Deze kinderen ervaren de hel op aarde zodat groene deugmensen een elektrische auto kunnen rijden

Kindmijnwerkers op de leeftijd van vier jaar ervaren de hel op aarde, zodat links-groene klimaatfanaten in een elektrische auto kunnen rijden. In een smerige kobaltmijn in Congo werken de kinderen onder onmenselijke omstandigheden zodat volgelingen van de klimaatsekte hun geweten kunnen sussen.

Foto: Omdat klimaatfanaten elektrische auto’s willen, werken kinderen in Congo onder onmenselijke omstandigheden.

Het is een meelijwekkend gezicht om het uitgeputte jongetje te zien dat met zijn blote handen door een berg van enorme stenen graaft. Zijn naam is Dorsen en hij is één van een heel leger van kinderen, waarvan sommige pas vier jaar oud, die in de enorme vuile mijnen van de Democratische Republiek Congo werken. Giftig rood stof brandt in hun ogen en ze lopen het risico op huidziekten en dodelijke stofophoping in hun longen, schrijft Anonymousnews.

Hier worden de weerloze kinderen 8 uur per dag ingezet om de rotsen te onderzoeken op tekenen van de chocoladebruine aders van kobalt – een absoluut noodzakelijk bestandsdeel voor de accu’s die de elektrische auto’s aandrijven. Met het oog op de fanatieke plannen van de klimaatideologen zullen er in de toekomst nog eens duizenden kinderen in dit helse dagelijkse bestaan worden gedreven.

Want als de toelating van benzine- en dieselauto’s verboden is en alleen elektrische voertuigen worden toegestaan, zal de behoefte aan kobalt sterk toenemen. De zogenaamd schone energie en het zogenaamd emissievrije vervoer zullen dan ten koste gaan van de kinderen, die gedoemd zijn tot een leven van helse ellende. Maar klimaatideologen geven niet om het lijden van weerloze kinderen in Afrika.

40.000 kinderen ploeteren in de mijnen

Dorsen, nog maar acht jaar oud, is één van de in totaal 40.000 kinderen die dagelijks in de mijnen van de Democratische Republiek Congo werken. De vreselijke prijs die zij betalen voor de ideologische doelen van de zelfbenoemde klimaatverdedigers, is de verwoesting van de gezondheid en een zeer vroege dood. Bijna elke grote motorbouwer koopt zijn kobalt in deze verarmde Afrikaanse staat – in een poging om miljoenen elektrische voertuigen te maken. Het land is de grootste exporteur van het mineraal en bezit 60 procent van alle reserves wereldwijd.

Het kobalt wordt onder onmenselijke omstandigheden gedolven en getransporteerd naar Azië, waar het verder wordt verwerkt door de batterijfabrikanten. De politiek verplichte overschakeling op voertuigen met zogenaamd schone energie heeft geleid tot een exorbitante toename van de vraag. Terwijl een smartphone-accu niet meer dan 10 gram geraffineerd kobalt nodig heeft, heeft een elektrische auto 15 kilogram daarvan nodig.

Kinderen delven met de hand kobalt

De handelsbank van Goldman Sachs noemt kobalt “de nieuwe benzine.” Maar hoeveel er ook in Congo van gedolven wordt, er zijn geen tekenen van nieuwe welvaart in de verarmde republiek. Integendeel, de omstandigheden waaronder men daar moeten werken, lijken op de Middeleeuwen. De kinderen brengen de rotsen uit de met de hand gegraven tunnels naar het daglicht. Ook volwassen mijnwerkers graven tot 180 meter onder de oppervlakte met behulp van de eenvoudigste gereedschappen, zonder beschermende kleding of moderne machines.

Wat politici en media je niet vertellen: Kobalt is zo’n gevaar voor de gezondheid dat er zelfs een longziekte ernaar is vernoemd – de kobaltlong, een vorm van longontsteking die leidt tot hoesten, permanente ziekte en zelfs de dood. Ook de consumptie van lokaal geteelde groenten kan leiden tot braken en diarree, schildklierschade en dodelijke longziekten, terwijl vogels en vissen in dergelijke gebieden niet kunnen overleven. Groenen en andere klimaatideologen geven niets om de gezondheid van jonge kinderen die kobalt moeten ontginnen.

Veel kinderen sterven in de mijnen

Niemand weet hoeveel kinderen er al gestorven zijn aan het ontginnen van kobalt uit de mijnen in het Katanga-gebied in het zuidoosten van het land. De VN schat dat er 80 doden per jaar vallen, maar veel doden worden niet geregistreerd. Dit betekent dat het aantal niet-gemelde gevallen waarschijnlijk veel groter is. Vaak liggen de kleine lichamen eenvoudigweg begraven in de puinhopen van ingestorte gangen, en niemand geeft er om.

Anderen overleven met chronische ziekten die hun jonge leven ruïneren. Meisjes worden op tienjarige leeftijd blootgesteld aan seksueel geweld en velen worden zwanger. En dit alles onder de vlag van de vermeende. En degenen die met hun beleid verantwoordelijk zijn voor dergelijke omstandigheden, verbergen deze schandalige feiten voor u. Toen een onderzoeksteam de Katanga mijnen onderzocht, vond het Dorsen die naast een klein meisje, Monica genaamd, aan het werk was op een dag van stromende regen. Monica is nog maar vier jaar oud.

Dorsen sleepte zware rotsblokken van de ingang van de mijn naar een groeiende berg op ongeveer 18 meter afstand. Een uitpuilende zak werd op het hoofd van Dorsens getild en hij struikelde naar de stapel. Een wrede bewaker stond gebogen over hem heen, brullend en zijn hand dreigend opgeheven tot een klap als hij stenen verloor.

Verbod op kinderarbeid wordt genegeerd

Dorsen’s vriend Richard, 11 jaar oud, zei dat aan het einde van een werkdag ‘alles pijn doet’. In een land waar miljoenen mensen in burgeroorlogen zijn omgekomen, is er voor gezinnen geen andere manier om te overleven. De wet die kinderarbeid verbiedt, interesseert niemand ter plaatse. In de welvaartsgetto’s, waar Duitse politici en prominenten wonen, verspilt niemand een gedachte aan de arme kinderen in Congo.

Dorsen en de 11-jarige Richard moeten dagelijks in de kobaltmijn werken om geld te verdienen voor voedsel.

De Internationale Arbeidsorganisatie van de VN heeft de kobaltmijnbouw in Congo vanwege de gezondheidsrisico’s omschreven als “een van de ergste vormen van kinderarbeid”. Uit bodemmonsters van het mijngebied die door artsen van de Universiteit van Lubumbashi, de dichtstbijzijnde grote stad, zijn genomen, blijkt dat het gebied een van de tien meest vervuilde gebieden ter wereld is.

Gezondheidsschade ten koste van klimaatfanaten

Bewoners in de buurt van de mijnen in Zuid-Congo hadden een kobaltgehalte in hun urine dat 43 keer hoger was dan normaal. Het loodgehalte was vijf keer zo hoog, het cadmium- en uraniumgehalte vier keer zo hoog. Maar heeft u ook maar één activist gezien die protesteert tegen deze onhoudbare omstandigheden in dit land? Nee, want kinderarbeid,  milieuvervuiling en gezondheidsrisico’s in verre landen interesseren niemand in dit land.

Het is belangrijker voor ideologen om doelen door te drukken die ver van de werkelijkheid afstaan. Of kleine kinderen sterven of hun gezondheid wordt geruïneerd voor de pathologische doelen van klimaatfanaten is irrelevant zolang er maar CO2 wordt bespaard. Elke klimaatdemonstrant en elke koper van elektrische auto’s is er eigenlijk mede verantwoordelijk voor dat kleine kinderen in Congo de hel op aarde moeten ervaren. Gefeliciteerd.

Professor TH ontmaskert de zwendel rond elektrische auto’s