Uit de steeds onsamenhangender verklaringen van westerse functionarissen blijkt dat ze ronduit in paniek zijn over de op handen zijnde capitulatie van Oekraïne voor Rusland: het is de verrassing die ze niet hadden verwacht. Hoe belangrijk was Oekraïne op het geopolitieke schaakbord van de westerse machten? Afgelopen april gaf de Poolse president Mateusz Morawiecki in een televisietoespraak de richting aan toen hij zei: “Als we Oekraïne verliezen, verliezen we de wereld voor tientallen jaren. Een nederlaag van Oekraïne kan het begin zijn van het einde van de gouden eeuw van het Westen,” schrijft Alex Krainer.
Overigens is zijn uitspraak vervolgens in de meeste media geairbrushed, waardoor het leek alsof hij zei “… we zullen de vrede voor tientallen jaren verliezen.” In sommige Slavische talen betekent het woord “Mir” zowel wereld als vrede, maar Morawiecki had het niet over het verliezen van vrede, maar over het einde van het primaat van het Westen in wereldzaken. Vanuit het oogpunt van de Westerse oligarchie kan de inzet in Oekraïne nauwelijks hoger zijn. Omdat ze zo machtig en geavanceerd zijn, zouden ze die strijd toch moeten winnen? Nou…
We hebben voor twee dagen droog kruit…
Na twee jaar speciale militaire operatie van Rusland is het nu duidelijk dat Rusland aan de winnende hand is en dat Oekraïne nu echt kapot is. Dit alles ondanks de nucleaire, algehele handelssancties tegen Rusland en de volledige steun voor Oekraïne van haar westerse bondgenoten, zowel in de vorm van financiële, humanitaire als militaire hulp. De NAVO heeft zichzelf praktisch ontwapend om wapens en munitie aan Oekraïne te leveren.
Afgelopen november verklaarde de afgevaardigde van de Duitse Christen-Democratische Unie (CDU) Johann Wadephul aan de media dat de gevechtscapaciteit van de Duitse strijdkrachten ernstig is verzwakt door de tekorten veroorzaakt door de voortdurende levering van materiaal en munitie aan Kiev: “Cruciale troepeneenheden kunnen het in een gevecht maar maximaal twee dagen uithouden. En dat is al met al een catastrofale bevinding.” Andere NAVO-landen zijn er waarschijnlijk niet beter aan toe, ongeacht de voortdurende kinderachtige onzin over hoe Oekraïne 50% van de Russische militaire macht heeft vernietigd, 50% van het grondgebied dat in handen was van Rusland heeft teruggenomen, en dat alles voor centen op de dollar van de defensiebudgetten van het Westen, etc.
Het Westen kan Rusland 10 tegen 1 meer uitgeven? Dat had je gedacht…
Een van de discussiepunten die de ronde doen onder de ware gelovigen in het Westen, is dat we Rusland een factor 10 kunnen overtreffen in militaire uitgaven. Dat is misschien wel waar, maar wat we met die uitgaven kunnen kopen is een heel andere vraag. In feite zouden we het tienvoudige van Rusland moeten uitgeven om bij te blijven – ternauwernood. Een van de grote tekortkomingen van de westerse legers is bijvoorbeeld de aanschaf van munitie.
Zoals de New York Times afgelopen september meldde, produceert Rusland minstens zeven keer meer munitie dan de VS en hun westerse bondgenoten samen, en dat tegen ongeveer 1/10 van de kosten van westerse fabrikanten. Bijvoorbeeld, terwijl de kosten voor een Russische 152 mm artileriegranaat ongeveer $600 bedragen, moet de NAVO tussen $6.000 en $8.000 per 155 mm artileriegranaat begroten.
Rusland heeft niet alleen een enorme voorsprong op het gebied van productievolumes, maar ook op het gebied van innovatie, kwaliteit en algehele effectiviteit. Het Russische wapenarsenaal omvat een zeer breed scala aan wapens, van ultra-geavanceerde hypersonische precisieraketten, ’s werelds meest effectieve luchtverdedigingscomplexen en goedkope maar dodelijke drones, tot de basisuitrusting zoals veldartillerie en voldoende munitie om deze maandenlang 24/7 te laten vuren. Tegelijkertijd vertrouwen de Verenigde Staten en de NAVO nog steeds op oude wapensystemen die in de jaren 1990 state-of-the-art waren, maar nu grotendeels verouderd zijn.
Doelgerichte versus winstgerichte systemen: het is geen wedstrijd
In een prachtig en belangrijk stuk analyse dat verwijst naar de recente National Defense Industrial Strategy (NDIS) van het Amerikaanse Ministerie van Defensie, ontleedt voormalig marinier en analist voor militaire zaken Brian Berletic veel van de redenen waarom het gecombineerde Westen nu duidelijk de wapenwedloop aan het verliezen is, niet alleen tegen Rusland maar ook tegen China. Hij wijst op het belangrijkste verschil: terwijl de Russische defensie-industrie doelgericht is, is die van het Westen winstgericht.
Het Westerse militair-industriële complex is volledig gestructureerd rond winstdoelstellingen, waardoor een pervers systeem van prikkels is ontstaan dat de output op meer dan één manier ineffectief maakt. Om te beginnen hebben de particuliere wapenaannemers in het Westen op agressieve wijze winst nagestreefd, waardoor ze geen voorraden van noodzakelijke materialen meer aanleggen en productiecapaciteit reserveren die verder gaat dan de gewone aanschafvereisten. Als gevolg daarvan hebben ze geen piekcapaciteit om de productie snel op te voeren als reactie op dringende “nationale veiligheidsbehoeften.”
In bed met de “vijanden”
Winstbejag heeft westerse ‘defensie’-industrieën ook gestimuleerd om veel van hun productie van kritieke onderdelen uit te besteden aan landen waar de arbeidskosten lager zijn. In veel gevallen zijn die landen toevallig de strategische tegenstanders van de Verenigde Staten. Met andere woorden, de VS hebben hun “nationale veiligheid” afhankelijk gemaakt van hun aangewezen vijanden. Vorig jaar gaf Greg Hayes, CEO van Raytheon, toe dat Raytheon afhankelijk is van duizenden leveranciers in China.
De dochtermaatschappij voor motoren Pratt & Whitney en de specialist in luchtvaartsystemen Collins Aerospace hebben bijvoorbeeld zo’n 2000 directe werknemers in China. Hayes gaf toe dat, “als we ons uit China zouden moeten terugtrekken, het ons vele, vele jaren zou kosten om die capaciteit opnieuw op te bouwen, hetzij in eigen land of in andere bevriende landen”. Het belangrijkste is misschien wel dat Westerse wapenproducenten hun personeelsbestand hebben ingekrompen en minder hebben geïnvesteerd in hun training en opleiding.
De niet gediagnosticeerde kwaal
Nogmaals, dit zijn geen kleine, marginale kwesties: de inzet kan nauwelijks hoger zijn! Zelfs in hun pogingen om een dominante geostrategische positie in de wereld te behouden, hebben westerse machten hun eigen vermogen om die positie te handhaven en te verdedigen gekannibaliseerd. De onontkoombare conclusie is dat er een diepe, systematische fout zit in het westerse bestuursmodel.
Generaties lang zijn we allemaal opgevoed om te aanbidden op het altaar van het ongebreidelde winstbejag van privékapitaal voor het grootste voordeel van de aandeelhouders, zoals Milton Friedman betoogde in zijn essay uit 1970 met de titel “The Social Responsibility of Business is to Increase its Profits” (PDF). Er zijn geen andere overwegingen die de ontwikkeling van de productie en distributie van goederen en diensten in onze economieën vorm kunnen geven, anders roept iemand: SOCIALISME! Erger nog, we hebben onszelf er zelfs van laten overtuigen dat het ongebreidelde nastreven van de eigen belangen van individuen op de een of andere manier automatisch kan leiden tot de best mogelijke uitkomst voor de hele samenleving.
Zoals blijkt, waren deze ideeën de egoïstische waanideeën van de bezittende klasse die de fatale fout in hun systeem inboezemden, waardoor het fragiel en zwak werd. De zwakke plek is gaan woekeren als een niet gediagnosticeerde kwaadaardigheid omdat het de belangengroepen die eigenaar zijn van ons Militair Industrieel Complex en andere belangrijke industrieën (de grote banken, de grote tech-industrie, de grote agro-industrie en de grote farmaceutische industrie) in staat stelde om extreem rijk te worden. Ze raakten ook diep verankerd in de machtsnetwerken van de maatschappij. Als zodanig zijn ze gegroeid en volledig resistent geworden tegen elke inperking van hun buitengewone privileges, zelfs wanneer het duidelijk wordt dat ze hun naties naar de ondergang drijven.
Ze hebben geen keuzes meer…
In zijn boek “Time to Start Thinking” verwees Edward Luce naar een strategiesessie die in 2011 werd gehouden op de National Defense University door 16 hoge Amerikaanse militaire officieren. Ze concludeerden als volgt:
Het venster van Amerika’s hegemonie is aan het sluiten. We zijn nu op een punt waar we nog steeds keuzes hebben. Tegen 2021 zullen we geen keuzes meer hebben. … De VS is veel te afhankelijk van zijn leger en zou zijn ‘mondiale voetafdruk’ sterk moeten verkleinen door alle oorlogen te beëindigen, met name in Afghanistan, en door militaire bases in vredestijd in Duitsland, Zuid-Korea, het Verenigd Koninkrijk en elders te sluiten … Dit alles is een middel om het doel te bereiken, namelijk de economische vitaliteit van Amerika herstellen. … Ons belangrijkste doel zou moeten zijn om de welvaart van Amerika te herstellen. Daarom bevelen we aan dat het Pentagon zijn budget met minstens 20% inkrimpt … het grootste deel van de besparingen zou worden besteed aan civiele prioriteiten zoals de infrastructuur, onderwijs en buitenlandse hulp. … Niemand hier denkt dat de politiek in deze stad van de ene op de andere dag zal veranderen; we zeggen alleen dat we in de problemen zitten als dat niet gebeurt. Dit gaat niet over ideologie; het gaat over begrijpen waar we staan als land.
Inderdaad, dat was in 2011, meer dan 12 jaar geleden. Natuurlijk werd de waarschuwing genegeerd en werd er geen koerscorrectie toegestaan. De kwaadaardigheid consumeerde Amerika’s welvaart om zelfvernietigende militaire avonturen over de hele wereld na te jagen. In de natuur putten dit soort kwaadaardigheden hun gastheren uit en doden ze hen. Het wordt nu voor steeds meer mensen in het Westen duidelijk dat dit het traject van onze samenlevingen is en dat onze eigenaarsklassen maar één manier kennen om complexe uitdagingen aan te gaan: door het gaspedaal steeds verder in te trappen.
…maar we hebben wel keuzes!!!
Voor de rest van ons zullen we echt beter moeten terugbouwen van de ruïnes die ze achterlaten. Alleen moeten we dat op een heel andere manier doen dan zij voor ons gepland hebben. Dit moet de dageraad zijn voor denken, creativiteit en samenkomen in liefde en geloof in onszelf. Ik zou het hierbij willen laten, maar de vraag komt vaak op: wat kunnen we doen?
Leer de waarheid en spreek die uit – openlijk en vrijmoedig. Verwerp angst en de leugens die onze kant op worden geslingerd. Weiger het idee te accepteren dat we moeten gaan vechten tegen een vijand van buitenaf om onze wereld recht te zetten. Het is zoals Napoleon Bonaparte het zei: oorlogen ontstaan wanneer je regering je vertelt wie de vijand is. Revoluties ontstaan wanneer je het zelf uitzoekt.
Het Pentagon eist miljarden: een nieuw hulpplan voor Oekraïne
De regering-Biden heeft in het Congres prioriteit gegeven aan 6,5 miljard dollar om de Amerikaanse militaire voorraad aan te vullen, inclusief het vervangen van wapens die al naar Oekraïne zijn gestuurd.
Volgens Bloomberg is dit financieringsverzoek, dat een breed scala aan militaire producten bestrijkt, het onderwerp geworden van verhitte discussies. Spreker van het Huis van Afgevaardigden, Mike Johnson, uitte zijn verzet tegen het door de Senaat goedgekeurde plan van 95 miljard dollar, dat hulp aan Oekraïne, Taiwan en Israël omvatte, en eiste dat dit gekoppeld zou worden aan een immigratiewet.
Het document van 24 februari zou deel uitmaken van de strategie van het Pentagon om het Huis van Afgevaardigden ervan te overtuigen een militair hulppakket van 60 miljard dollar voor Kiev goed te keuren. >>>
https://voennoedelo.com/posts/id57463-pentagon-trebuet-milliardy-novyj-plan-pomoschi-dlja-ukrainy
Welkom terug Adriaan! Ik heb je commentaar gemist.
Groeten,
Hugo
Beste Adriaan,
Fijn om je weer te lezen hier.
Thxs Adriaan. Weer back in town ?
Tigron maart 15, 2024 Bij 12:00
A.melse maart 15, 2024 Bij 13:32
Bedankt voor de belangstelling boys, ja maar niet meer zó aanwezig als voorheen.
Groeten en take care
Het probleem met de Amerikaanse oorlogsindustrie (NIET defensie-industrie zoals ze zichzelf noemen, want er wordt niks verdedigd behalve hun eigen winsten) is niet zozeer dat het voor een groot deel is uitbesteed, alhoewel dat ook een probleem is.
Het probleem hier is dat het zogenaamd particuliere bedrijven zijn die leven van belastinggeld. In theorie zou de marktwerking de kosten omlaag moeten brengen, maar dat gebeurt in feite niet. Er is een enorm lobby-netwerk en het enige doel is zoveel mogelijk geld binnenharken, terwijl de daadwerkelijke werking en effectiviteit slechts op papier bestaan. Veel wapens zijn extreem complex, wat ze veel minder bruikbaar maakt op het slagveld en veel zijn bedoeld voor 1-malig gebruik, dus die moeten constant worden vervangen. Overmatige slijtage is ook een probleem dat zorgt voor de constante vraag voor vervanging.
De VS heeft nog nooit echt oorlog gevoerd tegen een tegenstander van vergelijkbaar formaat, zelfs niet in WO2, aangezien zo’n 70% van de Duitse troepen aan het oostfront lagen. En ondanks het feit dat ze alleen maar tegen technologisch inferieure landen hebben gevochten hebben ze nooit echt ergens gewonnen, muv misschien de eerste golf-oorlog.
Ze hebben een vrachtlading generaals, maar geen enkele die in staat zou zijn een daadwerkelijke, grootschalige ‘combined arms’ campgane te leiden.
Het grote verschil is dat private bedrijven winst moeten maken en als het vanuit de staat wordt geregeld. Die behoeft geen winst te maken en zo kunnen ze veel sneller tot een oorlogsproductie over te gaan, waar ook de bevolking zelf gemotiveerd voor zijn. Want bij privaat bedrijven telt enkel de winsten en niet zo zeer de effectiviteit en de kwaliteit van de geproduceerde wapens. Zo ook door ingewikkelde en onderhoudsintensieve wapens te produceren, waarvoor winstgevende onderhoudscontracten voor afgesloten moeten worden. De nadruk bij privaat bedrijven ligt bij zoveel mogelijk winst te behalen en niet op zoveel mogelijk produceren in zo’n kort mogelijke tijd, om een oorlog te proberen te winnen.