Oekraïne, Vladimir Poetin, en de Globale Cultuuroorlog

De oorlog in Oekraïne gaat niet echt over Oekraïne – het gaat niet over de onaantastbare grenzen van het land die door Rusland zouden zijn geschonden. En het gaat al helemaal niet om de veelgeprezen “verdediging van de democratie,” zoals we voortdurend in onze oren geschreeuwd worden door de media en door een groot aantal Amerikaanse (en Europese) politieke en culturele leiders, van Nancy Pelosi tot Lindsey Graham tot Boris Johnson, schrijft Boyd D. Cathey.

Geen van die rationaliseringen, geen van die rechtvaardigingen voor de fanatieke betrokkenheid van de Verenigde Staten, hun marionetten in de NAVO, en de EU, verklaart waarom het conflict in dat afgelegen deel van de wereld wereldwijd zo van levensbelang is, dat het letterlijk het hele “woke” Westerse links en de overgrote meerderheid van politici op sleeptouw heeft, die letterlijk op hun stoelen en bureaus staan om uitzinnig te applaudisseren voor charlatans als de voormalige X-rated komiek en autoritair Volodymyr Zelensky (en zijn vrouw) als “kampioenen van de vrijheid en de democratie”. Het spookbeeld van Graham en Pelosi die elkaar overtreffen in de oorlogszuchtigheid van hun tirades tegen president Poetin en Rusland is maar iets minder misselijkmakend dan hun wulpse ideologische omhelzing van elkaar.

Er zijn twee belangrijke redenen waarom er oorlog is gekomen in Oost-Europa, en die hebben heel weinig te maken met Oekraïne of met het afschuwelijke lijden van de Oekraïense bevolking.

Maar zij hebben alles te maken met Rusland, zijn president, en de huidige positie van Rusland in de context van de wereldpolitiek en de tot nu toe onverbiddelijke opmars van de Amerikaanse globalistische hegemonie.

Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog zijn de Verenigde Staten betrokken geweest bij in wezen twee grote wereldconflicten: het eerste was de Koude Oorlog die gevoerd werd tegen het Sovjet- en wereldcommunisme. De meesten van ons van enige aanzienlijke leeftijd kunnen zich de dagen herinneren dat Ronald Reagan de Sovjet-Unie en haar satellieten “het boze imperium” noemde. Wij kwamen op leeftijd toen de belofte van Nikita Chroesjtsjov om ons te “begraven” werd beschouwd als een reëel en actueel gevaar voor ons bestaan. De Verenigde Staten en hun bondgenoten in de NAVO en in andere allianties werden toen gezien als de kampioenen van de vrijheid, en in wezen van de westerse beschaving, tegen de kolos van de Sovjet-Unie die dreigde uit te roeien wat ons dierbaar was en er een moorddadige tirannie over de hele wereld voor in de plaats te stellen.

Al die tijd werd tijdens dat conflict onze eigen geërfde westerse en christelijk georiënteerde culturele basis geleidelijk aan, soms onmerkbaar, uitgehold. Sommige van onze beste schrijvers en filosofen merkten het op -James Burnham, Sam Francis, enkele anderen; maar er was de man “met het oranje haar” voor nodig om eindelijk het masker af te rukken, al was het maar lukraak en voor het grootste deel onwetend, van wat er hier in de VS en in West-Europa werkelijk gebeurde en gebeurd was.

De retoriek ter verdediging van “het Westen en zijn tradities” bleef in ons vocabulaire bestaan, maar de werkelijkheid was radicaal veranderd. T. S. Eliot merkte op wat er gebeurde in zijn werk uit 1948, Notes Towards the Definition of Culture, dat wij in het Westen “onze oude bouwwerken aan het vernietigen waren om de grond klaar te maken waarop de barbaarse nomaden van de toekomst zullen neerstrijken in hun gemechaniseerde karavanen.”

De communistische dreiging hield op in 1989-1991, met de ineenstorting van de Sovjet-Unie en de ontbinding van het Warschaupact en het Oostblok. En, verrassend voor velen die toen en ook nu de Amerikaanse buitenlandse politiek beheersten, was wat er in veel gevallen in een groot deel van Oost-Europa en in Rusland ontstond niet een of andere opbloei van “kleine democratieën” naar het model van Big Brother Amerika.

In landen als Hongarije, Polen, Servië, en vooral in Rusland, was het bijna alsof een sluier, een profylaxe die deze naties had bedekt – en in zekere zin beschermd – tegen de slechtste aspecten van de Amerikaanse “Coca-cola” cultuur, was opgelicht, en zij vijftig jaar eerder terug waren, alsof de communistische periode een slechte vluchtige droom of nachtmerrie was. En oudere godsdienstige en politieke overtuigingen, die nooit door tientallen jaren communisme waren uitgeblust, kwamen weer naar boven. Nationalisme en religieus geloof kwamen uit de catacomben tevoorschijn om miljoenen te inspireren.

De liberale democratie – het Amerikaanse model dat zich over de hele wereld verspreidde – was slechts één optie voor die landen en hun burgers. En ondanks de ijver en de hyperactiviteit van het overheersende Amerikaanse buitenlands beleid en de agressieve invallen van de ergste aspecten van de Amerikaanse “kultuur”, gulzig aangesmeerd en besmettelijk verspreid door het internationale bedrijfskapitalisme in partnerschap met de beheersstaat, was het verzet in het Oosten veel veerkrachtiger dan in West-Europa, waar een halve eeuw van secularistische indoctrinatie en vernietiging van tradities en historisch godsdienstig geloof zijn uitwerking had gehad.

Dit ruw besef drong spoedig door tot het establishment van Amerika’s buitenlandse politiek, en veroorzaakte wat in feite een tweede wereldconflict is – tussen de naties die geketend zijn aan de tentakels van het seculiere globalisme en die welke buiten dat steeds totalitairder consortium staan.

Wijlen Charles Krauthammer, neoconservatief fanatiekeling en Fox News icoon, bejubelde wat hij noemde het ontstaan van een “unipolaire wereld”, waar liberale democratie, secularisme, globalisme en een internationale managersklasse de scepter zouden zwaaien. Maar zijn hoop en de verlangens van de Amerikaanse neoconservatieven en gevestigde “conservatieven” naar een door Amerika gedomineerde wereld waarin de droom van Francis Fukuyama van “het einde van de geschiedenis”, het eindpunt van de ideologische evolutie van de mensheid en de universalisering van de westerse liberale democratie, zou zegevieren, waren voorbarig.

In het Oosten, waar Rusland diep getekend en gehavend uit zijn bijna suïcidale zeven decennia van sovjetstatistische tirannie tevoorschijn kwam, liep het wereldomspannende project vast. Niet in het begin, althans zo leek het. Want Rusland streefde na 1991, onder Boris Jeltsin, naar inschikkelijkheid en partnerschap met Amerika en zijn NAVO-bondgenoten, en streefde zelfs op een gegeven moment, na de ontbinding van het Warschaupact, naar een of andere vorm van associatie met het westerse bondgenootschap.

Het mocht niet zo zijn, want Rusland verlangde, gezien zijn positie in de wereld, partnerschap en erkenning van zijn eigen historische cultuur en onafhankelijkheid. Maar het Westen, aangevoerd door ijverige unipolaire globalisten, vooral in de regering George W. Bush – denk hierbij aan de rol van figuren als Paul Wolfowitz – wenste alleen maar zijn onderdanigheid en integratie in de Nieuwe Wereldorde.

Na jaren van pogingen om een soort billijke modus vivendi met het Westen te bereiken, besefte Rusland dat een dergelijke regeling uitgesloten was. Het zou zijn eigen, onafhankelijke koers moeten varen en partners in de wereld moeten vinden waar het kan – misschien met een vroeger vijandig China, misschien met het Hongarije van Viktor Orban en het Brazilië van Jair Bolsonaro.

En zo werd in 2009 de BRICS-associatie – Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika – geboren als een losse alliantie voor economie en potentieel buitenlands beleid. Maar het was vooral een hernieuwd en assertief Rusland onder zijn president Poetin dat het voortouw nam. En het was Rusland, geopolitiek en strategisch, dat beschouwd werd als verreweg het grootste gevaar voor het oprukkende Westerse globalisme.

Dit is dus de eerste belangrijke reden voor het conflict in Oekraïne en de uitzinnige hyperventilatie van de elites in Foggy Bottom en in het Amerikaanse Congres, en in Brussel en Genève: de Russen, en vooral hun president Vladimir Vladimirovitsj Poetin, zijn niet toegetreden tot het wereldomvattende project. Het grootste land ter wereld was niet in het gareel gevallen, zoals andere Amerikaanse slippendragers in West-Europa.

De Amerikaanse buitenlandse politiek is namelijk al bijna twintig jaar tamelijk consequent in haar streven om een recalcitrant Rusland te dwingen tot een nog volgzamer minion van een hegemoniale Amerikaanse universele orde, zowel op economisch als op politiek gebied.

Militair conflict als ultiem element, zo stel ik, lag altijd al op de tafel voor de apparatsjiks die de Amerikaanse buitenlandse politiek leiden. Pogingen om de Russische staat te ondermijnen, om in Moskou de voorwaarden te scheppen voor een nieuwe “kleurenrevolutie”, zoals de VS die met succes in Kiev en elders, onder andere in Tbilisi, Georgië, tot stand hadden gebracht, waren mislukt en verijdeld. Amerikaanse en door George Soros gecontroleerde NGO’s waren het land uitgezet. De door de Amerikanen opgeleide “oppositieleiders” tegen de regering van Poetin, in de persoon van Boris Nemtsov of, meer recentelijk, van Alexei Navalny, waren er niet in geslaagd de populariteit van Poetin een deuk toe te brengen of een of andere gewenste staatsgreep te plegen.

Sinds de door Amerika gesponsorde staatsgreep in Kiev in februari 2014, waarbij de door het volk verkozen (en Rusland-vriendelijke) president van Oekraïne, Viktor Janoekovitsj, werd afgezet, achtte Rusland zich ernstig bedreigd. Een nieuw geïnstalleerd Amerikaans marionettenregime in Kiev begon met de vervolging van de Oekraïense etnische Russen – ongeveer een vijfde van de bevolking – door Russischtalige scholen en media te sluiten, het gebruik van het Russisch in juridische en openbare zaken te verbieden, en autochtone Russischtalige Oekraïense politieke leiders en politieke partijen te vervolgen.

Als gevolg daarvan kondigden de grotendeels Russische provincies Donetsk en Lugansk hun afscheiding aan, en bezette Rusland de zwaar etnisch Russische Krim (waar de Russische Zwarte Zeevloot in Sevastopol voor anker lag). De Krim was historisch gezien nooit een deel van Oekraïne geweest.

Een bloedige burgeroorlog volgde en duurde tot begin 2022, toen de Oekraïense regering haar anti-Russische militaire operaties opvoerde in wat een bloedige acht jaar durende campagne was geworden, waarbij meer dan 14.000 Russische burgerslachtoffers vielen in de etnisch Russische regio Donbas.

Het voornemen van de Oekraïense president Zelensky om eventueel opnieuw kernwapens te verwerven (een wens die hij in München uitsprak enkele dagen voor de Russische militaire inval van februari begon) en zijn weigering om Oekraïne uit te sluiten van toekomstig NAVO-lidmaatschap, en dus krachtens artikel 5 van het NAVO-handvest, om eventueel de NAVO te betrekken bij een vereiste gezamenlijke militaire actie ter plaatse tegen Rusland, dreven de Russische beer tot het uiterste. Poetin beschouwde deze acties als een laatste druppel.

Over de vraag of president Poetin Rusland al dan niet had moeten verplichten tot militaire actie in Oekraïne kan zeker gediscussieerd worden. Vanuit één gezichtspunt hebben de Russische troepen die ter plaatse zijn en militaire actie ondernemen, de ijverige neoconservatieve haviken van de globalisten namelijk precies de kans gegeven waarnaar zij al lang verlangden: “Rusland laten leegbloeden”, in de woorden van de Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin, d.w.z. op het slagveld bereiken wat zij tot nu toe economisch en diplomatiek niet hebben kunnen bereiken sinds de val van de oude Sovjet-Unie: de onderwerping van Rusland en zijn integratie in de Nieuwe Wereldorde.

Vanuit Russisch gezichtspunt was Rusland echter tegen een onneembare muur opgestoten, een voortdurend proces dat gedocumenteerd is door scherpzinnige waarnemers als John Mearsheimer, Richard Sakwa, Stephen Cohen, Henry Kissinger, en George Kenan, en het kon zich niet verder terugtrekken. Een vijandig Oekraïne, dat als pion dient voor de Amerikaanse “regime change” en als dolk rechtstreeks gericht is op Moskou op een paar honderd mijl afstand, zou de ontbinding van Rusland zelf kunnen betekenen. Is dit inderdaad niet de wens van fanatieke neocon oorlogshaviken als Max Boot? Had Joe Biden niet met zwier aangekondigd dat de president van Rusland een “oorlogsmisdadiger” was (met alle juridische en niet-zo-juridische bagage die dat met zich meebrengt)?

Oekraïne wordt zo een petrischaal voor de volgelingen van de Nieuwe Wereldorde om hun ruimere doelstellingen te bevorderen, zelfs als dat de dood of verminking van elke arme Oekraïense burger en de totale vernietiging van hun land betekent. Die “collateral damage” zij verdoemd; wat vooral van belang is, is de triomf van het “globalistische project” en het welslagen van de machinaties van de Europese Unie en het Wereld Economisch Forum (WEF), waartoe Volodymyr Zelensky reeds is toegetreden.

Op dit fundament is het Amerikaanse politieke establishment, van Mitch McConnell, de National Review, en Brian Kilmeade aan zogenaamd “rechts”, tot Nancy Pelosi en de bijna volledige nationale media (met enkele uitzonderingen, bijv. Tucker Carlson), aan de linkerzijde, volledig verenigd. Die vaststelling spreekt voor zich.

Er is echter een tweede reden, die als een zeer reële onderstroom door alle besprekingen van het Oekraïense conflict loopt, en die veel te maken heeft met wat ik zou willen noemen de heropleving van het Russische traditionalisme en zijn historisch orthodoxe godsdienst. Het is de heropleving in Rusland sinds de ineenstorting van het communisme van een militant conservatieve christelijke Russische orthodoxie en het feit, dat blijkt uit de opeenvolgende en breed gedragen wetten die de Russische Doema uitvaardigt en uit de openbare verklaringen en proclamaties van de leiders van de natie, dat de huidige modieuze perversies en omgekeerde morele en religieuze toestanden die nu in Amerika en West-Europa heersen, niet aanvaardbaar zijn in Rusland.

Al in 2014 ben ik begonnen met het documenteren van enkele van de nieuwe wetten en bepalingen, de steun van de Russische regering voor het christendom (waaronder de bouw van zo’n 24.000 nieuwe kerken sinds 1991), de aanmoediging door het Staatsministerie van Cultuur van kunst en films waarin de pre-Sovjet en anticommunistische Russische geschiedenis gevierd wordt – zelfs het verheerlijken van de heroïsche strijd van admiraal Aleksandr Koltsjak in zijn campagne om de Roden te verslaan in 1919-1921 – en de sympathieke uitbeelding van het rijke religieuze en niet-communistische erfgoed van Rusland in zijn onderwijssysteem. President Poetin zelf heeft bij verschillende gelegenheden Vladimir Lenin en het communisme bitter gehekeld, onder andere bij een bezoek aan de plaats van het bloedbad van Katyn, waar hij de 22.000 Poolse militaire en burgerlijke leiders eerde die tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Sovjet-communisten op brute wijze geëxecuteerd werden.

Nog symbolischer heeft hij persoonlijk een groot monument gewijd ter ere van tsaar Alexander III, misschien wel de meest conservatieve – of “reactionaire” – vorst van Rusland in de 19e eeuw. Poetin heeft ook openlijk het Russisch-orthodoxe geloof omarmd, een geloof waarin zijn moeder hem als klein kind in het geheim doopte (zie de gedetailleerde verslaggeving door de Spaanse internationale nieuwsdienst EFE, zoals gepubliceerd door het tijdschrift El Confidencial, 22 maart 2013, en de lange reeks interviews in boekvorm, First Person: An Astonishing Frank Self-Portrait by Russia’s President Vladimir Putin, New York, 2000). Zeker, er zijn “twijfelaars” in overvloed die de oprechtheid van zo’n geloofsbelijdenis in twijfel trekken, maar als we moeten afgaan op de openbare daden, lijken de bewijzen zijn bevestiging overweldigend te bevestigen.

Maar het is Poetins steun voor het traditionele Russisch-orthodoxe geloof en zijn morele standpunten over kwesties als het homohuwelijk en homoseksualiteit, die in het geseculariseerde Westen tot ongebreidelde razernij hebben geleid. Ondanks de intense vijandigheid van de machtige internationale LGBTQ-lobby, maakt hij geen excuses voor zijn standpunten of de standpunten van de Russische staat in dergelijke kwesties. In het afgelopen decennium zijn zijn uitspraken en traject tamelijk consistent geweest.. tot op het punt dat de Amerikaanse ambassade in Moskou een “Gay Pride” vlag heeft laten wapperen om te pronken met de grote verschillen tussen de officiële Amerikaanse “opvatting” en het Russische standpunt. Hoeveel symbolischer kunnen die verschillen aangetoond worden?

In oktober van het jaar 2021 heeft President Poetin een toespraak gehouden op het Internationale Valdai discussieforum. Die verschilde, wat cultuur en moraal betreft, niet van talrijke andere toespraken en verklaringen die hij had afgelegd sinds hij tweeëntwintig jaar geleden het ambt van president van Rusland aanvaardde. Maar als samenvatting vind ik het een uitstekend perspectief op het intellectuele kader en denken van een man die, wat wij ook van hem mogen denken, nu een uiterst belangrijke rol speelt in de wereldgeschiedenis.

Ik citeer hier een gedeelte ervan (21 oktober 2021):

“Wij kijken met verbazing naar de processen die aan de gang zijn in de landen die van oudsher beschouwd werden als de vaandeldragers van de vooruitgang… Sommige mensen in het Westen geloven dat een agressieve eliminatie van hele bladzijden uit hun eigen geschiedenis, “omgekeerde discriminatie” van de meerderheid in het belang van een minderheid, en de eis om de traditionele begrippen van moeder, vader, gezin en zelfs geslacht op te geven, zij geloven dat dit allemaal de mijlpalen zijn op de weg naar sociale vernieuwing.”

“… Wij hebben een andere mening, althans de overgrote meerderheid van de Russische samenleving – het zou juister zijn om het zo te zeggen – heeft een andere mening over deze zaak. Wij geloven dat wij moeten vertrouwen op onze eigen geestelijke waarden, onze historische traditie en de cultuur van onze multi-etnische natie.

De voorstanders van de zogenaamde “sociale vooruitgang” menen de mensheid een soort nieuw en beter bewustzijn te brengen… Het enige wat ik nu wil zeggen is dat hun voorschriften helemaal niet nieuw zijn. Het zal voor sommigen misschien als een verrassing komen, maar Rusland is daar al geweest. Na de revolutie van 1917 zeiden de bolsjewieken, zich baserend op de dogma’s van Marx en Engels, ook dat zij de bestaande manieren en gewoonten zouden veranderen, en niet alleen de politieke en de economische, maar ook het begrip zelf van de menselijke moraal en de grondslagen van een gezonde samenleving. De vernietiging van eeuwenoude waarden, godsdienst en relaties tussen mensen, tot en met de totale verwerping van het gezin (dat hadden wij ook), aanmoediging om geliefden te verklikken – dit alles werd als vooruitgang verkondigd en werd trouwens toen in de hele wereld breed gesteund en was behoorlijk in de mode, net als nu. De bolsjewieken waren trouwens absoluut onverdraagzaam tegenover andere meningen dan die van hen.

Dit moet, geloof ik, iets in herinnering brengen van wat wij nu meemaken. Als wij kijken naar wat er in een aantal westerse landen gebeurt, staan wij versteld van de huiselijke praktijken, die wij, naar ik hoop, gelukkig in een ver verleden hebben achtergelaten. De strijd voor gelijkheid en tegen discriminatie is omgeslagen in een agressief dogmatisme dat grenst aan absurditeit, wanneer de werken van de grote schrijvers uit het verleden – zoals Shakespeare – niet meer onderwezen worden op scholen of universiteiten, omdat men meent dat hun ideeën achterlijk zijn. De klassieken worden achterlijk verklaard en onwetend over het belang van geslacht of ras. In Hollywood worden memo’s uitgedeeld over de juiste manier van vertellen en hoeveel personages van welke kleur of welk geslacht in een film moeten zitten. Dit is nog erger dan de agitprop-afdeling van het Centraal Comité van de oude Communistische Partij van de Sovjet-Unie.”

“…de nieuwe “cancel-cultuur” is veranderd in “omgekeerde discriminatie”, dat wil zeggen, omgekeerd racisme. De obsessieve nadruk op ras verdeelt de mensen nog meer, terwijl de echte strijders voor burgerrechten juist droomden van het uitwissen van verschillen en van het weigeren om mensen te verdelen naar huidskleur…. In een aantal Westerse landen is het debat over mannen- en vrouwenrechten verworden tot een volmaakte fantasmagorie. Kijk, pas op dat u niet gaat waar de bolsjewieken ooit van plan waren te gaan – niet alleen de kippen, maar ook de vrouwen communiseren. Nog één stap en u zult er zijn.

IJveraars van deze nieuwe benaderingen gaan zelfs zo ver dat zij die begrippen man en vrouw helemaal willen afschaffen. Iedereen die durft te vermelden dat mannen en vrouwen werkelijk bestaan, wat een biologisch feit is, riskeert te worden uitgestoten. “Ouder nummer één” en “ouder nummer twee”, “barende ouder” in plaats van moeder, en “menselijke melk” in plaats van moedermelk, omdat dat de mensen die onzeker zijn over hun eigen geslacht, van streek zou kunnen maken. Nogmaals, dit is niets nieuws; in de jaren twintig van de vorige eeuw hebben de zogenaamde Sovjet Kulturtraegers ook wat newspeak uitgevonden, in de overtuiging dat zij op die manier een nieuw bewustzijn creëerden en waarden veranderden. En, zoals ik al zei, zij maakten er zo’n puinhoop van dat men er nog steeds van huivert.

Om nog maar te zwijgen van sommige werkelijk monsterlijke dingen, wanneer kinderen van jongs af aan geleerd wordt dat een jongen gemakkelijk een meisje kan worden en omgekeerd. Dat wil zeggen, de onderwijzers leggen hun in feite een keuze op die wij allen zogenaamd hebben. Zij doen dat terwijl zij de ouders buitensluiten en het kind dwingen beslissingen te nemen die zijn hele leven overhoop kunnen gooien… is een kind op die leeftijd wel in staat om zo’n beslissing te nemen? Om maar meteen met de deur in huis te vallen: dit grenst aan een misdaad tegen de mensheid, en het gebeurt in naam en onder het vaandel van de vooruitgang.

Ik heb al gezegd dat wij ons in Rusland bij het uitstippelen van onze aanpak zullen laten leiden door een gezond en sterk conservatisme… Nu de wereld een structurele ontwrichting doormaakt, is het belang van een redelijk conservatisme als basis voor een politieke koers omhoog geschoten – juist vanwege de zich vermenigvuldigende risico’s en gevaren, en de kwetsbaarheid van de werkelijkheid om ons heen.

Deze conservatieve benadering gaat niet over een onwetend traditionalisme, een angst voor verandering of een terughoudend spel, veel minder over het ons terugtrekken in onze eigen schulp. Het gaat in de eerste plaats om het vertrouwen op een in de tijd beproefde traditie en godsdienstig geloof, het behoud en de groei van de bevolking, een realistische beoordeling van zichzelf en anderen, een nauwkeurige afstemming van prioriteiten, een correlatie tussen noodzaak en mogelijkheid, een voorzichtige formulering van doelstellingen, en een fundamentele verwerping van extremisme als methode. En eerlijk gezegd is conservatisme de meest redelijke gedragslijn, voor zover ik het zie…”

“Nogmaals, voor ons in Rusland zijn dit niet een of andere speculatieve postulaten, maar lessen uit onze moeilijke en soms tragische geschiedenis. De kosten van slecht opgevatte sociale experimenten zijn soms niet te schatten. Dergelijke acties kunnen niet alleen de materiële, maar ook de geestelijke fundamenten van het menselijk bestaan vernietigen, en morele wrakstukken achterlaten waar lange tijd niets voor in de plaats kan worden gebouwd…”

Een paar jaar voor zijn dood in augustus 2008 prees Aleksandr Solzjenitsyn, de bijtende criticus en christelijke gesel van de Westerse liberale democratie, de standpunten van Vladimir Poetin. “De NAVO,” zei hij, “is bezig Rusland te omsingelen en het land zijn onafhankelijkheid als natiestaat te ontnemen… Rusland aansluiten bij een Noord-Atlantische Verdragsorganisatie die in verschillende uithoeken van onze planeet gewelddadig optreedt om de kiem te leggen voor een ideologie van de moderne westerse democratie, zal de christelijke beschaving niet uitbreiden, maar haar slechts beëindigen.”

Is het een wonder dat de nationale columnist en schrijver Pat Buchanan zich heeft afgevraagd dat in de immense cultuuroorlog waarin wij ons bevinden, “aan welke kant God nu staat?”

Aan welke kant, inderdaad.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

Wij worden allen geregeerd door psychopathische debielen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: