Waarom globalisme faalt

Nog niet zo lang geleden was het Westen in de ban van visioenen van het ‘einde van de geschiedenis’. Francis Fukuyama, Thomas Friedman, Kenichi Ohmae en anderen voorzagen de permanente triomf van een wereldwijde neoliberale orde. Zij voorzagen de opkomst van een systeem dat gecontroleerd werd door een steeds groter wordend leger van technocraten en professionals, geconcentreerd in een handvol grote kosmopolitische steden, die zich toelegden op “geavanceerde” industrieën en diensten, schrijft Joel Kotkin.

Die wereld is op zijn kop gezet. De wereld van vandaag – verdeeld door geopolitiek – lijkt meer op de wereld die Samuel Huntington bedacht in zijn essay The Clash of Civilisations uit 1993.

Naties blijken niet hetzelfde wereldbeeld te delen. Rusland is naar binnen gekeerd en neemt een steeds quasi-Tsaristische, orthodoxe houding aan. China, dat een half millennium lang het kapitalisme en de kapitalisten heeft gebruikt om zijn grootste macht te verwerven, keert nu terug naar een model dat schatplichtig is aan zowel het imperiale verleden als aan voorzitter Mao. In andere delen van de wereld heeft de primitivistische drang, of die nu islamitisch of evangelisch-christelijk is, zich opnieuw doen gelden.

Het zijn landen als China, niet de avatars van het liberalisme, die nu duidelijk de overhand hebben. In de afgelopen 20 jaar is het aandeel van de G7 (Canada, Frankrijk, Duitsland, Italië, Japan, het VK en de VS) in de wereldeconomie gekrompen van 65 naar 44 procent. Vandaag de dag produceert China bijna net zoveel industrieproducten als de VS, Japan en Duitsland samen. Dit is een van de redenen waarom er nu meer miljardairs in Beijing wonen dan in New York City.

In een over het algemeen zwakke wereldeconomie vindt de snelste groei nu plaats in India, evenals in het grondstofrijke Saoedi-Arabië en delen van Afrika. In termen van koopkracht overtreft de gecombineerde rijkdom van de door het Mondiale Zuiden gedomineerde BRICS-landen – Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika – die van de G7.

De nieuwe realiteiten veranderen ook de geografie van rijkdom en macht in de landen met een hoog inkomen. Nog niet zo lang geleden werd er serieus gesuggereerd dat “burgemeesters” de “wereld zouden moeten regeren”, aangezien economische groei voorbestemd was om zich te concentreren in een handvol supersteden. Nu waarschuwt zelfs de New York Times somber voor een “stedelijke doemcirkel” en merkt op dat de grote steden van Amerika tussen 2020 en 2022 twee miljoen mensen hebben verloren. De wereld in wording zal niet het exclusieve speelterrein zijn van elites in Londen, New York of Berlijn. In plaats daarvan zullen ze moeten concurreren met plaatsen als Dallas, Phoenix en de buitenwijken van Houston, en met oosterse centra als Beijing, New Delhi en Mumbai.

Wat ging er mis voor de globalisten?

Ooit zo zelfverzekerde globalisten hebben geen aandacht besteed aan drie kritieke punten: het blijvende belang van het materiële domein, de cruciale rol van demografische veranderingen en, ten slotte, het belang van cultuur.

De oorlog in Oekraïne laat zien hoe belangrijk de materiële economie nog steeds is. De oorlog heeft de wereldwijde strijd om voedsel, energie en essentiële mineralen verhevigd. En het heeft de verdeeldheid over de hele wereld vergroot – ook binnen het Westen. Het is veelzeggend dat maar heel weinig niet-westerse landen sancties tegen Rusland hebben ingesteld, grotendeels vanwege hun interesse in de enorme natuurlijke rijkdommen van het land. India, het grootste deel van Latijns-Amerika en Afrika kopen momenteel Russische grondstoffen met korting.

Terwijl het Westen kolen, olie en gas demoniseert vanwege hun impact op het milieu, willen de meeste ontwikkelingslanden hun eigen economie laten groeien door niet alleen fossiele brandstoffen te importeren, maar deze ook te ontwikkelen. Landen als India zijn druk bezig met de bouw van kolencentrales en hebben zich voorgenomen zich te verzetten tegen wat zij omschrijven als het “koolstofimperialisme” van het Westen.

Het World Economic Forum, de Verenigde Naties, de Europese Unie en royaal gefinancierde non-profits dromen misschien van het uitbannen van fossiele brandstoffen. Maar, grotendeels door de vraag uit ontwikkelingslanden, neemt het gebruik van fossiele brandstoffen nog steeds toe en is het verantwoordelijk voor een overweldigend deel van alle energie die wereldwijd wordt gebruikt.

De klimaatoorlogen van het Westen

De klimaatijver van de Westerse elites is nu een serieus probleem. Zoals Robert Bryce heeft aangetoond, ontvingen groene non-profits in 2021 meer dan vier keer zoveel als degenen die pleiten voor het gebruik van kernenergie of fossiele brandstoffen. Het Netto-Nul-beleid dat deze organisaties promoten heeft catastrofale gevolgen gehad op plaatsen zoals Duitsland, waar de industriële basis verwoest wordt. Sommigen menen nu dat zelfs de Russische economie beter presteert dan die van Duitsland.

Netto-Nul en de daaruit voortvloeiende hoge energieprijzen worden geconfronteerd met een sterk politiek verzet. Ze hebben geholpen om Duits populistisch rechts nieuw leven in te blazen, en ze verontrusten ook de establishmentpartijen in Frankrijk, Nederland, Zweden en Italië. Deze binnenlandse politieke conflicten worden uitgevochten tussen degenen die afhankelijk zijn van betaalbare energie – fabrieksarbeiders, boeren, mensen die in de logistiek werken – en de klassen met een klimaatobsessie, die geconcentreerd zijn in de redactiekamers, op de universiteiten en onder de elite van het bedrijfsleven.

Veel van dit conflict is geografisch bepaald, vooral in grote grondstofrijke landen zoals de VS. Hier domineert het uitgestrekte achterland energie-afhankelijke industrieën zoals landbouw, grondstofwinning en, in toenemende mate, productie. Dankzij deze industrieën hebben veel van deze staten een brede banengroei gekend. Vorig jaar kenden Texas, Nevada, Florida en Arkansas de hoogste groei van het persoonlijk inkomen in de VS, terwijl Californië de laatste plaats innam, op de voet gevolgd door Maryland, Massachusetts en New York. In de afgelopen tien jaar hebben de zes snelst groeiende zuidelijke staten – Florida, Texas, Georgia, de Carolina’s en Tennessee – meer toegevoegd aan het nationale BBP dan het noordoosten, ooit de eeuwige krachtpatser.

De ontvolkingsbom

Mensen blijven de ultieme hulpbron en de wereld met hoge inkomens heeft er steeds minder. Landen in het Westen hebben steeds vaker een tekort aan geschoolde en energieke jonge mensen die cruciaal zijn voor innovatie. Landen met een ernstig laag geboortecijfer kennen meestal een verminderde economische groei. Dit wordt aangetoond door Japan, waar de beroepsbevolking sinds de jaren 1990 afneemt en in 2035 een derde kleiner zal zijn.

Een soortgelijke dynamiek is duidelijk in het hele Westen. Terwijl de werkgelegenheidsbasis krimpt en de vraag van ouderen toeneemt, verhogen sommige landen zoals Duitsland de belastingen op de bestaande beroepsbevolking om te betalen voor de groeiende groep gepensioneerden. Voor de OESO als geheel zal de afhankelijkheidsratio (een leeftijdsratio van niet-werkenden en werkenden) waarschijnlijk stijgen van 33 procent in 2023 tot 53 procent in 2050. Over het algemeen zullen veel jongere werknemers niet op pensioenen kunnen rekenen om hun levensstandaard na hun pensionering te handhaven, zelfs niet in goed beheerde landen zoals Singapore.

In de toekomst zal China ook met een soortgelijk probleem te maken krijgen. De oudere bevolking in China zal naar verwachting stijgen van 250 miljoen nu tot 400 miljoen in 2040. En China’s bevolking in de werkende leeftijd (tussen 15 en 64 jaar) piekte in 2011 en zal tegen 2050 naar verwachting met 23 procent zijn gedaald.

De landen met de beste uitgangspositie zijn nu grotendeels de landen die ooit het meest verarmd waren, met name India. India is nu het dichtstbevolkte land ter wereld en staat steevast genoteerd als de snelst groeiende grote economie ter wereld. In tegenstelling tot Rusland, Oekraïne en een groot deel van het Westen heeft India de menselijke hulpbronnen om zijn militaire rangen te vullen en zijn industriële en technische bedrijven aan te drijven. Afrika en delen van het Midden-Oosten zouden ook een soortgelijk voordeel kunnen hebben, vooral als ze de corruptie tot een minimum kunnen beperken en weerstand kunnen bieden aan de controle van China of het Westen.

Deze zelfde landen zouden het Westen wel eens kunnen redden van de ernstigste gevolgen van demografische stagnatie. Canada heeft hier een bewust beleid van gemaakt, en verwacht wordt dat de immigrantenbevolking in 2025 met naar schatting 1,5 miljoen zal zijn toegenomen. In de VS hebben in het buitenland geboren inwoners bijgedragen aan de snelle groei van Sun Belt-steden zoals Houston, Dallas en Miami. Deze steden hebben nu meer nieuwkomers ontvangen dan de traditionele toegangspoorten, zoals Los Angeles, New York, Chicago en San Francisco.

Deze dure, sterk gereguleerde stedelijke centra verliezen ook een nieuwe basis van millennials. Deze jongere mensen verhuizen van historische stedelijke werkcentra naar het leefbaardere en betaalbare achterland. De belangrijkste factor hierbij is de opkomst van werken op afstand. Uit een onderzoek van de Universiteit van Chicago blijkt dat bijna 35 procent van de Amerikaanse werknemers – en bijna de helft van de werknemers in Silicon Valley – hun werk buiten een kantoor zouden kunnen doen. Het merendeel van de nieuwe golf start-ups heeft een model voor werken op afstand aangenomen.

Dit suggereert dat de toekomst van Amerika zowel meer verspreid als minder traditioneel stedelijk zal zijn. Het aantal baby’s dat de afgelopen tien jaar in Manhattan is geboren, is met bijna 15 procent gedaald. Demograaf Wendell Cox schat dat het percentage huishoudens met kinderen tussen vijf en 17 jaar bijna drie keer zo hoog was in buitenwijken of voorsteden dan in of nabij de stedelijke kern. In het door misdaad geteisterde en ontvolkte San Francisco wonen al meer honden dan kinderen onder de 18, en Seattle heeft meer huishoudens met katten dan tweebenige nakomelingen.

De culturele ineenstorting van het Westen

Terwijl het Westen wankelt, voeren de globalisten ondertussen een cultuuroorlog tegen hun eigen samenlevingen. Universitaire professoren, journalisten van de elite en hegemonen in het bedrijfsleven minachten openlijk zowel de tradities van hun land als de standpunten van de meeste van hun medeburgers. Globalisten hebben de neiging om de westerse cultuur als uniek wreed, onrechtvaardig en destructief voor het milieu te beschouwen. Dit heeft traditionele waarden zoals patriottisme uitgehold, vooral onder jongeren en hoogopgeleiden. Amper een derde van de Amerikanen tussen 18 en 29 jaar vindt dat de VS “een geschiedenis heeft om trots op te zijn”.

De uitgesproken standpunten van globalistische elites over ras, geslacht en klimaat ondermijnen hun geloofwaardigheid bij een groot deel van hun nationale bevolking. De meeste Amerikanen zijn bijvoorbeeld geen voorstander van rassenquota, geslachtsveranderende behandelingen voor kinderen of geloven niet dat Amerika fundamenteel slecht is.

Het is dan ook geen verrassing dat het vertrouwen in de belangrijkste globalistische instellingen – de staatsbureaucratie, de massamedia, het onderwijs en de bedrijfsgiganten – over de hele wereld is afgenomen. In de VS heeft meer dan drie vijfde van het publiek geen vertrouwen in de federale overheid, merkt Gallup op.

Deze culturele dynamiek bedreigt niet alleen de neoliberale orde – het bedreigt het Westen ook op een fundamenteler niveau. Een beschaving kan alleen overleven als haar leden, vooral degenen met de meeste invloed, in haar basiswaarden geloven. Europa is verder op de weg van culturele deconstructie dan de VS. De EU streeft immers krachtig een postnationaal project na, gericht op een pan-Europees bewustzijn.

Door identiteitspolitiek te omarmen, hebben Europa en Noord-Amerika de liberale toewijding aan vrije meningsuiting en onderzoek, die hun oorspronkelijke overwicht bepaalde, opgegeven. De woke-overname van universiteiten en zelfs wetenschappelijke instellingen betekent dat veel onderzoekers in het Westen nu gebukt gaan onder ideologische beperkingen, waarbij ze gedwongen worden zich zorgen te maken over het voldoen aan de criteria voor “diversiteit, gelijkheid en inclusie” (DEI) en te doen alsof er meer dan twee geslachten zijn. Dit heeft een omgeving gecreëerd die innovatie in de kiem smoort.

Men kan gruwen van de autocratische neigingen van de Chinese of zelfs de Indiase regering. Maar deze landen hebben nog steeds de sleutels tot succes in handen – een toewijding om de materiële wereld te veroveren, een omarming van hun eigen geschiedenis en een diep zelfvertrouwen. Het is dan ook geen wonder dat de mensen in India en zelfs een groot deel van Afrika optimistischer zijn over hun toekomst dan hun tegenhangers in het Westen of Japan.

De globalistische elites maken het Westen misschien kapot, maar ze zaaien ook het zaad van hun eigen ondergang. Er is nog steeds een toekomst om voor te vechten.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

11-jarig meisje kaffert Klaus Schwab en zijn globalistische oplichters uit

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: