Mike Whitney interviewt Paul Craig Roberts over de toenemende spanningen met China

Mike Whitney: De regering Biden is vastbesloten China te provoceren in de kwestie Taiwan. Het Witte Huis gelooft nu dat zij China agressiever moet benaderen om hun ontwikkeling in te dammen en de rol van Amerika als regionale hegemoon te behouden. De ironie van de aanpak van Washington is echter dat tienduizenden Amerikaanse bedrijven de afgelopen drie decennia de VS zijn ontvlucht om te profiteren van China’s laagbetaalde arbeidskrachten. Volgens Registration China zijn er nu meer dan 1 miljoen buitenlandse bedrijven geregistreerd op het Chinese vasteland, waarvan vele in handen zijn van Amerikanen. Deze bedrijven zijn grotendeels verantwoordelijk voor de razendsnelle economische opkomst van China in dezelfde periode. Dus mijn vraag aan jou is deze: waarom krijgt China de schuld en doelwit van de explosieve groei waarvoor Amerikaanse bedrijven voornamelijk verantwoordelijk zijn? Of ben je het niet eens met mijn analyse?

Paul Craig Roberts: Je vraag is eigenlijk meerdere. Je vraag zelf geeft de belangrijkste of belangrijkste reden aan waarom Washington terugkomt op het één-China-beleid dat sinds 1972 van kracht is: de bedreiging van China voor de Amerikaanse hegemonie. De neoconservatieven die het buitenlands beleid van de VS domineren en waarvan het voornaamste doel, in hun woorden, is de opkomst van andere landen met voldoende macht om het Amerikaanse unilateralisme in te tomen, te voorkomen, zien nu zowel China als Rusland als bedreiging voor de Amerikaanse hegemonie. De straf van Rusland is een conflict in Oekraïne, sancties, raketten aan hun grens en opgeblazen Nord Stream-pijpleidingen. Het doel is om Rusland van Europa te isoleren en het Kremlin voldoende problemen voor te schotelen om Moskou uit de weg te ruimen.

Net zoals de VS hun overeenkomst met Rusland om de NAVO niet uit te breiden hebben verbroken en zich hebben teruggetrokken uit de overeenkomsten die tijdens de Koude Oorlog zijn gesloten om de spanningen te verminderen, is Washington nu bezig het één-China-beleid te verwerpen omdat het niet langer het belang van Washington dient.

In 1972, met de Koude Oorlog en de oorlog in Vietnam, was het strategisch zinvol om de spanningen met China te verminderen. Het bestaan van de Sovjet-Unie sloot elke notie van Amerikaanse hegemonie uit. De neo-conservatieven kregen hun idee van Amerikaanse hegemonie twee decennia later, toen de Sovjet-Unie in 1991 instortte. Destijds was men van mening dat het Rusland van Jeltsin geen probleem vormde voor de Amerikaanse overheersing en dat het nog tientallen jaren zou duren voordat China sterk genoeg zou zijn om Washington in de weg te staan. Maar, zoals je in je vraag aangeeft, maakte de verplaatsing van de productie van de VS naar China China al snel tot een economische grootmacht, terwijl de economische kracht van de VS sterk verminderde. Het was niet zozeer dat Amerikaanse bedrijven uit zichzelf vertrokken op zoek naar hogere winsten door lagere arbeidskosten, als wel dat ze onder druk werden gezet door Wall Street, dat dreigde overnames te financieren om te profiteren van de lagere kosten. Kortom, de snelle opkomst van China was het resultaat van de hebzucht van Wall Street en corporaties, waarvoor China geen verantwoordelijkheid draagt.

Amerikaanse neoliberale economen legden de verplaatsing van Amerikaanse productiebanen uit als de werking van de vrijhandel waarvan Amerika zou profiteren. Het waren twee miljardair-zakenlieden, een Amerikaan en een Engelsman, de Amerikaanse textielmagnaat Roger Milliken en de Britse financier Sir James Goldsmith, die de neoliberale rechtvaardiging voor het weggeven van productie in twijfel trokken. Zij hebben mij zeker aan het denken gezet, en toen ik dat eenmaal had gedaan was het duidelijk dat het verplaatsen van banen in de verwerkende industrie niets te maken had met vrijhandel. Economen zijn net zo moeilijk van hun hersenspoeling te ontdoen als de gelovigen in de narratieven van 9/11, het mRNA-“vaccin” en de massavernietigingswapens van Saddam Hoessein. Ik debatteerde met de belangrijkste voorstanders van offshoring die beweerden dat het een vrijhandelsbonanza was, waarbij de Wall Street Journal prominent mijn debat met Jagdish Bhagwati, universiteitshoogleraar economie, recht en internationale betrekkingen aan Columbia University, vermeldde. Tien jaar geleden toonde mijn boek The Failure of Laissez Faire Capitalism onomstotelijk aan dat de verplaatsing van Amerikaanse productie naar het buitenland enorm schadelijk was voor de Amerikaanse economie, maar het mocht allemaal niet baten. Ik concludeerde dat Amerikaanse economen allemaal door Wall Street werden gekocht als “adviseurs” of leefden van onderzoekssubsidies van offshorebedrijven en rechtvaardigingen produceerden voor het offshorebeleid. Kortom, Amerika verloor productie, vanwege Wall Street en neoliberale economen.

President Donald Trump begreep dat Amerika gekwetst werd door het verlies van de verwerkende industrie. Het was Trump die China de schuld begon te geven. Omdat hij geen competente adviseurs had, associeerde Trump het grote Chinese handelstekort van Amerika met oneerlijke Chinese praktijken, en niet met het feit dat de helft van het Amerikaanse handelstekort (de laatste keer dat ik keek) voor rekening kwam van offshore productie van Amerikaanse bedrijven die in de VS op de markt werden gebracht. De goederen komen de VS binnen als invoer. Trumps neiging om China de schuld te geven in plaats van Wall Street en Amerikaanse economen werd versterkt door de beschuldigingen van Russiagate waarin Trump werd afgeschilderd als iemand die in het belang van Rusland werkt. Hard optreden tegen China was een manier om te laten zien dat Trump het belang van Amerika verdedigde.

Kortom, China’s straf voor het verdringen van de VS als Aziatische hegemoon is problemen met Taiwan. Trump opende de deur voor zijn neoconservatieve vijanden door China de schuld te geven van wat Wall Street en neoliberale economen hebben aangericht.

Ik beschouw de bedreiging van Washington voor het één-China feit als krankzinnig – nog krankzinniger dan de provocaties met Rusland. Het Chinese vasteland en Taiwan maken een economische integratie door. De VS kunnen dit op geen enkele manier tegenhouden. Bovendien is er geen enkel vooruitzicht dat China zal toestaan dat Taiwan een Amerikaanse militaire basis wordt, net zo min als Rusland de Krim zou opgeven.

Mike Whitney:

Journalist Ben Norton suggereert dat de grote Amerikaanse banken en Wall Street er wel eens de oorzaak van zouden kunnen zijn dat Washington Taiwan ter discussie stelt. Het Chinese financiële systeem is grotendeels gesocialiseerd en wordt gebruikt om de reële economie te financieren in plaats van te speculeren met financiële activa. Amerikaanse banken willen het gokcasino (Wall Street) naar China halen en kunnen dat niet. Denkt u dat Washington Taiwan zou kunnen gebruiken om China onder druk te zetten om Wall Street toe te laten?

Paul Craig Roberts:

Zonder enige twijfel is de belangrijkste oorzaak van de gevaarlijk oplopende spanningen tussen Washington en Rusland en China en ook Iran het succes dat de neoconservatieven hebben gehad bij het opleggen van hegemonie als het allesoverheersende doel van het Amerikaanse buitenlands beleid. Wil de neoconservatieve ideologie aanslaan, dan moet zij natuurlijk machtige economische belangen dienen. De spanningen met Rusland en China dienen duidelijk de materiële belangen van het militair/veiligheidscomplex. De hegemonie en de rol van de dollar als reservevaluta dienen ook de dominantie van de Amerikaanse banken. Maar de Amerikaanse buitenlandse politiek zou de spanningen met China niet alleen voor de Amerikaanse banken verhogen. Spanningen met China zijn namelijk gevaarlijk voor de vele Amerikaanse bedrijven die in China produceren. Deze bedrijven kunnen gemakkelijk worden genationaliseerd of exportvergunningen worden geweigerd. Als de VS het internationaal recht kunnen negeren, kan China dat ook. Spanningen met China zijn ook gevaarlijk voor de markt voor schatkistcertificaten en voor de waarde van de Amerikaanse dollar. Als China zijn Amerikaanse schuld zou dumpen op de obligatiemarkt, zou de Federal Reserve geld moeten drukken om de obligaties terug te betalen, zodat de prijs niet instort. Maar als China vervolgens de dollars van de obligatieaflossingen op de valutamarkt dumpt, kan de Federal Reserve geen vreemde valuta drukken waarmee de dollars kunnen worden gekocht, en zou de wisselkoers van de dollar dalen, waardoor de prijs van de invoer, die nodig is door de verplaatsing van de Amerikaanse productie en voedselinvoer, zou stijgen, waardoor de Amerikaanse inflatie zou toenemen en de Amerikaanse levensstandaard zou dalen.

De vijandigheid van de neoconservatieven tegenover Rusland en China is zeker niet in het belang van Amerika. In het geval van China zijn het de Amerikaanse bedrijven en de Amerikaanse dollar die door deze vijandigheid kwetsbaar worden, niet China. In het geval van Rusland is het Europa dat lijdt onder de vijandigheid, niet Rusland. Wat de neoconservatieven bereiken is het tegenovergestelde van wat zij beogen. Hun beleid legt kosten op aan de Europeanen, niet aan Rusland, en de Europeanen zullen het hun opgelegde leed kwalijk nemen. Hoewel alle Europese regeringen en Europese journalisten, zoals de Assistant Secretary of Defense for International Security Affairs mij jaren geleden vertelde, zakken vol geld ontvangen voor het vertegenwoordigen van de belangen van Washington (die in mijn ervaring zelden iets te maken hebben met de belangen van de Amerikanen), zullen de Europese volkeren vroeg of laat tot het besef komen dat “hun” regeringen Washington vertegenwoordigen, en niet hen. De mensen zullen veel lijden voordat de ontberingen ondraaglijk worden. Op dat moment, tenzij mensen zijn afgeslacht met “vaccins” en vrijgekomen ziekteverwekkers of in een kernoorlog, komt de guillotine en vallen de regeringen.

Mike Whitney:

Amerika’s kritieke infrastructuur gaat naar de knoppen. De wegen zitten vol kuilen, de luchthavens zijn een schande en elk jaar ontsporen er meer dan duizend treinen. Ondertussen blijft een steeds groter deel van het netto-inkomen van het land naar miljardairs gaan die al meer jachten en vakantiehuizen hebben dan ze kunnen tellen. Zou jij er tegen zijn als de regering Biden een olijftak naar Peking zou uitsteken door zich aan te sluiten bij het Chinese infrastructuurplan van meerdere biljoenen dollars, het Belt and Road Initiative, zodat we samen met een buitenlandse regering kunnen werken aan een grootschalige revisie van de wegen, bruggen, havens en vooral de hogesnelheidslijn van het land? Het is duidelijk dat de Chinezen weten wat ze doen en ik kan me voorstellen dat het project tienduizenden banen oplevert voor Amerikaanse bouwvakkers. Zou je een dergelijke samenwerking steunen of vind je dat we het alleen moeten doen?

Paul Craig Roberts:

Mike, zoals je weet beschouw ik je als een van de meest scherpzinnige personen van onze tijd, maar deze vraag is ongelooflijk naïef. Ten eerste maakt het geen enkel verschil wat ik zou steunen, of jij, of het Amerikaanse volk. Wij controleren noch beïnvloeden de beslissingen. Daarom komt het uiteindelijk aan op onderwerping of revolutie. Het Amerikaanse volk heeft Trump twee keer gekozen. De eerste keer wilde de elite hem niet laten regeren. De tweede keer hebben zij de verkiezingen van hem gestolen en elk onderzoek naar de diefstal verhinderd. Door de macht van het geld in campagnebijdragen van gevestigde belangen, nu gelegitimeerd door het Amerikaanse Hooggerechtshof, is het in de VS onmogelijk om een regering te kiezen die het belang van het volk dient, en als dat toch gebeurt, verdrijft de elite de keuze van het volk met behulp van de media die zij bezit.

Ten tweede zal elke Amerikaan die op enigerlei wijze met China wil samenwerken, worden bestempeld als een “Chinese Dupe/Agent”. We hebben dit al meegemaakt met Rusland. De president van de Verenigde Staten werd door zijn eigen ministerie van Justitie (sic) bestempeld als een Russische agent, alleen maar omdat hij “de betrekkingen met Rusland wilde normaliseren”. Ik werd een Poetin Agent/Dupe genoemd door een website die door de Washington Post bekend werd gemaakt, gefinancierd door we weten niet wie, omdat ik een waarheidsgetrouwe, correcte beschrijving gaf van de verantwoordelijkheid van de neoconservatieven voor het conflict in Oekraïne.

Ten derde, volgens de moderne monetaire theorie is de creatie van geld door regeringen om infrastructuurprojecten te financieren die leiden tot een hogere productiviteit of lagere kosten voor het bedrijfsleven, niet inflatoir. Integendeel, het verlaagt de productiekosten en maakt de bedrijven van een land productiever en succesvoller in de internationale concurrentie. Het opknappen van de Amerikaanse infrastructuur is een doel dat we gemakkelijk zelf kunnen bereiken.

Het is helemaal niet nodig dat de VS deelnemen aan infrastructuurprojecten zoals Belt and Road. Wat Washington zou moeten doen, is gratuite spanningen met de twee opkomende machten wegnemen. Accepteer ze en integreer met hun succes. Dat zou iedereen ten goede komen en het gevaar van een kernoorlog wegnemen.

Maar waar zijn Amerikaanse of westerse leiders met visie?

Via Unz.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

De neoconservatieven bereiden de wereld voor op een kernoorlog

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: