In het aangezicht van het islamisme hebben onze elites ons verraden

Hoewel het bestaan van een dreigende burgeroorlog nu zelfs ook door de extreemlinkse minister Gérard Collomb zelf wordt erkend, beschuldigt de journalist Yves Mamou de Franse elites ervan zich schuldig te hebben gemaakt aan desinteresse in immigratie en een oogje dicht te knijpen voor de islamisering van het land.

Als vaste medewerker van de Amerikaanse website The Gatestone Insitute is hij de auteur van vele boeken, waaronder ‘Hezbollah, Laatste Act’ en ‘De Grote Overgave – De Franse elites en het islamisme’, gepubliceerd op 25 september 2018. Hij gaf een interview met Le Figaro om erover te praten, schrijft auteur Paul Sugy op de Lefigaro.

Immigratie en islamisering zouden volgens u tot gevolg hebben dat de Fransen geen “natie” meer zullen hebben? Wat is volgens u het verband tussen de vermeende ontwrichtende opkomst van de islam en de vermeende desintegratie van de Franse natie?

De Grote Overgave is een poging tot reconstructie. Ik probeerde uit te vinden waarom en hoe, naast de Franse natie, geleidelijk een islamitische natie is ontstaan. De verbijsterende verklaringen van Gérard Collomb, voormalig minister van Binnenlandse Zaken, op de ochtend van zijn machtsoverdracht aan Edouard Philippe, tonen aan dat het naast elkaar bestaan van deze twee naties in Frankrijk een risico van confrontatie met elkaar creëert. “Vandaag de dag leven we naast elkaar en ik heb altijd gezegd dat ik vrees dat we morgen van aangezicht tot aangezicht zullen moeten leven”, zei Gérard Collomb. Deze formele kennisgeving van burgeroorlog werd uitgegeven door de man die anderhalf jaar lang dagelijks alle verslagen van de politie en de gendarmerie voor zijn ogen had.

Gérard Collomb is lid van de Franse politieke elite. Hij verlaat zijn post met de mededeling aan ons dat de burgeroorlog voor onze deur staat. Een oprisping dat alleen al mijn titel “De Grote Overgave” rechtvaardigt. De waarschuwing zou krachtiger zijn geweest als ze was uitgevaardigd door een zittende minister. Het feit dat hij het bij zijn vertrek uitsprak, betekende dat het grootste deel van de mainstream media het niets eens publiceerden.

Burgeroorlog wordt gedefinieerd als een oorlog tussen partijen binnen een land. Ik weet niet of deze oorlog zal plaatsvinden, maar het leek me nuttig om mezelf vragen te stellen over de aanwezigheid van twee naties op hetzelfde nationale grondgebied. Soms zijn het slecht getrokken grenzen die de voorwaarden scheppen voor een confrontatie tussen twee naties. Maar in Frankrijk werd de islamitische natie vanaf begin zelf gefabriceerd. Het is het resultaat van een beleid. De Franse elites, d.w.z. de belangrijkste organen van de staat, politieke partijen, deskundigen, rechters, de media, culturele elites… hebben om vele redenen decennialang – en zelfs vandaag de dag nog steeds – moslimimmigratie aangemoedigd en gelegitimeerd.

Deze voorkeur van de elites voor de islam heeft geleid tot een diepe kloof tussen Frankrijk van bovenaf en Frankrijk van onderaf. De Vertrouwensbarometer, jaar na jaar gepubliceerd door Cevipof, het onderzoekscentrum van Sciences Po, is een perfecte illustratie van dit fenomeen: de meerderheid van de Franse bevolking toont haar politieke klasse een scala aan gevoelens, variërend van walging tot woede, inclusief afwijzing en onverschilligheid. En wat is de focus van deze breuk tussen de boven- en onderklasse van de samenleving? De islam wordt beschouwd als te invasief en immigratie als te buitensporig.

Vreemd genoeg ontziet deze barometer Cevipof de twee instellingen, het leger en de politie, die een vertrouwenscijfer van bijna 80% genieten.

Misschien, maar is dat genoeg om te bevestigen dat islamisme en immigratie bedoeld was, getheoretiseerd, geschreven en van tevoren voorbereid waren?

Immigratie was bedoeld en georganiseerd, maar de islamisering van deze immigratie stond waarschijnlijk niet op het menu. Als de immigratie doorgaat ondanks de islamisering, dan is dat waarschijnlijk omdat onze elites het als onbeduidend beschouwen. Of dat ze er onverschillig tegenover staan. En het is deze onverschilligheid voor het risico van een burgeroorlog die ik wilde benadrukken.

De standvastigheid waarmee de Conseil d’Etat [Raad van State] heeft bijgedragen aan de opbouw van een islamitische natie in Frankrijk is verbazingwekkend. In mijn boek noem ik alle uitspraken van de Raad van State ten gunste van de moslimimmigratie, ten gunste van de sluier, ten gunste van de boerkini, ten gunste van de boerka, ten gunste van polygame families, enzovoort. Hetzelfde geldt voor de Grondwettelijke Raad, die het in het algemeen belang vindt om salafistische scholen toe te staan en, in naam van de “solidariteit”, de straffen af te schaffen die vroeger van toepassing waren op overtreders die illegale immigratie vergemakkelijkten. Mijn boek onderzoekt ook de vreemde blindheid van het Observatorium van het secularisme als het gaat om de islam.

“Er is inderdaad een voorkeur van de Franse elite voor de islam”

Alles wat ik in mijn boek zeg is afkomstig uit de bron. De Grote Overgave is rijk aan meer dan 700 verwijzingen en referenties. De rangschikking en koppeling van deze onderbouwde en geverifieerde feiten aan elkaar benadrukt een voor de hand liggend feit: er is inderdaad een voorkeur van de Franse elite voor de islam.

Dat brengt ons terug bij uw eerste vraag. Het is niet alleen de islam die ons ervan weerhoudt om vandaag de dag een natie te worden. Ook de elites willen geen natie meer worden.

“Het huidige politieke anti-racisme is nooit gericht geweest op de bestrijding van racisme”. Wat bedoel je daarmee?

Ik zag geen enkele mobilisatie van anti-racistische organisaties tegen rapper Nick Conrad die zong over de moord op blanken en blanke kinderen in kinderdagverblijven. Noch van de bond SUD Education, die “racistische” seminaries organiseerde die gesloten waren voor “blanken”, noch tegen Medina, die droomt van van kruisigingen van blanken in Golgotha, noch tegen Ernotte (France Télévisions) en mevrouw Nyssen (Ministerie van Cultuur), die minder “blanken” op televisie wilde zien.

Aan de andere kant, toen Eric Zemmour beweerde dat immigranten oververtegenwoordigd waren in gevangenissen, of toen Georges Bensoussan probeerde uit te leggen dat antisemitisme welig tiert in een groot deel van de moslimbevolking in Frankrijk, verenigden anti-racistische verenigingen zich om hen voor een rechtbank te dagen. In naam van de anti-racistische strijd!

Deze weinige voorbeelden maken het mogelijk om het actieterrein van het antiracisme te lokaliseren: het monddood maken van elke kritiek op “diversiteit”. “Diversiteit” is geen holle antiracistische slogan. In mijn boek laat ik zien dat ‘diversiteit’ eigenlijk een beleid is. En dit beleid wordt bereikt door middel van door de staat gesubsidieerde anti-racistische organisaties, door de scholen waar Arabisch leren nu vanaf de lagere school wordt aangeboden, door een beleid van het ministerie van Cultuur dat ‘diversiteit’ in film en theater subsidieert, door Afnor, die bedrijven labelt voor meer “diversiteit”, door de Conseil supérieur de l’audiovisuel, die met zijn barometer van “diversiteit” droomt van het opleggen van etnische quota’s op het televisiescherm, en door verschillende lobby’s zoals Club XXI in Hakim el Karoui of de vereniging Coexister…

De Grote Overgave toont aan dat politiek antiracisme en diversiteitsdiscours niet bedoeld zijn om racisme te bestrijden. Het zijn instrumenten ten dienste van een gewetensreset. Ze dienen om te hameren op het feit dat immigranten van kleur in wezen slachtoffers zijn. Het kabinet van de minister-president zendt momenteel clips uit tegen gendergerelateerd geweld. Een van deze clips toont een “Blanke” die een jong meisje van Noord-Afrikaanse afkomst seksueel mishandelt dat verdedigd wordt door een “Blanke” in een relatie met een zwarte man. Deze ideologisch zuivere staatsfragment wijst seksueel geweld toe aan blanke mannen en weigert het geweld te noemen dat ook kan bestaan ​​tussen gekleurde ‘slachtoffers’. Ik bevestig dat deze verwoede slachtoffering van de Fransen van kleur bijdraagt aan het geweld van vandaag.

Als je het hebt over de “elites”, wie bedoel je dan precies? Kunnen we alle politieke, economische, culturele, culturele, media en andere leiders dezelfde mand plaatsen?

Mijn boek geeft een overzicht van politieke partijen, het Ministerie van Justitie, antiracistische verenigingen, universiteiten, scholen, deskundigen, intellectuelen, de wereld van film en theater en enkele andere…. Elk van deze groepen of instellingen werkt, op zijn eigen gebied, aan de bevordering van “diversiteit” en de daaruit voortvloeiende “samenleving”. Ik heb reeds de gevallen van de Raad van State, de Constitutionele Raad en de Hogere Audiovisuele Raad genoemd. Maar ik noem ook het geval van intellectuelen die elke publieke figuur die meningen uiten die niet in overeenstemming zijn met die van hen, demoniseren en lynchen. De Algerijnse schrijver Kamel Daoud betaalde de prijs toen hij uitlegde dat de massaverkrachtingen in Keulen in 2015 het gevolg waren van de invoer in Duitsland van een patriarchale cultuur van genderrelaties. Deskundigen rechtvaardigen en stimuleren immigratie in naam van vermeende economische voordelen. Het ministerie van Justitie ondermijnt de vrijheid van meningsuiting van de Zemmour en Bensoussan….. enz. Ik heb 600 pagina’s met voorbeelden en logica’s die bij elkaar passen en die allemaal samen bijdragen aan een revolutie, “van bovenaf”.

“In dertig jaar tijd heeft de Franse samenleving een seculier republikeins model achtergelaten om te worden geprojecteerd in een multicultureel, communitaristisch en anti-seculier model”.

In dertig jaar tijd heeft de Franse samenleving een seculier republikeins model achtergelaten om te worden gelanceerd in een multicultureel, communitaristisch en anti-seculier model. Dit is een echte revolutie die tot op de dag van vandaag voor onze ogen voortduurt. De politieke, economische en institutionele elites hebben het oude seculiere en republikeinse model weggevaagd zonder de rest van de bevolking om hun mening te vragen. De Franse elites stonden aan de oorsprong van de grootste roofoverval van de eeuw, die ook een roofoverval van de democratie en het secularisme blijkt te zijn. Voor welke winst? Ik vrees dat alleen het islamisme de kastanjes uit het vuur kan trekken.

Volgens u hebben politici een bijzondere verantwoordelijkheid in de verspreiding van het islamisme. Allemaal, inclusief het Nationaal Front, waarom?

Het Nationaal Front speelde de afstoters. Alleen al door zijn aanwezigheid heeft het Front National het ontstaan van een serieus debat over de islam en immigratie voorkomen. De uitbarstingen van Jean-Marie Le Pen, altijd op de grens tussen racisme en antisemitisme, hebben bijgedragen aan de hegemoniale aard van het antiracistische discours. Marine Le Pen probeerde wel het imago van haar partij te herstellen, maar de schade was aangericht. En het duurt nog steeds.

De linkse regeringen dragen een historische verantwoordelijkheid die ik in De Grote Overgave heb uiteengezet.

“Het cliëntelisme van links liet de islamitische gemeenschap flatteren.”

U verwijt politici, met name linkse politici (“islamo-linksen”), hun cliëntelisme, maar u erkent het zelf in de inleiding, moslims worden een integraal onderdeel van de bevolking: is het noodzakelijk dat het beleid ook tot hen spreekt?

Het cliëntelisme van links liet de islamitische gemeenschap flatteren: erfpachtovereenkomsten voor de bouw van moskeeën, zwembaduren gereserveerd voor moslima’s, enz., om de stemmen van de moslims te verzamelen. De linkse islam begeleidt het islamitische geweld om de macht te veroveren. Dit zijn twee verschillende benaderingen, maar beide gebruiken moslims als instrument om de macht te veroveren.

Deze instrumentalisering van de islam door links heeft het graf van het secularisme gegraven. Secularisme is ook geen hol woord. Het is de ruimte van het burgerschap. En burgerschap is de ruimte van de politiek omdat het vrij is van alle onderwerpen die zich niet lenen voor discussie en onderhandeling. Als het secularisme de religie heeft beperkt tot het huis en de gebedshuizen, dan is het juist om ze uit de politieke ruimte te halen. Door de herintroductie van de religie – en in het bijzonder de islamitische religie – in de politieke arena, heeft links (maar ook rechts) de kiem gelegd voor een burgeroorlog.

Een seculiere republiek zou alleen maar burgers moeten erkennen en geen gemeenschappen, laat staan religieuze gemeenschappen. Het is een vergissing en een verraad om te denken, zoals onze gekozen vertegenwoordigers rechts en links doen, dat de Republiek moskeeën verschuldigd is aan moslims. Dit is een vergissing omdat het het islamisme en het separatisme versterkt. En een verraad, want wat de Republiek aan de Fransen te danken heeft, ongeacht hun religie of huidskleur, zijn scholen, vrijheid van denken en meningsuiting.

Je hebt ook veel kritiek op de kerk. Maar is het niet in zijn rol als het medeleven met migranten uitdrukt? Moet alles altijd worden gereduceerd tot een politieke visie?

De rol van journalisten is niet om voor de praktijk te opkomen. Als Macron naar het Collège des Bernardins gaat en de hoogste persoonlijkheden in het Franse katholicisme vertelt dat we de beschadigde band tussen kerk en staat moeten “herstellen”, wat denkt u dat hij doet? Een goede daad? Nee, hij zit in de politiek. Het is gericht tot een katholieke kerk die gewond is geraakt door honderd jaar secularisme en lijdt aan een bloeding van gelovigen. Hij zei haar: laten we het secularisme vergeten, ga terug in het politieke spel. Waarom doet Macron dit? Om bondgenoten te binden in zijn grote project om te bouwen aan wat hij de “Islam van Frankrijk” noemt. Macron heeft bondgenoten nodig om van het secularisme af te komen. Wat is een betere bondgenoot dan de kerk?

Wat betreft het mededogen van de kerk met moslimmigranten, is het de moeite waard eraan te herinneren dat dit mededogen selectief is. De kerk verdedigt de Kopten niet wanneer ze in Egypte worden afgeslacht, ze protesteert nauwelijks tegen de authentieke etnische zuivering van oosterse christenen en heeft weinig liefdadigheid gehad voor de Yazidi’s die door de islamitische staat zijn afgeslacht. Het is deze meedogenloze selectiviteit die vragen oproept. Ik probeer in mijn boek te laten zien dat de verklaarde liefdadigheid van de kerk jegens moslims ook een beleid is.

Wat de media betreft, ziet u ze tenslotte als “vervalsers van de waarheid”?

Enkele dagen geleden heeft France 2 News een reportage uitgezonden over de epidemie van mesaanvallen in Londen. Maar dezelfde epidemie woedt in Frankrijk en er zijn geen media die een beeld geven van de situatie. We moeten door de provinciale pers bladeren, elk papier omkeren, om de omvang van het gratuite geweld, vaak fataal, dat dagelijks wordt gepleegd te beseffen. Wanneer een krant melding maakt van een mesaanval, is de naam van de aanvaller en zijn motieven onbekend. Alsof er een verlangen was om het “onevenwichtige” te anonimiseren! De overgrote meerderheid van de media is betrokken bij de sloop van de eeuw. Ze informeren niet langer over problemen, maar prediken “diversiteit” en “samenleven”.

Duitse politicus waarschuwt: “Europa is op weg naar een burgeroorlog”