De 20e verjaardag van 9/11

De tijd gaat voorbij. Het is 20 jaar geleden dat drie wolkenkrabbers van het World Trade Center, ontworpen om botsingen van vliegtuigen te weerstaan, werden vernietigd. Gebouw 7 werd neergehaald door gecontroleerde demolitie, zoals zijn instorting bij vrije valversnelling onomstotelijk bewijst. De vernietiging van de twin towers ging gepaard met een reeks explosies, en deze gebouwen vielen ook in hun eigen voetafdruk met in wezen vrije val versnelling. Het officiële doofpotverhaal van de Amerikaanse regering is volledig onderuit gehaald door auteurs als David Ray Griffin, door wetenschappelijke conferenties, universitaire onderzoeken, rapporten van deskundigen, en door Architects and Engineers for 9/11 truth, schrijft Paul Craig Roberts.

De grote massa bewijsmateriaal die is verzameld bewijst dat het officiële verhaal vals is, maar het zegt niet wie verantwoordelijk was voor de aanval. Sommigen, zoals Ron Unz, Laurent Guyenot, en Chris Bollyn, hebben de Israëlische connectie opgemerkt, maar de aandacht lag op de totale ongeloofwaardigheid van het officiële verhaal, niet op het wie en waarom van de aanval.

Er zijn aanwijzingen dat 9/11 een plan was van de neoconservatieve functionarissen van het regime van George W. Bush, geallieerd met vice-president Dick Cheney en Israël, om een “nieuw Pearl Harbor” te creëren, dat bij het Amerikaanse volk en de Europese bondgenoten van Washington steun zou wekken voor een “oorlog tegen het terrorisme” in het Midden-Oosten, waarvan het werkelijke doel was om de vijanden van Israël te vernietigen in het belang van Groot-Israël. Commentary Magazine redacteur Norman Podhoretz had opgeroepen tot een dergelijke oorlog, en Generaal Wesley Clark meldde dat hij op de hoogte was van oorlogsplannen van het Pentagon in die richting.

Dit is de meest plausibele verklaring, maar als zij waar is, is zij er niet een die de regeringen van de VS en Israël ooit zullen erkennen. Bijgevolg zitten wij opgescheept met een officiële verklaring die reeds lang door de presstituees wordt verdedigd en die door niemand wordt geloofd. Naast de menselijke slachtoffers van de 9/11 aanval, kunnen we de geloofwaardigheid van de Amerikaanse regering en de Amerikaanse media opnoemen.

Wat de volslagen ongeloofwaardigheid van het officiële verhaal verraadde aan iedereen die ooit een hoge regeringsfunctie heeft bekleed, is het feit dat “de enige supermacht ter wereld” de meest beschamende nederlaag leed in de handen van een paar Saoedi’s die slechts gewapend waren met een stanleymes, en er was geen verontwaardiging over een onderzoek naar hoe het hele militaire/veiligheidscomplex, dat jaarlijks triljoenen dollars kost, totaal faalde, elk afzonderlijk onderdeel ervan.

Nooit in de wereldgeschiedenis had een supermacht zo’n totale nederlaag geleden, en er was geen protest van het Witte Huis, het Congres, het Pentagon, de media om een onderzoek. Sterker nog, er was actief verzet tegen elk onderzoek. Mensen die te dom zijn om te zien wat dit betekent, zijn te dom om hun bestaan te rechtvaardigen.

Ik schreef vele columns over 9/11 en beoordeelde het zorgvuldige werk van degenen die de tegenfeitelijke en ongeloofwaardige aard van het officiële verslag bewezen. In de loop van twee decennia schreef ik jubileumartikelen.

Hier is die over de 11e verjaardag:

Om de onwaarschijnlijkheid van de verklaring van de Amerikaanse regering van 9/11 te begrijpen, is het niet nodig om iets te weten over welke kracht of krachten de drie gebouwen van het World Trade Center neerhaalden, wat het Pentagon raakte of de explosie veroorzaakte, de vliegvaardigheden of het gebrek daaraan van de vermeende kapers, of het vliegtuig neerstortte in Pennsylvania of werd neergeschoten, of mobiele telefoongesprekken die op die hoogten werden gevoerd, konden worden ontvangen, of enig ander omstreden aspect van de controverse, schrijft Paul Craig Roberts.

Je hoeft maar twee dingen te weten.

Het eerste is dat volgens het officiële narratief een handvol Arabieren, voornamelijk Saoedi-Arabiërs, die onafhankelijk van enige regering en bekwame inlichtingendienst opereerden, mannen zonder James Bond en V for Vendetta capaciteiten, niet alleen de CIA, FBI en National Security Agency te slim af waren, maar alle 16 inlichtingendiensten van de VS, samen met alle veiligheidsdiensten van Amerika’s NAVO-bondgenoten en Israël’s Mossad. Niet alleen faalden alle inlichtingendiensten van de westerse wereld, maar op de ochtend van de aanslag faalde tegelijkertijd het hele apparaat van de nationale veiligheidsstaat. De luchthavenbeveiliging faalde vier keer in één uur. NORAD faalde. De luchtverkeersleiding faalde. De Amerikaanse luchtmacht faalde. De Nationale Veiligheidsraad faalde. Dick Cheney faalde. Absoluut niets werkte. De enige supermacht ter wereld was hulpeloos overgeleverd aan de vernederende genade van een paar onopvallende Arabieren.

Het is moeilijk om je een meer vergezocht verhaal voor te stellen – behalve voor het tweede ding dat je moet weten: Het vernederende falen van de nationale veiligheid van de VS leidde niet tot onmiddellijke eisen van de president van de VS, het Congres, de stafchefs en de media voor een onderzoek naar hoe zo’n onwaarschijnlijk totaal falen kon plaatsvinden. Niemand werd verantwoordelijk gesteld voor de grootste mislukking van de nationale veiligheid in de wereldgeschiedenis. In plaats daarvan bleef het Witte Huis zich een jaar lang verzetten tegen een onderzoek, totdat de aanhoudende roep van 9/11 families om verantwoording president George W. Bush dwong een politieke commissie zonder deskundigen te benoemen om een schijnonderzoek in te stellen.

Op 9/11 waren er onmiddellijk twijfels

Op 11 september 2001 belde een buurman me op en zei: “Zet de tv aan.” Ik veronderstelde dat er een orkaan op komst was, mogelijk een zware, afgaande op het geluid van de stem van de buurman, en zette de tv aan om te zien of we het huis moesten sluiten en weggaan.

Wat ik zag was zwarte rook van de bovenste verdiepingen van een van de towers van het World Trade Center. Het leek niet echt een brand te zijn, en de berichten waren dat het vuur onder controle was. Terwijl ik probeerde uit te zoeken waarom elke tv-zender zijn hoofdjournaal verslag liet doen van een kantoorbrand, toonden tv-camera’s een vliegtuig dat de andere toren raakte. Het was toen dat ik hoorde dat beide torens geraakt waren door vliegtuigen.

Camera’s toonden mensen die bij het gat in de zijkant van de tower naar buiten keken. Dit verbaasde me niet. Het vliegtuig was miniem vergeleken met het enorme gebouw. Maar wat was er aan de hand? Twee ongelukken, de een boven op de ander?

De towers – de drie-vierde of vier-vijfde van de gebouwen onder de vliegtuiginslagen – stonden overeind, blijkbaar grotendeels onbeschadigd. Er waren geen tekenen van brand, behalve in de buurt van waar de vliegtuigen waren geraakt. Plotseling ontplofte een van de towers, desintegreerde en verdween in fijn stof. Voordat men hier iets van kon begrijpen, gebeurde hetzelfde met de tweede tower, en ook deze verdween in fijn stof.

De tv-nieuwsankers vergeleken het desintegreren van de torens met gecontroleerde demolitie. Er waren talrijke berichten over explosies in de torens, van de basis of de kelders tot de top. (Toen de regering eenmaal het verhaal van een terroristische aanval naar buiten bracht, verdwenen de verwijzingen naar gecontroleerde demolitie en explosies uit de gedrukte en tv-media). Voor mij was dit logisch. Iemand had de gebouwen opgeblazen. Het was volkomen duidelijk dat de torens niet naar beneden waren gevallen door asymmetrische structurele schade. Ze waren opgeblazen.

De beelden van de vliegtuigen die de torens raakten en de opgeblazen torens werden keer op keer afgespeeld. Vliegtuigen raakten de bovenste delen van de torens, en niet lang daarna werden de torens opgeblazen. Ik zette de tv uit en vroeg me af hoe het mogelijk was dat er camera’s klaarstonden om zo’n ongewoon fenomeen als een vliegtuig dat in een wolkenkrabber vloog, op te vangen.

Ik herinner me de tijdslijn niet meer, maar het duurde niet lang voordat het verhaal de ronde deed dat Osama bin Laden en zijn Al Qaeda-bende de VS hadden aangevallen. Een paspoort was gevonden in het puin. Een ander vliegtuig was in het Pentagon gevlogen, en een vierde vliegtuig was neergestort of neergeschoten. Vier vliegtuigen waren gekaapt, wat betekende dat de luchthavenbeveiliging vier keer had gefaald op dezelfde ochtend. Terroristen hadden Amerika met succes aangevallen.

Toen ik deze berichten hoorde, vroeg ik me af. Hoe kon een klein onbeschadigd paspoort worden gevonden in het puin van twee wolkenkrabbers van elk meer dan 100 verdiepingen hoog, terwijl lichamen, kantoormeubilair en computers niet konden worden gevonden? Hoe kon de beveiliging van luchthavens zo volledig falen dat binnen een uur vier vliegtuigen konden worden gekaapt? Hoe konden de autoriteiten zo onomstotelijk en bijna onmiddellijk de namen weten van de daders die zo’n geslaagde aanslag op ’s werelds enige supermacht hadden gepleegd, terwijl de autoriteiten geen idee hadden dat zo’n aanslag gepland of zelfs maar mogelijk was?

Deze vragen verontrustten mij, omdat ik als voormalig lid van de congresstaf en als presidentieel benoemde in hoge functies, over veiligheidsmachtigingen op hoog niveau beschikte. Naast mijn taken als assistent-secretaris van Financiën, had ik FEMA verantwoordelijkheden in het geval van een nucleaire aanval. Er was een schuilplaats in de bergen waar ik me moest melden in het geval van een nucleaire aanval en van waaruit ik de regering van de VS zou overnemen als geen enkele hoge ambtenaar de aanval zou overleven.

Hoe meer het verhaal van 9/11 in de media werd gepresenteerd, hoe wonderlijker het werd. Het is niet geloofwaardig dat niet alleen de CIA en de FBI er niet in slaagden het complot te ontdekken, maar ook alle 16 Amerikaanse inlichtingendiensten, waaronder de National Security Agency, die iedereen op aarde bespioneert, en de Defense Intelligence Agency, de Israëlische Mossad, en de inlichtingendiensten van Washingtons NAVO-bondgenoten. Er zijn gewoon te veel wachters en te veel infiltratie van terroristische groeperingen om een dergelijke complexe aanval onopgemerkt voor te bereiden en ongestoord uit te voeren.

De verklaring van Washington voor de aanslag impliceerde een veiligheidsprobleem dat te groot was om geloofwaardig te zijn. Een dergelijk catastrofaal falen van de nationale veiligheid zou betekenen dat de VS en West-Europa tijdens de Koude Oorlog geen seconde veilig waren, dat de Sovjet-Unie in één onopgemerkte klap het hele Westen had kunnen vernietigen.

Als iemand wiens collega’s bij het Center for Strategic and International Studies in Washington voormalige staatssecretarissen waren, voormalige nationale veiligheidsadviseurs, voormalige CIA-directeuren, voormalige voorzitters van de Joint Chiefs of Staff, was ik verontrust door het verhaal dat een verzameling individuen, niet gesteund door een competente inlichtingendienst, de gebeurtenissen van 9/11 tot een goed einde had gebracht.

Als iemand met een hoge regeringsfunctie wist ik dat een zo succesvolle operatie als 9/11 zou hebben geleid tot onmiddellijke eisen van het Witte Huis, het Congres en de media om verantwoording af te leggen. Er zou een onderzoek komen naar hoe elk aspect van de Amerikaanse veiligheid gelijktijdig kon falen in één ochtend. Zo’n catastrofale en beschamende mislukking van de nationale veiligheidsstaat zou niet onbelicht blijven.

NORAD faalde. De Amerikaanse luchtmacht kon geen straaljagers in de lucht krijgen. De luchtverkeersleiding verloor het zicht op de gekaapte vliegtuigen. Maar in plaats van een onderzoek in te stellen, heeft het Witte Huis een jaar lang de eisen van de 9/11 families voor een onderzoek weerstaan. Noch het publiek, noch de media, noch het Congres leken een onderzoek nodig te vinden. De nadruk lag op wraak, wat volgens het neocon-regime van Bush een invasie van Afghanistan betekende, waarvan werd beweerd dat het onderdak bood aan de dader, Osama bin Laden.

Normaal gesproken zijn terroristen trots op hun succes en kondigen ze hun verantwoordelijkheid aan. Het is een manier om een beweging op te bouwen. Vaak wedijveren een aantal terroristische groeperingen om de eer van een succesvolle operatie op te eisen. Maar Osama bin Laden heeft in de laatste video, die door onafhankelijke deskundigen is gecertificeerd, gezegd dat hij niet verantwoordelijk was voor 9/11, dat hij niets tegen het Amerikaanse volk had, dat zijn oppositie beperkt was tot het koloniale beleid van de Amerikaanse regering en de controle over moslimregeringen.

Het is onbegrijpelijk dat het “meesterbrein” van de meest vernederende slag die ooit in de wereldgeschiedenis is toegebracht aan een supermacht, niet de eer opeist voor zijn prestatie. Tegen 11 september 2001 wist Osama bin Laden dat hij doodziek was. Volgens nieuwsberichten onderging hij de volgende maand nierdialyse. De meest betrouwbare berichten die we hebben zijn dat hij stierf in december 2001. Het is gewoon niet geloofwaardig dat Bin Laden de verantwoordelijkheid ontkende omdat hij bang was voor Washington.

Maar Osama Bin Laden was een te bruikbare boeman, en Washington en de media hielden hem nog tien jaar in leven totdat Obama de dode man moest doden om zijn dalende positie in de peilingen op te krikken, zodat de Democraten geen uitdager voor de Democratische presidentsnominatie zouden steunen.

Talloze video’s van Bin Laden, die door deskundigen stuk voor stuk als vals werden bestempeld, werden vrijgegeven wanneer het Washington uitkwam. Niemand in de westerse media of in het Amerikaanse Congres of het Europese of Britse parlement was intelligent genoeg om in te zien dat er altijd een Bin Laden-video op het juiste moment verscheen wanneer Washington die nodig had. “Waarom zou het ‘meesterbrein’ zo inschikkelijk zijn voor Washington?” was de vraag die door mijn hoofd ging telkens wanneer een van de nepvideo’s werd vrijgegeven.

Het 9/11 “onderzoek” dat uiteindelijk plaatsvond was een politiek onderzoek geleid door het Witte Huis. Een lid van de commissie nam ontslag en verklaarde dat het onderzoek een farce was, en beide covoorzitters en de raadsman van de 9/11 Commissie distantieerden zich van hun rapport met verklaringen dat de 9/11 Commissie was “opgezet om te mislukken”, dat middelen aan de commissie werden onthouden, dat vertegenwoordigers van het Amerikaanse leger tegen de commissie logen en dat de commissie overwoog de valse getuigenissen voor strafrechtelijke vervolging door te verwijzen.

Je zou denken dat deze onthullingen een sensatie zouden veroorzaken, maar de nieuwsmedia, het Congres, het Witte Huis en het publiek zwegen.

Dit alles verontrustte me zeer. De VS waren twee moslimlanden binnengevallen op basis van ongefundeerde beschuldigingen die de twee landen in verband brachten met 9/11, dat zelf niet werd onderzocht. De neoconservatieven die het regime van George W. Bush bemanden, pleitten voor meer invasies van meer moslimlanden. Paul O’Neill, de eerste minister van Financiën van president Bush, verklaarde publiekelijk dat het Bush-regime al vóór 9/11 van plan was Irak binnen te vallen. O’Neill zei dat niemand tijdens een vergadering van de Nationale Veiligheidsraad zelfs maar de vraag stelde, waarom Irak binnenvallen? “Het ging er alleen maar om een manier te vinden om het te doen.”

De uitgelekte topgeheime Downing Street Memo, geschreven door het hoofd van de Britse inlichtingendienst (MI6), bevestigt de getuigenis van Paul O’Neill. De memo, bekend als de “smoking gun memo” waarvan de authenticiteit is bevestigd, stelt dat “President George W. Bush Saddam Hoessein wil verwijderen, door middel van militaire actie, gerechtvaardigd door de combinatie van terrorisme en massavernietigingswapens. Maar de inlichtingen en feiten werden gespind rond het beleid.” Met andere woorden, de invasie van de VS in Irak was gebaseerd op niets anders dan een verzonnen leugen.

Als ingenieur was ik getuige van een gecontroleerde demolitie. Toen er films verschenen van de instorting van WTC gebouw 7, was het duidelijk dat gebouw 7 was neergehaald door gecontroleerde demolitie. Toen natuurkundeleraar David Chandler de afdaling van het gebouw mat en vaststelde dat deze plaatsvond met vrije val versnelling, was de zaak gesloten. Gebouwen kunnen niet in vrije val komen tenzij gecontroleerde demolitie alle weerstand tegen de instortende vloeren heeft weggenomen.

Als vliegtuigen twee wolkenkrabbers neerhaalden, waarom werd dan gecontroleerde sloop gebruikt om een derde gebouw neer te halen?

Ik nam aan dat bouwkundig architecten, ingenieurs en natuurkundigen dit verhaal wel zouden vertellen. Als ik kon zien dat er iets mis was, zouden meer hoog opgeleide mensen dat zeker doen.

De eerste natuurkundige die een effectief en overtuigend argument naar voren bracht was Steven Jones van BYU. Jones zei dat explosieven de twin towers hebben neergehaald. Hij maakte een goede zaak. Voor zijn inspanningen werd hij onder druk gezet om zijn vaste aanstelling op te geven. Ik vroeg me af of de federale regering de onderzoekssubsidies van BYU in gevaar had gebracht of dat patriottische trustees en alumni de drijvende kracht waren achter de uitzetting van Jones. Hoe dan ook, de boodschap aan andere universitaire deskundigen was duidelijk: “Hou je mond of we pakken je.”

Steven Jones werd in het gelijk gesteld toen chemicus Niels Harrit van de Universiteit van Kopenhagen in Denemarken ondubbelzinnig rapporteerde dat het wetenschappelijk team waaraan hij deelnam nano-thermiet had gevonden in de resten van de twin towers. Deze sensationele vondst werd bij mijn weten niet vermeld in de Amerikaanse pers en tv-media.

Enkele jaren na 9/11 richtte architect Richard Gage Architects and Engineers for 9/11 truth op, een organisatie die is uitgegroeid tot een organisatie van 1.700 deskundigen. De plannen van de torens zijn bestudeerd. Het waren formidabele constructies. Ze waren gebouwd om vliegtuiginslagen en branden te weerstaan. Er is geen geloofwaardige verklaring voor hun falen, behalve opzettelijke sloop.

Ik vond het ook verontrustend dat het publiek, de media en het Congres zo goedgelovig waren om de officiële verhalen over de schoen-bom aanslagpleger, shampoo en flessenwater aanslagpleger en ondergoed aanslagpleger te aanvaarden, die de vliegtuigen tijdens de vlucht dreigden op te blazen. Deze plannen zijn bespottelijk. Hoe kunnen we geloven dat Al Qaeda, dat in staat is de meest fantastische terreuraanslag in de geschiedenis te plegen en geïmproviseerde explosieven (IED’s) te ontwerpen die Amerikaanse troepen doden en verminken en Amerikaanse militaire voertuigen vernietigen, zou vertrouwen op iets dat met een lucifer moest worden aangestoken? De schoenen en shampoo aanslagplegers zouden gewoon op een knop van hun mobiele telefoon of laptop hebben gedrukt, en de vloeibare bom zou geen lange tijd in een toilet nodig hebben gehad om te worden gemengd.

Niets van dit alles is logisch. Bovendien betwistten deskundigen veel van de beweringen van de regering, die nooit werden gestaafd door iets anders dan de verhaallijn van de regering. Er is geen onafhankelijk bewijs dat er iets anders bij betrokken was dan rotjes-kruit.

De zaak van de ondergoedbom-aanslagpleger is bijzonder moeilijk te aanvaarden. Volgens getuigen mocht de ondergoedbom-aanslagpleger niet mee op het vliegtuig, omdat hij geen paspoort had. Dus verschijnt er een ambtenaar die hem op eerste kerstdag op het vliegtuig naar Detroit zet. Welke ambtenaar heeft de bevoegdheid om de vastgestelde regels terzijde te schuiven, en wat dacht de ambtenaar dat er met de passagier zou gebeuren toen hij zich zonder paspoort bij de Amerikaanse douane meldde? Elke ambtenaar met de bevoegdheid om de standaardpraktijk terzijde te schuiven, zou weten dat het geen zin had een passagier naar een land te sturen waar zijn toegang zou worden geweigerd.

Het indirecte bewijsmateriaal is dat dit georkestreerde gebeurtenissen waren die bedoeld waren om de angst levend te houden, om nieuwe opdringerige bevoegdheden te creëren voor een nieuwe overkoepelende federale beleidsinstantie, om Amerikaanse burgers te laten wennen aan opdringerige huiszoekingen en een politiemacht om die uit te voeren, en om dure pornoscanners en nu meer geavanceerde apparatuur te verkopen aan de Transportation Safety Administration. Blijkbaar is deze dure verzameling hoogtechnologische snufjes onvoldoende om ons tegen terroristen te beschermen, en in augustus 2012 heeft het Department of Homeland Security een order geplaatst voor 750 miljoen kogels, genoeg om elke persoon in de VS 2,5 keer neer te schieten.

Naïeve en goedgelovige Amerikanen beweren dat als een deel van de Amerikaanse regering betrokken was geweest bij 9/11, “iemand nu wel gepraat zou hebben”. Een geruststellende gedachte, misschien, maar niets meer. Denk bijvoorbeeld aan de doofpotaffaire door de Amerikaanse regering van de Israëlische aanval op de USS Liberty in 1967, waarbij de meeste bemanningsleden omkwamen of gewond raakten, maar het schip niet tot zinken werd gebracht. Zoals de overlevenden hebben getuigd, werd hen op dreigende wijze bevolen niet over de gebeurtenis te spreken. Het duurde twaalf jaar voordat een van de officieren van de USS Liberty, James Ennes, het verhaal van de aanval vertelde in zijn boek, Assault on the Liberty. Ik blijf me afvragen hoe de professionals van het National Institute of Standards and Technology zich voelen over het feit dat ze door de federale regering zijn gemanoeuvreerd in het onwetenschappelijke standpunt dat NIST innam over de vernietiging van de WTC-torens.

Wat zal het resultaat zijn van de twijfels die deskundigen hebben geuit over het officiële verhaal? Ik vrees dat de meeste Amerikanen mentaal en emotioneel te zwak zijn om de waarheid onder ogen te zien. Zij voelen zich veel meer op hun gemak met het verhaal dat vijanden Amerika met succes hebben aangevallen ondanks de enorme nationale veiligheidsstaat die er is. Het Amerikaanse publiek heeft bewezen zo laf te zijn dat het vrijwillig, zonder een kik te geven, zijn burgerlijke vrijheid en de door de grondwet gewaarborgde rechtsbescherming heeft opgeofferd om “veilig” te zijn.

Het Congres is niet van plan zichzelf bloot te geven voor het verspillen van triljoenen dollars aan zinloze oorlogen gebaseerd op een georkestreerd “nieuw Pearl Harbor”. Toen de neoconservatieven zeiden dat een “nieuw Pearl Harbor” een vereiste was voor hun oorlogen voor Amerikaans/Israëlische hegemonie, zetten zij de toon voor de 21e eeuwse oorlogen die Washington is begonnen. Als Syrië valt, is er alleen nog Iran, en dan staat Washington in een directe confrontatie met Rusland en China.

Tenzij Rusland en China met “kleurenrevoluties” ten val kunnen worden gebracht, is het onwaarschijnlijk dat deze twee kernmachten zich aan de hegemonie van Washington zullen onderwerpen. De wereld zoals wij die kennen zou wel eens ten einde kunnen lopen.

Als genoeg Amerikanen of zelfs andere volkeren in de wereld de intelligentie zouden hebben om te beseffen dat massieve staalconstructies niet tot fijn stof uiteenvallen omdat er een dun vliegtuig tegenaan vliegt en er op een paar verdiepingen een kortstondig brandje woedt, zou Washington de verdenking krijgen die het verdient.

Als 9/11 werkelijk het resultaat was van het falen van de nationale veiligheidsstaat om een aanval af slaan, dan is de weigering van de regering om een echt onderzoek in te stellen een nog groter falen. Het is aan bezorgde en gekwalificeerde individuen om de onderzoekstaak uit te voeren die de regering heeft opgegeven. De presentaties tijdens de hoorzittingen in Toronto, samen met de evaluaties van het panel, zijn nu beschikbaar, net als de documentaire film, “Explosive Evidence-Experts Speak Out,” verzorgd door Architects and Engineers for 9/11 Truth.

De agenten en apologeten van de regering proberen de aandacht af te leiden van verontrustende feiten door feitelijk bewijs dat door deskundigen is onthuld te herdefiniëren als het product van “een samenzweringscultuur”. Als mensen ondanks hun hersenspoeling en gebrek aan scholing in staat zijn om de informatie die hen beschikbaar wordt gesteld te absorberen, kunnen misschien zowel de Amerikaanse grondwet als de vrede worden hersteld. Alleen geïnformeerde mensen kunnen Washington in bedwang houden en voorkomen dat de krankzinnige hegemonische regering van de VS de wereld vernietigt door oorlog.

Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

Aartsbisschop Viganò over de Great Reset: “Een synarchy waarin het bevel in handen is van een paar gezichtsloze tirannen die dorsten naar macht”

Volg Frontnieuws op Telegram