrokken zijn bij het vinden ervan. Voor een regio die van oudsher het centrum van Oekraïens nationalisme is, is dat eigenlijk een opmerkelijk hoog percentage van degenen die voor een compromis zijn.

Als je naar het oosten en zuiden van de kaart gaat, wordt de compromisfactie sterker. In het oosten zijn de verhoudingen bijna precies omgekeerd: 41% tegen een compromis en 51% voor. In het zuiden is het een perfecte gelijke stand: 47% voor beide partijen.

Over het algemeen vinden Oekraïense sociologen een “geleidelijke toename” van het aantal voorstanders van een “compromis-vrede” in “de ene of de andere vorm”. Zelfs als, zoals een onderzoeker plausibel waarschuwt, deze toename verschillende percentages vertoont in verschillende regio’s, is het nog steeds een optelsom van de nationale trend. Een van de oorzaken is “teleurstelling”, het verlies van geloof in de overwinning, zoals de politicoloog Ruslan Bortnik opmerkt. Met andere woorden, het Zelensky-regime verliest de informatieoorlog aan het thuisfront. Ondanks zijn mix van censuur en showvertoon.

De compromissen die de Oekraïners zich voorstellen omvatten alle denkbare oplossingen die niet voorzien in een terugkeer naar de grenzen van 1991. Met andere woorden, er zijn steeds meer Oekraïners die bereid zijn grondgebied in te ruilen voor vrede. Hoeveel grondgebied, dat is natuurlijk een andere vraag. Maar het is duidelijk dat het maximalistische en contraproductieve doel om “alles terug te krijgen”, het alles-of-niets waanidee, dat zo lang aan de Oekraïense samenleving is opgelegd, zijn grip aan het verliezen is.

Het bureau Socis, bijvoorbeeld, telt een totaal van bijna 45% van de respondenten die bereid zijn tot een compromis, terwijl slechts 33% de oorlog wil voortzetten totdat de grenzen van 1991 zijn hersteld. Maar er zijn ook 11% die nog steeds voorstander zijn van doorvechten totdat alle gebieden die na februari 2022 verloren zijn gegaan, zijn teruggewonnen. Ook dat is nu een onrealistisch doel. Het lag misschien dichter bij de realiteit toen Kiev in het voorjaar van 2022 een bijna afgerond vredesakkoord van tafel veegde, op vreselijk Westers advies. Dat schip is gevaren.

Het is belangrijk om op te merken dat de opiniepeilingen niet allemaal in dezelfde richting wijzen. Het KMIS-agentschap heeft resultaten gepubliceerd waaruit blijkt dat 58% van de respondenten de oorlog “onder alle omstandigheden” wil voortzetten en slechts 32% de voorkeur geeft aan een “bevriezing” als Westerse veiligheidsgaranties worden gegeven. Zo’n bevriezing, hoewel een favoriete wensdroom van sommige westerse commentatoren, is nu waarschijnlijk geen optie, als het dat al ooit is geweest. Waarom zou Moskou akkoord gaan? Maar dat is hier minder relevant dan het feit dat KMIS een massief fundament van oorlogsgezindheid lijkt te hebben gevonden.

En toch, zelfs hier is het beeld ingewikkelder als we het van dichterbij bekijken. Ten eerste is de KMIS peiling relatief oud, uitgevoerd in november en december vorig jaar. Gezien de snelle ontwikkelingen op het slagveld sindsdien – de belangrijke stad en vesting Avdeevka viel bijvoorbeeld pas in februari 2024 – maakt dat de gegevens erg gedateerd.

KMIS had ook interessant commentaar: Het bureau merkt op dat de nabijheid van de frontlinies van de respondenten een “belangrijke rol” speelt bij het vormen van hun mening over de oorlog. Met andere woorden, als de gevechten dichtbij genoeg komen om de artillerie te horen dreunen, concentreert de geest zich op het vinden van een manier om de oorlog te beëindigen, zelfs door concessies te doen. Zoals een Oekraïense socioloog het verwoordde, “in het oosten en zuiden … is een van de belangrijkste zorgen van de mensen dat de oorlog hun eigen huis, hun eigen woonplaats niet bereikt.”

Daarnaast heeft de uitvoerend directeur van KMIS opgemerkt dat het aantal voorstanders van compromissen ook toeneemt wanneer de Westerse hulp afneemt.

Het blijft om verschillende redenen moeilijk om harde conclusies te trekken uit deze trends: Ten eerste, zoals sommige Oekraïense waarnemers opmerken, is het aantal voorstanders van een compromis misschien nog wel hoger – persoonlijk ben ik er zeker van dat dit zo is – omdat het Zelensky-regime elk beroep op diplomatie en onderhandelingen zo lang als “verraad” heeft gestigmatiseerd. Het is vrijwel zeker dat veel Oekraïners bang zijn om hun mening te geven over deze kwestie.

Ten tweede, wat het compromiskamp precies onder een compromis verstaat, zal ongetwijfeld uiteenlopen. In dit kamp zitten misschien nog heel wat burgers die zich illusies maken over wat voor soort compromis er op dit moment mogelijk is.

Ten derde is het huidige regime – dat de facto autoritair is – geen verantwoording schuldig aan de samenleving, tenminste niet op een manier die het makkelijk maakt om te voorspellen hoe verschuivingen in de nationale stemming zich vertalen in beleid van het regime, of niet.

En toch: Er bestaat geen twijfel over dat er een golfbeweging is ten gunste van het beëindigen van de oorlog, zelfs ten koste van concessies. Voeg daarbij de duidelijke tekenen van Westerse Oekraïne-moeheid – zelfs een groeiende bereidheid om Oekraïne los te snijden – en de feiten die het Russische leger ter plaatse creëert, en het wordt moeilijk te zien hoe deze fundamentele verschuiving in de Oekraïense stemming geen belangrijke factor in de Oekraïense – en internationale – politiek zou kunnen worden.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De status van de globalistische agenda is geëscaleerd van “verward” naar “chaotisch”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: