Het Westen wil nu “zelfbeheersing” – na maanden van het voeden van een genocide in Gaza

Plotseling zijn westerse politici van de Amerikaanse president Joe Biden tot de Britse premier Rishi Sunak vurige voorstanders geworden van “zelfbeheersing” – in een uiterste poging om een regionale vuurzee te voorkomen.

Iran lanceerde in het weekend een salvo van drones en raketten op Israël in een grotendeels symbolische krachtmeting. Veel van deze raketten lijken te zijn neergeschoten, ofwel door Israël’s lagen met door de VS gefinancierde onderscheppingssystemen, ofwel door Amerikaanse, Britse en Jordaanse gevechtsvliegtuigen. Niemand werd gedood, schrijft Jonathan Cook.

Het was de eerste directe aanval van een staat op Israël sinds Irak Scudraketten afvuurde tijdens de Golfoorlog van 1991.

De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties werd zondag in allerijl bijeengeroepen, waarbij Washington en zijn bondgenoten opriepen tot een deëscalatie van de spanningen die maar al te gemakkelijk zouden kunnen leiden tot het uitbreken van een oorlog in het Midden-Oosten en daarbuiten.

“Noch de regio, noch de wereld kan zich nog meer oorlog veroorloven”, zei de secretaris-generaal van de VN, Antonio Guterres, tegen de vergadering. “Nu is het tijd om te kalmeren en te de-escaleren.”

Israël heeft ondertussen gezworen om “de prijs op te leggen” aan Iran op een moment dat het zelf kiest.

Maar de abrupte ommezwaai van het Westen naar “zelfbeheersing behoeft enige uitleg.

Immers, westerse leiders toonden geen zelfbeheersing toen Israël twee weken geleden het consulaat van Iran in Damascus bombardeerde, waarbij een hoge generaal en meer dan een dozijn andere Iraniërs omkwamen – de uiteindelijke oorzaak van Teheran’s vergelding op zaterdagavond.

Onder de Conventie van Wenen is het consulaat niet alleen een beschermde diplomatieke missie, maar wordt het ook gezien als soeverein Iraans grondgebied. De aanval van Israël erop was een ongebreidelde daad van agressie – de “hoogste internationale misdaad,” zoals het tribunaal van Neurenberg oordeelde aan het einde van de Tweede Wereldoorlog.

Daarom beriep Teheran zich op artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties, dat het land toestaat om in zelfverdediging te handelen.

Israël afschermen

En toch, in plaats van de gevaarlijke oorlogszucht van Israël te veroordelen – een flagrante aanval op de zogenaamde “op regels gebaseerde orde” waar de VS zo dol op is – schaarden de westerse leiders zich achter de favoriete cliëntstaat van Washington.

Tijdens een vergadering van de Veiligheidsraad op 4 april hebben de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk opzettelijk zelfbeheersing afgewezen door een resolutie te blokkeren die de aanval van Israël op het Iraanse consulaat zou hebben veroordeeld – een stemming die, als deze niet was gedwarsboomd, voldoende zou kunnen zijn geweest om Teheran gunstig te stemmen.

In het weekend gaf de Britse minister van Buitenlandse Zaken, David Cameron, nog steeds de duim omhoog voor de Israëlische aanval op het Iraanse diplomatieke gebouw, door te zeggen dat hij “de frustratie die Israël voelt volledig kon begrijpen” – hoewel hij er zonder enig besef van zijn eigen hypocrisie aan toevoegde dat het Verenigd Koninkrijk “zeer krachtige actie zou ondernemen” als een land een Brits consulaat zou bombarderen.

Door Israël te beschermen tegen diplomatieke gevolgen voor zijn oorlogsdaad tegen Iran, zorgden de westerse mogendheden ervoor dat Teheran in plaats daarvan een militair antwoord zou moeten nastreven.

Maar daar bleef het niet bij. Na Iran’s gevoel van wrok te hebben aangewakkerd bij de VN, beloofde Biden “ijzersterke” steun voor Israël – en ernstige gevolgen voor Teheran – als het zou durven reageren op de aanval op zijn consulaat.

Iran negeerde die dreigementen. Op zaterdagavond lanceerde het zo’n 300 drones en raketten, terwijl het tegelijkertijd luidkeels protesteerde tegen de “passiviteit en het stilzwijgen van de Veiligheidsraad, gekoppeld aan zijn verzuim om de agressies van het Israëlische regime te veroordelen”.

Westerse leiders namen hier geen notitie van. Ze kozen opnieuw de kant van Israël en veroordeelden Teheran. Op de bijeenkomst van de Veiligheidsraad van zondag wilden dezelfde drie staten – de VS, het VK en Frankrijk – die eerder een verklaring hadden geblokkeerd waarin de aanval van Israël op de diplomatieke missie van Iran werd veroordeeld, een formele veroordeling van Teheran voor zijn reactie.

De Russische ambassadeur bij de VN, Vasily Nebenzya, maakte wat hij noemde “een parade van Westerse hypocrisie en dubbele standaarden” belachelijk. Hij voegde eraan toe: “Jullie weten heel goed dat een aanval op een diplomatieke missie een casus belli is volgens het internationaal recht. En als westerse missies zouden worden aangevallen, zou u niet aarzelen om wraak te nemen en uw zaak in deze kamer te bewijzen.”

Er was ook geen zelfbeheerssing zichtbaar toen het Westen publiekelijk zijn samenwerking met Israël vierde in het verijdelen van de Iraanse aanval.

De Britse premier Rishi Sunak prees de piloten van de RAF voor hun “moed en professionaliteit” bij het helpen “beschermen van burgers” in Israël.

In een verklaring veroordeelde Keir Starmer, leider van de veronderstelde oppositiepartij Labour, Iran voor het zaaien van “angst en instabiliteit”, in plaats van “vrede en veiligheid”, wat een “bredere regionale oorlog” zou kunnen aanwakkeren. Zijn partij, zei hij, zou “opkomen voor de veiligheid van Israël.”

De “zelfbeheersing” die het Westen eist, lijkt alleen betrekking te hebben op de inspanningen van Iran om zichzelf te verdedigen.

Verhongeren tot de dood

Gezien de pas ontdekte erkenning door het Westen van de noodzaak tot voorzichtigheid en de duidelijke gevaren van militaire excessen, is het nu misschien tijd voor de Westerse leiders om te overwegen om meer in het algemeen zelfbeheersing te eisen – en niet alleen om een verdere escalatie tussen Iran en Israël te voorkomen.

In de afgelopen zes maanden heeft Israël Gaza tot puin gebombardeerd, zijn medische voorzieningen en regeringskantoren vernietigd en vele, vele tienduizenden Palestijnen gedood en verminkt. In werkelijkheid is de verwoesting zo groot dat Gaza enige tijd geleden niet meer in staat was om zijn doden en gewonden te tellen.

Tegelijkertijd heeft Israël zijn al 17 jaar durende blokkade van de kleine enclave zo ver opgevoerd dat er zo weinig voedsel en water doorkomt dat de bevolking in de greep is van hongersnood. Mensen, vooral kinderen, sterven letterlijk van de honger.

Het Internationaal Gerechtshof, het hoogste gerechtshof ter wereld, voorgezeten door een Amerikaanse rechter, oordeelde in januari – toen de situatie veel minder nijpend was dan nu – dat er een “plausibele” zaak was aangespannen dat Israël genocide pleegde, een misdaad tegen de mensheid die strikt gedefinieerd is in het internationaal recht.

En toch riepen westerse leiders niet op tot “zelfbeheersing” toen Israël week na week Gaza in puin bombardeerde, de ziekenhuizen bestookte, de regeringskantoren met de grond gelijk maakte, de universiteiten, moskeeën en kerken opblies en de bakkerijen vernietigde.

In plaats daarvan heeft president Biden herhaaldelijk haast gemaakt met de verkoop van wapens, buiten het Congres om, om ervoor te zorgen dat Israël genoeg bommen heeft om Gaza te blijven verwoesten en zijn kinderen te blijven doden.

Toen Israëlische leiders zwoeren om de bevolking van Gaza als “menselijke dieren” te behandelen en hen alle voedsel, water en stroom te ontzeggen, stemden westerse politici daarmee in.

Sunak was niet geïnteresseerd in het rekruteren van zijn dappere RAF piloten om burgers in Gaza te “beschermen” tegen Israël, en Starmer toonde zich niet bezorgd over de “angst en instabiliteit” die de Palestijnen voelen door het Israëlische schrikbewind.

Integendeel. Starmer, beroemd als mensenrechtenadvocaat, gaf zelfs zijn goedkeuring aan Israëls collectieve bestraffing van de mensen in Gaza, zijn “volledige belegering”, als integraal onderdeel van een verondersteld Israëlisch “recht op zelfverdediging.”

Daarmee draaide hij een van de meest fundamentele principes van het internationaal recht om, namelijk dat burgers niet het doelwit mogen zijn van acties van hun leiders. Zoals nu maar al te duidelijk is, heeft hij de bevolking van Gaza ter dood veroordeeld.

Waar was de “zelfbeheersing” toen?

Missing in action

Op dezelfde manier ging zelfbeheersing het raam uit toen Israël een voorwendsel verzon om de VN-hulporganisatie UNRWA te elimineren, de laatste reddingslijn voor de hongerende bevolking van Gaza.

Ook al kon Israël geen enkel bewijs leveren voor zijn bewering dat een handvol UNRWA-medewerkers betrokken waren bij een aanval op Israël op 7 oktober, haastten de westerse leiders zich om de financiering van de organisatie stop te zetten. Door dit te doen, werden ze actief medeplichtig aan wat het Wereldgerechtshof al vreesde dat een genocide was.

Waar was de zelfbeheersing toen Israëlische functionarissen – met een lange geschiedenis van liegen om de militaire agenda van hun staat te bevorderen – verhalen verzonnen over Hamas die baby’s onthoofde of systematische verkrachtingen uitvoerde op 7 oktober? Dit alles werd ontkracht door een onderzoek van Al Jazeera dat grotendeels gebaseerd was op Israëlische bronnen.

Deze genocide rechtvaardigende misleidingen werden maar al te graag versterkt door westerse politici en media.

Israël toonde geen zelfbeheersing bij het vernietigen van Gazaanse ziekenhuizen of bij het gijzelen en martelen van duizenden Palestijnen die het van de straat plukte.

Dat alles kreeg een stil knikje van westerse politici.

Waar was de zelfbeheersing in de westerse hoofdsteden toen demonstranten de straat op gingen om op te roepen tot een staakt-het-vuren, om een einde te maken aan Israëls bloedvergieten onder vrouwen en kinderen, de meerderheid van de doden in Gaza? De demonstranten werden – worden nog steeds – door westerse politici besmeurd als aanhangers van terrorisme en antisemieten.

En waar was de roep om zelfbeheersing toen Israël het wetboek van oorlogsrecht verscheurde, waardoor elke would-be sterke man zich kon beroepen op de toegeeflijkheid van het Westen ten opzichte van de Israëlische wreedheden als precedent om hun eigen misdaden te rechtvaardigen?

Bij elke gelegenheid, toen het de kwaadaardige doelen van Israël begunstigde, ontbrak de toewijding van het Westen aan “zelfbeheersing” in actie.

Top-dog cliënt-staat

Er is een reden waarom Israël zo opzichtig is geweest in zijn verwoesting van Gaza en zijn bevolking. En het is dezelfde reden waarom Israël zich vrijmoedig voelde om de diplomatieke heiligheid van het Iraanse consulaat in Damascus te schenden.

Omdat Israël decennialang bescherming en hulp van het Westen heeft gekregen, welke misdaden het ook begaat.

De stichters van Israël zuiverden in 1948 een groot deel van Palestina etnisch, veel verder dan de verdelingsvoorwaarden die een jaar eerder door de VN waren opgesteld. In 1967 legde het een militaire bezetting op van de overblijfselen van historisch Palestina, waardoor nog meer van de oorspronkelijke bevolking verdreven werd. Daarna legde het een apartheidsregime op in de weinige gebieden waar Palestijnen waren achtergebleven.

In hun reservaten op de Westelijke Jordaanoever zijn de Palestijnen systematisch gebrutaliseerd, hun huizen zijn gesloopt en er zijn illegale joodse nederzettingen op hun land gebouwd. De heilige plaatsen van de Palestijnen zijn geleidelijk omsingeld en van hen afgenomen.

Los daarvan is Gaza al 17 jaar afgesloten en is de bevolking bewegingsvrijheid, werk en de basis van het leven ontzegd.

Israëls schrikbewind om zijn absolute controle te handhaven heeft ertoe geleid dat gevangenschap en marteling voor de meeste Palestijnse mannen een overgangsrite zijn. Elk protest wordt meedogenloos neergeslagen.

Nu heeft Israël massaslachtingen in Gaza – genocide – toegevoegd aan zijn lange lijst van misdaden.

Israëls verplaatsing van Palestijnen naar naburige staten, veroorzaakt door zijn etnische zuiveringen en slachtpartijen, hebben de bredere regio gedestabiliseerd. En om zijn gemilitariseerde koloniale project in het Midden-Oosten veilig te stellen – en zijn plaats als belangrijkste cliëntstaat van Washington in de regio – heeft Israël zijn buurlanden regelmatig geïntimideerd, gebombardeerd en binnengevallen.

De aanval op het Iraanse consulaat in Damascus was slechts de laatste van de opeenvolgende vernederingen waarmee Arabische staten werden geconfronteerd.

En door dit alles heen hebben Washington en haar vazalstaten niet meer gedaan dan af en toe lippendienst bewijzen en oproepen tot zelfbeheersing tegenover Israël. Er waren nooit consequenties, maar wel beloningen van het Westen in de vorm van eindeloze miljarden aan hulp en een speciale handelsstatus.

‘Iets onbezonnen’

Dus waarom is het Westen, na decennia van losbandig geweld van Israël, plotseling zo geïnteresseerd in “zelfbeheersing”? Omdat het bij deze zeldzame gelegenheid in het belang van het Westen is om de vuren te bedaren die Israël zo vastbesloten is aan te wakkeren.

De Israëlische aanval op het consulaat van Iran kwam net op het moment dat de regering Biden eindelijk geen excuses meer had voor het leveren van de wapens en de diplomatieke dekking waardoor Israël in zes maanden tijd tienduizenden Palestijnse kinderen in Gaza kon afslachten, verminken en tot wees maken.

De roep om een staakt-het-vuren en een wapenembargo tegen Israël heeft een hoge vlucht genomen, nu Biden steun verliest onder delen van zijn Democratische achterban omdat hij later dit jaar opnieuw presidentsverkiezingen moet houden tegen zijn oplevende rivaal Donald Trump.

Kleine aantallen stemmen kunnen het verschil maken tussen een overwinning en een nederlaag.

Israël had alle reden om te vrezen dat zijn beschermheer binnenkort het kleed onder zijn campagne van massaslachtingen in Gaza zou wegtrekken.

Maar nu Israël de hele infrastructuur heeft vernietigd die nodig is om het leven in de enclave te ondersteunen, heeft het tijd nodig om de gevolgen te laten uitwerken: ofwel een massale hongersnood daar, ofwel een verplaatsing van de bevolking naar elders op zogenaamde “humanitaire” gronden.

Een bredere oorlog, gericht tegen Iran, zou zowel afleiden van de wanhopige situatie van Gaza als Biden dwingen om Israël onvoorwaardelijk te steunen – om zijn “ijzersterke” belofte om Israël te beschermen waar te maken.

En als klap op de vuurpijl, als de VS rechtstreeks betrokken raken bij een oorlog tegen Iran, zou Washington weinig andere keus hebben dan Israël te helpen in zijn lange campagne om het Iraanse kernenergieprogramma te vernietigen.

Israël wil elk potentieel voor Iran om een bom te ontwikkelen wegnemen, een bom die het militaire speelveld tussen de twee op een manier zou nivelleren die Israël veel minder zeker zou maken dat het ongestraft kan blijven doen wat het wil in de hele regio.

Daarom uiten Biden-functionarissen tegenover de Amerikaanse media hun bezorgdheid dat Israël klaar staat om “iets onbezonnen te doen” in een poging om de regering mee te slepen in een grotere oorlog.

De waarheid is echter dat Washington Israël lang geleden heeft gecultiveerd als zijn militaire monster van Frankenstein. De rol van Israël was juist om de macht van de VS meedogenloos te projecteren in het olierijke Midden-Oosten. De prijs die Washington meer dan bereid was te accepteren was Israëls uitroeiing van het Palestijnse volk, vervangen door een vesting van een “Joodse staat”.

Oproepen aan Israël om nu “zelfbeheersing” te tonen, nu de vastgeroeste lobby’s hun spierballen laten zien door zich te bemoeien met de westerse politiek en zelfbenoemde fascisten de regering van Israël regeren, is meer dan een parodie.

Als het Westen echt waarde hechtte aan zelfbeheersing, dan hadden ze daar al tientallen jaren geleden bij Israël op moeten aandringen.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

NBC News: Biden ‘Bezorgd’ dat Israël Amerika probeert mee te slepen in oorlog met Iran

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: