Bloomberg voorspelde onlangs het einde van de dagen van Duitsland als industriële macht in een artikel dat begint met een afbeelding van de sluiting van een fabriek in Düsseldorf. Arbeiders wonen met een met een star gezicht de laatste handeling bij – het vormen van een stalen pijp in een walserij – in de eeuwenoude fabriek. Het “flakkeren van fakkels en toortsen” en de “sombere tonen van een eenzame hoornblazer” geven de scène een onmiskenbaar middeleeuwse sfeer, schrijft Henry Johnston.
Met hun opzettelijke of onopzettelijke toevoeging van dergelijke suggestieve details bieden de Bloomberg-schrijvers krachtige beelden voor Duitsland – niet alleen omdat het land economisch achteruitgaat, maar ook omdat de elites zich steeds meer laten leiden door een atavistische kracht: het opgeven van de rede.
Terwijl de harde economische realiteit de nutteloosheid van het utopische energieplan blootlegt en de gevolgen van talloze vreselijke beslissingen zich opstapelen, ervaart Duitsland wat de Zweedse essayist Malcom Kyeyune “narratieve ineenstorting” noemt. De eigenaardige nakomeling hiervan, stelt Kyeyune, is een wending naar ritueel, bijgeloof en taboe. Het is een malaise die het hele Westen treft, maar vooral Duitsland lijdt eronder.
Kyeyune definieert dit als een verschijnsel “wanneer sociale en politieke omstandigheden te snel veranderen voor mensen om bij te blijven, leidt dit vaak tot collectieve maniakken, sociale paniek en pseudo-religieus millenarisme.”
Het opgeven van de rede kan op verschillende manieren worden opgevat. Er is al heel wat inkt gevloeid over de irrationaliteit achter het fantasierijke klimaatbeleid van Duitsland. De quasi-religieuze geestdrift waarmee dit programma is uitgerold, duidt erop dat het land wat verder is afgevallen. Maar zoals we dadelijk zullen zien, gaat het probleem veel verder dan een gehechtheid aan onhaalbare beleidsdoelstellingen.
De vooraanstaande Duitse zakenman Wolfgang Reitzle stelde dat als de regering haar klimaat- en energiebeleid wil waarmaken, de capaciteit voor wind- en zonne-energie meer dan verviervoudigd moet worden, terwijl de opslag- en back-upcapaciteit enorm moet worden uitgebreid. Een dergelijk plan is “technisch niet haalbaar en ook niet betaalbaar voor een land als Duitsland”, stelt Reitzle. Wat het dan wel is, concludeert hij, “is gewoon waanzin”.
Michael Shellenberger wijst er in een stuk voor Forbes magazine in 2019 op dat de oorspronkelijke impuls voor de overgang naar duurzame energiebronnen voortkomt uit het idee dat de menselijke beschaving moet worden teruggebracht tot duurzame niveaus. Hij citeert de Duitse filosoof Martin Heidegger’s historische essay ‘De vraag over technologie’ uit 1954 en daaropvolgend werk van mensen als Barry Commoner en Murray Bookchin, waarin een veel soberder visie op de toekomst van de beschaving uit de jaren 1960 naar voren kwam.
Shellenberger concludeert dat de reden waarom “duurzame energie de moderne beschaving niet van energie kan voorzien, is omdat dit nooit de bedoeling is geweest. Een interessante vraag is waarom iemand ooit dacht dat ze dat konden.”
De groep die plotseling begon te denken dat het wel kon, is de Duitse politieke en intellectuele elite aan het begin van de jaren 2000. Het bucolische milieudenken van de jaren zestig was verdwenen en daarvoor in de plaats kwam een agressieve agenda die volledig los stond van de werkelijkheid en die met millenaristische verve werd opgelegd.
Voordat we terugkomen op het idee van Kyeyune – dat de Duitse elite nu vastzit in bijgeloof als gevolg van de beginnende narratieve ineenstorting – moeten we even een stapje terug doen en onderzoeken wat Duitsland bezielde vóór de flikkerende toortsen en melancholische hoorn van Bloomberg.
Het moderne Duitsland is lange tijd een object van bewondering geweest voor de liberale elite van het Westen, dat werd gezien als de ideale incarnatie van de post-Fukuyama ‘geschiedenis is voorbij’ wereld waar de liberale democratie zegevierde en ideologische conflicten tot het verleden behoorden. Duitsland, een natie met een voorliefde voor militarisme en autoritarisme, had zijn zonden uit het verleden uitgewist en nederig zijn plaats ingenomen in de grote liberale orde, waarbij het grootmoedig weigerde zijn economische kracht om te zetten in het intimideren van anderen.
De status van het land werd nog verder versterkt toen de VS en het VK ontspoorden, zoals de elite het zag, met de populistische opstanden van Donald Trump en Brexit. Duitsland, met zijn strakke, op consensus gerichte, op gezond verstand gebaseerde politiek, was de ‘volwassene in de kamer’, in schril contrast met de Anglosfeer.
Ondertussen draaide zijn economie op volle toeren. De hyperglobalisering van de jaren 2000 speelde Duitsland in de kaart. Het was een samenloop van gunstige mondiale omstandigheden. China groeide in astronomisch tempo en had auto’s en machines nodig – Duitsland leverde beide. De uitbreiding van de EU naar Oost-Europa opende nieuwe markten voor de Duitse export. Duitsland floreerde en zijn succes was een belangrijke motor voor economische ontwikkeling in heel Europa.
Dit alles droeg bij aan wat misschien wel de belangrijkste eigenschap van de Duitse elite in deze periode was: een opperste zelfverzekerdheid. Het was dit vertrouwen dat Angela Merkel ertoe bracht de beroemde uitspraak “wir schaffen das” (“we kunnen dit”) te doen toen ze geconfronteerd werd met de taak om meer dan een miljoen migranten te assimileren. Het was hetzelfde zelfvertrouwen dat leidde tot het idee om tegelijkertijd van kernenergie en steenkool af te stappen, een aankondiging die met een zeker ongeloof maar ook met ontzag werd ontvangen. “Als iemand het kan, zijn het de Duitsers,” was een veelgehoorde reactie.
De laatste paar jaar is die zekerheid echter aan het wankelen gebracht en zijn de heersende vertellingen aan het wankelen gebracht, omdat de geroemde stabiliteit en welvaart van Duitsland op de proef werden gesteld en de welwillende geglobaliseerde wereld die Duitsland koesterde begon te vervagen. Maar een narratieve ineenstorting gebeurt, net als veel andere vormen van ineenstorting, eerst langzaam en in de marge voordat het door een of andere trigger naar voren wordt gekatapulteerd in zijn snellere terminale fase.
Wat er in de marge gebeurde, was dat het economische model dat Duitsland de afgelopen twee decennia in stand had gehouden, onder steeds grotere druk kwam te staan toen China een hogere positie innam in de waardeketen en minder van de Duitse productie begon te importeren; het land was ook een concurrent geworden op de automarkt. Ondertussen slaagde de Duitse economie er grotendeels niet in om te diversifiëren en was ze traag in het omarmen van innovatie.
Ook begonnen de twijfels over de vooruitzichten voor de energietransitie al lang voor de gebeurtenissen van 2022 de kop op te steken, opnieuw in de marge. Duitsland heeft weinig vooruitgang geboekt in de richting van zijn emissiedoelstelling voor 2030 en ligt belachelijk ver achter bij zijn doelstelling om tegen 2030 15 miljoen elektrische voertuigen op de weg te hebben. Het heeft plannen voor de geleidelijke afschaffing van kolen moeten uitstellen en zelfs vanaf 2021 waren kolen nog goed voor een kwart van de elektriciteitsproductie. Met andere woorden, in plaats van een echte transitie te bewerkstelligen, had Duitsland slechts een schoon energiesysteem opgezet dat parallel liep aan het vuile systeem. Het schone systeem sprak tot de verbeelding, terwijl het vuile systeem nog steeds een groot deel van het land van energie voorzag. Dit kon niet anders dan de kiem leggen voor de cognitieve dissonantie die later zulke verbijsterende proporties zou aannemen.
Toch was het ongetwijfeld het begin van het Oekraïne-conflict in februari 2022 dat de cascade van mislukkingen heeft versneld die we nu zien. Zeker, Duitsland heeft in deze periode veel slechte beslissingen genomen, waarvan niet de minste de halsoverkop steun aan de door de VS geleide proxyoorlog tegen Rusland was. Het feit dat ze de door sancties geteisterde Russische economie zagen opveren en weer groeien – terwijl hun eigen economie het moeilijk had – tartte alles wat de Duitse elites zich hadden kunnen voorstellen. Dat is op zich al een narratiefschokkende ontwikkeling.
Maar belangrijker dan de specifieke economische en politieke tegenslagen is misschien wel het gevoel dat de welwillende, vertrouwde wereld van de afgelopen decennia steeds sneller vervaagt en dat er iets onheilspellends voor in de plaats komt, als uit een vreemde en turbulente droom.
Om Kyeyune opnieuw te citeren, het is alsof “de toekomst die hen werd beloofd – en die ze de rest van ons beloofden – er een was van voortdurende westerse vooruitgang, welvaart en geopolitieke dominantie. Maar dat ziet er steeds minder aannemelijk uit, en ze vinden de toekomst die in zicht komt niet leuk en begrijpen hem ook niet.”
Voor de elites brokkelt de wereld om hen heen af en speelt niets zich af zoals ze hadden gewenst, wat hun vertrouwen diep heeft geschokt.
De citaten van ambtenaren en bedrijfsleiders in het stuk van Bloomberg zijn somber en ver verwijderd van het “wir schaffen das” vertrouwen van een paar jaar geleden.
Stefan Klebert, de CEO van een bedrijf dat al sinds het eind van de 19e eeuw productiemachines levert, zei: “Om eerlijk te zijn is er niet veel hoop. Ik weet niet zeker of we deze trend kunnen stoppen. Veel dingen moeten snel veranderen.”
Minister van Financiën Christian Lindner vertelde eerder in februari op een evenement van Bloomberg: “We zijn niet langer concurrerend. We worden steeds armer omdat we niet groeien. We raken achterop.”
Volker Treier, hoofd buitenlandse handel bij de Duitse Kamers van Koophandel en Industrie, merkte op: “Je hoeft geen pessimist te zijn om te zeggen dat wat we nu doen niet genoeg zal zijn. De snelheid van structurele verandering is duizelingwekkend.”
Het laatste citaat, een klaagzang over de snelheid van structurele verandering, is bijzonder veelzeggend en doet ons denken aan Kyeyune’s bewering dat wanneer sociale en politieke omstandigheden te snel veranderen voor mensen om bij te houden, er vreemde flora kan ontstaan.
Dit gevoel de gebeurtenissen niet langer te kunnen beheersen en de angst die dit teweeg heeft gebracht, hebben bij de Europese elites een gevoel van machteloosheid teweeggebracht – een soort ‘hert bevroren in de koplampen’ verlamming – met Duitsland in de voorhoede hiervan. De elites, die er niet langer op vertrouwen dat hun acties tot bepaalde gewenste resultaten kunnen leiden, hebben hun verfijnde moderne vernis en technocratische gevoeligheid van zich afgeschud en zich teruggetrokken in symbolisme en bijgeloof.
In zekere zin hoeft dit niet te verbazen. Het is een eeuwenoud menselijk antwoord op het gebrek aan controle – denk aan regendansen in plaats van irrigatie – dat eens te meer de woorden van George Bernard Shaw bevestigt dat “de tijdsperiode die de geschiedenis bestrijkt veel te kort is om enige waarneembare vooruitgang in de populaire betekenis van evolutie van de menselijke soort toe te laten. Het idee dat er een dergelijke vooruitgang is geweest sinds de tijd van Caesar is te absurd voor discussie. Alle wreedheid, barbaarsheid, donkere eeuwen en de rest waarvan we een verslag hebben als bestaand in het verleden, bestaat op dit moment.”
Als gevolg hiervan worden acties, ontdaan van hun utilitaire inhoud, alleen gezien als inherent zinvol als ze voldoen aan het heersende bijgeloof en de nodige symboliek met zich meedragen. Het beleid dat wordt nagestreefd is dus losgekoppeld van de rede in de zin dat het niet langer wordt geëvalueerd of zelfs ondernomen met een verwachting van een bepaald resultaat – in feite zijn de resultaten vaak precies het tegenovergestelde van de veronderstelde bedoeling, wat leidt tot allerlei absurditeiten.
De haast van de EU om een absoluut symbolisch pakket sancties goed te keuren voor 24 februari – de verjaardag van het begin van de militaire operatie van Rusland in Oekraïne – wordt niet uitgevoerd met de geringste verwachting dat een bont gezelschap van obscure bedrijven en derderangs overheidsfunctionarissen die onder EU-sancties komen te vallen beleidsdoelen zal bereiken. De hele waarde van de inspanning zit in de symboliek ervan. Omdat de symboliek ‘juist’ is, wordt de actie belangrijk.
De Duitse Groene Partij, een leidende stem in zowel het fanatieke klimaatprogramma als het anti-Rusland kamp, heeft de afgelopen twee jaar beleid gepromoot dat direct heeft geleid tot een toename van de verbranding van kolen in het land. Dit is zeker geen uitkomst waar de partij ooit voor gelobbyd zou hebben. Maar haar acties hebben niet langer iets te maken met specifieke gewenste resultaten; ze bestaan volledig in de met nevel gevulde wereld van het symbolisme en moeten, in de logica van dit nieuwe tijdperk van bijgeloof, alleen worden beoordeeld in relatie tot hun symbolische kracht.
Kyeyune geeft misschien wel het meest levendige voorbeeld van dit principe aan het werk. “Duitsland heeft nog steeds een werkende pijpleiding door de Oostzee, maar weigert deze te gebruiken,” merkt hij terecht op, verwijzend naar één pijplijn van Nord Stream 2 die niet beschadigd werd bij de sabotageaanval in september 2022. “Het probleem is dat de alternatieve aanpak om in de energiebehoefte te voorzien betekent dat er vloeibaar aardgas moet worden gekocht… en een deel van dit gas komt uit Rusland. Met andere woorden, Duitsland koopt nog steeds aardgas van Rusland, minder efficiënt en tegen hogere kosten, om een quasi-ritueel verbod op het gebruik van de pijpleiding in stand te houden.”
Ondertussen, vervolgt hij, vindt een soortgelijke handeling plaats met Russische olie, die nu naar India of China wordt gestuurd om te worden geraffineerd voordat het door Europa wordt geïmporteerd. Het is “alsof het mengen met andere olie in een buitenlandse raffinaderij de kwade geesten die erin zitten verwijdert. Met andere woorden, Russische olie moet een soort zuiveringsproces ondergaan voordat het de tuin van de EU in kan. Europese raffinaderijen lijden ondertussen, terwijl allerlei tussenhandelaren zich verrijken en consumenten hogere prijzen moeten betalen. Er zit geen greintje economische logica in – maar we zijn nu een gebied binnengetreden dat de economische logica overstijgt.”
Het energiebeleid, het levensbloed van de industriële beschaving, is nu onderworpen aan de tirannie van rituelen, taboes en bijgeloof. Dat is de situatie waarin de Duitse elite zich bevindt nu ze het land door een turbulente periode van epochale transitie probeert te loodsen. Het opgeven van de rede is een behoorlijke handicap bij het uitvoeren van die taak.
Welkom in de “moderne tijd.
Ik vestig mijn hoop op de groepen volkse nationalisten die vnl in Oost Duitsland gemeenschappen vormen, dat zij het redden! Zij zijn een doorn in het oog van de Duitse overheid. Zij zullen dus ongetwijfeld iets goed doen! Voor de rest is Duitsland waarschijnlijk verloren, voor een zoveelste keer het slachtoffer van de internationalisten / communisten / judaisten.
Voor de 3de keer,
Slachtoffer van globalisten en co.
Na WW1en 2
Schitterend gezegd , we groeien niet meer dus blijven we achter.
De nieuw opkomende economieën groeien aan een ontstellend tempo zonder zich iets van de klimaatwaanzin aan te trekken.
Onze leiders dwingen ons in een economisch zelfmoord scenario .
Boris Johnson destroyed the hope of peace in Ukraine. The Biden Criminal cabal is responsible for the destruction of the Nordstrom pipeline and the irrational sanctions. Unfortunately, Germany is not smart enough to see that.
Alleen 100 % stem voor AfD kan Duitsland nog redden!!! Maar ook daar zitten teveel groene linkse deugkneuzen
Murf geslagen, bang voor de mythe dat Ai superieure krachten heeft, bang voor een virus, bang voor Oekraïne, bang voor CO2, Bang voor stikstof, bang voor het klimaat, bang voor het milieu, maar vooral bang voor hun wijf.
Die moffen moeten een een trap onder hun kont krijgen dan rennen ze weer.
Spijker, kop, Gijp. Maar de Duitsers zijn niet goed bij, denk dat ze verloren zijn, m.u.v. wat oost Duiters.
Dat is eigenlijk een vorm van humor, weet je nog de Ossies waar over gelachen wordt, maar die herkennen het beste wat ze al een seen keer gehad hebben maar nu in 2.0
Mijn Familie en vele anderen in het Oosten van Duitsland zijn zeer wakker en maken ook vele wakker die nog slapen en het echt gaan inzien ,dus er is zeker hoop,dit geld ook voor Nederland waar toch echt sommige uit deze winterslaap ontwaken .
Beter te laat dan nooit.
Met Duitsland als eerste land binnen EU naar de donder, dan zal de rest volgen. Onthoudt de uitspraak van de denktank Statfor onder Obama: een alliantie tussen Duitsland en Rusland moet ten allen tijde voorkomen worden. Het plan van usa om Europa (voor de derde keer) om zeep te helpen is dan gelukt. De usa meelopers en usa marionetten in Brussel (met de meest krankzinnige sancties tegen Rusland) en de usa meelopers (WEF en WHO invloed) in de regeringen doen de rest.
De klimaatwaanzin, de CO2 idioterie, de stikstof krankzinnigHeid en het wegpesten van de boeren zijn daar de voorbeelden van. Allen staan onder druk / chantage of iets anders om dit krankzinnige beleid uit te voeren. Flikker die yankees eruit, voer een eigen Europees beleid en waarom niet met Rusland. Dat is toch ook Europa.
Europa heeft nauwelijks grondstoffen, maar Rusland wel.
Arm volk dat door de waanzin / hoogmoed van een stel machtgeile psychopaten straks aan de bedelstaf zit. Dat dit een keer escaleren zal, dat zal zeker gebeuren. De reddende engel van de burgeroorlog wordt dan de NWO onder leiding van de WEF bende, met hun complete waanideeën. Alles loopt volgens het uitgedachte plan van het schorem. Op naar 500.000.000 slaven voor de zgn elite.
Willen we dat??
Waarom brengen we de Europese leiders en klaus schap niet voor een tribunaal om hun misdaden tegen de mens en de industrie
Wie zijn WE in jou vraag??? Daar zit tevens het antwoord!!!
Het is linkse decadentie.
Alleen maar woke socio’s opleiden, in plaats van waarde toevoegende ingenieurs.
Je krijgt hierdoor allerlei mensen op hoge posities, die niet kunnen of willen rekenen.
De ingenieurs worden tegenwoordig opgeleid in China, India en Rusland. Vandaar dat de industrieën die richting uit verhuizen.
De woke socio’s kunnen alleen potverteren op deze industrieën (ik reken de landbouw en voedselindustrie hier even bij), maar die worden door hen op onderknuppelige wijze om zeep geholpen.