Ik wilde oorspronkelijk dat de titel van deze tekst “voor Oekraïne” zou luiden, maar ik besefte al snel dat ik mezelf moest corrigeren. Oekraïne als zodanig is hier niet relevant en niemand in het Westen zou de moeite nemen om winterhulp in te zamelen en te verzenden als de begunstigde alleen Oekraïne of zijn beklagenswaardige inwoners zou zijn. De winterhulp die vermoedelijk uit medelijden wordt geactiveerd, heeft niets te maken met het helpen van mensen in nood. Het is ingegeven door dezelfde motieven en wordt geleid door precies dezelfde strategische vereisten als tachtig jaar geleden, toen operatie Barbarossa in het oosten vastliep in de verschrikkelijke winter van 1941/1942, schrijft Stephen Karganovic.
Deze keer blijven de “humanitaire” hulpacties om de situatie aan het Oostfront te verbeteren niet beperkt tot nazi-Duitsland en zijn gepropagandeerde bevolking. Het is een pan-Europees project van zijn opvolger, die ironisch genoeg vrijwel samenvalt met het door de nazi’s bezette Europa van die tijd.
De Winterhilfe-machine is inderdaad in volle gang, met als zeer symbolisch verschil dat het symbolische hoofdkwartier deze keer niet in Berlijn staat, maar in het zogenaamde spirituele centrum van heidens Europa, het Vaticaan. De mantel mag er dan iets anders uitzien, de Kampf tegen Rusland en de beschaving die het belichaamt, blijft dezelfde. De hulp die door het verenigde Westen onder een humanitair mom wordt verzameld, is niet bedoeld voor de schijnstaat Oekraïne of om het lijden van zijn ongelukkige burgers te verzachten die deze winter de ijskoude gevolgen van de misdadige dwaasheid van hun buitenlandse satrapen moeten ondergaan. Het is bedoeld voor de versterking van het collectieve Ost-Front van het Westen, cynisch berekend om het Oekraïense kanonnenvoer matig warm te houden en bereid om nog wat langer suïcidaal te vechten terwijl er een militaire of politieke oplossing, of beide, wordt gezocht voor een voortijdig mislukte Blitzkrieg.
De omvang van deze onderneming werd uiteengezet door de pathetische Duitse minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock, die ongetwijfeld alles is wat Andrei Martjanov zegt dat ze is en waarschijnlijk meer, met de volgende woorden: “Duitsland steunt Oekraïne met omvangrijke hulpleveranties voor de komende winter. Er zouden generatoren, kachels en pompen worden geleverd, maar ook sanitaire containers, tenten en dekens.”
Voor een eerdere versie, bekijk dit:
En ook dit, met Annalena’s voorganger Reichsleiter Dr. Robert Ley die de honneurs waarnam bij een eerdere inzamelingsactie voor het front:
In het kader van deze “humanitaire” inspanningen kan het Vaticaan natuurlijk niet achterblijven. Zo heeft het aangekondigd dat zijn “liefdadigheidsinstelling een inzamelingsactie houdt voor warmtehemden voor mensen in Oekraïne die door de oorlog met een energieprobleem worden geconfronteerd.” Om geen fotomoment te missen, bezocht de Heilige Vader zelf de hulpverleners om hen zijn zegen en aanmoediging te geven, terwijl zijn Uniate geestelijke Vyacheslav Grynevych van de Oekraïense tak van Caritas steun voor de humanitaire actie trommelde.
Te midden van deze ontroerende uitingen van de welwillendheid van de Heilige Stoel, sluit het Europa dat van oudsher het geestelijke terrein van het Vaticaan was, nu de toegang af voor Oekraïense vluchtelingen die in de waan verkeren dat het in de “stabiele en welvarende” Europese landen deze winter warmer voor hen zou kunnen zijn. Zij zouden er goed aan doen hun Europese contacten, als ze die hebben, te vragen dit sprookje te bevestigen voordat ze deze winter op zoek gaan naar een warm onderkomen in het Westen. De wijdverspreide weigering van Europa om meer Oekraïense vluchtelingen toe te laten, doet bovendien vermoeden dat de huidige Europeanen er niet al te happig op zijn om het gebod van Christus “als ze je hemd willen afpakken, geef ze dan ook je [warme winter] jas” na te komen, ondanks alle humanitaire aanstellerij van het Vaticaan.
Het Europese winterhulptoneel is in feite een herhaling van soortgelijke inzamelingsacties die de Duitse autoriteiten organiseerden in een poging de ellende te verzachten van binnenvallende nazi-troepen die vastzaten aan het oostfront. Het fundamentele verschil is dat de winterhulp toen bestemd was voor hun eigen soldaten, van wie velen, zo niet de meesten, bereidwillige medestanders of op zijn minst passieve deelnemers waren aan de uiteindelijk rampzalige Oostfrontcampagne. Zoals de nazi-propaganda poster terecht opmerkt, was het een kwestie van “een volk dat zichzelf helpt”. Als er Duitsers thuis waren die zich sterk genoeg voelden om bereid te zijn hun eigen wintersokken en jassen weg te geven om SS-grenadiers in het oosten warm te houden, dan was dat eerlijk. In dit geval is het doel van de poppenkast echter heel anders. Het gaat er niet om de eigen mensen of überhaupt iemand te helpen uit liefdadigheid, in dit geval de domme Oekraïners. In het geval van de wegwerp Oekraïense burgers is het om hen te pacificeren door hun tolerantiedrempel voor nodeloze ontberingen te verhogen, en in het geval van de kanonnenvoersoldaten is het om hen te motiveren de zinloze gevechten in iets meer comfort nog wat langer te verdragen om op dwaze wijze nog meer levens te verspillen.
Het cynisme van deze nep-humanitaire campagne, waaraan alle grote instellingen van het collectieve Westen, inclusief het Vaticaan, deelnemen, is weerzinwekkend.
Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
Paus zegt christenen minder uit te geven aan Kerstmis en hun bespaarde geld naar Oekraïne te sturen
Net zoals de hulp aan Haïti destijds na de hevige aardbeving waar miljarden werden opgehaald om de getroffen burgerbevolking voor de Haïtianen te helpen, echter bijna alle financiën verdwenen in de verkeerde zakken van de bestuurlijke elite
👍
Wat dacht je van Sri Lanka na de tsunami daar? Daar kregen de mensen ook het geld niet. Mijn neef werkte daar, die vertelde ons nog wel eens wat.
@Adriaan W.
Niet te vergeten de talloze ‘verdwenen’ kinderen nadat de Clintons daar op bezoek geweest waren…
En van het Rode Kruis valt nooit iets goeds te verwachten; het is al jaren bekend dat deze organisatie net zo fout is als het Vaticaan.
Ook betrokken bij ‘Odessa’…
Duitsland wilde het Slavische ras altijd al uitroeien. Nu hebben ze ervoor gezorgd, door heel slim te spelen, dat Polen, Oekraïners en Russen elkaar vermoorden. Je moet toegeven dat de kleinkinderen van Hitler zijn nazi’s het slimmer spelen dan hun opa en oma.
Daarom is er ook een jood neergezet als president.
Een artikel uit 2019
https://www.raamoprusland.nl/dossiers/oekraine/1277-oekraine-verbaast-de-wereld-door-te-kiezen-voor-jood-als-president
Lees vooral de vijf laatste regels van dit artikel…
Nog geen knoop van de gulp voor de winterhulp.
Zo jammer dat die camera geen GLOCK was.. 🙁
Had graag de trekker overgehaald.
Zukkels – Happy Yuletide
“De mantel mag er dan iets anders uitzien, de Kampf tegen Rusland en de beschaving die het belichaamt, blijft dezelfde.” – wanneer je de cool-aid, motorolie en injectie-bestanddelen niet of nooit hebt kunnen onderscheiden – enthousiaste instemming – zukkels
‘.. De Winterhulp begon in de herfst van 1933, het eerste jaar van het naziregime. Het was een verschrikkelijke tijd, met meer dan 7.000.000 geregistreerd als werkloos en 17.000.000 in nood. Dit laatste cijfer omvatte zowel werklozen als niet-werkenden, vooral ouderen en zeer jonge mensen. De vorige winter, de laatste onder de Weimar Republiek, was grimmig geweest. De overheidssteun had de armen weliswaar in staat gesteld lichaam en ziel bij elkaar te houden, maar dat was dan ook alles; en de vooruitzichten voor de komende winter waren even somber.
Toen sprak de Führer. Zijn woord was: “Niemand zal last hebben van honger en kou” Dus kondigde Hitler een nieuwe organisatie aan, geleid door de Partij, die bekend zou worden als de Winter-Help. Het was geen vervanging voor overheidssteun; het was een aanvulling op die hulp, bedoeld om de kloof te overbruggen tussen het lage minimum aan liefdadigheid van de staat en een wat meer aanvaardbare levensstandaard. Het doel was om voldoende kolen en kleding te leveren om een huishouden redelijk warm en fatsoenlijk gekleed te houden; om wat meer voedsel te leveren; om kerstdiners, bomen en kinderspeelgoed uit te delen tijdens de geliefde Yuletide. Het beloofde zelfs tussenbeide te komen en onverwachte ongelukken en tegenslagen te verlichten waarvoor de slachtoffers op geen enkele manier verantwoordelijk waren.
Dat allereerste seizoen leverde de Winter-Help ‘de goederen af’. De Partij ging er achteraan tot de laatste man, vrouw en kind. Meer dan een miljoen vrijwilligers schonken hun diensten. Grote hoeveelheden voedsel, brandstof en kleding werden gemobiliseerd en uitgedeeld. De harten van de armen waren opgevrolijkt – en warm voor het nieuwe regime. Dat was de bedoeling; voor de Winter-Help werd officieel omschreven als: “Het instrument dat ons in staat stelt om het meest omvattende beroep te doen op de geest van nationale solidariteit.” Kortom, een uiterst effectieve vorm van binnenlandse propaganda.
Hoe meer ik de Winter-Help bestudeerde, hoe meer het me voorkwam als een geweldige kruising tussen het Leger des Heils en Tammany Hall. Het zou oneerlijk zijn om de hele handel af te doen als gewoon koelbloedige politiek. Alle gemobiliseerde goede wil, de onbaatzuchtige inspanningen die worden geschonken, de goederen die worden uitgedeeld aan verdienstelijke personen – die dingen zijn echt, ongeacht het bijbehorende politieke motief. Bedenk wat het betekent voor talloze ‘vergeten mannen’ – en vrouwen, om daardoor een beetje opgetild te worden
boven de smerige lijn; om hun saaie leven onverwacht op te fleuren, vooral in de kersttijd. Misschien delen niet alle armen in gelijke mate in die voordelen; misschien krijgen goede partijleden het beste van wat er gaande is, terwijl ex-communisten vaak over het hoofd worden gezien. Niettemin krijgen zoveel arme mensen iets dat het effect op het volksgevoel groot en cumulatief is. En de neiging moet zijn om de welwillendheid van de bevolking voor het naziregime te winnen. Het zijn de kleine dingen die tellen bij het verkrijgen en behouden van de gunst van de bevolking. Dat heeft Tammany in New York lang geleden geleerd; en de nazi’s zijn zo slim en veel efficiënter dan Tammany ooit had durven dromen.
Wat we de Tammany-Salvation-Army-techniek kunnen noemen, komt naar voren in alles wat de Winter-Help doet. Stel je een typisch geval voor. Een vrijwilliger van Winter-Help komt een smerige huurkazerne binnen
het armste deel van het Berlijnse East End. Hij of zij brengt het gezin een mand met eten, een pakje kleding, een kleine kerstboom of tankbonnen bij de dichtstbijzijnde kolenhandelaar. “Goedemorgen!” is de vrolijke opening. “Ik breng u dit met de groeten van de Führer!” Dan volgt een gezellig praatje. Bij het verlaten steekt de bezoeker een arm uit als groet met het onvermijdelijke: Heil Hitler! Is het niet bijna onvermijdelijk dat het antwoord “Heil” spontaan uit dankbare harten komt?
Dat is de Winter-Help en wat het betekent. Laten we nu eens kijken naar de nog grotere maatschappelijke organisatie waar de Winter-Help zelf organisch deel van uitmaakt. Dit enorme instituut draagt de afschuwelijke titel van Nationalsozialistischevolkswohlfahrt! Uitgesplitst in gewoon Engels, betekent die Teutoonse kaakbreker Nationaal-Socialistische Volkswelvaart. Het is zelfs te veel voor de Duitsers, dus ze spreken er altijd over als NSV. ..’
https://en.wikipedia.org/wiki/Winterhilfswerk
https://en.wikipedia.org/wiki/National_Socialist_People%27s_Welfare
Into The Darkness | Lothrop Stoddard
XIV. BEHIND THE WINTER-HELP
As THE DAMP CHILL OF THE NORTH EUROPEAN AUTUMN
deepens into dark, cold winter, there appear increasingly
the manifold activities of the Winterhilf—m plain Eng-
lish, the Winter-Help. Once a fortnight, every city,
town, and village in the Reich seethes with brown-
shirted Storm Troopers carrying red-painted cannisters.
These are the Winter-Help collection-boxes. The
Brown-Shirts go everywhere. You cannot sit in a restau-
rant or beer-hall but what, sooner or later, a pair of
them will work through the place, rattling their can-
nisters ostentatiously in the faces of customers. And I
never saw a German formally refuse to drop in his nodte,
even though the contribution might have been less than
the equivalent of one American cent.
During these periodic money-raising campaigns, all
sorts of dodges are employed. On busy street-corners
comedians, singers, musicians, sailors, gather a crowd
by some amusing skit, at the close of which the Brown-
Shirts collect. People buy tiny badges to show they have
contributed— badges good only for that particular cam-
paign. One time they may be an artificial flower; next
time a miniature dagger, and so forth. The Winter-
Help campaign series reaches its climax shortly before
Christmas in the so-called Day of National Solidarity.
On that notable occasion the Big Guns of the Nazi
Party sally forth with their collection-boxes to do their
bit. I am told that it is considered quite an honor to
drop an offering into the cannister wielded by so re-
doubtable a personage as, say, Hermann Goering.
These collection-box campaigns have been going on
every winter since the Nazis came to power. So has an-
other picturesque feature— the Winter-Help Lottery.
The sale of these lottery tickets is not restricted to cer-
tain periods; it goes on continuously through the entire
autumn and winter season. They are sold by men in
rather attractive uniforms with red-banded caps and
dove-gray capes. Like the Brorvn-Shirts, these lottery-
vendors cover every public place, even the best hotels.
The tickets are enclosed in tightly sealed orange envel-
opes stacked in rows on a little tray. The vendor ap-
proaches you, salutes politely, and offers his wares.
Should you wish to buy, you pick an envelope at ran-
dom and pay him fifty pfennigs— half a Reichsmark,
which is worth somewhat over ten cents. Unlike his
Brown-Shirt colleagues, the vendor is not insistent and
the public does not feel constrained to buy.
There’s a good feature about this Winter-Help Lot-
tery— you know right away if you haven’t won. So pur-
chasers promptly tear open the envelope and take out
their folded ticket. Nearly always they are confronted
with a large blue Nicht, which means “No” and shows
they haven’t a chance. Needless to say, that’s what I
drew when I tried my luck. But plenty of persons seem
to play the lottery often. In gay restaurants it’s quite a
game for a whole group of diners to buy envelopes and
greet each loser with peals of laughter— the vendor
standing by and enjoying the fun.
However, buyers aren’t always losers. In the first
place, out of the 6,000,000 tickets which form a series
there are nearly 350,000 which carry small prizes called
“premiums” ranging from i to 100 Marks. These minor
premiums are paid by the vendor on the spot. Above
these come the “prizes,” which range all the way up to
a 5,000-Mark Grand Prize. However, those prizes are
not paid offhand. What you get is the right to a prize-
winning number in the lottery drawing which will be
held three months hence. The prizes and premiums
total an even 1,000,000 Marks. The cost of the tickets
is 3,000,000 Marks. Since the lottery vendors are all
volunteer workers who give their services and get no
commission, the net “take” of the Winter-Help from
several lottery-series sold during the season totals a
handsome sum.
Still other money-making devices exist, the best-
known of them being the One-Dish Plan. Each month
during the autumn and winter a certain Sunday is set
apart as the sacrificial day. On that Sunday, every patri-
otic German is supposed to contribute to the Winter-
Help the cash difference between the cost of a normal
Sunday dinner and that of a single-course meal. In all
public eating places nothing else is served during the
noon hours, so foreigners also must comply. The cost
is trifling for the meal itself, but I should hate to have
it as a steady diet, consisting as it does of a plateful
of stewed onions, cabbage, and potatoes, graced by a
lone miniature meat-ball compounded of the cheapest
grade of hamburger. In private homes families are not
legally compelled to restrict themselves to one-course
meals. They can actually eat as they choose. But they
are practically compelled to contribute their cash offer-
ing in any case. A Brown-Shirt always appears at the
door, and the oflFering is assessed on tariff-rates propor-
tionate to the family’s social status and known living-
standards.
The foreigner doesn’t learn that last item unless he
happens to have German friends who tell him things.
All he usually knows about is the box-collections, the
lottery vendors, and the sad experience of a one-dish
lunch in a restaurant or hotel. He may learn that an-
nual contributions to the Winter-Help average well
over 400,000,000 Reichsmarks— nearly $200,000,000 at
the official rate of exchange. The foreigner may marvel
that so prodigious a sum could be raised by the methods
he has observed. As a matter of fact, it isn’t. Most of the
money comes in through a carefully worked-out sched-
ule of contributions assessed on corporations, business
firms, and individuals from the wealthiest down to all
but the poorest peasants and laborers.
Your Nazi acquaintances probably won’t mention
this to you. If they do, they will almost certainly tell
you these are merely patriotic suggestions for voluntary
contributions, properly graded. Technically, they are
telling the truth, since Winter-Help offerings are le-
gally “voluntary.” In the first days of the Nazi regime,
quite a few persons took this literally and refused to
contribute. That, however, was likely to be followed
by unpleasant consequences; so prescribed sharing has
become well-nigh universal.
Here, again, we encounter what I have already stated
to be a cardinal aspect of Nazi Germany— the fact that
what the foreigner sees and casually learns may be only
a slight indication of what goes on behind the scenes.
So much for the way Winter-Help funds are raised.
How are they spent? That is a controversial point.
Nazis assure you that these huge sums are efficiently
managed and all go for the purposes intended by the
donors. They point out that most of the work is done
by unpaid volunteers, so the administrative overhead
should be small. This may be true, but there is no way
of checking such assertions because no detailed, audited
balance-sheets are published. Some foreign observers
tell you that Winter-Help funds have been diverted to
other purposes, much as the still vaster Labor Front
funds are presumed to have been, according to some
assertions by foreign critics of the Nazi regime.
I do not knoxv where the truth lies in this matter,
so I merely raise the point in order to make a balanced
picture. From what I actually saw and learned, it seems
to me that much of the Winter-Help funds is actually
spent on the poor and needy, and that the institution
does a lot of good in many ways. So let us take a look
at the Winter-Help to see what it is, how it works, and
what it accomplishes.
The Winter-Help began in the autumn of 1933—
the first year of the Nazi regime. It was a terrible time,
with over 7,000,000 registered unemployed and 17,000,-
000 in dire need. This latter figure included both un-
employed and unemployables, especially the aged and
the very young. The previous winter, the last under the
Weimar Republic, had been grim. The Government
dole had, to be sure, enabled the poor to keep body
and soul together, but that was about all; and the out-
look for the coming winter was equally gloomy.
Then the Fuehrer spoke. His word was: “No one
shall suffer from himger and coldl” So Hitler an-
nounced a new organization, run by the Party, to be
known as the Winter-Help. It was not a substitute for
Government aid; it was an addition to that aid, de-
signed to bridge the gap between the low minimum of
State charity and a somewhat more tolerable standard
of life. The aim was to provide coal and garments suffi-
cient to keep a household fairly warm and decently
clothed; to supply a bit more food; to distribute Christ-
mas dinners, trees, and children’s toys at the beloved
Yuletide. It even promised to step in and relieve un-
expected accidents and misfortunes for which the vic-
tims were in no wise to blame.
That very first season, the Winter-Help “delivered
the goods.” The Party got behind it to the last man,
woman, and child. Over a million volunteer workers
donated their services. Vast amounts of food, fuel, and
clothing were mobilized and distributed. The hearts of
the poor were cheered— and warmed towards the new
regime. That was the intention; for the Winter-Help
was officially described as: “The instrument which en-
ables us to make the most comprehensive appeal to the
spirit of national solidarity.” In short, an extremely
effective form of domestic propaganda.
The more I , studied the Winter-Help, the more it
appeared to me as an amazing cross between the Salva-
tion Army and Tammany Hall. It would be unfair to
put down the whole business as just cold-blooded poli-
tics. All the good-will mobilized, the unselfish effort
donated, the goods distributed to deserving persons—
those things are real, no matter what the attendant po-
litical motive. Think what it means to numberless “for-
gotten men”— and women, to be thereby lifted a bit
above the squalor line; to have their drab lives unex-
pectedly brightened, especially at Christmas time. Per-
haps all the poor do not share equally in those benefits;
perhaps good Party members get the best of what’s go-
ing, while ex-Communists are often overlooked. Nev-
ertheless, so many poor people get something that the
effect on popular feeling is great and cumulative. And
the tendency must be toward winning the good-will of
the populace for the Nazi regime. It is the little things
that count in getting and holding popular favor. Tam-
many in New York learned that long ago; and the Nazis
are as clever and far more efl&cient than Tammany ever
dreamed of being.
What we may term the Tammany-Salvation-Army
technique comes out in everything the Winter-Help
does. Picture to yourselves a typical case. A Winter-
Help volunteer enters a sordid tenement dwelling in
the poorest section of Berlin’s East End. He or she
brings the family a basket of food, a packet of clothing,
a tiny Christmas tree, or fuel tickets good at the near-
est coal-dealer’s. “Good morning!” is the cheery open-
ing. “I bring you this with the Fuehrer’s Greetings!”
Then comes a bit of friendly chat. On leaving, the vis-
itor extends an arm in salute with the inevitable: Heil
Hitler! Is it not well-nigh inevitable that the answering
“Heil” comes spontaneously from grateful hearts?
Such is the Winter-Help and what it signifies. Now
let us go on to consider the even larger social-service
organization of which the Winter-Help is itself organi-
cally a part. This vast institution bears the appalling
title of Nationalsozialistischevolkswohlfahrt! Broken
down into plain English, that Teutonic jawbreaker
means National Socialist People’s Welfctre. It’s even
too much for the Germans, so they always speak of it
as NSV.
NSV, though essentially a Party enterprise, is techni-
cally a voluntary organization supported by nearly
11,000,000 members who pay dues with a minimum of
one Reichsmark per month. It has over 1,000,000 active
workers, of whom only about 20,000 are paid, these be-
ing trained social-service specialists in various lines.
The vast majority of NSV workers contribute their
spare time, and they do it generously— many of them
as much as three hours per day. Like everything else in
Nazi Germany, NSV is elaborately organized from a
supreme head-center in Berlin down through regional,
provincial, and local sub-centers until it reaches the
ultimate unit— the so-called “block” of forty or fifty
families. There can be no doubt that NSV is generally
popular; otherwise it would be difficult to conceive of
11,000,000 persons paying regular dues and over i,ooo,-
000 contributing so generously of their time the year
round. Mere compulsion could not bring that about.
What, then, is the reason? The answer to that query
involves an understanding of a social set-up and atti-
tude toward life which is radically different from ours.
First of all we should realize that NSV, like its
Winter-Help affiliate, is not a substitute for Govern-
mental assistance to the poor and needy. In Germany,
total destitution has long been rare, thanks to the sys-
tem of social welfare begun under the old Empire more
than half a century ago, and extended under both the
Weimar Republic and the present Nazi regime. Most
Germans are thus legally protected against dire poverty
and downright starvation. NSV supplements State aid
in various ways. And it does so, not in our sense of
“charity,” but as a duty which the socialized nation,
the almost mystical Gemeinschaft, owes to each of its
membets.
Another iraportant point to be understood is that,
despite all the assistance which it gives to the poor and
weak, NSV is even more interested in helping the fit
and strong to be fitter and stronger. It seeks to energize
the individual by making him constantly feel that he
is organically part of the whole nation, and that he
literally has the whole nation behind him— so long as
he in turn does his duty and seeks to serve the nation
of which he is an integral part.
In the Nazi social-service system, the Winter-Help
has specialized functions. It is concerned chiefly with
the relief of temporary dififlculties and transient weak-
nesses or breakdowns of morale. NSV takes care of the
long pull and deals with social problems which are
solvable only in the remote future.
One of the axioms of National Socialism is that the
family, rather than the individual, is the true unit of
society. For this reason, NSV tries in various ways to
integrate individuals into healthy, prosperous, fruitful
families. Hence its special efforts for the welfare of
mothers and children. Its largest and most important
section is that known as Mutter und Kind. The size of
this special organization can be visualized when we
learn that it has some 26,000 offices covering every part
of the Reich, with medical staffs and assisted by about
230,000 matrons of homes, kindergarten governesses,
communal sisters, and nurses. Their activities are mani-
fold, though their aim is not clinical; rather is it inves-
tigative and educational. Mother-and-Child stations are
neither hospitals nor sanatoria. When bad conditions
are detected, they are turned over to hospitals or State
charities. But mothers by the million have visited these
stations, or station agents have visited mothers in their
homes. For instance, all infants up to the age of two
years are medically examined and the parents are given
advice as to proper care and feeding. Through affili-
ated organizations, the stations complete their preven-
tive and educational work by enabling mothers and
children most in need to have special care, take vaca-
tions, go to kindergartens, and so forth.
A striking instance of the meticulous way in which
NSV seeks to foster the public health is its special sub-
section called Bettenaktion. Medical research has estab-
lished the fact that nothing is more important to health
and personal efficiency than good, restful sleep. Sub-
section “Bed-Action” sees to it that each individual has
his own bed— and a comfortable, sanitary one, at that.
In the past few years, it is officially stated that fully
1,000,000 beds have been distributed free of charge to
persons unable to pay for them.
Another important field of service is the raising to
normal status of distressed or depressed areas. Certain
remote regions, such as tire mountainous districts of
Lower Bavaria and the Eiffel hill-country in the Rhine-
land, were chronically impoverished and unable to im-
prove their condition out of their own meager re-
sources. NSV pours aid of all kinds into these abnormal
districts until today, according to official accounts, some
of them have been quite transformed.
Like the other quasi-public institutions of the Third
Reich, NSV gets out a tremendous volume of educative
literature about its own activities. Booklets, pamphlets,
illustrated sheets, and small charts are printed and dis-
tributed wholesale to the general public, either free or
at very slight expense. Its Berlin headquarters main-
tains a permanent exhibition including large illumi-
nated wall-maps, colored charts, miniature models, and
a stereopticon lecture lasting nearly an hour. Its foreign
relations representative, Erich Haasemann showed me
through, explained in detail, and invited me to visit
some of its Berlin activities. The most interesting of
these was its distribution center, which I visited next
morning.
This center is housed in a rambling old building
several stories high in the market district near Alexan-
derplatz. It is thus handy to the working-class quarters.
Here needy persons come with their distribution-certi-
ficates— a sort of chit enabling them to get required
articles, both clothing and furniture. They get these
chits on recommendation from their Blokwart, the offi-
cial who looks after each block of forty families. Inci-
dentally, there are nearly 450,000 such units in Greater
Berlin.
The Blokwart makes it his business to know inti-
mately the circumstances of each family in his unit.
He visits them frequently in their homes, and to him
they make known their troubles and requests for aid.
Here is how it works: an outdoor laborer needs a new
sheepskin-lined jacket. He shows his old one to the
Blokwart, who sees it is no longer serviceable. “That’s
right,” says the Blokwart, “you’ve got to have a new
jacket if you’re going to be efficient on that job of
yours these cold winter days. For you to get sick and
perhaps land in the hospital would be bad business for
the nation. So here you are. Go and pick one out at the
center tomorrow after working hours.” Down goes our
workingman, presents his chit, and is shown to the
proper department, where hundreds of jackets, of all
sizes, hang on long racks. Like all lines, they are in
somewhat different styles and in diverse colors. This
is to avoid uniformity in appearance. That aids morale
by satisfying personal tastes and heightening the wear-
er’s self-respect. If all NSV recipients were dressed alike,
they would have a depressingly “institutional” look. It
is really extraordinary how such psychological factors
have been carefully thought out!
I roamed around that warehouse for an hour, look-
ing at huge stocks of everything from clothes and shoes
to beds and baby-carriages. Everything seemed to be of
good quality, well-made, and of surprisingly tasteful
appearance. I was asked to note that there were full
lines of everything, including even the most unusual
“out sizes” which might not even be made commer-
cially, much less carried in ordinary store stocks. For
instance, I was shown a pair of boots so huge that it
did not seem possible a human being could have such
big feet. Nevertheless, I. was told that a few did exist.
Those persons were known. So NSV was prepared for
them.
NSV does not manufacture its own supplies. They
are bought in the open market, but they must be made
by local manufacturers. Prices are thus not strictly
competitive— at least, on a national scale. The idea is
to spread work and keep local money at home.
These are only the high-lights of a subject with many
ramifications. However, they may suffice to give a gen-
eral idea of the importance of NSV in the Nazi scheme
of things and in its hold upon the people. Such social
services tend to win popular support for the Nazi
regime and reconcile the masses to conditions which
otherwise might breed discontent and even revolution-
ary unrest.
Aellemaechchies kon ’t niet minder?
copy / paste.. 🙁
en voor wie – nog – in wikipedia gelooft..
Sterkte en wijsheid!
@caro woehahahaha hihihihi ja een erg kort artikeltju
Zullen veel mensen het nu door hebben waarom op het vrouwen quotum zó gehamerd werd onder het mom van het feminisme en gelijke rechten.
Fuck dat hele tyfus Oekraïne,erger me kapot aan die parasieten die hier rijden in dikke SUV’s en porsches…Oekraïne is van Rusland einde verhaal. En die sektarische plank van een heks van der Leyen samen met haar trawanten inclusief iele fragiele navo top uitleveren aan Rusland graag. Daarna een algehele sanctie tegen de VS. Ze hebben ons lang genoeg vergiftigd wn bedrogen. Nepbevrijders. Zwarte Adel daarna alles afpakken en dwangarbeid laten verrichten samen met hun uiitvoerders. Als er burgeroorlog uitbreekt hier zijn die D666 rs eerste aan de beurt is mijn inschatting no mercy.
Zo Nuke dit is een epos met een waarheid als een koe en verder duidelijke taal,weg met die farizeeers!!
Geen knoop van mijn gulp
voor de winterhulp
Dat duitse nazi kreng wil het Vierte Reich; en een Nazi reich in zuid-oost europa is dan een goede uitvalspost…..
Maar werkelijk, ik kan er met mijn beperkte verstand niet bij, dat we “vluchtelingen”uit Oekraine toestaan in NL, en dat er figuren zijn die zo’n junk volgen en steunen.
Maar ik verwacht dat RU rondom oud en nieuw een grote aanval opent–en dan iz het snel afgelopen met de gekkies aldaar.
Zou zeggen: laat ze hun hoeven wassen met een Poseidon…