De Vierfronten Wereldoorlog III: Een schets

De disfunctionerende, bejaarde president van de Verenigde Staten baande zich langzaam een weg naar het spreekgestoelte in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Alle 535 leden van het Congres waren aanwezig, samen met US Supreme Court rechters, hoge militaire leiding van het Pentagon, plus leden van het kabinet van de president. Het ging om de jaarlijkse State of the Union-toespraak. De locatie was het gebouw van het Amerikaanse Capitool. Vanavond, op een winderige januari-avond, zouden de opmerkingen van de president gaan over de status van de Vierfronten oorlog waarin de Verenigde Staten en hun proxies verwikkeld waren, de economische crisis, en de noodzaak tot opoffering en harde beslissingen. De meeste Amerikanen hadden te maken met rantsoenering van voedsel, producten en gas. Loon- en prijscontroles waren van kracht. Anti-oorlogsprotesten in de grote en kleine steden van Amerika waren aan de orde van de dag. De misdaadcijfers waren sterk gestegen: moord en diefstal waren niet te bedwingen. De zaal was somber. Er klonk geen applaus, zelfs niet toen de president door de Sergeant of Arms werd aangekondigd aan het collectief dat in het Capitoolgebouw bijeen was: “Dames en heren, de president van de Verenigde Staten.” Je kon een speld horen vallen, schrijft John Stanton.

Buiten op die ongewoon koude en winderige avond stonden duizend soldaten van de nationale garde van DC die een ring hadden gevormd rond het Capitoolgebouw. Op belangrijke plaatsen rond het gebouw stonden mitrailleurs opgesteld. Sluipschutters van de FBI, de Geheime Dienst en de Binnenlandse Veiligheid werden ingezet op de daken van nabijgelegen gebouwen. Raketafweersystemen werden opgesteld op lege parkeerplaatsen in de buurt van het Capitoolcomplex en het Hooggerechtshof. Een tweede ring van beveiliging werd opgezet en deze omvatte duizenden leden van de politie van DC en nabijgelegen jurisdicties in Virginia en Maryland. Undercoveragenten infiltreerden in de menigte demonstranten die de vreselijk koude en winderige nacht trotseerden.

De veiligheidstroepen die het Capitoolcomplex hadden omsingeld, konden de gloed zien van de branden die de relschoppers hadden aangestoken. Die relschoppers waren boos over tekorten als gevolg van een oorlog die de VS enkele jaren geleden hadden uitgelokt. Winkels met voedsel of kleding werden ondanks de aanwezigheid van gewapende bewakers geplunderd. De relschoppers schoten hen gewoon neer en gingen door met plunderen. Kantoorgebouwen waren niet immuun. Groepen zwarten, blanken, latino’s, daklozen en zwervers hadden milities gevormd om hun taken uit te voeren. Er werden branden gesticht alsof ze wilden zeggen: “Het dak staat in brand, laat de MF branden.”

Op die ijskoude januari-avond wensten de paramilitairen die in de twee ringen waren gestationeerd om zogenaamd het Capitool te beschermen, dat zij de opdracht hadden gekregen om de relschoppers te bestrijden, zodat zij dicht bij de warmte konden zijn die de vuren boden.

Een lid van de nationale garde keek naar de sterren aan de hemel en dacht dat het een komeet was, toen kwamen er nog drie bij. “Cool,” zei hij. En zodra hij de “L” uit zijn mond kreeg om het woord “Cool” uit te spreken, zag hij een lichtstraal die op een van de kometen afkwam. De lichtstraal ontmoette de komeet en explodeerde. Maar nu zag hij dat de andere kometen sneller in de richting van het Capitoolcomplex bewogen. Degenen in de twee veiligheidsperimeters die zicht hadden op de hemel hadden het niet meer koud. Ze wisten wat hen te wachten stond. Sommigen renden naar de straat, anderen probeerden zich een weg te banen naar het Capitool, waar een ondergrondse trolley de gebouwen van het Huis en de Senaat met elkaar verbindt.

Een paar minuten voor het lid van de nationale garde de kometen aan de hemel opmerkte, stond de miljoenen mensen in de VS die de State of the Union aan het bekijken waren een waar vermaak te wachten. De president werd gegrepen en geëscorteerd, of liever gezegd naar buiten gedragen, en naar een tunnel gebracht die van het Capitool naar het Pentagon en het Witte Huis loopt. Er was geschreeuw te horen en de elite van het land haastte zich als mieren naar de uitgangen of de kelder van het Capitool. Tegelijkertijd moeten de miljoenen in de VS verbaasd zijn geweest toen onderaan hun televisietoestellen verscheen: “Dit is geen test…”. Overal begonnen mobieltjes te piepen met dezelfde boodschap die werd uitgezonden.

De National Security Agency zette de uitzending stil, maar sommige beelden van de kamer verschenen nog steeds. De vloer van het Capitool leek wel een punkrock mosh pit. Geüniformeerde en geklede ambtenaren sprongen over elkaar heen om ergens te schuilen. Sommigen bleven gewoon zitten en deden geen moeite om te bewegen. Ze wisten wat er ging komen. Een bekende 4-sterren generaal van het Amerikaanse leger zat daar maar, zonder ook maar een centimeter te bewegen. Hij had zijn beveiliging weggewuifd en gesalueerd.

De 4-ster had in de veiligheidsvergaderingen van het Witte Huis heftig geprotesteerd dat het lanceren van Amerikaanse kernwapens op Sint-Petersburg, Vladivostok, Pyongyang en Teheran de slechtste beslissing in de geschiedenis van het Amerikaanse bestuur zou zijn en niets zou veranderen aan de situatie op de meer dan 4 fronten die de VS bevochten en aan het verliezen waren. Het was tijd om de patstelling te accepteren en zich naar de onderhandelingstafel te haasten voordat de hel werd opgeroepen.

Een kernkop van 300 kiloton was bijna midden op Capitol Hill ingeslagen.

De nationale garde soldaat die buiten dacht dat het kometen waren, besefte eindelijk wat het waren. Hij pakte zijn vuurwapen en begon erop te schieten. Hij zag een fel licht, voelde een lichte steek en toen niets meer.

Het pad naar vergetelheid over een land zonder naam

De leeghoofden in de denktanks, de anti-Russisch-Chinese-Iraanse-Aziatische racisten in en door de Amerikaanse regering en het leger, snakten naar een conventionele oorlog met Rusland en die kregen ze ergens in 2023, nadat de Russen de Oekraïense troepen helemaal tot aan de Dnjepr hadden gedreven en hen als functioneel leger hadden verpletterd. Oekraïne had nu slechts de controle over het westelijke deel van Oekraïne. Rusland had Oekraïne als levensvatbare natie vernietigd, ondanks alle steun van de Amerikaanse NAVO.

“Er moet iets gebeuren,” stelden de Amerikaanse gangsters in Washington DC. En zo begon in 2023 de conventionele oorlogscampagne tegen Rusland. In de verwachting van een totale overwinning en de val van de Russische regering werden Amerikaanse en NAVO-agenten in Rusland gestuurd om subversieve operaties uit te voeren: sabotage en het aanzetten tot geweld en revolutie waren hun taken. De Amerikaanse en westerse mainstream media hadden de Amerikaanse geesten al verzacht via hun dagelijkse gedrukte en digitale producten om de Russen te demoniseren en de Amerikanen af te leiden van de feiten ter plaatse. De spreekbuizen van de Amerikaanse regering en het bedrijfsleven – de New York Times, Washington Post, Wall Street Journal, CNN en dergelijke – hebben zich uitstekend van hun taak gekweten. Ze deden het zo goed dat ze het Amerikaanse publiek veranderden in een collectief Chance the Gardner uit de film Being There.

Het begin van het einde

De aanval op de Russische strijdkrachten in het oosten van Oekraïne begon met de Suppression of Enemy Defenses (SEAD) met behulp van elektronische en genetwerkte EA18G Growlers, F-35’s, F16CJ’s die vanuit het westen en zuiden opdoken in een poging om Russische S400-500 SAM-sites uit te schakelen die verspreid waren over de nieuwe Russische provincies in het oosten. Kruisraketten van de VS die op zee werden gelanceerd en hoogvliegende B-2/B-21’s kwamen in het luchtruim boven vijandelijk gebied hun waar aanbieden. Elektriciteitsnetten werden geraakt, de Krimbrug werd vernietigd. De Amerikaanse piloten in hun USAF F22’s en F-15 Grim Reapers hielden het luchtruim enige tijd vrij.

Op de grond namen Russische T-90 en Amerikaanse M1A1 Abrams tanks het tegen elkaar op met wisselend resultaat. De Russische troepen werden vergezeld door de 9M133 Kornet, terwijl de Amerikaanse soldaten Javelin antitankraketten droegen. Deze twee wapens bleken dodelijk voor de tankstrijders aan beide zijden.

Het tij begon te keren toen de Russen de USKC135-tankvliegtuigen begonnen uit te schakelen en de logistieke ketens van de VS-NAVO die op zee (schepen) en in de lucht naar de grond liepen (levering van uitrusting via spoorwegen en parachutes) aanvielen. De Russen gebruikten langeafstandsraketten om de klus te klaren. Zoals ze gewoonlijk doen, gebruikten de Russen hun uitgestrekte grondgebied en kennis van het terrein om de Amerikaanse troepen die vanuit Roemenië (101st Airborne) en Bulgarije (Britten, enz.) binnenkwamen, uit te putten. De Russen herwonnen uiteindelijk het initiatief en begonnen langzaam de overwinningen terug te dringen die de VS en hun proxies in Oost-Oekraïne hadden geboekt. Kortom, ze vochten zich een weg terug naar de oevers van de Dnjepr, dankzij de hulp van onverwachte acties van andere landen die tot gevolg hadden dat de VS tot het breekpunt werden opgerekt.

Het bleek een eenvoudig probleem: het bondgenootschap VS-NAVO kon zijn strijdkrachten niet bevoorraden en zijn bevoorradingsketens niet beschermen. De landen van Zuid-Amerika, Midden-Amerika, India en Afrika weigerden hulp te bieden. Zij zaten de oorlog uit en wachtten op de nederlaag van de Amerikaanse en westerse hegemonie.

Deze en andere factoren zorgden ervoor dat de Amerikaanse heersende elites verklaarden dat er een existentiële bedreiging was voor de Amerikaanse hegemonie en manier van leven.

Korte samenvatting: Vierfronten Wereldoorlog III

De VS hadden erop gerekend dat het conflict beperkt zou blijven tot Rusland-Oekraïne, maar zoals gewoonlijk dachten de armchair warriors niet aan bredere en onbedoelde gevolgen.

Aanvankelijk hadden de Russen moeite met de Amerikaanse invasie. Ze hadden tijd nodig om zich aan te passen. China kon het teken aan de wand lezen en wist dat het de volgende was in het sanctie-invasie hakblok. China leverde Rusland duizenden grote en kleine drones, kleine wapens en munitie. Het stuurde in het geheim troepen om samen met de Russen op de grond te vechten. Nog belangrijker is dat het enkele van zijn vliegtuigen en piloten stuurde om de Amerikaanse luchtmacht in het luchtruim te belagen. De Amerikaanse piloten waren uitmuntend, maar ze konden niet snel genoeg worden herladen met munitie en brandstof om terug te keren in de strijd. Vooral vliegtuigen op vliegdekschepen waren kwetsbaar. De Amerikaanse luchtmacht keerde vaak terug naar landingsbases waarvan de landingsbanen door Russische of Chinese raketten waren beschadigd.

Wit-Rusland, een Russische bondgenoot, kwam vanuit het noorden de oorlog binnen en bestookte de steden Kiev en Kharkiv en rukte op naar het zuiden om zich aan te sluiten bij de Russische troepen,

Nu de VS vastzitten in het voormalige Oost-Oekraïne, besloten andere landen de rekening te vereffenen.

Israël voerde lucht- en raketaanvallen uit op de nucleaire installaties, elektriciteitsnetten en havens van Teheran. Het raakte ook Damascus. Iran reageerde onmiddellijk door raketten te lanceren op het Suezkanaal en Bahrein (de thuishaven van de Amerikaanse 5e vloot). Zij veroorzaakten schade aan Amerikaanse oorlogsschepen, waardoor deze in de Straat van Hormuz werden uitgeschakeld. Zij lanceerden ook raketten op Tel Aviv en Jeruzalem. De onderdrukte sjiieten in Bahrein kwamen in opstand. Hezbollah viel Israël binnen met zijn Iraanse proxies. Amerikaanse en Russische grondeenheden in Noord-Syrië begonnen tegen elkaar te vechten. De Palestijnen raakten in stedelijke oorlogsvoering tegen Israëlische troepen en kolonisten. Restanten van ISIS maakten van de gelegenheid gebruik om te moorden en te plunderen waar chaos heerste, en dat was zowat overal. Iemand in het Witte Huis zei: “Stuur de mariniers naar Iran voor amfibische aanvallen.” En zo gingen ze. De mariniers waren in het begin succesvol in het veroveren van wat grondgebied, maar Iraniërs kunnen ook vechten, en dat deden ze. Niet sinds de Koreaanse Oorlog hadden de mariniers moeten vechten tegen human waves van duizenden soldaten.

Het Noorden gaat naar het Zuiden

Een zinderende artillerieaanval vond plaats op Seoel en vernietigde delen van de stad. De VS reageerden met hun standaard SEAD-luchtaanval en schakelden de oude SAM’s en vliegtuigen van Noord-Korea uit. Dat was goed nieuws, maar de Noord-Koreanen hadden jarenlang een ondergronds land opgebouwd. JDAM’s droppen op bergtoppen of hellingen waar men dacht dat het Koreaanse leger zich schuilhield, was een verspilling van tijd en moeite. De Noord-Koreanen waren aanvankelijk misschien geen goede strijders, maar ze waren fanatiek en leerden snel, net als de Russen en de Iraniërs. Ze zwermden in human waves over de 38e breedtegraad en doorbraken daar de verdedigingslinies. Amerikaanse en Zuid-Koreaanse troepen beantwoordden de opmars en drongen duizenden terug. Maar zoals het geval was aan het Russische en Iraanse front, raakten de VS door hun munitie, brandstof en voedsel heen: er was gewoon niet genoeg om honderden miljoenen mensen te doden in een conventionele oorlog. Hoogtechnologische onderzeeërs van de Virginia-klasse achtervolgden minderwaardige Noord-Koreaanse onderzeeërs onder de oceaan.

Nu de VS in de tang zaten en op andere fronten aan het kortste eind trokken en strijdkrachten van het ene theater naar het andere moesten overbrengen, ging China achter Taiwan aan. De timing was goed. Noch de Chinezen in de Volksrepubliek China (VRC), noch die op Taiwan hadden enige oorlog van betekenis gevoerd. Maar de drie miljoen of meer soldaten waarmee de Taiwanezen en Amerikanen te maken zouden krijgen, was een te hoge berg om te beklimmen. Met 1,5 miljard mensen in de VRC zou het aanvaardbare aantal slachtoffers voor China in de vele duizenden lopen. En alleen al de hoeveelheid materieel die de VRC, het productiecentrum van de wereld, kon produceren was astronomisch. Met hulp van de VS konden de Taiwanezen het grootste deel van de eerste amfibische golf uit China tegenhouden, hoewel de Chinese mariniers een bruggenhoofd aan de kust van Changhua County konden opzetten. Onderzeebootoorlogsvoering bleek op dit front van cruciaal belang. De onderzeeërs van de Virginia-aanvalsklasse hadden veel werk. China had tientallen stealthy dieselonderzeeërs en de Amerikaanse onderzeeërs konden ze gewoon niet allemaal te pakken krijgen, vooral niet toen ze probeerden de SLBM’s van de Amerikaanse vloot te verdedigen. De VRC kon haar troepen op Taiwan naarmate de oorlog vorderde gemakkelijk bevoorraden.

De Vierfronten Wereldoorlog III lag nu in het thuisland van de VS. Het Amerikaanse publiek had er geen belang bij dat zijn zonen en dochters werden opgeroepen om te vechten in een Vierfronten oorlog. Maar liefst 100 miljoen volwassen Amerikanen waren tegen de oorlog. Bovendien zouden hun kinderen worden uitgezonden om te vechten tegen miljarden over de hele wereld en waarvoor? Nog een oorlog die de VS in 2014 heeft uitgelokt?

Toen miljoenen Amerikanen het nieuws hoorden over de vernietiging van het Amerikaanse leiderschap in het Capitool, zeiden ze: “Goed zo.”

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

De DONKERE WINTER is nog maar net begonnen: Bereid u voor op jaren van economische ineenstorting, vervalste verkiezingen, censuur en overheidstirannie.

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: