Oekraïne stuurde eerder deze maand een van zijn beste brigades de strijd in als onderdeel van het langverwachte tegenoffensief om gebieden terug te veroveren die door Russische troepen worden gecontroleerd, schrijft Scott Ritter.
Aan het hoofd van de aanval bij de stad Orekhov, in de regio Zaporozhye, stond de 47e Gemechaniseerde Brigade, die bewapend was met NAVO-materieel en – belangrijker nog – gebruik maakte van de gecombineerde wapendoctrine en -tactieken van het door de VS geleide blok. Voorafgaand aan de operatie bracht deze brigade maanden door op een basis in Duitsland om “westerse knowhow” te leren over gecombineerde wapenoorlogvoering.
Om hen te helpen zich voor te bereiden op de komende gevechten was er KORA, het in Duitsland geproduceerde computersimulatiesysteem van de NAVO, ontworpen om officieren en onderofficieren in staat te stellen de omstandigheden op het slagveld nauwkeurig na te bootsen en zo de ideale acties tegen een aangewezen vijand – in dit geval Rusland – beter te ontwikkelen.
Als er ooit een voorbeeld was van hoe een speciaal gebouwde Oekraïense NAVO proxy-troepenmacht het zou doen tegen een Russische vijand, dan was de 47e Brigade de ideale casestudy. Binnen enkele dagen na het begin van de aanval was de groep echter bijna letterlijk gedecimeerd, met meer dan 10% van de meer dan 100 in de VS gemaakte M-2 Bradley infanteriegevechtsvoertuigen vernietigd of achtergelaten op het slagveld, en honderden van de 2000 manschappen van de brigade dood of gewond. Duitse Leopard 2 tanks en mijnopruimingsvoertuigen voegden zich bij de Bradleys als wrakken in de velden ten westen van Orekhov, nadat ze er niet in geslaagd waren de eerste linie van de Russische verdediging te doorbreken. De redenen voor deze nederlaag kunnen worden herleid tot de rol die KORA speelde in het creëren van een vals gevoel van vertrouwen bij de officieren en manschappen van de 47ste Brigade. Helaas hebben de Oekraïners en hun NAVO-meesters ontdekt dat wat in een computersimulatie werkt, niet automatisch leidt tot succes op het slagveld.
KORA is een computergebaseerd geavanceerd synthetisch wargaming-systeem dat door het Duitse leger is ontwikkeld ter ondersteuning van actieanalyses en op scenario’s gebaseerde experimenten voor stafofficieren tot op brigadeniveau. Het is opgenomen in computer wargame simulaties van de NAVO ter ondersteuning van live training in de Grafenwoehr trainingsfaciliteit van het Amerikaanse leger. Grafenwoehr was gastheer voor de 47e Brigade van januari-mei 2023. Hoewel KORA in staat is om algemene terreinkaarten te genereren voor gevechtssimulaties tegen een fictieve vijand, kan het worden aangepast met behulp van werkelijke terreinmodellen en slagordes uit de echte wereld om de voorbereidingen voor werkelijke gevechtsscenario’s te ondersteunen.
Het is ongetwijfeld in deze modus dat KORA opereerde tijdens de training van de 47e Brigade, met behulp van gedigitaliseerde kaarten van het Orekhov-gebied met daarop Russische verdedigingsposities bemand door eenheden van de 42e Gemotoriseerde Geweer Divisie, namelijk de 291e en 70e Gemotoriseerde Geweer Regimenten. Met de hulp van hun NAVO-instructeurs hebben de officieren van de Oekraïense 47ste Brigade waarschijnlijk verschillende levensechte scenario’s uitgetest die op de Russische prestaties anticipeerden, zodat de Oekraïners de resultaten op het slagveld konden voorspellen en de ideale opmars-as konden bepalen om de Russische verdediging te doorbreken.
Van alle militaire operaties waartoe KORA in staat is, is het doorbreken van een versterkte verdedigingslinie de moeilijkste. De doctrine van het Amerikaanse leger gebruikt het ezelsbruggetje SOSRA (suppress, obscure, secure, reduce, and assault), (onderdrukking, verbergen, beveiligen, verminderen en aanvallen), bij het aanleren van de basisprincipes van een doorbraak. Voor elk van deze zou een apart KORA-submodel nodig zijn geweest, speciaal ontworpen om de unieke missievereisten die eraan verbonden zijn te simuleren. Maar het is een feit dat de SOSRA grondbeginselen niet goed konden worden geoefend voor de Oekraïners, om de eenvoudige reden dat ze niet over de middelen beschikten die nodig waren om de taken uit te voeren.
Neem bijvoorbeeld “onderdrukking”. Volgens het Amerikaanse leger is “onderdrukking” een tactische taak die gebruikt wordt om direct of indirect vuur of een elektronische aanval uit te voeren op vijandelijk personeel, wapens of uitrusting om vijandelijk vuur en observatie van bevriende strijdkrachten te voorkomen of af te breken. KORA zou minstens vier submodellen moeten gebruiken ter ondersteuning van de hoofdsimulatie om een adequaat onderdrukkingsmodel te creëren, waaronder luchtonderdrukking, luchtverdediging, elektronische oorlogsvoering en artillerievuur. Oekraïne heeft echter geen enkele levensvatbare offensieve luchtcapaciteit, en dankzij de systematische Russische onderdrukking van vijandelijke luchtverdedigingsoperaties (SEAD) waren de voorste operatiegebieden van Oekraïne, waar eenheden zoals de 47e Brigade zich zouden verzamelen en van waaruit ze zouden opereren, vrijwel weerloos tegen de Russische luchtmacht. De superioriteit van Moskou op het gebied van artillerie en elektronische oorlogsvoering deed ook alle tactische voordelen teniet die Oekraïne met het gebruik van deze middelen beoogde. Het doel van onderdrukking tijdens doorbraakoperaties is het beschermen van de troepen die belast zijn met het verkleinen van en manoeuvreren door een obstakel. “Onderdrukking,” merkt het Amerikaanse leger op in zijn doctrinaire verklaringen, “is een missiekritische taak die wordt uitgevoerd tijdens een doorbraakoperatie. Onderdrukking zet over het algemeen de rest van de acties bij het obstakel in gang.” Kortom, zonder adequate onderdrukking zal de hele aanval mislukken.
De logica gebiedt te zeggen dat elk verantwoordelijk gebruik van het KORA-simulatiesysteem de mislukking van de aanval van de 47e Brigade zou hebben voorspeld. Volgens The Washington Post “planden de officieren van de 47ste Brigade hun aanvallen en lieten het [KORA] programma hen vervolgens de resultaten tonen – hoe hun Russische vijanden zouden kunnen reageren, waar ze een doorbraak zouden kunnen maken en waar ze verliezen zouden lijden”. De KORA-simulatie stelde de Oekraïense officieren in staat om hun acties te coördineren “om te testen hoe ze zouden samenwerken op het slagveld.” Aangezien de Oekraïense strijdkrachtenstructuur onvoldoende was om de missie-kritische taak van onderdrukking uit te voeren, was er geen kans voor de Oekraïense strijdkrachten om de eigenlijke aanvalsvereisten van een doorbraakoperatie uit te voeren – de vernietiging van vijandelijke strijdkrachten aan de andere kant van de hindernisbarrière die doorbroken werd. De Oekraïeners kwamen echter na hun KORA-ervaring in het vertrouwen dat ze een winnend plan hadden opgesteld waarmee ze de Russische verdediging in en rond Orekhov konden overwinnen.
Als men de structuur van een op KORA gebaseerde simulatie bekijkt, wordt het duidelijk dat het systeem volledig afhankelijk is van de verschillende inputs die de simulatie als geheel definiëren. Elk aspect van de simulatie is afgeleid van de parameters die zijn geprogrammeerd door degenen die verantwoordelijk zijn voor het toezicht op de training. Hoewel men zou hopen dat de trainingsbegeleiders de simulatie met een minimum aan professionele integriteit zouden uitvoeren, tenzij zowel de NAVO-trainers als hun Oekraïense studenten doordrenkt waren met Lemming-achtige suïcidale kwaliteiten, moest er een aanzienlijke wijziging en verandering van kritieke gegevenspunten plaatsvinden om een resultaat te genereren dat de Oekraïense strijdkrachten kon motiveren om in te stemmen met de aanval.
Men zou verwachten dat de prestatiekenmerken voor de aanvallende strijdkracht, hoewel ze overdreven kunnen zijn, de realiteit van de werkelijke capaciteiten van de betrokken strijdkrachten in relatieve mate zouden weerspiegelen – anders geloven zou suggereren dat de Oekraïners volledig waanvoorstellingen hadden, iets wat hun eigen beschrijving van een “leercurve” tijdens de training tegenspreekt. Een van de kritieke factoren bij de programmering van KORA is echter wat de ontwerpers van KORA “gedragsagenten” noemen, die gebruikt worden om regels op te stellen “voor het gedrag van de respectieve eenheden”. Op dit punt hebben de NAVO-trainers hun Oekraïense cursisten waarschijnlijk teleurgesteld.
De Orekhov opmarsas was ontworpen om een naad tussen de 291ste en 70ste gemotoriseerde geweerregimenten van de Russische 42ste gemotoriseerde geweerdivisie uit te buiten. De door de NAVO-trainers geprogrammeerde “gedragsagenten” bleken de Russen – vooral die van het 70ste Regiment – te behandelen als slecht getrainde, slecht geleide, slecht uitgeruste en slecht gemotiveerde troepen. Kortom, de NAVO-trainers compenseerden het onvermogen van Oekraïne om troepen samen te stellen die zelfs de meest elementaire onderdrukkingstaken konden uitvoeren, door de onvermijdelijke ineenstorting van de wil van de Russische soldaten om weerstand te bieden te voorspellen. De door de NAVO benadrukte “gedragsagent” lijkt afgeleid te zijn van de beroemde ontmoeting tussen de ridders van de Ronde Tafel en het “moordkonijn” in Monty Python’s Search for the Holy Grail – “Ren weg! Ren weg!” De echte Russische verdedigers hadden echter precies de tegenovergestelde reactie. Volgens het Institute for the Study of War reageerden de Russen “op de Oekraïense aanval met een onkarakteristieke [sic] mate van coherentie” terwijl ze “hun formele tactische verdedigingsdoctrine” uitvoerden bij het afslaan van de Oekraïense aanvallen ten zuidwesten van Orekhov.
De realiteit is dat de Oekraïners nooit ook maar in de buurt van de Russische verdediging rond Orekhov kwamen, laat staan deze doorbraken. Er zijn veel redenen voor deze mislukking, waaronder onbekendheid met de westerse uitrusting die de 47e Brigade gebruikte, slechte tactische planning en – het belangrijkste – het onvermogen van de Oekraïners om het Russische artillerievuur, de elektronische oorlogsvoering en de luchtmacht te onderdrukken, waardoor het tactisch doorbreken van de Russische hindernisgordels – vooral de dichte mijnenvelden – onmogelijk werd. Al deze mislukkingen waren voorspelbaar, wat betekent dat om ze tijdens de trainingsfase te overwinnen, de NAVO-trainers het KORA-systeem opzettelijk moesten “bespelen” om het gewenste resultaat te bereiken.
Ik kan met enig gezag spreken over de rol die computersimulaties spelen bij de voorbereiding van een aanval op een versterkte positie. In oktober 1990 kreeg ik van het hoofdkwartier van het Korps Mariniers de opdracht om een computersimulatie uit te voeren met behulp van het pas aangeschafte JANUS conflict- en tactisch constructiesimulatiesysteem om de operationele planners van de mariniers in Saoedi-Arabië te helpen bij hun missie om voorbereide Iraakse verdedigingsposities op de grens tussen Koeweit en Irak te doorbreken. De mariniers hadden van legergeneraal Norman Schwartzkopf de opdracht gekregen om een frontale aanval van twee divisies op de Iraakse verdediging uit te voeren. De aanval maakte deel uit van een “bevestigingsactie” die bedoeld was om te voorkomen dat Bagdad troepen zou omleiden in antwoord op de hoofdaanval, die door het Amerikaanse leger zou worden uitgevoerd, op de Iraakse westflank.
De bevelhebber van de Mariniersmacht in de Perzische Golf, generaal Walt Boomer, had generaal-majoor Matthew Caulfield, de directeur van het Marine Corps Warfighting Center in Quantico, Virginia, benaderd voor hulp bij het uitzoeken van de meest voordelige sectoren van de Iraakse verdediging voor brekende aanvalsoperaties van de Mariniers met behulp van een grafische gebruikersinterface. In september 1990 was ik van de Amfibische Krijgsschool geplukt om planningsondersteuning te bieden aan een ad-hoc team dat was samengesteld door generaal Al Gray, de commandant van het Korps Mariniers, om alternatieve opties te ontwerpen voor de frontale aanval die door generaal Schwartzkopf werd gepusht. Het resultaat van deze inspanning – een amfibische aanval ter grootte van een korps op het Al Faw schiereiland, werd goedgekeurd door generaal Gray, maar uiteindelijk verworpen door generaal Schwarzkopf. Dit bracht de mariniers terug bij af – waar ze het beste een aanval konden uitvoeren die door velen werd gezien als een zelfmoordaanval op dichte Iraakse verdedigingslinies.
Als een van de hoofdauteurs van het Al Faw voorstel, was mijn profiel vrij hoog in de ijle lucht van Quantico, vooral voor een junior kapitein. Generaal-majoor Caulfield gaf mij de opdracht om het JANUS-systeem te gebruiken om verschillende opties te wargamen die door de mariniers van generaal Boomer gebruikt konden worden om de Iraakse verdediging te doorbreken. Ik wist niets van JANUS of gecomputeriseerde simulaties. Gelukkig had ik een team mariniers met kennis van zaken en zij hadden JANUS gebruikt om de studenten van het Command and Staff College te oefenen. Toch was JANUS nog nieuw voor de mariniers. Het Amerikaanse leger gebruikte JANUS al sinds 1983, onder andere om simulaties uit te voeren ter ondersteuning van de Amerikaanse invasie van Panama in 1989. Het werd ook gebruikt bij het ontwerpen van de geplande aanval van generaal Schwartzkopf op de westflank van de Iraakse verdediging. De ervaring van de mariniers met JANUS begon echter pas in augustus 1990, en dan nog alleen ter ondersteuning van trainingen. Mijn opdracht vertegenwoordigde het allereerste operationele gebruik van JANUS door het Korps Mariniers ter ondersteuning van een scenario in de echte wereld.
Nadat ik door mijn team was ingelicht over de verschillende gegevens die in JANUS moesten worden geprogrammeerd om de gevraagde scenario’s uit te voeren, begon ik met het verzamelen van gedetailleerde luchtfoto’s van de CIA, zodat we nauwkeurige terreinkaarten konden maken van de verdedigingswerken die de mariniers moesten doorbreken. Ook kreeg ik van de NSA een gedetailleerde slagorde van de eenheden die de verdedigingswerken bezetten, inclusief rapporten over hun gevechtshistorie, prestaties en leiderschap. Ik gaf mijn mariniers de opdracht om soortgelijke gegevens te verzamelen over de marinierseenheden die naar verwachting de aanval zouden leiden. Vervolgens programmeerden we de JANUS-computer zorgvuldig en drukten op “enter”.
Het resultaat was een ramp – de mariniers werden vernietigd voordat ze de Iraakse verdediging ooit hadden bereikt.
Ik ging met mijn mariniers zitten en ontleedde de gegevens. Twee dingen werden duidelijk – we hadden de Iraakse capaciteiten te hoog geprogrammeerd en de onderdrukkingsacties van de mariniers te laag geprogrammeerd. Maar ik zou niet zomaar toestaan dat er met het systeem “gespeeld” werd. Ik werkte samen met mijn mariniers om te definiëren welke acties ondernomen moesten worden om de Iraakse capaciteiten te verminderen en om de middelen te definiëren die de mariniers nodig hadden om de Irakezen te onderdrukken terwijl ze hun aanvalstaken uitvoerden. Meer dan een maand achter elkaar voerde mijn team de simulatie herhaaldelijk uit, telkens met een pauze om de geleerde lessen te evalueren, voordat ze de tijdrovende taak op zich namen om de gegevens op de juiste manier in het JANUS-systeem te programmeren. Uiteindelijk hadden we begin november een oplossing die werkte. Generaal-majoor Caulfield hield toezicht op de laatste JANUS-simulatie die het concept moest bewijzen. Daarna gaf hij mij de opdracht om een rapport op te stellen, dat hij naar Generaal Boomer stuurde.
Een van de dingen waar ik het meest trots op ben in mijn militaire carrière is het feit dat de aanvalsoperaties van de mariniers tijdens Desert Storm bijna precies zo verliepen als mijn team en ik hadden voorspeld in de JANUS-simulatie. Na de oorlog gaf generaal Caulfield mijn team en mij de eer dat we een belangrijke rol hadden gespeeld bij het ontwerpen van de succesvolle aanval van de mariniers en dat we daarmee honderden marinierslevens hadden gered. We bereikten dit resultaat door vast te houden aan de basisprincipes van professionalisme en integriteit, door te weigeren de kantjes eraf te lopen omwille van opportunisme en door realistisch te zijn over de hoeveelheid militaire gevechtskracht die in de loop van de tijd zou moeten worden toegepast om het gewenste resultaat te bereiken.
Hielden de NAVO-trainers, die willens en wetens de mannen van de Oekraïense 47e Gemechaniseerde Brigade en tientallen andere Oekraïense brigades naar hun dood stuurden, zich maar aan zulke normen. In plaats daarvan stuurden ze die troepen in een vergeefse poging om verdedigingswerken te doorbreken die onmogelijk te overwinnen waren, gezien het verschil in training en krachtsamenstelling tussen de Oekraïense en Russische strijdkrachten. Als ze ijverig waren geweest, zouden er veel minder Oekraïense weduwen en weeskinderen zijn die rouwen om het verlies van hun echtgenoten en vaders. Dit is de belangrijkste les die we kunnen trekken uit de Ballade van KORA en JANUS – noch de NAVO, noch de Verenigde Staten geven om de levens van de Oekraïners die ze hebben opgeleid in de gruwelijke kunst van het oorlogvoeren.
Blijkbaar is de Republikeinse senator Lyndsey Graham niet de enige die het Russisch-Oekraïense conflict wil voortzetten totdat Kiev geen kanonnenvoer meer heeft. Gebaseerd op de resultaten in Orekhov eerder deze maand, lijkt “tot de laatste Oekraïner” ook de algemene strijdkreet van de NAVO te zijn.
Scott Ritter is een voormalig inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers en auteur van “Ontwapening in de tijd van Perestroika: Arms Control and the End of the Soviet Union’. Hij diende in de Sovjet-Unie als inspecteur voor de uitvoering van het INF-verdrag, in de staf van generaal Schwarzkopf tijdens de Golfoorlog en van 1991-1998 als VN-wapeninspecteur. Scott Ritter is een voormalige inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers en auteur van “Ontwapening in de tijd van Perestroika: Arms Control and the End of the Soviet Union. Hij diende in de Sovjet-Unie als inspecteur voor de uitvoering van het INF-verdrag, in de staf van generaal Schwarzkopf tijdens de Golfoorlog en van 1991-1998 als VN-wapeninspecteur
In WOII lieten de Britten ook tientallen agenten parachuteren boven Nederland terwijl ze wisten dat Abwehr-kolonel Giskes hen ging opvangen en tegen de paal zouden geplaatst worden. De gluiperts deden dat om de schijn hoog te houden bij de Abwehr dat het Funkspiel door kon gaan. De Britten zijn een vals volk.
Een van de slachtoffers van dit Englandspiel was de zoon van de latere juridisch adviseur J.A. van Hamel van de ‘nepkoninklijke’ familie Lodewijk – Lodo – van Hamel. De onvermijdelijk Bernhard van Lippe-Biesterfeld weet hier meer van dan hij heeft willen toegeven, want zijn slechte geheugen speelt hem altijd parten.
Het effect was dat de Duitsers er rekening mee moesten houden dat de geallieerde invasie (ook) in Nederland (of België) plaats zou kunnen vinden: makkelijk aanlanden op vlakke stranden met goede infrastructuur naar het achterland (Duitsland). Dus spreiding van de aandacht en van Duitse troepen. Ook richting Duinkereken en Calais (kortste afstand tot Engeland). Overal maar niet in Normandië (het eigenlijke invasiegebied). Gevolg: overal even strerk (of zwak). Die Britse spreidingstaktiek en misleiding heeft uiteindelijk duizenden slachtoffers uitgespaard op D-Day zelf. Dus die opgevangen en gefusieerde parachutisten waren helden, ook al wisten zij het niet door het England Spiel.
Navo heeft geen operationele bevoegdheid in Oekraïne. Ze doen het zichzelf allemaal aan.
☝🏻😂😂😂 Geen operationele bevoegdheid? Hoe oud ben jij,10? Alles wordt geleid door de V.S./NAVO! Wat niet wordt verteld door “onze” media is dat er bij enkele precisie bombardementen al commando-bunkers zijn geraakt met honderden NAVO doden waaronder tientallen NAVO officieren. Onlangs nog tijdens een bombardement op Kiev. Alles wat de V.S./NAVOprobeert mislukt echter jammerlijk! 🇷🇺🤍💙❤️✌🏻✌🏻✌🏻
☝🏻😂😂😂 Geen operationele bevoegdheid? Hoe oud ben jij,10? Alles wordt geleid door de V.S./NAVO! Wat niet wordt verteld door “onze” media is dat er bij enkele precisie bombardementen al commando-bunkers zijn geraakt met honderden NAVO doden waaronder tientallen NAVO officieren. Onlangs nog tijdens een bombardement op Kiev. Alles wat de V.S./NAVO probeert mislukt echter jammerlijk! 🇷🇺🤍💙❤️✌🏻✌🏻✌🏻
Lang verhaal kort: GIGO
Garbage in – garbage out
Het OEKI-NATO leger is een half kapotgeschoten samengeraapt zooitje dat met een bewust fout ingevoerde simulatie gemotiveerd moet worden.
Dat is wat ik ook begreep uit wat de gevangen genomen oekraïense mannen zeiden over hun NATO training: De helft was psychologische peptalk door psychologen, de andere helft bier; ’s avonds genieten van het goede leven in’ het westen’ zodat ze weten waar ze voor gaan sneuvelen.
Het doet denken aan Indiana Jones. Die thug die wild zwaaiend met zijn zwaarden laat zien hoe gevaarlijk hij wel niet is, en Indi die hem met één schot voor zijn kop knalt.