Belangrijk: Als je je laat vaccineren, verlies je je natuurlijke immuniteit

Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat ik deze kop ooit zou schrijven. Ik zou hebben aangenomen dat als dit waar zou zijn, het onmogelijk zou zijn om te verzwijgen. En toch hebben we nu een wetenschappelijke studie die precies dit aantoont. Het staat ook niet ter discussie, de auteurs zelf maken duidelijk dat dit gebeurt. Ze vinden het misschien niet leuk om deze bevindingen te moeten presenteren, maar ze ontkennen de resultaten die ze hebben gevonden niet, schrijft Rintrah.

Heb geduld met mij, als ik deze bevindingen uitleg en hoe het onderliggende mechanisme kan functioneren. Het immuunsysteem is complex. Het kan grofweg worden verdeeld in het aangeboren immuunsysteem en het adaptieve immuunsysteem. Deze termen zijn vereenvoudigingen, want het aangeboren immuunsysteem is zelf ook niet geheel onbuigzaam, het wordt ook getraind door blootstelling aan ziekteverwekkers.

Bij veel mensen, met name veel kinderen, kan het aangeboren immuunsysteem SARS-COV-2 op eigen kracht vrij goed aan. Dankzij het aangeboren immuunsysteem slaagt het virus er zelfs niet in meer dan een voet aan de grond te krijgen in hun lichaam. Bij sommige mensen moeten bij een infectie de T-cellen zich ermee gaan bemoeien. Soms zijn deze T-cellen in staat de infectie in de kiem te smoren, wat betekent dat je een zekere mate van immuniteit ontwikkelt zonder ooit antilichamen te ontwikkelen, omdat je B-cellen zich niet in de oorlog hoeven te mengen. Dergelijke infecties zijn vaak zo mild dat de meeste tests die we op mensen uitvoeren ze niet opmerken.

Toch proberen we, wanneer we mensen tegen SARS-COV-2 vaccineren, het adaptieve immuunsysteem in ons voordeel te gebruiken. We proberen hoge niveaus van antilichamen op te wekken. De immuniteit tegen SARS-COV-2 kan niet volledig worden herleid tot “hoge niveaus van antilichamen”, maar hoge niveaus van neutraliserende antilichamen zijn een goede voorspeller dat u geen risico loopt om aan een zo ernstige SARS-COV-2-infectie te bezwijken. Na verloop van tijd kunnen de antilichaamspiegels dalen. Het virus verandert ook, omdat de evolutie de verspreiding bevordert van versies die onze antilichaamrespons kunnen ontwijken, zodat na verloop van tijd niet alle antilichamen meer effectief zijn.

Over het algemeen worden de antilichamen verdeeld in “neutraliserende” en “bindende” antilichamen. De neutraliserende binden zich aan het virus en verhinderen zo dat het virus een cel infecteert. De bindende antilichamen binden zich aan het virus, maar kunnen niet voorkomen dat het een cel infecteert. Sommige van de bindende antilichamen helpen virussen zelfs gemakkelijker een cel binnen te dringen, wat wij “antilichaamafhankelijke versterking” noemen.

Om te bepalen of deze vaccins doeltreffend zijn, meet men na verloop van tijd de antilichaamspiegels van de mensen, vooral de neutraliserende antilichamen. Nu veel gevaccineerde mensen zeer weinig neutraliserende antilichamen tegen Omicron overhouden, wordt door mensen in de vaccinbusiness geprobeerd het idee te promoten dat de T-cellen in staat zullen zijn een Omicron-infectie op eigen kracht aan te pakken, maar de meeste T-cel immunologen lijken sceptisch te staan tegenover deze suggestie.

Dit is dus belangrijk om te begrijpen. Hoewel het op dit ogenblik in de meeste Westerse naties steeds zeldzamer wordt, is het normaal dat gezonde ongevaccineerde mensen, vooral jonge kinderen, die nooit positief getest zijn en die zich niet herinneren ooit een vervelende verkoudheid te hebben gehad, geen significante neutraliserende antilichaamrespons tegen dit virus hebben. Dat betekent niet dat je immuunsysteem kapot is, of dat je op een of andere wonderbaarlijke manier blootstelling aan het virus hebt vermeden. Het betekent eerder dat het virus er nooit in geslaagd is u zoveel problemen te bezorgen dat uw B-cellen zich ermee moesten gaan bemoeien.

Aan de andere kant zijn er veel mensen die met dit virus in aanraking zijn geweest en die zich duidelijk herinneren dat zij symptomen van een zware verkoudheid hadden of zelfs in het ziekenhuis moesten worden opgenomen, voordat zij werden gevaccineerd. Wij weten dat wanneer deze mensen immuniteit tegen dit virus ontwikkelen, deze van lange duur zou moeten zijn. In feite beginnen je B-cellen na verloop van tijd allerlei varianten van hun antilichamen te ontwikkelen, zodat als dit vervelende virus weer opduikt met een of andere mutatie, zij ook met deze nieuwe varianten kunnen omgaan.

We weten dat de neutraliserende antilichaamrespons van de vaccins niet erg lang duurt. Na zes maanden heb je nog maar 1,3% van de oorspronkelijke piek, volgens een studie. Dat is waarom ze je steeds boosters blijven geven. Natuurlijke immuniteit werkt niet op deze manier. Als je een natuurlijke infectie met dit virus hebt doorgemaakt, blijft de natuurlijke antilichaamrespons heel lang bestaan, en wordt die zelfs sterker naarmate je B-cellen allerlei subtiel verschillende varianten gaan uitproberen van de antilichamen die ze hebben moeten aanmaken om de oorspronkelijke infectie aan te pakken.

Maar wat gebeurt er als je een natuurlijke infectie hebt doorgemaakt en dan besluit om twee vaccinaties te nemen? Het idee dat vaak wordt verkondigd is dat dit je een soort “super-immuniteit” zou moeten geven, dat dit de beste manier is om beschermd te zijn. En toch, het blijkt dat wat we zien precies het tegenovergestelde is. Wanneer je een natuurlijke infectie doormaakt en besluit je te laten vaccineren, begint je antilichaamcurve te lijken op die van gevaccineerde mensen die nooit geïnfecteerd zijn geweest.

Terwijl de neutraliserende antilichaamrespons blijft bestaan en in de loop van de tijd zelfs toeneemt bij natuurlijk geïnfecteerde mensen die nooit zijn gevaccineerd, neemt deze snel af bij natuurlijk geïnfecteerde mensen die zijn gevaccineerd, in ongeveer hetzelfde tempo als bij gevaccineerde mensen die nooit zijn geïnfecteerd. Met andere woorden, bij mensen die op natuurlijke wijze zijn besmet, vernietigt vaccinatie hun neutraliserende antilichaamrespons.

Hier is de studie. De auteurs schrijven ijzingwekkend:

Met andere woorden, voor mensen die op natuurlijke wijze geïnfecteerd zijn, brengt vaccinatie je terug bij af. Je bent vroeg tijdens de pandemie met dit virus geïnfecteerd geraakt, je dacht dat je het “juiste” zou doen en je ertegen zou laten vaccineren, maar het effect daarvan is dat je antilichaamspiegels nu een tijdelijke boost hebben gekregen, maar na zes maanden zijn ze nu gedaald tot een fractie van wat ze zouden zijn geweest als je nooit de moeite had genomen om deze vaccins te krijgen.

Hier is de grafiek die de auteurs bijgevoegd hebben:

Op de eerste afbeelding zie je twee curven die illustreren hoe de neutraliserende antilichaam curve loopt. Mensen die een ernstige infectie hadden die ziekenhuisopname vereiste, begonnen vrijwel onmiddellijk grote hoeveelheden antilichamen te produceren, om van dit virus af te komen. Bij mensen die een mildere infectie hadden waarvoor geen ziekenhuisopname nodig was, werden hun B-cellen wel gestimuleerd door dit virus, maar er was geen echte acute noodsituatie en na verloop van tijd begon het lichaam een sterkere B-celrespons te ontwikkelen.

Kijk nu naar de tweede grafiek. Hier ziet u de neutraliserende antilichaamcurve voor gevaccineerde mensen, zowel die met een eerdere infectie als die zonder een eerdere infectie. In het begin ziet alles er geweldig uit. De neutraliserende antilichaamrespons is vele malen hoger dan hij ooit was voor de natuurlijk immune mensen. Maar net zoals u kunt zien in de andere studie die ik eerder in dit bericht heb gelinkt, waar na zes maanden nog maar 1,3% van de neutraliserende antilichaamrespons over was, keldert de neutraliserende antilichaamrespons binnen zes maanden. Ze hebben nu nog maar heel weinig neutraliserende antilichamen.

En, zoals u overal hebt gezien, beginnen gevaccineerde mensen na een paar maanden te lijden aan doorbraakinfecties, die vaak zelfs vrij ernstig zijn. Maar hier zien we dat op basis van de neutraliserende antilichaamrespons, zelfs mensen die reeds een natuurlijke infectie hebben doorgemaakt, opnieuw kwetsbaar worden, als gevolg van deze vaccins.

Met andere woorden, het lijkt erop dat zolang we mensen met deze vaccins blijven vaccineren, de pandemie voor altijd doorgaat. En als het nog niet duidelijk was, is dat ook wat alle beschikbare statistieken suggereren dat er aan de hand is. Landen maken een aantal COVID-golven door en dan houdt het op omdat zoveel mensen natuurlijke immuniteit hebben ontwikkeld, tenzij ze hun bevolking vaccineren, in welk geval ze meer golven krijgen. Als je kijkt naar plaatsen als Denemarken en Israël en je vergelijkt ze met plaatsen als Zuid-Afrika en Bangladesh, dan zie je precies wat je zou verwachten op basis van deze neutraliserende antilichaam studies.

Wat is er aan de hand?

Dit is de grote vraag: hoe is dit mogelijk? Wat doen deze vaccins echt met ons immuunsysteem? Waarom stoppen de B-cellen met hun werk? Nou, als het nog niet duidelijk was, deze vaccins werken heel anders dan alle andere vaccins die we ooit aan onze bevolking hebben gegeven. En gebaseerd op alles wat ik tot nu toe heb gezien, denk ik dat dit een heel belangrijk stukje van de puzzel is.

Met uitzondering van kankercellen, werken de cellen in je lichaam als een team. Elke cel is over het algemeen bereid om een klap op te vangen voor het team. Als een cel geïnfecteerd raakt met een virus en dit doorheeft, zal hij je immuunsysteem waarschuwen voor het feit dat hij geïnfecteerd is, zelfs als dit leidt tot zijn eigen dood. Hoe werkt dit?

Het is erg ingewikkeld, maar ik zal een paar basisprincipes uitleggen. Je cellen hebben een molecuul dat MHC heet. Er zijn een aantal verschillende vormen, voor deze uitleg zijn MHC 1 en MHC 2 het belangrijkst. Om je immuunsysteem te laten weten wat je cellen van plan zijn, brengen ze deze molecule tot expressie op het oppervlak van hun cellen en binnen de MHC molecule zal een stukje van een eiwit zitten dat de cel heeft geproduceerd. Je witte bloedcellen controleren dan deze MHC-molecule en bepalen of het iets is dat de cel hoort te produceren (endogeen voor je lichaam) of dat het in plaats daarvan viraal materiaal of andere gevaarlijke troep is. Als het eiwit in de MHC-molecule niet endogeen is, gaan alle alarmbellen af en wordt de cel over het algemeen verteld apoptose te ondergaan (geprogrammeerde celdood, d.w.z. zelfmoord), om ervoor te zorgen dat dit ding zich niet kan verspreiden.

Om de rest van je lichaam te helpen, staan je cellen zelf op de uitkijk, om ervoor te zorgen dat ze iedereen zo snel mogelijk laten weten dat ze geïnfecteerd zijn met een of ander viraal materiaal. Als ze reden hebben om te vermoeden dat ze met iets geïnfecteerd zijn, beginnen ze grote hoeveelheden van een eiwit te produceren dat interferon heet. Ook hier moet ik opmerken dat er verschillende soorten interferon zijn. Dit laat nabije cellen weten dat zij hun verdediging moeten verhogen, maar het moedigt ook de cel zelf aan om veel meer van de MHC molecule op zijn oppervlak te gaan produceren, zodat het immuunsysteem zo snel mogelijk kan ontdekken dat de cel is geïnfecteerd met een of andere vorm van schadelijk materiaal.

Dit is dus belangrijk om te begrijpen. Laten we het gemene SARS-COV-2 nemen en kijken hoe dit in de praktijk zou werken: een cel is besmet met dit virus en begint grote hoeveelheden interferon te produceren. De naburige cellen merken dit en zorgen ervoor dat ook zij niet geïnfecteerd kunnen worden, door hun afweer te verhogen. Het interferon zorgt er vervolgens voor dat de cel veel grotere hoeveelheden van het MHC-molecuul gaat produceren dan hij normaal zou doen, zodat hij stukjes van het virus aan uw T-cellen kan presenteren.

Afhankelijk van het type MHC-molecule waarover we het hebben, zien je cytotoxische T-cellen een deel van het coronavirus in de MHC-molecule en doden ze de geïnfecteerde cel, of zien je T-helpercellen de MHC-molecule op het oppervlak van de cel en gaan ze op zoek naar een B-cel om te activeren. Als bijvoorbeeld een deel van het spike-eiwit van SARS-COV-2 tot expressie komt in een MHC II-molecuul op het oppervlak van een van uw geïnfecteerde cellen, kan een T-helpercel dit zien, op zoek gaan naar een B-cel en deze vertellen zich klaar te maken om grote hoeveelheden antilichamen tegen dit stukje eiwit te gaan produceren.

Ik hoop dat deze uitleg begrijpelijk is. Als je het niet begrijpt, dan is het algemene principe als volgt: adaptieve immuniteit is niet gewoon een kwestie van “dump iets gevaarlijks in het lichaam en het immuunsysteem zal leren er mee om te gaan”. Integendeel, uw immuunsysteem zal leren om te gaan met een nieuw giftig eiwit, als het wordt gepresenteerd in de context van allerlei alarmbellen dat er iets mis is. Dat is bijvoorbeeld de reden waarom de meeste traditionele vaccins allerlei adjuvantia bevatten, stoffen naast het eiwit waartegen je immuniteit wilt krijgen. Sommige van deze hulpstoffen zijn bedoeld om ontstekingen op te wekken en zo een goede immuunrespons te stimuleren tegen het eiwit dat je injecteert.

Wanneer je cellen geïnfecteerd zijn met SARS-COV-2, laten ze allerlei alarmbellen rinkelen om je immuunsysteem duidelijk te maken dat dit vreemde nieuwe spike-eiwit dat op het celoppervlak tot expressie komt, in feite zeer gevaarlijk is en niet is wat deze cel wil produceren. Ze beginnen interferonen uit te pompen, die alle andere cellen laten weten dat er iets mis is en dankzij de interferonen beginnen ze kleine stukjes van het virus op hun oppervlak te presenteren via hun MHC-moleculen.

Dat is hoe het normaal werkt. Maar hier is het probleem waar de vaccinfabrikanten tegenaan liepen: Ze hadden deze mRNA-technologie die ze op de markt wilden brengen. Het probleem waar ze steeds tegenaan liepen was dat cellen het niet leuk vinden als ze plotseling worden geïnfecteerd met vreemd mRNA dat ze nog nooit eerder hebben gezien. Dus begonnen ze het volgende te doen: ze begonnen bepaalde nucleotiden te veranderen in zeer vreemde nucleotiden die je lichaam normaal zelden tegenkomt. Ik heb dit deel in een eerdere post uitgelegd, hier. Het gevolg is dat je cellen niet langer alle alarmbellen laten rinkelen wanneer dit synthetische vaccin-mRNA je cel binnenkomt.

Dus, dit is waar het probleem zich begint af te tekenen. Je immuunsysteem is eraan gewend dat je cellen worden geïnfecteerd met virussen die ertoe leiden dat die arme cellen vreemde eiwitten gaan uitdrukken op hun oppervlak. Normaal laten die cellen echter al hun alarmbellen rinkelen en maken ze aan alle andere cellen, hun buren en ook je witte bloedcellen, duidelijk dat ze geïnfecteerd zijn. Die alarmbellen zijn essentieel voor je witte bloedcellen om hun werk goed te kunnen doen.

Als je geïnfecteerde cellen geen interferon, MHC I/MHC II en andere signalen van infectie produceren, staat je immuunsysteem voor een veel zwaardere taak: “Het lijkt erop dat er een vreemd eiwit op het oppervlak van deze cel zit. Moet ik dit aanpakken, of vergis ik me en is dit ding eigenlijk endogeen? De cel lijkt geen alarm te slaan, de cel lijkt perfect in orde ondanks de productie van een vreemd eiwit dat ik niet verwacht tegen te komen.”

Dat is het probleem waar we mee te maken hebben, met deze vaccins. We injecteren je lichaam met synthetisch mRNA. Het synthetische mRNA infecteert je cellen. Sommige van die cellen kunnen de juiste alarmbellen doen rinkelen, zodat je immuunsysteem ze vernietigt wanneer het het spike-eiwit op hun oppervlak herkent (en/of delen ervan in de MHC-molecule).

Andere cellen kunnen voor de gek worden gehouden en niet de alarmbellen laten rinkelen, zij blijven dit spike-eiwit produceren, zonder door je witte bloedcellen te worden vernietigd. En dat is wanneer je arme B-cellen in twijfel verkeren. Hier is een cel, schijnbaar perfect gelukkig, maar hij blijft dit giftige vreemde eiwit produceren waartegen ik geacht wordt antilichamen te vormen.

Als je B-cellen voortdurend antilichamen produceren tegen eiwitten waarvan ze denken dat ze vreemd zijn, maar dat in werkelijkheid niet zijn, kun je last krijgen van auto-immuunproblemen. Daarom hebben B-cellen bepaalde indicatoren die ze gebruiken, om uit te vinden wanneer ze per ongeluk een eigen doelpunt maken en moeten stoppen met de productie van hun antilichamen.

Dit is wat we perifere B-celtolerantie noemen. Er is centrale tolerantie, die plaatsvindt wanneer je B-cel jong is, waar hij geen kans krijgt om zijn werk te doen als zijn antilichamen zich daadwerkelijk binden met je eigen eiwitten. Sommige B-cellen slagen erin de centrale tolerantietest te doorstaan, maar dan blijkt dat ze, als ze eenmaal in je lichaam circuleren, toch je eigen eiwitten aanvallen. Dit is waar de perifere B-celtolerantie op zijn plaats komt.

Wat zijn nu de vereisten om perifere B-celtolerantie te activeren? Het lijkt erop dat dit nog niet helemaal duidelijk is, maar er zijn een aantal voorwaarden bekend waaronder dit kan gebeuren. Meestal zal een B-cel stoppen met het produceren van zijn antilichamen, als hij zich in een situatie bevindt waarin hij voortdurend wordt gestimuleerd.

Dit is hoe het werkt: je B-cel heeft zijn eigen B-cel receptor, die zich bindt aan het stukje eiwit waartegen hij antilichamen moet maken. Als je B-cel voortdurend wordt blootgesteld aan dingen die aan zijn B-celreceptor binden, zonder aanmoediging van de T-helpercellen om door te gaan en antilichamen te blijven maken, is dat een signaal voor je B-cel dat er iets mis is. De B-cel zal denken “uh-oh, het lijkt erop dat ik onze eigen eiwitten aan het aanvallen ben” en zal de antilichaamproductie stopzetten.

Dus hoe ziet dit er in het echte leven uit? Laten we teruggaan naar die vervelende vaccins, om te zien hoe dit werkt. In eerste instantie wordt een aantal van je cellen het slachtoffer van een geheime aanval: lipide nanodeeltjes introduceren vreemde mRNA met vreemde nucleotiden in je cellen. Sommige van je cellen herkennen dat er iets mis is en zenden alarmsignalen uit (Interferon, MHC-moleculen enz.). Die cellen worden gedood.

Die cellen hebben kleine delen van de Spike-peptiden op hun MHC I- en MHC II-moleculen, dus sommige van je T-cellen zullen die cellen doden en je T-helpercellen zullen naar deze MHC-moleculen kijken en zelf op zoek gaan naar een B-cel om te activeren. Dit betekent dat je nu grote hoeveelheden antilichamen gaat produceren. De wetenschappers meten dit in je bloed en denken bij zichzelf: “Hoera, we zijn genieën, het is ons gelukt!”

Andere cellen beseffen niet wat hen is overkomen, dat zij het slachtoffer zijn geworden van een sluipaanval, en blijven vrolijk het Spike-eiwit uitbraken, maar zonder de alarmsignalen (Interferon, MHC, enz.). Dit betekent dat je B-cellen nu blijven stuiten op het eiwit waartegen ze geacht worden antilichamen te vormen, wat betekent dat hun B-celreceptor gestimuleerd blijft worden.

Maar wanneer een B-cel zijn B-celreceptor laat stimuleren door een Spike-eiwit op het oppervlak van een van je cellen, zonder dat de T-helpercellen naar het MHC-molecuul kunnen kijken en die B-helpercellen kunnen vertellen dat ze hun werk moeten blijven doen, beginnen de B-cellen bij zichzelf te denken dat ze je eigen lichaam aanvallen. Omdat deze B-cellen denken dat ze je eigen lichaam aanvallen, stoppen ze hun antilichaam productie. Dit betekent dat, hoewel de antilichaamrespons op deze vaccins in het begin massaal is, deze snel stopt, omdat je B-cellen hun perifere tolerantiemechanismen geactiveerd hebben.

Stel jezelf de volgende vraag: Als je cellen het Spike-eiwit produceren omdat ze dit mRNA hebben ontvangen, maar geen alarmsignalen afgeven die je witte bloedcellen vertellen hen te doden, wat gaat er dan gebeuren om het Spike-eiwit van hun oppervlak te verwijderen? Ik weet het niet, maar het lijkt me dat het lang op het oppervlak van die cellen blijft zitten. We hebben studies die aantonen dat het spike-eiwit nog steeds in het bloed circuleert, zestig dagen nadat je het vaccin hebt gekregen.

Als het lang blijft hangen, worden je B-cellen voortdurend gestimuleerd door hun B-celreceptor, door het Spike-eiwit dat nu aan het oppervlak van je eigen cellen kleeft die er voor je immuunsysteem verder volkomen gezond uitzien en dus niet worden verwijderd. En wanneer de B-cel zijn B-celreceptor gestimuleerd ziet zonder enig signaal om door te gaan, begint hij te geloven dat het Spike-eiwit gewoon een normaal onderdeel van je lichaam moet zijn en begint hij zijn antilichaamproductie af te zwakken.

Zo krijg je dus een situatie waarin je immuunsysteem het Spike-eiwit begint te tolereren. Je lichaam zit vol met B-cellen die ervan overtuigd zijn geraakt dat ze gewoon niets hoeven te doen, omdat de eiwitpeptide waar ze achteraan moeten, eigenlijk gewoon een normaal onderdeel van je lichaam is.

En dus als je deze vaccins krijgt, is dit de cyclus waar je in terecht komt:

Stap 1: Je krijgt de prik.

Stap 2: Je immuunsysteem is gealarmeerd! “Wat is er aan de hand, we worden aangevallen! Oké, T-helpercellen, ga naar buiten en zoek uit waar we mee te maken hebben!”

Stap 3: Je T-helpercel komt een cel tegen die geïnfecteerd is met het mRNA “Oh wow, ik heb gevonden waar we mee te maken hebben: Een vreemde nieuw viraal eiwit. Ik ga een B cel vertellen om antilichamen tegen dit ding te produceren!”

Stap 4: Je B cel wordt verteld zich klaar te maken, zijn dag is gekomen: Hij moet antilichamen gaan maken tegen dit virale eiwit.

Stap 5: Er zijn geen cellen meer die klagen dat ze met een virus zijn geïnfecteerd, je cytotoxische T-cellen hebben met ze allemaal afgerekend. Er zijn echter nog een heleboel cellen over die dit Spike-eiwit aan hun oppervlak hebben hangen.

Stap 6: Je B-cellen produceren hun antilichamen tegen elk deel van het Spike-eiwit dat ze kunnen herkennen, maar ze zijn in de war: Hun B-cel receptor blijft gestimuleerd, omdat blijkbaar het deel van het eiwit dat ze herkennen nog steeds in het lichaam opduikt. Ondertussen, omdat het niet op het MHC-molecuul wordt gepresenteerd en omdat de resterende geïnfecteerde cellen gestopt zijn met klagen, geven je T-helpercellen geen bemoedigende boodschappen aan je B-cellen. Je B-cellen raken er nu van overtuigd dat ze zich vergissen: “Dit Spike eiwit dat we aanvallen is eigenlijk gewoon een normaal onderdeel van het lichaam! Laten we onze antilichaamproductie stopzetten jongens.”

Stap 7: De wetenschappers ontdekken dat je antilichaamproductie vrij snel lijkt af te nemen. Na zes maanden denken ze bij zichzelf: Nou, het is tijd voor je om een booster te krijgen!

Stap 8: Je hebt een booster gekregen en een heleboel cellen zijn nu geïnfecteerd met mRNA waardoor ze het Spike-eiwit weer gaan produceren. Je cytotoxische T-cellen doden een aantal van die cellen, je T-helpercellen merken op dat dit Spike-eiwit wordt gepresenteerd op de MHC-molecule van geïnfecteerde cellen die interferon produceren en dus vertellen je T-helpercellen een aantal B-cellen dat het tijd is om weer aan de slag te gaan! “Er is weer een virus dat ons infecteert, ik weet dat jullie je hebben afgesloten omdat je denkt dat je ons eigen lichaam aanvalt, maar ik wil dat jullie weer antilichamen gaan produceren jongens!”

Stap 9: De antilichamenproductie gaat weer een tijdje door, maar er zijn overal cellen die dit Spike-eiwit tot expressie blijven brengen zonder dat ze echt symptomen vertonen van het hebben van een virusinfectie, dus de B-cellen schakelen weer snel uit, omdat hun B-celreceptor voortdurend wordt gestimuleerd omdat schijnbaar gezonde cellen dit Spike-eiwit tot expressie hebben gebracht op hun oppervlak.

Stap 10: De wetenschappers kijken naar je en zijn gealarmeerd. “Uh oh, de antilichaamproductie daalt weer. Tijd voor injectie nummer vier!”

Stap 11: Het hele proces herhaalt zich weer.

De eenvoudigst mogelijke manier om het uit te leggen

De vaccins zorgen ervoor dat je eigen cellen een klein deel van het coronavirus produceren (het zogenaamde “spike-eiwit”. Maar door de manier waarop de vaccins uw cellen dwingen dit deel van het virus te produceren, raakt uw immuunsysteem er binnen een paar weken steeds meer van overtuigd dat dit kleine deel van het coronavirus geen virus is, maar gewoon een normaal deel van je lichaam dat het nog niet kende, en dus begint het dit eiwit te tolereren.

Als je niet gevaccineerd bent en een normale infectie doormaakt, heeft je immuunsysteem geen echte reden om te geloven dat dit kleine deel van het coronavirus (spike-eiwit) een normaal deel van je lichaam is dat het zou moeten tolereren. Daarom is het onwaarschijnlijk dat ongevaccineerde mensen die besmet raken, gedurende ten minste een jaar een ernstige herinfectie krijgen.

Aan de andere kant worden mensen die een normale infectie doormaken en vervolgens deze vaccins krijgen, geconfronteerd met een situatie waarin het immuunsysteem zich in eerste instantie meer richt op dit kleine deel van het virus, maar na verloop van tijd begint in te beelden dat dit deel van het virus eigenlijk een normaal deel van je lichaam is dat het moet accepteren en negeren, omdat schijnbaar gezonde cellen het eiwit ook tot expressie brengen.

En dat leidt ons tot de grote conclusie:

Het vaccin laat je immuunsysteem vergeten wat het eerder over dit virus had geleerd.

Dus wat gaat er gebeuren?

Nou, over het algemeen is het een goed idee als je een pandemie wilt beëindigen, om de natuurlijke immuniteit van mensen die het virus al hebben gehad niet uit te wissen. Met elke dosis van dit vaccin dat we toedienen, maken we mensen kwetsbaar voor herinfectie en met een voldoende gevaccineerde bevolking, brengen we een toestand van constante circulatie van dit virus op hoge niveaus teweeg. Het is nu al te laat, de meeste mensen in ontwikkelde landen hebben al drie doses van dit vaccin gehad.

Bovendien verminderen we met elke dosis van dit vaccin de reikwijdte van de immuunrespons. Natuurlijke immuniteit verbreedt zich in de loop van de tijd, omdat je B-cellen, die na je natuurlijke infectie nooit meer met het Spike-eiwit in aanraking komen, allerlei subtiele varianten van hun antilichamen gaan aanmaken voor het geval dit virus toch weer opduikt. Met de vaccins blijven we u voortdurend injecteren met de Wuhan-versie van het Spike-eiwit, zodat uw B-celpopulatie uiteindelijk bestaat uit cellen waarvan de antilichamen sterk gericht zijn op dit eiwit, waardoor u kwetsbaar wordt voor varianten.

Door de vaccinatiecampagne hebben we alle reden om aan te nemen dat het virus zich in de nabije toekomst zal blijven verspreiden, waardoor het een enorme kans krijgt om allerlei nieuwe varianten voort te brengen, die nu naar niet-menselijke soorten overspringen, waar ze vervolgens kunnen muteren en weer naar onze soort kunnen overspringen.

In het verleden zijn hele menselijke populaties gedecimeerd door coronavirussen. We zien bewijs van genetische selectie door een eerdere uitbraak van een coronavirus in het genoom van Oost-Aziatische mensen. Je ziet zoiets alleen als een groot aantal mensen aan een virus overlijdt, over een grote periode van tijd. Je ziet het niet als een handvol ouderen gedurende één of twee jaar sterft.

Er is geen garantie dat het weer zal gebeuren, maar bijna alles wat de mens tot nu toe heeft gedaan, heeft deze ramp verder doen escaleren. De Goden straffen overmoed.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Wat gebeurt er als de vaccins averechts beginnen te werken? “De natuur weigert te buigen naar onze wil en het resultaat van dit mislukte experiment zal massale dood zijn”

Volg Frontnieuws op Telegram