De kinderen van tegenwoordig hebben bijna geen keus dan wat er om hen heen gebeurt als normaal te beschouwen. Ze weten het niet anders. In een open brief aan de jongeren spreekt Monika Schneider haar bezorgdheid uit. Geboren tussen 1960 en 1965, toen de economie nog steeds bergopwaarts ging en voordat de pil tot de beroemde knik leidde. Tot nu toe vormen ze de meerderheid van de samenleving, en toch is er weinig bekend over hen – tot nu toe.
Lieve kinderen, ik ben nu net 53 jaar oud geworden. Voor degenen die kunnen rekenen is het daarmee duidelijk dat ik in 1964 ben geboren. Dat was de tijd dat de meeste foto’s nog steeds zwart en wit waren en je op straat kon spelen, omdat het aantal auto’s nog steeds behoorlijk beheersbaar was. Ik zag de landing op de maan live op tv, de Rus was nog steeds de vijand en een Bonanza-fiets was de superknaller.
We speelden oorlogje in het bos, we fietsten zonder helm en moesten naar huis wanneer de straatlantaarns aan gingen (wat je niet altijd in het bos kon zien). De vaders waren aan het werk, de moeders maakten zich zorgen over de kinderen en het huishouden, en met trots reed men een auto, die toentertijd alleen maar met contant geld kon worden gekocht, omdat de consumentenkredieten nog niet waren uitgevonden en schulden onbetaalbaar waren.
Op school hadden we gedeeltelijk nog leraren die in de Tweede Wereldoorlog hadden gediend. Die hadden de oorlog precies zo gezien zoals men het moet zien en niemand anders kon je vertellen wat voor ellende het was. De schoollessen waren nog steeds tamelijk vrij van ideologie en we hebben veel geleerd over ons land, Europa en andere culturen. Zeker meer dan jullie vandaag.
We reisden op jonge leeftijd met Interrail door heel Europa, moesten valuta wisselen, grenzen oversteken en hebben mensen van over de hele wereld ontmoet. Wij zijn het nog steeds die het ware, het mooie, het diverse Europa kennen en liefhebben.
Toen we klein waren, was er niet veel waarover we ons zorgen hoefden te maken. Behalve misschien als we er een puinhoop van hadden gemaakt en voor onze ouders stonden met de handen achter de rug en het hoofd gebogen. Dat kreeg je soms een klap – en dan was het weer goed. Dat was de deal.
Lieve kinderen, we maken ons zorgen over jullie
Omdat velen van jullie het lot van de late geboorte hebben getrokken. Jullie weten niet meer wat vrijheid is en dat deze verdedigd moet worden. Jullie weten niet meer wat trots op je vaderland is, wat respect betekent of hoe je een beek opstuwt of hoe je kikkervisjes kweekt. En velen van jullie weten niet eens dat er nog iets anders kan zijn dan kanselier Merkel.
We maken ons zorgen om jullie omdat jullie naar de verkeerde mensen luisteren. Ze druppelen gif in je oor en zetten je oogkleppen op, ze dwingen met geveinsde liefde en het schrijnende wapen van tolerantiespreuken hun wil aan je op. Jullie mogen niet zien wat er in werkelijkheid gaande is, en dat is vrij eenvoudig om te bewerkstelligen, omdat jullie het nauwelijks nog anders kennen.
Datgene wat afschuw in ons veroorzaakt, omdat we het herkennen voor wat het is, is normaal voor jullie. Maar overweeg alsjeblieft:
Politieagenten met machinepistolen op de kerstmarkt is niet normaal.
Miljoenen mensen uit Afrika en het Midden-Oosten in ons land is niet normaal.
Elke dag tien mesaanvallen is niet normaal.
Het aantal dingen dat niet normaal is, is legio. Maar jullie hebben je eraan gewend, jullie kennen het nauwelijks anders. En daarom maken we ons zorgen.
Jullie verzieken op het moment je leven, en wat erger is, jullie verpesten ook het leven van jullie kinderen en onze kleinkinderen. En dat doen jullie door naar de verkeerde mensen te luisteren en niet naar ons. De verkeerde mensen zijn die mensen die mij als ‘rechts’ aanduiden en daarmee mensen bedoelen die niets anders in gedachten hebben dan het Derde Rijk te doen herleven.
Niets kan ons verder staan dan dat. Wij, die rond 1964 zijn geboren, hebben de verwondingen die de oorlog had veroorzaakt nog gezien. We werden omringd door levende ooggetuigen. Geheel anders dan jullie vandaag, die erop moeten vertrouwen dat de geschiedenisleraren niet liegen en de media jullie geen onzin vertellen.
We maken ons zorgen om jullie omdat jullie het slachtoffer zijn van een demagogie die al jaren aan de gang is.
En we verontschuldigen ons omdat we het niet zagen aankomen en toen we het zagen, was het te laat.
Degenen die vandaag waarschuwen voor het Derde Rijk en de nazi’s van deze tijd, zijn dezelfde die vandaag je berichtgeving manipuleren, ideologisch vormgeven aan je schoollessen en jullie tot gewillige instrumenten maken van een politiek dat alleen maar in een oorlog kan eindigen. Dat is de oorlog onder elkaar, dat is de oorlog tussen de Europese landen en de oorlog van de ene religie tegen de andere, en de oorlog van de grote bedrijven tegen de kleine middelgrote ondernemingen.
Jullie luisteren naar mensen die ‘sociaal’ in naam dragen en het tegenovergestelde doen. En wij hebben de schuld, omdat we niet hebben opgelet en het gestopt toen het nog mogelijk was. Velen van ons kiezen voor de AfD. Ja, dat doen we. En dat doen we in de hoop onze fouten van de afgelopen decennia te kunnen herstellen en een Europa te stoppen dat niemand wil, maar een dat van zijn kinderen houdt, zoals wij van jullie houden.
We zijn niet boos. Wij zijn geen ‘nazi’s’. Wij zijn slechts mensen die het verleden kennen en de toekomst zien.
Dat komt met de leeftijd. Had ik vroeger ook niet zo geloofd, maar zo is het. (Ja ok, niet bij iedereen, maar bij veel.)
Het gaat er niet om om de klok terug te draaien naar de tijd van de 2 tv-kanalen en de moeder in de keuken en de vader aan het werk (hoewel daar niets fundamenteel verkeerd aan is). Ons doel is om een toekomst te creëren die de moeite waard is om te leven voor onze kinderen en hun kinderen en hun kinderen in Duitsland.
Het tegenovergestelde is het geval.
Geloof me één ding, lieve kinderen: ‘multiculturalisme’, ‘open grenzen’, ‘onvoorwaardelijk basisinkomen’, ‘islam is vrede’, ‘Bestrijding van klimaatverandering’ een ‘Verenigde Staten van Europa’ en alle andere onzin is precies het tegenovergestelde van één veilige toekomst, waarin men zou willen leven. Ik zweer het op mijn leven.
Laat je niet wijs maken dat het beste Duitsland aller tijden hier en vandaag is. Dat is het niet.
Vandaag hebben we echte armoede in het land, we hebben geweld tot het punt van strijd en we hebben de deur geopend voor een religie die niet van ons houdt, en we zullen samen met alles wat ons dierbaar is hiervan het slachtoffer worden. We worden bestuurd door mensen voor wie dit land – en daarom ook jullie – niets betekent. Ze volgen een ideologie en ze lopen ook gemakkelijk over jullie lijken. Zij zijn degenen waar men voor waarschuwen moet.
Jullie hoeven niet naar mij te luisteren. Waarschijnlijk luisteren jullie ook niet.
Maar bewaar deze brief aan jullie en stel de kalender in op je mobiel op 29.12.2037. Ik ben dan misschien dood en mijn laatste woorden zullen iets zijn dat alle ouders zeggen als ze op hun sterfbed liggen: “Ik had een goede jeugd. Maar ik maak me zorgen om jullie”. Maar misschien denk ik gewoon “Verdomme, ik wist het en niemand wilde naar me luisteren.”
Maar misschien leef ik nog, zit ik in een stoel en hoor het gekletter van machinegeweren en geschreeuw en mompel iets als “Eigen schuld, jullie zijn allemaal idioten”, en dan zal ik mezelf een laatste biertje inschenken. Misschien zal alles anders aflopen en hebben jullie gelijk en hebben wij ongelijk. En terwijl ik dat schrijf, moet ik lachen. Omdat het niet zo zal uitkomen. We zullen gelijk krijgen, jullie niet, en dat maakt ons zorgen.
Pas goed op jezelf. Want we zijn binnenkort weg, wij kinderen van de geboortesterke jaren, en moeten jullie de invulling van de toekomst achterlaten, wat echt zorgelijk is.
Ja die tijd herrinner ik me ook en verlang er nu naar terug! Laat me dan maar een nazi zijn, die waren tenminste trots op hun volk! Nu gaan ze knielen voor criminelen!