“Ze gaven de ongevaccineerden bewust een lagere zorgstandaard” – Een eerlijke arts spreekt zich uit

Ik ben een arts die zich verzette tegen de valse narratieven rond Covid en een tijdlang leek het erop dat ik verloor. Voordat Covid een publieke realiteit werd, werkte ik als succesvol traumachirurg en chirurgisch IC-arts in het ziekenhuis dat het eerste gediagnosticeerde Covid-geval in Amerika had. Ik werkte als een van de senior chirurgen van een team van 12 chirurgen. Het ziekenhuis en de medische gemeenschap hadden al vóór Covid te kampen met verschillende afwijkingen van de werkelijkheid met narratieven als ‘overal racisme’ en ‘diversiteit zolang het afwijkendheid ondersteunt’, maar het leek de patiëntenzorg niet dramatisch te beïnvloeden, schrijft Dr. Miller.

In 2018-2019 stuitte ik op een fraudeschema van enkele administratieve artsen in ons ziekenhuis dat wel degelijk schade toebracht aan patiënten, dus deed ik aangifte tegen onze ziekenhuisleiding wegens fraude. Evenzo observeerde en ontdekte ik andere samenhangende zaken die schade toebrachten aan patiënten door verschillende andere zorgverleners in ons ziekenhuis die ik aan het licht probeerde te brengen. Ik werd “beloond” met 12 klachten die in een periode van twee weken tegen mij werden ingediend, als vergelding. Deze klachten beschuldigden mij van inbreuken op bijna elk aspect van professioneel gedrag en ethiek. Ze volgden op een van de beheerders die een e-mail verstuurde waarin ze haar collega’s vroeg om “Dr. Miller kwijt te raken”. Geen van deze beschuldigingen hield stand (om te beginnen waren ze allemaal vals), en ik bleef mijn werk zo goed mogelijk doen in deze vijandige situatie, maar het werd steeds moeilijker. Uiteindelijk werd elke klacht afgewezen als ongefundeerd.

Vervolgens had ons ziekenhuis in februari en maart 2020 een groot aantal Covid-patiënten, waaronder begin maart een echte opleving van veel zieke patiënten. Een paar weken later kwam het in het nieuws, maar pas nadat het virus in ons ziekenhuis over zijn hoogtepunt heen was en ons zorgstelsel geen tekorten meer dreigde te vertonen. Daarna ging het helemaal los met hype en angst – ook dit was nadat de echte besmettingsgolf was gepasseerd.

Plotseling werden onze ziekenhuisresultaten en kwaliteitsgegevens verborgen en ondoorzichtig voor ons. Voordien werden bijna alle gegevens openlijk gedeeld en besproken in kwaliteitsvergaderingen. Het ziekenhuis drong ons een narratief op die pure waanzin was en in strijd met alle beschikbare waarnemingen en eerder beschikbare gegevens. Een huiveringwekkend voorbeeld is het volgende.

Ik werkte eind april 2020 een dienst op de ICU (intensive care unit) en had eigenlijk niets te doen omdat meer dan de helft van onze bedden leeg was. We waren alle verpleegkundigen die naar huis wilden gaan aan het ‘laag investeren’ omdat er zo weinig zieke patiënten waren. Ik zat een kop koffie te drinken en te praten met het personeel en een andere IC-arts, die de leiding had, toen de dagelijkse krant werd bezorgd. Voordat de krant werd bezorgd, waren we allemaal ontspannen, vrolijk en merkten we op hoe weinig werk we allemaal hadden. De andere IC-arts pakte de lokale krant met als kop: “Lokale IC overstelpt”. Het artikel verwees naar onze ICU, want wij waren het enige ziekenhuis in de provincie. Hij keek me aan, begon te zweten, raakte in paniek en zei: “Wat gaan we doen? We kunnen dit misschien niet aan!” Ik antwoordde: “Schenk nog een kop koffie in en lach om de idioten die de krant schrijven.” Hij werd zichtbaar overstuur en vertrok om de ziekenhuisadministratie te bellen over de situatie, die bevestigde dat ze medeplichtig waren aan het krantenartikel. Deze collega was een van de medisch directeuren van onze ICU. Ons ziekenhuis en de IC waren niet overvol bij het piekaantal infecties in maart 2020. In feite was de ICU nooit overvol, zelfs niet nadat de verschrikkelijke protocollen waren opgesteld die zoveel patiënten schaadden. Ik wist dat we als medische gemeenschap in ernstige problemen zaten toen klinische leiders de woorden in een krant en ziekenhuisbestuurders meer gingen geloven dan hun eigen ogen en ervaring.

Vervolgens zag ik hoe elk beleid, elke praktijk en elke kwaliteitsmaatstaf die ervoor zorgt dat een trauma- en chirurgisch programma goede patiëntenresultaten oplevert, werd ondermijnd of opgegeven door mijn collega’s en de ziekenhuisadministratie. Ik diende ontelbare klachten in bij onze kwaliteitsafdeling voor walgelijke inbreuken op de zorg die nu schering en inslag werden. Ik kon mijn afgelegde eed om op te komen voor de patiënten niet de rug toekeren. Tussen midden 2020 en 2021 vernam ik, na een lek van informatie van de ondoorzichtige administratie, dat onze onverwachte sterftecijfers meer dan verdubbeld waren voor geïndexeerde traumapatiënten. Het was vreselijk demotiverend om te zien.

Nadat het vaccin eind 2020 was uitgerold, werd het een functioneel mandaat in de bredere gemeenschap, en vervolgens definitief verplicht tegen de late zomer van 2021. De medische gemeenschap in de provincie waar ik werkte (Snohomish, Washington State) begon te weigeren ongevaccineerde patiënten te behandelen, behalve in een ziekenhuissetting. Eerst kon ik niet geloven dat patiënten de toegang tot basiszorg werd ontzegd, maar toen sprak ik met een man in mijn kerk die zowel het bijvullen van zijn diabetesmedicijnen als de behandeling van een sinusinfectie door zijn huisarts werd geweigerd, allemaal vanwege zijn Covid-vaccinatiestatus. Dit was zo onvoorstelbaar dat ik het nog steeds niet geloofde. Zelfs wanneer patiënten het ziekenhuis bereikten, hoorde ik dat de artsen en het personeel op de spoedeisende hulp de opdracht kregen om deze groep patiënten een lager niveau van medische zorg te geven. Het was minder dan acceptabel, en erger nog, minder waardig, dan de zorg die werd gegeven aan andere patiënten vóór en na Covid. Ik moest bij de leiders van de artsen nagaan of zij deze onmenselijkheid goedkeurden. Ik ontdekte dat alle grote gezondheidszorgsystemen in het land hadden ingestemd met deze actie, en de drijvende kracht waren achter het opstellen van het beleid dat van artsen eiste dat zij handelden in strijd met hun eed. Nadat ik dit ontdekt had, verliet ik de medische gemeenschap in de geest.

Samen met mijn pastoor maakten we van onze kerk een gratis kliniek voor de verzorging van mensen die uit de samenleving waren verstoten. Ik kreeg een onafhankelijke verzekering tegen wanpraktijken en we begonnen patiënten te behandelen. De mensen waren wanhopig. We maakten geen reclame, maar er waren zoveel mensen op zoek naar basiszorg dat we moeite hadden om iedereen te zien. Ik deed mijn best om mensen in nood te helpen, maar het was moeilijk. Ik werkte nog steeds fulltime in het ziekenhuis. Ik had gewoon niet genoeg uren in een dag. De meeste mensen voor wie ik zorgde, werden gezien in de kerk – ze kregen een maskerloze glimlach, gebed, steun en gratis medische zorg. Soms stonden er mensen op mijn oprit te wachten als ik ’s morgens vroeg na een nachtdienst of ’s avonds laat na een dagdienst thuiskwam. Wat duidelijk werd als het belangrijkste van onze kliniek is dat onze patiënten moesten worden behandeld als waardevolle mensen, geschapen naar Gods beeld.

Vóór deze ervaring was ik een doorgewinterde (en geharde) subspecialist met de beste reputatie waarop men kon hopen in de ziekenhuizen waar ik werkte. Als andere artsen, gezondheidsmanagers, verpleegkundigen en lokale politici of hun gezinnen chirurgische problemen hadden, werd ik vaak gevraagd om hun zorg te verlenen, zelfs als ik niet ingeroosterd stond. Nadat ons zorgstelsel de eed heeft laten varen die wij als artsen hebben afgelegd, kreeg ik een identiteitscrisis en ben ik me meer gaan toeleggen op de gratis kliniek, op de zorg voor de minderbedeelde patiënten.

Uiteindelijk werd mijn werk in de gratis kliniek, waar ik ongevaccineerde patiënten behandelde, bekend en kwam de ziekenhuisleiding er achter. Vervolgens begon de echte druk tegen mij. Het ziekenhuis reageerde door een onderzoek naar mij in te stellen op basis van samengestelde beschuldigingen van “micro-agressie”. Uiteindelijk kwamen er twee afzonderlijke en onafhankelijke onderzoeken (één door het ziekenhuis, één door de leiding van mijn artsengroep die samenwerkte met het ziekenhuis) naar mijn gedrag. Mijn collega’s, die maanden eerder om mijn hulp en begeleiding hadden gevraagd over zowel professionele als persoonlijke zaken, wilden mij niet meer terugbellen, sms’en of e-mailen, of mij in het openbaar aanspreken, uit angst te worden bestempeld als gelieerd aan mij, terwijl ik in politieke ongenade was gevallen. De onderzoeken zelf en de gevolgen voor mijn reputatie waren de straf. Ik werd door de ziekenhuisadministratie en mijn collega’s als schuldig behandeld, ook al was mijn onschuld bewezen. De onderzoeken spraken mij, mijn gedrag en mijn zorgverlening uiteindelijk vrij, maar lieten de mogelijkheid open van onmiddellijke schorsing of ontslag als ik in de toekomst een “micro-agressie” zou begaan. Uiteraard was dit voor mij een kansloos scenario, aangezien micro-agressie subjectief, ondefinieerbaar, onbewijsbaar en dus onverdedigbaar is. Ik weigerde verder te werken zonder onafhankelijke bemiddelaar, dus betaalde het ziekenhuis graag mijn contract uit in plaats van bemiddeling en herstel.

Los daarvan werd ik in deze periode door een poliklinische apotheker aangemeld bij het State Medical Board omdat ik een twee weken durende kuur fluvoxamine (een antidepressivum) had voorgeschreven om een patiënt te helpen herstellen na Covid. Dit recept was door de Washington State Medical Association verboden als behandeling voor Covid of de gevolgen daarvan. Overigens had de patiënte een positieve reactie en bijna volledig herstel van haar ziekte, maar de apotheker en WSMA leken zich niets aan te trekken van dat gegeven en waren blijkbaar gewoon beledigd dat ik hun protocol overtrad.

Tegen maart en april van 2022 begonnen meerdere andere klinieken in de provincie de zorg voor de meeste patiënten te aanvaarden, ongeacht hun vaccinatiestatus, en dus sloten we de gratis kliniek in mijn kerk af en brachten we de zorg over naar artsen in gevestigde praktijken die nu bereid waren de juiste zorg te verlenen. Aangezien ik was aangegeven bij de staat (hoewel er geen formele aanklacht was ingediend) en ik uit de ziekenhuisgeneeskunde werd geduwd omdat ik ethische geneeskunde uitoefende, wist ik dat het tijd was om de staat Washington te verlaten. De boodschap aan mij was duidelijk: als ik bleef, zou er een formeel onderzoek tegen mij worden ingesteld, waardoor ik geen medische vergunning in een andere staat zou kunnen krijgen. Mijn levensonderhoud zou worden weggenomen. Dus verkochten we onze huis en boot, liquideerden we onze bezittingen en verhuisden we in mei 2022 naar Zuid-Florida. Ik was, en ben, verbitterd over de medische wereld die deze misdaden heeft begaan, dus ik was van plan om op mijn vijftigste met pensioen te gaan en niets meer met de medische wereld te maken te hebben.

Echter, nadat de orkaan in de herfst van 2022 door Florida kwam, begon ik vrijwilligerswerk te doen voor slachtoffers van de orkaan. Dit omvatte ook medisch hulpwerk. Ik realiseerde me dat er nog steeds goeds gedaan kan worden in de geneeskunde, dat mensen zorgverleners nodig hebben, en dat ik van nature een genezer ben.

Dus keerde ik in februari 2023 terug naar de geneeskunde en begon ik te werken als huisarts in een holistische kliniek waar geen enkele patiënt wordt geweigerd. Ik ontdekte dat ik het ook leuk vind om huisarts te zijn. Ik verloor mijn prestigieuze carrière en mijn maatschappelijke positie, maar ik verloor mijn ethiek en integriteit niet. Ik heb mijn beroepseed niet geschonden. Dus uiteindelijk heb ik gewonnen. En ik ben gelukkig.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Ja, je kunt ontgiften van covid “vaccin” spike-eiwitten: hier is hoe

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: