Hij is geen Geert Wilders – Een blik op het soort politicus dat West-Europa zal laten zinken

Zijn naam is Simen Bondevik. Hij is nu tweeëntwintig, hoofd van de jeugdafdeling van de Noorse Centrumpartij en kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen van Oslo dit jaar, die gepland staan voor 11 september. Toen ik naar Noorwegen verhuisde, was hij nog niet geboren en zijn grootvader, Kjell Magne Bondevik, was de premier van het land, schrijft Bruce Bawer.

Noorwegen was toen een heel ander land, en Oslo een heel andere stad. Ik was daarheen verhuisd vanuit Amsterdam, waar ik na enkele maanden van onwetende gelukzaligheid op een van de moslimwijken van de Nederlandse hoofdstad stuitte. Toen ik de zaak onderzocht, ontdekte ik dat West-Europa – dankzij een onverantwoord immigratiebeleid en genereuze welvaartsprogramma’s – gestaag geïslamiseerd werd.

Toen ik in 1999 naar Oslo verhuisde, waren er daar ook moslims, maar de stad leek zich in een eerder stadium van islamisering te bevinden dan Amsterdam. Toch waren er al een paar dappere zielen die hun bezorgdheid uitten, vooral over de uitgestrekte oostelijke Oslo vallei van Groruddalen. Vijf jaar geleden richtte ik mij in een artikel voor City Journal met de titel “De islamisering van Oslo” op Groruddalen, waar de problemen met moslimcriminaliteit, geweld, afhankelijkheid van uitkeringen en weerstand tegen integratie in de loop der jaren gestaag zijn toegenomen.

Een paar korte hoogtepunten uit dat stuk: al in 2001, toen hij opmerkte dat stadsambtenaren “hele flatgebouwen” in Groruddalen aan het vullen waren “met asielzoekers en vluchtelingen”, waarschuwde een politicus genaamd Thorbjørn Berntsen dat de vallei de grens naderde van het aantal immigranten dat het kon toelaten; andere politici verwierpen zijn zorgen en noemden hem een bigot, en de instroom van moslims in Groruddalen ging door. In 2015 publiceerde Halvor Fosli een boek, Strangers in One’s Own Country, over het toenemende culturele isolement van etnische Noren in Groruddalen; de media hekelden hem en het culturele isolement bleef groeien. In 2017 luidde een nieuw rapport de noodklok over de massale schaal waarop moslimjongens geweld gebruiken tegen moslimmeisjes en niet-moslimkinderen in Groruddalen; maar de gerespecteerde onderzoekswebsite die deze bevindingen publiceerde, gaf er een volledig verkeerd beeld van en beweerde dat het rapport aantoonde dat jongeren in de vallei “bloeien” en “tevreden” zijn. In 2017 bracht de NRK-televisie een eerlijke reportage over de hoge criminaliteit in Groruddalen, en Aftenposten publiceerde al snel een woedende ontkenning.

Natuurlijk zijn deze sociale pathologieën niet beperkt tot Groruddalen, of zelfs tot Oslo. In de vierentwintig jaar sinds ik naar Noorwegen ben verhuisd, is het aantal moslims in het land verdrievoudigd. Vrouwen met een hijab, die je vroeger alleen in grotere steden zag, zie je nu overal; het extremere kledingstuk, de niqab (alleen de ogen zijn zichtbaar), zag je vroeger nooit, maar nu wel. Het centrum van Oslo voelde ooit veilig; nu niet meer. Een paar gruweldaden hebben mij persoonlijk geraakt. In 2006 werd Stein Sjaastad, een arts die een goede kennis van me was, doodgestoken in zijn kliniek in het centrum van Oslo door een van zijn patiënten, een Algerijnse moslim; op 25 juni vorig jaar doodde een Iraanse moslim twee mensen, ook bekenden van me, en verwondde er 21 bij een schietpartij buiten de grootste homobar van Oslo. Bijna elk weekend brengt tegenwoordig nieuws over één of meer grote gewelddaden van moslims in de stad.

Onlangs hebben een paar relatief kleine maar verhelderende verhalen aanleiding gegeven tot wijdverspreid commentaar. Een verslaggever van Aftenposten sprak met een etnische Noorse familie in Oost-Oslo die hun 11-jarige dochter van de plaatselijke school had gehaald omdat de “culturele verschillen” te groot waren geworden. (Blanke vlucht op immense schaal is, toevallig, al heel lang een feit in Oost-Oslo). Een andere school in Oost-Oslo kwam in het nieuws toen een aantal moslimjongens uit groep 10 weigerden om de vrouwelijke directeur de hand te schudden tijdens een diploma-uitreiking. (Er moet worden opgemerkt dat veel ergere moslimgerelateerde problemen al jaren aan de orde van de dag zijn op de scholen in Oost-Oslo).

Sommige Noorse politici, die deze ontwikkelingen observeren – en in het buitenland kijken naar ontnuchterende gebeurtenissen zoals de recente rellen in Frankrijk – zijn bereid om, met een relatief kleine mate van eufemisme en omklemming, de grimmige feiten over de gevolgen van massale moslimimmigratie te erkennen. Maar deze politici blijven in de minderheid. In een recent interview was Ola Svenneby, de leider van de Jonge Conservatieven, zo eerlijk om toe te geven dat er niet-geïntegreerde immigrantengemeenschappen in Noorwegen zijn en dat er serieuze initiatieven nodig zijn om dit probleem aan te pakken. In de tussentijd, stelde Svenneby, in strijd met de officiële standpunten van zijn eigen partij, zou “quota-immigratie” gepauzeerd moeten worden, immigratie via “gezinshereniging” zou sterk beperkt moeten worden en het asielsysteem van het land zou volledig herzien moeten worden.

Sommigen van ons zeggen dit soort dingen al heel lang – en zijn er alom voor uitgescholden – maar Svenneby verdient lof voor het feit dat hij de conservatieve gelederen heeft doorbroken om de waarheid te spreken. Te veel andere politici doen bij het bespreken van deze zaken nog steeds alsof immigratie in Noorwegen – en in heel West-Europa – een glorieus succes is. Dat brengt ons terug bij Simen Bondevik, de 22-jarige kandidaat voor een zetel in de gemeenteraad van Oslo – en die duidelijk hogere ambities op de lange termijn heeft, waar zijn beroemde naam hem misschien wel bij zal helpen.

Op 11 juli reageerde Bondevik op Svenneby in een opiniestuk met de titel “Immigratie is een verrijking voor Noorwegen”. Toen ik de kop zag, vroeg ik me af: is hij te jong om te weten wat een cliché dit is, of heeft hij bewust een carrièrebeslissing genomen om voet bij stuk te houden voor beweringen, hoe schandalig onjuist ook, die duidelijk bedoeld zijn om het enorme en steeds groter wordende islamitische electoraat van Oslo te vleien en te sussen? Noorwegen, houdt Bondevik vol, loopt geen enkel gevaar om uit elkaar te vallen, zeker niet als gevolg van immigratie. Integendeel, verklaart hij, immigratie is een volledig positief fenomeen, dat zorgt voor “een broodnodige beroepsbevolking en culturele verrijking”.

Arbeidskrachten? Ja, er zijn mensen die naar Noorwegen verhuizen om te werken – meestal uit plaatsen als Polen, Litouwen en Zweden – en wiens aanwezigheid in dit land voor niemand een probleem is. Ik woon in de buurt van Kongsberg, waar veel hoogopgeleide buitenlanders in de lucht- en ruimtevaart werken. De economie van Stavanger, aan de Noordzeekust, draait vooral om de offshore petroleumindustrie, waar geschoolde arbeiders uit de hele wereld werken. Deze mensen zijn niets dan een pluspunt voor Noorwegen, en het spreekt voor zich dat wanneer tenminste enkelen van ons in Noorwegen problemen in verband met immigratie en integratie durven bespreken, we het niet hebben over immigranten zoals deze (of, wat dat betreft, zoals ik); we hebben het over degenen die naar Noorwegen verhuizen om te profiteren, onheil te stichten en in moslimenclaves te wonen.

Wat betreft “culturele verrijking”, het is opmerkelijk om te zien hoe iemand in West-Europa in het jaar 2023 die belachelijke uitdrukking eruit sleept. Bondevik stoft zelfs deze zin af: “Diversiteit is niet schadelijk, maar een kracht voor onze samenleving.” Als je een chatbot had gevraagd om 500 woorden multiculturele clichés over moslimimmigratie uit te kramen, had hij het niet beter kunnen doen.

Bovendien levert Bondevik voor geen van zijn beweringen ook maar een greintje bewijs. En zijn handvol voorstellen om de integratie te verbeteren zijn vaag en onnozel. Hij vraagt bijvoorbeeld: “Hoe zit het met betere Noorse lessen?” In feite is het gratis taalonderricht voor immigranten door de Noorse overheid geweldig. Ik heb 23 jaar geleden van dit aanbod geprofiteerd, tot mijn grote voordeel. Het probleem is niet het onderwijs – het zijn de immigranten die niet de moeite nemen om zich hiervoor in te schrijven, en die tientallen jaren in Noorwegen wonen zonder meer dan een paar gemangelde woorden van de taal te kunnen spreken.

Bondevik suggereert ook dat de Noorse overheid betere “vrijetijdsactiviteiten” voor moslimjongeren moet voorzien. In feite hebben deze jongeren allemaal dezelfde recreatiemogelijkheden als hun niet-islamitische leeftijdsgenoten. De overheid geeft elk jaar grote sommen geld uit om moslimgezinnen te voeden, kleden en huisvesten. Moet zij nog meer uitgeven om bibliotheken, sportscholen en gemeenschapscentra van wereldklasse te bouwen, alleen voor jonge moslims? Steden in heel Frankrijk hebben dat gedaan – alleen om te zien hoe deze faciliteiten tijdens de recente rellen tot de grond toe werden afgebrand door precies die mensen voor wie ze bedoeld waren.

Bondevik sluit zijn artikel af met een oproep om “simplistische en populistische oplossingen voor complexe problemen” af te wijzen en in plaats daarvan “een inclusieve samenleving te creëren” die “alle mensen gelijke kansen op succes geeft”. Hoe? Dat zegt hij niet. Hij heeft geen antwoorden. Het enige wat hij lijkt te hebben is een brandende ambitie om in de voetsporen van opa te treden.

Ah, en over zijn grootvader: Kjell Magne Bondevik, 75, politicus en Luthers predikant, was in zijn hoogtijdagen een betrouwbare bron van flauwe slogans over het milieu, armoede in de Derde Wereld en interreligieuze dialoog, en een parate verdediger van de Islam tegen alle critici. Als premier was hij enthousiast over massale islamitische immigratie; na zijn aftreden richtte hij een Clinton-achtige organisatie op genaamd het Oslo Centrum voor Vrede en Mensenrechten, en in 2021 kreeg hij via het Oslo Centrum miljoenen kronen van de Moslim Wereld Liga, een Saoedische regeringsentiteit, in ruil voor politieke contacten en een prestigieuze prijs.

Simen Bondevik ziet er dus uit als iemand van de oude stempel. Maar hij is niet de enige, en het is niet mijn bedoeling om hem eruit te pikken. Integendeel, de enige reden waarom ik aandacht aan hem besteed, is dat Bondevik, in tegenstelling tot Svenneby, een legioen is. Hij is de anti-Geert Wilders, de niet-Marine Le Pen. Hij is een man zonder overtuiging of moed, zonder een idee in zijn hoofd, en zonder enig gevoel van verplichting om de West-Europese vrijheid te behouden. Hij is een junior-league versie van Macron. Vermenigvuldig hem met een paar dozijn en je hebt de lafbekken in het Nederlandse parlement die ongemakkelijk werden door het gegrom van Ayaan Hirsi Ali. Kortom, hij is het soort politicus dat vandaag tevreden is met het uitspreken van de meest geestdodende progressieve gemeenplaatsen en die morgen gedwee zal deelnemen aan de overdracht van West-Europa aan de vijand van binnenuit.

Decennia geleden werd de huidige crisis van West-Europese islamisering gecreëerd door ruggengraatloze, kortzichtige, zelfingenomen dwazen zoals de grootvader van Bondevik, die absoluut niets wisten over de islam en die jaren later, toen ze de resultaten van hun dwaasheid zagen, nooit bereid waren om toe te geven dat ze een kolossale fout hadden gemaakt. Nu, in het kielzog van de Franse rellen, is het in Oslo en in heel West-Europa dringender dan ooit dat de lafaards zoals Simen Bondevik herkend worden als de existentiële bedreigingen die ze zijn en voor eens en altijd uit de gangen van de macht worden verbannen, terwijl de weinige dappere stemmen van de waarheid, zoals Ole Svenneby, de kans krijgen om de landen waar ze van houden te redden.

Dit is helaas gemakkelijker gezegd dan gedaan. De verkiezing van Trump in 2016, die, in tegenstelling tot de gevestigde leiders van de twee grote Amerikaanse partijen, daadwerkelijk de problemen aanpakte die de Amerikaanse kiezers bezighielden, was al een wonder. Maar de meeste West-Europese kiesstelsels zijn ontworpen om het andersdenkenden van de elitaire consensus erg moeilijk te maken om aan de macht te komen. Pim Fortuyn, en later Geert Wilders, moesten hun eigen partijen oprichten. Zelfs als ze de optie krijgen om sterke, op immigratie gerichte partijen te steunen, zoals de Zweden Democraten, kunnen kiezers gekmakend wispelturig zijn. Dit moet stoppen. De Bondeviks moeten weg. De toekomst van de Westerse vrijheid staat op het spel.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OMVOLKING DOSSIER

Migranten gehuisvest op luxe cruiseschip in Nederland glunderen op TikTok

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: