In de geest van de Russische Totale Oorlog – Uiteenzetting over hoe de Russische doctrine voor oorlogsvoering verschilt van die van het Westen

Een belangrijk onderscheid is al lang geleden gemaakt, met betrekking tot een onderwerp dat bij veel mensen voor veel verwarring en verkeerde interpretaties zorgt. Er bestaat een inherente misvatting over de conceptuele verschillen tussen Sovjet/Russische militaire systemen (lees: wapens) en die van NAVO/Westerse equivalenten. Er zijn eindeloze discussies gevoerd, niet alleen over de vraag van welke kant de wapens “beter” zijn, maar ook over het doctrinaire doel achter hun respectieve filosofieën, schrijft Simplicius The Thinker.

De meest onzinnige van deze debatten draaien om de reductieve argumenten dat Russische wapens zijn gemaakt om “in massa te worden geproduceerd” en “goedkoop” te zijn, als een of ander goedkoop speelgoedje, terwijl westerse wapens zijn gemaakt om hoogwaardige, geavanceerde, maar onbetaalbare complexen te zijn. Dit wordt vaak ondersteund met het gebruikelijke assortiment voorbeelden, zoals in massa geproduceerde Russische tanks in WO2 die in een verhouding van 10:1 het onderspit delfden tegen de veel geavanceerdere maar minder talrijke Duitse tanks. En dan wordt er een flinke handvol verkeerd toegeschreven citaten rondgestrooid om dit standpunt te rechtvaardigen. Zoals Stalins vermeende “kwantiteit heeft een eigen kwaliteit”, etc., om nog maar te zwijgen van de vermoeide verwijzingen naar vermeende Sovjet “menselijke golf” tactieken.

Een van de problemen met dit frame is dat het indirect, en ten onrechte, suggereert dat de Russische doctrine soldaten altijd heeft behandeld als ‘kanonnenvoer’, en dat levens nooit belangrijk waren voor Russische commandanten; dus geloven dat wapensystemen werden vervaardigd rond die foutieve premisse is een natuurlijke uitbreiding van deze denkfout. Het geloof dat Russische wapens zijn ontworpen met de barbaarse, gevoelloze filosofie dat soldatenlevens vervangbaar zijn.

Er is een heel eenvoudige en vaak oogverblindende manier om dit misverstand te herformuleren:

Russische wapens worden gemaakt met het doctrinaire doel en de filosofie die bekend staat als: Totale Oorlog. Westerse wapens zijn gemaakt voor een “beperkte” oorlog.

Verrassend genoeg (of niet) is dit een concept dat vrij vreemd is aan de standaard westerse wijsheid; hun landen zijn nooit betrokken geweest bij een beschavingsoorlog van uitroeiing. Dat is niet om de erkende moed van hun eigen helden te kleineren, maar alleen om aan te geven dat de betrokkenheid van Amerika bij grote conflicten over het algemeen nooit van “existentiële” aard is geweest, maar eerder van opportuniteit of – als je het zo wilt interpreteren – ter ondersteuning van een of andere geallieerde zaak. Maar Amerika zelf was nooit in gevaar van totale vernietiging, zijn volk werd nooit geconfronteerd met volledige genocide of onderwerping.

Maar het Russische volk heeft een voorouderlijke, erfelijke herinnering aan de Tweede Wereldoorlog, de Grote Patriottische Oorlog, en het soort existentiële benarde situatie dat deze met zich meebracht.

Er zijn veel dingen die westerlingen niet begrijpen van het Russische volk (cue rapsodieën over de “grote Russische ziel”, enz.) Een daarvan is de pure religieuze vurigheid waarmee de Russen de Grote Patriottische Oorlog beschouwen. De oorlog zelf kan bijna worden verheven tot de status van nationale religie in het moederland; of die van de nationale mythe. De gevallen helden worden gewijd als heiligen en vereerd met een heilige eerbied – deels om de reden dat het christendom en de religie zelf tijdens het Sovjettijdperk aan banden werden gelegd, waardoor de hagiografie van de Grote Oorlog zich op natuurlijke wijze in de donnée van de Russische ziel kon inschrijven.

Ik daag bijvoorbeeld iedereen uit om dit tijdsegment van het herdenkingsmonument van Volgograd (Stalingrad) van 32:30 tot 39:00 en verder te bekijken, en met eigen ogen te zien welke spookachtige spirituele dimensies worden opgeroepen, niet anders dan die in ’s werelds grootste kathedralen en religieuze zalen. Ik durf te stellen dat geen enkel ander land zijn helden op deze manier behandelt en hen met zoveel glorie overlaadt; en met reden – men hoeft niet te denken aan de onmetelijke verliezen die het Sovjetvolk in de Tweede Wereldoorlog heeft geleden. De Russische strijdkrachten hebben immers zelfs hun eigen kerk, wat de vervaging van de grenzen in de Russische cultuur tussen het militaire en het heilige benadrukt.

Spreek met een willekeurige Rus, en u zult moeite hebben iemand te vinden wiens grootvader (of grootouders) of overgrootvader niet heeft deelgenomen aan de Grote Patriottische Oorlog. Deze mensen dragen een inherente genetische erfenis van een belangrijke beschavingsoorlog. Het is een trauma dat tot in de kern van hun ziel is doorgedrongen en soms zelfs uitmondt in duistere trekjes, zoals het nukkige of uitdagende ‘defensieve’ slachtofferschap waarvan het Westen Rusland zo vaak beschuldigt.

Het punt is dat na vele jaren (eeuwen, zouden sommigen kunnen zeggen) van pogingen van het Westen om Rusland te onderwerpen of regelrecht te vernietigen – en na twee generatieoorlogen in de 20e eeuw waarbij in totaal 50-70 miljoen doden vielen – de hele Russische psyche en het collectieve onderbewustzijn fundamenteel zijn afgestemd op het behandelen van conflicten in uitsluitend existentiële termen. Voor Rusland bestaat er geen klein, zinloos conflict of militair “avontuur” zoals de VS zo graag nastreefde (sommigen wijzen misschien op Afghanistan, waarbij ze vergeten dat het de Afghaanse regering was die het Sovjet-leger uitnodigde om hen te komen helpen tegen de opstandige Mujahideen).

Dit brengt ons bij het idee van de totale oorlog. De kern daarvan berust op de erkenning en het geloof dat de oorlog zal worden uitgevochten in een lange, “totale”, compromisloze strijd tegen een overweldigende troepenmacht. Maar het meest inherent aan dit idee is de allesbepalende grondslag in de aanvaarding dat dergelijke oorlogen jarenlang worden uitgevochten, en dat het intrinsiek productieoorlogen zijn. Het beslissende idee dat ze omvat is: instandhouding.

De paradigmaverschuiving is dat oorlog een actie is die op een breed front ondersteuning vereist van een enorme hoeveelheid troepen, die misschien niet allemaal langdurig hoogopgeleide “professionals” zijn, en dat gedurende een lange periode. In wezen is het de impliciete erkenning van een gelijkwaardige tegenstander die een overweldigende kracht gebruikt om u volledig te vernietigen.

Ten tweede, gezien het inzicht dat “totale oorlog” als regel resulteert in massaslachtoffers aan alle kanten, is het andere punt van de heersende filosofie dat wapensystemen moeten voldoen aan strikte eisen van praktische bruikbaarheid, gebruiksgemak en ergonomisch ontwerp.

In het westerse denken kunnen grote uitsluitend professionele legers van contracttroepen zich de luxe veroorloven van meer “complexe” systemen, die meer tijd vergen om te leren, meer tijd om op te stellen en te gebruiken, enzovoort, vooral omdat die systemen bestemd zijn voor scenario’s waarin diverse luxe het gebruik ervan binnen de voorgeschreven grenzen van een beperkt conflict mogelijk maakt. Maar in het paradigma van de “totale oorlog” moet een systeem een systeem zijn dat snel kan worden opgepikt en geleerd door nieuwe dienstplichtigen in een scenario waarin veel van de meer ervaren “professionele” troepen misschien al zijn omgekomen in een langdurig conflict tussen gelijke krachten.

Dit is, zoals eerder uitgelegd, geen erkenning dat soldatenlevens “vervangbaar” zijn – het is het principiële inzicht in de realiteit van hoe existentiële conflicten verlopen. Wij zien de gevolgen hiervan momenteel op het wereldtoneel: het Westen, dat een dergelijk concept niet kent, is verbijsterd dat al zijn munitie al is opgedroogd. Zoals in ons vorige verslag werd vermeld, begon de NAVO zelfs tijdens de korte opflakkering in Libië de bodem van het vat met kritische munitie af te schrapen; en nu kan heel Europa samen niet genoeg granaten bijeen schrapen om de helse honger te stillen van één dag van wat voor Oekraïne een existentiële botsing is.

In dit voorgestelde concept van “totale oorlog” zijn alleen wapens geschikt voor aanschaf en massaproductie die absolute bruikbaarheid beogen en die op lange termijn kunnen worden geproduceerd.

In Oekraïne hebben we nu een jaar lang verhalen gehoord over hoe volstrekt onpraktisch, on-ergonomisch en vaak nutteloos de Amerikaanse FGM-148 Javelin in echte gevechtsomstandigheden is. Te zwaar om mee te nemen in de licht-mobiele en manoeuvrerende gevechtsstijl die vaak de voorkeur geniet, te pietluttig in zijn complexe elektronica en systemen van batterijen en opstartinitiatieven, die vaak mislukken. Te geavanceerd in de richt- en inschakelprocedure, waarvan het Amerikaanse leger zelf toegaf dat het de hoofdschuldige was aan de overgrote meerderheid van Javelin-fouten in echte gevechten, voor hun eigen troepen (het Amerikaanse leger trof in Irak en Afghanistan).

Neem bijvoorbeeld dit officiële rapport van het leger van Fort Benning, waarin staat dat in de bestudeerde gevechten tussen de BGM-71 TOW, de FGM-148 Javelin en de AT-4, het effectieve inzetpercentage maar 19% was.

En dit was na de erkenning dat andere bedieningsfouten voorkwamen, maar niet werden meegeteld als de operator de raket niet afvuurde – dus het werkelijke percentage is nog lager. En als u zich afvraagt of de Javelin misschien beter presteerde en naar beneden werd gehaald in de gemiddelden, stellen ze direct: “Hoewel de gegevens lijken aan te tonen dat, als een ruw percentage, Javelin-gevechten effectiever zijn dan TOW-gevechten, zijn er niet genoeg gegevens om een statistisch significant verschil in effectiviteit tussen de drie systemen aan te tonen.”

Vertaling: alle drie de systemen zijn ruwweg 19% effectief. En dat onder perfecte trainingsomstandigheden, met (naar verluidt) beter getrainde militairen van het Amerikaanse leger. Kunt u zich de percentages voorstellen onder de stress van echte gevechtsomstandigheden, beschoten worden, adrenalineverlies, trillende handen, afgesloten vizier, enz. En gebruikt door een dienstplichtige in een Totaal Oorlog scenario, die niet de tijd of luxe had om de eindeloze genuanceerde eigenaardigheden van het systeem goed te leren?

Uit het rapport:

Het feit dat het systeem zo complex van opzet is dat precieze inschakelafstanden in acht moeten worden genomen, is een groot probleem. Het werkt niet “zomaar”. Als u het systeem bijvoorbeeld van een te korte afstand afvuurt, wordt de kernkop niet geactiveerd.

Deze gevangen UA-krijgsgevangene deelt een riskant onthullend verhaal, waarin een Javelin – een kwetsbare, overontworpen koningin – het begaf toen hij net uit het voertuig werd gehaald; en de tweede werd onherroepelijk gedumpt nadat men niet wist hoe hij moest worden gebruikt.

Maar, zoals eerder vastgesteld, het gaat er hier niet om de reducerende uitspraak “overontworpen versus massaproductie” te herhalen, maar om het meer genuanceerde idee te benadrukken dat de Javelin is ontworpen voor een leger dat doctrinair en conceptueel niet verwacht ooit een “totale oorlog” te voeren, waarbij minder getrainde rekruten gedurende langere tijd praktische, utilitaire, veelzijdige en modulaire/universele systemen in grote hoeveelheden zouden moeten bemannen. Deze wapens zijn gemaakt voor relatief elitaire, professionele troepen, bedoeld voor veiligheidsoperaties en gevechten met lage intensiteit. De wapens zijn doorgaans niet erg veelzijdig in vergelijking met de Russische tegenhangers.

Een veel kleiner, lichter en veelzijdiger wapen uit de Russische RPG-serie (RPG-28/32, enz.) kan bijvoorbeeld vrijwel onmiddellijk worden afgevuurd, zonder lange voorbereidingstijd en zonder dat men zich zorgen hoeft te maken over het goed opstarten van de “interne batterijen”. Kan worden gebruikt tegen zowel troepen als pantsers, waardoor het veelzijdig is. Een grote, zware Javelin, die moeizaam wordt rondgesjouwd, kan alleen worden gebruikt tegen pantsers, en zelfs dat op een beperkte manier, omdat de byzantijnse reeks inzetprotocollen het een veel beperktere reeks realistische inzetmogelijkheden geeft – wat de boosdoener was achter de eerder genoemde succespercentages van 19%.

Het is niet een alles of niets discussie – het punt is dat de Javelin een high-tech en indrukwekkend stuk gereedschap is, en van tijd tot tijd een fantastisch instrument kan zijn, wanneer de beperkte set van omstandigheden waarin het werkt zich voordoet; maar er is een reden dat troepen van beide zijden van het huidige conflict naar verluidt vaak hun Javelins dumpten in ruil voor Russische varianten, omwille van het gebruiksgemak en veelzijdigheid in de strijd; de Javelin bleek onhandig en onhandelbaar in echte ‘run-and-gun’ situaties.

Neem het voorbeeld van de Russische lichte en zware bepantsering. Reflecties van de ontwerpfilosofie zijn te zien in de automatische lader, die een bemanning van 3 personen mogelijk maakt, in tegenstelling tot de logge monstruositeiten met 4 bemanningsleden van de westerse main-battle-tank-variëteit. De grotere bruikbaarheid en coördinatie zorgen ervoor dat nieuwe rekruten het sneller in de vingers krijgen. En hoewel het lijkt alsof de automatische lader haaks staat op de bovengenoemde filosofie, zorgt het simplistische, kale industriële ontwerp van de Sovjet-automatische lader voor een soepele continuïteit van de werking. Niet alle automatische lader zijn gelijk; vergelijk bijvoorbeeld een Duits PhZ-2000 systeem met dat van vergelijkbare Russische systemen – veel complexer en vatbaar voor defecten.

De 3-koppige bemanning geeft Russische tanks een veel kleiner en lichter profiel, wat nogmaals bijdraagt aan hun veelzijdigheid en bruikbaarheid in alle gevechtsomstandigheden. Westerse tanks hebben een grote bemanning van 4 man nodig, waardoor de tanks veel groter en zwaarder zijn en hun motoren dus complexer en vatbaar voor defecten. Indien nodig kunnen Russische tanks effectief worden bediend door slechts 2 personen – de commandant kan de bediening van de schutter dupliceren met een druk op de knop, zodat alles wat u nodig heeft een chauffeur/commandant of chauffeur/schutter is. En het is aangetoond dat het werkt: in verschillende video’s van bemanningen in de Donbass is de stoel van de schutter vervangen door een verslaggever in de frontlinie, en de tank functioneerde perfect en schoot op vijandelijke posities met alleen de twee andere bemanningsleden.

Vorig jaar, tijdens kritieke NAVO-oefeningen, faalde de eerste Duitse Puma IFV (Infantry Fighting Vehicle) op spectaculaire wijze. Letterlijk elk van de 18 Puma’s had grote storingen en kritieke systeemstoringen. Stuk voor stuk. Meer nog dan de VS zijn de Europese legers niet bedoeld voor iets dat ook maar in de buurt komt van een “totale oorlog”-scenario. De storingen zijn niet alleen het gevolg van een gebrek aan middelen, maar ook van decennia van eigenzinnige oorlogsfilosofieën, waarbij de voorkeur werd gegeven aan dure systemen die zijn gebouwd voor scenario’s van “beperkte oorlog”.

De Duitse strijdkrachten hebben in totaal 213 main battle tanks, het Verenigd Koninkrijk ~158 actieve en Frankrijk ~178 actieve. Rusland heeft er 3000-5000 actief, met ~13.000+ totaal, inclusief opslag. Alleen de VS benadert dit niveau van paraatheid, met ongeveer 2500 actieve en 5000+ in totaal (weinigen beseffen dat de meerderheid daarvan in opslag zeer oude M1A1’s zijn). De aantallen in andere systemen (lichte bepantsering, gevechtsvliegtuigen, enz.) zijn vergelijkbaar tussen de landen. Vanuit welk standpunt u het ook bekijkt, westerse legers zijn niet gebouwd rond het concept van een “totale” gelijkwaardige oorlog. Het totale aantal MBT’s van westerse toplanden is een week of twee waard voor de verliezen in een conflict met hoge intensiteit.

Kijk maar naar de ramp met de Leopard 2 die NAVO-lid Turkije trof tijdens een inval in het door ISIS gecontroleerde Syrië:

De ’top-tier’ westerse tanks werden net zo gemakkelijk uitgeschakeld als Saddams nagemaakte T-72 ‘Asad Babils’, een voorbode van het soort verliezen dat westerse troepen kunnen verwachten tegen een echte vijand met moderne wapens.

Maar om even terug te komen op de grootte van de bemanning: de Amerikaanse M777’s die aan Oekraïne zijn overgedragen, vereisen een bemanning van maar liefst 8 man om goed te kunnen werken. Hier toont een ‘snel’ Oekraïens team hun operaties op het systeem met alle 8 posities. Ondertussen doet een vergelijkbare Russische D-30 kanonploeg een breakdown in ongeveer dezelfde tijd, maar met de helft van de mannen per kanon. Er is een anekdote over de legende van het Somalische bataljon, commandant ‘Givi’, die een van zijn rekruten leerde om in zijn eentje een D-20 houwitser te schieten op posities van de UA op de luchthaven van Donetsk. Dat klopt: één man die de houwitser laadt, richt en bedient, want in een totale oorlog is noodzaak de deugd die de overwinning oplevert.

Rusland investeert slim in automatisering op gebieden waar het meer nut heeft, en schuwt automatisering op gebieden waar te veel automatisering logistieke operaties te afhankelijk en kwetsbaar maakt.

Neem bijvoorbeeld de Russische automatische laders tegenover de omslachtige handmatige laders van westerse tank-tegenhangers.

Ook Russische MBT’s (Main Battle Tanks) kunnen snel en gemakkelijk worden gesnorkeld voor veilig gebruik onder water, waardoor ze de zeldzame mogelijkheid hebben om rivierbeddingen te doorkruisen.

De meeste westerse tanks daarentegen hebben deze mogelijkheid niet. Sommige hebben het getest, of hebben de “theoretische” middelen, maar het is meestal een veel ingewikkelder en onzekerder proces, dat langduriger aanpassingen vereist, en niet iets waar ze voor trainen of als standaardwerkwijze aanhouden.

Evenzo is bijna alle Russische lichte bepantsering amfibisch, en gebouwd voor ultieme bruikbaarheid en veelzijdigheid.

Van de eerbiedwaardige BMP-2’s en BMP-3’s met hun rupsbandaandrijving tot de nieuwe Kurganets-25 met speciale waterjets: Russische lichte pantsers zijn universeel amfibisch, en wel onmiddellijk.

Gelijkwaardige westerse systemen zoals de Bradleys, CV-90’s, enz. zijn ofwel alleen amfibisch met aanzienlijke voorbereidingen (zoals het toevoegen van “waterbarrières” en “speciale pontons”) of überhaupt niet, zoals in het geval van de Duitse Puma en anderen.

De Russische systemen zijn ook geschikt voor gebruik in de lucht en voor dropping, zodat ze overal aan of achter het front kunnen worden ingezet. De universaliteit van deze systemen garandeert de mogelijkheid om elke grens over te steken, door de lucht, over zee en over land. Het eenvoudige gebruik, met weinig tot geen voorbereiding, maakt de beheersing en het gebruik in recordtijd mogelijk, zonder de lange trainingsperioden die vaak met westerse technologie worden geassocieerd (wat de Oekraïners nu meemaken).

Russische systemen hebben vaak veel van dergelijke “verborgen” voorzieningen en faciliteiten waardoor ze in de praktijk nuttiger zijn dan westerse tegenhangers. In ‘Totale Oorlog’ moet een systeem ultieme universaliteit, realistische functionaliteit en gebruiksgemak hebben. Het gaat er niet om dingen te strippen tot hun kale essentie om de kosten te “verlichten” ten behoeve van een gedachteloos “Stalin-achtig” idee van massaproductie, maar om een doelgerichte ontwerpkeuze voor functionele essentie en interoperabiliteit.

Neem bijvoorbeeld deze 2S25 Sprut-SDM1, die een hydropneumatische ophanging deelt met verschillende Russische systemen, waaronder de nieuwe Kurganets-25, en de oudere BMD-3 en BMD-4. Let op zijn vermogen om zich te laten zakken voor transport/luchtdropping, en vervolgens waterjets te openen om zijn enorme 125 mm kanon af te vuren terwijl het de rivier oversteekt. Het Westen heeft niet zulke vergelijkbare systemen die gericht zijn op universaliteit en modulariteit.

Dit strekt zich verder uit tot de meer holistische aspecten van legers en hoe zij functioneren – de logistieke architectuur van de gemechaniseerde strijdkrachten die de ruggengraat van een leger vormen. Deze draad van een op twitter vermaarde Amerikaanse militaire expert is zeer verhelderend – hoewel waarschijnlijk niet op de manier die hij bedoelde.

Hij vergelijkt de Amerikaanse militaire logistieke machine met een Walmart-distributiecentrum en gebruikt het voorbeeld van een bedrijfscentrum als de ideale norm waaraan alle “efficiënte” militairen moeten worden getoetst, waarbij hij zich lovend uitlaat over de uiterst gespecialiseerde, fancy-acroniemen als HIAB-kranen, FMTV’s en MHE’s, enz. die de levensader vormen van de Amerikaanse gemechaniseerde troepenlogistiek. Een dergelijke strakke automatisering is in de ogen van de Amerikanen het toonbeeld van hoe echte “moderne legers” moeten worden bestuurd. Dat is natuurlijk een van de problemen, westerse legers worden meer geleid als bedrijven dan als strijdkrachten (zie de ESG, CRT, DEI, die momenteel de westerse legers overnemen).

Maar dat is het probleem, westerse militairen vertrouwen op een heleboel “gespecialiseerde apparatuur”, zelfs in het achterste gedeelte van hun operaties. Een Amerikaanse commentator oordeelde ooit hard over een video waarin een Russische artilleriebataljon munitie dumpte. In de video was te zien hoe de soldaten met de hand muren van olijfkleurige munitiekisten stapelden. De Amerikaanse snob deed het af als een voorbeeld van Russische achterlijkheid, en pochte dat soortgelijke Amerikaanse formatiedepots gebruik maken van allerlei zware laders en mooie gespecialiseerde kranen met zeer indrukwekkend klinkende namen, typisch voor de zielloze bedrijfscultuur, zoals Super-High-Mobility-Heavy-Expanded-Tactical-Mine-Resistant-Ambush-Protected-Crane-Enabling-Ultra-Palletized-Load-System-X5000, of handig afgekort door Lockheed Execs tot ShMheTMRapCeuPLSx5000.

In de hierboven geciteerde draad ziet u ook het wijzen en lachen om de volgende fotovergelijking van een Russische logistieke verlading in Oekraïne met een Amerikaans depot.

Het probleem met het vertrouwen op dergelijke zware mechanisatie is dat in een echt conflict met hoge intensiteit, d.w.z. een “totale oorlog”-scenario, het meeste materiaal geraakt zal worden, kapot zal gaan, problemen zal hebben met onderdelen/brandstof/bevoorrading/slijtage en onderhoud, enz. Om nog maar te zwijgen van het feit dat je op het moderne door ISR gedomineerde slagveld om verschillende redenen zo veel elektronische en warmtesignaturen hebt, dat je gloeit als een lavalamp van verschillende observatieplatforms uit de ruimte, uit de lucht of uit het vliegtuig. De VS hebben eenvoudigweg nooit te maken gehad met die beperkingen, omdat zij nooit hebben durven vechten tegen een tegenstander die zelfs maar in de buurt komt van die mogelijkheden.

Kijk maar eens naar deze verhelderende presentatie van Dr. Philip Karber voor de cadetten van het Amerikaanse leger West Point, met name vanaf ongeveer 26 minuten:

Hij noemt veel van de punten van hoe de afhankelijkheid van het Amerikaanse leger van bepaalde belangrijke luxeartikelen zich zwaar tegen hen zou keren in een confrontatie met een echte macht als Rusland.

Er zijn maar weinig clips die de verschillen in zuinigheid en bruikbaarheid van ontwerpers beter belichten dan deze waarin de Russische 2S1 Gvozdika gemotoriseerde artilleriebemanningen worden vergeleken met die van de Amerikaanse M109 Paladin. Kunt u zich voorstellen welke problemen de tweede bemanning zou hebben in een totale oorlog-scenario met hoge intensiteit? Kijk maar eens naar het labyrint van protocollaire initiaties en overdrachten die de afhankelijkheid van het Westen symboliseren van systemen die haaks staan op het totale oorlog credo. Stelt u zich voor dat diezelfde bemanningsleden onder hoge druk, zonder slaap, maandenlang zonder rotatie hebben gevochten, uitgehongerd en uitgeput, met de beukende kanonades van de artillerie van een tegenstander op gelijk niveau om hen heen, zich door dit vuurspektakel heen moeten worstelen?

Een ander voorbeeld is het laden van een Russische Bm-21 Grad versus een Amerikaanse HIMARS.

Vergelijk de moeiteloze klus van twee man om Grad-raketten in een eenvoudige gleuf te schuiven, met deze gigantisch uitziende onderneming, waarvoor een heel technisch team, verschillende kranen, krikken, generatoren en porta-potties nodig lijken te zijn, alleen maar om één HIMARS-eenheid te laden. (M270 hier, maar hetzelfde).

Kijk naar het enorme aantal beweegbare onderdelen, die onder hoge druk en intensiteit aan slijtage en breuk onderhevig zijn. Feit is dat alles in het westerse militaire ecosysteem omslachtig, overbelast en onpraktisch is.

Zeker, de vergelijking is enigszins oneerlijk omdat de Grad een veel kleiner 122mm raketsysteem is dan de 227mm van de M270/HIMARS, en Ruslands eigen grotere systemen zoals de Bm-27 Uragan en Bm-30 Smerch hebben zelf gemechaniseerde laders. Maar het punt is dat Rusland zich diversifieert en veel eenvoudiger systemen zoals de Grad bewaart voor situaties waarin de andere niet volstaan, terwijl de VS uitsluitend vertrouwt op de ‘high-tech’ systemen.

Ten slotte is het moeilijk voor te stellen hoe sommige westerlingen met een uitgestreken gezicht Rusland ervan kunnen beschuldigen dat het niet in staat is tot goede bevoorradings- en logistieke operaties, maar in dezelfde adem klagen dat het meer granaten per dag verbruikt dan het hele westerse militaire blok in een maand kan produceren. Weet u welk niveau van pure organisatorische bekwaamheid ten grondslag ligt aan het vermogen om 60.000+ granaten per dag efficiënt te bevoorraden, dag in dag uit? De operatie is onberekenbaar groot; en aangezien we nog steeds dagelijks het gekrijs uit het Westen horen over de Russische overmacht aan granaten, kan dat alleen maar betekenen dat ze op competente wijze aan alle logistieke eisen voldoen, met of zonder de fancy Heavy-High-Mobility-Advanced-Mine-Resistant-Palletized-Auto-Crane-2000 Lockheed geldverslindende robotarm.

Weinigen zijn zich ervan bewust dat Rusland bijvoorbeeld in het eerste jaar van het Oekraïense conflict meer kruisraketten heeft gelanceerd dan de VS van hun befaamde ‘Tomahawks’ in de gehele levensduur van vier decennia. In augustus gaf Zelensky toe dat Rusland tot nu toe meer dan 3.500 kruisraketten heeft gelanceerd, en sindsdien heeft Rusland de intensiteit alleen maar opgevoerd, wat betekent dat de teller nu waarschijnlijk op meer dan 5.000 staat. Ondertussen hebben de VS in totaal 802 Tomahawks gelanceerd tijdens de hele Irak-oorlog van 2003+, en ongeveer 2.300 in totaal sinds de start van de Tomahawk in het begin van de jaren 80.

 

Het gaat om duurzaamheid, productie en productiekracht. De westerse mogendheden spotten graag, of bespotten “het benzinestation dat zich voordoet als een land”, maar in werkelijkheid heeft Ruslands inzet voor het principe van de “totale oorlog” het westerse productiepotentieel op veel belangrijke gebieden overschaduwd.

Het lijkt erop dat de VS zich nu pas bewust worden van het concept van duurzaamheid, alsof ze niet eens wisten dat het bestond. Krantenkoppen als die uit dit artikel luiden het klaroengeschal, en laten zien hoe decennia van Amerikaanse luxe in ‘beperkte oorlog’ hebben geleid tot totaal geheugenverlies over hoe echte oorlogen worden gevoerd.

In feite heeft de VS momenteel een voorraad van ongeveer 4.000 Tomahawks, en in de afgelopen jaren hebben ze er slechts 100-150 per jaar geproduceerd. Het is dan ook geen verrassing, zoals we in ons vorige artikel aangaven, dat het westerse blok herhaaldelijk te kampen kreeg met tekorten aan geleide munitie, zoals onlangs nog tijdens het conflict in Libië in 2011. Als Rusland al meer dan 5.000 kruisraketten op Oekraïne heeft afgevuurd, zonder ook maar een krimp te geven, stel u dan eens voor wat 4.000 Tomahawks met Rusland zouden kunnen doen. In een rechtstreeks conflict zouden de VS in korte tijd geen PGM’s meer hebben – waar zouden ze daarna op vertrouwen? Artillerie? We hebben nu gezien hoe weinig granaten ze kunnen produceren, zelfs na ‘max ramp-up’ (wat jaren duurt).

Hoewel het misschien bijkomstig lijkt, benadrukt dit punt de toewijding van Rusland op alle gebieden van zijn leger aan het “totale oorlog”-principe. Of het nu gaat om de ergonomie en het gebruiksgemak van de systemen, of om de duurzaamheid en het productiepotentieel dat de ruggengraat van het geheel vormt.

Tot op zekere hoogte komt dit voort uit het eeuwenoude Russische ethos, getint met vleugjes nihilisme en realpolitik, dat een zekere ongekunstelde en niet-geïdealiseerde kijk op het leven uitstraalt die verschilt van het vaak holle optimisme dat in het Westen wordt uitgedragen. Het is een mentaliteit die wortelt in figuren als Dostojevski, en concepten als “nihilisme”, dat zelf weer populair werd gemaakt door de Russische schrijver Toergenjev.

Dit is niet bedoeld als een filosofisch debat, maar om te wijzen op een bepaalde vorm van “donker realisme” die in de Russische traditie tot uiting komt en die het leven in zijn meest onverbloemde en gewone vorm beschouwt, en die zich uitstrekt tot een engagement voor de “realiteiten” ter plaatse, hoe hard die ook mogen zijn. In de Russische denkwijze is de erkenning van “Totale Oorlog” dat een existentieel conflict tegen een gelijkwaardige vijand noodzakelijkerwijs zou leiden tot massale sterfte – en systemen vereist die onder dergelijke omstandigheden naar behoren kunnen functioneren, snel kunnen worden opgepakt en in stand kunnen worden gehouden – geen erkenning van een karikaturale trope van “vervangbare Russische soldaten”, maar eerder een realpolitik-achtig begrip van de aangeboren realiteit van existentiële conflicten.

---

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Situatierapport: Update 18/2 – Grote oorlog op komst bevestigd – Kalmte voor de storm

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: