Het dak naar beneden halen van het huidige paradigma

Vorige week schreef ik dat de oorzaak van het huidige Amerikaanse conflict met Rusland gelegen was in het feit dat er aan het einde van WO 2 geen geschreven verdrag was waarin de grenzen en definities van de westerse ‘belangen’ waren vastgelegd, en pari passu die van de veiligheids- en handelsbelangen van Rusland en China in het Aziatische hartgebied, schrijft Alastair Crooke.

Alles werd vaag en ongeschreven gelaten in de euforie van na de Koude Oorlog – om de VS speelruimte te geven – en die nam het “in overvloed”. Ze manoeuvreerden om Duitsland te remilitariseren en om de NAVO steeds verder naar het hart van het land te brengen. Zoals velen al hadden gewaarschuwd, zou deze Amerikaanse aanpak uiteindelijk oorlog betekenen.

En inderdaad, met de Speciale Militaire Operatie van Rusland in Oekraïne zijn er horizontaal asymmetrische “oorlogsfronten” geopend op vele gebieden. Hoewel deze operatie ogenschijnlijk gericht was op het belemmeren van de sluipende absorptie van Oekraïne door de NAVO, opende ze ook het belangrijkste front voor Rusland – dat van het tegenhouden van het verder doordringen van de NAVO.

Vandaag zijn alle ogen gericht op de groeiende “oorlog” in het Midden-Oosten. Er worden veel vragen gesteld, maar de belangrijkste is “Waarom?”

Hier zien we dat de problemen griezelig veel op elkaar lijken. Aan het einde van WO 2 wilde het Westen dat de Europese Joden een ’thuisland’ zouden hebben, en dus werd Palestina in 1947 peremptorisch verdeeld tussen Joden en Arabieren.

Het overheersende narratief in het Westen is dat de beproevingen en oorlogen die daaruit voortkwamen – in het bijzonder de huidige confrontatie in Israël/Palestina – simpelweg het gevolg zijn van het perverse onvermogen van Arabische staten om zich neer te leggen bij het bestaan van de staat Israël. Velen in het Westen zien dit op zijn minst als irrationeel – of in het slechtste geval als een fundamentele culturele fout.

Welnu, net zoals het geval was met de Europese naoorlogse militaire situatie, werd er formeel niets overeengekomen met betrekking tot Joden en Arabieren die op één stuk land zouden wonen. De Oslo Akkoorden van 1993 waren een poging om tot een akkoord te komen, maar ook hier was alles vaag, en de cruciale ‘sleutel’ voor de veiligheid van het hele akkoord lag volledig bij de Israëliërs.

Dit was duidelijk bedoeld om Israël maximale manoeuvreerruimte te geven. Meer nog, het was de bedoeling dat Israël de strategische “voorsprong” zou hebben – niet alleen de politieke “voorsprong”, maar de VS hadden beloofd ervoor te zorgen dat Israël ook de militaire “voorsprong” op zijn buurlanden zou hebben.

Ronduit gezegd, het doel om de Arabische staten ertoe te brengen de aanwezigheid van Israël te accepteren, werd nooit nagestreefd, of anders werd het afgedwongen door militaire en financiële maatregelen (Syrië, Irak, Libanon en Iran). Behalve in het geval van Egypte, door de Sanai terug te geven aan Caïro. De huidige versie van de “Abrahamnormalisatie” (in het reine komen met Israël) gooit de Palestijnen echter effectief “onder de bus” omwille van Saoedische naleving van de normalisatie.

Net zoals de opmars van de NAVO bedoeld was om Azië onder Amerikaanse heerschappij te brengen, zo zou de culturele hegemonie van Groot-Israël in het Midden-Oosten – zo geloofde men in Amerikaanse gordelkringen – het Midden-Oosten ook onder westerse heerschappij brengen.

Wat er achter de huidige uitbarsting van gewelddadig Palestijns verzet schuilgaat, is precies geworteld in een omgekeerde opvatting van die in de “Washington DC”.

De omgekeerde ‘realiteit’ is dat Israël de afgelopen tien jaar steeds verder is afgeweken van de fundamenten waarop een duurzame regionale vrede had kunnen worden gebouwd. Israël heeft zich, pervers genoeg, in de tegenovergestelde richting bewogen – door de pijlers weg te slaan waarop een regionale toenadering mogelijk zou zijn geweest.

Netanyahu heeft het afgelopen decennium het Israëlische electoraat ver naar rechts gevoerd, waarbij hij Iran heeft gebruikt als het spookbeeld om het publiek bang te maken. (Het was niet altijd zo: na de Iraanse Revolutie van 1979 sloot Israël een bondgenootschap met Iran, tegen de Arabische “naaste buren”).

Netanyahu propageerde ook “de boodschap” aan zijn kiezers dat, dankzij het “succes” van de Abraham Akkoorden, de wereld “niets” geeft om de Palestijnen. Dat zij “het nieuws van gisteren” zijn.

Dit optreden heeft de westerse wereld afgeleid van een volledig begrip van wat de radicale ministers in de regering van Netanyahu van plan zijn:

Een van de belangrijkste verplichtingen van Netanyahu’s collega’s in het kabinet is de bouw van de Joodse (Derde) Tempel op de Tempelberg, waar nu de al-Aqsa Moskee staat. Duidelijk gezegd houdt dit een belofte in om al-Aqsa te slopen en er een Joodse Tempel voor in de plaats te bouwen.

De tweede belangrijke belofte is om Israël te stichten op het Bijbelse “Land Israël”. Nogmaals, dit zou de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever onteigenen; zoals de minister van Nationale Veiligheid Ben Gvir duidelijk maakte, zouden zij voor de keuze staan: vertrekken of ondergeschikt leven in een joodse supremacistische staat.

De derde is het instellen van Joodse wetgeving (Halakha) in plaats van seculiere wetgeving. Dit zou niet-joden in Israël hun wettelijke status ontnemen.

Alles bij elkaar – de Judaificatie van al-Aqsa; de oprichting van de staat op het bijbelse ‘Land Israël’ en de beëindiging van de seculiere Grondwet – worden Palestina en het Palestijnse volk eenvoudigweg uitgewist. Drie weken geleden zwaaide Netanyahu met een kaart van Israël toen hij zijn toespraak hield in de Algemene Vergadering van de VN; kijk maar eens: Gaza en de Palestijnse gebieden staan er helemaal niet op. Ze zijn uitgewist. Zo existentieel is de situatie.

Dit is de inzet die uiteindelijk ten grondslag ligt aan de extreme provocatie van de strijdkrachten van Hamas in Israël. Het is bedoeld om het paradigma te doorbreken (het is geen roep om een soort terugkeer naar het Oslo-kader).

Door echter te overdreven te reageren, kunnen Netanyahu en zijn team “het dak naar beneden halen” van het hele westerse project. Biden lijkt het gevaar niet te zien dat in zijn eigen overdreven woedende taal schuilt, hij vergelijkt Hamas met ISIS en steunt een “snelle, beslissende en overweldigende” reactie van Netanyahu. Biden zei dat hij ervan overtuigd is dat Israël niet alleen het recht, maar ook de “plicht” heeft om terug te slaan en voegde eraan toe dat “de Verenigde Staten achter Israël staan.”

Biden zou wel eens meer kunnen krijgen dan wat hij zoekt: tragedie in de vorm van totale vergelding voor de Palestijnen in Gaza. Netanyahu, gevangen door de dynamiek van zijn eigen angst en kwetsbaarheid, speelt de rol van Dionysus, de God van het Exces. En Biden moedigt hem aan.

Net zoals Team Biden Amerika en de NAVO blootstelde aan vernedering in Oekraïne, lijkt Team Biden zich niet voor te kunnen stellen wat er zou kunnen volgen op de vernedering van Israël, door zich te wreken op Gaza. Oekraïne bracht ernstige financiële gevolgen met zich mee voor Europa. In Israël zijn de inlichtingen- en militaire structuur net geïmplodeerd. Stel je voor dat ook de politieke structuur disfunctioneert.

Als het Westen naar de situatie kijkt op een puur statische, instrumentele manier (d.w.z. de IDF is enorm veel sterker dan Hamas, en daarom is Hamas voorbestemd om vernietigd te worden – “Het is een kwestie van techniek”) – als “u” deze mening bent toegedaan – dan stelt u de vraag misschien verkeerd.

De vraag die eerder gesteld moet worden, is een dynamische vraag: Hoe zal deze dramaturgie in de loop van de tijd verlopen? Op welke manier zou Israëls vermeende Gaza-oorlog geleidelijk de berekeningen van Hezbollah, Syrië en de moslimsfeer kunnen beïnvloeden – en politieke kansen kunnen openen die tot nu toe onbereikbaar waren.

We kunnen één mogelijkheid direct zien ontstaan; luister naar wat Pentagon woordvoerder John Kirby zegt: “Aan de ene kant suggereerden geruchten dat Biden van plan was om een gigantische eenmalige cheque van $100M uit te schrijven om zijn handen in onschuld te wassen van Oekraïne”, maar hij verklaart nu heel duidelijk dat: “Je wilt geen steun voor de lange termijn proberen in te bakken als je aan het eind van het touw bent”. (Russia can now bring the Ukraine episode to an early close).

Het belangrijkste doel van dramatische tragedie is het ontzag opwekken bij het publiek, dat in de tragische held een beeld van zichzelf ziet. Dit is wat zich afspeelt terwijl de islamitische wereld toekijkt hoe Gaza afbrokkelt. De Groot-Ayatollah Seyed al-Sistani heeft een oproep gedaan aan de “hele wereld om op te staan tegen deze verschrikkelijke wreedheid”. Zal de Westelijke Jordaanoever nu uitbarsten? Zullen de Palestijnen die binnen de Groene Lijn wonen in opstand komen?

Als Israëlische troepen Gaza binnenvallen, kan het gemakkelijk veranderen in Bakhmut/Artyemovsk – een schroeiende vleesmolen.

Hezbollah is het noordelijke front langzaam aan het koken – maar voorzichtig. Zal het deze keer de VS zijn die overreageert (zoals in 1983 toen de USS New Jersey Druzische posities in Libanon beschoot)? Herinner u hoe dat afliep – met de volledige vernietiging van de Amerikaanse ambassade en de verwoesting van de marinierskazerne, waarbij 241 Amerikaanse soldaten omkwamen. Vandaag ligt de USS Gerald Ford Strike Group voor de kust van Libanon, klaar om Hezbollah “af te schrikken”.

Hezbollah en het Verzetsfront hebben hun rode lijnen aangekondigd. Overschrijd ze en Nasrallah heeft beloofd een nieuw front te openen.

We moeten dus proberen om de gebeurtenissen dynamisch te bekijken, en niet alleen door de letterlijke bubble van de afleidingen van vandaag: Als Netanyahu en minister van Defensie Gallant – verteerd door het verlangen om de gebeurtenissen van zaterdag te wreken – te ver gaan, kan Israël in existentieel gevaar komen.

Israël is omringd door tienduizenden slimme raketten en zwermdrones. Een aanval op Hezbollah of Iran is de “Rode Pil” voor Israël. Zal Netayahu, verteerd door woede en paniek, de gok wagen? En als hij, Gallant en Gantz naar de Rode Pil grijpen, valt het dak dan misschien naar beneden?

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

WO3 ALERT – Poetin waarschuwt met aanval op Amerikaanse vliegdekschepen binnen bereik Ruslands Kinzal hypersonische raketten

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: