De Onzalige Drie-eenheid van Sociale Controle: Covid, Klimaatverandering en Kritische Rassentheorie

Is het een wonder dat het aantal meldingen van psychische aandoeningen de laatste jaren explosief is gestegen, terwijl we allemaal voortdurend de les worden gelezen over de afschuwelijke toestand waarin de wereld verkeert en hoe er een ramp dreigt als onze hele manier van leven niet radicaal ten kwade wordt gekeerd? vraagt Dr. Will Jones.

De mensen die in 2021 leven gaan nu gebukt onder ten minste drie grote problemen, die alle in de afgelopen 18 maanden zijn ontstaan of een nieuwe intensiteit hebben bereikt. Ten eerste is er natuurlijk Covid, waarbij lockdown-beperkingen – vóór februari 2020 ongekend – snel worden genormaliseerd als een vorm van ziektebeheer. Ten tweede is er de klimaatverandering, met het recente doemrapport van het IPCC en de naderende COP26, die de aanzet geeft tot allerlei nieuwe regelingen en dreigingen met strafheffingen en verboden. Ten derde is er de kritische rassentheorie en de bredere woke-agenda van demonisering en delegitimisering van ‘witheid’, mannen, heteroseksualiteit, vrouwen, en alles wat verder nog geacht wordt minderheden te onderdrukken en onvoldoende inclusief, egalitair en divers te zijn.

Op het eerste gezicht hebben deze drie zaken weinig of niets met elkaar te maken. Beheersing van ziekten, wereldwijde temperatuursveranderingen, rassen- en minderheidsverhoudingen – het zijn verschillende kwesties. Toch maken hun vermeende urgentie hen en hun goedgekeurde oplossingen tot kernprincipes van de heersende regeringsfilosofie van onze tijd. Covid is zo’n ernstige ziekte dat zij moet worden onderdrukt door middel van beperkingen wanneer zij de kop opsteekt; klimaatverandering is zo’n bedreiging voor het menselijk leven dat zij moet worden bestreden door de uitstoot van kooldioxide zo snel mogelijk drastisch te verminderen; de onderdrukking van minderheden is zo ernstig en alomtegenwoordig dat drastische maatregelen moeten worden genomen om de diversiteit te vergroten en onderdrukkende culturele uitingen op korte termijn te ellimineren.

De drie zijn ook verenigd in die zin dat zij alle een hoge mate van sociale controle vereisen. Het normale leven en de vrijheid verspreiden ziekten, stoten kooldioxide uit en onderdrukken minderheden. Het is daarom onaanvaardbaar en moet worden beteugeld en onder een zware mate van overheids- en sociale regulering worden gebracht. De mensen moeten worden verplicht niet bijeen te komen, thuis te blijven, gezichtsbedekking te dragen, tests en medicijnen te nemen, geen gas, olie, kolen of benzine te verbranden, geen vlees te eten, bevoorrechte minderheden niet te beledigen, de diversiteit te bevorderen. De mensen die het voor het zeggen hebben, voelen zich altijd aangetrokken tot een agenda die rechtvaardigt dat zij met de macht die zij hebben gaan smijten, en deze onzalige drie-eenheid van rechtvaardige doelen heeft dat in emmers.

De drie zijn ook gebaseerd op “wetenschap”, of op zijn minst op de academische wereld. Ze houden in dat zogenaamd onpartijdige, objectieve deskundigen zich uitspreken over wat ’s werelds grootste problemen zijn en de oplossingen formuleren die ons zullen redden. Dit is een zeer aantrekkelijke formule voor elites, die aan legitimiteit winnen door zich te verbinden met expertise.

Een ander punt dat de drie gemeen hebben, hoewel de wetenschappers, academici en politici dat zelf nooit zullen toegeven, is dat zij alle drie gebaseerd zijn op een onderliggende misvatting, en dat het nastreven van hun zogenaamd noodzakelijke oplossingen vaak meer kwaad dan goed zal doen.

Als klap op de vuurpijl zijn ze ook allemaal volstrekt onmogelijk te verwezenlijken, waardoor de ultieme zielsvernietigende ideologie is ontstaan: dringend, onmogelijk en uiteindelijk zinloos.

Denk aan Covid. Covid-onderdrukkingsstrategieën zijn overal mislukt waar ze zijn geprobeerd (met als mogelijke uitzondering Nieuw-Zeeland en Australië (tot nu toe), mogelijk als gevolg van strenge grenscontroles in een vroeg stadium). Landen die de strengste beperkingen oplegden, hebben het noch bij de eerste golf noch daarna veel beter gedaan dan landen en staten die weinig of niets deden, zoals Zweden, Japan, Wit-Rusland, Tanzania, Florida en South Dakota. Covid heeft keer op keer laten zien dat het niet onder controle te krijgen is, en pogingen daartoe zijn overmoed en ijdelheid, maar we sluiten onze ogen voor dit feit en blijven proberen het onmogelijke te bereiken tegen hoge kosten voor onze gezondheid, vrijheid en kwaliteit van leven. Bovendien, zelfs als het mogelijk was Covid onder controle te krijgen, zou dat niet nodig zijn, omdat slechts een klein deel van de geïnfecteerden, vooral onder de 60 jaar, eraan sterft. Het totale sterftecijfer in het Verenigd Koninkrijk ligt ruim binnen de normale grenzen en komt niet boven het niveau van 2008 uit, gecorrigeerd voor de omvang en leeftijd van de bevolking. Dringend, onmogelijk, zinloos.

Hetzelfde geldt voor de wokerij. De woke-obsessie met het opdringen van eindeloze diversiteit in ras, seksualiteit en sekse (maar uiteraard niet de meningsuiting, want alles wat niet woke is, is haatdragend en gewelddadig), is in strijd met zoveel feiten van het leven en de wetenschap dat het moeilijk is te weten waar te beginnen. Je kunt bijvoorbeeld niet zomaar bepalen om alles de “juiste mix” van ras en seksuele kenmerken te geven zonder onderweg een heleboel schade aan te richten. Om allerlei redenen mengen mensen met de voorkeurskenmerken zich niet gelijkmatig in alles wat ze doen, en je zult het nooit zo maken, en je zult een hoop problemen veroorzaken voor iedereen, inclusief de minderheden zelf, door te proberen het anders te maken. Het systematisch vervangen van de meerderheidscultuur door de minderheidscultuur zal ook in tranen eindigen, omdat de enige realistische kandidaat voor een verenigende nationale cultuur de meerderheidscultuur is, dus ontbind die en je zult uiteindelijk de natie als culturele eenheid zelf ontbinden. Maar in elk geval is er geen bewijs dat mensen in de moderne samenleving worden tegengehouden door hun ras, geslacht of seksualiteit. Dringend, onmogelijk, zinloos.

Het streven naar nul-koolstof is misschien wel het meest dringende, het meest onmogelijke en het meest zinloze van allemaal. Onmogelijk, omdat westerse landen alleen maar beweren dit te “bereiken” door industrie en fabricage uit te besteden aan andere landen zoals China, die er nog lang niet aan toe zijn en waarschijnlijk ook niet serieus zullen proberen dit te bereiken. Het is ook onmogelijk omdat het doel volgens het IPCC is om de wereldwijde temperatuurstijging onder 1,5°C boven het pre-industriële niveau te houden. Maar volgens de eigen modellen van het IPCC is deze doelstelling eenvoudigweg niet haalbaar, tenzij de kooldioxide-uitstoot volledig onrealistisch en onmiddellijk wordt teruggeschroefd, waarbij de temperatuur naar verwachting toch boven dat zogenaamd catastrofale niveau zal stijgen.

Hoewel de mondiale temperaturen de afgelopen 50 jaar iets zijn gestegen, is de huidige temperatuur niet ongekend in de recente geologische geschiedenis (zie hieronder). Bovendien is warmer worden meestal een goede zaak, want warmte is goed voor het leven. Dat geldt ook voor kooldioxide, en de toegenomen concentratie in de atmosfeer zorgt voor een sterke toename van de plantengroei. Er zijn aanwijzingen dat de temperaturen ongeveer 1000 jaar geleden in veel delen van de wereld (zo niet wereldwijd) hoger waren (bekend als de Middeleeuwse Warme Periode), in welke periode het zeeniveau een meter (of meer) hoger was dan nu. De opwarming sinds de 19e eeuw is minstens evenzeer te danken aan het feit dat de na-middeleeuwse Kleine IJstijd achter de rug is als aan menselijke emissies (de relatieve bijdrage van elk van beide is moeilijk te ontrafelen). Er is ook geen bewijs dat de zeespiegelstijging versnelt, noch dat noodweer of overstromingen toenemen, ondanks het feit dat modellen suggereren dat dit het geval zou moeten zijn.

Als de temperaturen vanaf hier blijven stijgen en zelfs versnellen, kan er een groter probleem ontstaan, vooral als dat snel gebeurt en weinig tijd geeft om zich aan te passen. Maar daar zijn momenteel geen tekenen van (de wereldtemperatuur is de afgelopen bijna zeven jaar niet gestegen), en om in de op hol geslagen modus te blijven zou kooldioxide een soort regelknop voor de temperatuur moeten zijn die andere drijvende krachten en terugkoppelingsmechanismen terzijde schuift. Dat lijkt onwaarschijnlijk, gezien de grote natuurlijke variatie in temperatuur in de loop van de geologische geschiedenis. Tijdens de meest recente wereldwijde afkoelingsperiode in het midden van de 20e eeuw werd zelfs gevreesd dat de aarde een nieuwe ijstijd zou ingaan. Deze vrees was niet geheel denkbeeldig, aangezien er binnenkort weer een ijstijd zal aanbreken – de huidige interglaciale periode duurt nu al ongeveer 12.000 jaar, wat langer is dan sommige eerdere perioden hebben geduurd (zie boven). Een ijstijd zou echt op handen kunnen zijn, en zou echt iets zijn om je zorgen over te maken.

Dringend, onmogelijk, zinloos. Een recept voor angst, stress en wanhoop – en eindeloze overheidsbemoeienis en beperking van ons leven. Of het nu gaat om de controle op Covid, het terugdringen van de CO2-uitstoot of het bevorderen van diversiteit, er komt geen einde aan de eisen die de overheid ons nu wil opleggen omwille van het ‘grotere goed’. Deze doelstellingen zijn echter verre van dringend, ze zijn zowel onmogelijk als zinloos, en de inspanningen om ze te bereiken zijn giftig. Tijd voor een heroverweging.

Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Dingen gaan mis

Volg Frontnieuws op Telegram