Oorlog en de Grote Illusie: Het tragische spektakel van Oekraïne

Het theater van de oorlogsvoering is een decor voor een groot spektakel. Vanaf het ritme van de openingssalvo’s tot het crescendo van de slotaanval lijkt het op een opera van menselijke tragedie. Elke handeling wordt bepaald door ontelbare factoren, waarbij elke speler gemotiveerd wordt door zijn of haar persoonlijke script – eer, angst, geloof, en soms de verleiding van een veilige haven op een buitenlandse bankrekening, schrijft DD Geopolitics.

Het vermetele optreden van het Oekraïense regime

In dit tragische drama heeft het Oekraïense regime, gesteund door de NAVO en de regering Biden, de rol van een ongewone hoofdrolspeler op zich genomen. Ze proberen een narratief te verzinnen waarin de orkestratie van hun ogenschijnlijke nederlaag de vorm aanneemt van een grote overwinning, waarbij hun soldaten gewillig worden geofferd op het altaar van een grote illusie. Deze gedurfde vertoning zou de meest beruchte propaganda-architecten uit de geschiedenis, Hitler en Goebbels, in verbijsterd zwijgen achterlaten.

Onder het betoverende schouwspel van de Grote Illusie van oorlogvoering worden de menselijke kosten vaak over het hoofd gezien, verstrikt als ze zijn in de ijzeren tandwielen van een oorlogsmachine die onophoudelijk maalt, levens reduceert tot vervangbare cijfers en gebieden tot slechts slagvelden. De nodeloze verspilling van levens is een treurige klaagzang die weerklinkt in de labyrintische loopgraven van geopolitieke ambities en aspiraties, een klaagzang die nog schrijnender wordt door de wetenschap dat deze tragedie nooit voorbestemd was, maar eerder een orkestratie van machthebbers.

Sterker nog, als het Westen de rode lijnen van Rusland evenveel respect had getoond als het heftig voor zijn eigen belangen had geëist, als de VS niet zo gedreven waren geweest door een onlesbare dorst naar regimewisselingen en kleurenrevoluties tegen elk land dat weigert te buigen voor zijn onverzadigbare honger naar controle, dan zou dit oorlogstoneel niet de gruwelijke realiteit zijn die het nu is. Dit pijnlijke narratief getuigt van de onoverkomelijke tragedie die het Oekraïense volk overkomt, dat door het Westen als speerpunt wordt gebruikt in hun meedogenloze strijd tegen Rusland en gedwongen wordt tot de laatste Oekraïner te vechten.

Het spook van slinkende hulpbronnen en escalatie van conflicten

Als het gordijn voor de realiteit zich terugtrekt, wordt de waarheid duidelijk. Het Oekraïense leger, dat verstrikt is geraakt in een uitputtingsslag, ziet een potentieel verlies van 100.000 man en ontelbare gewonden (schattingen tot 300.000) tegemoet tegen de tijd dat de winterwind opsteekt. De dreiging van slinkende reserves, verbruikte artillerie en uitgeputte munitie hangt onheilspellend boven het slagveld.

De smeekbeden om F-16 jachtbommenwerpers, geuit door president Zelensky en de Oekraïense generale staf, onthullen een angstaanjagend vooruitzicht – het mogelijke gebruik van tactische B-61 kernbommen. Het is een stap in de richting van escalatie die het merg koud maakt van degenen die de waarde van een mensenleven hoog in het vaandel dragen.

Het antwoord van Lavrov was zowel sober als ernstig. In niet mis te verstane bewoordingen waarschuwde hij dat de introductie van dergelijke vliegtuigen zou worden gezien als een nucleaire provocatie. Russische troepen en piloten zullen in het strijdtoneel niet weten welke straaljagers nucleair capabel zijn en welke niet. De implicaties zijn glashelder – er zou een preventieve aanval op tafel kunnen liggen, gericht op het wapen, de lanceerplaats of zelfs de opslagbunker. Het is een hachelijk spelletje nucleair poker, met de toekomst van de mensheid als inzet.

Marionetten van de oorlog: Oekraïne en het verliezende spel van het Westen

Gevangen in een verloren strijd worstelen Oekraïne, de VS en de NAVO nu met het onheilspellende schrikbeeld en de realiteit van een nederlaag. De potentiële ontrafeling van de strategische afschrikking van de NAVO, die sinds 1949 zo zorgvuldig is opgebouwd, zou de geopolitieke structuur tot in de kern kunnen doen schudden. Vanuit mijn gezichtspunt was het al in de eerste week van het conflict duidelijk dat Rusland de oorlog had gewonnen. De Zwitserse strateeg van de militaire inlichtingendienst, kolonel Jacques Baud, sloot zich bij dit perspectief aan tijdens zijn interview met de War of the Worlds podcast, en durfde de onuitgesproken consensus te verwoorden dat Oekraïne de oorlog in feite al verloren heeft.

“De wortels van deze escalerende spanning kunnen worden teruggevoerd tot het Russische voorstel voor een niet-aanvalspact met de VS en de NAVO in december 2021, maanden voor het begin van de militaire operaties in februari 2022. Het huidige scenario is geen catastrofe van de ene dag op de andere, maar is het resultaat van een complexe wirwar van mislukte diplomatie en agressieve militaire aanmatiging van het Westen, dat dacht Rusland via Oekraïne ernstig te kunnen verzwakken. In plaats daarvan heeft de situatie een averechtse uitwerking gehad, waarbij het Westen zich in een ernstig verzwakte positie bevindt nu Rusland op meesterlijke wijze tactieken uit zijn unieke versie van Sun Tzu’s ‘Kunst van het oorlogvoeren’ toepast.

Terwijl de Oekraïense strijdkrachten verstrikt raken in een spiraal van voortdurende verliezen, lijkt het aanvullen van hun uitgeputte mankracht en voorraden een steeds ongrijpbaardere droom. De suggestie van de New York Time voor een lente-offensief lijkt meer op wishful thinking dan op een gezonde militaire strategie. Te midden van de labyrintische loopgraven en schuilholen lijkt de ‘muggentactiek’ van het Oekraïense leger een spectaculaire averechtse uitwerking te hebben. Kleinschalige, meervoudige aanvallen leiden alleen maar tot meer slachtoffers en geen noemenswaardige territoriale winst. Zelfs The New York Times, die een Britse veiligheidsanalist citeert, erkent deze wrede realiteit door erop te wijzen dat dergelijke verliezen typisch zijn voor uitputtingsoorlogen.

De langdurige vertraging in de levering van de langverwachte F-16 gevechtsvliegtuigen heeft duidelijke frustratie opgewekt bij de hoogste militaire officier van Oekraïne, generaal Valery Zaluzhny. Het niet beschikbaar zijn van deze felbegeerde (maar overschatte) vliegtuigen stelt de Oekraïense strijdkrachten bloot aan meedogenloze Russische artillerie- en helikopteraanvallen. De vertakkingen zijn niet onopgemerkt gebleven voor de bekende Westerse defensieanalist Camille Grand, die de voor de hand liggende waarheid stelde: “het aantal slachtoffers zal waarschijnlijk hoger zijn dan in elk ander conventioneel conflict”.

Deze erkenning van de New York Times – een publicatie die consequent het narratief van de overwinning van Oekraïne heeft verdedigd – laat een grimmige, onvermijdelijke realiteit zien. De aarzelende knieval van de publicatie voor deze ongemakkelijke waarheid spreekt boekdelen. Misschien vindt Grand het verhelderend om de vraag te stellen: waarom zouden de Verenigde Staten een kansloos Oekraïne tegen een herrijzend Rusland opzetten, zich volledig bewust van de resulterende Russische luchtoverwicht? Het is een oorlogsscenario dat de VS nooit zouden accepteren voor hun eigen strijdkrachten. Tenzij de onderliggende strategie is geweest om Rusland te verzwakken door tot de laatste Oekraïner te vechten, vraagt dit niveau van cognitieve dissonantie om nader onderzoek.

Ondertussen zijn de westerse media, die gehuisvest zijn in de journalistieke krachtcentrales van Londen en New York, vol van verhalen over een mogelijke zuivering binnen de hoge militaire rangen van Rusland in de nasleep van de muiterij van Wagner. De situatie ter plaatse vertelt echter een ander verhaal. Russische militaire operaties gaan onverstoord door, hun munitiefabrieken produceren in een duizelingwekkend tempo voorraden en de publieke steun voor president Poetin blijft stevig.

Oorlog gaat niet alleen over gevechten en strategieën; het gaat ook over de narratieven die de publieke perceptie vormen. Als de rook van de oorlog optrekt, zal de grimmige werkelijkheid aan de oppervlakte komen en de echte overwinnaars en de gevallenen onthullen. De slotakte nadert en de spelers zullen snel hun gelederen verlaten, ontdaan van de illusies die ze ooit droegen.

De nasleep zal de gevolgen dragen van grootse beslissingen die in directiekamers genomen zijn, duizenden kilometers verwijderd van de plaats waar het menselijk lijden zich afspeelt. Het is een veel te bekend beeld voor degenen die de onontkoombare cycli van oorlog hebben geobserveerd – een delicate dans van macht, hebzucht en verraad, uitgevoerd op het wereldtoneel. De melancholische symfonie die deze dans begeleidt is er een van pijn, verlies en collectieve trauma’s die door de gangen van de tijd galmen.

Terwijl het schaakspel zich ontvouwt, zijn de Oekraïense strijdkrachten op tragische wijze de pionnen van hun westerse beschermheren geworden. Gemanipuleerd in een oorlog die ze niet kunnen winnen, waarbij elke beweging van hun op het slagveld nauwkeurig onderzocht en uitgebuit wordt door het Kremlin, wordt het steeds duidelijker dat de echte strijd niet om grondgebied gaat, maar om narratieven.

Terwijl Zelensky’s regering en haar NAVO-begunstigers verhalen van heldendom en verzet weven, een zorgvuldig samengesteld, aangrijpend narratief gebouwd op levendige beelden en emotievolle vertellingen, logenstraft de realiteit ter plaatse dit gepolijste script. De grimmige waarheid van de oorlog, met zijn bloedbad en verwoesting, is ver verwijderd van de filmische weergave die aan het wereldwijde publiek wordt voorgeschoteld.

Terwijl de oorlog voortduurt, bieden de inzichtelijke bijdragen van Jacques Baud aan de uitzending van War of the Worlds een welkome frisse wind. Baud, een voormalige Zwitserse legerofficier die met inlichtingendiensten heeft gewerkt en in NAVO-missies heeft gediend, brengt de broodnodige helderheid in het vertroebelde geopolitieke schaakbord. Zijn kritiek op de manier waarop het Westen met de crisis omgaat, is een eenzame stem van redelijkheid in een anders zo gekmakende MSM-kakofonie. Zijn scherpe verwijzingen naar de sterke overeenkomsten tussen het debacle in Afghanistan en de zich ontvouwende Oekraïense tragedie leggen de verraderlijke rol van het Westen bloot bij het creëren en aanwakkeren van conflictgebieden voor hun strategische belangen.

De onuitgesproken consensus: De Oekraïense tragedie in wording

Nu de Oekraïense strijdkrachten het zwaar te verduren blijven krijgen van de superieure militaire macht van Rusland, worden de ware implicaties van de onvervulde beloften van het Westen duidelijker. De F-16’s die nooit zijn aangekomen, de Javelins die nauwelijks een deuk in de vijandelijke troepen hebben geslagen en de holle retoriek van het verenigde front van de NAVO – dragen allemaal bij aan een ontnuchterende realiteit van verbroken allianties en verbrijzelde dromen.

Te midden van de puinhopen van een eens zo bloeiende natie, lijdt de bevolking van Oekraïne nog steeds onder de ergste gevolgen van dit wrede conflict. Hun thuisland is gereduceerd tot een oorlogsgebied, hun toekomst is gehuld in onzekerheid, hun verliezen zijn te persoonlijk en ingrijpend om zomaar een statistiek in de annalen van de geschiedenis te zijn.

Ondertussen, terwijl het meedogenloze ritme van de oorlog blijft pulseren, doet een andere speler in dit grote spektakel stilletjes zijn zet. China, de oosterse draak die vanaf de zijlijn toekijkt, meet zijn stappen zorgvuldig, maar verliest nooit het grotere geheel uit het oog. De implicaties van een mogelijke Chinees-Russische alliantie zijn ernstig, een geopolitieke verschuiving die het mondiale machtsevenwicht opnieuw zou kunnen bepalen.

De onthutsende onthullingen van de Wagner-muiterij en de vermeende zuivering binnen de Russische militaire gelederen blijven als brandstof dienen voor de propagandamachine van de Westerse media. Maar ondanks deze prikkelende verhalen over interne onenigheid, blijft het Kremlin vastberaden en zijn strategische manoeuvres onverschrokken. Zelfs Politico verklaarde de (voor het Westen) ongemakkelijke realiteit dat “De kortstondige muiterij van de Wagner-groep terugkaatste om Poetins controle te helpen verstevigen”. Het werk van de Russische strijdkrachten is, als er al iets is, sterk geïntensiveerd nu ze in het offensief gaan op de Kharkov-as.

Terwijl de getijden van de oorlog eb en vloed zijn en een grimmig tafereel van menselijk lijden schilderen, schijnt de veerkracht van de mensen door. Ze dragen de littekens van het conflict en het gewicht van een verloren toekomst met een stoïcijnse moed die respect afdwingt. Hun verhalen, die vaak in de voetnoten van het oorlogsverhaal van de reguliere media verdwijnen, zijn een krachtig bewijs van de ontembare menselijke geest.

In dit enorme oorlogstoneel is het narratief de meesterpoppenspeler, die de perceptie manipuleert om een grote illusie te dienen. Toch kan de verblindende schijnwerper de schaduwen niet volledig uitbannen. En in die schaduwen ligt de waarheid van de oorlog, in al zijn onopgesmukte wreedheid, op de loer, wachtend om ontdekt te worden door degenen die bereid zijn om verder te kijken dan het spektakel.

De Poppenspelers van de Oorlog: Financiële Titanen en het Militair-Industriële Complex

De poppenspelers van dit tragische schouwspel – de financiële titanen zoals BlackRock en Vanguard, naast de meedogenloze machinerie van het militair-industrieel complex – kijken vanaf hun veilige plek toe hoe het gevaarlijke schaakspel van de oorlog hun fortuin doet stijgen tot boven de stoutste dromen van gierigheid. Hun rijkdom, een obsceen tegenwicht voor de verwoesting van het leven van onschuldige mensen, wordt gevoed uit de met bloed doordrenkte grond van het slagveld. Elke dag die voorbijgaat, dompelt het Oekraïense volk dieper onder in een wrede realiteit waarvoor het niet vrijwillig gekozen heeft, maar die het nu wel moet verdragen. Op dezelfde manier werd deze oorlog, die existentieel van aard is, Rusland opgedrongen. Ondanks haar herhaalde waarschuwingen en smeekbeden had Rusland geen andere keuze dan resoluut haar vitale belangen te verdedigen.

De Slotakte: Een renaissance voor een herrijzend Rusland

Zo marcheert de Grote Illusie verder, waarvan het spektakel verankerd is in een uitgebreide en diepgaande menselijke tragedie. De Oekraïners, onwetende pionnen in een oorlog waar ze door hun westerse manipulators in gemanoeuvreerd zijn, ondergaan de verwoesting van hun thuisland en de niet aflatende tol die van hun levens geëist wordt. Als het doek valt over dit oorlogstoneel, blijven we achter met de ijzingwekkende echo van de menselijke kosten – een sombere herinnering aan verspilde levens, uiteengevallen gezinnen en tot as gereduceerde dromen in dit genadeloze ballet van macht, politiek en onverzadigbare hebzucht.

Aan het einde van de act blijft er een vraag hangen: Wie zal er nog overeind staan als het stof is neergedaald en de echo’s van geweerschoten tot stilte zijn vervaagd? Het antwoord komt misschien niet van de met rook gevulde slagvelden of strategische oorlogskamers. In plaats daarvan zou het gevonden kunnen worden in de harten van degenen die het gewicht van deze grootse illusie van de overwinning van Oekraïne blijven dragen.

Als het doek valt, onthult het felle licht van de realiteit een renaissance voor een herrijzend, groter Moeder-Rusland. Deze nieuwe dageraad belooft genezing van de toegebrachte wonden, het overstijgen van de met littekens bezaaide landen naar een veelbelovende toekomst. Een toekomst die niet zal worden bepaald door de lijnen die in het conflict zijn getrokken, maar door de veerkracht van haar nationale identiteit en de ontembare geest van het Russische volk.

-Gerry

Copyright © vertaling 2023 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Waarom zit Europa in het slop? “Zijn economische zelfmoord”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: