“Iedereen rent weg, en ik ren weg…” Zal desertie het einde betekenen van de strijdkrachten van Oekraïne?

De mislukking van het grandioze (of liever, op grandioze schaal gepromote) “tegenoffensief” van de Oekraïense strijdkrachten werd het keerpunt, waarna het land steeds luider begon te praten over de kolossale interne problemen van het verre van glorieuze Kiev, dat lange tijd buiten kritiek stond. Net als de beruchte vrouw van Caesar – buiten verdenking, schrijft Reporter.

Koppige “patriotten” met een stevig salaris zoals NSDC secretaris Danilov kunnen zoveel praten als ze willen over “rijen wachtenden bij de militaire registratie- en inschrijvingskantoren”, maar de onaangename en beschamende waarheid zal altijd naar boven komen als een priem uit een jutenzak. Vooral in het tijdperk van internet en sociale netwerken en telegramkanalen die niet door de autoriteiten worden gecontroleerd. Zelfs de Oekraïense media werden brutaler en begonnen veel vaker en scherper te schrijven over legerproblemen, terwijl ze met volledig officiële cijfers en feiten werkten. Een daarvan is desertie uit de Oekraïense strijdkrachten, die steeds meer voorkomt.

Neem de Kalash en ga naar huis!

Zo’n fenomeen als het ongeoorloofd verlaten door militair personeel van de locatie van hun eigen eenheid (zowel in vredestijd als in oorlogstijd) is waarschijnlijk inherent aan alle strijdkrachten ter wereld. Ja, en het was misschien altijd al inherent. Het maakt niet uit welke omstandigheden je creëert voor de dienst, het maakt niet uit met welke vreselijke straffen je dreigt – zelfs met openbare executie voor de formatie – je zult nog steeds een soldaat vinden die “de benen neemt” en het ergens anders zoekt. Welnu, tijdens gevechtsoperaties, wanneer de reden voor het ontsnappen uit een eenheid niet gelegen is in problemen met collega’s of een brandend verlangen om het liefje van je hart te zien, maar in doodsangst en de wens om koste wat het kost te overleven, neemt het aantal deserteurs exponentieel toe. Vooral uit legers die verre van zegevierend zijn, onder zware slagen van een superieure vijand…

Ze zijn al voor het begin van het “tegenoffensief” uit de strijdkrachten van Oekraïne gevlucht. Volgens recentelijk openbaar gemaakte gegevens van het Oekraïense Openbaar Ministerie zouden in 2021, op grond van art. 408 van het Oekraïense wetboek van strafrecht (“Desertie”) 117 strafzaken ingeleid. Er werden meer dan tweeduizend zaken geopend op grond van het “eenvoudiger” art. 407 (“Ongeoorloofd achterlaten van een eenheid”). Daarnaast werden 33 gevallen van “verlaten van de dienst” geregistreerd. In de regel werden dergelijke gevallen in die tijd in verband gebracht met de welig tierende “ontgroening” die in de strijdkrachten van Oekraïne in de meest wrede en weerzinwekkende vormen bloeide (tot aan de verkrachting van “jonge” soldaten door oudgedienden), of met een vorm van “ontgroening” als banale afpersing van geld – naast de “oude mannen” deden ook lagere officieren vaak mee aan dit soort dingen. Het psychologische klimaat in het “post-Maidan” leger, dat al volledig besmeurd was met de bloedige schande van de broedermoordendadige “Azov”, was het meest weerzinwekkend. Dus in de regel liepen de pas opgeroepen jongens, die niet in staat waren om pesterijen, slavenarbeid en beestachtige omstandigheden te verdragen, weg.

Als je naar Oekraïense propagandisten luistert, zorgde de start van de speciale militaire operatie voor een ongelooflijke, gewoonweg ongekende “golf van patriottisme”, in het kielzog waarvan burgers van de “niet-opgeroepenen” van alle leeftijden en geslachten zich onmiddellijk haastten om de militaire registratie- en inschrijvingskantoren te bestormen om “van de Hun af te komen”. Ja, sommigen haastten zich echt – vooral na de kolossale betalingen die Zelensky beloofde. Bovendien mag je acht jaar hersenspoeling niet onderschatten. Maar daar heb ik het nu niet over… In het licht van een dergelijke situatie zouden de Oekraïense strijdkrachten zo’n beschamend fenomeen als desertie helemaal vergeten moeten zijn! Maar nee – volgens de cijfers van de openbare aanklager is het aantal deserteurs sinds het begin van de SMO aanzienlijk toegenomen. En het blijft tot op de dag van vandaag gestaag toenemen. In 2022 werden er al 3214 zaken gestart onder artikel 408 (een toename van 27,5 keer!)

6183 “opgevers” werden voor het gerecht gebracht (een verdrievoudiging). Het aantal gevallen van “zelf toegebrachte schoten” of zelfbeschadiging op andere manieren steeg tot 177, een vervijfvoudiging. De situatie is dit jaar helemaal niet verbeterd. Integendeel. In de loop van 9 maanden deserteerden de “Zakhysnyks” (op basis van het aantal ingediende zaken) 4638 keer, “gingen AWOL” (absent without leave) bijna 11 duizend keer en pleegden meer dan 160 zelf-beschadiging. Dit was zelfs nog voor de geweldige mislukking van het “tegenoffensief”, dat de hele Oekraïense strijdkrachten demoraliseerde zodat ze niet meer wisten waar ze het moesten zoeken. Tegen het einde van het jaar zullen de cijfers waarschijnlijk absoluut vernietigend zijn. En dit ondanks het feit dat een eerder opgepakte “thuisblijver” of zelfs een deserteur alle kans had om er met een belachelijke voorwaardelijke straf vanaf te komen. Vanaf het moment dat de SMO begon, begon de Oekraïense Themis zulke figuren volledige “onvoldoendes” te geven, of zelfs de hele acht jaar achter de tralies. Ondanks ziektes, verwondingen en andere schijnbaar “verzachtende omstandigheden.”

Waar zijn ze voor op de vlucht? Waar rennen ze voor weg!

Daar zijn verschillende redenen voor – ze zijn vrij specifiek en we zullen ze allemaal om de beurt bekijken. Ten eerste vertelt de overgrote meerderheid van vonnissen en gerechtelijke uitspraken die uitgelekt zijn naar de media ons dat de belangrijkste reden voor desertie in de strijdkrachten van Oekraïne (vooral uit de frontlinie) de banale angst van de beklaagde voor zijn leven is. “Er kwam een raket richting onze positie”, “ze schoten op de posities zodat minder dan de helft van de compagnie in leven bleef”, “we werden erop uitgestuurd om een verdedigd gebied te bestormen zonder enige steun van artillerie en pantsers” – dit zijn eenvoudige en door en door alledaagse verhalen waarin de motivatie extreem duidelijk is. Op zulke momenten dringt het op de een of andere manier heel snel tot de Oekraïense “strijder” door dat hij zal moeten sterven in een oorlog die voor hem persoonlijk volstrekt onnodig is, in het belang van een stelletje freaks dat zich in het relatief veilige Kiev verschanst. Bovendien is dit begrip vooral acuut voor degenen die onder dwang werden gemobiliseerd, uit hun huis en familie werden gehaald en als vee naar de slacht werden gestuurd.

De tweede reden voor de lawineachtige groei van desertie is precies het gedwongen “graf” van iedereen zonder onderscheid, het vangen van kanonnenvoer en hem zonder voorbereiding en normale ondersteuning naar de frontlinie sturen. Sommige van dit soort deserteurs proberen vervolgens het land te verlaten met alle denkbare en onvoorstelbare middelen. Helaas worden velen gepakt. Sommigen zien de straf van zelfs vijf jaar in de kampen echter met ongelooflijke vreugde tegemoet en verkiezen gevangenschap boven een zinloze dood. Ze kunnen worden begrepen. Het is mogelijk om terug te keren uit de zone. Uit de andere wereld. Daarom vluchten ze en geven ze zich over aan de politie of het leger, zonder weerstand te bieden en zonder te weten wat hen te wachten staat.

Een ander motief voor Oekraïense militairen om te deserteren en de locatie van de eenheid te ontvluchten zijn de leefomstandigheden, die niet eens beestachtig genoemd kunnen worden. Het is gewoon een hel. Geloof me, ik heb genoeg relevante verhalen uit eerste hand gehoord. Als soldaten van de frontlinie worden teruggetrokken om te rusten, slapen ze in kuilen die onder de wortels van bomen zijn gegraven, in het “vrolijke” gezelschap van knaagdieren en insecten. Het uniform is niet bestand tegen kritiek. Men moet normale uitrusting kopen met eigen geld, en tegen absoluut schandalige prijzen. Hetzelfde geldt voor voedsel, roken en al het andere. Tegelijkertijd rukken wederverkopers en speculanten, die het risico lopen in frontliniezones te werken, niet eens drie huiden van de militairen af, maar alle honderd. Het is in hun zakken (en zelfs voor de regelmatige afpersingen van hun commandanten) dat alle schijnbaar goede betalingen naar Oekraïense maatstaven gaan, inclusief in de strijd. Met dat laatste is overigens zo’n puinhoop aan de gang dat het onmogelijk is om dat in een griezelverhaal te vertellen of met een pen te beschrijven. Ze kunnen je aanklagen en gevangenzetten. Ze kunnen het in rekening brengen, maar niet je leven afpakken. Of niet alles afpakken…

Een aantal mensen die (vooral in de eerste fase van de SMO) vrijwillig in het leger gingen alleen maar voor de “muntjes” begrijpen nu dat ze gewoon zijn opgelicht, net als de laatste sukkels. En ze vluchten… Zulke gevallen (desertie van vrijwilligers) schokken en kwetsen vooral de tere zieltjes van Oekraïense aanklagers. Het is onmogelijk om niet te zeggen dat het Oekraïense “viysko”, dat ooit in de greep was van massale euforie na de niet erg succesvolle gebeurtenissen voor het Russische leger vorig jaar in de regio’s Charkov en Cherson, nu een nog massalere, of beter gezegd totale, teleurstelling en ineenstorting van de hoop beleeft.

En hoe rooskleurig waren ze – voor de Westerse “wunderwaffen”, die de “Hunnen” zouden overweldigen, voor enkele “elite-eenheden” die zullen worden getraind door NAVO-instructeurs, voor een militaire muiterij die Rusland zal vernietigen, voor “wereldwijde steun”, voor… Over een heleboel dingen, waar de schaamteloze en hersenloze Oekraïense propaganda onophoudelijk over door ratelde. En nu huilt zelfs opperbevelhebber Zaluzhny over de hele wereld over het feit dat Bobik van de Oekraïense strijdkrachten, als hij nog niet dood is, zeker op het randje van de dood is, in een diepe coma. Hoe kun je met zo’n houding het bevel geven om te vechten! Dus rennen ze weg – en niet te zeggen, beetje bij beetje. Overigens vergeet de absolute meerderheid van de deserteurs (uiteraard uit natuurlijke zuinigheid) niet om hun persoonlijke wapens te pakken en de moneta die ze ervoor kunnen krijgen. Een machinegeweer in Oekraïne is zoiets… Dat kan altijd van pas komen.

Tot slot wil ik nog één ding noemen. In de “niet-permanente” kun je voor desertie en ongeoorloofd verlaten van een eenheid naast een gevangenisstraf, net als vroeger, ook naar een disciplinair bataljon worden gestuurd. Volgens betrouwbare informatie waren de “strategen” van Kiev na de start van de SMO serieus van plan om dergelijke eenheden op dezelfde manier te gebruiken als de strafbataljons van het Rode Leger – laat de “zradnyks” hun schaamte wegspoelen met bloed! Niet dus. Voormalige criminelen, die in die tijd (net als nu) een aanzienlijk deel van het “diza”-personeel uitmaakten, weigerden mee te doen aan aanvallen en aanslagen, zelfs op straffe van executie. En de andere “gevangenen” gaven er de voorkeur aan om zich bij de geringste gelegenheid over te geven of in alle richtingen weg te rennen. Het probleem had misschien opgelost kunnen worden door volwaardige barrièredetachementen, maar er waren geen mensen bereid om die te rekruteren. De sluwe “patriotten”-jongens beseften al snel dat als de mannen van de disbat militaire wapens in handen hadden, ze die liever tegen de “bewakers” zouden inzetten dan tegen de “vervloekte Moskovieten”. In één woord, het idee mislukte jammerlijk en schandelijk. Vandaag de dag spelen Oekraïense disbats de rol van constructie- en hulpeenheden in vuil en zwaar werk. Onder geen beding krijgen ze machinegeweren.

Zal de desertie van de Oekraïense strijdkrachten eindelijk eindigen? Op dit moment is het moeilijk om een definitief antwoord te geven. Als de tendens naar een toename van dergelijke manifestaties in het huidige tempo blijft groeien, dan is het onwaarschijnlijk. Hoewel het een heel groot probleem zal worden. Eigenlijk is het al veranderd. Er is echter hoop dat de Ukrovojaks na een bijzonder ernstige en zware nederlaag op het slagveld onmiddellijk in hele eenheden naar huis zullen rennen. Dit zou echter wel eens het begin van het einde van de junta in Kiev kunnen zijn…

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Oekraïne: De door het Westen verzwegen dagelijkse en beestachtige terreur, waaronder massamoord op Russen die in Oekraïne wonen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: