Wat zou het speculatieve staakt-het-vuren-voorstel van de “grote drie” van de EU kunnen inhouden?

De lezer moet niet de verkeerde indruk krijgen dat wat in deze analyse staat gegarandeerd zal gebeuren, noch dat het het eindspel weergeeft dat de schrijver verkiest. Zij moeten er veeleer aan herinnerd worden dat dit gewoon een scenario-voorspelling is, waarin weliswaar gespeculeerd wordt over de inhoud van wat het staakt-het-vuren-voorstel zou kunnen zijn dat de “Grote Drie” van de EU meegebracht hebben naar Kiev, na sterke hints in die richting van de Mainstream Media in de afgelopen weken en vooral de laatste, schrijft Andrew Korybko.

De “grote drie” arriveren in Kiev

De Franse, Duitse en Italiaanse premiers zijn donderdag in Kiev aangekomen, na een merkbare verschuiving in het door de VS geleide verhaal van de Westerse Mainstream Media (MSM) in de richting van de aan de gang zijnde speciale militaire operatie van Rusland in Oekraïne. De “overwinningsporno” waarin gefantaseerd wordt dat hun cliëntstaat de NAVO proxy oorlog op Rusland via Oekraïne aan het winnen is, is opvallend verdwenen en vervangen door veel realistischer beoordelingen over de op handen zijnde overwinning van Moskou in de strijd om Donbass. Zelensky vreest nu openlijk dat zijn Westerse bondgenoten zijn land onder druk zullen zetten om concessies te doen om een einde te maken aan het conflict, vooral nadat een snelle opeenvolging van gebeurtenissen zijn bezorgdheid alleen maar groter heeft gemaakt.

Geheime onderhandelingen, beschuldigingsspelletjes, & territoriale concessies

Eerst meldde CNN enkele dagen vóór de uitspraken van de Oekraïense leider dat het Westen achter zijn rug reeds de details van een toekomstig staakt-het-vuren aan het uitwerken was. Kort nadat Zelensky zijn bezorgdheid had gedeeld, verweet Biden hem vervolgens dat hij niet had geluisterd naar de Amerikaanse inlichtingen die zogenaamd waarschuwden dat Rusland zich aan het voorbereiden was op zijn speciale operatie, hetgeen impliceert dat de Oekraïense leider en niet de Amerikaan de schuld draagt voor het grondgebied dat hij uiteindelijk gedwongen wordt op te geven. De volgende dag al zei de secretaris-generaal van de NAVO dat Kiev zich moet afvragen hoeveel grondgebied het bereid is af te staan voor vrede, wat eerder deze week gevolgd werd door een opiniestuk in Politico waarin er bij de VS op aangedrongen werd precies dat te onderhandelen.

Het populaire Visegrad 24 Twitter account speculeerde eerder dat de “Grote Drie” van de EU zouden proberen “UA onder druk te zetten om een ‘Minsk 3’ vredesakkoord te aanvaarden, door meer land op te geven”, rond de tijd dat hun reis naar Kiev voor het eerst gemeld werd door Duitse media. Aangezien die leiders zojuist op donderdag in de Oekraïense hoofdstad zijn aangekomen, is het tijd om ons af te vragen wat hun geruchtmakende voorstel voor een staakt-het-vuren zou kunnen inhouden, vooral gezien het feit dat de snelle opeenvolging van gebeurtenissen die aan hun bezoek voorafgingen er zeer sterk op wijst dat zij inderdaad daarheen zijn gereisd met het doel dat Visegrad 24 voorspeld had. Alvorens dit te doen, is het echter van belang om de militair-strategische stand van zaken in dat land nog eens kort te bekijken.

Het eindspel dat Moskou voor ogen heeft

De overwinning van Rusland in de strijd om de Donbass lijkt onvermijdelijk, met als enige vraag wanneer die zal plaatsvinden. Het is ook belangrijk op te merken dat minister van Buitenlandse Zaken Lavrov eind vorige maand verklaarde dat de bevrijding van het hele grondgebied van die twee pas onafhankelijk geworden republieken een “onvoorwaardelijke prioriteit” is voor zijn land, op de betekenis waarvan binnenkort zal worden teruggekomen wanneer iedereen herinnerd wordt aan de andere doelstellingen van Rusland in dit conflict. Verder zijn de regio’s Kherson en Zaporozhye van het vroegere Zuid-Oekraïne ook bevrijd en hebben zij reeds aangekondigd zich te willen herenigen met hun historische vaderland, terwijl bijna de helft van de regio Charkhov ook bevrijd is en zich waarschijnlijk bij hen zal aansluiten.

Wat de doelstellingen van Moskou in het conflict betreft, deze zijn: volledige bevrijding van Donbas; demilitarisering en denazificatie van het romp-Oekraïne; en verzekering van de grondwettelijke neutraliteit van die voormalige Sovjetrepubliek. Het eerste doel zal waarschijnlijk ten laatste tegen het einde van de zomer bereikt zijn; het tweede is officieel bereikt door de vernietiging van het militair-industrieel complex eind maart, terwijl het officieus vervuld blijft door de toevloed van westerse wapens; bij het derde doel werd het beruchte Azov-regiment symbolisch verslagen in hun thuisstad, hoewel er nog andere fascisten in romp-Oekraïne zijn en de schoolboeken fascistische revisionistische geschiedschrijving blijven opdringen; en bij het laatste doel is nog geen enkele vooruitgang geboekt.

Het grotere geheel

De grotere context waarin de militair-strategische zaken in Oekraïne zich hebben ontvouwd terwijl Rusland zijn doelen in dat conflict nastreeft, is dat de EU in een enorme economische crisis is gestort, veroorzaakt door haar gedwongen “ontkoppeling” van die Euraziatische grootmacht onder Amerikaanse druk. Frankrijk, Duitsland en Italië – de “grote drie” van de EU – moeten de situatie dringend stabiliseren, opdat deze crisis op lange termijn niet tot gevolg heeft dat hun blok zijn concurrentiepositie in de wereld verliest aan Azië, een proces dat reeds aan de gang is, maar dat in de komende jaren ongekend snel zou kunnen verlopen. Vanuit Amerikaans standpunt bezien willen sommige krachten de proxy-oorlog voor onbepaalde tijd voortzetten, terwijl anderen, zoals Kissinger, aandringen op een spoedige oplossing.

Die vroegere nationale veiligheidsadviseur meent dat de door hem voorgestelde uitkomst de enige manier is om te voorkomen dat Rusland in de greep van China komt, een voorspelling die objectief gezien niet juist is als men bedenkt hoe India dat scenario resoluut heeft afgewend, maar die niettemin een gevoel van urgentie kan inboezemen over de beëindiging van het conflict om nog een schijn van het vroegere machtsevenwichtparadigma te behouden waarmee het Westen eeuwenlang heeft geopereerd. Met het eerder geciteerde verslag van CNN in het achterhoofd, evenals de verwijten van Biden aan het adres van Zelensky en de overtuiging van de NAVO-chef dat Zelensky wat grondgebied moet afstaan als onderdeel van een vredesakkoord, is het dus zeer waarschijnlijk dat de “Grote Drie” zullen aandringen op een staakt-het-vuren terwijl zij in Kiev zijn.

Speculatie over een staakt-het-vuren

Dit garandeert niet automatisch dat er zelfs maar over gerapporteerd zal worden, noch dat er details over onthuld zullen worden, zelfs als het woord over dit voorstel uitlekt, maar alleen dat de kans groot is dat dit het ware doel van hun bezoek is. Hoewel de speculatieve inhoud nooit met zekerheid bekend kan worden, is het toch mogelijk enkele beredeneerde gissingen te maken over wat dit zou kunnen inhouden, rekening houdend met de militair-strategische stand van zaken in Oekraïne, de doelstellingen van Rusland, en de economische zorgen van Europa. Wat nu volgt is weliswaar giswerk over het mogelijke staakt-het-vuren dat de “Grote Drie” aan Zelensky zouden kunnen voorstellen tijdens hun reis naar Kiev, wat natuurlijk niet betekent dat hij of Rusland het zal aanvaarden.

Rusland’s “onvoorwaardelijke prioriteit” voor vrede

Hoe dan ook, het lijdt geen twijfel dat Rusland absoluut zal voldoen aan zijn zelfverklaarde “onvoorwaardelijke prioriteit” om de hele Donbass te bevrijden, voordat het ook maar overweegt om een eventueel staakt-het-vuren te herzien. Aangezien dit een voldongen feit is dat waarschijnlijk uiterlijk aan het eind van de zomer bereikt zal zijn, is de enige vraag met welke middelen dat zal gebeuren. Afgezien van het voor de hand liggende militaire middel dat Moskou momenteel gebruikt, is er één mogelijkheid, hoe flauw ook, namelijk dat Zelensky door de beloofde economische stimulansen van de “Grote Drie” na het conflict (zoals het overhevelen van een deel van de gestolen buitenlandse tegoeden van Rusland naar het herstel van zijn land) overtuigd wordt om zich uit Donbass terug te trekken zonder het scenario van Mariupol te herhalen.

Als hij daarmee instemt, is het mogelijk dat beide strijdende partijen er dan mee instemmen om de lange bestandslijn die over het oostelijk en zuidelijk front van Charkov naar Cherson slingert, te bevriezen, maar als hij dat niet doet, dan zal Donbass met militaire middelen bevrijd moeten worden. Hoe dan ook, het punt is dat Rusland een staakt-het-vuren zou kunnen overwegen bij de volledige bevrijding van die regio, maar zeker niet eerder. Dit scenario doet natuurlijk de vraag rijzen hoe Moskou dan zijn andere, nog niet volledig bereikte doelstellingen zal verwezenlijken, zoals het zorgen voor demilitarisering, denazificatie en grondwettelijke neutraliteit van die voormalige Sovjetrepubliek.

Demilitarisering & Denazificatie

Wat het eerste betreft, is het mogelijk dat het Westen ermee instemt zijn bestaande wapendeals met Kiev te honoreren, maar er geen meer te beklinken nadat het staakt-het-vuren is bereikt. Buitenlandse zware wapens zouden dan geleidelijk, in fasen, teruggetrokken kunnen worden naar hun oorspronkelijke landen, in de loop van de onderhandelingen over een alomvattend vredesakkoord. Dat pact zou ook een overeenkomst kunnen omvatten om het militair-industrieel complex van het romp-Oekraïne niet opnieuw op te bouwen, in ruil voor het behoud van wat lichte wapens en “bescherming” door veiligheidspartijen als de VS, het VK, Polen en Turkije, voor het geval dat er een nieuw conflict uitbreekt. Dat zou een voldoende compromis kunnen zijn om zowel aan de doelstellingen van Kiev als die van Moskou tegemoet te komen.

Het zal echter moeilijker zijn om een akkoord te bereiken over de denazificatie, aangezien Kiev en zijn bondgenoten dat doel niet eens als legitiem erkennen. Niettemin zou de Neurenberg-achtige berechting van het Azov-regiment door de Donbass Republieken een symbolische overwinning voor Moskou kunnen betekenen, hoewel dat nog steeds geen oplossing zou zijn voor zijn problemen in het romp-Oekraïne. Hoewel deze Euraziatische grootmacht misschien niet op korte termijn deze dreiging volledig met militaire middelen kan wegnemen, kan zij toch proberen haar toevlucht te nemen tot diplomatieke middelen om het Westen zover te krijgen dat het Kiev onder druk zet om de rechten van de Russischtaligen te herstellen, wat hun gevolmachtigde als “nationalistische bataljons” beschouwt te ontbinden, en de historische waarheid in zijn schoolboeken terug te brengen.

Uitleg van het gefaseerde vredesvoorstel

Natuurlijk zit het venijn in de details en zal Rusland creatief moeten zijn om dit doel langs diplomatieke weg te bereiken, maar het blijft ongetwijfeld belangrijk om zijn nationale veiligheidsbelangen op lange termijn veilig te stellen wanneer het conflict onvermijdelijk beëindigd is (wanneer dat ook moge zijn). Eén mogelijkheid is een gefaseerd proces als onderdeel van onderhandelingen over een alomvattend vredesakkoord, net zoals dat voor de demilitarisering van dat land werd voorgesteld. Hoewel Rusland de gefaseerde aanpak misschien terecht wantrouwt en vermoedt dat zijn tegenstanders alleen maar tijd kopen om zich te herbewapenen alvorens het conflict opnieuw te beginnen, is er toch iets slims dat de “Grote Drie” zouden kunnen voorstellen om dit mogelijke aspect van de overeenkomst te verzachten.

Dit is de gewijzigde uitvoering van hun gedwongen “ontkoppeling” van Rusland, waarbij zij het aandeel van de energie-import uit dat land dat zij geleidelijk willen afschaffen, zouden verminderen met de data die zij reeds hebben aangegeven, en/of het bestaande aandeel tot een latere datum zouden uitstellen. De EU en Rusland zouden daar wederzijds voordeel bij hebben, aangezien zelfs een Poolse wetgever onlangs heeft toegegeven dat het blok te veel sancties aan hun tegenstander heeft opgelegd, en te snel zelfs, voordat hun leiders zelfs maar de tijd hadden gehad om alles goed te overdenken. Vanuit het oogpunt van hun economische belangen zou dit een wederzijds voordelig voorstel zijn om vertrouwen op te bouwen, dat Moskou er misschien van zou kunnen overtuigen om het fasevoorstel een kans te geven.

Hetzelfde kan gezegd worden over het uiteindelijke doel van Rusland om de grondwettelijke neutraliteit van het romp-Oekraïne te verzekeren. De NAVO heeft reeds kort na het begin van het conflict het scenario van een spoedige toetreding van dat land tot het blok afgewezen, zodat het blok eindelijk zijn lesje geleerd zou kunnen hebben en daarom wellicht meer geneigd zou zijn druk uit te oefenen op hun proxy om de relevante hervormingen die Moskou eist, door te voeren. Te midden van dit alles mogen waarnemers ook niet vergeten dat Turkije actief werkt aan een overeenkomst over een “graancorridor” met Rusland en Kiev, dus dat zou ook kunnen worden opgenomen in het speculatieve staakt-het-vurenvoorstel van de “Grote Drie”, zodat het een alomvattend pakket wordt dat het grootste effect heeft als het door beide partijen wordt aanvaard.

Obstakels en kansen

Hoe veelbelovend dit voorstel voor een staakt-het-vuren op papier ook moge klinken, er zijn ook enkele zeer praktische hinderpalen die de uitvoering ervan in de weg zouden kunnen staan. Ten eerste zou de meest oorlogszuchtige factie van de permanente militaire, inlichtingen- en diplomatieke bureaucratieën van de VS (“deep state”) dit proces kunnen saboteren door ofwel samen met Kiev een valse vlagaanval met chemische wapens te beramen, ofwel hun geallieerde neonazi’s, die Zelensky praktisch in een “paleisgijzelaar” hebben veranderd, opdracht te geven hem te bedreigen als hij overweegt het speculatieve staakt-het-vurenvoorstel van de “Grote Drie” te aanvaarden. Het spreekt ook vanzelf dat Moskou misschien ook niet geïnteresseerd zal zijn als het binnenkort een grote militaire doorbraak bereikt.

Als dat echter niet gebeurt, zou Rusland het op zijn minst te goeder trouw kunnen herzien bij de bevrijding van Donbass, hetzij met de militaire middelen die het daarvoor denkt te blijven inzetten, hetzij in het onwaarschijnlijke geval dat Zelensky ervan overtuigd wordt zich uit de regio terug te trekken zonder het scenario van Mariupol te herhalen, in ruil voor genereuze economische stimulansen van de EU. Om die mogelijke deal van zijn kant te verzachten, zou Rusland zijn nieuwe standpunt ten opzichte van de toelating van het romp-Oekraïne tot de EU kunnen ombuigen, op voorwaarde dat het geleidelijk gedemilitariseerd wordt, overeenkomstig het gefaseerde voorstel dat in deze analyse werd gesuggereerd. Dat overeengekomen resultaat zou de bezwaren van Moskou tegen het lidmaatschap van Kiev wegnemen.

Multilaterale verificatiemechanismen

De demilitarisering en de grondwettelijke neutraliteit van het romp-Oekraïne zijn uiteindelijk misschien gemakkelijker langs diplomatieke weg te bereiken dan zijn denazificatie, die veel moeilijker is omdat er ook sociaal-politieke processen mee gemoeid zijn die niet langs zuiver diplomatieke of militaire weg kunnen worden voltooid, laat staan op korte termijn. Toch is het, gezien het grote belang van deze kwestie voor de nationale veiligheidsbelangen van Rusland op lange termijn, onwaarschijnlijk dat het Kremlin hierover een compromis zal sluiten, hoewel het ook zou kunnen instemmen met een gefaseerd voorstel dat gecontroleerd wordt door multilaterale mechanismen waaraan zijn vertegenwoordigers samen met anderen deelnemen als onderdeel van een compromis over de beëindiging van het conflict.

De voorafgaande besprekingen tussen Moskou en Kiev in Istanboel hadden betrekking op de kwestie van de ” veiligheidsgaranties ” van Oekraïne na het conflict, die in de toekomst zouden kunnen deelnemen aan de multilaterale mechanismen in verband met de verificatie van de eventuele gefaseerde demilitarisering en denazificatie van die voormalige Sovjetrepubliek. Zijn onvermijdelijke constitutionele neutraliteit zou als een gegeven moeten worden beschouwd, wil Rusland er waarschijnlijk mee instemmen om aan die structuren deel te nemen, maar zoals eerder geschreven zou de NAVO dit resultaat kunnen steunen, vooral als sommige van haar leden diezelfde ” veiligheidsgaranties ” zijn waar Kiev om vraagt. Bovendien zou de gewijzigde toepassing door de EU van haar anti-Russische sancties Moskou ertoe kunnen brengen deze pakketovereenkomst ernstig in overweging te nemen.

Afsluitende gedachten

Om het geheel af te ronden, moet geen enkele lezer de verkeerde indruk krijgen dat wat in deze analyse geschreven is, gegarandeerd zal gebeuren, noch dat het het eindspel weergeeft waaraan de auteur de voorkeur geeft. Zij moeten er veeleer aan herinnerd worden dat dit gewoon een scenario-voorspelling is, waarin weliswaar gespeculeerd wordt over de inhoud van wat het staakt-het-vuren-voorstel zou kunnen zijn dat de “Grote Drie” van de EU meegebracht hebben naar Kiev, na sterke aanwijzingen in die richting van de MSM in de afgelopen weken en vooral de laatste. De bedoeling van de publicatie van dit stuk is een respectvolle discussie op gang te brengen over de mogelijkheid om het Oekraïense conflict door middel van diplomatie te beëindigen en welke compromissen dat resultaat voor alle partijen zou kunnen inhouden.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Waarom vertelt Kiev eindelijk de waarheid over het Oost-Oekraïense front?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: