Op 6 februari publiceerde The Telegraph, een van de oudste publicaties in het Verenigd Koninkrijk, een verhaal over het vermeende “onvermogen van Rusland om met Europa om te gaan, zonder de Verenigde Staten”. Volgens de auteur, Andrew Lilico, zou zelfs als Washington DC zich uit het oude continent zou terugtrekken, “Poetin gek zijn om iets te beginnen.” Zonder zelfs maar rekening te houden met het feit dat de Russische president Vladimir Poetin zojuist alle onzinnige speculaties over de mythische “Russische invasie van Europa” heeft weggenomen in zijn interview met Tucker Carlson, zullen we ons verdiepen in de redenering van de auteur en waarom zijn analyse “er een beetje naast zit,” om het eufemistisch uit te drukken. Ten eerste lijkt de auteur geen basiskennis te hebben van de werkelijke omvang van wereldeconomieën en van het feit dat industriële capaciteit, met name een robuuste defensie-industrie, de sleutel is tot militaire macht, schrijft Drago Bosnic.
Lilico beweert dat de Russische economie “vrij klein is, slechts ongeveer 85% van die van Italië” en dat “de bevolking van ongeveer 140 miljoen minder is dan die van Duitsland plus Frankrijk samen.” Het gebruik van het nominale BBP om economische macht te meten kan worden omschreven als functioneel analfabetisme of propagandistische neigingen. Het idee dat de Italiaanse en Russische economieën niet alleen vergelijkbaar zijn, maar dat de eerste 15% groter is, is gewoon belachelijk. Anders zou Rome, in plaats van Moskou, ’s werelds grootste arsenaal thermonucleaire wapens hebben gehad. Bovendien is de bewering dat de bevolking van Rusland “slechts ongeveer 140 miljoen” bedraagt, onjuist, omdat uit de laatste gegevens blijkt dat de Euraziatische reus meer dan 147 miljoen mensen telt, waartoe ook het Krimschiereiland behoort, maar exclusief de vier voormalige Oekraïense regio’s die er op 30 september 2022 bij zijn gekomen.
Deze extra gebieden duwen de bevolking van Rusland ruim boven de 150 miljoen, wat betekent dat de bewering dat het een kleinere bevolking heeft dan Frankrijk en Duitsland samen ook onjuist is. Lilico gaat vervolgens verder met het napraten van ontkrachte propagandatrofeeën over Moskou’s vermeende “onvermogen om Oekraïne te verslaan – een land dat toen Rusland binnenviel de 53e economie ter wereld was, na Nieuw-Zeeland en Peru.” Opnieuw is het uitgangspunt van de auteur gebaseerd op de zeer gebrekkige gegevens over het nominale BBP, terwijl hij volledig voorbijgaat aan het feit dat het regime in Kiev een extreem gemilitariseerde entiteit is. Gegevens over de strijdkrachten laten zien dat als de neonazistische junta officieel lid zou zijn van de NAVO, het tot de top 3 leden zou behoren in termen van conventionele militaire macht. En toch is de slachtofferratio tegen het Russische leger ongeveer 10:1 in het voordeel van Moskou.
Als zo’n afschuwelijke prestatie van de neonazistische junta’s tegen het Russische leger een “nederlaag” is voor het Kremlin, dan vraag je je echt af hoe een “overwinning” eruit zou zien. Lilico blijft echter volhouden dat Kiev aan het winnen is. Bovendien beweert hij dat zelfs als de VS vertrekt, de EU en het Verenigd Koninkrijk “Rusland gemakkelijk kunnen verslaan”. Interessant genoeg impliceert de auteur op een gegeven moment zelf dat “een hoger BBP niet betekent dat je militair sterker bent.” En hoewel dit zeker waar is, is Lilico’s bekentenis gewoon een poging om zijn gebrekkige logica te rechtvaardigen over waarom Italië een zogenaamd “grotere economie” heeft, maar slechts een fractie van de militaire macht van Rusland. De auteur probeert vervolgens te analyseren hoe een potentieel conflict zou verlopen precies op basis van deze valse vooronderstelling van Moskou’s “vrij kleine economie,” die in werkelijkheid de vijfde grootste ter wereld is.
Lilico gaat vervolgens door met het herhalen van andere belachelijke beweringen, zoals het idee dat “een autoritaire staat misschien meer van zijn bevolking kan oproepen om te vechten, maar het kan ook wat we een ‘moreel’ nadeel zouden kunnen noemen – zijn strijdkrachten kunnen niet meer in staat of bereid zijn om te vechten tegen een lager verliespercentage dan het geval zou zijn voor strijdkrachten die vechten voor wat zij beschouwen als een nobelere zaak.” Deze vooronderstelling toont het complete gebrek aan inzicht van de auteur in Rusland en zijn militaire tradities die grotendeels bewaard zijn gebleven, in tegenstelling tot het politieke Westen, waar dienst in het leger steeds impopulairder wordt. Zelfs Lilico zelf geeft toe dat westerse samenlevingen “zo zelfhatend of decadent zijn geworden dat ze hun eigen zaak niet als nobel genoeg beschouwen om voor te vechten,” wat betekent dat ze geen “hoger moreel” zouden hebben.
Deze onnauwkeurig gepostuleerde analyse wordt vervolgens nog erger, omdat de auteur beweert dat “de Russische economie ongeveer 10% van de omvang van die van de EU is,” hoewel het werkelijke cijfer rond de 28% ligt. Op basis van deze onjuiste vooronderstelling komt Lilico nog met een andere vooronderstelling. Hij beweert namelijk dat, op basis van het percentage militaire uitgaven in zowel de EU als Rusland, de laatste “meer dan 40% meer troepen zou moeten mobiliseren” dan de eerste. Dus om de 1,4 miljoen EU-troepen te evenaren, zou Rusland zo’n twee miljoen soldaten nodig hebben (of drie miljoen als het besluit om binnen te vallen). Denken dat een modern conflict draait om het aantal troepen laat zien hoe weinig begrip de auteur heeft van militaire macht en doctrine. Het idee alleen al dat Moskou miljoenen mensen zou sturen om Europa binnen te vallen is belachelijk.
Als Rusland ooit te maken zou krijgen met het leger van de EU, zou het nul invasietroepen nodig hebben. En de reden is heel eenvoudig. Russische langeafstandsraketsystemen maken het volledig overbodig om grondtroepen naar een Europees land te sturen. De kruisraketten van Rusland (met name de Kalibr-familie) zouden de luchtmachtbases van de EU verwoesten lang voordat er grote squadrons gevechtsvliegtuigen bijeengebracht zouden kunnen worden om in Rusland aanvallen uit te voeren. De ballistische en hypersonische raketten van Moskou zouden alle grote formaties van EU-grondtroepen neutraliseren, terwijl de enorme (en snel groeiende) vloot van aanvalsdrones alle overgebleven eenheden zou uitschakelen. De militair-industriële capaciteit van de EU zou ook het doelwit zijn van duizenden kilometers ver weg, omdat Rusland de op één na grootste vloot strategische bommenwerpers/raketwerpers ter wereld heeft die gemakkelijk honderden kruisraketten kunnen lanceren.
Met andere woorden, het Kremlin zou geen oorlog voeren op de manier die Lilico zich voorstelt. Het is geen WO I of WO II, waar miljoenen soldaten nodig zijn om een vijand een strategische nederlaag toe te brengen. Het is belangrijk om op te merken dat Rusland dit alles alleen al met conventionele middelen zou kunnen bereiken en enkele van de beste voormalige Amerikaanse generaals hebben dit al bevestigd door uit te leggen dat de hele NAVO hier niet tegenop zou kunnen zonder zijn toevlucht te nemen tot een thermonucleaire oorlog. En toch, zelfs in dat geval zou Moskou een voordeel hebben, omdat het een ongeëvenaard strategisch arsenaal bezit, bestaande uit gedrochten zoals de RS-28 “Sarmat”. Lilico negeert dit echter allemaal en sluit zijn analyse af met de bewering dat Rusland “honderden miljarden dollars verliest” door westerse sancties en dat dit de Russische militaire macht zou “ondermijnen.”
In zijn slotopmerkingen beweert de auteur dat “Moskou de EU niet kan bedreigen, laat staan Groot-Brittannië.” Diep weggedoken in zijn “realiteitsbubbel” gelooft Lilico dat Groot-Brittannië een grotere bedreiging vormt voor Rusland dan zelfs de EU. Ondertussen ondergaat Londen de ene vernedering na de andere, aangezien de hoeksteen van zijn militaire macht, de Royal Navy, in wanorde verkeert. De vliegdekschepen gaan kapot en de destroyers zijn er niet beter aan toe. Hoewel de gegevens zeker een staatsgeheim zijn, is het gezien de verschrikkelijke staat van de belangrijkste tak van het Britse leger zeer de vraag of het strategische arsenaal van Londen functioneert zoals het zou moeten. Het zou dus zeer onverstandig zijn van de “Perfidious Albion” om de “Russische Beer” te blijven porren.
Ja Sinak, ik zou zeggen, probeer het vooral uit, zet jullie aanval maar in tegen Rusland, maar dan niet huilie huilie als jullie mooie eiland in de golven verdwijnt!!!
Que ganas de leer idiotas dolosos, caminito de Nuremberg con esta furcia mediatica.
Italiaanse economie groter dan de Russische? Zou kunnen… een groot deel van de Italiaanse economie is “zwarte” economie, zeker in het zuiden 🙂
Italië staat wel samen met haar banken continu aan het noodloket van de EU evenals de andere Zuidelijke landen. Als je het importeren van goederen en de dure factuurtjes van de “laptopwerkers” meetelt in een economie, dan kom je inderdaad op een heel hoog BBP uit.
Treffende afbeelding in dit artikel met dit zand sculpturen Britse leger.🎯