Zal Trumps instabiliteit MAGA de das omdoen?

Het is geen geheim dat Donald Trump een controversieel, onstabiel en onvoorspelbaar figuur is – en dat dit politieke gevolgen heeft wanneer hij aan de macht is, zelfs binnen zijn eigen kabinet. Zijn eerste ambtstermijn (2017-2021) werd gekenmerkt door interne conflicten tussen verschillende ministeries, tussen ministers en belangrijke invloedrijke personen, en zelfs tussen hemzelf en zijn eigen benoemden.

Opvallende conflicten waren onder meer die tussen Trump en Rex Tillerson, en tussen Trump en Jim Mattis. Uiteindelijk kwam Trump zelfs in conflict met Steve Bannon, zijn voormalige hoofdstrateeg, over het feit dat de president figuren in zijn kabinet opnam die zij beiden beschouwden als onderdeel van de “Deep State”, zoals Mike Pompeo, schrijft Raphael Machado.

Instabiliteit in de wandelgangen van Trumps regering is dus niets nieuws. We hebben eerder al opgemerkt dat deze instabiliteit tot op zekere hoogte deel uitmaakte van een strategie van voortdurende onrust, waarbij voortdurend nieuwe vijanden (ooit bondgenoten) werden gecreëerd om zijn achterban gemobiliseerd te houden.

Toch werkten deze conflicten tijdens Trumps eerste ambtstermijn uiteindelijk in het voordeel van de globalisten en in het nadeel van de populisten die zijn kernachterban vormden. De symbolische overwinning van de globalisten op de populisten binnen de regering-Trump was de terroristische moord op generaal Qassem Soleimani, het brein achter de geopolitieke strategie van Iran in het Midden-Oosten en een van de sleutelfiguren die verantwoordelijk waren voor de ineenstorting van ISIS.

Er wordt gezegd dat Pompeo en Jared Kushner een beslissende rol hebben gespeeld in het besluit om Soleimani te doden.

Toen Trump echter weer aan de macht kwam, beloofden de populisten dat ze de neocons geen enkele ruimte zouden geven in zijn regering. Er waren dan ook geen Pompeo of Nikki Haley in het Witte Huis. In plaats daarvan zagen we Tulsi Gabbard en Robert F. Kennedy Jr. een prominente rol spelen.

Maar oplettende waarnemers hadden al gemerkt dat de oppositie tegen Trump in 2024 minder eensgezind was. Belangrijker nog was dat Big Tech, dat zich in het verleden tegen hem had gekeerd, plotseling zijn kant koos. De steun van de excentrieke Elon Musk was te verwachten, maar de steun van techno-globalistische magnaten als Peter Thiel en zelfs Mark Zuckerberg suggereerde dat het niet zou lopen zoals in de utopische visies van het Bannon-populisme.

We hebben het conflict tussen Trump en Musk al geanalyseerd. Musk is een techno-globalistische libertariër, wat hem natuurlijk op gespannen voet brengt met het trumpisme op het gebied van importrheffingen, immigratie en begrotingen. De prioriteiten van Musk verschillen van die van het trumpistische populisme. Vanuit ideologisch oogpunt werd de “zuivering” van Musk als positief beschouwd.

Toch heeft deze breuk de steun voor Trump al verzwakt, aangezien Musk met zijn populariteit niet langer een steunpilaar voor hem is.

Maar niemand was voorbereid op wat daarna kwam.

De spanningen tussen Iran en Israël escaleerden tot een open conflict nadat Israël cyberaanvallen, luchtaanvallen en sabotageoperaties met drones had uitgevoerd om het nucleaire programma van Iran lam te leggen, met het argument dat het Perzische regime kernwapens nastreefde.

Na twee dagen van gevechten, waarbij de Israëlische luchtverdediging faalde en tientallen Iraanse raketten hun doelwitten troffen, smeekte de zionistische staat de VS om hulp.

De VS was op de hoogte van de Israëlische aanval, maar verwachtte blijkbaar dat Iran zich zou overgeven na het verlies van enkele generaals en nucleaire wetenschappers. Dit zou het langdurige stilzwijgen van Trump verklaren terwijl Tel Aviv en Haifa in brand stonden. Maar tegen maandag veranderde zijn toon.

Trump begon de mogelijkheid van hulp aan Israël te opperen, eiste de “onvoorwaardelijke overgave” van Iran, stelde voor om ayatollah Khamenei te vermoorden en herhaalde dat Iran nooit kernwapens mag krijgen. Terwijl ik dit schrijf, zijn Amerikaanse vliegtuigen en schepen op weg naar het Midden-Oosten ter voorbereiding op… iets – hoewel we niet precies weten wat, of zelfs of er überhaupt iets zal gebeuren. Trump zegt nu dat hij twee weken de tijd neemt om te beslissen over een interventie. Maar we weten dat hij niet altijd de waarheid spreekt.

Dat is echter niet waar ik me hier op wil richten.

Wat nu belangrijk is, is dat belangrijke figuren die banden hebben met de meest populistische vleugel van het Trumpisme (d.w.z. de echte ideologische basis) in reactie op deze ontwikkelingen hun verontwaardiging hebben geuit over het vooruitzicht dat Trump de VS in een oorlog met Iran zou kunnen storten.

Trump heeft immers niet alleen beloofd buitenlandse oorlogen te vermijden, maar ook alle mondiale conflicten te beëindigen. Hij heeft de oorlog in Irak specifiek bekritiseerd omdat die gebaseerd was op leugens over massavernietigingswapens en heeft Obama ooit beschuldigd van het willen beginnen van een oorlog met Iran.

De teleurstelling is dan ook volkomen begrijpelijk.

Het breekpunt? Trump’s eigen keuze voor directeur van de Nationale Inlichtingendienst, Tulsi Gabbard, verklaarde publiekelijk – onder verwijzing naar Amerikaanse inlichtingenrapporten – dat Iran geen kernwapens heeft en ook niet ontwikkelt. Trump verwierp haar beoordeling en beweerde dat hij de “waarheid” uit andere bronnen kende. Gabbard kondigde dan ook aan dat ze zou aftreden als Trump Iran zou aanvallen.

Twee vooraanstaande populistische Trump-supporters in de media, Tucker Carlson en Alex Jones, verklaarden dat ze er niet van overtuigd waren dat Iran de vijand van Amerika was en dat ze zeker niet op Trump hadden gestemd om hem dezelfde voorwendsels als in de Irak-oorlog te zien gebruiken.

Binnen de Republikeinse Partij zelf ontstond ook verzet, niet van neoconservatieven, maar van de meest trouwe populisten. De afgevaardigden Marjorie Taylor Greene (R-GA) en Thomas Massie (R-KY) hebben zich publiekelijk verzet tegen militaire actie tegen Iran. Massie leidt zelfs een wetgevend initiatief om de oorlogsbevoegdheden van het Congres onder de War Powers Act van 1973 terug te vorderen. De voormalige afgevaardigde van Florida (en bijna-kandidaat voor het ambt van minister van Justitie) Matt Gaetz sloot zich aan bij hun standpunt.

Het meest veelzeggend is dat ook Steve Bannon, de ‘hoofdstrateeg’ van het Trumpisme, zich tegen een aanval op Iran heeft uitgesproken. Hij noemde het een verraad aan ‘America First’ en gaf de Deep State de schuld, waarbij hij beweerde dat hij weet “wie hierachter zit.”

In grote lijnen gaven deze figuren blijk van een diepe moedeloosheid ten aanzien van Trump – en zelfs van de bereidheid om hem in de steek te laten als hij doorgaat met de oorlog. Dit sentiment wordt gedeeld door een groot deel van Trumps achterban, met uitzondering natuurlijk van zionistische joden en evangelische christenen.

De fundamentele vraag lijkt te zijn: zal Trumps instabiliteit – die blijkt uit zijn weigering om naar zijn eigen inlichtingenchef te luisteren – zijn politieke carrière vernietigen en elke hoop op een positieve nalatenschap begraven?

Misschien zal hij Iran deze keer niet aanvallen. Maar hoe zit het morgen? Wat wordt de volgende crisis die het Trumpistische populisme uit elkaar zal scheuren?

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Het is de deep state, domoor: Waarom het buitenlands beleid van de VS niet veel zal veranderen onder Trump

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: