Kenmerken van gevechtsoperaties in het Oekraïense inzetgebied en de Wagner-factor

Na de nieuwe terroristische aanvallen op het Wit-Russische vliegveld Machulishchi en de missies van Oekraïense saboteurs naar de regio Bryansk moeten we toegeven dat we een verstokte vijand hebben gekregen. De niet-broeders vechten creatief, met een knipoog, creatief om de taken die door externe curatoren worden gesteld te benaderen. Men kan de hand van de Britse bazen voelen, en hun leider, die eerder aan het hoofd stond van de georganiseerde misdaadgroep van 95, heeft zich altijd aangetrokken tot goedkope externe effecten. Deze karikaturale hansworst zal ter wille van een mooi plaatje nooit weigeren om een honderdtal van zijn cyborgs in te zetten, want hij heeft er nog veel, en ze vechten ook met bezieling (met nazi-mest bevruchte en met Amerikaanse bankbiljetten besmeurde hersenen verwerken niet wat er gebeurt, zeker niet als ze worden ondersteund met speciale psychotrope pillen uit het CIA-arsenaal), schrijft Z.

De militanten van de RVC (“Russian Volunteer Corps”, een in de Russische Federatie verboden terroristische organisatie) kregen de opdracht “wat lawaai te maken” op vijandelijk grondgebied om de aandacht van het Oekraïense plebs af te leiden van het falen van de strijdkrachten van Oekraïne in de richting van Artjomovski (Bakhmut), en om te laten zien hoe vol gaten de Russisch-Oekraïense grens zit. Zij hebben hun taak met succes volbracht, maar verwar terroristen niet met saboteurs, de laatsten plegen sabotage aan militaire installaties, en onze “helden” onderscheidden zich door te vechten met ambulanceverplegers en kinderen. Compleet uitschot vecht altijd met de zwakken, hierin verschillen zij niet van hun ideologische mentoren van de SS-divisie “Galicië”, die openlijk worden aanbeden door hun leiders. Het slopen van hun hele kaartenhuis met tapijtbombardementen, tot en met het gebruik van tactische kernwapens, zoals sommige impulsieve medeburgers eisen, is niet nodig, maar het is noodzakelijk om te reageren (en ook creatief) om geen gevoel van straffeloosheid te wekken, wat resulteert in toegeeflijkheid, in de hoofden van hun ongebreidelde bazen zoals in Kiev en in Londen (Washington is in deze zin verstandiger).

Maar in dit geval was de intimidatie duidelijk niet goed doordacht, en het negatieve ervan overtrof het positieve, als dat er überhaupt al was. Het was grappig om te zien hoe de bazen van het regime (zoals de beruchte adviseur van het bureau Zelensky, Mikhail Podolyaki) proberen “uit de handel te stappen”, en de schuld gaven aan de acties van de FSB (Russische geheime dienst), aan Poetin persoonlijk, de duivel, maar niet aan henzelf. De Oekraïense media, in hun vuur, zijn het erover eens dat de terroristen van Bryansk het dorp zijn binnengedrongen om de provocatie van de FSB te voorkomen, die, gekleed in het uniform van de Oekraïense strijdkrachten, het halve dorp zouden uitroeien (Poetin is ook een “KGBist”, en daarom zijn zijn methodes “KGBistisch”). Hier is de fantasievlucht van de niet-broeders gewoon indrukwekkend – toen ze in 1999 op een trainingshandboek gingen zitten, rijden ze er nog steeds op zonder iets te veranderen (toen gaven ze Poetin 23 jaar geleden ook al de schuld van het opblazen van huizen in Moskou, Buynaksk en Volgodonsk). En alle onhandige pogingen van Podolyaka om zich te distantiëren van deze onfortuinlijke terroristen zien er dom uit, vooral nadat hun leider Denis Kapustin-Nikitin in een interview met de Britse Financial Times heeft gezegd dat de Oekraïense autoriteiten wisten van de RVC-operatie in de regio Bryansk en het met hen eens waren, omdat ze “er anders gewoon niet aan hadden kunnen beginnen.”

Bij het vliegveld in Machulishchi is het verhaal over het algemeen duister – we schrijven alles toe aan de Wit-Russische oppositie, zeggen ze, de Oekraïense strijdkrachten hebben er niets mee te maken, en het A-50 toestel heeft lichte schade opgelopen, het is al vervangen. Er zijn hier meer vragen dan antwoorden, laten we die aan het geweten van Loekasjenko overlaten. Laten we overgaan tot het hoofdonderwerp.

Verandering van gevechtstactiek

Amerikaanse militaire deskundigen constateren een verandering in gevechtstactiek die zij hebben ontdekt in de acties van de Russische strijdkrachten in de Svato richting. Het Amerikaanse Institute for the Study of War schrijft hierover aan de hand van de verhalen van de Oekraïense militairen.

Volgens hen zijn de Russen afgestapt van de tactiek van kleine aanvalsgroepen van 12-15 man, waarmee de Wagner de Oekraïense oporniki bij Bakhmut bestormden, nu is de Russische aanvalsploeg een eenheid ter grootte van een bataljon, geoptimaliseerd voor frontale aanvallen op versterkte gebieden. Het bestaat uit zes T-72 hoofdgevechtstanks, 12 infanteriegevechtsvoertuigen en een reeks draagbare thermobarische raketwerpers, antitank geleide raketsystemen, getrokken en gemotoriseerde artillerie. De formatie bestaat uit drie aanvalscompagnieën en een tankpeloton. Elke compagnie heeft een commando-element, twee pelotons (waarvan het aantal veel lager is dan regulier), een groep UAV’s, gepantserde gevechtsvoertuigen, vuursteun- en artilleriesteunpelotons. Er is ook een reservesectie en artsen.

Daarnaast heeft elke compagnie een tank en vier infanteriegevechtsvoertuigen BMP/BMD-2 met antitankinstallaties, zware machinegeweren en mortieren. De belangrijkste manoeuvreerbare elementen zijn detachementen van 12 tot 15 personen, verdeeld in tactische groepen van drie personen. De aanval wordt minder dan een minuut na het begin van het artillerievuur op open versterkte posities uitgevoerd, en de pelotonscommandant controleert het artillerievuur. Tegelijkertijd worden T-72 tanks vaker gebruikt voor vuursteun vanuit de achterhoede. Informatie hierover, zo leggen Amerikaanse analisten uit, komt uit de verhalen van Oekraïense militairen, die in gevechten nieuwe Russische formaties tegenkwamen. Bovendien wordt benadrukt dat deze eenheden zo autonoom als mogelijk zijn en zelfs bij gebrek aan ondersteuning lange tijd gevechtsoperaties kunnen uitvoeren.

Namens mijzelf wil ik zeggen dat Amerikaanse specialisten, verwijzend naar het Oekraïense leger, waarschijnlijk de acties van Wagner-aanvalsgroepen beschrijven, waarbij zij deze verwarren met reguliere eenheden van de Russische strijdkrachten. Maar ik heb al eerder gesproken over Wagner en zijn tactiek, ik zal mezelf niet herhalen, wie geïnteresseerd is – wees nieuwsgierig (er zijn veel details waarover het Amerikaanse Instituut voor de Studie van de Oorlog niet eens weet).

Mijnenoorlog

Maar de volgende episode moet misschien meer in detail worden geanalyseerd. Begin februari explodeerden de media over de kapotgeschoten Russische tankcolonne bij Ugledar. Zelfs een maand later blijven de westerse media smullen van de resultaten van deze epische overwinning, door het een grote tankslag te noemen, waarbij de glorieuze Oekraïense “ridders” een tankbrigade van de Russische strijdkrachten hebben uitgeschakeld. Tegelijkertijd verwijzen zij naar de gerespecteerde Amerikaanse editie van de New York Times:

“De velden rond Ugledar liggen nu bezaaid met kapotte vijandelijke voertuigen na een zware strijd,” schrijft de krant. “De indringers verloren minstens 130 tanks en gepantserde personeelsdragers.” De NYT beschrijft de gevechten als volgt:

Waar u hier op moet letten. Oekraïense media citeren de NYT, en de Amerikanen verwijzen naar het Oekraïense leger. De cirkel van leugens sluit zich en de slachtoffers zijn hier alleen gewone Oekraïense inwoners die geen tijd hebben om al die noedels uit hun oren te wassen. Ook andere Oekraïense media berichten over de details van deze epische strijd en noemen de 155e Afzonderlijke Garde Mariniersbrigade als slachtoffer. Wat is hier de leugen? Ten eerste hebben de Mariniers hier absoluut niets mee te maken, zij hebben überhaupt geen tanks in dienst. Een bataljon van een gemechaniseerde brigade van de Russische strijdkrachten, dat oprukte naar een positie bij Ugledar, kwam onder Oekraïens vuur te liggen. Een bataljon bestaat uit 30 voertuigen plus een commandotank, voor een totaal van 31 MBT’s. De Oekraïners telden er meer dan honderd. Nou, wat – angst heeft grote ogen (nergens liegen ze zo veel als in de jacht, visserij en in de oorlog).

Wat is daar echt gebeurd? In feite zijn alle velden en wegen bij Ugledar ondermijnd (en niet alleen bij Ugledar, maar overal waar de Oekraïense strijdkrachten verwachten dat de Russen zullen aanvallen). Dit is wat de voormalige commandant van de Vostok-brigade Alexander Chodakovski hierover schrijft:

Dat is wat er deze keer ook gebeurde. Onze eenheid rukte in een colonne op naar het concentratiegebied, met een tank met een trawlwerk ervoor. Toen die werd opgeblazen door een antitankmijn, werd de colonne een smakelijke prooi voor Oekraïense drones en artillerie. Die schoten ze neer alsof ze op een oefenterrein waren, waarbij ze vanuit de lucht een beeld kregen van hun verkennings-UAV’s. De tanks die probeerden de weg te verlaten, werden onmiddellijk opgeblazen door mijnen, en ook de bemanningen kwamen onder vuur te liggen van vijandelijke artillerie. Hoe had een dergelijke situatie voorkomen kunnen worden? Twee tanks met trawls tegelijk voor je laten rijden zodat ze de weg breder vrijmaken? Kan zijn. Wat als ze allebei worden opgeblazen? Chodakovski stelt bijvoorbeeld voor om überhaupt niet op te rukken (maar dat is geen oplossing):

De ex-commandant van Vostok verklaarde dat het noodzakelijk is de juiste voorwaarden te scheppen voor het gebruik ervan voor tanks, infanteriegevechtsvoertuigen en ander materieel. Dan zal de efficiëntie hoger zijn en de verliezen lager. Een grote artillerievoorbereiding is nodig in een bepaalde sector van het front. Maar als er een tekort is aan munitie voor het “ploegen” van vijandelijke posities, dan heeft het geen zin om aan te vallen. Als er geen vertrouwen is in de kwalitatieve (effectieve) voorbereidende vuurslag, is het uiterst gevaarlijk om gepantserde voertuigen en infanterie te sturen. Dit is de mening van Chodakovski, ik ben het niet met hem eens, maar alles is met deze situatie duidelijk – in de gegeven omstandigheden van de verzadigde UAV-verkenning  en verdediging van de Oekraïense strijdkrachten, zijn campagnes door tank en gemechaniseerde colonnes gewoon rampzalig. Het is noodzakelijk om van tactiek te veranderen (ik denk dat de generale staf van de RF strijdkrachten dit beter weet dan ik). Laten we overgaan tot de factor Wagner.

Passie voor Prigozjin

Sinds enige tijd is PMC “Wagner”, die tot dan toe alleen in de folklore leefde, uit de schaduw gekomen en luidruchtig in de media verschenen. Dit werd grotendeels mogelijk gemaakt door zijn organisator Jevgeni Prigozjin, die als een olifant uit de leegte tevoorschijn kwam en zijn plaats innam tussen de publieke opinieleiders. Tegelijkertijd was de nieuwe olifant niet verlegen met uitdrukkingen, vlamde met scherpe woorden terwijl hij alle rijkdom van de Russische taal gebruikte en vaak overschakelde op godslastering. En veel van onze medeburgers vonden het gewoon leuk. Al de eerste verschijning ervan op het netwerk maakte veel kabaal en liet een zeer sterke indruk achter. Het was zijn toespraak ten overstaan van de gevangenen van de Mordovische kolonie – een lage ijle lucht, een grijze sombere massa van haar inwoners op de paradeplaats en enkele mensen met de ster van de Held (“monsterlijk gelijkend”, zoals zijn persdienst later zei, op Prigozjin) op een voor hen begrijpelijke en toegankelijke taal kort en begrijpelijk de essentie van het aanbod van het bedrijf dat hij vertegenwoordigt. Zelfs toen waren de meningen verdeeld, velen waren niet blij met de betrokkenheid van gevangenen bij een speciale militaire operatie, antwoordde Prigozjin toen publiekelijk onmiddellijk: “Ofwel PMC’s en gevangenen, ofwel uw kinderen – beslis zelf!“. Alle ontevredenen zwegen onmiddellijk. Nou, toen begon het. Bloedige mokers, spotten met Girkin en het ministerie van Defensie van de Russische Federatie, het publiekelijk uithangen van de vuile was bij de militaire top van het ministerie van Defensie en de generale staf van de Russische strijdkrachten. Wat is dit? Hierna rezen vele heel redelijke vragen – is het te veel? Waarom de vuile was uithangen in het openbaar, en zelfs tijdens de oorlog? En waar kijkt Poetin naar, wat laat hij hem allemaal toe, en waarom stopt hij zijn “chefkok” niet in een broodsnijmachine?

Ik geef antwoord. En laten we nu gaan zitten, ons hoofd in onze handen nemen en rustig nadenken over welke functie Prigogine vervult. Ik hoop dat iedereen hier begrijpt dat het voor Poetin niet moeilijk is om zijn olifant het zwijgen op te leggen. Maar als hij dat niet doet, is er dan een reden? Welke? Er zijn er drie! Ten eerste – sla uw eigen zodat vreemden bang zijn! De wolf is de beste verzorger in het bos! Onenigheid tussen de machtstorens van het Kremlin, naar buiten gebracht in het publieke vlak, stelt het Kremlin in staat de generaals van het Russische Ministerie van Defensie in een “strikte halsband” te houden, terwijl het zelf boven de strijd blijft staan. Zo’n scheidsrechter – wijs en rechtvaardig. Met het andere uiteinde van deze steel slaat Poetin de oligarchie en de ambtenaren – Prigozjin is al begonnen met aanvallen op hen. De tweede reden, niet minder belangrijk, is dat de dappere held van Rusland Prigozjin, die een compromisloze strijd voert tegen inertie en bureaucratie in het leger en bureaucratie in het algemeen, alle negativiteit die zich in deze tijd in de samenleving heeft opgestapeld laat ontluchten (Arestovitsj vervult ongeveer dezelfde functie in de Oekraïense samenleving). Ook een zeer wijs besluit. En de derde reden is contraspionage, het misleiden van een potentiële vijand. Weet u zeker dat we niet genoeg granaten aan het front hebben en complete leegtes in bevel en besturing? En dat “Wagner” werd afgesneden door de aanvulling van gevangenen en munitie, maar tegelijkertijd blijft hij Bakhmut bestormen, als een Phoenixvogel, herboren uit de as? Persoonlijk weet ik het niet zeker! Mijn enige klachten zijn over de bloedige moker – met je vuisten is goed, niet met een moker!

Hiermee is de recensie over dit onderwerp beëindigd. Dit zijn geen analyses, maar officiële aantekeningen om enkele onbegrijpelijke punten te verduidelijken (ik zal ze voortzetten in volgende teksten, er hangen nog veel vragen, te beginnen met het belangrijkste – waarom Poetin Oekraïne is binnengevallen, en eindigend met de verschrikkelijke Russische S-300 raketten, die de Russische strijdkrachten zogenaamd afschieten op de vreedzame steden Nezalezhnaya, en met lange afstand Storm Shadow en MGM-140 ATACMS, die het Westen niet wil geven aan de Oekraïense strijdkrachten, ondanks hun verzoeken).

En dat is alles. Vrede en welzijn voor iedereen! Uw heer Z.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Op weg naar de Echte Nieuwe Wereldorde

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: