Vrijwel elke keer dat de westerse media een westerse soldaat interviewen die in de oorlog in Oekraïne heeft gevochten, horen we verhalen over de oorlog die radicaal afwijken van het narratief van westerse leiders en pro-NAVO-denktanks. Hun narratief is dat Oekraïne een oorlog wint die wordt uitgevochten voor democratie en vrijheid, en dat degenen die achter de Oekraïense staat staan de goeden zijn en degenen die zich verzetten de slechten, schrijft Dimitri Lascaris.
Dat narratief valt eenvoudigweg niet te rijmen met verslagen van het slagveld.
Een goed voorbeeld is “Trapped in the Trenches of Ukraine“, gepubliceerd door The New Yorker op 26 december 2022. Het artikel is geschreven door oorlogscorrespondent Luke Mogelson, die talrijke leden van het Internationale Legioen van Oekraïne heeft geïnterviewd.
Een van zijn bronnen was een Canadese legerveteraan die een Russische raketaanval overleefde op het International Center for Peacekeeping and Security in Yavoriv, Oekraïne, een stad die 16 kilometer van de Poolse grens ligt. Volgens die legerveteraan leidde de aanval van 3 maart 2022 tot een “bloedbad”, maar hij beweerde dat alleen Oekraïners – en geen buitenlanders – bij de aanval omkwamen. De Canadese veteraan zei dat veel van de buitenlanders die op de basis waren na de aanval Oekraïne zijn ontvlucht. Hij vond dat dit het beste was, omdat een aantal van deze vrijwilligers “shit” waren: “wapengekken”, “rechtse motorrijders”, “voormalige politieagenten die 150 kilogram wegen”. Een “chaotisch” gebrek aan discipline, voegde hij eraan toe, verergerd door “een behoorlijke hoeveelheid cocaïne”.
Mogelson legt uit:
“Veel buitenlanders, hoe ervaren of elitair ook, waren niet voorbereid op de realiteit van de strijd in Oekraïne: de frontlinie, die zich over ongeveer 1100 kilometer uitstrekt, wordt gekenmerkt door meedogenloos geweld op industriële schaal van een soort dat in Europa sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer voorkwam. De beproeving om gedurende langere tijd moderne artillerie te trotseren, verschilt van alles waarmee westerse soldaten in Irak of Afghanistan (waar zij het monopolie op dergelijke vuurkracht hadden) werden geconfronteerd.”
Volgens Mogelson “is het Oekraïense leger buitengewoon ondoorzichtig geweest over de manier waarop het de oorlog uitvoert, en journalistieke opnames zijn er bijna niet.” Mogelson kreeg niettemin toestemming van de G.U.R., de inlichtingendienst van het Oekraïense ministerie van Defensie, om Amerikaanse en andere buitenlandse soldaten gedurende twee weken in de Donetsk-regio te vergezellen.
De buitenlandse soldaten werden toegevoegd aan een eenheid onder leiding van Oekraïense soldaten van de 72e Gemechaniseerde Brigade. Die brigade had eerder gediend in Bakhmut, waar “een enorm aantal soldaten was omgekomen en nog meer gewond waren geraakt. Het trauma van Bakhmut,” schreef Mogelson, “had veel van de overlevenden nerveus gemaakt, en ze leken nu op hun hoede voor buitenstaanders.” Hij vervolgt:
“Veel van de professionele soldaten in het 72e waren gedood of gewond geraakt in Bakhmut. Dienstplichtigen hadden de gelederen aangevuld. Sommigen hadden een drie weken durende basiscursus infanterie gevolgd in het Verenigd Koninkrijk, met instructeurs uit heel Europa, maar de meesten hadden slechts een minimale training gekregen voordat ze Kalashnikovs kregen en naar het front werden gestuurd.”
“Turtle”, een van de buitenlandse soldaten van de eenheid waarin Mogelson was ingebed, vertelde Mogelson over een recente missie in Pavlika. Hoewel Turtle en zijn teamleden het 72e hadden ingelicht over hun route voor de missie, opende een Oekraïense eenheid het vuur op het team toen zij naderden. Het team schoot terug. “Wij wonnen, zij niet,” vertelde Turtle aan Mogelson.
Het team vervolgde vervolgens zijn missie en stuitte op een grote groep Russische soldaten. Er ontstond een hevig vuurgevecht, waarbij een Amerikaanse soldaat werd gedood en drie anderen gewond raakten. Ook talrijke Russen werden gedood. Een van de gewonde Amerikanen bloedde hevig en schreeuwde om hulp, maar Russische mortieren verhinderden zijn redding. Hij stierf.
Het “debacle” had “de verstandhouding van het team met de 72ste verder onder druk gezet.” Turtle bekende aan Mogelson dat “sommige mensen ons in dit gebied niet meer mogen.” Mogelson vervolgt:
“Het wantrouwen was wederzijds. Leden van de verkenningscompagnie van de brigade – waarmee het team werd geacht te coördineren – waren de buitenlanders tot halverwege de boomgrens gevolgd en hadden toegezegd extra ondersteuning te bieden als er iets mis zou gaan. Toch had geen van de Oekraïners zich bij de strijd tegen de Russen aangesloten. (Een van hen vertelde me later dat hun radio defect was geraakt en dat ze de hulpoproep van het team niet hadden gehoord).”
Uiteindelijk vergezelde Mogelson de eenheid op een gevaarlijke frontlijnmissie. Tijdens de missie werden Mogelson en de soldaten gedwongen te schuilen in de ruïnes van een huis terwijl Russische artillerie op hen neerkwam. Opmerkelijk genoeg werd geen van hen gedood.
Nadat ze ternauwernood wisten te overleven, dachten de soldaten na over hun ontmoeting met de dood en hun redenen om naar Oekraïne te komen:
“Turtle vertelde me eens dat veel vrijwilligers die het Legioen verlieten dat deden omdat ze niet eerlijk waren geweest over hun redenen om naar Oekraïne te komen. “Want als je hier aankomt wordt je reden op de proef gesteld,” zei Turtle. “En als het iets zwaks is, iets dat niet echt is, kom je daar achter.” Hij twijfelde aan buitenlanders die beweerden Oekraïne te willen helpen. Turtle wilde natuurlijk ook helpen, maar die impuls was niet genoeg; het zou je misschien naar het front brengen, maar het zou je daar niet houden.”
Ik vroeg wat hem daar hield.
“Uiteindelijk is het gewoon dat ik van deze shit hou,” zei hij. “En misschien kan ik daar niet aan ontsnappen – misschien zal het altijd zo blijven.”
Wat voor een mens ‘houdt’ van oorlog?
Een recent interview door de Britse YouTuber Nikolas Lloyd werpt een nog harder licht op de smerige realiteit van deze oorlog en de buitenlanders die erin dienen. Lloyd hield een driedelig interview met een Britse soldaat die net zeven maanden dienst in het Internationale Legioen van Oekraïne achter de rug had. (De drie delen van het interview zijn hieronder opgenomen.)
In het interview identificeert de soldaat zichzelf als “Joseph MacDonald”. MacDonald begint het interview met uit te leggen dat hij vanuit het Verenigd Koninkrijk naar Polen is gereisd, kort nadat de Russische invasie van Oekraïne eind februari vorig jaar begon. Vanuit Warschau werd hij samen met andere vrijwilligers per bus over de Oekraïens-Poolse grens naar het International Center for Peacekeeping and Security gebracht. MacDonald arriveerde bij het centrum kort voor de Russische raketaanval van 3 maart 2022. Hij schat dat bij die aanval meer dan 100 Oekraïense officiersrekruten zijn gedood. In tegenstelling tot Mogelson, die meldt dat er geen buitenlanders bij de aanval zijn omgekomen, beweert MacDonald dat er in feite “enkele” rekruten van het Internationale Legioen zijn gedood.[1]
MacDonald wijt de dood van de buitenlanders aan slechte veiligheidsmaatregelen:
“Als u een stel buitenlandse kerels die voor uw land komen vechten gaat verbergen, stop ze dan niet in het ‘International Cooperation Centre’, dat is het enige wat ik te zeggen heb. Als je speld-de-raket-op-de-ezel zou spelen, en ik was Vladimir Poetin, dan zou het een goede gok zijn, vlak naast de Poolse grens, genaamd het ‘International Cooperation Centre’, grote basis, beslist in staat om al die mensen die binnenkomen op te vangen, laten we die opblazen, hè?[2].”
MacDonald onthult dat er in de nasleep van de raketaanval “ontzettend veel geplunderd werd. Heel veel plunderingen.”[3] Hij legt uit:
“Veel mensen die zich vrijwillig aanboden voor de Oekraïners waren ook kleptomanen of gewoon totale [onverstaanbare] mensen die daarheen waren gegaan met de bedoeling om te plunderen… Dat is een probleem dat het Legioen maandenlang bleef houden… In het begin was het een free-for-all zonder screening, waarbij iedereen zich kon aanmelden, en dat trok veel ongewenste types aan.”
MacDonald verwijst vervolgens naar het beruchte Georgische Legioen, waarvan sommige leden in het International Cooperation Center waren ten tijde van de Russische raketaanval. (Leden van het Georgische Legioen worden ervan verdacht een dozijn Russische soldaten te hebben geëxecuteerd nadat zij zich hadden overgegeven). Volgens MacDonald kwamen hij en een Britse collega-soldaat in de nasleep van de Russische aanval op het International Cooperation Center leden van het Georgische Legioen tegen die een wapenarsenaal aan het plunderen waren. De plunderaars reageerden dreigend toen de andere Britse soldaat gedwee probeerde hun plundering te stoppen. MacDonald beschrijft het Georgisch Legioen als “niet de meest uniforme en gereguleerde groep jongens”, “nogal ‘piratenachtig'” en een “roedel hyena’s op een karkas.”[4]
MacDonald bevestigt dat er na de raketaanval een “grote desertie” plaatsvond: 600-700 van de ongeveer 1000 buitenlandse vrijwilligers verlieten het Internationale Legioen. Sommigen verlieten Oekraïne helemaal, maar anderen gingen naar andere Oekraïense milities, in de overtuiging of de hoop dat ze in die milities mogelijkheden zouden vinden om straffeloos op Russen te schieten, wat MacDonald beschrijft als “sweet spots”. Maar de realiteit is volgens MacDonald dat “er geen sweet spot is – als je tegen de Russen vecht, word je gruwelijk beschoten… Niemand krijgt de Call of Duty-ervaring. De artillerie staat overal en altijd aan.”
Op een gegeven moment geeft MacDonald commentaar op de Canadese soldaten met wie hij diende. Hij prijst de “echt geweldige jongens van de First Nations en de Franse kant”, maar voegt er vervolgens aan toe “helaas bleek de rest van hen een beetje aan de laffe kant. Dat is de enige manier om het te zeggen.” Volgens MacDonald konden deze soldaten – zelfs degenen die tot tien jaar in het Canadese leger hadden gediend – beschietingen van gemiddelde intensiteit (laat staan beschietingen van hoge intensiteit) niet verdragen. Hij merkt op dat een soldaat die in Afghanistan diende “het niet leuk vond dat de vijand grotere wapens had dan hij, dus ging hij naar huis.” MacDonald verwijst naar deze soldaten als “goudlokjesoldaten”.[5]
Terwijl hij de Amerikaanse soldaten van de Amerikaanse special forces prijst, beweert MacDonald dat veel van de Amerikaanse soldaten die hij tegenkwam “verwend” waren, en voegt eraan toe “dat het heel gemakkelijk is om het beste leger ter wereld te zijn als je een F-16 kunt sturen om een mortierteam op een heuvel op te blazen… Ik heb deze hele verdomde oorlog geen gevechtsvliegtuig gezien. Ze zijn overal in Kiev, om de president veilig te houden.”[6] Artillerie, mortieren, tanks en raketten maken “al die doden op het slagveld… Je geweer, als dat goed is voor 1% van de doden in deze oorlog, zou ik verbaasd zijn.”[7]
MacDonald geeft uitgebreid commentaar op de drie Oekraïense commandanten onder wie hij diende. MacDonald vond de eerste van hen “uitstekend”, maar de vervanger van die commandant was “zeer stompzinnig” en “onbekwaam”: hij “leek te denken dat het kiezen van een mooi huis voor hem en al zijn chauffeurs om in te verblijven veel belangrijker was dan het kiezen van een huis waar je radiocommunicatie had met je daadwerkelijk ingezette eenheden in het veld.”[8]
Toen hij in een loopgraaf in Oekraïne was gestationeerd, liep MacDonald een kalkziekte op. “Ze voedden ons toen niet erg goed”, verklaart hij. “Vrijwel iedereen had Covid of een soort gewone of tuingriep.” Nadat hij een grote teek in zijn neus had gevonden, werd MacDonald erg ziek. Hij ging naar een ziekenhuis in de centrale Oekraïense stad Rivna. De arts die hem daar behandelde “voldeed niet aan westerse normen” en “zag eruit alsof hij ongeveer 80 per dag rookte en elke avond een fles wodka dronk”, terwijl hij “zeer jaren vijftig instrumenten gebruikte.” Uiteindelijk vond MacDonald het nodig om terug te keren naar het Verenigd Koninkrijk voor een goede medische behandeling.[9]
Op een gegeven moment werd MacDonald’s compagnie van de ene stad naar de andere overgebracht. Het konvooi van zijn compagnie bevatte twee vrachtwagens met geavanceerde militaire geweren, machinegeweren en javelins – “een hele compagnie aan westerse wapens.” Volgens MacDonald verdwenen de twee vrachtwagens “gewoon” toen het konvooi op doorreis was.[10]
Na te hebben uitgelegd dat buitenlandse vrijwilligers door Oekraïense commandanten veel gunstiger werden behandeld dan Oekraïense soldaten in hun eigen gelederen, beschrijft MacDonald een Russische aanval op een Oekraïense militaire basis. Hij legt uit dat, terwijl de soldaten van het Internationale Legioen hun tenten mochten spreiden om het risico van massaslachtoffers bij een raketaanval te verminderen, Oekraïense soldaten op een nabijgelegen militaire basis gedwongen werden hun tenten dicht bij elkaar te houden. De Russen lieten een thermobarische bom vallen op de tenten van die basis en doodden ongeveer 135 Oekraïense soldaten. Het waren blijkbaar allemaal jonge officiersrekruten.
Uit deze verslagen komen verschillende belangrijke thema’s naar voren, die ik al eerder heb besproken (zie bijvoorbeeld hier en hier).
Ten eerste is deze oorlog anders dan enige andere oorlog die de NAVO in minstens vijftig jaar heeft gevoerd. Hij vindt plaats op massale, industriële schaal en wordt gevoerd door de NAVO en haar proxies tegen een gelijkwaardige vijand, terwijl de normale NAVO-oorlogen worden gevoerd tegen vijanden die veel minder sterker zijn dan zij. Zoals Stalin opmerkte, is artillerie de “God van de oorlog”, en de Russen hebben er genoeg van. Volgens de meeste bronnen is hun vuurkracht veruit superieur aan die van Oekraïne en maakt het Oekraïense leger, waarvan veel dienstplichtigen niet voldoende zijn opgeleid, verschrikkelijke verliezen.
Ten tweede zijn veel van de buitenlanders die naar Oekraïne zijn gegaan, zijn daar om oneervolle redenen. Dit zijn zeker niet het soort mensen die westerse militairen zouden moeten bewapenen.
Ten derde is Oekraïne een zeer corrupt land. Het is onvermijdelijk dat veel van het westerse wapentuig dat aan Oekraïne wordt overgedragen in handen komt van criminelen, zoals het hoofd van Interpol heeft gewaarschuwd. De Oekraïense samenleving overspoelen met dodelijke wapens brengt de stabiliteit van Europa op lange termijn in gevaar en is een recept voor een ramp.
Tot nu toe hebben de westerse landen meer dan 125 miljard dollar uitgegeven om deze oorlog in stand te houden. Honderdduizenden mensen zijn gedood of gewond geraakt. De Oekraïense economie ligt in puin en zou instorten zonder massale westerse financiële hulp. Rusland is bezig het Oekraïense energienetwerk te vernietigen nu de Oekraïners het hart van de winter in gaan. Het ergste is dat met elke escalatie het risico van een nucleaire holocaust toeneemt.
Het is menselijk en verstandig om te streven naar een onderhandelde oplossing van deze oorlog. Het ergste wat we kunnen doen is de oorlog laten escaleren.
Wanneer zullen de westerse regeringen tot bezinning komen?
[Nikolas Lloyd interview van Joseph MacDonald].
Deel 1:
Deel 2:
Deel 3:
[1] Deel 1, begint op 12:33.
[2] Deel 1, begint op 11:26.
[3] Deel 1, begint op 15:58.
[4] Deel 1, begint op 13:28.
[5]Deel 1, begint op 27:38.
[6] Deel 1, begint op 30:25.
[7] Deel 1, begint op 33:47.
[8] Deel 1, begint op 51:18.
[9] Deel 1, begint op 47:47.
[10] Deel 1, begint op 44:53.
Door vele artikelen van voorheen was dit scenario dikwijls voorspeld hier en zo geschiedde, niettemin de waarheid heeft haar rechten, dus in de politiek aldaar zal het net hetzelfde zijn.. Oekraïne Pffff…Krapuul zijn Huurlingen zijn eveneens van hetzelfde kaliber..DOOD AAN ALLEN…arme bevolking maar je pakt de vlooien met wie je slaapt…
Oekraïne oorlog was al voor 2014 gepland vandaar de coup in Kiev in 2014 zodat het westen Oekraïne vol kon proppen met wapens.
125 biljoen, wel eens afgevraagd wie dat geld gaat ophoesten. De oorlog is georganiseerd om de BIS failliet te laten gaan. De banken gaan failliet en het geld wat mensen op de bank hebben staan wordt in beslag genomen, huizen en land met hypotheken worden allemaal in beslag genomen.
Herinner u de uitspraak : ” u zal niets bezitten en gelukkig zijn “.
Dit is hoe ze dat gaan doen.
Binnen nu en half jaar verwacht ik een wereldwijde cyber aanval waar alles uitgewist gaat worden. Dus kopieer al je tegoeden van de banken, aandelen, pensioenen, eigendommen.
Zonder deze bewijzen zal u zeker alles gaan verliezen.
De cyber aanval daar waarschuwde het WEF pas voor en meestal gebeurt het dan binnen 6 maanden.
Alle mensen die onze ” regeringen ” geloven hebben geen enkel benul van geschiedenis.
De domme schapen lopen als een kip zonder kop achter de leugenaars aan zonder zich ooit maar een beetje te hebben ingelezen… het zijn diezelfde domme schapen die in de rij hebben gestaan voor hun gratis gifspuit.
Een voordeel: op deze manier worden de domste opgeruimd. Maar elite, wie gaan dan de machines bedienen waarvoor jullie dat domme volk hadden.
Ja ik ben hard want dat is de enige manier hoe je tot dat soort door kunt dringen. Keihard tegen hun reet schoppen in de hoop er een wakker gaat worden.
PETERUS , er zijn ook mensen die geen gifspuit hadden en ook niet dom zijn .
Zij gaan het werk dan doen maar niet uit naam van WEF of andere vuile honden ,maar uit het naam van het normale weldenkende volk
Een zeer goed artikel, goed geschreven en onderbouwd
Both McDonald and that “interviewer” are absolute tossers!! McDonald is an attention seeking bullshit artist, sitting there like a bloody Pommy idiot in his Ukrop get up, making out like he is some sort of hero!
Right! Exactly my thoughts. 👍💯