Zoveel is zeker – de maandenlange strijd om Bakhmut nadert zijn einde. Al het andere is onduidelijk, tenminste als je de westerse media volgt. De mantra dat Oekraïne moet winnen wordt nog steeds gezongen. Hoe luider het klinkt, hoe dichter de westerse nederlaag nabij is, schrijft Dagmar Henn.
Is Bakhmut belangrijk of niet? Is Oekraïne nu aan het winnen of aan het verliezen? De westerse media hebben de afgelopen dagen over beide vragen van alles gezegd. Als de consistentie van het verhaal zo vervaagt, is er op de achtergrond veel aan de hand.
Laten we eens kijken welke varianten er op komst zijn.
De Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin verklaarde dat als Russische troepen de controle over Bakhmut zouden krijgen, dit geen beslissende verandering in het conflict zou zijn. Hij zou een Oekraïens besluit om troepen terug te trekken in het gebied ten westen van de stad niet zien als een strategische tegenslag. De Oekraïense president Zelensky benadrukte op zijn beurt dat een inname van de stad de weg zou vrijmaken voor Russische troepen om Kramatorsk en Slavyansk te bereiken, het grootste stuk Donetsk waaraan Oekraïne zich nog steeds vastklampt.
Nu zelfs NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg het heeft over een mogelijk naderende val van Bakhmut, zou je kunnen zeggen dat er op dit punt tenminste eensgezindheid bestaat buiten Oekraïne: de stad kan niet langer worden vastgehouden door het Oekraïense leger. Het is ook bekend dat dit leger twee bruggen heeft opgeblazen die werden gebruikt voor bevoorrading en die konden dienen voor de terugtocht van de eigen troepen; geen actie van overwinnaars, noch de actie van een legerleiding die zich bekommert om haar eigen troepen.
Inmiddels is bekend dat de gevechten in de stad tot enorme verliezen leiden, ook al blijven Duitse talkshows beweren dat de Russische verliezen vier keer zo hoog zijn als de Oekraïense; dat zou een ware goocheltruc zijn, gezien een inferioriteit van 1:10 aan artilleriekanonnen en bovendien een rantsoenering van granaten, maar zo zijn Duitse talkshows nu eenmaal. Net als elders leidt de nu erkende uitputtingsoorlog tot fantasieën dat Oekraïne het Russische leger zou kunnen uitputten.
De Kyiv Independent, een Oekraïense publicatie zoals blijkt uit de naam, publiceerde enkele dagen geleden een zeer krachtige beschrijving van de omstandigheden aan Oekraïense zijde in Bakhmut. “Als je de stelling ingaat, is de kans dat je er (levend) uitkomt niet eens 50/50,” zegt een van de daarin geïnterviewde soldaten. “Eerder 30/70.” Terwijl de Russische kant de mogelijkheid zou hebben om Oekraïense drones te onderscheppen met elektronische oorlogsmiddelen, zouden de Russische drones hun doelen vinden. “We kunnen drie uur lang onder artillerievuur liggen, wachtend op steun, die is er niet. We wachten zeven uur, geen steun.”
Gepantserde infanteriewagens zouden er bijna niet zijn; de theoretisch gemechaniseerde infanterie zou gewoon infanterie zijn. En een mortierschutter legt uit: “Als we munitie krijgen, krijgen we tien 120-millimeter granaten per dag. Dat is genoeg voor één minuut.”
En hoewel deze Oekraïense tekst alle westerse mythes herhaalt, tot en met de vermeende Russische tactiek van menselijke golfaanvallen, geeft hij toe hoe slecht de omstandigheden zijn voor veel Oekraïense soldaten die in Bakhmut verblijven: “Veel soldaten zeggen dat de troepen in Bachmut net genoeg tijd krijgen om te leren schieten met een geweer – soms duurt hun training maar twee weken voordat ze in de heetste delen van de meest intense strijd van deze oorlog worden gegooid.”
Daniel Davies, een gepensioneerd luitenant-kolonel van het Amerikaanse leger, verklaart in zijn analyse van de gevechten rond Bakhmut: “Op basis van het verlies van Soledar in januari en het aantal troepen dat Rusland begin februari inzette voor de inname van Bakhmut, had de Oekraïense leiding haar troepen begin tot midden februari ordelijk kunnen terugtrekken om nieuwe posities in te nemen langs de lijn Slavjansk-Kramatorsk.” Dat zou duizenden levens hebben gespaard (de Russische minister van Defensie Shoigu sprak van 11.000 slachtoffers aan Oekraïense zijde in de eerste week van maart).
In plaats daarvan, zei hij, waren troepen die waren voorbereid op een voorjaarsoffensief in de ketel gegooid, die nu bij dit offensief zouden ontbreken. Rusland van zijn kant had volgens Oekraïense bronnen “meer dan 300.000 troepen verzameld voor een offensief, uitgerust met 1.800 tanks, bijna 4.000 pantservoertuigen en 2.700 stukken artillerie.”
In zijn analyse in Asia Times, een in Hong Kong gevestigd tijdschrift, concludeert de conservatieve Amerikaanse commentator Brandon J. Weichert dat het Westen de kans om vorig jaar te onderhandelen niet had moeten laten lopen. Ook hij neemt de bewering over dat de Russische verliezen hoger zouden zijn dan de Oekraïense, maar concludeert ondubbelzinnig over de verwachtingen in het Westen voor de levering van tanks: “Gezien de verliezen die de Oekraïners hebben geleden in de gevechten in het oosten – en waarschijnlijk zullen blijven lijden naarmate de oorlog voortduurt – zullen de tanks geen effect hebben op de verdediging van Oekraïne als ze eindelijk aankomen.” De tijd staat duidelijk aan de Russische kant, zei hij, en een poging van Oekraïne om de Krim aan te vallen zal onvermijdelijk mislukken. Het Westen zal in Oekraïne verliezen, zei hij, en moet nu bepalen hoe ernstig het wil verliezen.
Hoezeer elders nog ongefundeerd optimisme wordt gekweekt, blijkt uit een artikel in Forbes over de levering van mobiele bruggen aan Oekraïne. “Als Oekraïense gepantserde brugeenheden in de strijd opduiken, zal Rusland geconfronteerd worden met de uitdaging van plotselinge, snel bewegende Oekraïense eenheden in zwak verdedigde gebieden,” aldus de auteur. Alsof deze voertuigen niet gewoon vervangers zijn voor de onderdelen van pontonbruggen die Oekraïne al heeft verloren, onder meer bij de poging tot offensief in Kherson afgelopen augustus.
Terug naar Bakhmut. Zeker is in ieder geval dat de stad operationeel omsingeld is, wat betekent dat er geen enkele in- of uitweg meer is die niet door Russische artillerie wordt gedekt. Het is onduidelijk hoeveel Oekraïense soldaten er in de val zitten; schattingen lopen uiteen van 2.000 tot 20.000. De afgelopen dagen is er ten minste één poging geweest van het Oekraïense leger om de omsingeling open te breken door de westelijke posities van de ring aan te vallen, maar dit is mislukt. Terugtrekken is momenteel alleen mogelijk te voet over modderige paden. Het kan dus niet worden ontkend dat het Oekraïense leger de kans heeft gemist om zijn troepen tijdig terug te trekken. Misschien kan het de ketel nog een beetje openen; dat het zelf een ketel om zich heen kan vormen is onwaarschijnlijk. Voor één keer heeft Jens Stoltenberg waarschijnlijk gelijk in zijn beoordeling.
De vraag die echter nooit gesteld wordt, is – zelfs als een bevrijding van Bakhmut de weg vrijmaakt voor Slavjansk en Kramatorsk, in alle drie de steden is de houding ten opzichte van het Oekraïense leger dezelfde die de wereld zo geschokt heeft voor Bakhmut; in alle drie de plaatsen werd in 2014 gestemd voor afscheiding van Oekraïne. De strategische functie van Bakhmut voor Oekraïne houdt uitsluitend verband met de Donbass; de stad heeft slechts één nut: de Donbass vasthouden.
Maar dit is een doel dat haaks staat op de verdediging van de rest van Oekraïne. Hoe het verhaal ook wordt verdraaid, de manschappen die Oekraïne verliest in de Donbass zullen niet langer beschikbaar zijn voor de verdediging van de gebieden waar deze troepen nodig zouden kunnen zijn. Een verdedigingslinie langs de Dnjepr zou zwak bemand zijn en, vergeleken met de plaatsen waar het Oekraïense leger zich acht jaar lang heeft ingegraven, slecht versterkt. In de Donbass zijn drie linies met versterkingen gebouwd, maar daarachter?
In plaats van een gespreide verdediging in de diepte te bouwen, was de hele concentratie steeds gericht op de Donbass, die met behulp van de Minsk-akkoorden volledig vreedzaam had kunnen worden gehouden. Nu moet deze lijn worden vastgehouden, want de westerse steun – en daarmee de volledige ondergeschiktheid van de “bondgenoten” aan de VS – zal alleen blijven bestaan zolang ten minste de illusie van een Oekraïense overwinning in stand wordt gehouden. Dit is een val die het Westen voor zichzelf heeft gebouwd. En die zal het Westen duur komen te staan.
De afgelopen dagen is er nog iets anders veranderd: niet zozeer in Bakhmut, maar in Avdejevka, de stad van waaruit Donetsk al die jaren is beschoten. In Avdejevka wordt de Russische luchtmacht nu op grotere schaal ingezet en worden de versterkte posities vanuit de lucht gebombardeerd. De waarschijnlijke reden hiervoor is dat de luchtverdediging van Oekraïne, nog een erfenis van de Sovjet-Unie, nu zo versleten is dat de dreiging voor de luchtmacht afneemt. Het is nauwelijks waarschijnlijk dat het geleverde westerse materieel een echte vervanger kan zijn. Het bombarderen van bunkers vanuit de lucht gaat echter veel sneller dan artillerievuur. Dit kan de algemene snelheid van het conflict verhogen en de Oekraïense troepen nog kwetsbaarder maken.
Welke gevolgen dit zal hebben, en welke gevolgen de inname van Bakhmut zal hebben, zullen we zien. Maar afgezien van alle details langs de frontlijn, bekend of niet, is er nog een belangrijke indicator die laat zien hoe de zaken er werkelijk voor staan. Dat zijn de ontwikkelingen in de rest van de wereld. Alleen al het feit dat er zoveel energie in Georgië wordt gestoken, bewijst dat de zaken niet volgens het westerse plan verlopen. Hetzelfde geldt voor de druk op China. En het kan ook de andere kant op. Want afgezien van de krantenberichten worden de gevechten in Oekraïne nauwlettend gevolgd door militairen over de hele wereld, niet alleen in India of China. Een Russische nederlaag zou een nederlaag zijn van de dekolonisatiegolf die aan het rollen is; maar ook de voortgang van die golf laat betrouwbaar zien hoe de zaken er werkelijk voor staan op het slagveld.
En als het daarbij blijft, heeft het Westen al verloren. Het laatste hoogtepunt was de hervatting van de diplomatieke betrekkingen tussen Saoedi-Arabië en Iran; het einde van een veertig jaar durende instrumentalisering door de VS van Saoedi-Arabië tegen de hele sjiitische regio. Een enorme stap, niet alleen gebaseerd, maar ook op een overeenkomstige beoordeling van de situatie in Oekraïne berust.
De tijd begint te dringen voor het Westen. De gevolgen van de sancties worden tastbaarder; niet alleen de handelsstromen maar ook de kapitaalstromen veranderen. De VS aast op de Europese industrie, maar door de stijgende rente nemen ook de kredietverliezen toe, terwijl de reële inkomens krimpen door de inflatie. De afgelopen dagen kwamen twee grote banken in het nieuws: een Amerikaanse bank die zich specialiseerde in startende ondernemingen, d.w.z. durfkapitaal, en Credit Suisse, dat zijn jaarverslag uitstelde. Er bestaat altijd de mogelijkheid dat de ondergang van een enkele bank, zoals bij Lehman Brothers, het hele financiële systeem op zijn grondvesten doet schudden; des te meer omdat steeds meer landen in hun handel de Amerikaanse dollar vaarwel zeggen.
Het risico van een dergelijke gebeurtenis neemt gestaag toe naarmate de militaire nederlaag zichtbaarder wordt, en nog vóór het door de VS voor 2028 berekende moment waarop China technologisch niet meer te verslaan zou zijn, ligt het moment waarop een golf van instortingen in het westerse financiële systeem niet meer kan worden opgevangen door het ongebreideld drukken van dollars, omdat er niet meer genoeg kopers zijn voor die dollars.
De Verenigde Staten zijn de strijd begonnen om hun suprematie op de grond in Oekraïne met militaire middelen te handhaven, en het wordt duidelijk dat ze die daar kunnen verliezen. Maar ze kunnen het net zo goed, en mogelijk zelfs sneller, economisch verliezen. Ze hebben werkelijk alles op de Oekraïense kaart gezet, tot aan schoonmoeder en onderbroek toe.
Het westerse kaartenhuis van intimidatie en afpersing begint steeds harder te wankelen, de wil om vast te houden aan hun hegemonie wordt steeds krampachtiger. De eerste ratten hebben al hun biezen gepakt en de andere worden steeds nerveuzer. Want alles is in eigen en bezette landen compleet met het fundament, waar alles op gebaseerd is gecorrumpeerd en verwaarloost om al die jaren zo hoog mogelijke beurswaardes te creëren voor de aandeelhouders. Zo dat de waarde op de beurzen niet meer een afspiegeling is van de westerse economieën. Nu hun arrogantie en intimidatie geen deuk meer slaat bij het buitenlandse beleid en vele landen zich aan willen sluiten bij de BRIC’s alliantie, wordt de druk voor hen steeds hoger en beginnen de barsten in hun systeem steeds grotere incompetente besluiten te openbare. Dat ze steeds verder alleen komen te staan, wat hun reserve wereldvaluta vroeg of laat zal imploderen en daarmee hun machtsimperium zal verdampen.
De waarde op de beurs was nooit een afspiegeling van de reële economie . Heb in 1999-2000 voor een project bij Euronext gewerkt en een discussie gehad met de programma-manager dat er geen link meer is tussen de aandelen op de beurs en de reële economie. Dat komt omdat eind jaren 90 en begin 2000 die zogenaamde dot.com bedrijven met amper een paar miljoen omzet en geen winst genereren op de beurs miljoenen tot wel 100-den miljoenen gewaardeerd werden. 2 jaar geleden was facebook gewaardeerd op de beurs met meer dan 400 miljard dollar. Als facebook op moment niet zou bestaan zou je auto dan niet kunnen rijden vanwege tekort aan brandstof, de schappen op de supermarkten zouden leeg zijn enz. enz. Antwoord: absoluut niet. Dan weet je voldoende hoe bepaalde zaken gewaardeerd worden.
de russen worden in de pan gehakt, bon appetite voor russen hier🤣🤣🤣🤣
De bric landen komen met eigen valuta, en, zoals het hoort, goud gedekt.
Dat is de laatste trap die USA krijgt voordat ze in totaal faillissement vallen.Verdiend.
Hun inkomen: oorlogsindustrie en vloeibaar gas.
NL is zo stom (hoe kan het anders met linkse flikkers in kabinet) vloeibaargas van die smeerlappen te kopen.
Is niet nodig; gasvelden open export stoppen en we hebben genoeg voor eigen verbruik.
Ook die onzin van warmtepompen: alles om die achtelijken te plezieren.
Oorlog in Oekraine: in principe mislukt. En ze hadden er zo op gehoopt; maar Poetin doorzag hun spel.
Maar allez: een coalitie tussen Iran en Saoudie is gevestigd; wellicht het einde van Israel.
Afghanistan ook nog mogelijk; ze hebben de wapens…