De NAVO-top in Vilnius: Het verlies van Oekraïne, de riskante gok van Turkije en de hachelijke toekomst van de NAVO

Dag 1 van de NAVO-top Vilnius 2023 en de daaropvolgende ontwikkelingen hebben een grimmig beeld geschetst van een snel veranderend geopolitiek landschap, met een belangrijke nederlaag voor de NAVO-aspiraties van Oekraïne, een kwetsbaarheid voor Turkije, en een impliciet afscheid van het unipolaire moment dat de dominantie van de VS op het wereldtoneel kenmerkte, schrijft DD Geopolitics.

Het communiqué van de top over Oekraïne wijkt duidelijk af van de toezeggingen van steun voor onbepaalde tijd. Het bondgenootschap bevestigde opnieuw het recht van Oekraïne om zijn eigen veiligheidsafspraken te maken en zijn traject naar politieke integratie in de NAVO, maar voegde een nevelige voorwaardelijkheid toe aan zijn proces. De uitnodiging aan Oekraïne, die ooit als een onvermijdelijke conclusie werd gezien, is nu afhankelijk van de vervulling van ‘voorwaarden’ – voorwaarden die voor interpretatie vatbaar zijn en afhankelijk van de consensus van alle NAVO-bondgenoten.

Deze strategische verschuiving herdefinieert de uitgangspunten van het Membership Action Plan (MAP) dat eerder aan Oekraïne werd aangeboden, en verhoogt in feite de drempel voor een mogelijke toetreding tot het blok. Bovendien introduceerde de secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, tijdens een persconferentie voorafgaand aan de top een ontmoedigend voorbehoud – de overwinning van Oekraïne in het huidige conflict is een voorwaarde geworden om het lidmaatschap zelfs maar ter tafel te brengen. ” …We zullen Oekraïne zolang mogelijk steunen. Want als Oekraïne deze oorlog niet wint, kan er helemaal niet over lidmaatschap worden gesproken.”

Deze evolutie in de houding van de NAVO heeft schokgolven door Oekraïne gestuurd en president Volodymyr Zelensky zichtbaar van zijn stuk gebracht, die publiekelijk kritiek uitte op het gebrek aan concrete beloften en de dubbelzinnige aard van de “voorwaarden” voor de uitnodiging. Hij redeneerde dat dergelijke onzekerheid Rusland alleen maar aanmoedigt en de destructieve conflictcyclus verder in stand houdt.

In dit tragische tafereel van geopolitiek schaakspel is Oekraïne gebruikt als een spil in het grotere machtsspel tegen Rusland, met een pijnlijke menselijke tol. De strategie van de VS om Rusland tot de laatste Oekraïner te willen bestrijden en daarbij de legitieme veiligheidsbelangen van Rusland te negeren, heeft geleid tot onmetelijk lijden voor het Oekraïense volk. In een ironische wending van realpolitik hangt de toekomst van Oekraïne als NAVO-lid en zijn bestaan als soevereine staat aan een zijden draadje, omdat het land gebonden is aan een uiterst ongrijpbare overwinning, een overwinning die zelfs de krachtigste dosis psychedelica met moeite tevoorschijn zou toveren.

Deze nederlaag voor Oekraïne wordt aanzienlijk versterkt wanneer deze in de bredere geopolitieke context wordt gezien. Deze gebeurtenis duidt op een existentiële crisis voor de NAVO zelf, die nog steeds lijdt onder een pijnlijke nederlaag en een overhaaste aftocht in Afghanistan. Waar Oekraïne ooit werd gezien als een knuppel om Rusland te ondermijnen en te verzwakken, lijkt zich nu een berouwvolle berusting af te tekenen. Dit is niet alleen een capitulatie voor de nederlaag van Oekraïne, maar ook een bredere erkenning van het verlies van de NAVO, ondanks een cumulatieve investering van meer dan 200 miljard dollar in Oekraïne, aan een versterkte supermacht in Rusland. Dit gebrek aan ROI (rendement) vanuit een havikistisch neoconperspectief wordt waargenomen door een aangemoedigd Mondiaal Zuiden dat steeds minder bang is voor de opgehemelde beschermingsbende, dankzij de moedige Russische vastberadenheid.

Door strengere voorwaarden te stellen aan het lidmaatschap van Oekraïne, lijkt de NAVO angstvallig haar strategieën te herijken in een paniek om zich terug te trekken uit dit specifieke strijdtoneel met een herlevend Rusland. Deze strategische verschuiving neigt naar de hoop dat een aanpak van de verschroeide aarde in Oekraïne de komende decennia Russische middelen zal opslorpen voor de wederopbouw van het voormalige Oekraïense grondgebied.

Deze verschuiving impliceert dat de NAVO als organisatie haar houding en strategieën moet aanpassen aan een snel veranderende geopolitieke realiteit. Deze verschuiving stelt het narratief van de westerse dominantie op de proef en luidt het einde in van het unipolaire moment van de VS.

De Turkse dimensie in deze ingewikkelde geopolitieke puzzel is ook cruciaal. Hoewel Turkije, onder leiding van president Recep Tayyip Erdogan, heeft aangegeven bereid te zijn om het Zweedse lidmaatschap van de NAVO te deblokkeren, kan deze strategische verschuiving Turkije blootstellen aan aanzienlijke kwetsbaarheden. De overeenkomst lijkt af te hangen van de toezegging van Zweden om zich harder op te stellen tegenover pro-Koerdische groepen, die door Erdogan als “terroristen” worden aangemerkt. Ondanks deze concessie zou de mogelijke neveneffecten van deze overeenkomst en de vervreemding van een betrouwbare partner in Rusland een heroplevende Koerdische dreiging binnen Turkije en een verhoogd risico op destabilisatie kunnen zijn. Bovendien zou deze ontwikkeling kunnen leiden tot een afkoeling van de betrekkingen met Rusland, een cruciale bondgenoot voor Erdogan, vooral in de context van de Syrische verzoening en het beëindigen van dat conflict, wat de onderbuik van Turkije veilig zou stellen.

Men kan zich afvragen wat voor extra’s de wannabe Sultan Erdogan aangeboden moet hebben gekregen. Oppervlakkig gezien weerspiegelt deze deal de interne economische en politieke volatiliteit van Turkije. Recente rampen, zoals de aardbeving in februari, in combinatie met afnemende steun voor Erdogan, hebben Turkije in een hachelijke positie gebracht. De deal kan daarom worden gezien als een broodnodige buffer voor het regime van Erdogan in eigen land.

Erdogan zou er echter goed aan doen om zich te herinneren hoe de Russische inlichtingendienst een cruciale rol speelde in het redden van zijn leven en presidentschap van een mislukte couppoging in de nacht van 15 juli 2016. De couppoging, een onverwachte en turbulente gebeurtenis, met alle kenmerken van Amerikaanse ondersteuning, werd geleid door een factie binnen de Turkse strijdkrachten, bekend als de Peace at Home Council. De redenen voor de coup waren veelzijdig: de coupplegers beschuldigden de regering Erdogan ervan dat ze de seculiere tradities en democratische heerschappij van Turkije aan het uithollen waren.

Tijdens de couppoging vond er een kritieke gebeurtenis plaats: Erdogan was op vakantie aan de zuidwestelijke Egeïsche kust, en de coupplegers stuurden commando’s om hem aan te houden. Erdogan kon echter ontsnappen en naar Istanboel vliegen, waar hij zijn aanhangers opriep om de straat op te gaan.

Hoewel Rusland niet direct tussenbeide kwam in de coup, tipte de Russische inlichtingendienst Erdogan over ongewone militaire activiteit en gaf door dat hij in dreigend gevaar verkeerde. Na de mislukte staatsgreep was Poetin een van de eerste wereldleiders die Erdogan belde en zijn steun betuigde. Dit gebaar werd gezien als een belangrijk keerpunt in de betrekkingen tussen Rusland en Turkije, die gespannen waren door tegenstrijdige belangen in Syrië.

De mislukte couppoging betekende een belangrijke verschuiving in het binnenlands en buitenlands beleid van Turkije. Het leidde tot een zuivering van tienduizenden mensen uit staatsinstellingen en zette Erdogan aan tot een meer geïsoleerd bewind. Het droeg ook bij aan een opwarming van de betrekkingen met Rusland op een moment dat de betrekkingen van Turkije met westerse landen, vooral de VS en Europa, steeds meer onder druk kwamen te staan. Pas op voor Yanks die geschenken brengen, is treffend van toepassing op Erdogan die buigt voor de eisen van de NAVO in ruil voor glimmende Trojaanse paarden. Poetin heeft bewezen de betrouwbare partner te zijn die Erdogan niet verdient.

De NAVO-top van Vilnius 2023 kan dan ook gezien worden als een bepalend moment dat aanzienlijke verschuivingen in het geopolitieke landschap teweeg heeft gebracht. Het betekent niet alleen een nederlaag voor de NAVO-aspiraties van Oekraïne, maar kondigt ook potentiële uitdagingen voor Turkije aan. Bovendien onderstreept het de onvermijdelijke nederlaag van de NAVO en de ontbinding van het Amerikaanse unipolaire moment, dat plaats maakt voor een multipolaire wereld waarin de macht meer verspreid en minder westers gecentreerd is. Terwijl we door de veranderende dynamiek van deze wereldwijde machtsmatrix navigeren, worden we geconfronteerd met een grimmige realiteit. Het “einde van de geschiedenis” is een mislukte westerse droom, en de behoefte aan dialoog, wederzijds respect en erkenning van de legitieme belangen van alle naties is nog nooit zo groot geweest.

Copyright © vertaling 2023 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Wat gaat de NAVO doen aan Oekraine?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: