Politieagent: No go-zones zijn “Nu buitenlandse enclaves … in oorlog met Frankrijk en met de Westerse beschaving”

De Franse Coronavirus lockdown maatregelen, die pas enkele dagen geleden zijn begonnen te versoepelen, behoorden tot de strengste ter wereld. “Toestemming om het huis te verlaten waren beperkt tot 60 minuten, één keer per dag, en niet verder dan een halve mijl,” schrijft Guy Millière op Gatestone Institute. Ongeveer 15,5 miljoen mensen werden aangehouden en gecontroleerd, en er werden 915.000 dagvaardingen afgegeven.

“De dagvaardingen werden volgens de kranten gegeven aan mensen die langer dan een uur buiten bleven, of die de toegestane limieten overschreden”, meldt Millière, een professor aan de Universiteit van Parijs.

Maar er is een groep aan wie de politie is verteld om nooit aan te houden: Mensen die in de door de moslims gedomineerde no go-zones wonen, die eufemistisch de zones-urbaines-sensibles (“kwetsbare stedelijke zones”) worden genoemd.

In feite wordt de politie niet eens verondersteld zich in de buurt van dergelijke plaatsen te wagen. Zoals Yves Lefebvre, voorzitter van de politiebond, uitlegt: “De regering weet dat er een grootschalige opstand kan ontstaan, en dat een klein incidentje voldoende kan zijn om het kruitvat te laten exploderen”.

Daarom hebben politieagenten ongeschreven instructies: ze moeten incidenten ten koste van alles vermijden. Als er zich een incident voordoet, weten ze dat de regering de politie de schuld geeft, en niemand anders, zegt Lefebvre.

Hij maakt geen grap. Denk maar aan een verhaal dat Millière vertelt:

Zaterdag 18 april, 23.00 uur. Villeneuve-la-Garenne, een klein stadje in de noordelijke buitenwijken van Parijs. Een jongeman rijdt met hoge snelheid op een motor en raakt de deur van een politieauto. Hij breekt zijn been. Hij wordt naar het ziekenhuis gebracht. Hij heeft geen rijbewijs, maar wel een lange criminele geschiedenis. Hij is meerdere malen veroordeeld door de rechtbank voor drugshandel, overval met geweld en aanranding.

Zodra het nieuws van het ongeluk wordt vrijgegeven, circuleren er vijandige berichten over de politie op de sociale media; en in een dozijn steden in Frankrijk breken rellen uit. De rellen… gaan vijf dagen achter elkaar door. Een politiebureau in Straatsburg wordt aangevallen en in brand gestoken. Een paar mijl van Villeneuve-la-Garenne is een school bijna verwoest.

In plaats van met ferme taal te reageren, zegt de Franse regering dat er een onderzoek is ingesteld naar het gedrag van de politie en dat de agenten hoogstwaarschijnlijk zullen worden gestraft.

No go-zones, gebieden in Europese landen waar het burgerlijk recht is afgebroken en tot op zekere hoogte is vervangen door de Sharia-wetgeving, waar de autoriteiten vaak bang zijn om te betreden, werden ooit afgedaan als een rechtse “mythe”. In feite dreigde de burgemeester van Parijs enkele jaren geleden Fox News aan te klagen voor berichtgeving erover.

Sindsdien heeft Angela Merkel, de hoofdauteur van Europa’s massale immigratie uit de derde wereld van de afgelopen jaren, echter hun bestaan erkend (in 2018). Bovendien wordt over het hoofd gezien dat de New York Times, die in 2007 een beetje de waarheid liet glippen, praktisch het no go-zoneverhaal heeft gecreëerd.

Dus nu horen we niet veel over de zones omdat, zoals commentator David Burge (“Iowahawk”) het uitdrukt, “Journalistiek gaat over het rapporteren van belangrijke verhalen – met een kussen, totdat ze stoppen met bewegen”.

Helaas stopt dit niet wat er in de doofpot gestopt wordt. In feite zijn de no go-zones in Frankrijk numeriek geëxplodeerd van minder dan 100 in 2005 tot meer dan 750 vandaag de dag, en “de politie komt ze alleen maar binnen door vooraf zorgvuldig commando-achtige operaties voor te bereiden. Bendes en radicale imams lijken de controle te hebben”, zegt Millière.

(Merk op dat soortgelijke verhalen ook uit Zweden komen.)

Het is nu zo erg, dat een simpel verkeersongeluk waarbij de politie betrokken is, kan leiden tot nachten van vernieling en plundering. Maar omdat regeringsleden lijken te geloven dat als er rellen ontstaan er echt een burgeroorlog kan uitbreken, wordt de politie wordt gevraagd niet tussenbeide te komen en aan de kant te blijven staan tot de vernielingen zijn opgehouden, zegt Millière.

Dit lijkt een beetje op de burgemeester van Baltimore die in 2015 zei dat relschoppers ‘ruimte’ moeten krijgen om te ‘vernietigen’. Toch is er een verschil, zoals een ander verhaal van Millière illustreert:

Een paar maanden geleden publiceerde een politieagent, Noam Anouar, die in islamitische kringen was geïnfiltreerd, een boek, Frankrijk Moet Weten. No go-zones in Frankrijk, schreef hij, zijn nu buitenlandse enclaves op Frans grondgebied. “De bendes die daar opereren hebben een parallelle economie gevormd die is gebaseerd op drugshandel”, merkt hij op.

Ze beschouwen zichzelf als in oorlog met Frankrijk en met de westerse beschaving. Ze handelen in samenwerking met islamitische organisaties en definiëren daden van predatie en rooftocht als razzia’s tegen ongelovigen.

Anouar concludeert dat het terugwinnen van deze gebieden vandaag de dag gecompliceerd en kostbaar zou zijn, en dat er een beroep moet worden gedaan op het leger.

Het gevolg is dat de laffe Franse regering het probleem door de vingers ziet. Bovendien zal niet alleen de door de pandemie veroorzaakte economische moeilijkheden de situatie nog verergeren, maar ook, verklaart Millière, dat de ontheffing van de lockdown-maatregelen in de no go-zones de situatie aan het licht brengt: Het is een stilzwijgende bekentenis dat ze niet langer deel uitmaken van de Franse republiek.

Het is ook een gekmakende discriminatie. Terwijl andere Fransen zich tijdens de vastentijd, Pasen en Pesach moesten houden aan de lockdown-regels, mogen no go-zone-moslims tijdens de Ramadan naar eigen goeddunken in groepsverband bidden.

En Fransen die getroffen zijn door het Coronavirus hebben ook echt behoefte aan bidden, want artsen “hebben het recht verloren om te beslissen welk medicijn ze moeten voorschrijven en het is hen verboden om patiënten persoonlijk te zien”, vertelt Millière ons ook.

Mensen die symptomen van Covid-19 hebben, worden gevraagd zonder medicatie thuis te blijven; als hun toestand verslechtert, mogen ze een ambulance bellen. Als ze echter ouder dan 70 jaar zijn, komt er geen ambulance. Een decreet van 19 maart vraagt ziekenhuizen om de toegang strikt te ontzeggen voor mensen die als ’te oud’ worden gedefinieerd, vervolgt hij.

Maar wat Frankrijk het zwaarst treft, kan niet in een ziekenhuis genezen worden. Want terwijl de balkanisatie-problematiek complex is, wordt Frankrijk – en het hele Westen – geteisterd door vier aanwijsbare onderliggende problemen:

– Immigratie – het geloof dat immigratie altijd goed is, altijd noodzakelijk, mag nooit in twijfel worden getrokken, en moet de enige constante zijn in een steeds veranderend universum van beleid.

– Multiculturalisme – de overtuiging dat alle culturen “moreel” gelijk zijn en dat het daarom verkeerd is om de normen van een gastcultuur op te leggen aan nieuwkomers. In plaats daarvan moeten zij worden aangemoedigd om zich vast te klampen aan hun eigen cultuur, wat assimilatie ontmoedigt en leidt tot de ontwikkeling van sub-naties binnen de naties.

– Morele en culturele rotting – een over het hoofd geziene voorwaarde voor assimilatie is dat immigranten iets aantrekkelijks krijgen om in te assimileren. De morele verloedering van het Westen maakt dit onmogelijk.

– Moreel relativisme – dit is de belangrijkste factor omdat het samenhangt met cultureel relativisme (onderdeel van het multiculturalisme). Als Westerlingen nog steeds in de waarheid zouden geloven, in morele absolute waarden, zouden ze een kritische blik op de immigratie werpen. Ze zouden vragen stellen over culturele elementen die hun land zouden kunnen binnenkomen: “Zijn ze goed of slecht? Zullen ze het land beter of slechter maken?” Maar hun relativisme ontkracht de juiste intellectuele analyse van morele verschillen. Want het rechtvaardigt niet alleen de persoonlijke zonde (de echte aantrekkingskracht ervan), maar alle zonde – inclusief, natuurlijk, van datgene wat geïmporteerd zou kunnen worden.

In het aangezicht van het islamisme hebben onze elites ons verraden

Wat Frankrijk betreft, is het niet alleen verdeeld in Franse gebieden en no go-zones, maar ook over de vraag hoe het probleem moet worden aangepakt. “Intellectueel” Christian de Moliner adviseerde in 2017 om de natie meer officieel te verdelen, om de moslimzones semi-autonomie te geven, alsof toegeven en halve maatregelen zouden werken. Journalist Eric Zemmour wees er daarentegen onlangs op dat “Frankrijk op de rand van de chaos staat” en zei dat de no-go zones “met geweld” moeten worden heroverd, zegt Selwyn Duke.

Welke koers het land ook kiest, het zal niet fraai zijn.

Franse leger staat klaar om het veroverde grondgebied van moslims terug te veroveren