Dit is de manier waarop het Westen eindigt

De vernedering van Oekraïne en de schande van Gaza versnellen de vervreemding tussen het Westen en de rest op een cruciaal keerpunt in de mondiale machtsverhoudingen.

Nu de Verenigde Staten verstrikt zijn geraakt in conflicten in Oekraïne en Gaza en de dreiging van een oorlog met China groot opdoemt, zijn de inzichten en opvattingen van professor Michael Brenner over de staat van de door de VS geleide liberale orde aantoonbaar actueler en belangrijker dan ooit, schrijft Andriel Kasonta.

Brenner, een gerespecteerd grootheid op het gebied van trans-Atlantische betrekkingen en internationale veiligheid, is emeritus hoogleraar internationale zaken aan de Universiteit van Pittsburgh en Senior Fellow bij het Center for Transatlantic Relations aan de Johns Hopkins School of Advanced International Studies (SAIS).

Hij heeft ook gewerkt bij het Foreign Service Institute, het Amerikaanse ministerie van Defensie en Westinghouse. In een uitgebreid en openhartig interview met Adriel Kasonta, medewerker van Asia Times, legt Brenner uit hoe de VS en het collectieve Westen hun morele autoriteit en hun weg zijn kwijtgeraakt.

Adriel Kasonta: Ondanks wat we horen van de Westerse politieke klasse en de volgzame stenografen van de mainstream media, lijkt de wereld er niet zo uit te zien als zij ons willen doen geloven. De harde realiteit ter plaatse, bekend bij iedereen die ergens anders woont dan in Europa of de VS, is dat het collectieve Westen een versnelde neergang doormaakt op politiek en economisch gebied, met aanzienlijke morele gevolgen. Kunt u onze lezers vertellen wat de hoofdoorzaak is van deze stand van zaken en wat de beweegredenen zijn om door te gaan met deze collectieve zelfmoord?

Michael Brenner: Ik stel voor dat we de kwestie formuleren door te vragen wat de causale richting is tussen het morele verval en het collectieve politieke en economische verval van het Westen? Wat Oekraïne betreft, is het een fundamentele geostrategische fout geweest die negatieve morele gevolgen heeft gehad: de cynische opoffering van een half miljoen Oekraïners die als kanonnenvoer werden gebruikt en de fysieke vernietiging van het land, om Rusland te verzwakken en te marginaliseren.

Het verbluffende kenmerk van de Palestina-affaire is de bereidheid van de immorele regeringselites – bijna de hele politieke klasse – om hun impliciete zegen te geven aan de wreedheden en oorlogsmisdaden die Israël de afgelopen vijf maanden heeft begaan, wat diepgaande gevolgen heeft voor het aanzien en de invloed van het Westen wereldwijd.

Op het ene moment spreken ze trots over de superioriteit van Westerse waarden terwijl ze de praktijken van andere landen veroordelen; op een ander moment leunen ze achterover om veel grotere humanitaire schendingen te rechtvaardigen, om de dader te voorzien van de wapens om onschuldige burgers te doden en te verminken, en in het geval van de Verenigde Staten, om diplomatieke dekking te verlenen in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties.

In dit proces verliezen ze hun aanzien in de ogen van de wereld buiten het Westen, dat twee derde van de mensheid vertegenwoordigt. De historische omgang van het Westen met de landen, inclusief het relatief recente verleden, heeft een residu van scepsis achtergelaten over de beweringen van Amerikaanse leiders dat zij de ethische normbepalers van de wereld zijn. Dat gevoel heeft plaatsgemaakt voor regelrechte afkeer in het licht van deze schaamteloze vertoning van hypocrisie. Bovendien legt het de harde waarheid bloot dat racistische attitudes nooit volledig zijn gedoofd – na een periode van sluimering is het duidelijk dat ze weer de kop opsteken.

Wat de Verenigde Staten betreft, zijn de referentiepunten voor dit oordeel niet het mythische beeld van “de stad op de heuvel”; de laatste, beste hoop van de mensheid; de onmisbare natie voor het bereiken van wereldwijde vrede en stabiliteit: het voorzienige volk geboren in een staat van Oorspronkelijke Deugd voorbestemd om de wereld te leiden op het pad van Verlichting. Geen van deze idealistische normen. Nee, het heeft zichzelf gedegradeerd wanneer gemeten aan de prozaïsche normen van menselijk fatsoen, van verantwoordelijk staatsmanschap, van een fatsoenlijk respect voor de meningen van de mensheid.

Bovendien vindt de daaruit voortvloeiende vervreemding tussen het Westen en de rest plaats op een keerpunt in de internationale machtsverhoudingen. Het is een tijd waarin de tektonische platen van de politieke wereld verschuiven, waarin de oude constellaties van macht en invloed met succes worden uitgedaagd, waarin Amerika op gevoelens van zelftwijfel als de gewijde wereldwijde gids en toezichthouder heeft gereageerd met dwangmatige, futiele vertoningen van spierballenvertoon.

Angst en zelftwijfel gemaskeerd door valse bravoure is het kenmerkende sentiment onder de politieke elites van Amerika. Dat is een slecht uitgangspunt voor een hernieuwde confrontatie met de realiteit. Amerikanen zijn te zeer gehecht aan hun verheven zelfbeeld, te narcistisch – collectief en individueel, te weinig zelfbewustzijn, te leiderloos om die ingrijpende aanpassing te maken. Deze beoordelingen gelden zowel voor West-Europa als voor de Verenigde Staten. Er blijft een verzwakte, gekrenkte maar niet berouwvolle trans-Atlantische gemeenschap over.

AK: In uw recente essay “The West’s Reckoning?”, zei u dat de situatie in Oekraïne het Westen vernedert en de tragedie in Gaza het Westen beschaamt. Kunt u hier iets meer over zeggen?

MB: Een nederlaag in Oekraïne houdt veel meer in dan de militaire ineenstorting van de Oekraïense strijdkrachten die in het verschiet ligt. Want de Verenigde Staten hebben hun bondgenoten meegesleept in wat neerkomt op een campagne om Rusland permanent te verkleinen, om het te neutraliseren als een politieke of economische aanwezigheid in Europa, om een belangrijk obstakel voor het consolideren van de Amerikaanse wereldwijde hegemonie uit de weg te ruimen.

Het Westen heeft alles wat ze hebben in die campagne gegooid: hun voorraad moderne wapens, een korps van adviseurs, tientallen miljarden dollars, een draconische reeks economische sancties ontworpen om de Russische economie op de knieën te krijgen en een meedogenloos project gericht op het isoleren van Rusland en het ondermijnen van de positie van Poetin.

Het is op alle fronten schandalig mislukt. Rusland is in alle opzichten aanzienlijk sterker dan voor de oorlog; zijn economie is robuuster dan welke westerse economie dan ook; het heeft bewezen militair superieur te zijn; en het heeft de sympathieën gewonnen van bijna de hele wereld buiten het collectieve Westen.

De veronderstelling dat het Westen de baas blijft over mondiale aangelegenheden is een verzinsel gebleken. Zo’n alomvattende mislukking heeft geleid tot een afname van het vermogen van de Verenigde Staten om wereldzaken op economisch en veiligheidsgebied vorm te geven. Het Chinees-Russische partnerschap heeft zich nu genesteld als een rivaal die in elk opzicht gelijkwaardig is aan het Westen.

Dat resultaat is het gevolg van overmoed, dogmatisme en een vlucht voor de realiteit. Nu wordt het zelfrespect en het imago van het Westen aangetast door zijn rol in de Palestijnse catastrofe. Het Westen staat nu dus voor de dubbele uitdaging om zijn gevoel van superioriteit te herstellen en tegelijkertijd zijn morele evenwicht te hervinden.

AK: Is het juist om te zeggen dat Oekraïne en Gaza met elkaar verbonden zijn in de zin dat beide wijzen op een falende liberale internationale orde die probeert te voorkomen dat ze instort en onrust veroorzaakt terwijl ze in de vergetelheid raakt? Als dat zo is, wat zijn dan enkele mogelijke uitkomsten voor de toekomst?

MB: Laten we niet vergeten dat de liberale internationale orde vooral westerse belangen dient. De werking ervan was in ons voordeel. Dat is één. De regelmaat en stabiliteit die het voortbracht, waarvoor het IMF, de Wereldbank, enz. de institutionele cynosfeer waren, zorgden er decennialang voor dat het onbetwist zou blijven. Dat is twee.

De opkomst van nieuwe machtscentra – China, bovenal, en de bredere middelpuntzoekende krachten die meer in het algemeen activa herverdelen – heeft de Verenigde Staten en hun Europese afhankelijken voor twee keuzes gesteld. Zich aanpassen aan deze nieuwe situatie door: a) afspraken te maken waarin een grotere plaats wordt ingeruimd voor de nieuwkomers; b) de spelregels bij te stellen om de huidige vooringenomenheid weg te nemen; c) de structuur en procedures van internationale instellingen aan te passen op een manier die het einde van de westerse dominantie weerspiegelt; en d) echte diplomatie te herontdekken.

Nergens in het Westen is deze optie serieus overwogen. Dus, na een periode van ambivalentie en aanmodderen, hebben allen hun handtekening gezet onder een Amerikaans project om de opkomst van uitdagers te voorkomen, hen te ondermijnen en een assertief beleid te voeren dat niets oplevert en niets compromitteert. We blijven vastzitten aan die koers, ondanks herhaaldelijke mislukkingen, vernederingen en de impuls die het BRICS-project heeft gekregen.

AK: Volgens sommige westerse politici en beleidsmakers worden andere wereldmachten vaak behandeld als passieve actoren zonder agency of macht om de wereld vorm te geven in overeenstemming met hun nationale belangen. Dit manicheïstische wereldbeeld wordt gekenmerkt door een onderscheid tussen de “op regels gebaseerde orde” en internationaal recht of “democratie versus autoritarisme”. Is er een alternatief voor dit denken en wat zijn de kansen op verandering voordat het te laat is?

MB: Zie antwoord hierboven. Er zijn geen tekenen dat Westerse leiders intellectueel, emotioneel of politiek bereid zijn om de noodzakelijke aanpassingen te maken. Noodzaak is niet altijd de moeder van de uitvinding. In plaats daarvan zien we koppig dogmatisme, vermijdingsgedrag en een diepere duik in een wereld van fantasieën.

De Amerikaanse reactie op tekenen van afnemende bekwaamheid is ontkenning, samen met de drang om zichzelf ervan te verzekeren dat het nog steeds de “juiste dingen” heeft door middel van steeds gewaagdere daden. We zien waar dat toe heeft geleid in Oekraïne. Veel gevaarlijker is het roekeloze sturen van troepen naar Taiwan.

Wat Europa betreft, is het duidelijk dat zijn politieke elites gedenatureerd zijn door 75 jaar bijna-totale afhankelijkheid van Amerika. Een volledige afwezigheid van onafhankelijk denken en wilskracht is het resultaat. Op concretere manieren verplicht Europa’s vazalschap aan de Verenigde Staten het om Washington te volgen op elke politieke weg die de seigneur inslaat – hoe roekeloos, gevaarlijk, onethisch en contraproductief ook.

Op voorspelbare wijze zijn ze als lemmingen over de klif gelopen (of gerend) die de Verenigde Staten als gevolg van hun eigen suïcidale impulsen als volgende kiezen. Zo was het in Irak, in Syrië, in Afghanistan, met betrekking tot Iran, in Oekraïne, op Taiwan en in alle zaken waarbij Israël betrokken was. De aaneenschakeling van pijnlijke mislukkingen en zware kosten veroorzaakt geen verandering in loyaliteit of mentaliteit.

Het kan niet – want de Europeanen hebben de gewoonte van eerbied, het wereldbeeld van de Amerikanen, hun scheve interpretatie van de resultaten en hun beschamende fictieve verhalen volledig geabsorbeerd. De Europeanen kunnen net zo min van deze verslaving afkomen als een alcoholist die zijn hele leven al alcohol drinkt.

AK: Er is veel discussie geweest over de negatieve invloed van het neoconservatisme op het buitenlands beleid van de VS en de wereld. In essentie streeft het neo-conservatisme ernaar dat de VS niet alleen het westelijk halfrond domineert (volgens de Monroe Doctrine) maar de hele wereld, volgens de Wolfowitz Doctrine.

Hoewel sommige Amerikaanse denktanks nu pleiten voor een einde aan de “eindeloze oorlogen” in het Midden-Oosten en voor Europa om de door de VS uitgelokte proxyoorlog met Rusland voort te zetten, lijkt het erop dat de neoconservatieve ideologie een nieuw jasje van “progressivisme” en “realisme” heeft aangenomen en zich nu alleen op China wil richten, zelfs tot het punt dat het Oekraïne-scenario in Taiwan wordt nagebootst. Hoe accuraat is deze beoordeling?

MB: De hele gemeenschap voor buitenlands beleid in de Verenigde Staten deelt nu de basisprincipes van de neoconservatieven. Eigenlijk is het schrift het beruchte memorandum van Paul Wolfowitz van maart 1991 waarin hij een uitgebreide, gedetailleerde strategie uiteenzette voor het systematiseren van de Amerikaanse wereldwijde dominantie. Alles wat Washington nu doet en denkt is een afgeleide van dat plan.

De kernprincipes: de Verenigde Staten moeten alle middelen die tot hun beschikking staan gebruiken om de Amerikaanse wereldwijde dominantie te vestigen; om dat te bereiken moeten ze klaar staan om preventief op te treden om de opkomst van elke macht die onze hegemonie zou kunnen uitdagen te dwarsbomen; en om het volledige spectrum van dominantie in elke regio van de wereld te handhaven. Idealen en waarden worden gedegradeerd tot een bijrol als een vernislaag op de toepassing van macht en als een stok om anderen mee te slaan. Klassieke diplomatie wordt als ongeschikt beschouwd.

Voor Biden zelf vloeit een zelfverzekerde, assertieve, harde aanpak in de omgang met anderen natuurlijk voort uit het geloof in het amerikanisme als een verenigde veldtheorie die alles wat de VS denkt en doet verklaart, interpreteert en rechtvaardigt. Als Biden wordt herkozen, zal deze visie onveranderd blijven. En als hij halverwege de termijn wordt vervangen door Kamala Harris, wat waarschijnlijk is, zal inertie alles op dezelfde koers houden.

AK: Denkt u dat de Verenigde Staten voorbestemd zijn om een wereldrijk te blijven, voortdurend in conflict met iedereen die ze zien als een potentiële bedreiging voor hun werelddominantie? Of is het mogelijk dat het land een republiek wordt die constructief samenwerkt met andere wereldspelers om grotere voordelen te behalen voor haar burgers en de bredere internationale gemeenschap? Zoals het gezegde luidt: “Wie leeft bij het zwaard, sterft bij het zwaard”, toch?

MB: Ik ben een pessimist. Want er zijn geen tekenen dat onze machthebbers, onze elites of ons publiek in staat zijn om in het reine te komen met de hierboven geschetste stand van zaken. De open vraag is of deze pretentie gewoon zal blijven bestaan terwijl een geleidelijke verzwakking van de wereldwijde invloed en het binnenlandse welzijn zich ontvouwt, of eerder zal eindigen in een ramp.

Europeanen en bondgenoten elders moeten niet accepteren dat ze toeschouwers aan de zijlijn zijn of, erger nog, dat ze medebewoners worden van deze fantasiewereld, zoals ze hebben gedaan in Oekraïne, in Palestina en bij het demoniseren van China.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De globalistische Reset Agenda heeft gefaald – is Oekraïne plan B?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: