Een paar weken geleden bracht het U.S. Army War College een paper uit met een dringende oproep aan de Amerikaanse strijdkrachten om zich aan te passen aan de moderne oorlogsvoering die in het Oekraïense conflict wordt geïnnoveerd, schrijft Simplicius The Thinker.
De paper deed de ronde vanwege enkele opzienbarende bekentenissen, waar we zo op terug zullen komen. Maar wat het belangrijkste is om te begrijpen, is dat het een algemene verschuiving in het denken vertegenwoordigt die zich door het hele Atlantische Westen verspreidt, en dat het samen met verschillende andere belangrijke denktankstukken en aankondigingen van beleidsverschuivingen van de EU, NAVO, enz. werd uitgebracht, die in hun geheel een interne paniek diep in hun structuren vertegenwoordigen, wat resulteert in een dringende behoefte aan een strategiewijziging.
En dit punt is een van de centrale thema’s van de War College paper zelf. De aanhef kan in één zin worden samengevat: de huidige periode die wordt gekenmerkt door het Oekraïense conflict is het grootste “buigpunt” in 50 jaar militaire geschiedenis. De auteurs geloven dat de Yom Kippoer-oorlog van 1973 het vorige meest impactvolle omslagpunt was. Ze vertellen hoe het Amerikaanse leger gedemoraliseerd was door de ervaringen in Vietnam en niet in staat was om zijn doelstellingen te halen, gevolgd door het feit dat Israël in de Jom Kippoer-oorlog bijna verloor van een door Sovjets uitgerust Egypte.
Als een zeer korte en te algemene achtergrond, hoewel Israël officieel de Jom Kippoer Oorlog “won”, bereikte Egypte in feite de meeste van zijn politieke doelen, namelijk het innemen van wat land ten oosten van Suez om uiteindelijk het schiereiland Sinaï terug te nemen, wat ook gebeurde. En hoewel Egypte grote blunders maakte waardoor een deel van hun leger werd weggevaagd, bewees de oorlog uiteindelijk aan Israël, de VS en bondgenoten dat de toekomst gevaarlijk zou worden, omdat de Arabieren veel sterker werden, vooral met steun van de Sovjet-Unie. In feite, voor iedereen die geïnteresseerd is, is er puur toevallig een nieuw artikel van een week geleden in de Jerusalem Post over de ironie dat jaren later Israël de Jom Kippoer Oorlog als een sombere ervaring ziet, terwijl het in Egypte als een grote overwinning wordt gevierd.
Hoe dan ook, het War College legt uit dat als gevolg van deze periode, de VS de TRADOC (United States Army Training and Doctrine Command) school oprichtte. Dit is eigenlijk een netwerk van scholen die de taak hebben om nieuwe operationele doctrines te creëren om het Amerikaanse leger voor te bereiden op toekomstige conflicten. Kortom, ze waren geschrokken van de ontwikkelingen van de afgelopen jaren en hadden een manier nodig om de concurrentie “voor te zijn”. Dit resulteerde in een reeks nieuwe doctrines zoals de AirLand Battle waarover ik uitgebreid heb geschreven in deze eerdere ontleding van een intern denkwerk van de VS:
Ontleding van de nieuwe analyse van de militaire evolutie van Rusland door de denktank van West Point
Het Modern War Institute van West Point – een soort denktank onder voorzitterschap van Mark Esper en onderdeel van het Department of Military Instruction – heeft een zeer interessante diepgaande analyse van de Russische slagveldinnovaties in de SMO gepubliceerd, genaamd: THE RUSSIAN WAY OF WAR IN UKRAINE: A MILITARY APPROACH NINE DECADES IN THE MAKING. – Lees volledig verhaal
Hun punt culmineert als volgt:
De nieuwe organisatie van DePuy (TRADOC) werd belast met het bestuderen van de Jom Kippoer-oorlog om concepten te ontwikkelen, veranderingen in aanschaf en materieel te stimuleren en het leger voor te bereiden op het voeren van een moderne oorlog.
Minister van Defensie James R. Schlesinger, Abrams en DePuy erkenden dat het leger zich op een kritiek punt bevond en dat alleen een monumentale verschuiving de strijdkrachten kon voorbereiden op het veranderende karakter van oorlog. Het zou nog 50 jaar duren voordat het volgende grote keerpunt zich zou voordoen, dat aangaf dat er veranderingen nodig waren in doctrine en materieel.
Vijftig jaar later staat het leger voor een nieuw strategisch keerpunt, een keuze om de fundamentele manier waarop het Amerikaanse leger zich voorbereidt op de volgende strijd, te veranderen. Terwijl de defensie-industrie 20 jaar van counterinsurgency-operaties achter zich laat en een toekomst van grootschalige gevechtsoperaties begint te omarmen, brengt het voortdurende conflict tussen Rusland en Oekraïne het veranderende karakter van oorlogsvoering in scherp reliëf – een toekomst van oorlogsvoering die wordt gekenmerkt door geavanceerde autonome wapensystemen, kunstmatige intelligentie en een slachtofferaantal dat de Verenigde Staten sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer heeft meegemaakt.
Ze stellen verder dat de oorlog een wake-up call is geweest voor het leger, dat een grote “cultuurverandering” nodig heeft om de ontwikkelingen op het slagveld volledig te internaliseren en te omarmen. En in feite komt dit rapport van het War College op verzoek van en onder auspiciën van TRADOC.
De algemene kern van hun belangrijkste punt van zorg is iets wat we allemaal al wisten, en waar ik voortdurend over geschreven heb, onder andere in het eerder gepubliceerde rapport. Het is het feit dat de afgelopen twee decennia van Amerikaanse militaire acties in het buitenland niets meer waren dan veredelde politieacties tegen opstandige bedreigingen, waarbij het voornamelijk ging om COIN (Counter Insurgency) training, tactieken en algemene strategische doctrine.
Ze begrijpen nu dat jarenlang vechten op een manier waarbij signaaloverheersing en luchtoverheersing heersten, de VS in staat stelde ongedisciplineerd en laks te worden en zich nooit zorgen te hoeven maken dat ze op welk gebied dan ook “bestreden” zouden worden. Dit is hetzelfde punt dat Dr. Philip Karber maakte in zijn West Point Talk, waar hij herhaaldelijk benadrukte hoe helder de achterste logistieke en C2/C3-punten van het Amerikaanse leger “gloeien” in het elektromagnetische spectrum, en hoe gemakkelijk dit gezien en gelokaliseerd kan worden door Rusland of een andere geavanceerde troepenmacht.
De Russisch-Oekraïense oorlog maakt duidelijk dat de elektromagnetische signatuur van de commandoposten van de afgelopen 20 jaar niet opgewassen is tegen het tempo en de precisie van een tegenstander die beschikt over sensorgebaseerde technologieën, elektronische oorlogsvoering en onbemande luchtsystemen of toegang heeft tot satellietbeelden.
Het artikel onthult dat Oekraïense bataljonscommandoposten momenteel naar verluidt uit slechts zeven soldaten bestaan die zich ingraven en twee keer per dag van positie wisselen.
Een ander aanvullend nieuw rapport bevestigt dit:
In dit artikel wordt JRTC’s (Joint Readiness Training Center) Brigadier General David Gardner geciteerd:
Legerformaties leren op hun beurt om zich aan te passen, onder andere door hun communicatieapparatuur zo min mogelijk te gebruiken. “In het verleden waren het alleen verkenners die in radiostilte gingen,” zei Gardner. “Nu zien we dat bij hele formaties.”
Formaties passen zich ook aan door hun communicatie te veranderen – door parabolische antennes te gebruiken om radiogolven te richten, door glasvezelkabels te gebruiken en door te proberen het patroon van ander signaalverkeer in het gebied te volgen om niet op te vallen, aldus Taylor.
Gardners belangrijkste punt van zorg over het moderne slagveld is de volledig “transparante aard” ervan – niets wat u doet kan echt verborgen worden, tenminste niet met enig gemak en niet zonder grote onevenredige inspanning.
Terugkerend naar het rapport van het War College, komen we nu bij het meest in het oog springende deel dat de ronde heeft gedaan op het internet. De grimmige bekentenis dat de VS in een ongekende oorlog met een hoge intensiteit als het Oekraïense conflict, 3.600 slachtoffers per dag kan verwachten:
Ter vergelijking: de Verenigde Staten hebben ongeveer 50.000 slachtoffers gemaakt in twee decennia van gevechten in Irak en Afghanistan. Bij grootschalige gevechtsoperaties zouden de Verenigde Staten in twee weken met hetzelfde aantal slachtoffers te maken kunnen krijgen.
Ten eerste lijkt dit een interessante bekentenis van wat zij waarschijnlijk geloven dat het werkelijke dagelijkse aantal slachtoffers in Oekraïne is, inclusief alle gewonden. Maar misschien ook een erkenning dat de VS uiteindelijk zelfs nog meer slachtoffers kunnen oplopen, omdat ze op dit moment niet de mogelijkheid hebben om zich zo efficiënt te verspreiden en te decentraliseren als Oekraïne. Om nog maar te zwijgen van het algemene begrip dat in een oorlog tussen de VS en Rusland, de laatste niet met “fluwelen handschoentjes” zou vechten zoals het nu doet met Oekraïne, dat het ziet als een broederoorlog en bepaalde missieprioriteiten heeft om het aantal burgerslachtoffers en de schade aan de infrastructuur te beperken in een land dat het daarna wil bezetten en annexeren. Dat zou allemaal het raam uitgaan tegen de VS of de NAVO.
Maar zet dat eens in perspectief. Dat is het officiële Army War College dat toegeeft dat ze tegen Rusland in één dag meer slachtoffers zouden oplopen dan tijdens de twintig jaar durende Afghaanse oorlog (2001-2021). Dit zou u moeten vertellen hoe ernstig de Amerikaanse planners in het geheim verontrust zijn door de capaciteiten van Rusland in het Oekraïense conflict.
Volgens het rapport kan de VS in slechts twee weken 50.000 slachtoffers oplopen. Maar het grootste probleem is dat er dagelijks 800 rekruten nodig zijn om zo’n oorlog te kunnen voeren, terwijl er toch gewezen wordt op grote tekortkomingen in het huidige reservesysteem:
De Individual Ready Reserve, die in 1973 700.000 en in 1994 450.000 man telde, is nu 76.000 man.
Het gaat verder:
Deze aantallen kunnen de bestaande gaten in de actieve troepenmacht niet opvullen, laat staan eventuele vervanging van slachtoffers of uitbreiding tijdens een grootschalige gevechtsoperatie. Dit betekent dat het concept van een volledig vrijwillige strijdkracht uit de jaren 1970 zijn houdbaarheidsdatum heeft overschreden en niet meer past bij de huidige operationele omgeving. De technologische revolutie die hieronder beschreven wordt, suggereert dat deze troepenmacht verouderd is. De behoefte aan troepen voor grootschalige gevechtsoperaties zou wel eens een herconceptualisering van de vrijwilligersmacht uit de jaren 1970 en 1980 kunnen vereisen en een verschuiving naar gedeeltelijke dienstplicht.
Wat het meest interessant is, is dat deze publicatie komt te midden van een tijdige en duidelijk gecoördineerde druk van andere publicaties om het Amerikaanse publiek voor te bereiden op de noodzaak van een nieuwe toekomstige dienstplicht om de uitgeputte Amerikaanse strijdkrachten weer aan te vullen.
Military.com blies een paar maanden geleden voor het eerst op de noodzaak hiervan:
Zij argumenteren dat het vertrouwen in het leger op zijn laagste punt is en dat de diverse takken hun jaarlijkse quota aan rekruten niet kunnen vullen. Een “beperkte dienstplicht” zou hen kunnen helpen hun aantallen in te halen. Dit komt toevallig overeen met het rapport van het War College waarin staat dat:
…het Amerikaanse leger wordt geconfronteerd met een trieste combinatie van een rekruteringstekort en een krimpende individuele parate reserve. Dit rekruteringstekort, bijna 50 procent in de carrièregebieden van de gevechtswapens, is een longitudinaal probleem. Elke infanterie- en pantsersoldaat die we vandaag niet rekruteren, is een strategisch mobilisatiemiddel dat we in 2031 niet zullen hebben.
Kortom, ze denken aan toekomstige conflicten en hebben al vastgesteld dat Amerika niet eens in de buurt zal komen van het vereiste aantal “lichamen” om het tegen een competente tegenstander op te nemen.
Maar hier is de grootste bom van allemaal. Degenen die mijn werk hebben gelezen, weten dat ik herhaaldelijk heb gehamerd op het feit dat de tweedeling “dienstplichtig vs. contract” een opzettelijke oversimplificatie in het Westen is, bedoeld om het Russische leger te kleineren en te bagatelliseren. Maar het belangrijkste is dat ik erop heb gewezen dat de “volledig professionele” strijdkracht, die wordt gezien als de belichaming van het westerse militaire ideaal, in feite een illusie is die alleen bedoeld is om lokale oproerconflicten in stand te houden, en dat “volledig professionele” strijdkrachten geen schijn van kans maken in grootschalige totale oorlogsscenario’s.
Nu, quelle surprise, het War College rapport is het eens met de volgende bekentenis:
De implicatie is dat het concept van een geheel vrijwillige strijdkracht uit de jaren 1970 zijn houdbaarheidsdatum heeft overschreden en niet meer past in de huidige operationele omgeving. De technologische revolutie die hieronder beschreven wordt, suggereert dat deze troepenmacht verouderd is. De behoefte aan troepen voor grootschalige gevechtsoperaties zou wel eens een herconceptualisering van de vrijwilligersmacht uit de jaren 1970 en 1980 kunnen vereisen en een verschuiving naar gedeeltelijke dienstplicht.
Vertaling: het idee van een volledig vrijwillige/professionele strijdkracht is achterhaald. Grootschalige gevechtsoperaties vereisen op zijn minst een gedeeltelijke dienstplicht. Iedereen die iets waard is op militair gebied had dit allang geweten. Hoe kun je een zeer intensieve oorlogsinspanning met duizenden slachtoffers per dag alleen maar door vrijwillige dienstverbanden volhouden? De Amerikaanse planners zouden dit natuurlijk moeten weten, hun laatste “echte oorlog” – die van Vietnam – had een volledige verplichte dienstplicht, en ze verloren nog steeds. Stel je voor dat je zo’n oorlog zou voeren zonder dienstplicht of “dienstplichtigen”?
Maar het fatale probleem voor de VS is nu dat de nationale trots en het algemene moreel op hun laagste punt zijn, waarschijnlijk historisch gezien. En dan hebben we het er nog niet eens over dat de bevolking die in aanmerking komt voor de dienstplicht nu overwegend te ziek en te zwak is om zelfs maar in aanmerking te komen voor de dienstplicht, waardoor er een voortdurend sluipend regiem van versoepelingen van de normen nodig is.
De laatste cijfers zijn niet alleen “zorgwekkend”, ze zijn ronduit catastrofaal, en dat komt uit een officieel DOD-rapport:
In het artikel op Military.com wordt zelfs toegegeven dat de dienstplicht in 1973 werd afgeschaft en vervangen door het “geheel vrijwillige” systeem, voornamelijk als gevolg van de afkeer en vermoeidheid van het Amerikaanse publiek over de oorlog in Vietnam. U ziet hoe de propagandapijplijn werkt: de VS verloren een impopulaire oorlog en werden gedwongen om hun systeem te veranderen. Vervolgens wordt dit systeem in elke militaire publicatie, popcultuurvoorstelling, enz. gewaardeerd als het “superieure” systeem ten opzichte van welk achterlijk systeem dan ook dat Rusland gebruikte. Toch is het duidelijk dat de VS alleen van het Russische systeem verschilden door gebrek aan keuze en onder druk van hun eigen publiek.
Andere publicaties kwamen tot dezelfde conclusie wat betreft het verband tussen het War College rapport en het recente geroezemoes over een mogelijke reactivering van de Amerikaanse dienstplicht:
De waarheid is dat de Amerikaanse strijdkrachten op dit moment in veel opzichten een stuk kleiner zijn en minder klaar voor een groot conflict dan de meeste mensen beseffen. Niet alleen wat betreft de benodigde mankracht en de strategische industriële capaciteiten, die we hier al eerder uitvoerig hebben besproken, in de productie van wapens, etc., maar ook wat betreft de huidige beschikbare uitrusting.
Om maar een voorbeeld te geven, zonder in het onkruid van de details te verzanden, hier is de eigen 2024 audit van het Amerikaanse leger voor haar huidige landstrijdkrachten, die een schokkend schamele hoeveelheid zware bepantsering laat zien:
Het toont een miezerige ~970 operationele Abrams tanks, de rest staat in opslag. Hun strijdkrachten zijn verdeeld over slechts 31 actieve brigadegevechtsteams.
U denkt misschien dat de mariniers ook Abrams hebben, maar die zouden ze enkele jaren geleden allemaal aan het leger hebben afgestaan na de overgang naar een amfibische troepenmacht.
De eigen Army Times krant van het Amerikaanse leger berichtte vorig jaar over de problemen en stelde dat de “rekruteringscrisis” het leger heeft doen krimpen tot slechts 445.000 in oktober 2023, wat een herstructurering van hun BCT’s vereist.
De cijfers vallen uiteen in slechts 11 ABCT’s (Armor Brigade Combat Teams), die elk 6 gepantserde compagnieën van elk ongeveer 15 Abrams tanks hebben, of 87 tanks per ABCT. Dus 87 x 11 = 957, wat ongeveer overeenkomt met de bovenstaande grafiek.
Dat is extreem weinig voor een moderne oorlog tegen een macht als Rusland die, zelfs volgens Westerse bronnen, naar verluidt duizenden tanks verloren heeft en gewoon doorgaat. Ook zijn die magere 900 Abrams tanks niet allemaal de meest geavanceerde varianten – in feite zijn veel ervan oude M1A1’s. Oekraïne zou sinds juni meer dan 400-500 tanks of meer hebben verloren in het tegenoffensief. Dat zou neerkomen op bijna de helft van de huidige actieve bepantsering van het Amerikaanse leger in drie maanden tijd.
Maar om terug te komen op het rapport van het War College. Wat zijn, gezien deze problemen, hun voorschriften voor de toekomst? Om eerlijk te zijn, lijkt het een vrij anemische lijst met suggesties, waarvan sommige twijfelachtig zijn, en waarvan er geen enkele een wondermiddel is. Ze geloven dat de strijdkrachten nauwere banden moeten ontwikkelen met privébedrijven die verantwoordelijk zijn voor veel van de klasse van oorlogssystemen, van open-source inlichtingen, drones, enz. Ze lijken te geloven dat dit soort samensmelting van privé en militair integraal is voor het winnen van toekomstige gevechten, alleen al door de manier waarop crowd-sourced gegevens en satellietbedrijven Oekraïne hebben geholpen om ISR-commando’s te krijgen in het huidige conflict.
Natuurlijk negeren ze de talloze valkuilen en kwetsbaarheden van het te zwaar leunen in zo’n verleidelijke val. Ik heb er al veel beschreven. De Pentagon-papers toonden aan dat de Amerikaanse inlichtingendienst vaak vertrouwde op openbrongegevens van amateur “BroSinters”, vaak – of durf ik zelfs te zeggen meestal – in hun nadeel. Bijvoorbeeld het gebruik van frauduleuze Oryx-cijfers voor het berekenen van de Russische verliezen, waaruit vervolgens de strategie en het beleid werden samengesteld. Of het gebruik van de overvloed aan amateur OSINT-accounts die gespecialiseerd waren in het topografisch in kaart brengen van Ruslands Surovikin-linie in Zaporozhye, wat leidde tot catastrofale misrekeningen en onderschattingen van Ruslands strategische verdediging.
Het is een feit dat de Amerikaanse strijdkrachten, geconfronteerd met rampzalige tekorten en gebreken, geen andere keuze hebben dan veel van hun toekomstige oorlogsvoeringscapaciteit te “outsourcen” – of dat nu aan privébedrijven is, aan open source collectieven op het internet, enz. Een van de fatale gebreken die hierdoor ontstaat is een poreus systeem zonder operationele veiligheid. Dit werd bewezen door de Pentagon lekken eerder dit jaar, toen bleek dat door de enorme hoeveelheid externe aannemers die nodig zijn om aan de interne systemen van de Amerikaanse strijdkrachten te werken, het simpelweg onmogelijk was om beperkingen in het toegangsprotocol op te nemen die het labyrint van informatiepijplijnen volledig zouden beschermen.
Maar de planners van het leger willen zich hier wel in verdiepen. De hele sectie die ik zojuist samenvatte, had als kop “Groter gebruik van niet-gerubriceerde inlichtingen”.
Een ander enigszins humoristisch recept is om een interne “handleiding voor handleidingen” te maken met behulp van “generatieve AI” – u weet wel, zoals ChatGPT:
DePuy’s “hoe te vechten” handleidingen uit het verleden opnieuw uitgevonden als chatplatforms gevoed door generatieve AI-kennisbanken en gelaagd bovenop rotaties van het Nationale Trainingscentrum, divisie- en korpsgevechtsoefeningen en training van kleine eenheden zou dienen als de ultieme convergentieactiviteit.
Het andere aanvullende artikel dat ik eerder aanhaalde, laat zien hoe dit al getraind wordt in Amerikaanse legercentra:
Tijdens een recente oefening gebruikten de OPFOR-troepen van Taylor het AI-taalmodel ChatGPT om vijandelijke sprekers te creëren op de kunstmatige sociale mediasite die het oefenterrein gebruikt. De AI-vijandelijke minister van Defensie raakte verzeild in een tweet-oorlog met de legereenheid.
Dus dit is hun antwoord? Tweet-oorlogen met ChatGPT? Ik ben niet onder de indruk. Hoewel dit in sommige opzichten niet veel verschilt van wat Oekraïne al meemaakt. Een recent artikel in Le Monde beschreef hoe “teleurstellende” NAVO-instructeurs gedwongen werden om oplossingen “op YouTube” te zoeken om hun Oekraïense leerlingen te helpen:
🇺🇦 “Oekraïense leger is teleurgesteld over training van NAVO-instructeurs” -Le Monde
“Er zijn verschillende gevallen geweest waarbij (NAVO-instructeurs) naar YouTube gingen om oplossingen te zoeken, vooral bij het plannen van operaties of het oplossen van meningsverschillen.”
Volgens een Oekraïense soldaat die in het Westen is opgeleid, weten de instructeurs zelf niet altijd hoe ze moeten handelen in onvoorziene situaties.
De situatie met luchtverkenning door drones is het meest betreurenswaardig, de instructeurs beweren dat dit niet is opgenomen in het trainingsprogramma van de NAVO, hoewel deze discipline een integraal onderdeel is van de oorlog in Oekraïne.
Welnu, met generaals als Milley aan het hoofd van de VS, veronderstel ik dat u net zo goed ChatGPT kunt gebruiken om uw offensieve strategie in een toekomstige oorlog te construeren – het zal waarschijnlijk meer succes hebben dan onwetende, gepolitiseerde, “woke” generaals en commandanten.
Het is natuurlijk wel duidelijk dat dit degene is die niet alleen het artikel heeft geschreven, maar ook de “Directeur Strategie en Planning bij U.S. Special Operations Command Central” was:
Ironisch genoeg wordt de tweede auteur van het document vermeld als John A. Nagl, wiens voornaamste referenties hem vermelden als een wereldberoemde expert op het gebied van “counter insurgency”. Ik denk dat we het probleem in de kern van de moderne Amerikaanse militaire doctrine beginnen te zien. U hebt een diversiteit in dienst en een COIN-op die uw strategieën schrijft om de twee supermachten Rusland en China te verslaan. Natuurlijk is dit endemisch voor het Amerikaanse leger en zal het, in tegenstelling tot wat er verandert, alleen maar erger worden. De letterlijke eerste openbare toespraak van Milley’s nieuwe vervanger als topgeneraal Charles Q. Brown ging bijvoorbeeld over het aannemen van diversiteit in het leger. Dat komt bovenop het feit dat hij al lang bekend stond als nog “wakkerder” dan Milley zelf, en dat wil wat zeggen:
Dit is niet om het onderwerp politiek te maken, maar eerder om te benadrukken dat het Amerikaanse leger in een terminale neergang zit omdat de primaire focus van het leger nog steeds gericht is op identiteitspolitiek, het voldoen aan quota’s daarvoor en andere zaken die niet thuishoren in een leger, of in ieder geval niet de belangrijkste zorg zouden moeten zijn van het leiderschap. Natuurlijk wrijven Rusland en China zich in de handen bij het totale gebrek aan initiatief van hun belangrijkste tegenstander.
Het laatste deel van het War College rapport herhaalt de roep om grote verschuivingen in leren en trainen vanaf dit historische “buigpunt”. Het War College gelooft dat de voormalige AirLand Battle doctrine nu een AI-doctrine voor landstrijd zal worden dankzij wat Rusland hen heeft geleerd:
Het AirLand Battle-concept dat is afgeleid van de Jom Kippoer-oorlog (na de mislukte uitstap naar Active Defense) kan nu veranderen in een kunstmatige intelligentie-landgevecht dat is geïnspireerd door de Russisch-Oekraïense oorlog en een toekomst van grotendeels onbemande of op afstand bemande grondgevechtsvoertuigen.
Deze verschuiving is een interessante afspiegeling van wat er gebeurde in de Golfoorlog, waar Rusland toekeek hoe de VS Irak op een ‘nieuwe’ en onvoorziene manier versloegen, waardoor Russische oorlogsopleidingen en denktanks in paniek raakten om hun ideeën over hoe een toekomstige oorlog eruit zou kunnen zien te herconfigureren. Ik schreef hier over de ideeën die ze uit die leerervaring opdeden – en de meeste ervan bleken zeer accuraat voor het conflict van vandaag.
Nu iets over de nieuwe Rand paper, die te maken heeft met het thema van risico-escalatie in de oorlog in Oekraïne. Er zijn hier maar een paar belangrijke punten om uit te zoeken. Het belangrijkste is Rand’s lijst van de 3 belangrijkste soorten escalatiescenario’s die zich kunnen voordoen:
Nogmaals, om dingen met de actualiteit te verbinden, is het interessant dat ze ervoor kozen om zich juist nu op dit gebied te richten. De reden hiervoor is dat Groot-Brittannië gisteren nog voor opschudding zorgde door te verklaren dat ze “adviseurs naar Oekraïne” zullen sturen. Nu bespreekt Rand, als in een ander goed getimed bericht, wat er zou gebeuren als Rusland NAVO-functionarissen in Oekraïne zou doden.
Het is ook een vreemde timing gezien de recente verklaringen van Medvedev, die zelf weer volgen op een grote provocatie van Duitsland met betrekking tot de Taurus-raket, dat Rusland wettelijk toestemming zou krijgen om Duitse faciliteiten buiten Oekraïne aan te vallen in ruil voor het standpunt van Duitsland dat Oekraïne de Taurus-raketten mag gebruiken om doelen in Rusland zelf aan te vallen.
Zulke provocatiekettingen worden meestal zwaar gepland en georkestreerd door het Westen, zoals de hele Oekraïense oorlog in het begin was. Dat komt omdat het heel elementair is om de drukpunten van een land en hun verklaarde doctrinaire reacties op die punten te kennen, en daar dan naar te handelen om het land te provoceren zodat het precies doet wat u wilt dat het doet.
We hebben het er lang over gehad dat wanneer Oekraïne eindelijk op de rand van totale capitulatie staat, er een gevaarlijke periode van verhoogd risico zal zijn voor een grote valse vlag van het Westen om hen te redden. Gezien de timing en het feit dat Oekraïne nu een neerwaartse fase lijkt in te gaan, lijkt het Rand-rapport mij bijna prescriptief van aard, d.w.z. een subtiel “duwtje” in de rug van clandestiene beleidsmakers om een fase van operaties te beginnen die Rusland zouden kunnen provoceren en uitlokken tot een noodzakelijke “overreactie” die de weg zou kunnen bereiden voor een of andere vorm van interventie om Oekraïne te redden.
Merk op hoe letterlijk elk van hun punten gebieden zijn waar ze onlangs zelf zijn begonnen met escaleren. Toch karakteriseren ze het hier op een manier van een preventief excuus om zichzelf later een ingebakken absolutie te kunnen geven, mochten de zaken zo uit de hand lopen als ze hebben geschetst.
Neem bijvoorbeeld #1: een Russische aanval zou NAVO-functionarissen in Oekraïne kunnen doden, waardoor NAVO-leden een “collectieve reactie” in gang zouden zetten. Proberen ze letterlijk openlijk NAVO-leden ideeën te geven over wat ze moeten doen? En hun eigen NAVO-lid, het VK, heeft net aangekondigd adviseurs naar het front te sturen in een veel meer betrokken rol, wat de zelfvervulling van deze profetie wel erg zou forceren.
#2: Agressieve Russische manoeuvres tegen NAVO-verkenningsvliegtuigen in de Zwarte Zee. Iedereen die het conflict de laatste tijd heeft gevolgd, weet dat vooral rond de tijd van de grote aanvallen op de Krim, de NAVO-verkenningsvluchten in de Zwarte Zee bijzonder en uitzonderlijk provocerend zijn geworden. Dit omvat een toename van het aantal, nauwere vluchten naar de Krim, evenals nieuwe AWACS-tracks in Litouwen en Roemenië, om nog maar te zwijgen van de eerste aankondiging dat Franse verkenningsvliegtuigen ook zijn begonnen met deelname in het Zwarte Zeegebied.
Opnieuw zien we dat ze de zelfvullende dialectiek lijken te bevorderen. Ze voeren opzettelijk de druk op Rusland in een bepaald gebied op om een overreactie af te dwingen en voorspellen dan de gevolgen in een denkoefening om later met terugwerkende kracht te “bewijzen” dat ze de agressieve/illegale/barbaarse escalaties van Rusland al die tijd al hadden voorzien.
#3: Rusland vat een NAVO-actie verkeerd op als het begin van een interventie. Wel, eens kijken – zou Rusland de letterlijke aankondiging van NAVO-laarzen op de grond, onlangs gedaan door niemand minder dan de minister van Defensie van het Verenigd Koninkrijk – één van de meest belangrijke en machtige nucleair bewapende NAVO-leden – misschien verkeerd kunnen opvatten als het begin van een soort interventie? Hoe kunt u dat niet “verkeerd opvatten”?
Bedenk dat in de warboel van de zeer provocerende aankondiging van de Britse minister van Defensie, het belangrijkste deel over het hoofd werd gezien. Iedereen concentreerde zich op de verklaring over het verplaatsen van laarzen op de grond “verder naar het oosten” in Oekraïne in plaats van alleen maar instructeurs in de westelijke regio. Maar het gedeelte waarin hij aankondigde dat hij de Royal Navy naar de Zwarte Zee zou brengen, werd volledig genegeerd:
Na een reis naar Kiev vorige week onthulde de heer Shapps ook dat hij met Volodymyr Zelensky, de Oekraïense president, had gesproken over hoe de Britse marine een rol zou kunnen spelen bij het verdedigen van commerciële schepen tegen Russische aanvallen in de Zwarte Zee.
Laten we het even samenvatten. Het VK kondigt een zeer provocerende verschuiving aan om zichzelf en hun marine in de oorlog te betrekken, en dan brengt Rand toevallig een nieuw artikel uit waarin wordt beschreven hoe het Rusland is die binnenkort wanhopig kan “escaleren” door on-uitgelokte aanvallen op NAVO-troepen te lanceren?
Het is duidelijk dat ze een ingebouwd excuus proberen te creëren om Rusland de schuld te geven van elke toekomstige escalatie.
Hier is de laatste grafiek uit hun rapport, met alle potentiële escalatiedynamieken die zij voorzien:
Interessant is dat in het uitgebreide aanvullende rapport wordt toegegeven dat Rusland op dit moment eigenlijk geen reden heeft om te escaleren, omdat ze zichzelf perfect voorstellen dat ze de oorlog nog steeds winnen door middel van uitputting:
Rusland gelooft dat het nog steeds een pad heeft om zijn doelen in Oekraïne te bereiken. Op dit moment lijkt er in het Kremlin nog steeds de perceptie te bestaan dat Rusland door voortdurende mobilisatie en het potentieel om Oekraïne en belangrijke NAVO-landen te overtreffen op het gebied van cruciale munitie, een lange, slijpende uitputtingsslag kan winnen, zonder verdere risico’s van NAVO-interventie te lopen. De NAVO rechtstreeks aanvallen en hopen dat de reactie een vermindering van de steun voor Oekraïne zou zijn in plaats van een toename, of zelfs een directe deelname van de NAVO aan de oorlog, zou voor Rusland een enorm risico zijn. Zolang Moskou gelooft dat het andere, plausibele wegen heeft om zijn doelen in de oorlog te bereiken, zal het zulke risico’s misschien liever vermijden.
Maar dit lijkt een vreemde dichotomie te benadrukken: aan de ene kant lijkt het hele rapport, met de titel Escalatie in de oorlog in Oekraïne, in overdrive te gaan in een poging om lezers en beleidsmakers ervan te overtuigen dat Rusland omringd is door een overvloed aan escalatieopties, insinuerend dat het geen andere keuze zal hebben dan een van deze opties te gebruiken naarmate het steeds ‘wanhopiger’ wordt in de oorlogsinspanningen. Maar aan de andere kant geven ze toe dat Rusland eigenlijk geen reden ziet om te escaleren.
Hieruit kunnen we concluderen dat de werkelijke huidige koers in Westerse militaire commandocentra en thinktank-land draait om het vinden van verdere drukpunten en manieren om Rusland te laten escaleren op een manier die de wereldwijde perceptie tegen Rusland zou kunnen keren, en die een verdere NAVO-interventie van de een of andere soort zou kunnen rechtvaardigen om Oekraïne te redden. In zekere zin lijkt dit rapport, zoals ik al eerder aangaf, meer op een handboek of handleiding over hoe Rusland ons de casus belli kan geven om onze eigen provocaties en escalaties op te voeren om een spartelende AFU te redden.
Wat het uiteindelijk benadrukt, is het feit dat het Westen erg geïrriteerd en geïrriteerd lijkt door de stoïcijnse, gemanierde aanpak van Rusland in deze oorlog. Ze zijn buiten zichzelf en kunnen niet geloven dat Rusland zo’n verwoestend, langdurig conflict op zo’n kalme en afgemeten manier kan uitvechten, zonder grote politieke, maatschappelijke en economische onrust die hen van hun stuk brengt en de rijpe golf van onrust creëert die een onevenwichtige “escalatie” nodig zou maken, die een grote blunder zou blijken en de watertandende NAVO-denkers een enorm cadeau zou geven.
In het licht hiervan is het Westen dus van plan om Rusland met alle mogelijke middelen over te halen om zichzelf in de voet te schieten door buitenproportioneel te reageren op een van de geplande provocaties die ze in petto hebben, om zo een reden te geven voor een interventie om Oekraïne te redden. Dit hoeft nog niet iets van maximale proporties te zijn, zoals een volledige NAVO-invasie of iets dergelijks. Nee, zelfs de rechtvaardiging van verdere verhoogde steun, of de activering van dodelijker strategisch wapentuig dat aan Oekraïne wordt geleverd, zou voldoende zijn.
Vergeet niet dat een groot deel – misschien wel het grootste deel – van de steun van het Westen bestaat uit het overtuigen van hun eigen publiek en wetgevers om steeds provocatievere wapenbeloften te rechtvaardigen. Zelfs het uitlokken van een relatief kleine Russische onbezonnen reactie zou gebruikt kunnen worden om vermoeide Westerse bevolkingen te overtuigen warm te lopen voor de overhandiging van dingen als ATACMS of andere voorwerpen.
Natuurlijk vind ik dit allemaal een relatief zinloze oefening en een strategisch doodlopende weg, omdat ik niet denk dat ze nog veel te overhandigen hebben dat iets zou kunnen veranderen aan het nu uitgekristalliseerde verloop van dit conflict. De enige andere potentiële spil die ik uit het Rand-document kon halen en die mogelijk de as van een strategie zou kunnen vormen, is het laatste punt op hun lijst met escalatieopties: Optie G.
Deze luidt: Oekraïne breidt zijn aanvallen binnen Rusland uit. Motivatie: De binnenlandse politieke kosten voor het Russische leiderschap verhogen.
Dat vat zowat de enige realistische optie samen die ze nog hebben, en gezien de recente trends lijkt het een van de hoofdlijnen te zijn waar ze voor gaan. Ik verwijs naar de andere grote recente provocatie, de verklaring van het Duitse Bondsdaglid Marie-Agnes Strack-Zimmermann dat Oekraïne het recht heeft om Russisch grondgebied te bestoken met Duitse Taurus-raketten. Als we deze twee zaken samenvoegen, kunnen we alleen maar tot de conclusie komen dat de voortschrijdende drang van Oekraïne om steeds dieper op Russisch grondgebied toe te slaan niets te maken heeft met strategische of militaire overwegingen, maar volledig draait om Rand’s beoordeling van het “uitoefenen van politieke druk op het Russische leiderschap”.
Ze geloven namelijk dat ze door diep in Rusland toe te slaan genoeg angst, paniek en publieke onrust kunnen veroorzaken om de Russische burgers te dwingen druk op de regering uit te oefenen om de oorlog te beëindigen, of simpelweg genoeg impopulariteit kunnen creëren om Westerse inlichtingendiensten mogelijkheden te geven om de belangrijkste leiders af te zetten, of dat nu door verkiezingen, omverwerping, enz. is. Helaas heeft dit vrijwel geen kans om enig effect te hebben, omdat het Russische publiek ofwel niets geeft om de stakingen, inclusief die in het hart van Moskou, of er gewoon meer solidariteit door krijgt.
De “populistische” panderende reactie van Dmitry Medvedev op beide bovengenoemde provocerende aankondigingen geeft de westerse denktankers waarschijnlijk een sprankje hoop:
Het aantal leidende idioten in NAVO-landen groeit.
Eén nieuwerwetse cretin – de Britse minister van Defensie – heeft besloten om Britse trainingscursussen voor Oekraïense soldaten naar het grondgebied van Oekraïne zelf te verplaatsen. Dat wil zeggen, om van hun instructeurs een legaal doelwit voor onze strijdkrachten te maken. Zich heel goed realiserend dat ze meedogenloos vernietigd zullen worden. En niet als huurlingen, maar als Britse NAVO-specialisten.
Een andere dwaas – het hoofd van het Defensiecomité van de Bondsrepubliek Duitsland met een moeilijk uit te spreken achternaam – eist dat de Khokhobanderieten onmiddellijk van Taurus-raketten worden voorzien, zodat het regime in Kiev het grondgebied van Rusland kan bestoken om de bevoorrading van ons leger te verzwakken. Ze zeggen dat dit in overeenstemming is met het internationaal recht. Nou, in dat geval zouden aanvallen op Duitse fabrieken waar deze raketten worden gemaakt ook volledig in overeenstemming zijn met het internationaal recht.
Deze idioten duwen ons immers actief in de richting van Wereldoorlog III… – Medvedev
Maar helaas, als stoïcijnse beoefenaar van het “lange spel”, betwijfel ik of Poetin hen de ongewone uitglijder zal geven waarop ze rekenen om hun rampzalige Oekraïense campagne te redden. Hoe pijnlijk het voor ons ook is om sommige van de duidelijk opzettelijke provocaties ‘op de wang te nemen’, er blijft een goede kans dat we ergens in de toekomst, na de snelle desintegratie en daaropvolgende capitulatie van Oekraïne – misschien zelfs pas over een jaar of twee – achteraf de wijsheid inzien van de strategie die een nucleaire oorlog heeft voorkomen door een methodische, standvastige en strategisch gedisciplineerde aanpak.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
De kruistocht van de NAVO tegen Rusland raakt de buffers van de werkelijkheid
een hele brok info, maar waar het onder de streep op neerkomt is dat bij een toekomstig conflict of het uitbreiden van het huidige conflict heel veel jongen mensen zullen sterven omdat er geen afdoende bescherming is en geen wapens die dat echt kunnen. Het voor lands veiligheid vertrouwen op oorlogsvoerings “experts” die de Napoleontische oorlogen en alles ervoor en erna hebben geleerd te begrijpen op militairen academies is achterhaald. Achter de linies acties uitvoeren is bijna over, en gevechten in open veld een stommiteit die steeds weer deel is van strategie….kost mensen en spullen, zet geen zoden aan de dijk, enkel meer mensen onder de zoden, en veel meer.
Misschien is de oplossing voor oorlogsvoering zoals bij een oud zuid Amerikaans volk wel om leiders en hun gezinsleden in arena’s te laten vechten/ strijden wie er het haantje mag spelen wel de beste optie….de verliezers sterven allemaal, en de winnaars zijn precies dat. Scheelt hele steden die niet meer van de kaart worden geveerd, generaties jong volk dat iets kan opbouwen en niet grond op zich gekeerd krijgt….defensie kan weg en gezondheid en prettig leven word gefinancierd uit het overgebleven geld. Een leger in stand houden is een gat in het huishoudelijk budget van ene land, net als asieldiertjes verzorgen, levert niks op maar sloopt stukje bij beetje de provisiekast van ene volk dat daardoor steeds zwaarder belast word….tot het touwtje tussen volk en staat breekt….
Oorlog zal als terrorisme moeten worden gevoerd wil iemand nog winnen, dus achterbaks en zonder morele afwegingen. Geneefse verdrag etc…. kan de prullenbak in…was al niks tot weinig waard maar het is een rem op vechten om te winnen.
‘Wat het meest interessant is, is dat deze publicatie komt te midden van een tijdige en duidelijk gecoördineerde druk van andere publicaties om het Amerikaanse publiek voor te bereiden op de noodzaak van een nieuwe toekomstige dienstplicht om de uitgeputte Amerikaanse strijdkrachten weer aan te vullen.’
De enige manier waardoor gedemoraliseerde mensen wakker worden, is wanneer ze de laars van een militair in hun nek voelen. De westerse papa’s en mama’s zullen pas ontwaken en opstaan als hun eigen kindjes in de gehaktmolen worden gegooid.
De hele wereld kijkt mee en komt tot de conclusie dat het westen de agressors zijn en NIET Rusland.
Amerika en hun zionisten vriendjes zijn uitgespeeld op het grote toneel.
De denazificatie van de Ukraine wat Putin nog steeds wil, zal inderdaad het moeilijkste gaan worden.❗️
Zelensky zijn leven staat op het spel als hij moet capituleren dus zal hij NOOIT ENIG VOORSTEL VAN WIE DAN OOK TOEGEVEN. of zelfs maar bespreek baar stellen.
Nu het westen gaat minderen met geld, wordt de oorlog “ verlegd “ naar guerrilla. ❗️
Hun eerste doel zal Rusland zijn met “ grote van Amerika losgepeuterde raketten” , maar ook west Europa en dan de Staten die Zelensky nu al noemt: zoals Hongarije en Slowakije en Polen zullen met de WRAAKLUST VAN DE UKRAINERS KLAPPEN GAAN KRIJGEN.
Het blijft een vreemd volkje, de opvangplaatsen in Nederland lopen alweer vol, om rekrutering te ontlopen. …..
Kijk naar de leeftijden van de mensen die daar binnen komen. ( op journaal)
Wat ook opviel dat de “ winkels” met militaire kleding het druk hebben.
Met een camouflage pak over straat in Ukraine voelt net iets beter dan in je burgerkleren waarin ze je oppakken.
Nu lijkt het op “ verlof” Dit conflikt is nog niet voorbij….