Israël is nu al bijna twee jaar in oorlog met zijn buurlanden. De laatste ronde begon met de door Hamas geleide terroristische aanslag op 7 oktober 2023. Als reactie daarop lanceerde West-Jeruzalem een agressieve militaire campagne die zich sindsdien heeft uitgebreid tot bijna alle landen in de regio. Door de escalatie staat de Joodse staat opnieuw in het middelpunt van de geopolitieke ontwikkelingen in het Midden-Oosten, ditmaal met Iran, een land dat door strategische voorzichtigheid lange tijd directe confrontaties heeft weten te vermijden. Nu ligt zelfs Teheran onder vuur, waardoor de inzet met de steun van de VS nog veel hoger is geworden. Iran staat voor een grimmige keuze tussen het slechte en het zeer slechte.
Maar dit gaat niet over Iran. Het gaat over Israël, een land dat al decennialang fungeert als de vooruitgeschoven basis van het Westen in het Midden-Oosten. Sinds het midden van de 20e eeuw heeft Israël een bevoorrechte positie ingenomen – een bruggenhoofd van de westerse macht in een onstabiele regio, terwijl het tegelijkertijd diep verstrikt is geraakt in de politiek en rivaliteit van die regio. Het succes van Israël rust op twee pijlers: de onwankelbare steun van de Verenigde Staten en het eigen interne vermogen tot innovatie, militaire kracht en een uniek sociaal model, schrijft Timofey Bordachev.
Die tweede pijler is echter verzwakt. Het duidelijkste teken hiervan is te zien in de demografie: Israël wordt geconfronteerd met een toenemende negatieve migratie. In 2025 zullen naar verwachting ongeveer 82.700 mensen het land verlaten – een stijging van 50% ten opzichte van het jaar ervoor. Het zijn niet de ongeschoolden of de ontheemden die vertrekken, maar de jongeren en hoogopgeleiden. De mensen die nodig zijn om een moderne staat in stand te houden, kiezen ervoor om te vertrekken.
Natuurlijk is Israël niet het enige land met problemen. Net als veel andere ontwikkelde landen worstelt het onder het gewicht van een vervallen neoliberaal economisch systeem. De pandemie heeft de situatie nog verergerd, de kwetsbaarheid van het model blootgelegd en een verschuiving naar een ‘mobilisatiemodel’ van bestuur in de hand gewerkt – een regering die regeert door middel van noodmaatregelen en voortdurende paraatheid voor conflicten. In het Westen in het algemeen zijn oorlog en geopolitieke confrontaties een middel geworden om noodzakelijke systeemhervormingen uit te stellen of te verhullen.
In dit opzicht is Israël een proeftuin geworden voor de opkomende logica van het Westen: permanente oorlog als bestuursmethode. In het najaar van 2023 omarmde het Israëlische establishment dit volledig. Conflict werd niet langer een tactiek, maar een manier van leven. De leiders zien vrede niet langer als het doel, maar oorlog als het mechanisme voor nationale eenheid en politiek voortbestaan.
Hierin weerspiegelt Israël de bredere westerse omarming van conflicten met Rusland en China – proxyoorlogen die worden gekozen wanneer echte hervormingen van de tafel zijn.
Op mondiaal niveau beperkt nucleaire afschrikking hoe ver dergelijke oorlogen kunnen gaan. Maar in het Midden-Oosten, waar Israël rechtstreeks oorlog voert, gelden die beperkingen niet. Daardoor kan oorlog dienen als een drukventiel – politiek nuttig, zelfs als het zelfvernietigend wordt.
Maar zelfs oorlog heeft zijn grenzen. Het kan economisch verval of sociale onrust niet voor altijd verdoezelen. En hoewel conflicten de macht van de elite vaak versterken – zelfs onder incompetente leiders – putten ze ook de nationale kracht uit. Israël verbruikt nu steeds meer van zijn eigen middelen om deze permanente staat van oorlog in stand te houden. De sociale cohesie brokkelt af. Het eens zo geroemde model van technologische en maatschappelijke vooruitgang functioneert niet meer zoals vroeger.
Sommigen in West-Jeruzalem dromen misschien van een ‘herformattering’ van het Midden-Oosten – het hervormen van de regio door middel van geweld en angst. Als dat lukt, zou dat Israël een paar decennia veiligheid en ademruimte kunnen opleveren. Maar een dergelijk resultaat is verre van zeker. Het verpletteren van een buurland neemt de dreiging niet weg, maar brengt verre vijanden alleen maar dichterbij. Het belangrijkste is dat de diepste problemen van Israël niet extern zijn, maar intern, geworteld in zijn politieke en sociale structuren.
Oorlog kan een staat definiëren, ja. Maar zulke staten – Sparta, Noord-Korea – zijn op zijn zachtst gezegd ‘bijzonder’. En zelfs voor hen kan oorlog geen vervanging zijn voor echte diplomatie, beleid of groei.
Heeft Israël, dat altijd in oorlog is, zich echt ontwikkeld? Of is het gewoon in stand gehouden – politiek, militair en financieel – als een onderdeel van het Amerikaanse buitenlandse beleid? Als het deze weg van permanente conflicten en rechts nationalisme blijft volgen, loopt het het risico zelfs die status te verliezen. Het zou kunnen ophouden de brug van het Westen in het Midden-Oosten te zijn en iets heel anders worden: een gemilitariseerde garnizoensstaat, geïsoleerd, broos en steeds meer alleen.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
een regering die regeert door middel van noodmaatregelen en voortdurende paraatheid voor conflicten
Goed stuk hoor, maar dat is hier ook. We lopen af op een eind van een tijdperk. Het duurt lang, maar het komt. Psychopaatjes…, je kan rennen maar we komen je achterna. Corona was niet handig hè, we hebben ze door, misschien niet iedereen maar wel veel. Ook de gevaccineerden.
Er is maar 6% van een land zijn volk nodig om zijn regering of het hele systeen omver te helpen. Kun je nagaan hoeveel SUKKELS er rondlooen in NL. Vies lui arrogant volk. Krijgt precies wat het grotendeels verdient
Die 6% is ongevaccineerd volk. Gevaccineerden zitten in een trauma, ze konden achteraf de overheid niet geloven, de aardige dokters en verpleegsters niet en nu hun eigen lichaam niet.
Voldoende om je hersens compleet gek te krijgen. Schrijf ze maar af.
Helaas kunnen ze er met zijn allen heeeel nonchalant net doen alsof er biks gebeurd is.
Laat komen die volgende plandemie. Es kijken wat er dan gebeurt. Ik ben best benieuwd…..
Israel is al bijna 2 jaar in oorlog? Het moet zijn: Israel is al sinds 1947, vanaf de oprichting van deze terreurbasis, in oorlog!
het zijn ook niet zozeer de burgers maar die debielen van de regeringen met een minderwaardigheids complex
Serieus , laat Ai ze vervangen. En het gebeurt goddank. Ik zie het gebeuren ook inNederland, het regime trekt zich terug in demissionair met dictatoriale bevoegdheden. Denken ze. Er bestaat ook iets van tribunalen?
Het westen loopt zich kapot😂
Overal het zelfde verhaal😂🤣🤣🤣
AI is niks meer als een verrijkte enceclopedy, samengesteld uit archieven die mogelijk…hell…gewoon gemanipuleerd zijn.
Laat je geraens gewoon werken, je hebt ze niet voor niks AI is voor luie menaen die alles voorgekauwd moeten hebben. Ik was laatst op klus en de opdrachtgever kwam met zujn chat gpt mij veetellen hoe ik t moear dien, gad nog geen gereedschap gepakt niks. Ik zeg. .
Weet je wat?? Doe t lekker zelf met je k@t chat gpt!!!
Sorry voor de typos. Mn leesbril is zoek. Ik bedoelde te zeggen, laat je hersens werken….
Wie van tribunalen droomt, mist de essentie.
Alleen overwinnaars maken tribunalen, hoe vals ook.
De kunstmatige Joodse staat heeft geen bestaansrecht.punt, zeker niet als imperiale onderdrukker.
Dat moet zich uitkristalliseren. Dit kost tijd en geduld. De Perzische cultuur heeft dit.
Koester nationalisme en cultuur, met beleid, er niets anders! De rest is vorm.
Er dient een zuivering plaats te vinden. Aangestelde vrijwillwge martelaars kunnen dit uitvoeren. Een echte zuivering is de enige oplossing. Ze moeten vogelvrij verklaard worden zodat iedereen de kans krijgt om een schot te lossen
Dit moeten we ZELF als VOLK ondernemen. Het al laten hangen van de rechtstaat of welk geinfiltreerd moduul van het syateem ook, is een domme afwachting.
Droom nog even verder en haal er een paar leuke getallen bij als onderbouwing.
Of doe niks 👆
Trouwens een goed analytisch artikel van Bordachev.