De Oekraïne-crisis begrijpen vanuit de laatste vrije enclave in Europa – buiten Rusland en Wit-Rusland, wel te verstaan

Waarom zou Moskou instemmen met de zeer reële mogelijkheid dat er aan zijn grenzen kernraketten worden opgesteld, die het in 7-8 minuten zouden kunnen bereiken? Voor iedere Serviër die zijn verstand niet verloren heeft of gewoon afgestompt is van drie decennia onophoudelijke anti-Servische propaganda en leugens die van de “vrije en democratische” machtscentra en media van het Westen uitgaan – kan de snelheid en de totalitaire draagwijdte van de anti-Russische maatregelen en de intensiteit van de anti-Russische propagandacensuur die het Westen in zijn greep heeft, niet als een verrassing komen, schrijft Aleksandar Pavic.

Zoals de Servische president Aleksandar Vucic enkele dagen voor het begin van de Russische denazificatie- en demilitarisatiecampagne in de Oekraïne verklaarde, staat ongeveer 85% van de Serviërs “altijd” aan de kant van Rusland. Zelfs nu Servië de afgelopen dagen onder immense westerse druk is komen te staan als de enige onafhankelijke enclave in Europa, een soort West-Berlijn van de nieuwe multipolaire wereld in wording, omringd door NAVO- en/of EU-landen die, met wisselende mate van vrijwilligheid, meegezogen zijn in de voortdurende anti-Russische hysterie en de bijbehorende sancties, het sluiten van het luchtruim voor Russische vliegtuigen, enz.

De reden is eenvoudig, zelfs als men de eeuwenoude geestelijke, etnische en gewoonweg broederlijke banden tussen de twee volkeren terzijde schuift. Want de Serviërs waren als het ware de kanaries in de kolenmijn in de jaren die volgden op de afkondiging van een “nieuwe wereldorde” door George Bush Senior. Al vroeg na de val van de Berlijnse Muur, in het begin van de jaren ’90, terwijl onschuldigen en gewone mensen van goede wil nog in de ban waren van het aangekondigde “einde van het verleden” en de glorieuze triomf van de “liberale democratie”, maakten wij in het Servische deel van Joegoslavië uit de eerste hand iets heel anders, duister en onheilspellends mee. Wij waren getuige van de geleidelijke terugkeer van pure, cynische machtspolitiek, alleen ditmaal in de kleren van politiek correcte, gesuikerde preken over “mensenrechten”, “democratie”, “Europese integratie” en “vrede”, die, zoals snel genoeg bleek, slechts dienden als een “liberale” oorlogsmist, als voorbereidend retorisch, diplomatiek en mediageweer voor de legitimatie van het zelfbenoemde recht van het Westen om te definiëren wat goed is en wat niet, en om, op basis van de nieuw voorgeschreven definities, zijn zuiver pragmatische, fundamentele belangen op te dringen en uit te breiden waar het maar kon. De wereld was de oester van het zegevierende Westen, de “uitbreiding van de democratie” de nieuwe quasi-religie, die een moreel vernisje aanbracht op zijn nieuwste geopolitieke uitstapje, een gemoderniseerde versie van de “white man’s burden” in de nieuwerwetse terminologie van een zogenaamd post-ideologisch tijdperk.

Zo konden, tijdens de gewelddadige opsplitsing van Joegoslavië, de belangrijkste buitenlandse aanstichters en bemiddelaars – aangevoerd door Duitsland en Oostenrijk, met de onmisbare hulp van de ambassadeur van de V.S. in Joegoslavië – zich, dank zij hun enorme dominantie van de media-informatieruimte, voordoen als “vredesmakelaars” en, nog misselijker, als morele scheidsrechters. Het nieuwe, oude, expansionistische Westen kon zichzelf aan het ongeïnformeerde en goedgelovige publiek voorstellen als een soort kracht ten goede, terwijl het de vijand – de Serviërs toen, de Russen nu – afschilderde als het vleesgeworden kwaad. Het was op de as van de door het Westen gesteunde vernietiging van Joegoslavië dat de mythe van de “onmisbare NAVO”, de “welwillende EU” en het “goede Westen” een groot deel van hun latere bevestiging en soft power van na de Koude Oorlog heeft gekregen. En daarin ligt een groot deel van de reden waarom de eindeloze beleefde verzoeken en smeekbeden van Rusland – en niet alleen van Rusland – om de gestage uitbreiding van het Noord-Atlantische militaire pact naar het oosten een halt toe te roepen, niet serieus werden genomen, of althans niet serieus genoeg, door een kritische massa van hen die geen direct contact hadden met de westerse wolven in schaapskleren, zoals de Serviërs (en de Syriërs, Libiërs, Irakezen, Afghanen, Jemenieten, Somaliërs, Venezolanen, enz. Eenvoudig gezegd, het Westen begon pas de enorme morele meerwaarde uit te geven die het had opgebouwd als overwinnaar van een wereldwijde strijd met een “kwaadaardig imperium,” de kieren in het (kunstmatig gefabriceerde) pantser waren nog te microscopisch voor het gewone, onervaren, goedbedoelende oog om op te merken.

Zelfs de illegale bombardementen van de NAVO op de Federale Republiek Joegoslavië in het voorjaar van 1999, in naam van de “voorkoming van genocide” in de historische en heilige provincie Kosovo van Servië – waarvoor in de daaropvolgende 23 jaar nooit enig bewijs is geleverd – hebben niet de kritische massa van de Westerse publieke opinie en besluitvormers wakker gemaakt die nodig was om de wijsheid en de noodzaak te heroverwegen van het voortgaan op de weg van, in wezen een nieuwe Drang nach Osten (maar als je ziet wat er veel later met Trump is gebeurd, is het overduidelijk dat de verkiezingsuitslagen en de besluitvorming in het Westen ook toen al in handen waren van het militair-industrieel complex, precies zoals Eisenhower al in 1961 had gewaarschuwd) .

Maar Moskou werd er uiteindelijk wel wakker van, en de weg werd vrijgemaakt voor Vladimir Poetin, die op de laatste dag van dat noodlottige jaar het hoogste Russische ambt bekleedde. Net als de Serviërs herinnerden de Russen zich nog de ware verschrikkingen van de laatste wereldoorlog en konden zij de al te bekende patronen veel gemakkelijker herkennen dan de meesten op het Europese continent. Helaas kon Moskou er aanvankelijk niet veel aan doen, behalve onophoudelijk waarschuwen, te beginnen met München begin 2007, vragen om een algemene herwaardering van en nieuwe onderhandelingen over de gemeenschappelijke Europese veiligheid en – in het besef dat zijn tactvolle waarschuwingen, suggesties en voorstellen in de belangrijkste Westerse hoofdsteden botweg werden genegeerd – zich herbewapenen en voorbereiden op het onvermijdelijke. Wat uiteindelijk kwam met de weigering van het collectieve Westen om te praten over de neutraliteit van Oekraïne en het stopzetten van de verdere uitbreiding van de NAVO, tegelijk met het opvoeren door de Oekraïense marionettenpresident van de dreiging dat Oekraïne een nucleaire staat zou worden.

Waarom zou Moskou instemmen met de zeer reële mogelijkheid dat er aan zijn grenzen kernraketten worden opgesteld, die het in 7-8 minuten kunnen bereiken (en, in het geval van toekomstige hypersonische raketten, in 5-6 minuten)? Waarom zou zij vertrouwen stellen in de (ware) machtscentra van de NAVO, wier leidende figuren hem hadden verzekerd dat er geen centimeter meer naar het oosten zou worden afgelegd toen het Warschaupact zichzelf oploste – en vervolgens precies het tegenovergestelde gingen doen?

Dus, nee, de eindeloze mondelinge verzekeringen en het eindeloze loze gepraat van de afgelopen drie decennia zouden niet langer werken, want het enige wat Rusland eraan had overgehouden was een vijandig, Axis-achtig bondgenootschap aan zijn grenzen en een campagne van gestaag toenemende demonisering, die de laatste tijd in veel opzichten die van de U.S.S.R. op het hoogtepunt van de Koude Oorlog had overtroffen. Toen de V.S. op Cuba met kernraketten onder haar neus bedreigd werd, waren de V.S. bereid een kernoorlog te ontketenen om dat te voorkomen. Rusland heeft daar niet mee gedreigd.

Een dag na het begin van de Russische demilitariserings- en denazificatiecampagne maakte de president van Servië het officiële standpunt van Servië bekend ten aanzien van de situatie in Oekraïne, zoals uiteengezet in de conclusies van de Servische Nationale Veiligheidsraad. In essentie komt het standpunt van Servië erop neer dat het de territoriale integriteit van Oekraïne respecteert zoals het de territoriale integriteit van alle staten respecteert overeenkomstig het VN-Handvest en de Akte van Helsinki van 1975, dat het de schending van de territoriale integriteit van om het even welke staat, met inbegrip van Oekraïne, als “zeer verkeerd” beschouwt, maar dat het geen sancties tegen de Russische Federatie zal opleggen.

Het volstaat een blik te werpen op een huidige politieke kaart van Europa om de betekenis, de moed en de moeilijkheid van het besluit van Servië te zien. Servië en het naburige Bosnië en Herzegovina (BiH) zijn eilanden in de NAVO-zee die hen omringt – en BiH is geen NAVO-lid, alleen vanwege het verzet van de Serviërs in dat land, geleid door het Servische lid van het presidentschap van BiH, Milorad Dodik. Bovendien hebben alle omringende staten zich aangesloten bij de westerse veroordelingen van de Russische interventie in Oekraïne en hebben zij zich aangesloten bij of steun betuigd aan de nieuwste sancties die Rusland zijn opgelegd, waaronder de sluiting van het luchtruim door de EU voor Russische vliegtuigen.

Zoals verwacht is Servië de afgelopen dagen, zoals Vucic zelf getuigde, onderworpen aan “intense” westerse druk om zich aan te sluiten bij het front van sancties en veroordelingen tegen Rusland. De rapporteur van het EU-parlement voor Servië, Vladimir Bilchik, heeft reeds verklaard dat het besluit van Servië om zich niet aan te sluiten bij de sancties van de EU tegen Rusland een “beslissende beslissing op het gebied van het buitenlands beleid is voor veel bredere betrekkingen tussen de EU en Servië.” Voormalig Zweeds minister van Buitenlandse Zaken en premier en de eerste Hoge Vertegenwoordiger voor Bosnië en Herzegovina Carl Bildt Tweette dat Servië zich “de facto heeft gediskwalificeerd van het EU-toetredingsproces,” aangezien van nieuwe leden wordt verwacht dat zij de “fundamentele waarden en belangen van de EU delen.” De woordvoerders van de Europese Commissie Ana Pisonero en Eric Mamer hebben ook de verwachting uitgesproken dat Servië zich bij het sanctiebeleid van de EU zou aansluiten.

Dit zijn allemaal nogal onheilspellende woorden – en niet omdat iemand in Servië, behalve een handvol goedbetaalde diehards en hopeloze gevallen, werkelijk gelooft dat het land ooit zal worden toegelaten tot het zelfverklaarde “meest succesvolle vredesproject in de geschiedenis van de mensheid” (dat uitdrukkelijk het zenden van gevechtsvliegtuigen naar neonazistische “democraten” in Oekraïne goedkeurde), maar omdat de uit de hand gelopen mentaliteit van de Westerse elites “of je bent met ons of tegen ons” zeker manieren zal vinden om zijn ongenoegen aan alle dissidenten kenbaar te maken. Vooral aan een ingesloten, Rusland-vriendelijke enclave die koppig weigert mee te doen aan de anti-Russische hysterie die overal in het Westerse “liberale” landschap wordt aangewakkerd. Servië is immers in 1999 op wrede en illegale wijze door de NAVO gebombardeerd, omdat het niet vrijwillig instemde met zijn eigen bezetting door het bondgenootschap van “democratische waarden”. Sindsdien heeft het bondgenootschap er 11 leden bijgekregen en is het zo’n duizend kilometer naar het oosten opgeschoven. We zullen dus de komende dagen en weken afwachten welke praktische straf- of censuurmaatregelen de EU (en de NAVO) zullen toepassen tegen Servië, dat sinds 2012 officieel kandidaat is voor het EU-lidmaatschap en dus verplicht is om zijn beleid, ook zijn buitenlands beleid, geleidelijk af te stemmen op de “vredelievende” unie.

Rusland heeft blijk gegeven van waardering en begrip voor de positie van Servië. In zijn reactie op het officiële standpunt van Servië verklaarde de Russische ambassadeur in Belgrado dat Rusland “begrijpt dat Servië onder druk wordt gezet en niets van Servië vraagt,” goed op de hoogte is van het wederzijds respect en vertrouwen dat bestaat tussen president Vucic en de Russische president Poetin, dat Servië “het nationaal belang van Rusland respecteert,” en dat Rusland “vrede” heeft met de positie van Servië en zijn buitenlands beleid.

Bovendien is Servië, zoals in de conclusies van de Nationale Veiligheidsraad staat, zelf het slachtoffer geweest van westerse sancties in de jaren negentig en, wat nog belangrijker is, van agressie van de kant van 19 NAVO-landen in 1999, juist omdat het zijn eigen territoriale integriteit verdedigde. Met andere woorden, Servië weigert niet alleen om zich aan te sluiten bij de westerse sancties tegen een traditionele vriend en bondgenoot, maar ook om deel uit te maken van de traditionele westerse dubbele moraal, die het zowel in het verleden als in het heden op zijn eigen huid heeft gevoeld. Met het oog daarop heeft de voorzitter van het Servische parlement, Ivica Dacic, duidelijk verklaard dat Servië, in tegenstelling tot de rest van het “democratische” Europa, niet zou meegaan in de “totalitaire” methoden en noch Sputnik noch RT zou sluiten of censureren. Zoals de zaken er nu voor staan, bevindt de laatste niet-Russische Europese buitenpost van Sputnik zich dus in Belgrado, dat niettemin nog steeds niet voldoende “democratisch” is om door de vrijdenkende bureaucraten in Brussel te worden goedgekeurd.

Op datzelfde raakvlak, want men kan nooit teveel transatlantische hypocrisie hebben, heeft de Amerikaanse ambassade in Belgrado ook gereageerd op het standpunt van Servië ten aanzien van de Russische interventie in Oekraïne, door te Tweeten dat de VS “het herhaalde standpunt van Servië en president Aleksandar Vucic ter ondersteuning van de territoriale integriteit van Oekraïne, die geschonden is door de illegale en volkomen ongeprovoceerde aanvallen van Rusland, verwelkomen”.

Afgezien van de schaamteloze verdraaiing en de pure verzinsels waarmee de Amerikaanse ambassade bezig is – geen enkele Servische ambtenaar heeft immers harde woorden gebruikt om de interventie van Rusland te beschrijven – negeren de Amerikaanse diplomaten gemakshalve het feit dat hun eigen land consequent en agressief de territoriale integriteit van Servië sinds februari 2008 zelf heeft geschonden, toen de VS de onafhankelijkheid van Servië’s historische en heilige provincie Kosovo erkende (Kosovo en Metohija is de volledige naam van de provincie, volgens de Servische grondwet). En natuurlijk, behalve de 5 EU-staten die geweigerd hebben de afscheiding van het zogenaamde Kosovo van Servië te erkennen (Griekenland, Cyprus, Roemenië, Spanje en Slowakije) – is de rest van de EU, aangevoerd door haar machtigste leden (Duitsland, Frankrijk, Italië en de Benelux-landen), is ook haar gebruikelijke hypocriete zelf door van Servië te verwachten dat het schendingen van andermans grondgebied veroordeelt, terwijl de meerderheid van haar eigen lidstaten ook de schending van de territoriale integriteit van Servië heeft erkend door “Kosovo” te erkennen en zelfs actief de “onafhankelijkheid” daarvan te bevorderen, die in de praktijk onbestaande is, omdat het gebied een zwart gat van drugs- en mensenhandel is, waarvan de politici orders uit het buitenland aannemen, en ook de thuisbasis is van een grote militaire U.S. basis, gebouwd op van Serviërs gestolen land.

Het aanvankelijke besluit van de Servische leiders kon rekenen op de steun van de grote meerderheid van het Servische publiek, dat zich niettemin terdege bewust is van de moeilijke positie van Servië. Op 2 maart heeft Servië zich echter aangesloten bij de meerderheid in de Algemene Vergadering van de VN en de Russische “agressie tegen Oekraïne” veroordeeld. In een nogal droevig vertoon van publiek zelfmedelijden probeerde Vucic op een persconferentie de stemming te rechtvaardigen door uit te leggen dat Servië nog steeds oproepen afwees om zich aan te sluiten bij de anti-Russische sancties, en ook weerstand bood aan nieuwe westerse druk om eigendommen in Servië die in Russisch bezit zijn te nationaliseren. Zijn populariteit zal er echter onder lijden, zodat het nog steeds een win-win is voor de Westerse belangen in Belgrado, want die geven altijd de voorkeur aan zwakke leiders, omdat die plooibaarder zijn en dus gevoeliger voor druk van buitenaf.

De huidige positie van Servië doet griezelig veel denken aan de positie van het land in het voorjaar van 1941. Ook toen was de Servische elite in het Koninkrijk Joegoslavië de enige stem van verzet in het land tegen aansluiting bij de Asmogendheden, ook al was Joegoslavië zelf, samen met Griekenland, omringd door landen die onder de bezetting of politieke overheersing van de Asmogendheden waren gevallen. Als gevolg van de staatsgreep van 27 maart 1941, georganiseerd door Servische officieren die tegen een pact met de As waren, werd Joegoslavië op 6 april 1941 door Duitsland en zijn bondgenoten aangevallen, het land zelf uiteengereten en bezet, en de Servische bevolking onderworpen aan politieke repressie en genocidale vernietiging gedurende de volgende vier jaar. Hoewel de Serviërs twee grote guerrillabevrijdingsfronten organiseerden, was het pas met de hulp van het Rode Leger van de Sovjet-Unie dat het grondgebied van Joegoslavië in de herfst van 1944 volledig bevrijd werd. Alleen onder de voormalige volkeren die Joegoslavië vormden (dat ook Kroaten, Slovenen en Slavische moslims omvatte, samen met aanzienlijke Albanese en Hongaarse minderheden), herinneren de Serviërs zich dit nog, net zoals veel Russen zich herinneren dat alleen de Serviërs weigerden zich aan te sluiten bij de nazi-Duitse troepen aan het Oostfront tegen de U.S.S.R.

Zou dit, in de onsterfelijke woorden van Yogi Berra, weer eens een déjà vu kunnen zijn?

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Hoe ik een jaar SHTF overleefde in het Bosnië van de jaren 90

Volg Frontnieuws op Telegram