Zal Oekraïne zichzelf demilitariseren?

In augustus 2022 schreef ik dat de NAVO zichzelf “demilitariseerde” door voor en tijdens de Russische speciale militaire operatie (SMO) zulke grote hoeveelheden wapens naar Oekraïne te sturen dat haar legers niets meer hadden om mee te vechten, schrijft James Tweedie.

Dat proces is voortgezet, waarbij Slovenië, de meest noordelijke van de voormalige federale republieken van Joegoslavië, zijn volledige vloot pantservoertuigen naar Kiev heeft gestuurd. De laatste restjes uit het vat, die zojuist zijn aangekondigd, zijn 28 M-55S tanks. Dit zijn gemoderniseerde T-55’s van Sovjetontwerp waaraan enkele Israëlische explosief-reactieve pantserblokken (ERA) zijn toegevoegd. Maar daaronder is het nog steeds een ontwerp uit de jaren vijftig, vier generaties achter op de nieuwste Russische tanks.

De vraag is nu: kunnen deze wapens de Oekraïense militaire inspanning aan? En als Oekraïne, de opgepoetste proxy van de NAVO en de Five Eyes-landen, de oorlog verliest, wanneer zullen Rusland en zijn bondgenoten in de Donbass-republiek dan de overwinning behalen?

Ik ben geboren in het midden van de jaren zeventig, tijdens de Koude Oorlog, en ik ben opgegroeid in de schaduw van de paddenstoelwolk. Ik moet dus bekennen dat ik een van degenen was die graag wilden dat dit conflict snel voorbij was, voordat de kernmachten elkaar zouden treffen. Maar je kunt de geschiedenis niet overhaasten.

Oorlog van uitputting

In zijn explosieve toespraak op de ochtend van 21 september 2022 verklaarde de Russische president Vladimir Poetin dat de schijnbaar trage voortgang van de SMO te wijten was aan de noodzaak om de Gordiaanse knoop te ontwarren van de verharde verdediging die de Oekraïense nazi-bataljons gedurende acht jaar tijd aan het front hadden opgebouwd.

“Een frontale aanval tegen hen zou tot zware verliezen hebben geleid,” zei Poetin, “daarom treden onze eenheden, evenals de strijdkrachten van de Donbass-republieken, competent en systematisch op, gebruiken militaire uitrusting en redden levens, en gaan stap voor stap naar de bevrijding van Donbass.”

De Russische minister van Defensie, Sergey Shoigu, gaf dezelfde ochtend een televisie-interview. Hij gaf zeer specifieke cijfers over zowel Russische als Oekraïense militaire slachtoffers. “Onze verliezen tot nu toe zijn 5.937 doden,” zei hij, maar voegde eraan toe dat 90 procent van de gewonden was hersteld en weer in dienst was gekomen.

Volgens Shoigu heeft Oekraïne 61.207 doden en 49.368 gewonden verloren (in totaal 110.575 slachtoffers) op een aanvankelijke militaire sterkte van 201-202 duizend. Het voorbehoud daarbij is dat Oekraïne sinds het begin van het conflict honderdduizenden mannen heeft ingelijfd in territoriale verdedigingseenheden. Dat is meer dan een tien tegen één verhouding tussen Oekraïense en Russische slachtoffers.

Shoigu zei ook dat de Oekraïners in de afgelopen drie weken – sinds de start van Kievs tegenoffensieven in Kherson en Kharkov – meer dan 7.000 man en 970 stuks zwaar materieel hadden verloren, waaronder 208 tanks, 245 infanteriegevechtsvoertuigen (IFV’s), 186 andere pantservoertuigen, 15 vliegtuigen en vier helikopters.

Dat is ongeveer 60% van de ongeveer 350 tanks en driekwart van de 328 IFV’s die sinds 24 februari door westerse landen zijn geleverd. Als men gepantserde personeelsdragers (APC’s) bij de IFV’s optelt, heeft Shoigu het nog steeds over 30 procent verlies van door de NAVO geleverde zware pantsers.

Kiev bereidt meer tegenoffensieven voor of is al begonnen in de richting van Lisichansk in de LPR, de stad Donetsk, van Ugledar in het zuiden tot Mariupol en in de richting van Berdyansk of Melitopol in de oblast Zaporozhye. Russische vliegtuigen, raketten en artillerie treffen reeds de daarvoor geconcentreerde troepengroepen. Als die offensieven dezelfde kant opgaan als de andere, zullen de Oekraïners toch snel door hun mannen en machines heen zijn?

Blogger en YouTuber Andrei Martjanov, een Rus die in het Sovjetleger heeft gediend, maakt zich geen zorgen over hoe lang het duurt voordat de SMO voorbij is. Hij heeft betoogd dat zijn landgenoten kunnen winnen door simpelweg te wachten tot de Oekraïners zich op hun bajonetten werpen, totdat ze geen lichamen meer hebben.

Met alle respect, maar sta mij toe een sceptische noot te laten horen: dat veronderstelt dat de Oekraïense president Volodymyr Zelensky en zijn westerse helpers het kan schelen hoeveel er sterven, of dat het Oekraïense volk (waarvan er nu meer dan 8 miljoen verspreid zijn over Europa en zelfs verder weg) de neiging en de mogelijkheid heeft om in opstand te komen tegen de fascistische doodseskaderstaat.

De dagelijkse telling door het Russische ministerie van Defensie van honderden onfortuinlijke “territoriale verdedigings”-dienstplichtigen langs de Donbass-linie – ongetrainde en nauwelijks bewapende mannen van middelbare leeftijd die op straat worden geronseld – is niet echt een indicator van vooruitgang.

Het zijn de territoriale overwinningen, hoe langzaam ook, die er toe doen. Rusland kan er niet zomaar op rekenen dat de Oekraïners zichzelf suïcidaal “demilitariseren”.

Poetins aankondiging van een “gedeeltelijke mobilisatie” van 300.000 legerreservisten werd warm onthaald door pro-Russische commentatoren op de sociale media. Het belang hiervan, in combinatie met de referenda in Donetsk, Lugansk, Zaporozhye en Kherson over hereniging met Rusland, kan moeilijk worden overdreven.

Maar er zijn voorbehouden. De voorzitter van de Defensiecommissie van de Doema, Andrej Kartapolov, verduidelijkte dat deze troepen zullen worden ingezet om de grenzen van het land te verdedigen en “operationele diepte” te creëren – met andere woorden als een tweede defensief echelon. Martjanov betoogt dat daardoor reguliere frontlijntroepen zullen vrijkomen om meer grondgebied te veroveren. Maar het blijft onduidelijk hoeveel van hen aanvankelijk werden ingezet.

Ogen op de prijs

Dus wat probeert Rusland te bereiken in Oekraïne? Poetin zei in zijn toespraak van woensdagochtend dat de belangrijkste taak erin bestaat de Russisch sprekende bevolking van de Donbass te verdedigen. Dat betekent dat de hele oblast Donetsk en Lugansk moet worden veroverd.

Maar daar kunnen nog enkele ‘stretch goals’ aan worden toegevoegd, waaronder het smeden van een landcorridor naar de Krim en misschien zelfs Transnistrië, het Russische protectoraat in Moldavië.

Het andere hoofddoel van Rusland was Oekraïne ervan te weerhouden toe te treden tot de NAVO. Dat zou de VS in staat stellen kernwapens te baseren op slechts 460 kilometer van Moskou, zodat zij een first strike kunnen uitvoeren.

De reactie van de Amerikaanse president Joe Biden op Poetin tijdens de Algemene Vergadering van de VN later die dag omvatte de opmerking dat “een nucleaire oorlog niet kan worden gewonnen – en nooit moet worden uitgevochten.” Hoewel waar, was die opmerking schaamteloos hypocriet. Ze werd waarschijnlijk alleen gemaakt uit angst na de waarschuwing van Poetin dat Rusland nationale defensie en nucleaire afschrikking serieus neemt.

Het waarborgen van de neutraliteit van Oekraïne is niet alleen onderdeel van “demilitarisatie”: het zou ook “denazificatie” kunnen worden genoemd, aangezien de NAVO en haar schaduw de Europese Unie (EU) achter de coup van 2014 door het Azov-bataljon en hun soortgenoten zaten.

Maar Rusland heeft een wettig gekozen staatshoofd nodig om dat te onderschrijven, en op dit moment is die man Zelensky. Een vredesakkoord met een militaire junta die de tot komiek omgevormde president zou afzetten, zou simpelweg door de volgende gekozen leider worden afgekeurd.

Zelfs als er een nieuwe burgerregering zou worden gekozen met een vredesgezind, ongebonden programma (zoals die met Zelensky), zou die slechts zolang standhouden als de VS, het VK en de EU nodig hebben om een herhaling te organiseren van de “Oranje Revolutie” van 2004-2005 en de “Euromaidan” staatsgrepen van 2014.

De krankzinnige Oekraïense nazi’s en hun handlangers verliezen met hun eis om de Donbass en de Krim af te staan en te bezitten en daarmee de vrede en de overeenkomst te bepalen alle geloofwaardigheid.

Oekraïne was de Krim en de effectieve controle over de Donbass al kwijt voordat de SMO van start ging. Kiev zal geen enkel vredesakkoord ondertekenen tenzij het iets anders te verliezen heeft. Als Moskou ook serieus van plan is Zaporozhye en Kherson terug te geven aan het Russische moederland na een ja-stem in de komende referenda, valt daar ook niets te onderhandelen. Rusland moet misschien andere gebieden veroveren om als onderhandelingstroef te gebruiken.

Daarvoor zou het de Oekraïense strijdkrachten een nederlaag moeten toebrengen die hen zou dwingen zich terug te trekken – niet alleen uit Donetsk en Lugansk maar ook uit andere gebieden, misschien wel helemaal terug naar de rivier de Dnjepr die het land in tweeën deelt.

Zo’n overwinning kan alleen worden behaald als Rusland het initiatief terugwint en de Oekraïense strijdkrachten actief begint terug te dringen.

De Grote M.I.C. Cash-In

Het is duidelijk dat het regime in Kiev zijn westerse sponsors zo lang mogelijk wil afpersen, alvorens te vluchten naar de zonnige belastingparadijzen waar zij hun miljarden hebben verstopt. Maar wat wil het Westen eigenlijk met deze oorlog?

De verklaarde doelstellingen van Washington en zijn bondgenoten zijn het verdedigen van het grondgebied en de soevereiniteit van Oekraïne (code voor het binnenvallen van de Donbass en de Krim en de etnische zuivering ervan), samen met het onbestaande “recht” om een lanceerbasis voor de NAVO te worden, het militair “verzwakken” van Rusland (door zoveel mogelijk slachtoffers te maken) en het uitoefenen van “internationale druk” op Poetin (economische oorlogsvoering met als doel een regimewisseling).

Men moet vermijden voorspellingen te doen, maar laten we zeggen dat de VS en hun satellieten in dat alles falen (want dat hebben ze tot nu toe gedaan). Wat zullen zij dan proberen te winnen als troostprijs?

Voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der Leyen, een ongekozen bureaucraat die van haar vorige baan als Duitse minister van Defensie een enorme puinhoop heeft gemaakt, heeft gezworen dat de sancties tegen Rusland nog jaren zullen voortduren. Dat de sancties de economieën van de EU-lidstaten lamleggen, vooral die van haar eigen land, lijkt UVDL niet te deren. En aangezien de EU en haar benoemde commissarissen hun dictaat op het gebied van buitenlands beleid steeds meer opleggen aan de 27 regeringen, zou ze wel eens haar zin kunnen krijgen.

Belangrijker is dat de NAVO wanhopig haar gezicht moet redden – nu ze door Rusland is ontmaskerd als een papieren tijger. Vandaar het triomfantelijke gekraai over de nog lang niet voltooide stappen om reeds in feite bestaande bondgenoten Zweden en Finland formeel lid te maken.

Het Westen kan proberen een soort morele overwinning op te eisen op basis van het feit dat Rusland er misschien meer dan een jaar over zal doen om “het dappere kleine Oekraïne” te verslaan, of Oekraïne zal dwingen het grootste deel van zijn mannelijke bevolking in de militaire leeftijd uit te roeien om te winnen. Maar wiens idee was dat? Zelensky, Biden en alle andere westerse leiders hebben dat bed opgemaakt.

Maar de NAVO is eigenlijk gewoon een piramidespel om veel te dure westerse, vooral Amerikaanse, wapens te verkopen aan haar vazallen. En daarin ligt een tegenstrijdigheid, want het Amerikaanse militair-industriële complex (MIC) heeft concurrentie van dat van het Verenigd Koninkrijk, Duitsland, Frankrijk en zelfs Zweden – een land met een kleinere bevolking dan de stad Moskou.

Oekraïne heeft de referenda over de eenwording met Rusland gebruikt als het nieuwste voorwendsel om van Duitsland te eisen dat het zijn nieuwste modellen Leopard 2-tanks en Marder infanteriegevechtsvoertuigen doneert. Maar waarom vraagt Kiev de VS niet om enkele van hun M1 Abrams en M2 Bradleys? Het Pentagon heeft er nog veel meer over.

De waarheid is dat noch Duitsland noch de VS het zich kunnen veroorloven dat hun zogenaamd onoverwinnelijke wunderwaffen worden opgeblazen in de strijd met Russische troepen. Hoewel de Russische tanks slechts twee derde van het gewicht van de Amerikaanse en Duitse kolossen wegen, hebben ze ongeveer dezelfde effectieve pantserbescherming – dankzij de modernste ERA-technologie – en even krachtige kanonnen. En er zijn veel meer Russische tanks, antitankraketten, gevechtsvliegtuigen en helikopters op het slagveld in Oekraïne.

De VS is er slechts in geslaagd de M1 aan acht andere landen te verkopen, tegenover 18 voor de Leopard 2. Het exportmodel van de Abrams is “gedegradeerd” door de verarmde uraniumstaven uit het composietpantser te verwijderen, zodat landen als Australië en Saoedi-Arabië minderwaardige tanks krijgen. De enige overzeese klant voor de Britse Challenger 2 is Oman, terwijl de Franse Leclerc-tank is geëxporteerd naar de Verenigde Arabische Emiraten en Jordanië.

De Russische T-72 daarentegen is momenteel in dienst in 40 landen, waaronder Rusland en Oekraïne. Net als de Russische interventie in Syrië zou de oorlog in Oekraïne wel eens een serieus marketinginstrument voor de Russische wapenindustrie kunnen blijken te zijn – en de lunch van het Amerikaanse MIC kunnen opeten.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Wat is uw plan om de ergste wereldwijde voedselcrisis in ons bestaan door te komen?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: