Het heeft veel langer geduurd dan nodig was, maar eindelijk lijkt het te gebeuren: het lockdown-paradigma stort in. De tekenen zijn overal om ons heen.
De lockdown-pusher, gouverneur Andrew Cuomo van New York, heeft zijn steun zien kelderen van 71% naar 38%, samen met steeds meer eisen dat hij aftreedt. Ondertussen zijn de peilingen begonnen om gouverneur van Florida en lockdown-tegenstander Ron DeSantis te bevoordelen voor invloed op de Republikeinse partij in de toekomst. Deze opmerkelijke ommekeer in het lot is te danken aan het besef dat de lockdowns een rampzalig beleid waren. DeSantis en de andere anti-lockdown gouverneur, Kristi Noem, zijn de eersten die onverbloemd de waarheid spreken. Door hun eerlijkheid, hebben ze beiden aan geloofwaardigheid gewonnen, schrijft Jeffrey A. Tucker op Aier.org.
Ondertussen eiste afgevaardigde James Jordan (R-OH) in een hoorzitting van het Congres dat Dr. Fauci zou verklaren waarom het gesloten Michigan een slechtere ziekteprevalentie heeft dan het naburige Wisconsin, dat al lang volledig open is. Fauci deed alsof hij de vraag niet kon horen, de grafiek niet kon zien, en die niet begreep. Uiteindelijk zat hij daar zwijgend na een paar banaliteiten over handhavingsverschillen te hebben geuit.
De lockdowners hebben nu te maken met het enorme probleem van Texas. Het is al 6 weken volledig open zonder beperkingen. Gevallen en sterfgevallen daalden dramatisch in dezelfde periode. Fauci heeft geen antwoord. Of vergelijk gesloten Californië met open Florida: vergelijkbare sterftecijfers. We hebben een hele reeks ervaringen in de VS die vergelijkingen mogelijk maken tussen open en gesloten en ziekte-uitkomsten.
Of je zou kunnen kijken naar Taiwan, dat geen strenge regels had voor zijn 23,5 miljoen mensen. Stergevallen door Covid-19 tot nu toe: 11. Zweden, dat open bleef, presteerde beter dan het grootste deel van Europa.
Het probleem is dat de aan- of afwezigheid van lockdowns ten overstaan van het virus totaal niet gecorreleerd lijkt te zijn met een ziekteverloop. AIER heeft 33 casestudies van over de hele wereld verzameld waaruit blijkt dat dit waar is.
Waarom zou dit van belang zijn? Omdat de “wetenschappers” die “lockdowns” aanraadden, heel precies en gericht hadden gesteld dat zij de manier hadden gevonden om het virus onder controle te krijgen en de negatieve gevolgen tot een minimum te beperken. We weten zeker dat de lockdowns verbazingwekkende nevenschade hebben aangericht. Wat we niet zien is een verband tussen de lockdowns en de ziekte-uitkomsten.
Dit is verwoestend omdat de wetenschappers die de lockdowns hebben doorgedrukt, specifieke en vervalste voorspellingen hadden gedaan. Dit was waarschijnlijk hun grootste fout. Door dit te doen, stelden zij een test van hun theorie op. Hun theorie faalde. Dit is het soort moment dat de ineenstorting van een wetenschappelijk paradigma veroorzaakt, zoals Thomas Kuhn uitlegt in “The Structure of Scientific Revolutions” (1962).
Een goed voorbeeld van een soortgelijke situatie zou de Sovjet-economie onder Nikita Chroesjtsjov kunnen zijn. Hij kwam aan de macht met de belofte dat hij ervoor zou zorgen dat de Russische economie het onder het communisme beter zou doen dan die van de Verenigde Staten. Dat was de essentie van zijn beroemde belofte, “We zullen jullie begraven”. Wat hij bedoelde was dat Rusland Amerika zou overtreffen.
Dat deed het niet. Hij faalde en de theorie die hij promootte faalde ook. En zo begon de langzame desintegratie van de communistische theorie en praktijk. Chroesjtsjov had de stalinistische terreurstaat reeds verworpen, maar was nooit van plan om zich voor de langzame ondergang van het gehele Sovjetexperiment in centrale planning in te zetten. Door een test op te zetten die zijn belofte kon falsifiëren, verdoemde hij een heel systeem tot intellectuele afwijzing en uiteindelijke ineenstorting.
De theorie en praktijk van het lockdownisme kunnen dezelfde kant opgaan.
In Kuhn’s reconstructie van de geschiedenis van de wetenschap betoogt hij dat de vooruitgang in de wetenschap niet lineair is, maar eerder episodisch, aangezien nieuwe opvattingen ontstaan, worden gecodificeerd, en vervolgens bezwijken onder het gewicht van te veel anomalieën.
Het patroon is als volgt. Er is normale wetenschap, gedreven door het oplossen van puzzels en experimenten. Wanneer een theorie het grootste deel van de bekende informatie lijkt te bevatten, ontstaat een nieuwe orthodoxie – een paradigma. Na verloop van tijd lijkt te veel nieuwe informatie in tegenspraak te zijn met wat de theorie zou voorspellen of verklaren. Zo ontstaat de crisis en de ineenstorting van het paradigma. We komen in een pre-paradigmatisch tijdperk als de cyclus opnieuw begint.
Voor zover bekend is het idee van compartimentering bij een nieuw virus rond 2005-2006 ontstaan in de VS en het VK. Het begon met een kleine groep fanatiekelingen die het niet eens waren met het traditionele volksgezondheidsbeleid. Zij stelden dat zij greep konden krijgen op een virus door te dicteren hoe mensen zich gedroegen: hoe dicht ze bij elkaar stonden, waar ze heen reisden, welke evenementen ze bezochten, waar ze zaten en hoe lang. Zij drongen aan op het idee van lockdowns en beperkingen, die zij “niet-farmaceutische interventies” noemden door “gerichte laag-voor-laag insluiting”. Wat zij voorstelden was middeleeuws in de praktijk, maar met een vernisje van computerwetenschap en epidemiologie.
Toen het idee voor het eerst opkwam, werd het met hevige weerstand begroet. Na verloop van tijd vorderde het lockdown paradigma, met financiering van de Gates Foundation en meer rekruten uit de academische wereld en de volksgezondheidsbureaucratie. Er waren tijdschriften en conferenties. De politiek op nationaal niveau begon warm te lopen voor het idee van sluiting van scholen en faciliteiten en een bredere toepassing van de quarantainebevoegdheid. Het duurde 10 jaar, maar uiteindelijk werd de ketterij een quasi-orthodoxie. Zij bekleedden voldoende machtsposities om hun theorie uit te proberen op een nieuwe ziekteverwekker die 15 jaar na het idee van lockdown opdook, terwijl de traditionele epidemiologie werd gemarginaliseerd, eerst geleidelijk en toen in één keer.
Kuhn legt uit hoe een nieuwe orthodoxie geleidelijk de oude verving:
Wanneer bij de ontwikkeling van een natuurwetenschap een individu of een groep voor het eerst een synthese produceert die het grootste deel van de volgende generatie beoefenaars kan aantrekken, verdwijnen de oudere leergangen geleidelijk. Deels is hun verdwijning te wijten aan de bekering van hun leden tot het nieuwe paradigma. Maar er zijn altijd mensen die vasthouden aan een van de oudere opvattingen, en zij worden eenvoudigweg uit de beroepsgroep geweerd, die vervolgens hun werk negeert. Het nieuwe paradigma impliceert een nieuwe en meer strikte definitie van het gebied. Zij die niet bereid of in staat zijn hun werk daaraan aan te passen, moeten in afzondering verdergaan of zich bij een andere groep aansluiten.
Dat is een goede beschrijving van hoe de lockdown-ideologie heeft gezegevierd. Er zijn een hoop samenzweringstheorieën over waarom de lockdowns gebeurden. Veel van hen bevatten een kern van waarheid. Maar we hoeven ze niet te gebruiken om te begrijpen waarom het gebeurde. Het gebeurde omdat de mensen die erin geloofden dominant werden in de wereld van de ideeën, of op zijn minst prominent genoeg om de traditionele beginselen van volksgezondheid terzijde te schuiven en uit te bannen. De lockdowns werden vooral gedreven door lockdown-ideologie. De aanhangers van deze vreemde nieuwe ideologie groeiden uit tot een punt waarop zij in staat waren hun agenda boven de gevestigde principes te stellen.
Het is een zegen van deze ideologie dat ze kwam met een ingebouwde belofte. Zij zeiden dat zij betere resultaten op het gebied van ziekten zouden bereiken dan de traditionele praktijken op het gebied van de volksgezondheid. Die belofte zal uiteindelijk hun ondergang worden om één eenvoudige reden: ze hebben niet gewerkt. Kuhn schrijft dat dit in de geschiedenis van de wetenschap de voorbode is van een crisis omdat “de puzzels van de normale wetenschap steeds weer niet blijken te kloppen. Het falen van de bestaande regels is de opmaat tot het zoeken naar nieuwe regels”. En verder: “De betekenis van crises is de aanwijzing die zij geven dat een gelegenheid is aangebroken voor een heroriëntatie”.
Het stilzwijgen van Fauci tijdens hoorzittingen in het Congres is veelzeggend. Ook zijn bereidheid om alleen geïnterviewd te worden door tv-ankers van de mainstream media is dat. Veel van de andere lockdowners die een jaar geleden nog publiekelijk aanwezig waren, zijn stil geworden, met steeds minder tweets en een steeds heimelijker in plaats van zekerder inhoud. De crisis voor de nepwetenschap van het lockdownisme is misschien nog niet aangebroken, maar hij komt er wel aan.
Kuhn spreekt over de tijd na de crisis van de wetenschap als een tijd waarin een nieuw paradigma opkomt, een paradigma dat slechts in wording is en dan mettertijd canoniek wordt. Wat zal de lockdown-ideologie vervangen? Wij mogen hopen dat het de erkenning zal zijn dat de oude beginselen van volksgezondheid ons goede diensten hebben bewezen, evenals de juridische en morele beginselen van de mensenrechten en de beperking van de overheidsmacht.
